Monthly Archives: June 2014

15.06.2014 – spott – 7,5 km

Eigenlijk zou dit een rustdag moeten zijn maar ik ben niet moe, het is lekker weer en woef stond al met haar honking pheasant te gooien en had wel zin in een ommetje. Ik ook, dus dat kwam goed uit. Ik nam voor de zekerheid mijn Salomon flesje mee met de camera en wat water. Ik had nog geen idee wat ik wilde gaan doen eigenlijk. Toen ik op weg was voor het rondje ‘buitenom’ bedacht ik dat het misschien wel lekker was om het korte felle rondje te doen en er een temporondje van te maken na al dat getrut op de lange (heerlijke) routes. Kon ik meteen eens kijken of er nog wat schot in zou zitten. Na 500 mtr inlopen gingen we dus op pad. Je verliest altijd tijd om langs het Ford te komen, maar dat is elke keer zo dus vooruit maar. All in the game. Dan komt de felle klim en ik besloot zo snel mogelijk daar tegenop te lopen met een soort RWR zodat ik aan het einde energie over zou hebben om lekker door te knallen. Dat lukt eigenlijk prima. Ik keek niet op mijn klokje, dat zou ik later wel zien. Langs Brock Wood (zonder witte bloemetjes dit jaar) en richting Little Spott. Daar staat een ree rustig te grazen langs de weg. Ik denk eerst dat het een grote hond is, maar het is echt een ree dat snel weg sprint als we dichterbij komen. Geen foto natuurlijk maar ik ben toch bezig met een temporondje dus nu even niet. Maar mooi was het wel! Na Little Spott rechtsaf en met zicht op Bass Rock in de verte in zee heerlijk naar beneden scheuren. Af en toe woeffie even bij de les roepen want ik wil niet dat ze achter blijft. Naar rechts, even een kort klimmetje en weer naar beneden. De afstand vliegt voorbij. Voor mijn tempolapje nog maar 1000 mtr en even later nog maar 500 mtr. Het voelt erg gemakkelijk en als ik vlak voor het afklokken van de tempolap naar de pace kijk, zie ik tot mijn verrassing (en genoegen) dat dit mijn snelste tijd zal zijn. Niet alleen van deze keer hier, maar ook sneller dan vorig jaar. Ik kan het dus nog. Dat betekent dat ik morgen weer ongestoord een rustig avontuur kan beleven met woef.

Na de temporun loop ik op rustiger tempo uit. De laatste klim gaat prima en ik ben tevreden. Woef blij, ik blij.

27 mei: 4000 mtr lap – 5.54 min/km – 148/158
10 juni: 4000 mtr lap – 5.58 min/km – 143/154
15 juni: 4000 mtr lap – 5.43 min/km – 145/156

Gegevens:

* 7,5 km
* 17 graden

juni 163 km – 2014 totaal 1.344 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

14.06.2014 – john muir way – 24 km

Vandaag weer een geweldig avontuur beleefd met woef. Omdat ik vandaag nou eens niet wilde klimmen, besloot ik een stukje van de John Muir Way te doen. In 2014 is deze route opnieuw geopend. De route is 134 miles (215 km) lang en heeft verschillende etappes. Het stuk tussen Dunbar en North Berwick leek me wel geschikt omdat Dunbar hier vlakbij is. Ik twijfelde of ik een heen en weertje zou doen, of toch naar North Berwick zou gaan en dan het hele traject terug zou lopen. Dat zou ongeveer 24 km zijn. Maar dan is het wel ineens een kwestie van ‘moeten’ omdat je niet even terug kunt ofzo. Maar ineens bedacht ik dat het toch wel leuk zou zijn als ik de hele route zou doen en maakte ik voort om de bus te halen vanuit Dunbar. Het is altijd fijner om bij de auto aan te komen omdat je dan bezweet bent van het lopen. Zo gezegd zo gedaan en keurig op tijd stonden woef en ik bij de bushalte. Ik had aan twee mensen gevraagd of ik goed stond want vreemd genoeg staat er dus niets op de haltes. Ik wist dat bus 120 vanaf de High Street zou vertrekken en daar stond ik. Er was verderop een parade aan de gang, dus de bus zou er niet eens langs kunnen, maar ik had toch goede hoop. Ruim een kwartier na schema tijd komt er een busje. Helaas… dat is de 130 en de goede man vertelt me dat ik de 120 net gemist heb, en dat die bus dus helemaal niet hier vandaan vertrekt. Nou ook best, dan gaan we dus maar op pad voor onze run. Ik kijk dan wel hoe het gaat en hoe ver we komen. Het enige dat ik weet, is dat de bus vanuit North Berwick om 17 uur weer vertrekt dus wie weet.

klik voor groot

Het is meteen al ontzettend mooi. Omdat het zulk fraai weer is, lijkt het wel alsof je ergens aan de Middellandse Zee bent. Een heel mooi pad loopt hoog langs het water en je hebt enorm uitzicht. Geweldig en ik doe dus een eeuw over de eerste kilometer omdat ik gewoon lekker sta te kijken en sta te klikken. Woef heeft het meteen al gigantisch warm en ik ben blij dat we de bus gemist hebben want misschien is die hele afstand wel veel te veel vandaag voor haar. Ik ben verrast door het weer, want dit was niet voorspeld. Maar het is zalig dus ik klaag niet. Omdat we blijkbaar een heel stuk door de bewoonde wereld lopen, vraag ik aan een mevrouw met een hondje of ze een extra poepzakje voor me heeft. Ik heb namelijk net de laatste gebruikt voor woef en je weet maar nooit. Zonder problemen stopt ze me een hele stapel in mijn hand en die doe ik in mijn rugzak. We kletsen wat over de honden en we gaan daarna weer op pad. Zo schiet het niet op natuurlijk.

klik voor groot



We lopen verder en komen langs het restaurant Rocks waar we twee weken geleden nog hebben gegeten met een medeloopster en haar man. Dat was leuk, want zij gingen met de motor door Schotland en kwamen even bij ons langs in het huisje.

