Vanmiddag rij ik alweer richting Newcastle om vanavond weer met de boot over te varen naar huis. Wat ontzettend jammer! Ik heb nog zoveel te ontdekken en te doen. Maar niets aan te doen, aan alles moet weer eens een einde komen en zo blijft er altijd nog wat te wensen. Grappig dat dit het eerste jaar is dat ik zo ‘op pad’ ben geweest hier. Dat komt ook deels door de navigatie die ik nu bij me heb, want dat is onderweg toch wel erg prettig. Ook komt het denk ik doordat ik veel sterker ben geworden en dus wel wat ‘aankan’ qua parcours. Genoten heb ik in ieder geval volop.

Maar nu vanochtend dus het allerlaatste rondje hier, en vooral voor woef, zodat zij even lekker moe kan worden en even kan rennen en uitgebreid kan plassen en poepen. En dat lukte. Met het zonnetje erbij was het meteen al warm dus moe zou ze wel worden. Ik was dat eigenlijk al een beetje en ik sukkelde maar wat over de weg. Ik had geen puf meer om ergens over een bijzonder pad te gaan, dus deed ik gewon het rondje ‘buitenom’ en dat was prima. Eerst nog even een wens doen bij de witches stone…

klik voor groot

Daarna dan even het rondje buitenom. Ik wilde eigenlijk iets anders doen, maar het was warm en ik was moe van het inpakken en opruimen dus dit was wel even goed zo als afsluiter. Nog even snel een paar kiekjes.

klik voor groot

Even naar de Ford, rechtsaf even klimmen, doorlopen en naar beneden en genieten van uitzicht op Bass Rock. Wat is het hier toch mooi en vredig. Ik zal het echt gaan missen als ik straks weer rond de roeibaan loop maar die heuvels zijn voor nu wel even genoeg geweest eigenlijk.

klik voor groot

Ik heb het vreselijk warm en ben dus erg traag maar dat is niet zo erg. Deze run is vooral voor woef die straks lang als kistkalfje in de auto moet blijven op de ferry en onderweg. En zij geniet, dat is wel duidelijk.

Als ik bij de cottage kom die ik al netjes leeg heb opgeleverd, hoor ik zuigen en boenen. Dat zal niet meevallen na het verblijf van waf met al die haren hoewel ik mijn best gedaan heb om alles netjes te houden. Zelfs mijn auto is snel even gewassen en ontdaan van alle vogelpoep. Wat zijn het toch een schatten. Ze hebben de badkamer nog niet gedaan zodat ik nog even kan douchen als ik zou willen, maar ik gebruik de badkamer alleen even om me snel op te frissen en om te kleden, dus dat is erg fijn. Uitgebreid badderen en boenen komt morgen wel weer als ik thuis ben.

Ik ga nog even thee drinken bij D en C en daarna moet ik echt op pad richting de ferry. Ontzettend jammer maar het is vast ook weer fijn om thuis te zijn. Genoeg avonturen beleefd het was echt ongelooflijk gaaf. Totaal 317 km hier gelopen in die maand dus dat is best veel. Heerlijk was het!!!

Gegevens:

* 11 km
* 21 graden

juni 227 km – 2014 totaal 1.409 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 583 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

Omdat ik eergisteren en eerder van de week al zo lekker geklommen had, had ik nu gekeken naar een wat vlakkere route. Aanvankelijk wilde ik nog een segment van de John Muir route doen, vanaf North Berwick (waar ik de vorige keer gebleven was) naar Preston, maar die route trok me niet zo aan en bovendien zou het te ver zijn om helemaal te doen. Met de helft kwam ik niet tot Gullane en Aberlady waar ik nou juist zo graag even wilde lopen, dus keek ik naar een andere optie. En zo tekende ik een route vanaf Gullane car park, eerst door de duinen, dan over de golfbaan, terug naar de John Muir route en weer via de duinen terug naar de parkeerplaats. Zo gezegd zo gedaan en de routes zaten al snel in de navigatie. Ik zou ongeveer 15 km gaan lopen, en dat leek me nu ook wel weer even genoeg. Ik heb ruim 300 km hier straks gelopen!

Omdat het vandaag weer een warme en zonnige dag zou worden, waren we al vroeg op pad. Ik vond het niet fijn om weer in het zonnetje te moeten lopen en het heeft altijd even nodig om echt op te klaren dus ik had tijd genoeg om lekker even in de schaduw van de ochtend te lopen. Dan maar geen stralende foto’s.

In een klein half uurtje was ik in Gullane en de parking was snel gevonden. Nog geen mens te bekennen op wat werklieden na en de start van de route was ook snel gevonden. Wat een mooi uitzicht op de zee en het strand! Woef zag het water ook al snel en wilde wel even een duikje nemen. Zo gezegd zo gedaan natuurlijk.

klik voor groot

Daarna weer verder gelopen en even langs een of ander restant van een kerkje gelopen. Meer dan een rijtje stenen was het eigenlijk niet maar met wat fantasie kan ik hier nog wel iets in zien. Mooie plek zo bij de zee!

klik voor groot

En natuurlijk weer een lief baaitje waar woeffie toch echt even het water in wilde!

klik voor groot

Ik vond het allemaal best en genoot van de mooie omgeving. Heel rustig en vredig. Grappig om te zien want ik had dit helemaal niet verwacht eigenlijk. Echte duinen met veel groen en af en toe een baaitje.

klik voor groot

Uiteindelijk kwamen we vanuit de duinen echt op het strand. Dat liep redelijk goed. Er speelden twee kleine kinderen in een roze badpak in de zee. Woef vond het prachtig en de kinderen vonden haar gelukkig niet eng.

Maar ineens is het strand afgelopen en stuit ik op rotsen. Ik kijk op de kaart. Merkwaardig want ik ben gewoon op het pad van de navigatie. Zou het zulk hoog water zijn dat ik er niet langs kan?

klik voor groot

Maar we laten ons niet kisten en als ik een steile klim zie over het zand klauter ik op handen en voeten naar boven. Zelfs woeffie heeft er even moeite mee, maar dan zijn we ook boven.

klik voor groot

Ik moet lachen want ik ben nu weliswaar boven, maar tref een donker pad met heel laag overhangende takken. Toch merk ik aan woef die al wat verder is, dat er gewoon een pad is sraks. Ik kruip bijna vanwege mijn rugzak maar het is maar heel kort en na een meter of twintig loop ik alweer op een normaal pad. Het uitzicht is trouwens wel prachtig zo hoog.

klik voor groot

Maar verdomd als het niet waar is, het pad houdt weer op en ik tref hoge rotsen voor me, maar links van me zijn lage rotsen en daarboven zag ik toch echt net iemand wandelen, dus daar is een/het pad. Misschien heb ik ergens een afslagje de duinen in gemist waardoor ik te lang te laag bij het water ben blijven lopen. Zou best kunnen. Ik taxeer de rotsen. Ziet er niet slecht uit en hoog is het niet. Als ik woef hier nou op een of andere manier omhoog krijg, dan kan ik het zelf ook wel. Jammer genoeg is de wandelaar al weg.

