Vandaag scheen het zonnetje volop, hoewel het flink waaide. Maar met een blauwe lucht en een zonnetje ziet het er altijd vriendelijk uit dus ben ik lekker op pad gegaan voor een kleine ronde. Eergisteren was ik van Beadnell naar High Newton gelopen en ontdekte ik een nieuw stukje om te lopen. Dat was gaaf en daarom besloot ik nu om te parkeren bij Low Newton en dan eens te kijken of ik gemakkelijk vanaf die kant naar High Newton zou kunnen komen. Zo gezegd zo gedaan en ik reed naar de parkeerplaats van Low Newton. Daar stonden tientallen auto’s geparkeerd tot mijn verrassing en er stonden veel mensen in vol ornaat voor een wandeling. Stokken, hoge wandelschoenen en van die gaiters (heet dat zo? die dingen die je om de kuiten doen tegen inlopend water?). Ik vond het wel grappig en ik stapte dus uit de auto met mijn minimusjes en mijn lichte renkleding. Zonnebrilletje op en klaar! Nog even staan praten met een man wiens zoon ook veel liep, even over schoenen gekletst en daarna op pad. Helaas was het eerste obstakel een heel breed wildrooster waar woef niet overheen kon en ging ik met haar door het hekje waardoor mijn schoenen direct al veranderden in grijze natte modder schoenen. Maar goed, dat had ik dan maar vast gehad dus vanaf dat moment geen ‘zorgen’ meer over nattigheid en modder!

klik voor groot

Het was heel mooi, zeker vanwege de mooie heldere lucht. Ik ken het gebiedje bij Low Newton wel, maar ik was toch benieuwd of ik nou de weg naar High Newton zou kunnen vinden. En of het beloopbaar was! Dat bleek allemaal redelijk goed te gaan. Het veld was wel nat, maar zeker beloopbaar.

klik voor groot

Er stond alleen zoveel wind dat een panorama maken een beetje moeizaam ging!

Maar we vervolgden lekker ons pad en ik genoot met volle teugen. Het was soms wel even opletten omdat je door de harde wind soms bijna van het pad werd geblazen, of een beetje uit balans raakte. Maar het ging prima allemaal. Al snel kwam ik bij een soort prive strandje. Dat zijn toch allemaal wel leuke ‘finds’ zo onderweg.

klik voor groot

Op een gegeven moment moest ik een waterarm oversteken waar alleen 2 enorme rotsblokken in lagen om te gebruiken als overgangs punt. Ik weet zeker dat ik een foto daarvan maakte, maar die staan niet op de camera. Ik durfde het eerlijk gezegd niet aan om met deze wind over die blokken te klauteren, dus liep ik langs de waterarm om te kijken of ik er ergens wel overheen of doorheen zou kunnen. Dat is onderstaand op de map ook goed te zien waar dat was. Uiteindelijk ging het prima een beetje meer richting de zee, waarschijnlijk omdat het getijde nu nog lekker laag was. Na het oversteken even rommelen om weer op het pad te komen maar dat lukte toch wel mede dankzij mijn fijne schoentjes.

Daarna weer een stuk strand en al snel kwam ik inderdaad op het punt uit waar ik eergisteren ook had gestaan, vlak bij de parkeerplaats van High Newton. Ik zag het strand naar Beadnell uitgestrekt voor me liggen en twijfelde enorm. Waar zou ik heen lopen? Over het strand richting Beadnell? Of terug naar Low Newton door de duinen? Ik besloot tot iets heel anders, namelijk naar de parkeerplaats te lopen door de duinen, en vanaf daar de weg te pakken richting Low Newton. Vanaf daar zou ik kunnen kijken of het nog steeds goed weer was of dat het genoeg zou zijn. Ik had onderweg al een paar keer een fraaie regenboog gezien, dus ergens moest het al regenen! Ik wilde immers niet te lang lopen vandaag, en mezelf kennende zou ik zeker weer 12 a 15 km onderweg zijn als ik eerst richting Beadnell zou gaan. Dat dus maar niet en een stukje weg was ook wel leuk.

klik voor groot

Toen ik weer bij Low Newton kwam ben ik nog even richting het strand gelopen en vanaf daar weer terug over het veld. Er was al die tijd een geweldige regenboog te zien maar ik voelde ook wat druppeltjes ondanks dat de lucht helder was en de zon gewoon scheen. Dat was wel een bijzonder effect zo.

klik voor groot

Uiteindelijk besloot ik dat het genoeg was voor vandaag en keerden we terug naar de auto. Een kort rondje vol verrassingen met prachtig mooi weer. Wat wil je nog meer? Ik kan alleen maar duimen dat het vrijdag een beetje lekker is als ik mijn 30-er ga lopen. Afwachten maar. Voor volgende week hoop ik op een zwerfrondje op Holy Island. Ik kan het volgende week goed bereiken omdat het getijde gunstig is, dus ik hoop het echt!

klik voor groot

Gegevens:

* totaal 6,5 km
* temp 10 – zonnig, veel wind
* HR average niet gemeten

rondje in google earth openen

jan 186 km – 2013 totaal 186 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 130 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 44 km