Het is echt prachtig onderweg, langs de zee en langs de golfbaan en uiteindelijk slaan we ergens rechtsaf over een bruggetje en lopen in de richting van een parkeerplaats en een soort natuurgebied.

klik voor groot

Daar staat een heel modern toiletgebouw en ik besluit woef even wat water te geven en het softflaskje met de chocomel te wisselen naar een extra flesje voor woef. Ze drinkt gretig en ik maak dankbaar gebruik van het toilet. We kunnen we weer even tegen en ik sla in gedachten deze drinkpost op voor de terugweg.

Verder gaat het en het blijft genieten. Maar woef blijft het toch wel erg warm houden. Ik zie aan haar lijffie dat ze het wel leuk vindt, maar het toch moeilijk heeft.

Dan komen we bij een inham waar het weliswaar laag water is, maar waar wel een waterarm is. Dat is weer een mooi plekje voor woef en tot mijn verrassing gaat ze gewoon in het water liggen en duwt zelfs haar kopje onder water

klik voor groot

Ik gun haar even de tijd en als we weer op pad gaan, zit er een man in de schaduw met een digiscoop. We raken aan de praat en hij zegt me dat hij me eergisteren ook al heeft gezien bij het whiteadder reservoir. Ik sta paf. Wat een toeval. We kletsen wat over vogels, over honden en over Schotland. Woef ligt lekker in de schaduw en heeft veel bekijks van wandelaars die het maar een leuk hondje vinden. Woef maakt dankbaar gebruik van de broek van een van de wandelaars om zich eens even lekker te drogen en te schurken. De man vindt het geen probleem en aait haar. Volgens mij heeft ze de tijd van haar leven en ik merk dat ze wat tot rust komt en minder warm is.

We gaan weer op pad en ik zie dat ik alweer even onderweg ben (in tijd) en ik heb nog geen beslissing genomen over de route. Voorlopig zijn we nog lekker aan het rommelen samen.

klik voor groot

Dan zie ik de eerste bordjes met East Linton erop staan. Dat lijkt op 14 km te liggen. Als ik daar dus heen loop kan ik beter doorlopen naar North Berwick, want omdraaien maakt 28 km en een heen en weertje.

Maar haal ik de bus dan wel met dit getrut? Ik reken en reken nog eens Ja, dat moet wel te doen zijn, ook al heb ik geen flauw idee van de route en de ondergrond. Maar ik besluit dus maar door te lopen. Woef doet het weer helemaal prima, het zonnetje wordt inmiddels ook mooi bedekt door een dun laagje wolken dus dat is prima.

klik voor groot

Natuurlijk laat ik haar wel weer even afkoelen waar dat kan en dat is welkom maar niet meer zo nodig als in het begin.

De route staat redelijk goed aangegeven, maar op bepaalde punten waar je toch kunt kiezen en mis kunt lopen, staat dan weer niks. Dat is vreemd voor deze totaal vernieuwde en in 2014 geopende route. Ik ben erg blij dat ik de kaart bij me heb maar misschien zorgt dat er juist wel voor dat je vaak gaat kijken en niet simpelweg rechtdoor loopt als je moet kiezen ergens.

klik voor groot

We komen door een dorpje en ik zie op de bordjes dat het nog ‘maar’ 6 mile zal zijn naar north berwick. Ik reken nog eens en zie dat ik nu toch wel een beetje moet gaan doorlopen. Natuurlijk haal ik het makkelijk maar ik kan niet meer teveel tijd verliezen met honden cool down of foto’s maken.

Ik merk ook ineens dat mijn rugzak totaal leeg is en zodra ik huisje tegenkom waar mensen lekker buiten zitten, vraag ik of ik mijn rugzak mag bijvullen. Best onhandig dat je niet kunt zien hoeveel er nog inzit. Zodra de man van het stel merkt dat ik Nederlands ben, begint hij over voetbal en toont hij de krant. Vertelt hoe geweldig ze gespeeld hebben gisteren. Gelukkig weet ik nog net dat ze met 5-1 gewonnen hebben omdat ik dat toevallig in de krant las, want het kan me geen bal schelen. De vrouw pakt zelfs een bakje voor woeffie die maar 1 slokje neemt Die is dus wel ‘bij’ met vocht gelukkig. Ik niet, en ik drink gulzig en was mijn handen even. Heerlijk! We gaan zo snel mogelijk weer op weg na bedankt te hebben en de man roept me nog na dat ik de bus nog wel ga halen. Nou ik hoop het!