Ik til woef op, zet haar met haar voorpootjes op een uitstekend rotsblok, moedig haar aan en duw een beetje. Ze snapt me prima tot mijn verrassing en terwijl ik haar steeds een kontje geef, komt ze zowaar omhoog en staat ze al snel op het pad even boven mij. Nu ik nog. Echt hoog is het niet, en nu zij daar is, zal ik dus ook moeten volgen. Tot mijn verrassing lukt het heel makkelijk en zo staan we samen ineens op een normaal pad boven de rotsen.

Op de foto is het niet te zien maar dit was het

klik voor groot

Omdat we nu op de golfbaan zijn gekomen, zal het nu niet meer moeilijk zijn om paden te vinden en we lopen lekker verder. We lopen richting Aberlady – een mooi natuur gebied – en ik ben benieuwd. Het loopt in ieder geval lekker.

klik voor groot

Ineens staat er een ree op het pad. Gaaf! Woef gaat zitten en ik maak een foto. Jammer dat ik nu geen camera bij me heb alleen mijn telefoon maar ik maak toch een kiekje en op de grote foto is in de cirkel het ree te zien dat op zijn gemakje naar ons kijkt.

klik voor groot

We lopen nog een stuk door en aan het einde van de golfbaan ga ik even naar een bankje om woef wat water te geven en zelf toch maar een gelletje te nemen dat ik altijd voor nood in mijn rugzak heb zitten.

Vanaf dat punt lopen we een klein stukje langs de weg en zullen daarna de John Muir way opslaan. Overigens blijkt dat stukje langs de weg prima te doen, want er loopt een pad naast de weg dus we lopen niet OP de drukke weg. Bovendien is het een klein stukje en al snel lopen we op de LAW die prima is aangelegd en lekker loopt.

klik voor groot

We komen langs een ruine van een kerkje waar we even een kijkje nemen en lopen vervolgens door een prachtig veldje met klaprozen. Woef kleurt er mooi bij.

Dan lopen we Gullane alweer in. We lopen een stukje langs de hoofdweg, passeren een restaurant waar we dit jaar voor het eerst niet hebben gegeten en ik sla linksaf naar Greywall Hotel met het befaamde Muirfield waar vorig jaar de Open golfkampioenschappen zijn gehouden.

klik voor groot

Je kunt gewoon door het hek en ik geniet even van het uitzicht daar. Er komen net twee keurig geklede heren aan en een ervan gaat naar het huisje om een caddy te vragen voor de middag (hoor ik). Ik zie naast het kantoortje een toilet ruimte en besluit woef nog wat water te geven. Als ze saat te drinken krijg ik een onaangename verrassing. Waarom ik dacht van de faciliteiten gebruik te mogen maken? En wat ik daar deed? Ik had daar niets te zoeken en het was prive terrein! Nou is er in Schotland overal right of access, een soort recht van overpad waar je ook maar bent en waardoor je eigenlijk overal mag komen, al loop je over een terrein van een boer of door een weiland van iemand. Dus ik sta paf. Watte? Ik leg de man uit dat ik hoopte de route over de weg te kunnen nemen, en wijs in de richting van het pad over de golfbaan. Nou nee, dat kon natuurlijk helemaal niet, dat was verboden. De man was zo onaangenaam, dat ik hem vraag of hij zich nou heel fijn voelt dat hij mij dat kan verbieden. Je moet je voorstellen dat hij net nog een caddy voor iemand aan het regelen was die hem behandelde als voetveeg. Hij kan dus nu eindelijk belangrijk en gewichtig doen! Ik lach en vraag of hij het aardig vindt om me weer de straat op te sturen met een warme en vermoeide hond. ‘Don’t take it personally’ zegt hij nog. Ik antwoord dat het prima is voor het toerisme en dat ik er een mooi verhaal over zal schrijven en maak een foto van de verbouwereerde man (zie video). Dat vindt hij niet leuk en als hij iets wil gaan zeggen zijn woef en ik al weer op weg. Terug naar de straat.

Altijd wat bijzonders op onze routes zullen we maar zegen.

De eerste straat weer rechtsaf loopt dood, maar bij de tweede tref ik een aardige vrouw die bij haar auto bezig is, water gaat halen voor mijn flesje en uitlegt hoe ik een mooi einde aan de route kan maken. Gek genoeg staat dat niet op de kaart maar ik bedank de vrouw hartelijk en ga weer op pad. En inderdaad is het laatste stukje weer op bekend terrein door de duinen waar we zijn gestart. Prima dus en ik besluit nog even naar het strand te gaan omdat woef dat zo leuk vindt.

klik voor groot

Hier speelt woef heerlijk in het water en vindt een kapot balletje waar ze veel plezier mee heeft en steeds weer uit het water vist en komt brengen. Plezier voor tien dus! Zij is niet moe, dat is duidelijk.

Uiteindelijk moeten we toch maar weer eens verder. Het is prachtig weer geworden en het parkeer terrein staat vol. Gelukkig heb ik toch een reserve zakje voer bij me voor woef en kan ik haar wat te eten geven zodat ze niet met een lege maag met zeewater in de auto hoeft. We zitten even lekker in de zon te mijmeren en uit te rusten van deze run. Een heerlijke ochtend hadden we en we maakten dus weer wat mee. Never a dull moment.

klik voor groot

video:

Gegevens:

* 17,5 km
* 20 graden

juni 217 km – 2014 totaal 1.397 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 572 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

Voor deze keer weer op pad voor een avontuur (hoopte ik) nadat de vorige ronde een beetje de soep in was gedraaid door het enge bos. Ik had in het boekje van de Southern Upland way twee circular routes gevonden die allebei zouden starten vanaf de parkerplaats in Abbey St Bathans. Ik zou eventueel daar vandaan naar Cockburnspath kunnen lopen, of de andere kant op richting Longformacus, zoals de route eigenlijk loopt maar gezien de eerdere ervaringen leek het me beter om twee routes aan elkaar vast te knopen met de auto als middelpunt. Zo gezegd zo gedaan en ik had de routes al snel uitgezet en in mijn navigatie gezet. En je verwacht eigenlijk dat een route die ook in een boekje staat, wel een beetje makkelijk te vinden zou zijn (nee dus).

Omdat het vandaag ontzettend warm was en vrijwel onbewolkt kon ik niet al te vroeg starten. Mijn leuke idee om rond 12 uur te vertrekken, de eerste ronde te doen, wat te drinken bij het restaurantje in het bos en verder te gaan, mislukte dus daarom totaal en pas tegen het einde van de middag konden we dan eindelijk op pad. Ingesmeerd met SPF 50 en volop water mee, gingen we naar de start plaats die vrij makkelijk te vinden was gelukkig.

klik voor groot

Het kost even moeite om de teasi aan te krijgen, maar gelukkig heb ik nog een navigatie apparaat en al snel zijn we op de juiste weg. Eerst een stukje over de weg. Helaas wat drukker dan ik zou willen en erg smal. Maar al snel kunnen we naar links afbuigen en zijn we in een mooi gebied.

klik voor groot

Maar het is wel erg warm, we lopen in de volle zon en er is nergens schaduw te bekennen. Woef is altijd een beetje opgewonden aan het begin van een loop en rent keihard heen en weer op zoek naar leuke beestjes in het veld. Dat is niet de bedoeling, want zo wordt het niks met haar in de warmte!

klik voor groot

Het pad is eigenlijk niet meer dan wat platgelopen gras maar het gaat wel en al snel komen we het bordje tegen met de keuze uit linksaf richting Edin’s Hall Broch en rechtsaf naar Cockburn Law. Dat is een ‘echte’ heuvel en eigenlijk weet ik niet eens wat ik daar zal zien maar vooruit maar. Met dit mooie weer is het vast leuk. Alleen zijn overal vliegen en dat is echt vervelend.

