Author Archives: Max

08.06.2014 – spott – 15,5 km

Vandaag weer een rondje in mijn uppie met mijn runningmate. Eigenlijk nog een pleasant surprise dat ik kon gaan lopen, want gisterenavond laat kreeg ik ineens last van enorme draaiduizeligheid. In bed werd dat niet veel beter en vanmorgen was het ook niks. Misselijk word je er ook nog van. Maar gedurende de dag knapte het geleidelijk weer op en kon ik uiteindelijk ook weer in een rechte lijn lopen. Ik ben dus toch maar op pad gegaan om lekker even een frisse neus te halen samen met woef. Eerst maar eens een wens doen bij de witches stone, en ik zal niet verklappen wat ik wenste, maar ik hoop maar dat het uitkomt.

klik voor groot

Daarna rustig op pad gegaan voor het ‘rondje buitenom’ dat ik al eerder deed. Dat is ongeveer 10,5 km en dat leek me wel genoeg. Ik had voor het eerst de Salomon agile belt om en dat beviel prima dus ik kan het kaartje er nu wel afhalen (ha)

klik voor groot

Ergens bij het einde koos ik voor de afslag rechtsaf en daarna links door een veld zodat ik bij een boerderij uit zou komen. Dat is best leuk en wer wat anders dan de vorige keer. Vorig jaar vogelde ik uit dat je ook zo kon lopen. Hoewel het gras erg hoog stond, was het wel weer fraai.

klik voor groot

 

 
Ik stapte daarbij bijna op een piepklein muisje. Omdat het totaal stil zat en wachtte totdat ik weer verdween, kon ik mooi even een foto maken van dit mini muisje. Toen ik me omdraaide, rende het keihard weg.

Toen ik bijna thuis was, besloot ik nog even het lusje te maken door het andere veld en dan bovenlangs weer terug naar Spott Loan en dan lekker naar beneden.

klik voor groot

Daar zag ik een enorme haas en een ree door het gras hopsen. Nog was rupsje nooit genoeg niet tevreden en ik besloot een nieuwe weg te kiezen, en zo een nieuwe extra lus te maken. Ik had niet voor niets de kaart bij me dus ik hoopte maar dat er een pad was. Ik had de vorige keer bij het rondje naar Doon Hill al gezien dat er in ieder geval een pad ergens straks rechtsaf zou zijn en ik was benieuwd waar dat heen zou lopen. Zo gezegd zo gedaan. Woef vond het allemaal prachtig.

klik voor groot

 
 

En mooi was het!! Het was een prachtige dag geweest, en helaas werd het nu toch wel schemeriger natuurlijk omdat ik vrij laat was vertrokken. De ree die ik op dit punt weg zag springen, kon ik ook niet meer vastleggen en het prachtige uitzicht van hoog richting de zee en Bass Rock mislukte vanwege de zon die aan die kant scheen. Maar wat geweldig was het om daar te staan en heel onverwacht. Dat is het leuke aan een nieuwe route, dat je niet weet waar je uitkomt en wat je zult zien. Zeer de moeite waard dus en eigenlijk een verrassing.

Ik kwam keurig zoals ik ook had gehoopt weer op de weg uit die op Spott Loan uit zou komen dus geen onaangename verrassingen qua route gelukkig en al snel hobbelden we naar beneden richting de cottage. Een prima einde van de run en na 15,5 km waren we weer thuis.

klik voor groot

Gegevens:

* 15,5 km
* 17 graden

rondje in google earth openen

juni 82 km – 2014 totaal 1.262 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 380 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

06.06.2014 – lammermuir hills – 22 km

Vandaag dan het rondje vanaf Watchwater reservoir richting Lauder! Het is een stukje van de lange afstand route, de Southern Upland Way. Dat is een 341 km lange route die dwars door schotland loopt van west naar oost, vanaf de Atlantic Ocean naar de North Sea. De start is bij Portpatrick (west) en loopt naar Cockburnspath in het oosten. De volgende run zal vanaf Cockburnspath richting Abbey St Bathans gaan als me dat nog lukt qua weer en planning hier. Maar voor nu dus een klein stukje vanaf het reservoir richting Lauder. Dat is ongeveer een halve etappe, want de etappe van Lauder naar Longformacus is ongeveer 25 km.

De route naar de start is prachtig. We stoppen even in Longformacus om een foldertje uit het rek te pakken over de route. We gaan eerst nog een stukje verder met de auto.

klik voor groot

Als we het gebied in rijden, zien we wulpen met hun jongen. Geweldig gezicht en vreemd genoeg hebben we er geen enkele gezien toen we vorige week vogels gingen fotograferen in dit gebied. Mooi is het wel!

We parkeren bij de vissers hut en S zet de fiets weer in elkaar en ik maak woef klaar voor de run. Ik vergat haar rugzakje met haar water, dus moeten we onderweg zorgen voor water voor haar (hetgeen ook prima lukt overigens).

klik voor groot

Al snel zijn we op pad, het begin even aan de riem vanwege alle schapen en de boerderij die we in de verte zien liggen, maar zodra we door het hek zijn laten we woeffie los.

klik voor groot

Als we linksaf de echte route op lopen rent woef ineens weg en zien we vervolgens wat veertjes door de lucht dwarrelen. Dat is dus niet de bedoeling, ze hoeft me niets te brengen maar ze moet even wennen aan de grouses die gewoon naast het pad zitten (waarschijnlijk met hun jongen). Ik had het te laat in de gaten (er gebeurde niks maar dit mag natuurlijk helemaal niet) en het eerste stukje moet ik dus even goed opletten en vaak ‘nee nee’ roepen, maar op nog een enkele grouse na, gedraagt ze zich keurig. Naar lammetjes of schapen kijkt ze natuurlijk helemaal niet.

We weten al dat de route zal stijgen naar 471 mtr hoogte, waar ook twee cairns staan. Ik weet dus nu al dat het laatste stuk op de terugweg prachtig zal zijn met een dalende route en uitzicht op het Watchwater reservoir. Geweldig! Het klimmen valt niet eens tegen, maar is met de fiets wel er lastig zodra de rollende steentjes overgaan op grasland zonder lekker pad. Voor mij loopt het heerlijk, voor de fiets is het niet zo fijn. Maar het is super lekker weer met een zonnetje en ik wacht boven totdat S. er ook weer is.

klik voor groot




De cairns blijven mooi in beeld van grote afstand en vormen een goed doel om je op te richten. Het uitzicht is enorm, en eigenlijk kan je dat dus niet in een foto vatten. Geen enkele foto geeft eigenlijk het gevoel weer dat je hebt als je daar loopt of even stilstaat om te kijken naar alles om je heen. Totale stilte, helemaal niets.

klik voor groot

Uiteindelijk bereiken we de cairns en kijken even rond en genieten van het uitzicht. Helaas ook weer lelijke windmolens in de verte die toch echt hier wel een beetje het uitzicht verpesten. In Nederland kijken we nooit zo ver als hier, en ik vind het hier echt totaal misplaatst die enorme draaiende dingen. Ik zal volgende week door een windmolen park lopen als ik over de Herring Road weer een stuk doe door de Lammermuir Hills. Ik ben benieuwd hoe dat is en hoeveel herrie het maakt.