De rest van de route is ook mooi, deels door een bos waar ook ruiters een een of andere speurtocht hebben blijkbaar. Ik schrik me eenmaal wild van een paard maar verder gaat dat goed en hebben we weinig last van elkaar. Ik voel me inmiddels ook een paard, want het loopt niet meer zo lekker, en het pad is niet echt een fijn pad en nog met een klimmetje ook zo aan het einde. Maar we doen ons best en ik reken voortdurend uit of ik nog op schema lig.

klik voor groot

Het gaat verder allemaal goed en ik weet inmiddels dat ik het allemaal wel ga halen als ik die verrekte bushalte tenminste kan vinden. Zodra ik het stadje inloop, vraag ik dan ook waar de bus naar Dunbar is en ik word verwezen naar een straat even verderop en daar loop ik heen. Voor de zekerheid vraag ik het nog een keer, maar dat klopt. Omdat ik te vroeg ben voor deze halte, besluit ik even door te lopen naar de volgende halte om niet al teveel af te koelen. Dat valt niet mee want ik moet bedenken aan welke kant van de weg ik dan moet blijven voor de juiste richting en ik heb ook geen idee waar de bus rijdt. Maar bij de volgende halte stoppen we dan maar en wachten tot de bus komt, dat zal over 9 minuten zijn. Ik durf het niet aan om naar het centrum te lopen waar de route eigenlijk stopt, want als ik nou die bus mis, moet ik 2 uur wachten of 35 pond voor een taxi neerleggen. Woef gaat er bij liggen en ik zet de klok, satelliet en navigatie uit. We hebben er toch maar weer 24 km opzitten samen. Ik voel me net een schip met al die apparatuur aan boord.

klik voor groot

Als de bus komt, weet ik al dat de fare maar 3,20 zal zijn. Dat is dus echt heel goedkoop en woef kost niks. Ze vindt er geen bal aan want ze heeft weinig grip op de grond en drukt zich helemaal tegen de grond. Ik hoop dat ze niet gaat kotsen en doe maar net alsof het allemaal heel leuk is. Ik vind het we grappig zo met de bus maar ik had het liever op de heenweg gehad denk ik.

Als ik zit, zie ik dat mijn benen onder de rode striemen en uitslag zitten van alle plantjes die erlangs gekomen zijn onderweg. Het jeukt niet dus het zal wel goed zijn.

klik voor groot

Na de busrit komen we veilig in Dunbar. In de bus heb ik mijn regenjack aangetrokken en dat was erg fijn om bij me te hebben want je koelt enorm snel af met een beetje wind van een open raampje. Maar met het jack was het prima te doen.

klik voor groot

Als we in Dunbar zijn, loop ik snel naar de auto en kleed me aan met iets warms. Dat had ik al meegenomen en dat voelt een stuk lekkerder. Wat een avontuur. Ik lach en ik ben blij. Het ging prima uiteindelijk. Ik ben beretrots op mijn dappere woef die zo blij en vol vertrouwen met me meeloopt. Dat hebben we toch maar weer mooi gedaan. Op naar ons volgende avontuur

video:

Gegevens:

* 24,2 km
* 19 graden

rondje in google earth openen

juni 156 km – 2014 totaal 1.337 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

review: Salomon Park Hydro Handset

Salomon Park Hydro Handset (ongeveer 35 euro incl 500 ml softflask)

Omdat ik erg tevreden ben over de softflask om water mee te nemen (of een andere drank), ben ik op zoek gegaan naar iets om die dingen mee te nemen. Ik had in 2013 al een handgreep gezien, maar dat leek me erg onhandig, en ook niet lekker zitten met dat plastic tegen de huid.

Maar in het voorjaar van 2014 kwam er een nieuwe uitvoering, de park hydro set. Meer mesh en het flesje bedekt. Ook hebben ze ruimte gemaakt voor een sleutelhouder, een gelletje en een kleine telefoon via een ritsvakje. Aan de andere kant zit een open vakje waar je eventueel het papiertje van een gel in kunt stoppen.

Je kunt de houder op twee manieren vasthouden. Zoals je een bidon vast zou houden (duim om het flesje, hand als geheel door de greep heen) of aantrekken als een soort handschoen (waarbij de het flesje zowel aan de bovenzijde als de onderzijde van de hand kunt dragen). Dit is uniek voor Salomon. Je steekt de vingers door de twee openingen en doet de Velcro strap dan om de pols. Dit zit heel erg comfortabel en je voelt niets van de flask.

    

eerste conclusie

Het zit uiterst comfortabel en met alle gemakken van een softflask in plaats van een bidon: geen klotsend water, makkelijk drinken zonder lucht aanzuigen, licht in gewicht. Aanrader

Specificaties:


  • gewicht 80 gram
  • One Size Fits All
  • zakje met rits en aan de andere kant een open vakje
  • PVC, Phthalate, Bisphenol-A free: FDA approved polyurethane.
  • Soft flask inbegrepen *1 (500ml – 18oz)
  • Reflectie voor betere zichtbaarheid
  • Sneldrogend materiaal
  • Elastic Power mesh

12.06.2014 – southern upland way – 22,5 km

Het was redelijk goed weer vandaag met niet teveel wind en een matig zonnetje. Daarom besloot ik maar op pad te gaan naar de route die ik gevonden had over de Lammermuir Hills. Vorige week wilde ik die route al lopen met S. maar toen liepen we verkeerd en namen uiteindelijk een kortere route. Nou… laat ik vast verklappen dat dat toen helemaal niet verkeerd was. Ik wist al dat de weg enorm zou oplopen naar 400 meter en dan niet lekker sloom over enkele kilometers, maar binnen 1600 meter van 150 naar een kleine 400 meter. Nou.. mijn hartslag loopt dan al aardig op als je dat moet wandelen en al helemaal met een zonnetje erbij en over een rottig pad. Maar het begin van de route was erg mooi!

klik voor groot

Woef en ik klauterden rustig voorwaarts en vooral de blik achterom was erg fraai met het mooie uitzicht over Dunbar en de zee.

klik voor groot


Langzaam kropen we voort….In de verte zie ik de windfarm al opdoemen. Dat zal wel gek zijn om daar doorheen te lopen!