Vandaag besloten tot een lekker zwerfrondje. Ik ‘hoef’ niets, rustig aan tot de 29 km ronde van eind deze week. Dus gekozen voor een andere plek, eindelijk eens niet alleen maar strand. Ik koos voor de start in Beadnell vanaf het parkeer terrein. Omdat het mooi weer, lliep ik eerst even naar het strand om wat kiekjes te maken van de punt daar. Dat vind ik toch altijd weer erg bijzonder. Ik zag dat het strand er lekker strak bij lag en rustig was, dus misschien dan maar het eerste stukje straks over het strand. Het zou een gok zijn door de duinen, want ik weet dat het er erg modderig kan zijn!

klik voor groot

Na de foto’s ga ik op weg en ik besluit toch eerst over het strand te hobbelen richting de grote water arm waar in de zomer een beschermde vogelbroedplaats is voor de zeldzame Little Terns. Alls ik omkijk, ligt de start alweer even achter me.

klik voor groot

Helaas is het zand rond de waterarm ontzettend zacht als ik daar aankom, zelfs de hond maakt diepe afdrukken in het zand en daar moet ik dus even doorheen ploegen, op weg naar het bruggetje dat me over het water heen zal voeren. Het is maar goed dat ik hier de weg weet!

klik voor groot

Daarna kies ik niet meer voor het strand, maar voor de duinen want het lijkt er heel aardig bij te liggen en daar ben ik blij mee. Ik vind het altijd erg leuk om hier door de duinen te hobbelen. Er is bijna geen sprake van een pad, denk dus niet aan een mooi fietspad of een echt wandelpad. Het is meer een soort dierenpad, waardoor je ver vooruit moet kijken en een beetje ‘oog-voet’ coordinatie moet inschakelen om gewoon overal goed doorheen te kunnen lopen. Soms loop je mis, dan moet je weer even terug maar gelukkig huppelt woef meestal vooruit en kan ik dus ongeveer zien waar zij eigenlijk loopt.

klik voor groot

Op een gegeven moment komen we bij een punt waar ik moet kiezen. Aan welke kant van het hek zal ik blijven lopen? Geen idee eigenlijk maar ik besluit maar over het hekje te stappen en op bovenstaande foto is te zien hoe woef daar gemakkelijk onderdoor kan kruipen. Ik ben ook vaak op plekken geweest waar ik woef overheen moest tillen en dat gaat de ene keer makkelijker dan de andere keer. Soms is het heel hoog en bungelt ze dan zielig met haar pootjes in de lucht en kan ik haar niet meer neerzetten aan de andere kant van het hek. Inmiddels snapt ze al dat ze haar poten dan op die uitstekende houten dingetjes kan zetten die ik gebruik om over het hekje te stappen. Best slim dus. Maar dit was gelukkig gemakkelijk en maar goed ook, want het bleek een verkeerd pad en we moesten dus terug om aan de andere kant van het hek te blijven hobbelen.

Ik genoot volop, ook al prikten de lange grassen in mijn bovenbenen. Dat zal er wel raar uitzien vanavond! Verder en verder liepen we door de duinen. Waf vindt het geweldig en rent als een idioot haar neus achhterna. Gelukkig blijft ze redelijk ‘in zicht’ en maak ik me geen zorgen.

klik voor groot

Uiteindelijk komen we bij een boerderij aan dichtbij de parkeerplaats van High Newton waar ik ook wel eens gestart ben. Nu eens kijken hoe ik weer op het strand kom, want de vorige keer is me dat niet goed gelukt.

klik voor groot

Maar deze keer blijkt het geen probleem en kan ik lekker door de duinen verder hobbelen. Ik ga vanaf de strandopgang dus ook niet het strand op, maar loop verder over een soort pad door de duinen richting Newton.

klik voor groot

Het is opvallend dat de stranden zo kort zijn. Tussen Bamburgh en Seahouses is de strook ongeveer 6 kilometer met optimaal getijde, hhier is het zelfs nog minder vanaf het startpunt bij Beadnell tot aan dit punt bij High Newton. Maar ik heb voor het eerst dus een pad ontdekt waar ik gewoon de duinen weer inkan en hobbel dus verder.

klik voor groot

Ik ben verrast, want ineens kom ik op een breed stuk en heb ik in de verte uitzicht op de toren bij Low Newton en zie ik zelfs een stukje strand hier. Er staat een straffe wind en ik sta redelijk hoog op de klif dus het is best koud. Maar het is interessant dat ik hier nu ben uitgekomen en dat het hier dus niet modderig is. Terugkeren over het echte pad kan niet, want dat staat wel onder water maar in theorie zou ik dus Low Newton moeten kunnen bereiken vanaf hier. Dat kan ook niet anders, want de ultra neemt ook deze route maar omgekeerd, dus ergens moet je verder kunnen!

Maar ik besluit dat het welletjes is geweest. Ik vind het erg moeilijk om terug te gaan, want ik zou graag nog wat verder zijn gelopen maar dat is niet verstadig in de opbouw naar de marathon en in het schema past het ook niet helemaal deze week met de lange run in het vooruitzicht. Terug dus maar! En ik hobbel over het gras weer naar het hek.