Maar hoewel ik erg mijn best doe en inmiddels eindelijk ook de teasi aan heb… ik zie werkelijk geen pad. Het begin wel, en daar loop ik ook keurig op het lijntje van mijn uitgezette route maar al snel ben ik er duidelijk vanaf. Het probleem is dat ik totaal niet weet welke richting ik eigenlijk op zou moeten om bij die top te komen en met mijn richting gevoel wil ik ook niet lukraak ergens heen lopen. He is ontzettend steil, knoert warm en erg lastig. Maar ik geef niet op. Die rottige summit zal ik halen. Waar is dat pad en waar is de top. Ik loop en loop en verbruik aardig wat batterij van de navigatie(s) die allebei met vol scherm me de weg wijzen. Ik struin door plantjes en distels. Mijn benen kriebelen. Is dit leuk? Gelukkig is het prachtig weer. Maar waar is die top nou. Ik hijg. Woef hijgt. Woef gaat liggen zodra ik even stil sta om op de navigatie te kijken. Van rennen is totaal geen sprake, ik kom wandelend al nauwelijks vooruit. De tijd kruipt, ik kruip. Maar ik kom wel hoger en hoger dus er zit schot in. Woef hijgt en ligt voor lijk. Ik besprenkel haar kopje met water en geef haar wat water. Dat verkoelt wel wat geloof ik. Had ze zich maar niet zo aan moeten stellen in het begin met al dat rennen. Dat doe ik toch ook niet.

klik voor groot

Ik vloek tegen de schapen die zo makkelijk voor me weg springen. Waar is die top nou.

Maar dan blijk ik eindelijk in de buurt te komen van dat tekentje op mijn navigatie. Hier ergens om de hoek. Geen idee maar dan is eindelijk het teken daar. Iedereen in de UK weet dat zo’n wit dingetje een summit aangeeft en ik ben er. Mooi is het wel en zeker met dit weer!

klik voor groot

Ik plof naast woefje die even uithijgt en geniet van het uitzicht. Ik probeer een selfie te maken maar daar kan ik niks van. Dan maar een foto van woef.

klik voor groot

Samen puffen we even uit. Het is erg mooi en doodstil natuurlijk. Ik probeer te ontdekken of ik van bovenaf Edin’s Hall Broch kan zien maar dat kan ik niet ontdekken. Wel misschien als je weet waar je moet kijken.

Uiteindelijk vind ik het tijd om verder te gaan want de tijd tikt door en het is eigenlijk ook te warm zo op die top hoewel er een licht briesje waait wat ons een beetje verkoeling geeft. Zodra ik opsta weet ik al dat het liggen op het gras niet zo handig was want mijn armen jeuken als een gek door de grasjes en de bloemetjes. Ook mijn benen jeuken door de distels en de plantjes waar ik doorheen gelopen ben. Maar niet aanstellen, achteraf is dit allemaal erg leuk.

Maar zo moeilijk als de weg naar boven was, zo moeilijk is het ook weer naar beneden. Ik kan ergens heel steil naar beneden kletteren waar de schapen blijkbaar kunnen lopen en een soort pad hebben gemaakt maar dat ga ik dus even niet doen. Ik zie al lang niet meer waar ik vandaan ben gekomen omdat er geen pad is, dus ik draai wat in de rondte en kijk op mijn navigatie waar ik ongeveer heen moet. Zonder navigatie zou ik dus echt gewoon aan de verkeerde kant de berg aflopen ben ik bang.

klik voor groot

Maar ondanks mijn euh scheldpartijen, komen we toch weer gewoon uit bij het bordje met de keuze uit klimmen of naar Edin’s Hall broch. Niet slecht voor een beginner. Ik kijk op de klok. Ah we zijn al ruim anderhalf uur onderweg. Volgens mij voor de eerste 2 kilometer dus dat schiet lekker op! Ga ik de volle afstand dan wel halen? Eerst maar eens verder naar de Broch want dat moet iets bijzonders zijn.

Dat is heel makkelijk want na twee keer power liften met woef over een hekje staan we er al

klik voor groot

Natuurlijk moet ik ook hier even uitgebreid rondkijken en alles ontdekken. Het is wel bizar dat dit er nog is. Het is een overblijfsel uit de Iron Age en er zijn er niet veel meer in Schotland. Daar sta ik dus gewoon even naar te kijken hier! De diameter is 27 meter en dat is echt enorm groot. Lastig op een foto te vangen maar als je kijkt naar de foto boven, zie je ergens nog heel klein woeffie in het gras liggen. Even als vergelijk met het enorme bouwsel!

Nadat ik rondgekeken heb en foto’s gemaakt heb, gaan we weer verder. Ik schiet echt enorm op!

Het pad is nu gelukkig redelijk goed te vinden, zij het wat inder goed beloopbaar. Maar ik krijg al ervaring met dit soort paden hoewel poles op sommige stukken welkom zouden zijn denk ik.

Dan ineens een muur. Voor wandelaars zijn er enkele treetjes waarmee je over de muur kunt komen, maar woef wil helemaal niet over de treetjes. Ik help haar dus zo goed en zo kwaad als het gaat op de treetjes en zeg haar dat ze op de muur moet blijven zitten. Ik gebruik zelf nu de treetjes en wurm me om haar heen om aan de andere kant weer naar beneden te gaan en haar te helpen. Vreemd genoeg blijft madam keurig zitten op die hoge muur. Kennelijk begint ze het toch al te leren en ze laat zich ook elke keer weer makkelijker ergens overeen tillen (ondanks dat ik haar twee weken geleden per ongeluk liet vallen). Ik maak even snel een foto die mislukt vanwege het tegenlicht maar dit is zo’n mooi moment, dat moet ik even vastleggen.

klik voor groot

Ik help haar vervolgens snel weer van de muur af te komen en we gaan weer verder. Ik kom langs een bord die de weg naar de Broch aangeeft vanaf de andere kant. ‘Rough’ staat erop. Ja dat heb ik ook gemerkt ja.

klik voor groot

Maar verder verloopt de weg eigenlijk zonder gekke dingen en we komen toch wel ergens ondanks dat het lang heeft geduurd allemaal.

Over een hangbrug hoog boven het kolkende water

klik voor groot

En daarna even terug naar het Ford om woef weer af te laten koelen.

klik voor groot

Daarna weer in de warme zon een stukje verder…..

klik voor groot

Totdat we bijna bij het begin van de route zijn en ineens voor een heel breed water staan. Moet ik hier oversteken? Ik ben er toe in staat want ik ben warm en weet waar ik heen moet… Maar had ik niet iets gelezen over een brug?

klik voor groot

Als ik op de kaart kijk, dan zie ik dat ik te ver ben gelopen. Even terug, afslaan en dan kom ik bij de brug. Zo gezegd zo gedaan maar natuurlijk word ik onaangenaam verrast met een fel klimmetje op weg naar die rot brug. Was ik nou maar gewoon dwars door het water gegaan!