Nadat we even alles bekeken hebben, gaan we weer verder richting Lauder. We dalen een stukje en weten dus al dat het straks weer klimmen wordt. Ik til woeffie over een hek en gelukkig is er een diepe en schone plas waar ze even wat verkoeling zoekt en een slokje drinkt. Ook weer geregeld!

klik voor groot


Snel gaan we weer verder de eindeloze vlakte in. Het is en blijft bijzonder hier! Her en der liggen nog (diepe) plassen van de regenbuien van gisteren en eergisteren. Prima voor woef om even doorheen te waden om af te koelen en een slokje te nemen. Ik besluit op de terugweg gewoon erdoorheen te rennen.

klik voor groot


Het dalen gaat eigenlijk best lekker zo, het is niet een steile daling maar heel rustig en je merkt dat je gewoon dan heel makkelijk en licht loopt. Maar omdat ik toch mijn benen een beetje wil ‘sparen’ en een rustige hartslag wil houden, hou ik gewoon rustig mijn RWR ritme aan. Dit is tenslotte niet helemaal gesneden koek voor mij als laaglander en het is alleen maar voor de lol!

We lopen totdat we bijna van de kaart ‘aflopen’ op de navigatie. Helemaal geen probleem dat de kaart ophoudt want alles is bewegwijzerd en je kunt geen kant op. Maar we hadden van te voren uitgerekend hoe ver we ongeveer zouden komen, dus we besluiten maar terug te lopen. Het valt met die fiets hier ook niet echt mee, en ik vind het maar knap dat S. zo voort kan ploeteren en op de heuvels gaat het prima!

Dat betekent dus weer gestaag klimmen, waar het dalen net zo heerlijk liep! Het is inmiddels ook best warm geworden.

klik voor groot


De cairns vormen weer een mooi doel in de verte om naartoe te lopen!

klik voor groot

Als we weer bij het hekje komen waar ik woef even overheen moet tillen, blijk ik totaal geen kracht in mijn armen te hebben om haar eroverheen te zetten en om te voorkomen dat ik haar zo op de uitstekende punten van het hout laat kletteren doe ik een stapje naar achteren en rolt ze via mijn benen op haar rug op de grond. Ze spartelt overeind en kijkt verbaasd. Ik aai haar en zeg dat dat niet zo bedoeld was, en til haar over een ander stukje. Als ze aan de andere kant staat doet ze alweer gek en rent een rondje. Niks aan de hand dus. Stom van me, maar die houten punten waren loeischerp en echt niet geschikt om een hondje op te spietsen. We lopen lekker door en hebben na de cairns inderdaad vanaf grote hoogte het reservoir weer in beeld om naartoe te lopen. Dit is eigenlijk de richting die wandelaars ook nemen, en dat is werkelijk prachtig. Een rustigere klim naar de cairns en vanaf daar gestaag dalen! Prima dus en ook wij hebben nu een lekker stukje voor de boeg ook al is het heel erg opletten waar je je voeten neerzet in het soms zompige gras. Het lijkt me op de fiets best eng.

klik voor groot


Uiteindelijk komen we weer bij de weg met de rollende stenen uit en daar loopt een heerlijk fris stroompje. Woef neemt nog een lekker bad en drinkt nog wat voordat we het allerlaatste stukje teruglopen naar de auto. Wat een geweldig mooie tocht! Het laatste stukje naar beneden over de rollende stenen naar beneden valt me niet mee en ik snap helemaal niet dat ik daar tegenop kon lopen eerlijk gezegd. Op de video is ook te zien dat het daar wel even bikkelen was.

klik voor groot

Op de foto’s is lang niet goed te zien hoe mooi het is en hoe weids en het gevoel is niet makkelijk te beschrijven of te vangen. Normaal loop ik natuurlijk helemaal alleen en dat is ook weer anders dan wanneer je samen bent. Dit trekt natuurlijk enorm, en ik ga dus zeker de andere stukken van de routes nog proberen te lopen als het weer het toelaat. Het was nu prachtig weer, met weinig wind en een heerlijk zonnetje. Op naar de volgende avonturen dan maar weer. Dat zal vanaf nu weer in mijn eentje met mijn running mate zijn.

De video:

Gegevens:

* 22 km
* 18 graden

juni 66 km – 2014 totaal 1.247 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 380 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 495 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

05.06.2014 – stenton – 12 km

Vandaag hebben we alsnog het rondje gedaan waarvoor we een paar dagen geleden op pad waren gegaan maar niet hebben afgemaakt vanwege de lekke band van de fiets. Het weer knapte ineens lekker op, dus het was prima om te lopen hoewel we pas na 19 uur vertrokken. Voor vandaag liep ik weer eens met de Inov-8 om te kijken hoe dat loopt. Dat is alweer een tijdje geleden en ik zoek naar iets wat lekker draagt als het wat warmer is. Vanmorgen ontdekte ik dat ik de zwaardere s-lab 12 heb (de advanced skin en niet de hydro die veel lichter is) en nu begrijp ik ook waarom mensen wel met de ‘s-lab 12′ de marathon lopen. Er zit nogal wat verschil tussen beide modellen, de hydro is veel lichter dan die van mij. Ik keek al eens met een schuin oog naar de Ultraspire Alpha (207 gr) maar misschien komt de S-lab hydro 5 dan ook wel in aanmerking als lichtere rugzak maar wel met een bereikbare achterzak (230 gr). Nog even over nadenken dus en dat was de reden waarom ik weer eens met de (meegesleepte) Inov-8 wilde lopen.

klik voor groot




Omdat we de route vanaf Stenton richting Presmennan wood nu al enkele keren gelopen hebben, besloten we de route om te keren. Het was even puzzelen met de Teasi maar op een gegeven moment was de route toch omgedraaid en opgepikt en konden we verder lopen. Eerst over de weg met de 14% stijging die we de vorige keer lekker konden afdalen (hoewel aan het begin van de route natuurlijk alleen maar geklommen was), en ergens rechtsaf het bos in. Daar stond een bordje dat dat eigenlijk niet kon maar dat leek ons alleen te gelden voor auto’s en vol goede moed sloegen we het bos in. Daar ontdekten we al snel het effect van twee dagen regen.

klik voor groot






Modder en dan van die lekkere rode klei/modder. Niet zo lekker dus maar moedig ploeterden we voort. Uiteindelijk kwamen we bij de ‘tower’. Dat was dus helemaal niks was gewoon woonhuis geworden en je zag niets, so much voor een run met een doel. Nee dus. Maar goed, we waren halverwege dus moesten we maar even voort door het bos. Een bruggetje, gras en modder en een watertje. Het was wel aardig maar eigenlijk niet alle fuss waard van een hele vieze fiets, vieze kleding etc. Bovendien loopt het ook niet echt lekker op glibberige modder.