klik voor groot

Het ziet er niet vriendelijk uit die enorme dingen die nog geluid maken ook. Niks stilte, maar toch een vreemd geluid dat constant aanwezig is. Als het goed is, zullen er paaltjes staan met een rode stip. Dat blijkt op 1 plaats maar zo te zijn en ik mis herhaaldelijk het ‘pad’. Gelukkig heb ik GPS en een kaart maar toch…. Als ik rechtsaf moet, blijkt het bordje op half zeven te hangen….

klik voor groot

Ik zie echter op de kaart prima waar ik heen zou moeten, alleen is er nergens een pad te vinden. Maar dan ook echt NIKS. Kniehoog gras, stroompjes en hoge pollen om je enkels op te verzwikken. Niks pad. Waar is dat verdomde pad. Het gaat nog regenen ook. Ik baal als een stekker, ben pas 6 km op pad maar al heel lang onderweg en hoe verder ik door de rommel ploeter, hoe lastiger terugkeren is en wordt.

klik voor groot

Uiteindelijk kom ik dan toch op iets dat vaag op een pad lijkt. Ik kan er nauwelijks overheen rennen maar ik doe mijn best (in stukken). Uiteindelijk zie ik op de kaart dat we al snel op een ander soort pad uitkomen en…. dat klopt ook. Geen fraai dalend pad waar ik nou eens lekker overheen kan denderen helaas, maar een pad waar ze kennelijk recent enorme keien en keitjes op pletterden. Op de foto is het niet zo goed te zien, maar het is echt geen pad waar je nou eens goed overheen kunt rennen. Helaas is het nog aardig lang ook en dit pad zullen we moeten belopen totdat ik op de weg kom en eigenlijk alweer aan de terugweg zal beginnen.

Het voelt als een afzien, niet janken en doorgaan route.

klik voor groot

Mooi is het allemaal niet. Na de veelbelovende start was het windpark leuk voor even maar daarna zonder het pad niet meer.

Eindelijk vang ik een glimps van het Watchwater reservoir op in de verte. Daar loopt mijn route eigenlijk niet heen maar ik ben er dichtbij en als ik dan eindelijk op de weg uitgekomen ben, besluit ik toch maar even te gaan kijken daar.

klik voor groot

Nou dat loopt uit op een teleurstelling want er is niets aan. Misschien ligt het aan mij maar ik ben teleurgesteld. Niks moois aan. Gewoon een watertje.

We keren weer om en gaan weer over de weg terug naar boven en verder weer richting de start. Er komt geen einde aan en als wrange grap staat er ergens een bordje dat er geen brug is, maar dat de weg naar de boerderij waar ik heen moet 700 meter noordwaarts is. Dat geeft op zich niks, maar als je de boerderij zo dichtbij ziet liggen en je berekent dat je anderhalve kilometer voor jan doedel loopt daar, dan ehm.. nou ja laat maar.

Gelukkig is daar een stromend watertje waar woeffie even lekker kan afkoelen en kan drinken. Het ziet er allemaal op de foto’s enorm grauw uit maar het was nog best warm.

klik voor groot

Als ik bij de boerderij kom, denderen net alle schapen van de heuvel af mijn richting op. Ik vermoed een werkende border collie dus ik wacht even. Uiteindelijk komt de boer er ook aangescheurd op zijn wagentje. We praten even over de schapen, de honden en de route. Voor het eerst een menselijk wezen in dit verrekte oord.

klik voor groot


Het laatste stuk loopt weer heuveltje op en het loopt allemaal niet meer zo soepeltjes eigenlijk. Ik vind er ook geen bal aan dus dat werkt ook niet mee. Grijs en somber en nergens kleur of uitzicht.

Helemaal aan het einde van de route eindelijk wel uitzicht op dunbar en de zee. Het is niet helder maar het is wel net een beetje ‘ah gevoel’.

In de verte zie ik de boerderij liggen waar ik de vorige keer met S verkeerd ben afgeslagen dus ik weet dat ik er nu bijna ben. Mijn schoenen zijn nat omdat ik overal wegzakte in de modder en de watertjes. Zucht.

klik voor groot

Na de boerderij nog een klein stukje en dan over de weg (jippie weer een klimmetje) naar de auto.

Dit was niet mijn favoriete rondje, dat is wel duidelijk. Ik word ook een beetje gestoord van die heuvels hier eerlijk gezegd.

video:

Gegevens:

* 22,5 km
* 15 graden

rondje in google earth openen

juni 132 km – 2014 totaal 1.313 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 410 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

11.06.2014 – spott – 9,5 km

Vandaag lang gerommeld aan de nieuwe website. Het is pas twee dagen geleden dat de site ineens niet meer werkte en ik baalde daar enorm van. Bijna 5 jaar ‘geschiedenis’ compleet met foto’s naar de maan. Het bestaat nog wel maar er kan niets nieuws meer bij. Maar inmiddels draait er een geheel vernieuwde website gelukkig. Misschien moest het zo zijn, want deze is natuurlijk veel moderner en kan veel meer en is bovendien veel stabieler. De komende tijd kan ik dus nog lekker rommelen om alles weer te krijgen zoals ik het wil hebben maar alle oude posts zijn gelukkig compleet met foto’s bewaard gebleven. Blij!

