14 | June | 2014 | Rundoggy

Vandaag weer een geweldig avontuur beleefd met woef. Omdat ik vandaag nou eens niet wilde klimmen, besloot ik een stukje van de John Muir Way te doen. In 2014 is deze route opnieuw geopend. De route is 134 miles (215 km) lang en heeft verschillende etappes. Het stuk tussen Dunbar en North Berwick leek me wel geschikt omdat Dunbar hier vlakbij is. Ik twijfelde of ik een heen en weertje zou doen, of toch naar North Berwick zou gaan en dan het hele traject terug zou lopen. Dat zou ongeveer 24 km zijn. Maar dan is het wel ineens een kwestie van ‘moeten’ omdat je niet even terug kunt ofzo. Maar ineens bedacht ik dat het toch wel leuk zou zijn als ik de hele route zou doen en maakte ik voort om de bus te halen vanuit Dunbar. Het is altijd fijner om bij de auto aan te komen omdat je dan bezweet bent van het lopen. Zo gezegd zo gedaan en keurig op tijd stonden woef en ik bij de bushalte. Ik had aan twee mensen gevraagd of ik goed stond want vreemd genoeg staat er dus niets op de haltes. Ik wist dat bus 120 vanaf de High Street zou vertrekken en daar stond ik. Er was verderop een parade aan de gang, dus de bus zou er niet eens langs kunnen, maar ik had toch goede hoop. Ruim een kwartier na schema tijd komt er een busje. Helaas… dat is de 130 en de goede man vertelt me dat ik de 120 net gemist heb, en dat die bus dus helemaal niet hier vandaan vertrekt. Nou ook best, dan gaan we dus maar op pad voor onze run. Ik kijk dan wel hoe het gaat en hoe ver we komen. Het enige dat ik weet, is dat de bus vanuit North Berwick om 17 uur weer vertrekt dus wie weet.

klik voor groot

Het is meteen al ontzettend mooi. Omdat het zulk fraai weer is, lijkt het wel alsof je ergens aan de Middellandse Zee bent. Een heel mooi pad loopt hoog langs het water en je hebt enorm uitzicht. Geweldig en ik doe dus een eeuw over de eerste kilometer omdat ik gewoon lekker sta te kijken en sta te klikken. Woef heeft het meteen al gigantisch warm en ik ben blij dat we de bus gemist hebben want misschien is die hele afstand wel veel te veel vandaag voor haar. Ik ben verrast door het weer, want dit was niet voorspeld. Maar het is zalig dus ik klaag niet. Omdat we blijkbaar een heel stuk door de bewoonde wereld lopen, vraag ik aan een mevrouw met een hondje of ze een extra poepzakje voor me heeft. Ik heb namelijk net de laatste gebruikt voor woef en je weet maar nooit. Zonder problemen stopt ze me een hele stapel in mijn hand en die doe ik in mijn rugzak. We kletsen wat over de honden en we gaan daarna weer op pad. Zo schiet het niet op natuurlijk.

klik voor groot

We lopen verder en komen langs het restaurant Rocks waar we twee weken geleden nog hebben gegeten met een medeloopster en haar man. Dat was leuk, want zij gingen met de motor door Schotland en kwamen even bij ons langs in het huisje.

Het is echt prachtig onderweg, langs de zee en langs de golfbaan en uiteindelijk slaan we ergens rechtsaf over een bruggetje en lopen in de richting van een parkeerplaats en een soort natuurgebied.

klik voor groot

Daar staat een heel modern toiletgebouw en ik besluit woef even wat water te geven en het softflaskje met de chocomel te wisselen naar een extra flesje voor woef. Ze drinkt gretig en ik maak dankbaar gebruik van het toilet. We kunnen we weer even tegen en ik sla in gedachten deze drinkpost op voor de terugweg.

Verder gaat het en het blijft genieten. Maar woef blijft het toch wel erg warm houden. Ik zie aan haar lijffie dat ze het wel leuk vindt, maar het toch moeilijk heeft.

Dan komen we bij een inham waar het weliswaar laag water is, maar waar wel een waterarm is. Dat is weer een mooi plekje voor woef en tot mijn verrassing gaat ze gewoon in het water liggen en duwt zelfs haar kopje onder water

klik voor groot

Ik gun haar even de tijd en als we weer op pad gaan, zit er een man in de schaduw met een digiscoop. We raken aan de praat en hij zegt me dat hij me eergisteren ook al heeft gezien bij het whiteadder reservoir. Ik sta paf. Wat een toeval. We kletsen wat over vogels, over honden en over Schotland. Woef ligt lekker in de schaduw en heeft veel bekijks van wandelaars die het maar een leuk hondje vinden. Woef maakt dankbaar gebruik van de broek van een van de wandelaars om zich eens even lekker te drogen en te schurken. De man vindt het geen probleem en aait haar. Volgens mij heeft ze de tijd van haar leven en ik merk dat ze wat tot rust komt en minder warm is.

We gaan weer op pad en ik zie dat ik alweer even onderweg ben (in tijd) en ik heb nog geen beslissing genomen over de route. Voorlopig zijn we nog lekker aan het rommelen samen.

klik voor groot

Dan zie ik de eerste bordjes met East Linton erop staan. Dat lijkt op 14 km te liggen. Als ik daar dus heen loop kan ik beter doorlopen naar North Berwick, want omdraaien maakt 28 km en een heen en weertje.