Maar aan alles komt een einde en uiteindelijk kwamen we weer op de weg uit en konden we weer een beetje normaal doorhobbelen terug richting Stenton.

klik voor groot





Aan het einde hebben we woef nog even door een hoog veld laten rennen om haar buikie en pootjes schoon te krijgen en dat lukte prima. Alleen de fiets was zo vies en rood, dat S. besloot om naar huis te fietsen in plaats van de fiets in de auto te proppen.

klik voor groot

Ik maakte dus op mijn gemak de hond schoon en droog en pakte haar lekker in haar dekje voor de terugweg, terwijl S wegfietste. Het begin ging lekker bergafwaarts dus toen ik hem halverwege passeerde, keek hij nog blij en fris. Maar toen ik verder reed richting Little Spott, wist ik al dat het vanaf daar wel omhoog zou lopen. En dat bleek ook wel, want toen S. thuis kwam, was hij iets minder blij en fris.

Maar we hebben weer een ronde achter de rug! Morgen naar de Lammermuir Hills voor een stukje van de Southern Upland way tussen Longformacus en Lauder. Ik ben benieuwd!

Gegevens:

* 12 km
* 17 graden

juni 44 km – 2014 totaal 1.225 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 380 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

03.06.2014 – spott – 10,5 km

Vandaag even een kort rondje zonder S. op de fiets. De fiets is bij de winkel voor een nieuwe band, die kunnen we morgen weer ophalen. Als het niet al te slecht weer is, gaan we morgen naar de Lammermuir Hills voor een stukje van de Southern Upland Way. Anders wordt het zaterdag want donderdag en vrijdag hebben we andere afspraken. Ik kon dus even aleen op pad. Het had flink geregend maar toen ik op pad ging was het zo goed als droog.

klik voor groot

Ik had wel mijn rugzak om, omdat ik de riem en mijn telefoon wilde meenemen. Dat bleek toch niet echt een goed idee, want een ege rugzak zwabbert een beetje en toen het zonnetje eenmaal ging schijnen was het natuurlijk veel te warm allemaal. Maar het begin ging wel lekker. Even stijgen, daarna weer lekker dalen naar de Ford.

klik voor groot

Het is en blijft mooi, wat voor weer het ook is. Ik vond het hele zachte miezertje van het begin geen enkel probleem eigenlijk en toen het opklaarde was het wat mij betreft ook goed (alleen warm). Alleen die enge enorme muggen met die lange poten zijn wat minder geslaagd met dit weer. Ik blijk altijd weer een lekker hapje, maar inmiddels weet ik dat als je harder loopt, dat ze je minder steken. Dus…. doorlopen maar!

klik voor groot

Ik liep heerlijk op mijn gemakje, deels op hartslag. Ik loop nu vrij vaak hier, dus wel even opletten wat ik allemaal uitspook. En aangezien we nog een lange willen lopen op die Southern Upland Way helemaal even opletten. Gemiddelde was vandaag 133 en dat is met dit hoogteprofiel dus helemaal niet verkeerd. Maximale hartslag daarbij was 145 (bij klimmen).

Woeffie vond het prachtig en helaas was het rondje na ruim 10 km alweer voorbij. Op naar de volgende runs.

klik voor groot

Gegevens:

* 11 km
* 13 graden
* HR average 133 max 145
* pace 7 min/km

juni 32 km – 2014 totaal 1.213 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 368 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

02.06.2014 – stenton – 10 km

Vandaag hadden we een leuk rondje uitgezet van een kleine 13 km. Deels over de weg, deels een verrassingsronde naar een kasteel ergens in de natuur. Nou ja, ruïne dan wel te verstaan maar wel een run met een doel dus. We zouden een klein stukje hetzelfde lopen als gisteren en een mooie ronde maken op deze manier.

Woef was er al snel klaar voor en stond al helemaal happy met haar rugzakje bij de auto. Lekker trainen met het dragen van de rugzak voor de komende langere runs. Ideaal.

We reden naar Stenton en in plaats van parkeren bij Presmennan Wood zoals gisteren, bleven we in Stenton omdat er een parkeerplekje vrij was. Makkelijker, want de route naar het bos is ontzettend slecht, dus als we dat kunnen voorkomen met onze banden, is dat mooi meegenomen en deze weg zouden we toch lopen. Meteen na vertrek ontdekken we dat de zon toch best flink schijnt dus gaan we even terug naar de auto om ons in te smeren met zonnebrand. Maar daarna konden we dan toch eindelijk op pad.

klik voor groot


Eerst even klimmen en ik moet bekennen dat me dat weer niet meeviel maar ik bleef wel braaf doorlopen. Door en door gingen we…. Eigenlijk liep het best lekker en voor de grap zei ik na ruim 3 kilometer dat het een stuk sneller ging dan gisteren toen we eeuwen deden over de eerste paar kilometer (en uiteindelijk de route ingekort hebben).

klik voor groot


Ik had wel zin in het stukje door de natuur op de terugweg! Maar helaas….. na een kleine 5 kilometer (bijna op het verste punt) hoorden we het geluid allebei tegelijk… flap flap….lekke band!

klik voor groot

Pfff nou dat weer. Er zat dus niets anders op dan wandelend naar de auto te gaan. Eerst even goed op de kaart gekeken hoe we daar het snelste zouden komen. Teruglopen had weinig zin, we zouden door kunnen gaan en dan over de drukkere weg terug in plaats van de geplande route verder naar boven en door de natuur. S. wandelde dus met de fiets aan de hand die richting op, woef en ik gingen verder lopen en maakten een beetje tempo. Ik zou er dus eerder zijn en zou hem dan ophalen met de auto. Stiekum was ik wel benieuwd hoeveel afstand dat zou uitmaken, wandelen of lopen.

klik voor groot

Ik vond het maar een lastig stuk. Beetje dalen, beetje stijgen. Af en toe keek ik even op de kaart voor de zekerheid want ik ben een enorme oen en voordat ik er erg in heb loop ik nog verkeerd ook maar gelukkig ging het goed. Het kon ook niet missen maar toch… Mezelf kennende… Af en toe maakte ik toch snel nog even een foto onderweg want het was best mooi. Op een gegeven moment heb ik waf maar aangelijnd toen de weg begon te dalen.

klik voor groot

Ik wilde haar per se blijven zien zo met die weg hoewel er eigenlijk geen auto’s reden (gelukkig). Ik zag op een gegeven moment een bordje ‘Stenton’ en dat was nog ruim een mile weg…Dat was dus te overzien maar het viel me nog best tegen dat we nog zo ver van het dorp af waren eigenlijk. Dus liepen we maar door en door. Ik zweette me te pletter op mijn gezicht door die vervelende zonnecreme. Normaal smeer ik iets anders op, maar dat was ik dus vergeten en daarom deze uit nood. Jakkes.