Maar ook dit komt weer goed en al snel lopen we over het bruggetje met mooi uitzicht over het water

klik voor groot

Er staat 13 kilometer op de teller en we hebben er eeuwen over gedaan. Kan ik nog die tweede lus doen? Ik ben best moe, maar eigenlijk ben ik wel benieuwd en we hebben nog even tijd. Kijkend op de kaart zou deze route wat beter moeten zijn en is het laatste stuk deel van de Southern Upland way en dat zou logischerwijs toch een echt pad moeten zijn zonder zoeken. Het hoogteprofiel is ook niet schokkend, het laatste stuk zou bergje af moeten gaan. Vooruit dus maar!

We lopen eerst richting Abby St Bathans en ik zie al een pad linksaf de velden in opdoemen…. O jee…. daar is dus het heuveltje op gedeelte al.

klik voor groot

Maar gelukkig gaat dat ook weer omlaag. Ik kom tot de ontdekking dat ik weliswaar water heb gedronken bij de auto maar vergat de softflasks bij te vullen die ik voor nood bij me heb en voor woef eventueel. Als ik langs drie huisjes kom, vraa ik aan iemand of ze mijn flesjes wil bijvullen. Dat doet ze en direct komt er ook een grote bak voor de hond met fris water. Maar woef kreeg al zo vaak de gelegenheid om te drinken, en ook bij de auto hoefde ze niks, dat ze alleen bij kijkt en niks drinkt. Ik bedank de mensen voor de goede zorgen en ga weer verder op pad.

Dan kom ik bij een hek met een bordje van de route. Kennelijk niet gebruikt want de brandnetels staan kniehoog. Geen doorkomen aan, maar misschien moet je gewoon over het veld?

Ik loop het veld op en zie… grote zwarte koeien met kalfjes. O ja leuk. Aan de rechterkant door het veld stuit ik volgens mij op een stier. Voordeel is wel dat ik aan die kant makkelijk over een hek kan stappen als ze eng gaan doen. Aan de andere kant is het hoger. Linksom dan maar? Ik doe een poging maar moeder koe kijkt me boos aan. Euh…. OK dan niet. Ik twijfel. Het is niet erg ver door dat veld. Ik loop om maar kom uiteindelijk weer gewoon in het veld terecht. Ik ren niet maar wandel met gestage pas langs het hek, ondertussen loerend of de koeien iets doen. Ze kijken. Ze bewegen. Aan het einde is een hek, daar kan ik er weer uit en volgens mij kom ik dan weer op het pad. Ik nader het hek, waar een groepje koeien staat. Snel het hek open… hondje erdoorheen en ik ook. Boe! De koeien hebben het nakijken.

klik voor groot

Maar helaas blijkt dat niet het goeie hek. Ik zal over moeten steken denk ik, naar het andere hek en daar eens kijken. Ik doe het hek weer open en steek over. Dat valt mee en ik probeer de kalfjes weg te jagen die voor het hek staan. Hek open… er doorheen en hek dicht. Zo… geregeld!

Het weiland is goed, daar kan ik lekker door en ik zie dat ik op de juiste weg weer zit. Door een ander hekje en…..Huh? Dat is toch niet de weg hoop ik?

klik voor groot

Ik tover de navigatie weer tevoorschijn, loop even terug en zie dat ik nu zelf verkeerd liep in de snelheid. Even terug en ik ben weer op het juiste pad. Wel lastig dit soort dingen en het kost een heleboel tijd.

Maar nu gaat het verder goed. Het is mooi en rustig en het loopt redelik goed. Ik ben al bijna bij het keerpunt waar ik over Ellemford Bridge zal steken. Op onderstaande foto is de brug in de verte te zien.

klik voor groot

Daarna sla ik linksaf het bos in en weet ik dat ik na een tijdje op de Southern Upland Way zal komen. Vanaf daar dus geen gedoe meer met routes en paden maar even lekker lopen.

klik voor groot

Het gaat nog even op en neer maar uiteindelijk kan ik afdalen en loopt het niet meer zo moeizaam allemaal. De zon is weg want het is inmiddels al best laat geworden. Ik kan nu even voortmaken en roep opgewekt tegen woef dat we dat toch maar goed doen zo samen. Ik vind haar erg knap. Ze kreeg op rare momenten eten vandaag en eigenlijk sloegen we haar namiddag maaltijd over (ook al kreeg ze die rond 2 uur). Het lijkt alsof ze er nog steeds wel lol in heeft ook al zijn we al lang onderweg.

Het laatste stukje. Van mij mag het nou ook wel klaar zijn eigenlijk. We hebben bijna 24 km gelopen. Dat is niet ver maar op dit soort routes is het ongeveer een marathon.

Nog even een bruggetje over, door een bos en dan komen we weer bij de Ford bij de start.

klik voor groot

Daar koelt woef nog even af en ik was haar buik en pootjes.

klik voor groot

Het laatste stuk door het bos waar het bergje af ging was vrij modderig. Moe maar voldaan komen we weer bij de auto. Daar wil woef maar 1 ding: eten en dat doet ze gretig. Ik heb niks, moet dus nog even wachten.

Op naar ons volgende avontuur, hoewel het heel goed zou kunnen dat dit het laatste ‘avontuur’ zal zijn geweest. Dit soort dingen is echt dood vermoeiend. Een rondje over de weg hier is prima te doen maar dit is toch andere koek. Maar we hebben het maar mooi gedaan en klokten weer bijna 24 km op de teller wat het maandtotaal alweer op 200 brengt.

video:

Gegevens:

* 23,5 km
* 22 graden

rondje in google earth openen

juni 200 km – 2014 totaal 1.380 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 555 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

Vandaag had ik weer een lange ronde gepland, een kilometer of 20. Het was een warme dag met stralende zon dus ik moest even wachten tot het einde van de dag, omdat het anders veel te warm zou zijn voor woef. Ik had weliswaar gezien dat er ook bos op de route was, maar aangezien ik nog niet wist waar ik zou lopen, besloot ik te wachten.

Maar tegen 17 uur was woeffie er al helemaal klaar voor en gingen we op pad, gewapend met de rugzak en de route. Dat varkentje zouden we wel eens even gaan wassen!

