01.06.2014 – lammermuir hills – 12 km

Vandaag voor het eerst met de fiets in de auto verder weg van het huisje op pad geweest. De fiets is niet groot en heel licht en aangezien het voorwiel eruit kan, was het heel makkelijk om de fiets in de auto te proppen. Terwijl S. daarmee bezig was kleedde ik me vast om. Woef is al klaar voor de trip, en heeft haar rugzak al om. Voor het eerst zal ze echt een run mee gaan lopen met gevulde rugzak. In 2011 droeg ze de rugzak al eerder (toen was ze een te zware hond”) maar dat was toen geen succes. Ze had het heel erg warm en ik dacht dat het niks was voor haar op dat moment. Achteraf denk ik dat ze gewoon niet fit genoeg was. Bovendien was het eigenlijk ook nog niet zo nodig omdat we nog helemaal geen echte lange tochten maakten zoals de afgelopen periode in de UK. Ze kan lang zonder water (als vleeseter) en ze kreeg altijd water uit mijn rugzak. Afgelopen jaar heb ik een korte run gedaan met de zak zonder vulling en dat ging ook goed, maar de hele winter bleef de rugzak ongebruikt in de UK en dat is eigenlijk zonde, want als ze haar eigen water draagt, hebben we nooit te weinig bij ons. Maar nu dus gewoon met water en bakje erin op pad. Het kon haar werkelijk niets schelen dus dat lijkt geregeld. We vormden dus een mooi trio, S. op de fiets, ik met een rugzak en woef met een rugzak.

klik voor groot

We hadden voor vandaag een mooie route gevonden vanaf Presmennan Wood naar het zuiden naar Whiteadder Reservoir. Dat zou ongeveer 20 km zijn en vol goede moed en zin gingen we op pad. Vanaf het bos eerst weer terug naar de weg en een stukje over de weg. Bij de splitsing waar een grote kudde koeien geinteresseerd keek naar mijn rennende rugzakje op pootjes sloegen we rechtsaf en vanaf daar gingen we klimmen. Toen ik eens op mijn navigatie keek, zag ik dat we moesten klimmen tot 361 meter. Oeps. Niet te doen met de fiets en ik vond het ook knap lastig. Verder en verder gingen we en mooi was het wel! Bij een huisje in the middle of nowhere kwamen mensen met een hondje die het hek voor ons open hielden. Zonder te kijken volgden we het pad en sloegen rechtsaf. Daar kwamen we nog een fietser tegen die stopte en over de hond sprak en de rugzak. Ook kwam het gesprek op voer voor onderweg en vertelde ik de man dat je met K9 natural een heel eind komt qua gewicht (160 gram per dag gevriesdroogd vlees dus lekker licht). Dat was een nieuwtje voor de man. Daarna liepen we snel verder maar de navigatie was al een tijdje aan het piepen. Toen ik keek, zag ik dat we van de route af waren. Ik pakte de andere kaart erbij en zag dat we inderdaad bij het huisje een andere weg hadden moeten nemen. We kijken op de kaart en kijken op de klok.

klik voor groot

Over dit kleine stukje hebben we eigenlijk wel erg lang gedaan en we besloten een andere route te nemen die korter zou zijn. De lange route die naar 361 meter zou gaan klimmen, moet ik dan maar alleen doen want met de fiets gaat dat niet. Ik zette de navigatie uit en al snel hobbelen we weer verder. Redelijk vlak en onzettend mooi want al snel komen we bij een reservoir uit met prachtig uitzicht. Genieten!!

klik voor groot

Na het reservoir gaan we een bos in en dat is erg mooi, ware het niet dat we ineens bij een modderige bende uitkwamen waar duidelijk niemand had gelopen. We besluiten het er maar op te wagen en komen uiteindelijk door het bos uit. Ik ietsje eerder dan S. op de fiets maar we komen er wel uit. Het uitzicht is adembenemend. Erg fraai met uitzicht op de zee en heel weids. We genieten even (lees: komen even op adem) en maken wat foto’s. Ik kijk op de kaart en zie dat we door een weiland moeten waar veel schapen en lammetjes staan. Gelukkig is waf keurig opgevoed en ze blijft dus gewoon aan de knie verder hobbelen.

klik voor groot

Gauw lopen we naar de andere kant van het veld en… daar is nergens een doorgang naar het volgende pad, hoewel dat wel op de kaart aangegeven staat. We lopen heen en weer over het veld, op zoek naar een pad of doorgang maar vinden niets. Ik loop even verder en kijk of aan de andere kant wel een hek is. Ik zie wel een hek maar dat lijkt niet open te kunnen. We kijken weer eens naar de andere kant en ik moet lachen, want het is me al vaker overkomen hier in dit deel van Schotland dat je ineens niet verder kunt. Zo stond ik eens met mijn voeten in het water te turen naar een niet bestaand pad (of wel een pad maar met hekken ervoor) en liep ik eens helemaal blij naar de weg om.. uit te komen bij een prachtig hekwerk met een groot slot. Maar uiteindelijk zien we dat het hek toch open kan en wagen we de gok. Het ziet er niet hoopvol uit. Hoge varens en brandnetels.

klik voor groot

Als we verder lopen, is er ook helemaal geen pad meer en we besluiten terug te keren en de weg te volgen tot de boerderij en daar de weg weer op te gaan. Dat gaat verder eigenlijk goed ook al moeten we nog even voor een dubbel hek met enorme modder ervoor.

Op de weg kijken we even op de kaart en we besluiten nog een extra rondje te maken. Geen idee hoe dat verder loopt, maar het is een prima weg. Zo zou je eigenlijk alle wegen willen hebben voor een bike/run. Verhard maar bijna ongeschikt voor auto’s en dus helemaal rustig. Het loopt weer lekker op en neer allemaal maar het is erg mooi.

klik voor groot

Uiteindelijk slaan we rechtsaf en lopen via een boerderij weer de natuur in en steken een ford over. Toch nog natte voeten!

klik voor groot

Vanaf daar slaan we weer rechtsaf en met een venijnig klimmetje dat ik voor de grap gewoon op klauter zijn we weer terug bij de start. Ik kijk om en zie S. nog nergens dus ik moet even wachten. Na een poosje ziet woef hem als eerste en kwispelt blij. Daar komt hij! Moe en euh chagrijnig maar we zijn er!

klik voor groot