Uiteindelijk kwamen we in Stenton aan en gebruikte ik de laatste paar honderd meter om tch nog even een soort cool down te doen, aangezien ik wel een beetje had doorgelopen. Ik deed woef in de auto en keerde om om S. op te halen. Dat verraste me toch nog, want ik moest best een stuk terugrijden voordat ik hem zag lopen. Eind goed al goed. Morgen de fiets even plakken en we kunnen weer op pad. Gelukkig gebeurde het niet in de complete rimboe op een afstand van 30 km ofzo. Maar geef mij de benenwagen maar, stuk betrouwbaarder dan al dat rubber.

klik voor groot

Op naar de volgende run dan maar weer.

video van de route

Gegevens:

* 10 km
* 17 graden

rondje in google earth openen

juni 21 km – 2014 totaal 1.202 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 357 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

01.06.2014 – lammermuir hills – 12 km

Vandaag voor het eerst met de fiets in de auto verder weg van het huisje op pad geweest. De fiets is niet groot en heel licht en aangezien het voorwiel eruit kan, was het heel makkelijk om de fiets in de auto te proppen. Terwijl S. daarmee bezig was kleedde ik me vast om. Woef is al klaar voor de trip, en heeft haar rugzak al om. Voor het eerst zal ze echt een run mee gaan lopen met gevulde rugzak. In 2011 droeg ze de rugzak al eerder (toen was ze een te zware hond”) maar dat was toen geen succes. Ze had het heel erg warm en ik dacht dat het niks was voor haar op dat moment. Achteraf denk ik dat ze gewoon niet fit genoeg was. Bovendien was het eigenlijk ook nog niet zo nodig omdat we nog helemaal geen echte lange tochten maakten zoals de afgelopen periode in de UK. Ze kan lang zonder water (als vleeseter) en ze kreeg altijd water uit mijn rugzak. Afgelopen jaar heb ik een korte run gedaan met de zak zonder vulling en dat ging ook goed, maar de hele winter bleef de rugzak ongebruikt in de UK en dat is eigenlijk zonde, want als ze haar eigen water draagt, hebben we nooit te weinig bij ons. Maar nu dus gewoon met water en bakje erin op pad. Het kon haar werkelijk niets schelen dus dat lijkt geregeld. We vormden dus een mooi trio, S. op de fiets, ik met een rugzak en woef met een rugzak.

klik voor groot

We hadden voor vandaag een mooie route gevonden vanaf Presmennan Wood naar het zuiden naar Whiteadder Reservoir. Dat zou ongeveer 20 km zijn en vol goede moed en zin gingen we op pad. Vanaf het bos eerst weer terug naar de weg en een stukje over de weg. Bij de splitsing waar een grote kudde koeien geinteresseerd keek naar mijn rennende rugzakje op pootjes sloegen we rechtsaf en vanaf daar gingen we klimmen. Toen ik eens op mijn navigatie keek, zag ik dat we moesten klimmen tot 361 meter. Oeps. Niet te doen met de fiets en ik vond het ook knap lastig. Verder en verder gingen we en mooi was het wel! Bij een huisje in the middle of nowhere kwamen mensen met een hondje die het hek voor ons open hielden. Zonder te kijken volgden we het pad en sloegen rechtsaf. Daar kwamen we nog een fietser tegen die stopte en over de hond sprak en de rugzak. Ook kwam het gesprek op voer voor onderweg en vertelde ik de man dat je met K9 natural een heel eind komt qua gewicht (160 gram per dag gevriesdroogd vlees dus lekker licht). Dat was een nieuwtje voor de man. Daarna liepen we snel verder maar de navigatie was al een tijdje aan het piepen. Toen ik keek, zag ik dat we van de route af waren. Ik pakte de andere kaart erbij en zag dat we inderdaad bij het huisje een andere weg hadden moeten nemen. We kijken op de kaart en kijken op de klok.

klik voor groot


Over dit kleine stukje hebben we eigenlijk wel erg lang gedaan en we besloten een andere route te nemen die korter zou zijn. De lange route die naar 361 meter zou gaan klimmen, moet ik dan maar alleen doen want met de fiets gaat dat niet. Ik zette de navigatie uit en al snel hobbelen we weer verder. Redelijk vlak en onzettend mooi want al snel komen we bij een reservoir uit met prachtig uitzicht. Genieten!!

klik voor groot

klik voor groot

Na het reservoir gaan we een bos in en dat is erg mooi, ware het niet dat we ineens bij een modderige bende uitkwamen waar duidelijk niemand had gelopen. We besluiten het er maar op te wagen en komen uiteindelijk door het bos uit. Ik ietsje eerder dan S. op de fiets maar we komen er wel uit. Het uitzicht is adembenemend. Erg fraai met uitzicht op de zee en heel weids. We genieten even (lees: komen even op adem) en maken wat foto’s. Ik kijk op de kaart en zie dat we door een weiland moeten waar veel schapen en lammetjes staan. Gelukkig is waf keurig opgevoed en ze blijft dus gewoon aan de knie verder hobbelen.

klik voor groot


Gauw lopen we naar de andere kant van het veld en… daar is nergens een doorgang naar het volgende pad, hoewel dat wel op de kaart aangegeven staat. We lopen heen en weer over het veld, op zoek naar een pad of doorgang maar vinden niets. Ik loop even verder en kijk of aan de andere kant wel een hek is. Ik zie wel een hek maar dat lijkt niet open te kunnen. We kijken weer eens naar de andere kant en ik moet lachen, want het is me al vaker overkomen hier in dit deel van Schotland dat je ineens niet verder kunt. Zo stond ik eens met mijn voeten in het water te turen naar een niet bestaand pad (of wel een pad maar met hekken ervoor) en liep ik eens helemaal blij naar de weg om.. uit te komen bij een prachtig hekwerk met een groot slot. Maar uiteindelijk zien we dat het hek toch open kan en wagen we de gok. Het ziet er niet hoopvol uit. Hoge varens en brandnetels.

klik voor groot

Als we verder lopen, is er ook helemaal geen pad meer en we besluiten terug te keren en de weg te volgen tot de boerderij en daar de weg weer op te gaan. Dat gaat verder eigenlijk goed ook al moeten we nog even voor een dubbel hek met enorme modder ervoor.