Ineens hoor ik alleen stilte om me heen. Ik hoor geen hijgen, geen pootjes niks. Ik kijk om me heen en zie niks. Waar is woef nou gebleven? Gelukkig nam ik de fluit mee en ik geef het ‘noodsignaal’ wat voor haar het teken is om terug te komen, wat ze ook aan het doen is. En al gauw zie ik oren boven het gras uithopsen en komt ze aanrennen. Beetje te hard naar mijn zin en ik roep om haar af te remmen want ze moet onder prikkeldraad doorkruipen. handig dat ze goed getraind is, want ze remt af en met een ‘rustig aan’ komt ze veilig weer bij me en vervolgen we onze weg.

Even weer over het pad langs de zee, en daarna toch maar terug over het strand. We komen tot de waterarm en moeten helaas toch weer over het zachte stuk naar het bruggetje. Daar neem ik alsnog de gok om door de duinen terug te lopen naar de parkeerplaats en dat gaat goed. Alleen helemaal aan het einde is het erg nat en modderig en staan delen echt blank.

We komen aan bij het caravan park en ik ben weer verrast dat het zo triest en troosteloos is allemaal. Het is nog erger dan vorig jaar. Wie wil hier nou zitten?

klik voor groot

Het was een lekker zwerfrondje waarbij het terrein niet nieuw was, maar ik wel een nieuwe weg heb ontdekt. Daar ben ik blij mee. Op naar de volgende ronde!

Gegevens:

* totaal 10 km
* temp 6
* HR average niet gemeten

rondje in google earth openen

jan 179 km – 2013 totaal 179 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 122 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 44 km

Vandaag wilde ik per se een wat langer rondje hobbelen. Dat zou betekenen dat ik dwars door het water bij Monkshouse moest lopen, maar vooruit dan maar. Ik zou tot 11.30 over het strand kunnen, en dus vertrokken waf en ik in de ochtend voor ons runnetje. Eindelijk was de wind gaan liggen dus dat was een verademing (letterlijk).

Eerst even de zacht geworden wortels die voor een juice bedoeld waren aan de duinpaardjes voeren. Inmiddels kennen ze me al en komen ze al bijna aanrennen als ik aan kom rijden als ze niet te ver weg staan.

klik voor groot

Daarna even rustig opwarmen en eerst even richting Seahouses lopen over het strand. Het water is nog redelijk ver weg maar komt wel alweer richting de duinrand. Maar ik kan ver richting Seahouses over het strand hobbelen en daar maak ik snel nog even een plaatje

klik voor groot

Daarna op weg. Ik weet al dat ik door het water zal moeten waden bij Monkshouse. En dat valt niet mee, want er staat een enorme stroming zie en hoor ik. Gek, van zo’n klein stroompje maar ik loop toch eerst even het hele strand op en neer langs het water om te zien waar ik er doorheen zal gaan en uiteindelijk kies ik voor de overgang over de keitjes aan de duinrand kant. Het water komt tot iets boven mijn enkels, en ik voel de schoenen vol lopen. Maar… als ik uit het water stap, voel ik de schoenen ook weer leeglopen en dat is het voordeel van de MT10, ze zijn ook zo weer ‘leeg’. Natuurlijk voelt het even vreemd en vooral erg koud maar zodra ik weer op gang kom, voelen mijn voeten alweer aardig warm.

Ik hobbel verder en kijk om me heen. Aardig wat vogeltjes. Ineens ontwaar ik twee Flatcoated retrievers. Die zijn natuurlijk van de bejaarde dame die me in het zwembad ook vaak in de weg zwemt. Zij staat bij de duinrand en de honden rennen vrolijk met me mee. Verder en verder en vaag hoor ik een schril fluitje, iets wat de honden niet schijnen te horen. Ik besluit dan maar een rondje te maken en met de drie honden weer om te keren richting de dame met het fluitje om de honden weer af te leveren. Geen enkele reactie, ze deed alleen de honden aan de lijn en zei niet iets wat ook maar leek op ‘dank je wel’. Samen met mijn eigen wel getrainde wafje vervolg ik weer mijn weg richting het Castle. Ik kan nog redelijk langs de rotsen maar weet al dat het op de terugweg misschien niet meer kan. Nou ja, schoenen en voeten zijn toch al nat!

Aan het einde bij het kasteel keren we weer om. Ik schat dat ik met dit getijde ongeveer 11,5 km totaal zou moeten kunnen lopen over het stuk strand dat er nog is en dat lijkt ook te kloppen uiteindelijk.

Ik kan ook op de terugweg nog redelijk goed over de rotsen maar bij Monkshouse valt woef bijna voorover in het water en komt tot haar buik in het water te staan. Ik ben verrast dat het op die plek zo diep is en zoek weer een plek om doorheen te kunnen waden. Ik vind het wel grappig eigenlijk en het doet me niks.

Als ik terugkom bij Seahouses, zie ik dat ik lang zo ver niet meer kan doorlopen richting Seahouses en we hobbelen rustig door naar de duinopgang. Op naar de volgende run.

