Het was redelijk goed weer vandaag met niet teveel wind en een matig zonnetje. Daarom besloot ik maar op pad te gaan naar de route die ik gevonden had over de Lammermuir Hills. Vorige week wilde ik die route al lopen met S. maar toen liepen we verkeerd en namen uiteindelijk een kortere route. Nou… laat ik vast verklappen dat dat toen helemaal niet verkeerd was. Ik wist al dat de weg enorm zou oplopen naar 400 meter en dan niet lekker sloom over enkele kilometers, maar binnen 1600 meter van 150 naar een kleine 400 meter. Nou.. mijn hartslag loopt dan al aardig op als je dat moet wandelen en al helemaal met een zonnetje erbij en over een rottig pad. Maar het begin van de route was erg mooi!

klik voor groot

Woef en ik klauterden rustig voorwaarts en vooral de blik achterom was erg fraai met het mooie uitzicht over Dunbar en de zee.

klik voor groot

Langzaam kropen we voort….In de verte zie ik de windfarm al opdoemen. Dat zal wel gek zijn om daar doorheen te lopen!

klik voor groot

Het ziet er niet vriendelijk uit die enorme dingen die nog geluid maken ook. Niks stilte, maar toch een vreemd geluid dat constant aanwezig is. Als het goed is, zullen er paaltjes staan met een rode stip. Dat blijkt op 1 plaats maar zo te zijn en ik mis herhaaldelijk het ‘pad’. Gelukkig heb ik GPS en een kaart maar toch…. Als ik rechtsaf moet, blijkt het bordje op half zeven te hangen….

klik voor groot

Ik zie echter op de kaart prima waar ik heen zou moeten, alleen is er nergens een pad te vinden. Maar dan ook echt NIKS. Kniehoog gras, stroompjes en hoge pollen om je enkels op te verzwikken. Niks pad. Waar is dat verdomde pad. Het gaat nog regenen ook. Ik baal als een stekker, ben pas 6 km op pad maar al heel lang onderweg en hoe verder ik door de rommel ploeter, hoe lastiger terugkeren is en wordt.

klik voor groot

Uiteindelijk kom ik dan toch op iets dat vaag op een pad lijkt. Ik kan er nauwelijks overheen rennen maar ik doe mijn best (in stukken). Uiteindelijk zie ik op de kaart dat we al snel op een ander soort pad uitkomen en…. dat klopt ook. Geen fraai dalend pad waar ik nou eens lekker overheen kan denderen helaas, maar een pad waar ze kennelijk recent enorme keien en keitjes op pletterden. Op de foto is het niet zo goed te zien, maar het is echt geen pad waar je nou eens goed overheen kunt rennen. Helaas is het nog aardig lang ook en dit pad zullen we moeten belopen totdat ik op de weg kom en eigenlijk alweer aan de terugweg zal beginnen.

Het voelt als een afzien, niet janken en doorgaan route.

klik voor groot

Mooi is het allemaal niet. Na de veelbelovende start was het windpark leuk voor even maar daarna zonder het pad niet meer.

Eindelijk vang ik een glimps van het Watchwater reservoir op in de verte. Daar loopt mijn route eigenlijk niet heen maar ik ben er dichtbij en als ik dan eindelijk op de weg uitgekomen ben, besluit ik toch maar even te gaan kijken daar.

klik voor groot

Nou dat loopt uit op een teleurstelling want er is niets aan. Misschien ligt het aan mij maar ik ben teleurgesteld. Niks moois aan. Gewoon een watertje.

We keren weer om en gaan weer over de weg terug naar boven en verder weer richting de start. Er komt geen einde aan en als wrange grap staat er ergens een bordje dat er geen brug is, maar dat de weg naar de boerderij waar ik heen moet 700 meter noordwaarts is. Dat geeft op zich niks, maar als je de boerderij zo dichtbij ziet liggen en je berekent dat je anderhalve kilometer voor jan doedel loopt daar, dan ehm.. nou ja laat maar.

Gelukkig is daar een stromend watertje waar woeffie even lekker kan afkoelen en kan drinken. Het ziet er allemaal op de foto’s enorm grauw uit maar het was nog best warm.

klik voor groot

Als ik bij de boerderij kom, denderen net alle schapen van de heuvel af mijn richting op. Ik vermoed een werkende border collie dus ik wacht even. Uiteindelijk komt de boer er ook aangescheurd op zijn wagentje. We praten even over de schapen, de honden en de route. Voor het eerst een menselijk wezen in dit verrekte oord.

klik voor groot

Het laatste stuk loopt weer heuveltje op en het loopt allemaal niet meer zo soepeltjes eigenlijk. Ik vind er ook geen bal aan dus dat werkt ook niet mee. Grijs en somber en nergens kleur of uitzicht.

Helemaal aan het einde van de route eindelijk wel uitzicht op dunbar en de zee. Het is niet helder maar het is wel net een beetje ‘ah gevoel’.

In de verte zie ik de boerderij liggen waar ik de vorige keer met S verkeerd ben afgeslagen dus ik weet dat ik er nu bijna ben. Mijn schoenen zijn nat omdat ik overal wegzakte in de modder en de watertjes. Zucht.

klik voor groot

Na de boerderij nog een klein stukje en dan over de weg (jippie weer een klimmetje) naar de auto.

Dit was niet mijn favoriete rondje, dat is wel duidelijk. Ik word ook een beetje gestoord van die heuvels hier eerlijk gezegd.

video:

Gegevens:

* 22,5 km
* 15 graden

rondje in google earth openen

juni 132 km – 2014 totaal 1.313 km

rapa nui – 37 km
hoka bondi b – 410 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 518 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km