Op de weg kijken we even op de kaart en we besluiten nog een extra rondje te maken. Geen idee hoe dat verder loopt, maar het is een prima weg. Zo zou je eigenlijk alle wegen willen hebben voor een bike/run. Verhard maar bijna ongeschikt voor auto’s en dus helemaal rustig. Het loopt weer lekker op en neer allemaal maar het is erg mooi.

klik voor groot

Uiteindelijk slaan we rechtsaf en lopen via een boerderij weer de natuur in en steken een ford over. Toch nog natte voeten!

klik voor groot

Vanaf daar slaan we weer rechtsaf en met een venijnig klimmetje dat ik voor de grap gewoon op klauter zijn we weer terug bij de start. Ik kijk om en zie S. nog nergens dus ik moet even wachten. Na een poosje ziet woef hem als eerste en kwispelt blij. Daar komt hij! Moe en euh chagrijnig maar we zijn er!

klik voor groot

Jammer genoeg wil S. niet meer een rondje door Presmennan Wood doen dus zit het er weer op. Het was een kort maar krachtig avontuur!

Als we naar huis terugrijden ligt woeffie heerlijk te slapen met haar koppie op de fiets!

klik voor groot

video van de route

Gegevens:

* 12 km
* 16 graden

rondje in google earth openen

juni 12 km – 2014 totaal 1.193 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 347 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

30.05.2014 – spott – 10 km

Vandaag weer een lekker rondje gelopen. Deze ronde liep ik al eens eerder en dat maakt het wel makkelijker omdat je niet hoeft te zoeken. Het leek me een leuke ronde voor S op de fiets omdat het naar Doon Hill monument gaat, waar je anders niet zo makkelijk komt. Het stelt geen bal voor maar wel leuk om eens te zien. Vorig jaar heb ik me rot gezocht om de weg terug te vinden, nu wist ik natuurlijk gewoon.

Het begin is een klim van ruim 80 meter over nog geen 600 meter lengte. Dat is best wel even klimmen en met de fiets vanuit nul is dat dus niet te doen.

klik voor groot




Maar al snel waren we dan toch op pad en konden we weer even normaal lopen (en fietsen). Het uitzicht was geweldig zo bovenop, maar ik mis echt de gele velden die vorig jaar voor spectaculaire beelden zorgden. Volgend jaar dan waarschijnlijk weer.

klik voor groot

Ik wist dat we de weg even moesten volgen en uiteindelijk links af zouden slaan en off road verder zouden moeten. Aan de foto’s van vorig jaar te zien, zou dat met de fiets ook goed te doen zijn en dat klopte gelukkig wel.

klik voor groot



Het pad liep heerlijk en met fladderende armpjes ploegde ik verder over het pad. Voor S was het gelukkig ook allemaal goed te doen over het off road pad. Hier kom je wandelend niet zo snel dus het was erg leuk om nou eens te kunnen laten zien waar ik allemaal kom met de benenwagen!

klik voor groot


Uiteindelijk konden we linksaf slaan richting Doon Hill. Dat is een beetje vervelend pad omhoog, dus wandelde ik met hem mee naar boven. Op de terugweg moeten we weer zo’n soort pad doen en dat is iets beter beloopbaar.

Eigenlijk stelt Doon Hill monument niets voor. Het zijn alleen de contouren van de gebouwen die er hebben gestaan. Verder is er niks te zien. Je moet op de foto wel erg goed kijken, wil je kunnen zien waar het eigenlijk om gaat. Ik herinner me nog dat ik hier vorig jaar beteuterd stond te kijken. Het was toen geen mooi weer, en ik wist daarna ook niet hoe ik weer terug op het pad moest komen en tilde woef overal overheen zonder resultaat. Vandaag wist ik gelukkig wel hoe we weer terug moesten dus dat was geen probleem en al snel rende ik weer naar beneden op weg naar het huisje.

klik voor groot




Ik vind dat lopen over paden erg leuk en veel leuker dan over de weg. Het gaat me ook redelijk goed af. Misschien slof je wel minder dan over de weg waardoor je een hele andere loophouding hebt, ik heb geen idee. Maar ik tufte lekker omhoog over het grassige stukje.

klik voor groot



Uiteindelijk kwamen we weer uit op de splitsing waar we gisteren ook waren en kozen we toch voor het graspad (zoals de route ook liep) waar S gisteren nog zo liep te schelden. Maar naar beneden zou wel lukken!

Ik vond het erg lastig lopen naar beneden omdat het gras heel hoog stond en je moet opletten dat je niet op stenen trapt. Als je de stenen gewoon ziet, dan is er niks aan de hand natuurlijk maar zo onzichtbaar is het best link. Maar wel leuk en al snel waren we weer beneden en begon ik aan de cool down. Woeffie vond het prachtig.

klik voor groot

Op naar de volgende run. Morgen waarschijnlijk niet, omdat we naar de farne islands gaan om vogels te fotograferen. Zondag dan maar weer en daarmee heb ik dit jaar nog niet zo weinig gelopen als deze maand!

Gegevens:

* 10 km
* 17 graden

rondje in google earth openen

mei 204 km – 2014 totaal 1.181 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 335 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

29.05.2014 – spott – 14 km

Vandaag bedacht ik ineens dat het misschien leuk zou zijn als S. mee zou fietsen hier. Ik stuurde dus een mailtje naar D. en meteen kwam er een antwoord dat er meerdere fietsen waren en dat hij wel even zijn vrouw en zoon zou SMSen. Het zijn werkelijk schatten, niks is teveel. Super gewoon. S. vond het overgens wat minder leuk dat ik om een fiets gevraagd had…….Maar terwijl we nog even aan tafel zitten, zie ik ineens een van de jongens voorbij lopen met een fiets. Ik roep dus blij dat er een fiets in aantocht is en jawel…. fiets! Dat is dus geregeld! De zoon van D. vraagt zich openlijk af of we gek geworden zijn met die fiets. Of we weten dat het een beetje hilly is en welke kant we eigenlijk opgaan. Ik wijs en zeg blij dat we eerst naar de Ford zullen lopen en dan rechts af zullen slaan. Hij kijkt wazig en dringt niet verder aan, maar wijst nog wel behulpzaam op de kaart naar andere leuke routes. Jajaja, die gaan we ook nog allemaal doen! Eerst deze even want daar ken ik de weg. Behalve het wegrondje, zullen we ook nog even een extra lusje doen, deels even over gras en daarna over een onverhard pad. Maar mijn geheugen blijkt toch een beetje anders dan de werkelijkheid maar daarover later meer.