Ik had besloten om een heen en weertje te lopen op het laatste segment van de Southern Upland Way. Ik deed samen met S. al een heel stuk vanaf WatchWater reservoir, naar de Cairns, een stukje verder en weer terug en dat was geweldig. We liepen toen 23 km en genoten de volle route. Super! Nu zou ik aan het einde beginnen en omdat ik gelukkig al wist dat Cockburnspath waar de route dus eindigt (of start) niet fraai was, besloot ik te beginnen bij de Cove. Ik weet waar ik daar kan parkeren dus off we go! Meer informatie over de Cove op deze link

klik voor groot

Het uitzicht is al meteen adembenemend, hoewel… als ik naar links kijk, zie ik die vreselijke cement works met zijn lelijke pijp en even verder het power station. Maar….. dat kan je gemakkelijk even uit beeld houden door daar dus niet een te kijken! Dit is de eerste keer dat ik het zie met zulk mooi weer. Ik kijk en geniet….. Ik besluit eerst even af te dalen naar het strandje bij de Cove. Eigenlijk een beetje geheim plekje en vreemd genoeg zie ik nu dat er ook geen enkel bordje staat dat je attent maakt op het bestaan van de Cove! Maar ik weet het wel en dus ga ik eerst even kijken. Even door het tunneltje en….. Wow!!!

klik voor groot

Ik sta even stil, geniet en woeffie dartelt meteen door het water. Van haar mogen we hier wel even blijven (zij zag het verboden voor honden bordje denk ik niet). Ik maak natuurlijk volop foto’s en die zijn in onderstaande video te bekijken. Geweldig. Helemaal stil, geen hond te bekennen (nou ja eentje dan) en prachtige kleuren, intens groen en blauw door het mooie weer. Overigens is zowel het rode als het blauwe huisje een holiday cottage heb ik inmiddels ontdekt. Lijkt me wel apart maar alleen leuk met er mooi weer denk ik.

Maar ja, we moeten toch weer eens verder en ik besluit nog even te gaan kijken aan de andere kant. Ook al zo geweldig mooi!

Dan gaan we toch maar eens op pad. Het eerste half uur is al rustig voorbij getikt zonder dat we nog maar op de route zijn geweest!

De route loopt eerst door een veld met een eng smal pad boven langs de klif. Ik bedacht al eens dat ik woef haar tuigje aan moest doen, want ook op de John Muir Way viel ze ergens bijna naar beneden. Dit vind ik soms best eng en ze mag dus alleen voor me uit lopen en niet op of om kijken naar leuke vogeltjes. Het pad is eigenlijk niet goed begaanbaar om te rennen maar ik doe mijn best. Af en toe maak ik een foto en dan kunnen mijn voeten weer even in de normale vorm terugveren. Maar die route… zou die nou blijven klimmen? Ik kan alvast het antwoord geven: ja!

Maar de eerste klim levert natuurlijk een geweldig uitzicht op de Cove onder me op. Dat is echt prachtig mooi. Ik verbaas me erover dat mensen die de Southern Upland Way dus hier eindigen, de Cove dus van bovenaf zullen zien, maar niet zullen weten (waarschijnlijk) hoe je daar nou komt. Er staat nergens een bordje en dat is wel frustrerend als je ruim 300 km gelopen hebt, hier aankomt en dan nergens een bordje ziet. Ik zal eens in de beschrijving kijken of je met het boekje erbij wel op het juiste pad wordt gezet.

klik voor groot

Het pad verder is nog steeds niet echt goed begaanbaar maar ik word al een aardig loopschaapje. Woef vindt het allemaal prachtig en heeft nergens problemen mee. Het uitzicht op zee blijft mooi.

klik voor groot

Dan komen we ergens met een waarschuwingsbordje dat er niet meer overal hekwerk is. Nou dat had ik al gezien en gelukkig doet woef het prima en probeert geen vogeltjes te vangen die over de klif naar beneden vliegen.

klik voor groot

Tch doe ik haar ergens aan de riem, want ineens lopen we op een smal paadje dat ik echt niet prettig vind, omdat er gewoon niets naast het pad is. Ja water… ergens ver beneden me. Dus we wandelen even een tweehonderd meter, want plaats voor woef naast me is er niet, dus rennen kan echt even niet hier.

Ineens hebben we uitzicht op een caravanpark. Niet echt mooi, maar ik had het al gezien op de routebeschrijving. Hoewel.. het heeft wel wat. Helemaal niets en dan ineens een enorm caravanpark. Met die Engelse dingen, die rechthoekige blokkendozen allemaal op een rijtje. In de video staan foto’s ervan.

Ineens doemt er een trap op. Ik zal op dat moment nog niet weten dat ik ontelbare treden zal moeten gaan beklimmen tijdens deze tocht. Gelukkig maar….. wat niet weet….

klik voor groot

In het natuurgebied waar we vervolgens doorheen lopen zijn eigenlijk alleen maar trappen en lastig begaanbare stukken. Wel mooi, maar het voelt als een obstacle run. Ik ben blij dat ik inmiddels weet dat ik niet per se over deze weg terug hoef, want dit duurt wel erg lang op deze manier en eigenlijk wil ik ook gewoon wel even lekker lopen.

Het gaat maar door en door, trappetje op en.. trappetje op. Ik word er doodmoe van eerlijk gezegd. Wat een route! Achteraf zie ik ook op het hoogteprofiel dat het de eerste 8 km gewoon allen maar omhoog gegaan is. Ik snap nu wel waarom het zo voelde. En dan met dit parcours…. echt niet te doen. Maar voorlopig is het nog mooi maar dat zal snel veranderen.

Als we de weg oversteken, komen we in een ander soort bos terecht. Mooi, niets mis mee, maar echt bos zonder uitzicht. Donker en… een beetje creepy. Ik kom op een splitsing waar ik omhoog kan of een beetje vlakker kan blijven (volgens de eerste meters die ik het pad op kan kijken). Ik besluit nu te kiezen voor het vlakkere pad en dan op de terugweg voor het andere pad te kiezen want ik weet al dat hier een merkwaardige wirwar van paden loopt die op hetzelfde punt uitkomen. Ik loop verder. Het bevalt me niets. Ik hoor ineens ook rare knallen, alsof er geschoten wordt, maar dat is vreemd hier. Wat is dat nou? Ik loop verder maar ik merk dat het me niet lekker zit. Het voelt niet goed. Ik kijk op de kaart en zie dat ik halverwege het pad ben dus ik loop door, en zal straks dan toch maar omkeren. Het bos is nog veel te lang om ‘even’ doorheen te lopen en het is echt niet prettig. Het bos is ook zo donker en dicht dat ik zelfs mijn GPS signaal totaal kwijt ben. Ik loop wat sneller door zo goed en zo kwaad als het gaat. Straks mag ik lekker afdalen (denk ik nog). Daar is de kruising al en ik sla weer linksaf om terug te keren.

Ja! Weer een stijging hoe kan dat nou? Ik loop en loop. Ik wil eruit. Ik ben eigenlijk nog nooit ergens bang geweest, maar hier voel ik me dus echt niet op mijn gemak. Geen idee waarom. Misschien komt het wel doordat de bewoonde wereld te dichtbij is. En dan ook met een caravan park. Ik kwam al een bierblikje tegen in het bos en dat zegt genoeg. Als je in de rimboe loopt zonder mensen in de buurt, is het veel minder ‘eng’ grappig genoeg. Niet teveel nadenken nu, gewoon even doorlopen. Ik hoor weer die enge knallen. Komen ze nu van dichterbij? Jakkie. Ik loop door en voel me alsof ik in een slechte film terecht ben gekomen. Het is overigens maar een klein stukje op de kaart maar het voelt natuurlijk weer eindeloos en waar is nu dat stukje dalen? Uiteindelijk komt dat natuurlijk ook en al snel lopen we weer op de weg waar we kort tevoren over zijn gestoken vanuit het andere bos. Ik weet al dat ik over de weg terug zal keren naar het caravan park en vanaf daar ook over de weg terug zal gaan naar de Cove. Gelukkig kan dat, dus ik hoef niet weer dat slecht begaanbare kustpad te nemen.

klik voor groot

Dat bevalt een stuk beter maar ik merk wel dat ik vermoeide benen heb. Eigenlijk voor het eerst, want ik heb nooit vermoeide benen eigenlijk. Komt zeker van al die trappen en het rare pad.

