Vanmorgen weer zitten dubben welke schoenen ik nu moest houden. Ik koos al voor de new Balance Minimus MT10, maar welke maat? Na veel gedoe toch gekozen voor de grotere maat en dan natuurlijk ook even op pad voor een eerste rondje om de nieuwe trail schoenen te proberen. De Peregrine 2 gingen enkele weken al direct retour, dus dit zijn uiteindelijk de nieuwe trail schoenen geworden. Heel laag bij de laterale malleolus en dat is belangrijk voor mij. Verder zijn het net sloffen eigenlijk.

Ik koos voor het rondje bij Fearnoch, en wilde dat verkorten tot een baby rondje door het rondje richting het gehuchtje deze keer over te slaan en de gele route te nemen. Dat bleek uiteindelijk niet echt een goed idee vanwege de ondergrond, maar inmiddels weet ik hoe ik eventueel wel een korter rondje daar kan lopen.

Deze week staat eigenlijk als doel een rondje op Kerrera Isle op het programma, en R. converteerde mijn gpx bestandje naar een tcx bestandje zodat ik de route direct in de Garmin kan inlezen. Ik ben ontzettend benieuwd hoe het daar zal zijn, maar een beetje lekker weer voor een paar mooie plaatjes is dan wel leuk, dus vandaag dan eerst maar even door het bos.

Wat was het weer gaaf. Terwijl ik dit tik, wil ik zo weer vertrekken voor een nieuw rondje. De lucht is hier zo schoon, ik kan hier volgens mij wel uren blijven lopen. Niet dat het echt gemakkelijk is, want ook op deze run begin je met een klimmetje van 31 naar 150 meter in de eerste 3 kilometer. Dat is toch wel even wennen in vergelijking met Nederland. Maar inmiddels krijg ik er al aardigheid in en speel al een beetje voor klimgeit ook al gaat het langzaam maar gestaag. Deze keer heb ik gewoon de hele klim achter elkaar gedaan zonder stoppen en dat viel erg mee eigenlijk. Het is gewoon eigenlijk geweldig dat ik dit kan en er nog van geniet ook! Super!!!

Woef vond het ook weer leuk natuurlijk en hobbelde vrolijk me me mee. Terwijl ik dit tik, ligt ze heerlijk te maffen op haar bedje. Zij doet het beter dan ik. Actief geweest en dan even lekker slapen.

klik voor groot

Omdat ik de route al eens gedaan had en al foto’s had gemaakt, besloot ik gewoon lekker verder te hobbelen. Ik genoot en de nieuwe schoenen zaten ook eigenlijk wel lekker. Ik weet nog niet of ik helemaal onder de indruk ben van de grip op rare ondergrond, maar dat moet ik maar zien op ander terrein. Ik had nu vooral steentjes en rommel als ondergrond en geen modder. Klimmen ging lekker op de voorvoet (dat moet ook wel met dit percentage stijging) en dan zijn soepele schoenen fijn. Maar de Kinvara 3 doen het ook prima en zitten ook lekker. Ik denk wel dat de zool iets meer bescherming geeft tegen de scherpe steentjes hier dan van deze nieuwe Minimus.

Op een gegeven moment moest ik even opletten waar ik nu precies over zou moeten gaan op de gele wandelroute en ik koos dus verkeerd helaas. Mooi hoor, zo vlak langs het water, maar een pad dat net voorzien was van enge scherpe rotsstukken die scherp waren, zowel voor mij als voor woef. Ik heb een keer keihard iets geroepen toen ik mijn enkel verzwikte. Woef keek verschrikt om en hobbelde ook moeizaam over het pad. Terugkeren dan maar? Maar ik ging ervan uit dat het maar een klein stukje was en uiteindelijk kwamen we bij een bruggetje en werd het inderdaad weer wat beter.

Mooi was het wel zo langs het watertje, maar op deze manier had ik net zo goed het hele pad langs Fearnoch kunnen nemen, ook al zou dat behoorlijk modderig zijn nu vanwege de regen van de afgelopen dagen. Maar goed, ik koos nu eenmaal dit pad, dus voort dan maar. Uiteindelijk kwam ik weer op de weg en moest ik kiezen welke kant ik op zou gaan. Dat deed ik op zich goed, maar waar nou de rest van de gele route was gebleven snap ik nog steeds niet. Ik liet me leiden door een bordje met een P en dacht dus dat ik er toen al bijna was.