klik voor groot

Vol goede moed en zin gaan we dus op pad. Als we vertrekken, komen we de vrouw van D. ook nog even tegen. Ze kijkt wat verrast en vraagt of het leuk was, en of we niet nog een tweede fiets willen hebben. Nee nee, ik ga lopen, S. gaat op de fiets en de hond loopt gewoon mee. Als we op weg zijn, blijkt dat de banden een beetje zacht zijn, en S gaat even terug om ze op te pompen. Ik vertrek vast voor de warming up. Het is lekker weer, maar het is een beetje fris nog dus heb ik mijn arm sleeves nog aan die ik al snel af zou doen. Als ik warm ben, klauter ik de eerste heuvel op en dat gaat prima. S. zal hier straks tegenaan moeten fietsen maar gelukkig kan hij dat nu op zijn eigen tempo doen. Ik zie hem nog nergens, dus hij is nog met de fiets bezig denk ik. Ik hobbel verder. Wat is het ontzettend mooi. Gek genoeg geen gele koolzaad velden dit jaar en dat is erg jammer, want dat maakt het gebied zo fraai. Ik loop over de ford die helemaal droog is gelukkig en klim weer omhoog. Ik zie een prachtige ree staan en geniet. S is nog steeds nergens te vinden en als ik bij de afslag kom, besluit ik even te stoppen en te wachten maar dan zie ik S. ineens al verhit aan komen fietsen. Het gaat wel en dus hobbel ik verder. Volgende heuvel op!

klik voor groot




Verder lopen we. Woeffie geniet, ik geniet maar S heeft het wel een beetje moeilijk geloof ik. Hij wandelt ergens de heuvel op, ik hobbel door en als we naar beneden gaan, loopt het weer heerlijk en al gauw komt S. weer naast me fietsen. Het tempo ligt op 4.45 min/km en dat loopt lekker natuurlijk.

klik voor groot


Al snel zijn we weer bij de afslag van de farm en gaan we richting Little Spott. Ook daar een beetje op en neer maar niet zo heftig meer als op het eerste stuk. We lopen verder, slaan weer rechtsaf, komen weer op een rottig stukje en sluiten dat weer af met een mooi stukje dat naar beneden loopt.

klik voor groot




Daarna besluiten we even de exra lus te maken. Eerst even omhoog, daarna rechtsaf door een veld. En hier heeft mijn geheugen me blijkbaar in de steek gelaten want het pad is in werkelijkheid veel langer dan ik me herinner en loopt aardig omhoog. Bovendien staat het gras vrij hoog, wat met de fiets ook geen lolletje is. Ik hobbel naar boven maar als ik omkijk om van het uitzicht te genieten, zie ik een totaal vermoeide en chagrijnige S aankomen. Hij vindt het niet meer leuk, is op het pad aan het schelden en vindt mij volgens mij ook even helemaal niet leuk. Ahum.

klik voor groot




klik voor groot

Herkenbaar, want ik kan ook heel geirriteerd doen als het niet zo lekker loopt allemaal. Blijkbaar is dat wel een menselijk trekje. Ik probeer de zaak wat te sussen door te zeggen dat het maar een klein stukje is en dat het pad straks echt weer normaal wordt. Welnee, ook dat heb ik dus anders onthouden want er komt een kloterig pad met nare grote keien. Ook al niks voor de fiets en mijn Rapa Nui vragen zich ook af waar ze nu weer overeen gestuurd worden en roepen ‘wij zijn de tarmac variant en niet de trail variant’. Maar het gaat prima en al snel komen we weer bij de weg uit. Vanaf daar even golvend op en neer voordat we steil naar beneden zullen gaan. Het uitzicht is geweldig, maar wat mis ik de gele velden van vorig jaar!!

klik voor groot

klik voor groot

Als de weg heel steil wordt, klok ik af en gebruik ik de rest voor de cool down. Dit is zo steil, daar ga ik mijn knietjes niet op kapot maken met naar beneden rennen dus het is mooi geweest. Ik vond het weer onwijs leuk om dit eens zo samen te doen. S. is vooral heel blij dat hij er weer is en hij maakt me duidelijk dat hij eventueel wel met een wegrondje mee wil maar niet meer ‘over die stomme paden’. Ja baas……

klik voor groot

Na 14 km komt er dus weer een einde aan een leuk rondje hier. Op naar de volgende!!

Gegevens:

* 14 km
* 12 graden

rondje in google earth openen

mei 195 km – 2014 totaal 1.171 km

rapa nui – 22 km
hoka bondi b – 325 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

27.05.2014 – spott – 7,5 km

Vandaag het eerste rondje na de marathon van afgelopen zondag. We zijn bijna de hele middag op pad geweest om vogels te kijken en te fotograferen. Dat was leuk. Maar ik wil toch nog even lopen. Aanvankelijk dacht ik lang te lopen maar aangezien het al laat was en ik de Rapa Nui even wilde proberen, besloot ik tot het korte rondje dat ik al eerder liep hier. Ik wilde eerst even tempo lopen maar de klim de heuvel op was wel heftig en die haalde ik niet. Even omhoog wandelen dus maar. Hum… dat betekende dus dat ik niet meer mijn 4000 mtr lapje kon proberen te evenaren van vorig jaar. Toen ik boven gekomen was ben ik weer lekker gaan lopen. Maar wat ging ik nou doen… rustig of even kijken of ik het nog kon…. De gemiddelde pace was natuurlijk tot het nulpunt gezakt met dat klimmetje. Maar niet getreurd, ik slingerde de motor weer aan en zou wel zien waar ik uit zou komen. En al snel scheurden woef en ik over het stukje weg. Even lekker een stukje dalen dus lekker vaart maken. Door en door…. eens kijken wat ik nou nog op die 4000 mtr lap zou kunnen halen. Just for fun. Haf oog op de HF om te kijken of dat na de marathon niet te gek werd. Lopen lopen en harder lopen even voor de gein. Stukje dalen en stukje stijgen. Beetje vaart maken. Het gemiddelde van ruim over de 7 min/km van het begin zakte steeds verder terug en uiteindelijk klokte ik dat 4000 mtr lapje af op 5.53 min/km. Vorig jaar liep ik 5.45 min/km maar wandelde ik niets en sukkelde ik dus niet het eerste stuk doelloos zoals nu. Wow. Ik kan het dus blijkbaar nog wel. Leuk. Om mijn lichaam wat rust te geven, deed ik de rest van de route heel rustig op AF tempo. Dat was lekker.

De schoenen zitten heel anders dan de Bondi. Minder zacht en wat stugger. Ik moet er even aan wennen maar ze zijn wel vrij licht Nog even bekijken dus hoe dat voelt.

Op naar de volgende ronde dan maar weer. Ik voel niets, geen spierpijn niks!

Gegevens:

* 7,5 km
* 10 graden
* pace 4000 mtr lap 5.53 min/km

mei 182 km – 2014 totaal 1.157 km

rapa nui – 8 km
hoka bondi b – 325 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

25.05.2014 – assignment 24 – Edinburgh marathon – 42 km

Gisteren al de auto naar de finish area gebracht dus vanmorgen weinig stress bij vertrek. Ik was ruim op tijd wakker. Eerst het ritueel van aankleden. Voor een lange loop betekent dat dus anti chafe stick op de voeten en bij de armen enzo. Lekker wat warmte crème op de rug en alles netjes aantrekken. Ik had alles al klaar gelegd dus niet meer nadenken. Extra tassen mee met kleding voor na de run en alternatieve kleding. Het heeft de hele nacht gegoten en het is somber, grijs en vooral nat en heel mistig. Geen optimaal weer om te lopen met mijn longen dus. Zonnebrand is niet nodig. Maar wat kan een mens zich vergissen.