Maar zo even over de weg is heerlijk en ik zie ook weer eens wat. Een fraai uitzicht over de zee en de rotsen. Helemaal niet verkeerd.

Omdat het rondje wel erg kort is geworden door deze flauwekul, besluit ik niet meteen rechtsaf te slaan naar de Cove maar even om te lopen en over de weg terug te lopen naar de parkeerplaats. Al snel doemt het laatste stukje op en zijn we weer bij de auto.

klik voor groot

Ik geef woef wat water en kleed me aan. Het weer is een beetje omgeslagen, de zon gaat schuil achter een wolkendekje maar het is ook al vrij laat. Ik heb zo enorm staan treuzelen bij de Cove en heb ook veel foto’s gemaakt van het begin van de route die prachtig was. Ik snap niets van mezelf met dat rare bos. Waarom voelde dat nou niet goed? Het maakt me ook eigenlijk niet uit, want gevoel gaat boven verstand of aantal kilometers en als ik het zo voel, dan keer ik dus simpelweg om. Bovendien heb ik ook niet het gevoel dat ik iets gemist heb, want een donker bos waar je verder niets ziet, dat is op zich mooi maar niet voor nu waar ik van uitzicht wil genieten!

Ik heb nog een ander stuk van de Southern Upland Way op mijn lijstje staan, vanaf Abbey St Bathans. Ik kan daar vandaan twee circular routes nemen en dat is misschien leuker dan een heen en weertje op de route. Op naar het volgende avontuur, hopelijk iets meer volgens planning dan vandaag.

Qua profiel stelt het allemaal niks voor in vergelijking met de andere routes die ik hier liep, maar het voelde echt verschrikkelijk. Misschien ook door die rare trappen, geen idee.

video:

Gegevens:

* 12,5 km
* 19 graden

rondje in google earth openen

juni 176 km – 2014 totaal 1.357 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 530 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

Eigenlijk zou dit een rustdag moeten zijn maar ik ben niet moe, het is lekker weer en woef stond al met haar honking pheasant te gooien en had wel zin in een ommetje. Ik ook, dus dat kwam goed uit. Ik nam voor de zekerheid mijn Salomon flesje mee met de camera en wat water. Ik had nog geen idee wat ik wilde gaan doen eigenlijk. Toen ik op weg was voor het rondje ‘buitenom’ bedacht ik dat het misschien wel lekker was om het korte felle rondje te doen en er een temporondje van te maken na al dat getrut op de lange (heerlijke) routes. Kon ik meteen eens kijken of er nog wat schot in zou zitten. Na 500 mtr inlopen gingen we dus op pad. Je verliest altijd tijd om langs het Ford te komen, maar dat is elke keer zo dus vooruit maar. All in the game. Dan komt de felle klim en ik besloot zo snel mogelijk daar tegenop te lopen met een soort RWR zodat ik aan het einde energie over zou hebben om lekker door te knallen. Dat lukt eigenlijk prima. Ik keek niet op mijn klokje, dat zou ik later wel zien. Langs Brock Wood (zonder witte bloemetjes dit jaar) en richting Little Spott. Daar staat een ree rustig te grazen langs de weg. Ik denk eerst dat het een grote hond is, maar het is echt een ree dat snel weg sprint als we dichterbij komen. Geen foto natuurlijk maar ik ben toch bezig met een temporondje dus nu even niet. Maar mooi was het wel! Na Little Spott rechtsaf en met zicht op Bass Rock in de verte in zee heerlijk naar beneden scheuren. Af en toe woeffie even bij de les roepen want ik wil niet dat ze achter blijft. Naar rechts, even een kort klimmetje en weer naar beneden. De afstand vliegt voorbij. Voor mijn tempolapje nog maar 1000 mtr en even later nog maar 500 mtr. Het voelt erg gemakkelijk en als ik vlak voor het afklokken van de tempolap naar de pace kijk, zie ik tot mijn verrassing (en genoegen) dat dit mijn snelste tijd zal zijn. Niet alleen van deze keer hier, maar ook sneller dan vorig jaar. Ik kan het dus nog. Dat betekent dat ik morgen weer ongestoord een rustig avontuur kan beleven met woef.

Na de temporun loop ik op rustiger tempo uit. De laatste klim gaat prima en ik ben tevreden. Woef blij, ik blij.

27 mei: 4000 mtr lap – 5.54 min/km – 148/158
10 juni: 4000 mtr lap – 5.58 min/km – 143/154
15 juni: 4000 mtr lap – 5.43 min/km – 145/156

Gegevens:

* 7,5 km
* 17 graden

juni 163 km – 2014 totaal 1.344 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

Vandaag weer een geweldig avontuur beleefd met woef. Omdat ik vandaag nou eens niet wilde klimmen, besloot ik een stukje van de John Muir Way te doen. In 2014 is deze route opnieuw geopend. De route is 134 miles (215 km) lang en heeft verschillende etappes. Het stuk tussen Dunbar en North Berwick leek me wel geschikt omdat Dunbar hier vlakbij is. Ik twijfelde of ik een heen en weertje zou doen, of toch naar North Berwick zou gaan en dan het hele traject terug zou lopen. Dat zou ongeveer 24 km zijn. Maar dan is het wel ineens een kwestie van ‘moeten’ omdat je niet even terug kunt ofzo. Maar ineens bedacht ik dat het toch wel leuk zou zijn als ik de hele route zou doen en maakte ik voort om de bus te halen vanuit Dunbar. Het is altijd fijner om bij de auto aan te komen omdat je dan bezweet bent van het lopen. Zo gezegd zo gedaan en keurig op tijd stonden woef en ik bij de bushalte. Ik had aan twee mensen gevraagd of ik goed stond want vreemd genoeg staat er dus niets op de haltes. Ik wist dat bus 120 vanaf de High Street zou vertrekken en daar stond ik. Er was verderop een parade aan de gang, dus de bus zou er niet eens langs kunnen, maar ik had toch goede hoop. Ruim een kwartier na schema tijd komt er een busje. Helaas… dat is de 130 en de goede man vertelt me dat ik de 120 net gemist heb, en dat die bus dus helemaal niet hier vandaan vertrekt. Nou ook best, dan gaan we dus maar op pad voor onze run. Ik kijk dan wel hoe het gaat en hoe ver we komen. Het enige dat ik weet, is dat de bus vanuit North Berwick om 17 uur weer vertrekt dus wie weet.