Uiteindelijk herkende ik de afdaling die we altijd wandelen met de hond als laatste wandeling van de dag en wist ik wel dat het goed zat. Woef is ook niet echt een goede spoorzoeker geloof ik, maar we kwamen uiteindelijk weer keurig bij de parkeerplaats uit na een kleine 8 kilometer. Nou ja, niet helemaal de 5 die ik gepland had als ommetje maar het was geweldig en ik had zo weer willen vertrekken voor ronde nummer 2. Maar ja… wijsheid voorop. Morgen gewoon weer een rondje.

Op naar de volgende ronde. Ik ben zo benieuwd naar het rondje over Kerrera. Dat moet erg mooi zijn daar en ik was er nog nooit. Maar ik zit vast aan de pont tijden, dus moet ik het well een beetje plannen. Ik heb gelukkig nog enkele dagen. Ik vrees dat ik bijna iedere dag ga lopen deze laatste dagen. Zondag staat er pas weer een assignment op het programma. Voor nu dan maar rustig aan en genieten. Vanaf volgende week dan weer even was gas terug qua omvang en netjes het schema vervolgen.

Gegevens:

* totaal 7,8 km
* temp 6

rondje in google earth openen

dec 158 km – 2012 totaal 2.132 km

kinvara 3 – 349 km
minimus – 8 km

In 2009 liep ik hier voor het eerst langs het Loch Etive. Geweldig ervaring en met prachtig weer ook nog eens. Strakblauwe lucht en heerlijk zonder wind. In 2010 was het ook fantastisch om te lopen hier en kon ik natuurlijk alweer wat verder lopen. Ik ging toen voor het eerst in Glen Lonan lopen en maakte een achtje rond de auto. Dat was voor mij een enorme prestatie en de allereerste 20 km ronde zat er toen op. Ik liep toen ook met de hond en ik moest haar toen steeds over de wildroosters heen tillen. Een dubbele work out dus. Toen lonkte de Glen al om eens helemaal door te lopen vanaf Taynuilt en dan terug naar de cottage. Dat zou wel iets meer zijn, maar misschien wel te doen. Ik durfde het toen niet aan, en hoopte dat het in de winter van 2011 er dan van zou komen. Dat gebeurde niet, want het was vorig jaar noodweer en toen liep ik slechts eenmaal door de glen. Maar dit jaar zou het er dan toch maar eens van moeten komen omdat het schema een 25 km rondje in petto had voor me.

Ik vond het best spannend, want ik zou toch echt door moeten lopen, want een terugweg is er niet als je eenmaal begonnen bent. Op zich is het een gewone weg en dus niets spannends qua enge stenen of raar terrein, het is alleen de afstand in combinatie met de wind en de regen en hagel en de op en neer gaande weg die ik nou niet echt gewend ben natuurlijk. Tot nu toe is de langste afstand van het schema waar ik mee bezig ben rond de 33 km, dus op zich kon ik vol goede moed vertrekken.

Thuis eerst dubben of de hond wel of niet mee zou gaan. Ik vond het wel erg lang en ik was toch bang voor haar voetzolen. Maar ongezellig zou het wel zijn en de route leent zich prima voor een losloop rondje en ze zou ook over het gras kunnen hobbelen en lekker haar eigen tempo kunnen zoeken. Eerst besloot ik dus om haar niet mee te nemen en de taxi werd gebeld om me naar het begin punt te brengen in Taynuilt. Toen we eindelijk een taxi hadden gevonden, was ik ook klaar om te vertrekken. Rugzakje met water, wat gelletjes en fototoestel. Toen de taxi voor kwam rijden wilde ik de hond eigenlijk toch wel meenemen omdat haar zooltjes er prima uitzagen. Gauw dus alles extra ingesmeerd met potenwax om te beschermen tegen de regen en richting de taxi met de chauffeur die wat vreemd opkeek van mijn outfitje. Hij vond het maar gek wat ik wilde gaan doen. Woef zat voor me op de grond voorin en vond het alllemaal wel spannend. Ik ook eerlijk gezegd. Het was zo anders dan normaal.