Maar haal ik de bus dan wel met dit getrut? Ik reken en reken nog eens Ja, dat moet wel te doen zijn, ook al heb ik geen flauw idee van de route en de ondergrond. Maar ik besluit dus maar door te lopen. Woef doet het weer helemaal prima, het zonnetje wordt inmiddels ook mooi bedekt door een dun laagje wolken dus dat is prima.

klik voor groot

Natuurlijk laat ik haar wel weer even afkoelen waar dat kan en dat is welkom maar niet meer zo nodig als in het begin.

De route staat redelijk goed aangegeven, maar op bepaalde punten waar je toch kunt kiezen en mis kunt lopen, staat dan weer niks. Dat is vreemd voor deze totaal vernieuwde en in 2014 geopende route. Ik ben erg blij dat ik de kaart bij me heb maar misschien zorgt dat er juist wel voor dat je vaak gaat kijken en niet simpelweg rechtdoor loopt als je moet kiezen ergens.

klik voor groot

We komen door een dorpje en ik zie op de bordjes dat het nog ‘maar’ 6 mile zal zijn naar north berwick. Ik reken nog eens en zie dat ik nu toch wel een beetje moet gaan doorlopen. Natuurlijk haal ik het makkelijk maar ik kan niet meer teveel tijd verliezen met honden cool down of foto’s maken.

Ik merk ook ineens dat mijn rugzak totaal leeg is en zodra ik huisje tegenkom waar mensen lekker buiten zitten, vraag ik of ik mijn rugzak mag bijvullen. Best onhandig dat je niet kunt zien hoeveel er nog inzit. Zodra de man van het stel merkt dat ik Nederlands ben, begint hij over voetbal en toont hij de krant. Vertelt hoe geweldig ze gespeeld hebben gisteren. Gelukkig weet ik nog net dat ze met 5-1 gewonnen hebben omdat ik dat toevallig in de krant las, want het kan me geen bal schelen. De vrouw pakt zelfs een bakje voor woeffie die maar 1 slokje neemt Die is dus wel ‘bij’ met vocht gelukkig. Ik niet, en ik drink gulzig en was mijn handen even. Heerlijk! We gaan zo snel mogelijk weer op weg na bedankt te hebben en de man roept me nog na dat ik de bus nog wel ga halen. Nou ik hoop het!

De rest van de route is ook mooi, deels door een bos waar ook ruiters een een of andere speurtocht hebben blijkbaar. Ik schrik me eenmaal wild van een paard maar verder gaat dat goed en hebben we weinig last van elkaar. Ik voel me inmiddels ook een paard, want het loopt niet meer zo lekker, en het pad is niet echt een fijn pad en nog met een klimmetje ook zo aan het einde. Maar we doen ons best en ik reken voortdurend uit of ik nog op schema lig.

klik voor groot

Het gaat verder allemaal goed en ik weet inmiddels dat ik het allemaal wel ga halen als ik die verrekte bushalte tenminste kan vinden. Zodra ik het stadje inloop, vraag ik dan ook waar de bus naar Dunbar is en ik word verwezen naar een straat even verderop en daar loop ik heen. Voor de zekerheid vraag ik het nog een keer, maar dat klopt. Omdat ik te vroeg ben voor deze halte, besluit ik even door te lopen naar de volgende halte om niet al teveel af te koelen. Dat valt niet mee want ik moet bedenken aan welke kant van de weg ik dan moet blijven voor de juiste richting en ik heb ook geen idee waar de bus rijdt. Maar bij de volgende halte stoppen we dan maar en wachten tot de bus komt, dat zal over 9 minuten zijn. Ik durf het niet aan om naar het centrum te lopen waar de route eigenlijk stopt, want als ik nou die bus mis, moet ik 2 uur wachten of 35 pond voor een taxi neerleggen. Woef gaat er bij liggen en ik zet de klok, satelliet en navigatie uit. We hebben er toch maar weer 24 km opzitten samen. Ik voel me net een schip met al die apparatuur aan boord.

klik voor groot

Als de bus komt, weet ik al dat de fare maar 3,20 zal zijn. Dat is dus echt heel goedkoop en woef kost niks. Ze vindt er geen bal aan want ze heeft weinig grip op de grond en drukt zich helemaal tegen de grond. Ik hoop dat ze niet gaat kotsen en doe maar net alsof het allemaal heel leuk is. Ik vind het we grappig zo met de bus maar ik had het liever op de heenweg gehad denk ik.

Als ik zit, zie ik dat mijn benen onder de rode striemen en uitslag zitten van alle plantjes die erlangs gekomen zijn onderweg. Het jeukt niet dus het zal wel goed zijn.

klik voor groot

Na de busrit komen we veilig in Dunbar. In de bus heb ik mijn regenjack aangetrokken en dat was erg fijn om bij me te hebben want je koelt enorm snel af met een beetje wind van een open raampje. Maar met het jack was het prima te doen.

klik voor groot

Als we in Dunbar zijn, loop ik snel naar de auto en kleed me aan met iets warms. Dat had ik al meegenomen en dat voelt een stuk lekkerder. Wat een avontuur. Ik lach en ik ben blij. Het ging prima uiteindelijk. Ik ben beretrots op mijn dappere woef die zo blij en vol vertrouwen met me meeloopt. Dat hebben we toch maar weer mooi gedaan. Op naar ons volgende avontuur