Gegevens:

* totaal 11,4 km
* temp 0
* HR average 135

jan 153 km – 2013 totaal 153 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 112 km
pure flow – 151 km

Jawel, wederom het babyrondje vanaf Bamburgh Castle vanwege het weer. Vanmorgen werd ik (onaangenaam) verrast met een witte wereld, terwijl net alles weg was. Beetje jammer, want nu is het niet alleen alemaal erg nat, maar ook weer glad.

Maar goed, omdat het getijde inmiddels veranderd is, kan ik in de ochtend ook niet meer hardlopen op het strand, en kon ik alleen eerst even gaan wandelen en eens kijken hoe het er allemaal uitzag. Omdat ik het toch wel bijzonder vond, en ik later op de middag zou gaan lopen, plaats ik hier ook de foto’s van de wandeling, als herinnering aan deze dag.

De “doorgaande” weg waar ik zaterdag nog mijn intervallen op liep bij gebrek aan beter vanwege de keiharde wind en de hagel lag er zo bij:

klik voor groot

Tsja wat zal ik er eens van zeggen.

Maar er lag ook sneeuw in de duinen en op het zand van het strand en dat was wel erg bijzonder. Dat zou snel weg zijn met het opkomende water (dacht ik).

klik voor groot

Na spelen met woef, kwam ik aan bij Monkshouse waar het water vrij breed was. Iedere keer is de doorgang toch weer net wat anders. Soms is het smal en kan je er wel overheen, dan is het weer breed en onbegaanbaar. Natuurlijk kan je er gewoon doorheen rennen zoals ik vorige week deed, maar het is gewoon net te koud voor dit soort grappen met die harde wind, dus dan straks maar starten vanaf het kasteel voor een kort rondje met wind tegen op de heenweg en wind in de rug op de terugweg. Ook wel lekker.

Maar na 13.20 zou het getijde redelijk goed zijn en zou ik weer over het strand kunnen. Dus maar de stoute renschoenen aangetrokken en op pad gegaan voor een rondje. Het dooide aardig en regende zachtjes. In het eerste stuk lag nog aardig wat sneeuw op het zand en dat loopt best vreemd. Je neemt kleine stapjes en let toch beter op merkte ik al snel. Daarna een stukje dat icy was en daarna kon ik gewoon over het zand.

klik voor groot

Het liep best aardig maar de harde wind zorgde er wel voor dat ik een tempo had van niks. Geeft niet, ik was toch niets van plan vandaag maar het was nog best doorbuffelen. Morgen is de wind eindelijk weg, dus dat is prettig. Wie weet hoeveel mooie dagen er nog komen. Als ik nou eindelijk weer eens de weg op kan, wordt mijn wereldje ook weer wat groter.

Inderdaad was het niet echt handig om door Monkshouse te waden. De sneeuw van vanmorgen was daar wel grotendeels weg, maar het water stroomde stevig door en was te breed. Springen dus geen optie en we keerden weer om.

Er lag nog een grote dode zeehond op het zand. De dieren hebben het duidelijk moeilijk en de storm van gisteren zorgde denk ik voor het stranden van dit dier. Gisteren viste ik ook al twee dode eenden van de weg nadat ik van het zwembad terug reed. Onbeschadigd, misschien ook door de wind. Ik werd er helemaal sip van.

klik voor groot

Met de wind in de rug hobbelde ik lekker terug en al snel kwamen we weer bij de duinen. Het strand was al veel groter, omdat het water weer aan het wegtrekken was. Nu hoefde ik dus niet over de sneeuw. Er lagen gek genoeg ook veel vissen op het zand. Ook nog nooit eerder gezien. De natuur staat toch voor niks!

klik voor groot

Gegevens:

* totaal 6,5 km
* temp 2

jan 141 km – 2013 totaal 141 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 100 km
pure flow – 151 km

Vorige keer dat ik de 800-tjes moest lopen, moest ik op zoek naar een stukje weg zonder enorme diepe plassen. Dat vond ik uiteindelijk dichtbij het huisje. De keer daarvoor, moest ik op zoek naar een weg die niet een stijgingspercentage zou hebben van 10% in schotland. Maar dat lukte uiteindelijk allemaal.

Ook deze keer weer een aardige uitdaging. Niet alleen zocht ik een vlak stukje, ook zocht ik een stukje weg zonder ijs of sneeuw. Omdat dat niet mee zou vallen, koos ik vanmorgen voor het strand. Dat varkentje zou ik wel eens even wassen op het vaste zand.

Met woef ging ik vanmorgen op pad om vervolgens niet alleen totaal weg te stormen van het strand, maar ook om keiharde hagelstenen pal in mijn gezicht geblazen te krijgen, die ook erg pijn deden aan het snuitje van woef. Hum…. lopen is leuk, maar het moet ook nog wel ergens op slaan en het was werkelijk noodweer. Op deze manier zou het niks worden en we keren weer huiswaarts. Nat en koud en zonder training. Voor een sukkelrondje was het misschien nog wel een optie geweest de andere kant op uit de wind, maar zo was het niets en zou het ook niets worden.

