20 | June | 2014 | Rundoggy

Omdat ik eergisteren en eerder van de week al zo lekker geklommen had, had ik nu gekeken naar een wat vlakkere route. Aanvankelijk wilde ik nog een segment van de John Muir route doen, vanaf North Berwick (waar ik de vorige keer gebleven was) naar Preston, maar die route trok me niet zo aan en bovendien zou het te ver zijn om helemaal te doen. Met de helft kwam ik niet tot Gullane en Aberlady waar ik nou juist zo graag even wilde lopen, dus keek ik naar een andere optie. En zo tekende ik een route vanaf Gullane car park, eerst door de duinen, dan over de golfbaan, terug naar de John Muir route en weer via de duinen terug naar de parkeerplaats. Zo gezegd zo gedaan en de routes zaten al snel in de navigatie. Ik zou ongeveer 15 km gaan lopen, en dat leek me nu ook wel weer even genoeg. Ik heb ruim 300 km hier straks gelopen!

Omdat het vandaag weer een warme en zonnige dag zou worden, waren we al vroeg op pad. Ik vond het niet fijn om weer in het zonnetje te moeten lopen en het heeft altijd even nodig om echt op te klaren dus ik had tijd genoeg om lekker even in de schaduw van de ochtend te lopen. Dan maar geen stralende foto’s.

In een klein half uurtje was ik in Gullane en de parking was snel gevonden. Nog geen mens te bekennen op wat werklieden na en de start van de route was ook snel gevonden. Wat een mooi uitzicht op de zee en het strand! Woef zag het water ook al snel en wilde wel even een duikje nemen. Zo gezegd zo gedaan natuurlijk.

klik voor groot

Daarna weer verder gelopen en even langs een of ander restant van een kerkje gelopen. Meer dan een rijtje stenen was het eigenlijk niet maar met wat fantasie kan ik hier nog wel iets in zien. Mooie plek zo bij de zee!

klik voor groot

En natuurlijk weer een lief baaitje waar woeffie toch echt even het water in wilde!

klik voor groot

Ik vond het allemaal best en genoot van de mooie omgeving. Heel rustig en vredig. Grappig om te zien want ik had dit helemaal niet verwacht eigenlijk. Echte duinen met veel groen en af en toe een baaitje.

klik voor groot

Uiteindelijk kwamen we vanuit de duinen echt op het strand. Dat liep redelijk goed. Er speelden twee kleine kinderen in een roze badpak in de zee. Woef vond het prachtig en de kinderen vonden haar gelukkig niet eng.

Maar ineens is het strand afgelopen en stuit ik op rotsen. Ik kijk op de kaart. Merkwaardig want ik ben gewoon op het pad van de navigatie. Zou het zulk hoog water zijn dat ik er niet langs kan?

klik voor groot

Maar we laten ons niet kisten en als ik een steile klim zie over het zand klauter ik op handen en voeten naar boven. Zelfs woeffie heeft er even moeite mee, maar dan zijn we ook boven.

klik voor groot

Ik moet lachen want ik ben nu weliswaar boven, maar tref een donker pad met heel laag overhangende takken. Toch merk ik aan woef die al wat verder is, dat er gewoon een pad is sraks. Ik kruip bijna vanwege mijn rugzak maar het is maar heel kort en na een meter of twintig loop ik alweer op een normaal pad. Het uitzicht is trouwens wel prachtig zo hoog.

klik voor groot

Maar verdomd als het niet waar is, het pad houdt weer op en ik tref hoge rotsen voor me, maar links van me zijn lage rotsen en daarboven zag ik toch echt net iemand wandelen, dus daar is een/het pad. Misschien heb ik ergens een afslagje de duinen in gemist waardoor ik te lang te laag bij het water ben blijven lopen. Zou best kunnen. Ik taxeer de rotsen. Ziet er niet slecht uit en hoog is het niet. Als ik woef hier nou op een of andere manier omhoog krijg, dan kan ik het zelf ook wel. Jammer genoeg is de wandelaar al weg.

Ik til woef op, zet haar met haar voorpootjes op een uitstekend rotsblok, moedig haar aan en duw een beetje. Ze snapt me prima tot mijn verrassing en terwijl ik haar steeds een kontje geef, komt ze zowaar omhoog en staat ze al snel op het pad even boven mij. Nu ik nog. Echt hoog is het niet, en nu zij daar is, zal ik dus ook moeten volgen. Tot mijn verrassing lukt het heel makkelijk en zo staan we samen ineens op een normaal pad boven de rotsen.