klik voor groot

Het is meteen al ontzettend mooi. Omdat het zulk fraai weer is, lijkt het wel alsof je ergens aan de Middellandse Zee bent. Een heel mooi pad loopt hoog langs het water en je hebt enorm uitzicht. Geweldig en ik doe dus een eeuw over de eerste kilometer omdat ik gewoon lekker sta te kijken en sta te klikken. Woef heeft het meteen al gigantisch warm en ik ben blij dat we de bus gemist hebben want misschien is die hele afstand wel veel te veel vandaag voor haar. Ik ben verrast door het weer, want dit was niet voorspeld. Maar het is zalig dus ik klaag niet. Omdat we blijkbaar een heel stuk door de bewoonde wereld lopen, vraag ik aan een mevrouw met een hondje of ze een extra poepzakje voor me heeft. Ik heb namelijk net de laatste gebruikt voor woef en je weet maar nooit. Zonder problemen stopt ze me een hele stapel in mijn hand en die doe ik in mijn rugzak. We kletsen wat over de honden en we gaan daarna weer op pad. Zo schiet het niet op natuurlijk.

klik voor groot

We lopen verder en komen langs het restaurant Rocks waar we twee weken geleden nog hebben gegeten met een medeloopster en haar man. Dat was leuk, want zij gingen met de motor door Schotland en kwamen even bij ons langs in het huisje.

Het is echt prachtig onderweg, langs de zee en langs de golfbaan en uiteindelijk slaan we ergens rechtsaf over een bruggetje en lopen in de richting van een parkeerplaats en een soort natuurgebied.

klik voor groot

Daar staat een heel modern toiletgebouw en ik besluit woef even wat water te geven en het softflaskje met de chocomel te wisselen naar een extra flesje voor woef. Ze drinkt gretig en ik maak dankbaar gebruik van het toilet. We kunnen we weer even tegen en ik sla in gedachten deze drinkpost op voor de terugweg.

Verder gaat het en het blijft genieten. Maar woef blijft het toch wel erg warm houden. Ik zie aan haar lijffie dat ze het wel leuk vindt, maar het toch moeilijk heeft.

Dan komen we bij een inham waar het weliswaar laag water is, maar waar wel een waterarm is. Dat is weer een mooi plekje voor woef en tot mijn verrassing gaat ze gewoon in het water liggen en duwt zelfs haar kopje onder water

klik voor groot

Ik gun haar even de tijd en als we weer op pad gaan, zit er een man in de schaduw met een digiscoop. We raken aan de praat en hij zegt me dat hij me eergisteren ook al heeft gezien bij het whiteadder reservoir. Ik sta paf. Wat een toeval. We kletsen wat over vogels, over honden en over Schotland. Woef ligt lekker in de schaduw en heeft veel bekijks van wandelaars die het maar een leuk hondje vinden. Woef maakt dankbaar gebruik van de broek van een van de wandelaars om zich eens even lekker te drogen en te schurken. De man vindt het geen probleem en aait haar. Volgens mij heeft ze de tijd van haar leven en ik merk dat ze wat tot rust komt en minder warm is.

We gaan weer op pad en ik zie dat ik alweer even onderweg ben (in tijd) en ik heb nog geen beslissing genomen over de route. Voorlopig zijn we nog lekker aan het rommelen samen.

klik voor groot

Dan zie ik de eerste bordjes met East Linton erop staan. Dat lijkt op 14 km te liggen. Als ik daar dus heen loop kan ik beter doorlopen naar North Berwick, want omdraaien maakt 28 km en een heen en weertje.

Maar haal ik de bus dan wel met dit getrut? Ik reken en reken nog eens Ja, dat moet wel te doen zijn, ook al heb ik geen flauw idee van de route en de ondergrond. Maar ik besluit dus maar door te lopen. Woef doet het weer helemaal prima, het zonnetje wordt inmiddels ook mooi bedekt door een dun laagje wolken dus dat is prima.

klik voor groot

Natuurlijk laat ik haar wel weer even afkoelen waar dat kan en dat is welkom maar niet meer zo nodig als in het begin.

De route staat redelijk goed aangegeven, maar op bepaalde punten waar je toch kunt kiezen en mis kunt lopen, staat dan weer niks. Dat is vreemd voor deze totaal vernieuwde en in 2014 geopende route. Ik ben erg blij dat ik de kaart bij me heb maar misschien zorgt dat er juist wel voor dat je vaak gaat kijken en niet simpelweg rechtdoor loopt als je moet kiezen ergens.

klik voor groot

We komen door een dorpje en ik zie op de bordjes dat het nog ‘maar’ 6 mile zal zijn naar north berwick. Ik reken nog eens en zie dat ik nu toch wel een beetje moet gaan doorlopen. Natuurlijk haal ik het makkelijk maar ik kan niet meer teveel tijd verliezen met honden cool down of foto’s maken.

Ik merk ook ineens dat mijn rugzak totaal leeg is en zodra ik huisje tegenkom waar mensen lekker buiten zitten, vraag ik of ik mijn rugzak mag bijvullen. Best onhandig dat je niet kunt zien hoeveel er nog inzit. Zodra de man van het stel merkt dat ik Nederlands ben, begint hij over voetbal en toont hij de krant. Vertelt hoe geweldig ze gespeeld hebben gisteren. Gelukkig weet ik nog net dat ze met 5-1 gewonnen hebben omdat ik dat toevallig in de krant las, want het kan me geen bal schelen. De vrouw pakt zelfs een bakje voor woeffie die maar 1 slokje neemt Die is dus wel ‘bij’ met vocht gelukkig. Ik niet, en ik drink gulzig en was mijn handen even. Heerlijk! We gaan zo snel mogelijk weer op weg na bedankt te hebben en de man roept me nog na dat ik de bus nog wel ga halen. Nou ik hoop het!

De rest van de route is ook mooi, deels door een bos waar ook ruiters een een of andere speurtocht hebben blijkbaar. Ik schrik me eenmaal wild van een paard maar verder gaat dat goed en hebben we weinig last van elkaar. Ik voel me inmiddels ook een paard, want het loopt niet meer zo lekker, en het pad is niet echt een fijn pad en nog met een klimmetje ook zo aan het einde. Maar we doen ons best en ik reken voortdurend uit of ik nog op schema lig.

klik voor groot

Het gaat verder allemaal goed en ik weet inmiddels dat ik het allemaal wel ga halen als ik die verrekte bushalte tenminste kan vinden. Zodra ik het stadje inloop, vraag ik dan ook waar de bus naar Dunbar is en ik word verwezen naar een straat even verderop en daar loop ik heen. Voor de zekerheid vraag ik het nog een keer, maar dat klopt. Omdat ik te vroeg ben voor deze halte, besluit ik even door te lopen naar de volgende halte om niet al teveel af te koelen. Dat valt niet mee want ik moet bedenken aan welke kant van de weg ik dan moet blijven voor de juiste richting en ik heb ook geen idee waar de bus rijdt. Maar bij de volgende halte stoppen we dan maar en wachten tot de bus komt, dat zal over 9 minuten zijn. Ik durf het niet aan om naar het centrum te lopen waar de route eigenlijk stopt, want als ik nou die bus mis, moet ik 2 uur wachten of 35 pond voor een taxi neerleggen. Woef gaat er bij liggen en ik zet de klok, satelliet en navigatie uit. We hebben er toch maar weer 24 km opzitten samen. Ik voel me net een schip met al die apparatuur aan boord.

klik voor groot

Als de bus komt, weet ik al dat de fare maar 3,20 zal zijn. Dat is dus echt heel goedkoop en woef kost niks. Ze vindt er geen bal aan want ze heeft weinig grip op de grond en drukt zich helemaal tegen de grond. Ik hoop dat ze niet gaat kotsen en doe maar net alsof het allemaal heel leuk is. Ik vind het we grappig zo met de bus maar ik had het liever op de heenweg gehad denk ik.