In de middag besluit ik dan alsnog maar nog een poging te wagen. Ik reken uit dat het net zou kunnen qua schemering en vol goede moed ga ik op pad. Pet op, buff op mijn hoofd eronder en een buff om mijn nek die ik omhoog kan trekken tegen eventuele hagel of tegen koude wind. handschoenen, thermobroek en shirtjes. Ook natuurlijk een extra geel jasje over mijn jack omdat ik over de weg van Bamburgh naar Seahouses geen en weer zou gaan lopen. Dat zagg ik nog als enige optie eigenlijk, omdat die weg goed schoon was.

Ik heb geen tijd om fatsoenlijk in te lopen, en bovendien is het toch akelig koud en koel je snel af tijdens het opwarmen. Ik reken uit waar ik ongeveer moet starten om een beetje goed uit te komen op de weg en start de klok. Deze keer wil ik me goed houden aan de opdracht qua pace (reeksen van 4’40″ – 4’30″ – 4’25″ – 4’20″), ook al zou dat elke tweede ronde niet meevallen omdat ik de wind pal tegen zou hebben. Een tijdje geleden liep ik de 800-tjes op iets meer dan 4′ maar dat is dus nu niet (meer) de bedoeling. Vorig keer liep ik de laatste overigens wel in 4′ en toen kreeg ik dus op mijn kop. Foeiiiiii.

De eerste lap gaat prima richting Bamburgh. Ik word goed gezien door de auto’s en het is droog. Ik doe rustig aan en de tijd lijkt goed. Op de terugweg is het even aanpoten vanwege de wind en de buff voor mijn mond en neus biedt uitkomst. Helaas begint het al een beetje te regenen en wordt het aardig donker ineens. De tweede lap gaat ook goed. Lapje drie gaat weer prima, ook al regent het gestaag door en komt er inmiddels ook wat hagel bij, maar niet van die enge grote keiharde ballen zoals vanmorgen en bovendien is de wind ietsje gedraaid lijkt het. Op de terugweg hagelt het ineens keihard en moet ik echt de buff voor mijn gezicht trekken. Ik praat tegen mezelf en zeg dat er toch maar vast 4 lapjes opzitten als ik deze nog even af kan maken. Het zwemmen dat ik iedere avond doe is ook een mooie mentale training, omdat ik na 60 baantjes steeds denk ‘dat ik er nu bijna ben’ en gek genoeg gaat het dan ook heel vlug ineens. Dus straks al over de helft!

Het weer is totaal omgeslagen ineens. Hagel, sneeuw en wind beuken op me in. Ik moet er stiekum wel om lachen, maar moet ook heel erg uitkijken of ik gezien word door de auto’s. Ze zijn hier geen lopers gewend, en het is erg slecht weer.
Lap 5 gaat nog wel lekker met een soort zijwindje half in de rug maar lap 6 is echt dramatisch. Ik lijk wel een idioot zoals ik over de weg tegen de elementen loop te vechten. Als ik deze nou nog even doe, dan heb ik er in ieder geval 6 gedaan en dan lijkt het ergens op! Maar na nummer 6 moet ik toch weer terug, want de auto staat ergens halverwege in het gras. Lap 7 dan ook maar even afmaken en kijken hoe ver ik kom! Ik zet toch wel even aan, want hoe sneller ik loop, hoe sneller ik bij de auto ben! Dan maar niet uitlopen! De wind waait hard en probeert me van de weg te blazen. De ijskorreltjes blijven inmiddels een beetje liggen op de weg en ik kijk of het glad lijkt. Het lijkt allemaal wel goed, dus vooruit maar, even die hele lap afmaken! Hup even doorlopen, ik kan het! Maar na lap 7 ben ik natuurlijk weer een meter of 500 van de auto af en moet ik weer terug. Ik praat tegen mezelf dat ik dat nog best even kan doen, en dat ik dan wel even kan kijken of ik de hele lap afmaak of niet. Ik zet aan, ik loop en loop, het lijkt allemaal veel sneller dan het gaat vanwege de wind, maar ik doe mijn best. Ik kijk niet op mijn horloge, want ik kan niet meer doen dan mijn best met dit weer. Op de auto’s blijven letten, op de weg letten met de gaten en het ijs en doorlopen! Het gaat goed, ik lach in mezelf en zeg dat ik het gewoon ga afmaken! Ik loop langs de auto, nog maar een paar honderd meter en ja! De laatste 800 meter zit er ook op. Ik lach, en wil bijna mijn vuist in de lucht steken. Ik heb werkelijk geen idee wat ik nou precies heb uitgespookt qua pace, maar ik heb mijn best gedaan en getracht de lapjes steeds gepaard even snel te laten zijn en net wat sneller te laten worden. Ik heb uitdrukkelijk de opdracht gekregen om niet te snel te gaan en niet als een idioot te gaan lopen. Nou, dat kon niet eens vandaag dus dat was al makkelijk.