Op de foto is het niet te zien maar dit was het

klik voor groot

Omdat we nu op de golfbaan zijn gekomen, zal het nu niet meer moeilijk zijn om paden te vinden en we lopen lekker verder. We lopen richting Aberlady – een mooi natuur gebied – en ik ben benieuwd. Het loopt in ieder geval lekker.

klik voor groot

Ineens staat er een ree op het pad. Gaaf! Woef gaat zitten en ik maak een foto. Jammer dat ik nu geen camera bij me heb alleen mijn telefoon maar ik maak toch een kiekje en op de grote foto is in de cirkel het ree te zien dat op zijn gemakje naar ons kijkt.

klik voor groot

We lopen nog een stuk door en aan het einde van de golfbaan ga ik even naar een bankje om woef wat water te geven en zelf toch maar een gelletje te nemen dat ik altijd voor nood in mijn rugzak heb zitten.

Vanaf dat punt lopen we een klein stukje langs de weg en zullen daarna de John Muir way opslaan. Overigens blijkt dat stukje langs de weg prima te doen, want er loopt een pad naast de weg dus we lopen niet OP de drukke weg. Bovendien is het een klein stukje en al snel lopen we op de LAW die prima is aangelegd en lekker loopt.

klik voor groot

We komen langs een ruine van een kerkje waar we even een kijkje nemen en lopen vervolgens door een prachtig veldje met klaprozen. Woef kleurt er mooi bij.

Dan lopen we Gullane alweer in. We lopen een stukje langs de hoofdweg, passeren een restaurant waar we dit jaar voor het eerst niet hebben gegeten en ik sla linksaf naar Greywall Hotel met het befaamde Muirfield waar vorig jaar de Open golfkampioenschappen zijn gehouden.

klik voor groot

Je kunt gewoon door het hek en ik geniet even van het uitzicht daar. Er komen net twee keurig geklede heren aan en een ervan gaat naar het huisje om een caddy te vragen voor de middag (hoor ik). Ik zie naast het kantoortje een toilet ruimte en besluit woef nog wat water te geven. Als ze saat te drinken krijg ik een onaangename verrassing. Waarom ik dacht van de faciliteiten gebruik te mogen maken? En wat ik daar deed? Ik had daar niets te zoeken en het was prive terrein! Nou is er in Schotland overal right of access, een soort recht van overpad waar je ook maar bent en waardoor je eigenlijk overal mag komen, al loop je over een terrein van een boer of door een weiland van iemand. Dus ik sta paf. Watte? Ik leg de man uit dat ik hoopte de route over de weg te kunnen nemen, en wijs in de richting van het pad over de golfbaan. Nou nee, dat kon natuurlijk helemaal niet, dat was verboden. De man was zo onaangenaam, dat ik hem vraag of hij zich nou heel fijn voelt dat hij mij dat kan verbieden. Je moet je voorstellen dat hij net nog een caddy voor iemand aan het regelen was die hem behandelde als voetveeg. Hij kan dus nu eindelijk belangrijk en gewichtig doen! Ik lach en vraag of hij het aardig vindt om me weer de straat op te sturen met een warme en vermoeide hond. ‘Don’t take it personally’ zegt hij nog. Ik antwoord dat het prima is voor het toerisme en dat ik er een mooi verhaal over zal schrijven en maak een foto van de verbouwereerde man (zie video). Dat vindt hij niet leuk en als hij iets wil gaan zeggen zijn woef en ik al weer op weg. Terug naar de straat.

Altijd wat bijzonders op onze routes zullen we maar zegen.

De eerste straat weer rechtsaf loopt dood, maar bij de tweede tref ik een aardige vrouw die bij haar auto bezig is, water gaat halen voor mijn flesje en uitlegt hoe ik een mooi einde aan de route kan maken. Gek genoeg staat dat niet op de kaart maar ik bedank de vrouw hartelijk en ga weer op pad. En inderdaad is het laatste stukje weer op bekend terrein door de duinen waar we zijn gestart. Prima dus en ik besluit nog even naar het strand te gaan omdat woef dat zo leuk vindt.

klik voor groot

Hier speelt woef heerlijk in het water en vindt een kapot balletje waar ze veel plezier mee heeft en steeds weer uit het water vist en komt brengen. Plezier voor tien dus! Zij is niet moe, dat is duidelijk.

Uiteindelijk moeten we toch maar weer eens verder. Het is prachtig weer geworden en het parkeer terrein staat vol. Gelukkig heb ik toch een reserve zakje voer bij me voor woef en kan ik haar wat te eten geven zodat ze niet met een lege maag met zeewater in de auto hoeft. We zitten even lekker in de zon te mijmeren en uit te rusten van deze run. Een heerlijke ochtend hadden we en we maakten dus weer wat mee. Never a dull moment.

klik voor groot