Rond zeven uur vanavond kwam woeffie echter dwingend de keuken in wandelen. Gooide eens haar speelgoed beest in de lucht en rende wat heen en weer. Of ik nou niet ook zin had in een ommetje? Eigenlijk had ik vandaag een rustdag gepland, omdat ik morgen lang wil lopen in de heuvels. Maar het is prachtig weer, en woef moet ook uit dus vooruit maar en ik korte tijd waren we al op pad. Voor deze ronde dan maar het doon hill rondje in omgekeerde richting lopen.

klik voor groot

 

Er zit een red legged partrige op het hekje die zich redelijk dicht laat benaderen. Maar met een telefoon krijg je natuurlijk niets vastgelegd. Maar leuk is het wel

klik voor groot

 

 

Daarna weer door het veld even omhoog. Dat deed ik nu al vaker en is geen pobleem meer. Verder en verder en na het hek slaan we linksaf. Daar staat het gras aardig hoog en met het klimmetje valt het niet eens mee. Woef loopt voor me uit en draait zich ineens om. Het volgende ogenblik vliegt er bijna een fazantenmannetje in mijn gezicht. Die schrok blijkbaar van woef die natuurlijk precies dat beest geroken had. Ik schrik me rot. Maar we komen boven en slaan weer linksaf. Daar kan ik een lekker stukje naar beneden hobbelen, parallel aan het monument waar ik laatst met S nog was. Maar dan moet ik rechtsaf slaan en zie ik een beste klim.

Dat krijg ik dus echt niet voor elkaar vandaag, maar eigenlijk puur omdat ik me niet rot wil lopen op een heuveltje. Dus even wandeen, genieten van het uitzicht en naar woef kijken die het reuze naar haar zin heeft en overal snuffelt en blij heen en weer rent.
Uiteindelijk ben ik weer ‘boven’ en nu snap ik wel waarom het de andere kant op fijner loopt. De klim naar boven van de andere kant is heel geleidelijk en prima te doen. Vanaf deze kant nauwelijks. Maar ik mag dus weer naar beneden en omdat het heel langzaam gaat, loopt dat prima. Vreemd genoeg hobbelt mijn softflask uit mijn heuptasje maar dat voel ik direct en dus raap ik het weer van de grond. Als het daarna nog een keer gebeurt, stop ik het flesje maar in het afgesloten vak. Merkwaardig, dat is nog niet eerder gebeurd.

Als we weer op de weg komen, kijk ik op de kaart welke kant ik nog meer op zou kunnen bij een andere run. Daarna gaan we weer verder en ook dat valt niet echt mee.

klik voor groot

 

We sukkelen een beetje naar boven en hobbelen naar beneden. Ik ben wel erg traag vandaag maar het is wel lekker om even buiten te zijn. Als ik bijna thuis ben, besluit ik een lusje te maken om te kijken of het pad dat ik vorig jaar zonder kaart niet kon vinden, nu wel kan vinden. We gaan over een modderig pad naar beneden en komen op een weiland uit. Ik weet nu dat ik het weiland over moet steken. Als ik de distels probeer te ontwijken, hobbelt een ree voor me uit het hoge gras en verdwijnt de heuvel op. Prachtig!
We komen bij een hekje waar woeffie even moet nadenken hoe ze daaroverheen kan. Uiteindelijk klimt ze over het muurtje. Samen lopen we door en er is inderdaad een pad. Ergens…. onder een laag water en ergens onder het gras. Ik sop even door maar dit is geen doen, want je kunt er niet eens wandelen. Ik besluit terug te keren en als we weer over het weiland lopen met het hoge gras springen er twee reetjes voor me weg. Ook weer erg mooi!

klik voor groot

 

Eindelijk zijn we na deze nutteloze exercitie weer op de weg, vies en nat en ik hobbel verder de weg af naar beneden naar de cottage. Na een kleine 10 km zijn we weer thuis.

Gegevens:

* 9,5 km
* 17 graden

juni 110 km – 2014 totaal 1.292 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 410 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

10.06.2014 – spott – 7,5 km

Vandaag een kort rondje omdat ik er even uit wilde en woef ook wel zin had in een ommetje. Het werd prachtig weer, dus niets hield me tegen om even te lopen. Ik koos voor vanavond het rondje binnendoor met die vervelende klimmetjes maar zonder avonturen eromheen zoals de vorige loopjes. Simpel en snel dus.

27 mei: 4000 mtr lap – 5.54 min/km – 148/158
10 juni: 4000 mtr lap – 5.58 min/km – 143/154

Gegevens:

* 8 km
* 14 graden

juni 101 km – 2014 totaal 1.282 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 400 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

09.06.2014 – spott – 12 km

Vandaag had ik een mooi rondje uitgezet. Eerst via de boerderij omhoog klimmen (en niet via spott loan), dan rechtsaf over een weiland en linksaf richting het bos. Zo gezegd zo gedaan (dacht ik). Via de boerderij was weer mooi want als je boven bent, heb je een prachtig uitzicht. Het was geen helder weer, maar je kon toch best ver kijken nog en in de verte ligt Bass Rock in zee

klik voor groot

 

 

 

Over het weiland was vooral erg nat en modderig maar het pad tussen de halmen was een redelijk begaanbaar pad. Ineens springt er een ree voor mijn neus en woef staat stokstijf stil. Ik ook. Even schrikt het ree en staat ook stil. We vormen vast een prachtig trio in het veld met een ree, een hondje en een loper op een rijtje met slechts enkele meters tussen elkaar. Dan bedenkt het ree dat het toch liever weer vertrekt en ik zie hem (of haar) verdwijnen. Woef en ik vervolgen onze weg en tot dusver gaat alles prima en is er inderdaad een pad.