We zijn even van de hoofdweg afgereden richting de Glen, en achteraf vond ik dat wel jammer, omdat ik toch niet helemaal uitkwam qua afstand en uiteindelijk woef in het huisje heb afgezet en zelf nog een paar kilometer verder ben gelopen. Op die manier was het misschien wel heel goed voor haar voetjes en voor ik kwam toch aan de afstand.

Maar eerst het begin. Even snel een foto gemaakt hoewel het ineens ontzettend grijs was geworden. De regen zou ook al snel met bakken uit de hemel kletteren en het waaide ook aardig.

klik voor groot

Het liep eigenlijk best soepel ook al loopt het begin eigenlijk alleen maar langzaam omhoog. Rustig aan beginnen, dan komt alles goed en ik genoot met volle teugen. Ik was goed gekleed dus het weer deed me weinig eigenlijk. Ik hoopte dat de hooglanders na enkele kilometers in het gebied zouden staan om te bewonderen! Helaas stond er geen enkele hooglander en dat vond ik wel heel erg jammer. Het hagelde op een gegeven moment zo hard dat ik ook niet kon horen of er ergens een dipper rondvloog maar het is en blijft mooi. Ergens zag woef nog twee herten en ik gelukkig ook want in de haast had ik de fluit vergeten mee te nemen om haar bij me te houden als ze er ineens vandoor zou gaan. Maar nu zag ik ze ook springen en kon ik dus roepen dat ze niet weg mocht.

klik voor groot

De kilometers vlogen eigenlijk voorbij en voordat ik het wist was ik alweer op ‘bekend terrein’ waar ik al eerder stukken had gelopen. Het viel me wat dat betreft een beetje tegen. Misschien doordat de afstand eigenlijk niet meer bijzonder is, of omdat ik toch het hele gebied al in stukken heb gelopen, ik weet het niet precies. Misschien door de ervaring van de geweldige route door het ruige terrein na Bonawe waar ik eergisteren liep. Dat laatste zou ook heel goed kunnen, misschien ben ik gewoon een stapje ‘verder’ inmiddels en is dit niet meer een echte uitdaging. Maar genieten blijft het, want het is een geweldige omgeving om te lopen zelfs met pestweer. Overigens werd het soms weer droog en scheen even het zonnetje, dan hagelde het weer dus er was niet echt iets zinnigs over te zeggen. Het kon me ook weinig schelen eigenlijk.

klik voor groot

Ik vond het ook ontzettend jammer dat er geen hooglanders te zien waren want die zijn zo geweldig. Maar goed, ook de schapen lieten zich nauwelijks zien helaas dus moest ik het met mijn hobbelende woef doen en dat was ook gezellig. Ik zag wel een aantal buizerds die zich weliswaar niet lieten fotograferen maar die wel goed te bekijken waren. Dat was weer een beetje troost.

Heel bijzonder vond ik het dat woef deze keer prima over de wildroosters kon komen. Als we bij een cattle grid kwamen, stopte ik even en dan liep zij er voorzichtig overheen. De ene voet op een dwarsstuk en dan de andere voet. Ze zakte er dus niet tussendoor zoals twee jaar geleden. Toen schrok ik me rot, want volgens mij kan een hond gewoon een poot breken op deze manier. Maar nu ging het dus prima en hoefde ik haar ook niet te dragen.

De kilometers gingen in rap tempo voorbij. Het verbaasde me echt en misschien voelde het daarom ook wel ‘niet echt’. Omdat het te gemakkelijk ging ofzo. Geen idee. Maar voordat ik het wist kwam ik bij het laatste stukje waar een verdwaalde ‘normale’ koe op de weg stond toen ik naar boven wilde klauteren. Dat bleek achteraf een enorme groep te zijn, maar toen ik er langs hobbelde regende het inmiddels hard en liet ik de camera maar in mijn zak zitten.

klik voor groot

Daarna hobbelden we de glen alweer uit en moesten we nog even over de brug richting North Connel. Dat is een oude spoorbrug en best bijzonder om te zien en nu liep ik daar dus voor het eerst overheen in plaats van in de auto te rijden. Onder de brug is een bijzondere kolkende massa, Falls of Lora. Heel vreemd en het maakt ook erg veel lawaai.

klik voor groot

Zoals gezegd liep ik daarna eerst naar de cottage terug en heb de hond naar binnen gedaan en ben zelf nog enkele kilometers verder gehobbeld. Het was inmiddels droog en vrij aardig weer geworden eigenlijk. Alleen viel dit laatste stukje me zwaar. Ik was er immers al voor mijn gevoel en nu wilde ik alleen de kilometers nog even volmaken voor het schema. Prima, ook goed voor een stukje mentale training maar uiteindelijk was ik blij dat ik weer bij het huisje terug was. Ik was totaal niet moe en had gelukkig nergens last van, ondanks de afstand in combinatie met de klimmetjes.