Uiteindelijk zag ik deze gegevens:

lap 1 – 4’38″ – HR 147 – cadans 84
lap 2 – 4’39″ – HR 151 – cadans 85
lap 3 – 4’31″ – HR 146 – cadans 86
lap 4 – 4’31″ – HR 150 – cadans 87
lap 5 – 4’24″ – HR 148 – cadans 87
lap 6 – 4’27″ – HR 155 – cadans 87
lap 7 – 4’11″ – HR 155 – cadans 86
lap 8 – 4’13″ – HR 157 – cadans 86

Mooi om te zien dat de tegenwind de HF doet stijgen. Het voel ook niet erg mee en ik was erg verrast dat ik de tijden zo dicht bij elkaar heb kunnen houden zonder klokje. Kennelijk wordt mijn tempo gevoel wel steeds wat beter. Alleen waren de laatste 2 lapjes te snel. Zal wel op mijn kop krijgen, maar de omstandigheden waren ook een beetje vreemd deze keer.

Anyway, I did it!

Gegevens:

* totaal 9 km (vandaag totaal 12 km)
* temp -1

jan 134 km – 2013 totaal 134 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 93 km
pure flow – 151 km

Jawel, een baby rondje vandaag na alle kilometers lopen en zwemmen. Bovendien kreeg ik (terecht) op mijn kop van mijn coach dat ik de 29 km assignment van afgelopen weekend te snel had gelopen. Eens en dus tandje terug vandaag en dat was lekker.

Ik koos er voor om te starten vanaf Bamburgh Castle omdat het toch een beetje te koud is om weer natte voeten te krijgen doordat ik door de waterarm bij Monkshouse zou moeten lopen. Vanaf de andere kant naar Monkshouse leek me dus wel geschikt voor het baby rondje op mijn gemakje.

Eerst even door de duinen. Woef vindt het prachtig allemaal.

klik voor groot en gallery

Het leek erop dat het een mooie middag gaat worden en eigenlijk was ik net te vroeg vertrokken voor het zonnetje. Maar het klaarde flink op. OP de heenweg kostte het me wel wat moeite om op bedrijfstemperatuur te komen, zeker als je langzaam start en eigenlijk geen echt tempo wilt maken. Er stond maar weinig wind, maar wel vanaf Seahouses en dat was best fris zo in mijn luchtwegen.

Maar het zou vast een fijn rondje worden. Het strand is nog steeds erg breed, ik bof enorm met de getijden en ik keek nog niet wanneer het weer wisselt en ik meer problemen ga krijgen met het strand. Wel dubbel vervelend omdat weg rondjes er met de sneeuw hier echt niet inzitten. Het autorijden wordt ook niet makkelijker.

Aan het einde bij Monkshouse zag ik ijspegels van de grassen van de duinrand hangen. Erg mooi, hoewel het op de foto niet echt overkomt. Woef bleef geduldig wachten toen ik snel een kiekje maakte en ik kon het dus niet laten om haar ook even te laten poseren met de Farne Islands op de achtergrond.

klik voor groot en gallery

Toen ik weer terughobbelde zag ik ineens mooie ganzen op de rotsen en moest ik natuurlijk even kijken. Helaas is mijn kleine cammetje niet zo geschikt om zwarte ganzen op een zwarte rots te fotograferen. Daarom maar een ander plaatje en met een vergrootglas zie je 3 ganzen op de rotsen zitten. Toen ik omkeek, zag ik een andere rare vogel op het strand. Op de heenweg naar het strand zag ik al een red legged partridge en een torenvalkje dus mijn dag was al helemaal goed.

klik voor groot en gallery

De terugweg was heerlijk en mijn handschoenen waren al lang in mijn zak verdwenen en het voelde gewoon warm met het zonnetje op mijn rug. Heerlijk, wat ben ik toch een bofferd dat ik dit kan doen. Woef was ook echt blij, keek steeds om of we nog samen aan het hobbelen waren.

Grappig genoeg lag er in de bocht waar kennelijk helemaal geen zon komt, een laagje ijs op het zand. Tricky dus en iets om rekening mee te houden straks als het getijde anders is. Dan is het strand immers kleiner. Ben benieuwd. Toen ik even over en door de rotsen moest (dat kan dus alleen als het getijde goe dis, anders kom je er gewoon niet goed langs) toch nog even snel een snapshot gemaakt in het voorbij lopen. Ik vond het licht zo mooi en ik geniet zo!

klik voor groot en gallery

Helaas kwam er dus veel te snel een einde aan dit korte rondje maar leuk was het wel. Woef vond in ieder geval van wel en ik vond mezelf weer een bofkont. Dat ik dit zo kan doen is toch uniek. Ik voelde me helemaal blij toen ik weer de duinen in sjokte op weg naar de auto. OP naar de volgende ronde.

klik voor groot en gallery

Gegevens:

* totaal 7 km
* temp -2
* HR average 134

jan 122 km – 2013 totaal 122 km

kinvara 3 – 359 km
minimus – 89 km
pure flow – 151 km

Vanmorgen lag er ineens sneeuw. Dat had ik hier in al die jaren nog niet meegemaakt. Het was prachtig en ik was ontzettend benieuwd of er langs het strand bij Low newton ook iets zou liggen en hoe de ruines erbij zouden liggen dan. Het was een gok, want ik had geen idee wat het weer zou gaan doen en of er uberhaupt zo vlak langs de zee wel sneeuw zou zijn blijven liggen. Maar niet geschoten altijd mis, dus ben ik me snel gaan omkleden. Ik nam voor de zekerheid in mijn rugzakje de yaktrax mee.