Maar dan ineens is er een fraai stenen muurtje aar ik eigenlijk linksaf moet slaan. Ik zie dat pad ook wel aan de andere kant maar ik kan daar dus niet komen en ik heb weinig zin om te gaan rommelen met klimmen enzo. Ik probeer even ergens nog doorheen te komen maar geef het al snel op. Dan maar niet want er is ook een pad rechtsaf dat weer op de weg uit zal komen en vanaf daar weet ik wel een route om te lopen. Waar zouden we zijn zonder kaart!

klik voor groot

Woef vindt het machtig tussen die hoge halmen en rent keihard heen en weer terwijl ik sta te zoeken. Ze kijkt blij, tong uit haar bekkie. Samen dalen we dan maar af door de hoge halmen. Het pad is best begaanbaar en het is wel leuk.

klik voor groot

Uiteindelijk zou ik dicht bij de weg moeten zijn en ik moet even kijken voordat ik besef dat het ek inderdaad links van me is achter de hoge halmen en dat daar de weg loopt. Gek dat je dat zo slecht ziet. Maar we zijn er en we kunnen onze weg vervolgen.

klik voor groot

Ik ben inmiddels weer op de bekende weg ‘buitenom’ en sla linksaf naar de Ford om het rondje verder af te maken. Als ik op 8 km ben zie ik in de heuvels donkere wolken en duidelijk regen. Ik maak vaart en besluit niet meer met RWR te lopen maar gestaag door te lopen en zo hobbelen we lekker naar huis. Het begint te miezeren en het miezertje is een heerlijke verfrissing. Na 12 km staan we weer voor het huisje. Op naar de volgende run.

Gegevens:

* 12 km
* 13 graden

juni 92 km – 2014 totaal 1.272 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 392 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

08.06.2014 – spott – 15,5 km

Vandaag weer een rondje in mijn uppie met mijn runningmate. Eigenlijk nog een pleasant surprise dat ik kon gaan lopen, want gisterenavond laat kreeg ik ineens last van enorme draaiduizeligheid. In bed werd dat niet veel beter en vanmorgen was het ook niks. Misselijk word je er ook nog van. Maar gedurende de dag knapte het geleidelijk weer op en kon ik uiteindelijk ook weer in een rechte lijn lopen. Ik ben dus toch maar op pad gegaan om lekker even een frisse neus te halen samen met woef. Eerst maar eens een wens doen bij de witches stone, en ik zal niet verklappen wat ik wenste, maar ik hoop maar dat het uitkomt.

klik voor groot

Daarna rustig op pad gegaan voor het ‘rondje buitenom’ dat ik al eerder deed. Dat is ongeveer 10,5 km en dat leek me wel genoeg. Ik had voor het eerst de Salomon agile belt om en dat beviel prima dus ik kan het kaartje er nu wel afhalen (ha)

klik voor groot

Ergens bij het einde koos ik voor de afslag rechtsaf en daarna links door een veld zodat ik bij een boerderij uit zou komen. Dat is best leuk en wer wat anders dan de vorige keer. Vorig jaar vogelde ik uit dat je ook zo kon lopen. Hoewel het gras erg hoog stond, was het wel weer fraai.

klik voor groot

 

 
Ik stapte daarbij bijna op een piepklein muisje. Omdat het totaal stil zat en wachtte totdat ik weer verdween, kon ik mooi even een foto maken van dit mini muisje. Toen ik me omdraaide, rende het keihard weg.

Toen ik bijna thuis was, besloot ik nog even het lusje te maken door het andere veld en dan bovenlangs weer terug naar Spott Loan en dan lekker naar beneden.

klik voor groot

Daar zag ik een enorme haas en een ree door het gras hopsen. Nog was rupsje nooit genoeg niet tevreden en ik besloot een nieuwe weg te kiezen, en zo een nieuwe extra lus te maken. Ik had niet voor niets de kaart bij me dus ik hoopte maar dat er een pad was. Ik had de vorige keer bij het rondje naar Doon Hill al gezien dat er in ieder geval een pad ergens straks rechtsaf zou zijn en ik was benieuwd waar dat heen zou lopen. Zo gezegd zo gedaan. Woef vond het allemaal prachtig.

klik voor groot

 
 

En mooi was het!! Het was een prachtige dag geweest, en helaas werd het nu toch wel schemeriger natuurlijk omdat ik vrij laat was vertrokken. De ree die ik op dit punt weg zag springen, kon ik ook niet meer vastleggen en het prachtige uitzicht van hoog richting de zee en Bass Rock mislukte vanwege de zon die aan die kant scheen. Maar wat geweldig was het om daar te staan en heel onverwacht. Dat is het leuke aan een nieuwe route, dat je niet weet waar je uitkomt en wat je zult zien. Zeer de moeite waard dus en eigenlijk een verrassing.

Ik kwam keurig zoals ik ook had gehoopt weer op de weg uit die op Spott Loan uit zou komen dus geen onaangename verrassingen qua route gelukkig en al snel hobbelden we naar beneden richting de cottage. Een prima einde van de run en na 15,5 km waren we weer thuis.

klik voor groot

Gegevens:

* 15,5 km
* 17 graden

rondje in google earth openen

juni 82 km – 2014 totaal 1.262 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 380 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

06.06.2014 – lammermuir hills – 22 km

Vandaag dan het rondje vanaf Watchwater reservoir richting Lauder! Het is een stukje van de lange afstand route, de Southern Upland Way. Dat is een 341 km lange route die dwars door schotland loopt van west naar oost, vanaf de Atlantic Ocean naar de North Sea. De start is bij Portpatrick (west) en loopt naar Cockburnspath in het oosten. De volgende run zal vanaf Cockburnspath richting Abbey St Bathans gaan als me dat nog lukt qua weer en planning hier. Maar voor nu dus een klein stukje vanaf het reservoir richting Lauder. Dat is ongeveer een halve etappe, want de etappe van Lauder naar Longformacus is ongeveer 25 km.