Als ik zit, zie ik dat mijn benen onder de rode striemen en uitslag zitten van alle plantjes die erlangs gekomen zijn onderweg. Het jeukt niet dus het zal wel goed zijn.

klik voor groot

Na de busrit komen we veilig in Dunbar. In de bus heb ik mijn regenjack aangetrokken en dat was erg fijn om bij me te hebben want je koelt enorm snel af met een beetje wind van een open raampje. Maar met het jack was het prima te doen.

klik voor groot

Als we in Dunbar zijn, loop ik snel naar de auto en kleed me aan met iets warms. Dat had ik al meegenomen en dat voelt een stuk lekkerder. Wat een avontuur. Ik lach en ik ben blij. Het ging prima uiteindelijk. Ik ben beretrots op mijn dappere woef die zo blij en vol vertrouwen met me meeloopt. Dat hebben we toch maar weer mooi gedaan. Op naar ons volgende avontuur

video:

Gegevens:

* 24,2 km
* 19 graden

rondje in google earth openen

juni 156 km – 2014 totaal 1.337 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km

Het was redelijk goed weer vandaag met niet teveel wind en een matig zonnetje. Daarom besloot ik maar op pad te gaan naar de route die ik gevonden had over de Lammermuir Hills. Vorige week wilde ik die route al lopen met S. maar toen liepen we verkeerd en namen uiteindelijk een kortere route. Nou… laat ik vast verklappen dat dat toen helemaal niet verkeerd was. Ik wist al dat de weg enorm zou oplopen naar 400 meter en dan niet lekker sloom over enkele kilometers, maar binnen 1600 meter van 150 naar een kleine 400 meter. Nou.. mijn hartslag loopt dan al aardig op als je dat moet wandelen en al helemaal met een zonnetje erbij en over een rottig pad. Maar het begin van de route was erg mooi!

klik voor groot

Woef en ik klauterden rustig voorwaarts en vooral de blik achterom was erg fraai met het mooie uitzicht over Dunbar en de zee.

klik voor groot

Langzaam kropen we voort….In de verte zie ik de windfarm al opdoemen. Dat zal wel gek zijn om daar doorheen te lopen!

klik voor groot

Het ziet er niet vriendelijk uit die enorme dingen die nog geluid maken ook. Niks stilte, maar toch een vreemd geluid dat constant aanwezig is. Als het goed is, zullen er paaltjes staan met een rode stip. Dat blijkt op 1 plaats maar zo te zijn en ik mis herhaaldelijk het ‘pad’. Gelukkig heb ik GPS en een kaart maar toch…. Als ik rechtsaf moet, blijkt het bordje op half zeven te hangen….

klik voor groot

Ik zie echter op de kaart prima waar ik heen zou moeten, alleen is er nergens een pad te vinden. Maar dan ook echt NIKS. Kniehoog gras, stroompjes en hoge pollen om je enkels op te verzwikken. Niks pad. Waar is dat verdomde pad. Het gaat nog regenen ook. Ik baal als een stekker, ben pas 6 km op pad maar al heel lang onderweg en hoe verder ik door de rommel ploeter, hoe lastiger terugkeren is en wordt.

klik voor groot

Uiteindelijk kom ik dan toch op iets dat vaag op een pad lijkt. Ik kan er nauwelijks overheen rennen maar ik doe mijn best (in stukken). Uiteindelijk zie ik op de kaart dat we al snel op een ander soort pad uitkomen en…. dat klopt ook. Geen fraai dalend pad waar ik nou eens lekker overheen kan denderen helaas, maar een pad waar ze kennelijk recent enorme keien en keitjes op pletterden. Op de foto is het niet zo goed te zien, maar het is echt geen pad waar je nou eens goed overheen kunt rennen. Helaas is het nog aardig lang ook en dit pad zullen we moeten belopen totdat ik op de weg kom en eigenlijk alweer aan de terugweg zal beginnen.

Het voelt als een afzien, niet janken en doorgaan route.

klik voor groot

Mooi is het allemaal niet. Na de veelbelovende start was het windpark leuk voor even maar daarna zonder het pad niet meer.

Eindelijk vang ik een glimps van het Watchwater reservoir op in de verte. Daar loopt mijn route eigenlijk niet heen maar ik ben er dichtbij en als ik dan eindelijk op de weg uitgekomen ben, besluit ik toch maar even te gaan kijken daar.

klik voor groot

Nou dat loopt uit op een teleurstelling want er is niets aan. Misschien ligt het aan mij maar ik ben teleurgesteld. Niks moois aan. Gewoon een watertje.

We keren weer om en gaan weer over de weg terug naar boven en verder weer richting de start. Er komt geen einde aan en als wrange grap staat er ergens een bordje dat er geen brug is, maar dat de weg naar de boerderij waar ik heen moet 700 meter noordwaarts is. Dat geeft op zich niks, maar als je de boerderij zo dichtbij ziet liggen en je berekent dat je anderhalve kilometer voor jan doedel loopt daar, dan ehm.. nou ja laat maar.

Gelukkig is daar een stromend watertje waar woeffie even lekker kan afkoelen en kan drinken. Het ziet er allemaal op de foto’s enorm grauw uit maar het was nog best warm.

klik voor groot

Als ik bij de boerderij kom, denderen net alle schapen van de heuvel af mijn richting op. Ik vermoed een werkende border collie dus ik wacht even. Uiteindelijk komt de boer er ook aangescheurd op zijn wagentje. We praten even over de schapen, de honden en de route. Voor het eerst een menselijk wezen in dit verrekte oord.

klik voor groot

Het laatste stuk loopt weer heuveltje op en het loopt allemaal niet meer zo soepeltjes eigenlijk. Ik vind er ook geen bal aan dus dat werkt ook niet mee. Grijs en somber en nergens kleur of uitzicht.

Helemaal aan het einde van de route eindelijk wel uitzicht op dunbar en de zee. Het is niet helder maar het is wel net een beetje ‘ah gevoel’.

In de verte zie ik de boerderij liggen waar ik de vorige keer met S verkeerd ben afgeslagen dus ik weet dat ik er nu bijna ben. Mijn schoenen zijn nat omdat ik overal wegzakte in de modder en de watertjes. Zucht.

klik voor groot

Na de boerderij nog een klein stukje en dan over de weg (jippie weer een klimmetje) naar de auto.

Dit was niet mijn favoriete rondje, dat is wel duidelijk. Ik word ook een beetje gestoord van die heuvels hier eerlijk gezegd.

video:

Gegevens:

* 22,5 km
* 15 graden

rondje in google earth openen

juni 132 km – 2014 totaal 1.313 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 410 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km