De weg zag er niet aanlokkelijk uit, maar met mijn winterbanden zou het prima moeten lukken, zeker als ik geen engelse rijder tegen zou komen.

Helaas ging het nog bijna mis toen ik hier net weg was, want ik kwam een overmoedige Range Rover rijder tegen die dacht dat hij wel alleen zou zijn op de weg. Toen hij ging remmen, zag ik dat hij begon te glijden en bijna ging draaien, maar gelukkig kwam hij uiteindelijk toch een stukje van me vandaan tot stilstand. Eikel.

klik voor groot

Na 25 minuten was ik bij de parkeerplaats van Low Newton. Het blijft toch nog wel een stukje rijden, maar ik hoopte dat het de moeite waard zou zijn. Ik heb hier twee jaar geleden erg vaak gelopen, en vorig jaar maar een keer vanwege de modder langs het kasteel. Toen was het echt geen feest om te lopen hier. Afwachten maar. Dit jaar heb ik betere schoenen.

klik voor groot en gallery

Woef vond het weer geweldig en ik hoopte maar dat de dikke laag poten wax zijn werk zou doen.

klik voor groot en gallery

Helaas kwamen er ineens grijze wolken binnen vanaf de zee en zei iemand onderweg dat er nog veel meer sneeuw aan zou komen. Afwachten maar wat de ochtend me allemaal zou brengen. Ik was goed gekleed, had alleen geen petje bij me, alleen een buff.

Op het strand lag op de droge stukken een poederlaagje sneeuw. Wel bijzonder en met het licht en de dreigende lucht leverde dat hele mooie plaatjes op.

klik voor groot en gallery

Ineens begon het helaas toch te hagelen en te sneeuwen en was het aardig donker al. In de verte kon ik al de ruines zien liggen. Daar wilde ik nog helemaal heen! Eerst moest ik het watertje over zien te steken maar dat viel niet mee doordat alle paden in de duinen ondergelopen waren. Uiteindelijk ben ik maar over de golfbaan gelopen en naar het bruggetje gegaan.

klik voor groot en gallery

Ik zag wel een mooi doorkijkje zo door de duinen richting de ruines en ik genoot met volle teugen. Ik wist al dat ik heel vies zou worden, dus het kon me allemaal weinig schelen en ook de natte grasslierten die me zeiknat maakten, deerden me niet. Ik vond alleen dat het niet zo erg opschoot door het zoeken naar een pad en het water. Maar uiteindelijk was ik weer op het strand.

klik voro groot en gallery

Verder en verder ging het en eindelijk kon ik weer lekker even dooorhobbelen over het strand dat er niet slecht bij lag. Ik bofte enorm met het getijde, ik kon tot in de middag over het strand.

klik voor groot en gallery

Na enkele kilometers kwam ik bij het pad aan dat richting het kasteel zou lopen. Het was ontzettend modderig en met die keien die daar liggen, is het allemaal niet makkelijk. Ik weet niet zeker of die ultra wel iets voor mij is, want die neemt ook dit stuk vanaf Alnwick richting Seahouses. Ook deze keer heb ik er weer lang over gedaan. Ik kwam zelfs niet normaal door het hekje omdat het ondergelopen was. Ik ben een trailrunner van niks hoor. Inmiddels begon het weer weer heerlijk op te klaren en kwam de zon tevoorschijn en hoopte ik dus maar dat ik mooi licht en een mooie lucht zou hebben als ik eindelijk aan de andere kant zou komen.

klik voor groot en gallery

Maar de aanhouder wint en langzaam kwam ik dichterbij… Ik was toch zeker niet voor niets uitgerukt en al zo ver gekomen… Ik herinner me nog de allereerste keer dat ik hier was en niet omgelopen was naar de ‘goede’ kant. Wat had ik de pest in toen ik later de foto’s op Gooogle Earth zag toen ik keek waar ik eigenlijk gelopen had. Dat heb ik daarna ruimschoots goed gemaakt natuurlijk.

klik voor groot en gallery

Net toen ik aan de andere kant kwam, dacht ik dat ik eindelijk uit de modder was. Ik heb een hekel aan modder omdat het werkelijk zo glijdt! Zelfs als je stil staan, kan je ineens toch onderuit glijden. Ik was aan het rommelen met de camera, had mijn handschoen uit van de rechterhand en wandelde even verder en BAM daar lag ik. Camera face down in de sneeuw, en ik midden in de schapen stront. Alles zat onder, onder mijn nagels, aan mijn jasje, op de camera, op de andere handschoen, overal dus. Mmm ik was niet blij. Woef vond het prachtig natuurlijk en sprong om me heen. Baasje dichtbij… leuk!

Nou ja, niks aan te doen, de wasmachine is geduldig en gelukkig staat er eentje in het huis. Ik veegde dus maar zo goed en kwaad als het ging alles af aan de sneeuw en maakte nog wat foto’s. Ik had inmiddels wel koude voeten en de (nu) natte handschoen(en) werkten ook niet erg mee.

klik voor groot en gallery

Maar wat was het mooi! En een geweldige lucht en licht. Wat een bofferd en wat fijn dat ik had doorgezet met dat kloterige stukje langs de andere kant om hier te komen! Jippie.

klik voor groot en gallery

Ik ben nog even richting Craster gelopen, maar ook al was het eindelijk lekker lopen over het weiland met de sneeuw, was het toch beter om terug te gaan. Dit zouden al enorme junkmiles zijn, omdat ik gisteren ook al gelopen had en ik moest ook nog terug. Ik had mijn doel bereikt en begon dus maar wer aan het rottige stukje naar de andere kant.