De route naar de start is prachtig. We stoppen even in Longformacus om een foldertje uit het rek te pakken over de route. We gaan eerst nog een stukje verder met de auto.

klik voor groot

Als we het gebied in rijden, zien we wulpen met hun jongen. Geweldig gezicht en vreemd genoeg hebben we er geen enkele gezien toen we vorige week vogels gingen fotograferen in dit gebied. Mooi is het wel!

We parkeren bij de vissers hut en S zet de fiets weer in elkaar en ik maak woef klaar voor de run. Ik vergat haar rugzakje met haar water, dus moeten we onderweg zorgen voor water voor haar (hetgeen ook prima lukt overigens).

klik voor groot

Al snel zijn we op pad, het begin even aan de riem vanwege alle schapen en de boerderij die we in de verte zien liggen, maar zodra we door het hek zijn laten we woeffie los.

klik voor groot

Als we linksaf de echte route op lopen rent woef ineens weg en zien we vervolgens wat veertjes door de lucht dwarrelen. Dat is dus niet de bedoeling, ze hoeft me niets te brengen maar ze moet even wennen aan de grouses die gewoon naast het pad zitten (waarschijnlijk met hun jongen). Ik had het te laat in de gaten (er gebeurde niks maar dit mag natuurlijk helemaal niet) en het eerste stukje moet ik dus even goed opletten en vaak ‘nee nee’ roepen, maar op nog een enkele grouse na, gedraagt ze zich keurig. Naar lammetjes of schapen kijkt ze natuurlijk helemaal niet.

We weten al dat de route zal stijgen naar 471 mtr hoogte, waar ook twee cairns staan. Ik weet dus nu al dat het laatste stuk op de terugweg prachtig zal zijn met een dalende route en uitzicht op het Watchwater reservoir. Geweldig! Het klimmen valt niet eens tegen, maar is met de fiets wel er lastig zodra de rollende steentjes overgaan op grasland zonder lekker pad. Voor mij loopt het heerlijk, voor de fiets is het niet zo fijn. Maar het is super lekker weer met een zonnetje en ik wacht boven totdat S. er ook weer is.

klik voor groot




De cairns blijven mooi in beeld van grote afstand en vormen een goed doel om je op te richten. Het uitzicht is enorm, en eigenlijk kan je dat dus niet in een foto vatten. Geen enkele foto geeft eigenlijk het gevoel weer dat je hebt als je daar loopt of even stilstaat om te kijken naar alles om je heen. Totale stilte, helemaal niets.

klik voor groot

Uiteindelijk bereiken we de cairns en kijken even rond en genieten van het uitzicht. Helaas ook weer lelijke windmolens in de verte die toch echt hier wel een beetje het uitzicht verpesten. In Nederland kijken we nooit zo ver als hier, en ik vind het hier echt totaal misplaatst die enorme draaiende dingen. Ik zal volgende week door een windmolen park lopen als ik over de Herring Road weer een stuk doe door de Lammermuir Hills. Ik ben benieuwd hoe dat is en hoeveel herrie het maakt.

Nadat we even alles bekeken hebben, gaan we weer verder richting Lauder. We dalen een stukje en weten dus al dat het straks weer klimmen wordt. Ik til woeffie over een hek en gelukkig is er een diepe en schone plas waar ze even wat verkoeling zoekt en een slokje drinkt. Ook weer geregeld!

klik voor groot


Snel gaan we weer verder de eindeloze vlakte in. Het is en blijft bijzonder hier! Her en der liggen nog (diepe) plassen van de regenbuien van gisteren en eergisteren. Prima voor woef om even doorheen te waden om af te koelen en een slokje te nemen. Ik besluit op de terugweg gewoon erdoorheen te rennen.

klik voor groot


Het dalen gaat eigenlijk best lekker zo, het is niet een steile daling maar heel rustig en je merkt dat je gewoon dan heel makkelijk en licht loopt. Maar omdat ik toch mijn benen een beetje wil ‘sparen’ en een rustige hartslag wil houden, hou ik gewoon rustig mijn RWR ritme aan. Dit is tenslotte niet helemaal gesneden koek voor mij als laaglander en het is alleen maar voor de lol!

We lopen totdat we bijna van de kaart ‘aflopen’ op de navigatie. Helemaal geen probleem dat de kaart ophoudt want alles is bewegwijzerd en je kunt geen kant op. Maar we hadden van te voren uitgerekend hoe ver we ongeveer zouden komen, dus we besluiten maar terug te lopen. Het valt met die fiets hier ook niet echt mee, en ik vind het maar knap dat S. zo voort kan ploeteren en op de heuvels gaat het prima!

Dat betekent dus weer gestaag klimmen, waar het dalen net zo heerlijk liep! Het is inmiddels ook best warm geworden.

klik voor groot


De cairns vormen weer een mooi doel in de verte om naartoe te lopen!

klik voor groot

Als we weer bij het hekje komen waar ik woef even overheen moet tillen, blijk ik totaal geen kracht in mijn armen te hebben om haar eroverheen te zetten en om te voorkomen dat ik haar zo op de uitstekende punten van het hout laat kletteren doe ik een stapje naar achteren en rolt ze via mijn benen op haar rug op de grond. Ze spartelt overeind en kijkt verbaasd. Ik aai haar en zeg dat dat niet zo bedoeld was, en til haar over een ander stukje. Als ze aan de andere kant staat doet ze alweer gek en rent een rondje. Niks aan de hand dus. Stom van me, maar die houten punten waren loeischerp en echt niet geschikt om een hondje op te spietsen. We lopen lekker door en hebben na de cairns inderdaad vanaf grote hoogte het reservoir weer in beeld om naartoe te lopen. Dit is eigenlijk de richting die wandelaars ook nemen, en dat is werkelijk prachtig. Een rustigere klim naar de cairns en vanaf daar gestaag dalen! Prima dus en ook wij hebben nu een lekker stukje voor de boeg ook al is het heel erg opletten waar je je voeten neerzet in het soms zompige gras. Het lijkt me op de fiets best eng.