Op naar de volgende ronde!

Gegevens:

* totaal 25,3 km
* temp 5
* pace 6.50 min/km (RWR/foto’s maken, ratio 2′/20″)
* HR average 145 (max 162)
* average cadence 80 (RWR max 87)

rondje in google earth openen

dec 150 km – 2012 totaal 2.124 km

kinvara 3 – 349 km

Gisteren zijn we gaan wandelen na mijn babyrondje in het bos omdat het zulk ontzettend mooi weer was. Omdat het me mooi leek om langs het meer te blijven, kozen we om te gaan zoeken naar het wandelpad langs het meer vanaf de quarry bij Bonawe. Vorig jaar kon ik daar niet lopen vanwege de modder, en eerder hebben we daar gestaan en snapten we totaal niet waar het pad nou eigenlijk liep.

Maar dit jaar lukte het dan toch en nadat we door de quarry waren gelopen, begon dan toch een schitterend wandelpad langs het meer met adembenemende uitzichten. Dat beloofde dus veel goeds voor een run en ik kon niet wachten om daar vandaag de run te gaan doen.

Ik kan maar een ding zeggen: fantastisch. Toen ik daar aan het lopen was, wist ik weer helemaal waarom ik hardlopen zo geweldig vind. Waarom ik mijn best doe om wat sneller te worden en de afstanden uit te breiden. Want dit is waar je het voor doet. De vergezichten, de natuur en het overweldigende gevoel als je hier loopt. Ik dacht op een gegeven moment ‘I am alive’. Hier doe ik het allemaal voor. WOW.

Maar laat ik bij het begin beginnen.

Eerst de auto geparkeerd bij de quarry. Inmiddels weet ik dat je kunt doorrijden tot de hekken, zodat je wat dichter bij de start van het pad kunt komen en niet het hele terrein hoeft over te steken. Het ziet er een beetje griezelig uit eerlijk gezegd en het is dat ik weet wat me te wachten staat aan natuurschoon dat ik even doorzet, want het voelt allemaal creepy en ik ben blij dat ik met woef loop. Het is ijskoud en de wind striemt in mijn gezicht. Vreemd dat het hier altijd zo anders is dan 15 kilometer verder waar het huis staat. Eerst maar eens weer richting het pad hobbelen dan maar. De camera laat ik in mijn hand zitten, want ik vrees dat ik heel wat foto’s ga maken op deze run.

klik voor groot

Daarna even afdalen door een beetje modder maar dat stelt weinig voor en al snel doemt de eerste besneeuwde bergtop op in de verte. Mooi! Ontzettend jammer dat er geen mooie strakblauwe lucht is, want dan zou het werkelijk adembenemend zijn hier met de vergezichten. Nu zijn de bergtoppen wel gewoon goed zichtbaar, maar lijkt het op de foto’s allemaal somberder dan het was.

klik voor groot

Het is zo ontzettend mooi allemaal, eigenlijk komt er na elke bocht wel weer iets anders om ‘wow’ van te zeggen. Het meer ligt redelijk dichtbij, maar op een gegeven moment loop je echt langs het water en hoor je het water klotsen tegen de rand. Je kunt gewoon met je hand in het meer als je zou willen en dat voelt gek. Het is immers een immens en ijskoud meer, en ineens loop je daar zo dichtbij!

klik voor groot

Woef vindt het geweldig. Kennelijk ruikt het hier lekker met allerlei nieuwe luchtjes, want ze is vrolijk voor me uit aan het hobbelen en heeft het reuze naar haar zin zo samen.