Om klokslag acht uur rijdt D voor met zijn taxi. We zijn enorme bofferds want hij brengt ons niet alleen naar de start maar zal S. de hele route rondrijden zodat hij me kan zien. Twee jaar geleden op de halve bracht hij ons eerst naar musselburgh en daarna naar de start en moest S. met de supporterbus terug naar musselburgh waar de finish zou zijn. Ik zag hem dus nergens toen! Vorig jaar startte ik uiteindelijk hier niet dus dit jaar moest het dan maar gebeuren. Edinburgh zou toen mijn eerste marathon worden.

Ruim op tijd kwamen we in Edinburgh. Parkeerplaats gevonden vlak bij de start en in de auto even gewacht. Ook warming up met de K5. Geen overbodige luxe met dit weer!

klik voor groot


Uiteindelijk dan maar op weg naar de start. Snel nog even naar het toilet in een hotel. Luxe! Maar daarna dan toch naar het startvak.

klik voor groot







Eigenlijk vind ik er niks aan moet ik bekennen. We hadden gisteren de route bekeken vanaf musselburgh en dat is simpelweg richting het oosten, keerpunt en terug. Musselburgh op 9 mile, keerpunt op 17 mile, mooi stukje op een estate en weer ruim 8 mile terug naar de finish. Al die tijd zie je dus een eindeloze stroom lopers aan de andere kant op de terugweg! Tel daarbij op dat de weg door sombere stadjes gaat en op en neer golft en de lol is compleet. Niet echt. Ik keek alleen uit naar het laatste stuk voor het keerpunt en op het estate. Het laatste stukje is prachtig langs de zee en het onverharde stuk bij het estate is ook mooi. Maar zover was het nog niet. Ik moest eerst nog vertrekken!

Om 10 uur zette de stoet zich in beweging. Rustig aan. Het begin van de route loopt namelijk echt omlaag en daar loop je dus al snel te hard! Voor een halve marathon heerlijk maar ik ben onervaren op de hele en moet dus echt oppassen bij dit energie vraagstuk.

Ik wilde rwr doen op 2/30 en dat was best lastig in het begin. Het is niet alleen druk, maar omdat het relatief makkelijk loopt, denk je dat het niet zo nodig is. Maar die fout wilde ik dus niet maken.

Rustig hobbelde ik voort. De eerste 5 km zaten er in no time op. Onderweg al de eerste keer S. en D. gezien. Dat was erg fijn want ik kon meteen mijn arm sleeves en buff weggeven. Die had ik al heel snel afgedaan. Ik was blij dat ik bij de start mijn pet al had weggedaan en dat ik niet last minute toch niet de korte broek voor een lange geruild had!

klik voor groot


Na een kilometer of 7 draai ik de weg langs de zee op. Wind! Dat wist ik al en ik wist ook dat dit tot 17 mile dus zo zou blijven. Maar vervelender: de zon kwam ineens tevoorschijn!! Ik ben niet zo’n warm weer loper en nu had ik dus de zon en de wind tegen. Grrrr.

Het tien kilometer punt komt in zicht op de weg langs het strand. Ik kijk op mijn klokje. Toch te snel qua streeftijd. Ik hoop dat deze 15 sec/km me niet gaan opbreken. Ik hobbel door. Nu nog 5 km naar musselburgh. Ik heb het warm. In musselburgh neem ik wat voeding rond de 15 km. Eigenlijk valt dat niet zo lekker en ik krijg reuze dorst. Ik drink wat. Ik heb S en D al een paar keer gezien en dat is leuk.

klik voor groot



Langs de racecourse en op weg naar het 10 mile punt bij de rotonde. Daarna start de ellendige weg naar het oosten. Grappig genoeg heb ik er nu geen moeite mee maar twee jaar geleden wel toen ik de halve liep. Al snel hobbel ik dus onder de oude kolenfabriek door. Verder en verder gaat het. Ik krijg maagpijn. Niet fijn. Ik drink nog wat. Op zich fijn dat ik mijn rugzak bij me heb maar het is wel erg warm en zwaar dat ding. De winnaar scheurt ineens langs met het lead vehicle. Mooi hoe die man rent!

klik voor groot


Ik loop niet meer erg lekker. Geen idee waarom. Buikie niet fijn, ik voel me sloom, heb het warm en baal van de tegenwind. Op 12 mile zie ik S en D weer. Ik stop er misschien wel mee lispel ik naar S. Welnee zegt hij. Ik rommel door. Huppekee tot het keerpunt dan maar eens kijken.

klik voor groot


Ik kijk op de klok. Hoe kan ik nou zoveel tijd zijn verloren? Ik kijk regelmatig op mijn horloge naar de hartslag en zie dan ook de pace natuurlijk. Snap er niks van. Dan doemt de HM afstand mat op. Ik kijk op mijn klokje en reken. Sufferd. Die tijd is niks mis mee, maar ik heb een average lap veld in beeld en geen average over het geheel. Slim. Niet heel slecht dus. Maar het is nog een heel eind naar de 17 mile. Ik zie veel mensen langs de weg met problemen. Kramp of anders. Ik heb het erg warm gek genoeg en die rugzak…. Ik tel de miles en loer op mijn horloge. Gelukkig heb ik door de maffetone trainingen wat ervaring met tijden per mile. Ik praat tegen mezelf op de cadans.. ‘ ik ben fit en ik ben sterk ‘… Ik zie S en D nog een keer. Ik sms van te voren ‘spons’ en gelukkig kan ik even met de spons wat afkoelen. Verder gaat het weer.

klik voor groot



Ik loop langs 15 mile en 16 mile. Ik zie vanwege de bocht de eindeloze stroom bont gekleurde lopers. Hiet zo langs de zee is het erg mooi. Helaas vergeet ik foto’s te maken. Ik weet al waar het keerpunt zal zijn dus dat scheelt. Dan loop ik eindelijk ook aan de andere kant! Veel wandelaars en mensen die er doorheen zitten.

klik voor groot


Het keerpunt nadert. Het stukje over het estate is leuk. Ik heb – in tegenstelling tot veel andere lopers – geen last van het grind. Ik vind het wel leuk. Gisteren reden we hier even rond om te kijken. Het 18 miles bord zal hier staan en dat beeld had ik ook steeds in gedachten. Onderstaande foto’s zijn van gisteren.