klik voor groot


Uiteindelijk komen we weer bij de weg met de rollende stenen uit en daar loopt een heerlijk fris stroompje. Woef neemt nog een lekker bad en drinkt nog wat voordat we het allerlaatste stukje teruglopen naar de auto. Wat een geweldig mooie tocht! Het laatste stukje naar beneden over de rollende stenen naar beneden valt me niet mee en ik snap helemaal niet dat ik daar tegenop kon lopen eerlijk gezegd. Op de video is ook te zien dat het daar wel even bikkelen was.

klik voor groot

Op de foto’s is lang niet goed te zien hoe mooi het is en hoe weids en het gevoel is niet makkelijk te beschrijven of te vangen. Normaal loop ik natuurlijk helemaal alleen en dat is ook weer anders dan wanneer je samen bent. Dit trekt natuurlijk enorm, en ik ga dus zeker de andere stukken van de routes nog proberen te lopen als het weer het toelaat. Het was nu prachtig weer, met weinig wind en een heerlijk zonnetje. Op naar de volgende avonturen dan maar weer. Dat zal vanaf nu weer in mijn eentje met mijn running mate zijn.

De video:

Gegevens:

* 22 km
* 18 graden

juni 66 km – 2014 totaal 1.247 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 380 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

05.06.2014 – stenton – 12 km

Vandaag hebben we alsnog het rondje gedaan waarvoor we een paar dagen geleden op pad waren gegaan maar niet hebben afgemaakt vanwege de lekke band van de fiets. Het weer knapte ineens lekker op, dus het was prima om te lopen hoewel we pas na 19 uur vertrokken. Voor vandaag liep ik weer eens met de Inov-8 om te kijken hoe dat loopt. Dat is alweer een tijdje geleden en ik zoek naar iets wat lekker draagt als het wat warmer is. Vanmorgen ontdekte ik dat ik de zwaardere s-lab 12 heb (de advanced skin en niet de hydro die veel lichter is) en nu begrijp ik ook waarom mensen wel met de ‘s-lab 12′ de marathon lopen. Er zit nogal wat verschil tussen beide modellen, de hydro is veel lichter dan die van mij. Ik keek al eens met een schuin oog naar de Ultraspire Alpha (207 gr) maar misschien komt de S-lab hydro 5 dan ook wel in aanmerking als lichtere rugzak maar wel met een bereikbare achterzak (230 gr). Nog even over nadenken dus en dat was de reden waarom ik weer eens met de (meegesleepte) Inov-8 wilde lopen.

klik voor groot




Omdat we de route vanaf Stenton richting Presmennan wood nu al enkele keren gelopen hebben, besloten we de route om te keren. Het was even puzzelen met de Teasi maar op een gegeven moment was de route toch omgedraaid en opgepikt en konden we verder lopen. Eerst over de weg met de 14% stijging die we de vorige keer lekker konden afdalen (hoewel aan het begin van de route natuurlijk alleen maar geklommen was), en ergens rechtsaf het bos in. Daar stond een bordje dat dat eigenlijk niet kon maar dat leek ons alleen te gelden voor auto’s en vol goede moed sloegen we het bos in. Daar ontdekten we al snel het effect van twee dagen regen.

klik voor groot






Modder en dan van die lekkere rode klei/modder. Niet zo lekker dus maar moedig ploeterden we voort. Uiteindelijk kwamen we bij de ‘tower’. Dat was dus helemaal niks was gewoon woonhuis geworden en je zag niets, so much voor een run met een doel. Nee dus. Maar goed, we waren halverwege dus moesten we maar even voort door het bos. Een bruggetje, gras en modder en een watertje. Het was wel aardig maar eigenlijk niet alle fuss waard van een hele vieze fiets, vieze kleding etc. Bovendien loopt het ook niet echt lekker op glibberige modder.

Maar aan alles komt een einde en uiteindelijk kwamen we weer op de weg uit en konden we weer een beetje normaal doorhobbelen terug richting Stenton.

klik voor groot





Aan het einde hebben we woef nog even door een hoog veld laten rennen om haar buikie en pootjes schoon te krijgen en dat lukte prima. Alleen de fiets was zo vies en rood, dat S. besloot om naar huis te fietsen in plaats van de fiets in de auto te proppen.

klik voor groot

Ik maakte dus op mijn gemak de hond schoon en droog en pakte haar lekker in haar dekje voor de terugweg, terwijl S wegfietste. Het begin ging lekker bergafwaarts dus toen ik hem halverwege passeerde, keek hij nog blij en fris. Maar toen ik verder reed richting Little Spott, wist ik al dat het vanaf daar wel omhoog zou lopen. En dat bleek ook wel, want toen S. thuis kwam, was hij iets minder blij en fris.

Maar we hebben weer een ronde achter de rug! Morgen naar de Lammermuir Hills voor een stukje van de Southern Upland way tussen Longformacus en Lauder. Ik ben benieuwd!

Gegevens:

* 12 km
* 17 graden

juni 44 km – 2014 totaal 1.225 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 380 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km