Ik vond het knap lastig weer door die modder, en zeker als je al een keer onderuit gegaan bent, ben je toch blijkbaar extra voorzichtig (of bangig). Maar op het pad is het geen kwestie meer van zacht vallen zoals ik deed, maar gewoon bovenop de rotsen en stenen vallen, of in een ongunstig geval gewoon naar beneden donderen. Dus maar rustig aan. Ik zag op een gegeven moment geloof ik 20 min/km staan op mijn klokje. Hahaha dat kan dus ook nog als je op handen en voeten ergens langs wilt komen Dit pad was enkele jaren geleden toch echt prima te doen. Vorig jaar ook al niet echt, maar nu helemaal niet meer.

Uiteindelijk kwam ik weer bij het hekje met de waterpartij en besloot ik maar over de golfbaan een stukje te lopen om lekker warm te blijven en een beetje tempo te maken. Woef moest natuuurlijk nog even poseren bij de vlag.

klik voor groot en gallery

Vanaf daar lekker doorgesukkeld, ook al waren mijn voetne best koud en nat. Ik vond het wel lekker lopen zo op die schoenen, want het was weliswaar nat, zacht en een beetje modderig daar, ik kon er prima uit de voeten.

Halverwege weer via de duinen naar het strand en uiteindelijk kwamen we weer bij die verdomde waterarm. Eerlijk gezegd wilde ik gewoon doorsteken omdat mijn voeten al nat waren, maar het was toch wel erg diep en stroomde best snel dus ben ik toch maar terug gegaan door de duinen naar het bruggetje.

klik voor groot en gallery

Na een kilometer of 9 kwamen we weer bij het begin punt. De helle zon was weer verdwenen dus ik had precies het goede moment gehad bij het kasteel. Toen ik omkeek zag ik dit:

klik voor groot en gallery

Nauwelijks te geloven dat dit hetzelfde is aan de andere kant:

klik voor groot en gallery

Het was een vermoeiende maar erg leuke route. Met echt hardlopen had het weinig te maken door de route die ik koos. Ik kon op het veld en op het srand goed vaart maken, maar verder was het soms echt klunen. Maar ik heb genoten.

Gegevens:

* totaal 10 km
* temp 0

rondje in google earth openen

jan 115 km – 2013 totaal 115 km

kinvara 3 – 359 km
minimus – 82 km
pure flow – 151 km

Vandaag een rustig rondje met woef. Het regent en af en toe gaat de regen over in sneeuw. Het is nat maar er staat geen wind en dat maakt het allemaal minder vervelend. Bovendien moet woef toch lekker wandelen en dat gaat in hardloopkleding en met goede renschoenen eigenlijk nog beter dan dik ingepakt met laarzen dus vooruit maar! Woef had er wel zin in, en we hadden gelukkig tijd tot 2 uur qua getijde.

Al snel hobbelden we over het uitgestorven strand. Ik kwam redelijk snel op gang en merkte niets van de lange run van eergisteren. Gelukkig maar. Ik had geen vooropgesteld plan, zou wel zien waar ik zou eindigen. Eerst maar eens over Monkshouse en ik ben inmiddels al gewend aan het idee om gewoon door de stroompjes heen te lopen en natte voeten te krijgen. Lekkere schoenen dus!

Daarna kwam het kasteel al in zicht en lag er zowaar een vlokje sneeuw op het zand. Wel opvallend en ik ben benieuwd of het nog echt gaat sneeuwen of dat het hierbij blijft zo aan de kust. Glad is het nergens (nog) gelukkig, alleen staan de wegen wel onder water dus een wegrondje zit er even niet in voor de lol. Wat ben ik blij dat we zaterdag de 31 km ronde hebben gedaan.

Uiteindelijk was ik veel sneller dan verwacht al aan het einde van het strand bij Stag Rock en keerden we weer om. Even door het water aan de andere kant.

klik voor groot

Verder en verder ging het, en op verschillende punten was het zand ontzettend zacht en zuigend. Maar dat is een goede oefening zullen we maar zeggen. Waf liep lekker voor me uit te sjouwen met haar zeewiertjes.

Na 10 km kwam er – te snel – een einde aan het rondje. Lekker rustig aan gedaan, lage hartslag, lekker loopje zo.

Thuisgekomen meteen alle natte spullen uitgedaan en lekker warme kleding aangetrokken. Niet erg handig met die strakke kousen allemaal maar goed. Inmiddels heb ik alweer gegeten, heeft woef gegeten en ligt de run alweer achter me. Woef slaapt ook alweer heerlijk.

Gegevens:

* totaal 10 km
* temp 0
* HR average 135

jan 103 km – 2013 totaal 103 km

kinvara 3 – 359 km
minimus – 72 km
pure flow – 151 km