klik voor groot

Ik zie de hekken en we slaan linksaf. De terugweg. De wind nu niet meer tegen maar nu schijnt de zon in mijn gezicht. Ik baal dat ik me niet insmeerde. Maar met regen en mist… Grrr. Niet blij. Mijn buik voelt nog steeds niet lekker. Alles in mijn rugzak is op. Geen water meer, voeding ook op. Ik voel me leeg en besluit toch een nood gel te nemen ook al kan dat verkeerd uitpakken met die buik van mij. Ik sms coolcap en besluit de rugzak af te geven als ik straks S en D weer zal zien. Zij hebben staan wachten tot ik weer terug kwam van het laatste lusje over het estate. Als ik S zie maak ik de rugzak los. Ik krijg de coolcap en zet deze gauw op en hobbel verder. Ik vraag of S mijn ouders een sms stuurt omdat zij me live volgen en niet zullen begrijpen waarom de route stopt op dat punt. Maar zonder rugzak ben ik niet meer te volgen. Wow dat voelt wel beter zonder zak. Ik kijk eens op mijn horloge. Reken wat en denk dat het mogelijk moet zijn om onder de 5 uur te blijven. Streeftijd was 4.45 maar dat haal ik niet. Ik zet de rwr ratio terug naar 1.20/20 en loop verder. Het is een slagveld met mensen die er totaal doorheen lijken te zitten.

Ik heb het warm en heb dorst. Ik snap dat niet want mijn rugzak was leeg, ik nam flesjes onderweg en ook nog van S. Zat ik zo slecht in mijn water? Volgens mij niet!

De miles tikken langzaam weg. Ik neem toch nog een gelletje aan van S onderweg en slok wat complan weg. Een risico weer met die buik maar ik voel me leeg.

Water op mijn coolcap en gezicht en verder gaat het. Ik ben niet echt moe, hartslag blijft mooi laag maar ik ben sloom.

klik voor groot


Ik blijf rekenen. Het moet mogelijk zijn om onder die 5 uur te blijven volgens mij. En mocht het toch niet zo zijn dan heb ik tot het laatst gedacht dat het wel zo was! Ik ga verder. Hou me redelijk strikt aan rwr en dat gaat goed. Ik zie zelfs het tempo mooi omhoog gaan. Komt dat door de rugzak die ik niet meer heb? De zon is ook wat weg, het wordt grijzer en ik hoor rommelen in de lucht.

Voor mijn gevoel blijft mijn horloge lang zeggen dat het nog 3 kilometer is. Komaan dat kan altijd. Reken reken. Moet lukken. Nog een stukje tot de rotonde bij musselburgh. Er staan best veel mensen en rwr geeft altijd reactie. Jaja ik weet dat ik er bijna ben. En? Langs de racecourse loopt S zielig te sjouwen met de tassen. Ik gil en roep maar hij hoort me heel laat. Hij gaat me dus niet zien bij de finish. Natuurlijk kon D de taxi nergens kwijt bij de finish area en dat hadden we al voorspeld. Vandaar dat we de auto al de avond tevoren hadden gebracht. D komt dus niet mee en heeft direct als S uitstapt een rit terug naar Edinburgh. Logisch! Ik heb daar allemaal geen weet van, want ik ben op weg naar de finish. Nog een klein stukje. Linksaf het terrein op en over rubber matten die modderig en glad zijn inmiddels. We worden tot voorzichtigheid gemaand. Hum lekker. Waar is die boog? Ik kijk op mijn horloge en ja 4.57 moet kunnen! Maar ik ben een schijterd over die rubberen matten en klok net na de 4.58 af. Maar onder de 5 uur dus niet helemaal ontevreden. Gemiddelde hartslag 145. Keurig dus.

Ik ben nog nat van al het water dat ik over me heen goot en de wind is koud nu de zon weg is. Ik vraag me af of ik S kan terugvinden. Ik krijg een medaille en ga mijn t shirt halen. Ik laat nog een finish foto maken. Gek genoeg zijn er geen folie dekens ondanks de voorspellingen van slecht weer. Ik probeer met de telefoon van iemand S te bellen maar dat lukt niet. Uiteindelijk zie ik hem zwaaien met de paraplu. Gauw iets droogs aantrekken. Er zijn kleedkamers en dat is prettig. Niet handig om een droge onderbroek te vergeten en een handdoek is ook handig volgende keer. Maar al snel ben ik klaar en warm. Als we buiten komen regent het! Toch wel een gelukje vandaag zeker voor S en D!

klik voor groot


We lopen naar de auto die gelukkig dichtbij stond en gaan terug naar huis. Ik mail gauw nog even en goede vriend over het stoppen van de route, want als hij keek, zou hij er ook niets van snappen dat de route ineens ophield onderweg! De rit naar huis duurt maar kort en we zijn snel musselburgh uit. Woef is blij ons te zien. Zij werd verzorgd door de vrouw van D. Top dus! S krijgt een medaille van chocolade met nummer 1 erop. Mijn nummer 1 supporter!!

klik voor groot

klik voor groot

We gaan lekker uit eten en zo komt er een einde aan een loopdagje.

klik voor groot

Is dit nou echt leuk? Ik weet het niet. Ik vond de training voor de ultra geweldig en de loop zelf ook. Geslaagd project. De training voor deze marathon liep niet goed aan het einde door het wegvallen van de 14×1600. De twee weken voor de run liepen ook niet zo lekker. Toch voelde ik me redelijk uitgerust en had ik donderdag en vrijdag lekker gelopen hier. Ik heb onderweg nog nooit zoveel tegen mezelf gepraat en al helemaal niet zo zitten rekenen. Maar het liep niet zoals ik wilde.

Ik ben in ieder geval niet moe dus ik kan lekker gaan lopen hier. Eind september de volgende marathon. Tussendoor staat met potlood nog een andere run in de agenda. Eens kijken hoe ik dat allemaal ga aanpakken. Ik heb gewoon wat tijd nodig. Op naar de volgende runs en avonturen dan maar weer!

Gegevens:

* 42,5 km
* 12 graden – zonnig en winderig na koude en mistige start
* pace 7.01 min/km
* finish tijd 4.58.08
* cadans te laag
* rwr 2/30 later dalend naar 1.20/20
* HF average 145 (maximaal 157 op weg naar finish)

update Ik zie dat ik de laatste 12,5 km het tempo weer goed heb opgepakt en de laatste 2,5 km goed door kon lopen. Voor mij was et keerpunt dus ook echt een prettig punt om aan te komen. Zeker toen ik de rugzak af heb gedaan, ging het een stuk beter. Leermoment: de marathon is geen ultra en daar heeft de rugzak dus echt geen plaats, zeker niet met warm weer. Hoewel het onderweg een beetje rommelig liep, ben ik niet ontevreden. Bovendien heb ik alweer gelopen en niet eens een griebeltje spierpijn gehad. Volgende keer kan het dus gewoon wat sneller. Leren gaat langzaam. Maar liever zo dan je stuk lopen!

rondje in google earth openen

mei 174 km – 2014 totaal 1.149 km

hoka bondi b – 325 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 473 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km