Dan lopen we ineens richting een hek en gaan we erdoor. Daarna stokt mijn adem in mijn keel. Een immense glen ligt voor me, met het meer, en overal om me heen bergkammen en besneeuwde bergtoppen. Ik kan niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik daar aan het hobbelen was. Als een nietig poppetje op renschoenen tussen die immense bergen en de ruige natuur. Wat bijzonder en waarom heb ik dit gebied vorig jaar niet ontdekt? Hier doe ik het allemaal voor. Dat ik hier kan lopen, kan kijken en kan genieten. Moe ben ik nog lang niet, het enige probleem is dat ik weer dezelfde weg terug moet en ik simpelweg dus niet uren en uren kan blijven lopen omdat ik ook weer terug moet. Bovendien heb ik niets bij me, geen water en geen voeding, dus ik zal op een gegeven moment toch echt weer terug moeten. Maar wat staat me nog meer te wachten? Wat is er na de volgende bocht? Wat ga ik zien en voelen?

De foto’s kunnen niet echt vatten wat er om je heen te zien is, maar ik doe een poging met enkele beelden en panorama’s. Het loont de moeite om te grote afbeeldingen aan te klikken.

klik voor groot en gallery

Na het open stuk tussen de bergkammen, kwam ik ineens in een soort bos terecht. Totaal onverwacht maar erg fraai. Lekker zandpad waar je prima overheen kon rennen en wat ook een verademing moest zijn voor woef na al die stomme stenen. Gelukkig doen haar voetzolen het goed deze keer, maar voor iedere run worden ze ook uitgebreid gelakt met neats foot oil.

klik voor groot

Hoewle ik erg benieuwd was naar het bos, besloot ik toch maar terug te keren omdat ik dan ongeveer 15 km erop zou hebben als ik weer bij de auto zou zijn. Bovendien had ik ook geen enkele dekking met de telefoon en zonder water of wat dan ook is dit misschien toch niet helemaal het juiste gebied om helemaal onvoorbereid verder te gaan sukkelen deze trip. Bovendien leek het ook ineens kouder en grijzer te worden dus was het helemaal een mooi moment om terug te keren.

Al snel liepen we eerst weer door het fraaie open gebied tussen de bergkammen en langzaam weer richting het pad langs het meer.

klik voor groot

Tot mijn verrassing zag ik ineens kleine sneeuwvlokjes dwarrelen en was ik blij dat we waren omgekeerd. Er was geen wind, dus echt koud was het niet, maar je voelde toch een soort koude luchtstroom.

Op de terugweg heb ik natuurlijk bijna geen foto’s meer gemaakt maar heb ik lekker doorgedieseld en alleen maar genoten van al het moois om me heen. Ik zal deze loop niet snel meer vergeten. Zo mooi, zo wijds en je voelt je zo nietig in die wijdse ruige natuur. Echt super. Qua terrein en profiel was het ook prima. Het gaat wel wat glooiend heen en weer, maar niet van die steile klimmetjes zoals in de afgelopen dagen. Wat dat betreft dus ook fijn om te lopen.

klik voor groot

Al snel liepen we weer richting de quarry en waren we bijna bij de auto.

klik voor groot

Gelukkig had ik eten meegenomen voor woef want zij kreeg alsnog een uur te laat haar eten. Gulzig at ze dus haar bakje leeg en was ook weer blij!

klik voor groot

Het was in een woord geweldig. Zaterdag staat er een 25 km loop op het programma en ik zou de run graag in dit gebied doen. Maar zonder woef durf ik er niet te lopen, dat staat vast. Ik twijfel of ik haar over dit terrein op die afstand mee kan nemen. Anders wordt het dwars door Glen Lonan in mijn eentje. Ik zou dan de taxi nemen naar het startpunt en de hele glen doorsteken. Dat is ongeveer 27 km als ik het goed heb uitgemeten. Dit staat op zich al op mijn verlang lijstje sinds 2010 dus misschien een mooi moment om dat dan te doen. Maar ik blijf nieuwsgierig wat er nu na het bosje te zien is allemaal.

Gegevens:

* totaal 14,5 km
* temp 2
* pace 7.06 min/km (RWR/foto’s maken)
* HR average 141 (max 169)
* average cadence 80 (RWR dus niet slecht, max 87)

rondje in google earth openen

dec 124 km – 2012 totaal 2.099 km

kinvara 3 – 323 km

Een baby rondje dan maar tussendoor vandaag omdat het zulk fantastisch weer was. Heerlijk zonnetje en geen wind. Supper dus. Ik deed dit rondje vorig jaar ook een paar keer als kort tempo rondje als het erg hard waaide en het daar redelijk veilig was.

Ik wandelde hier gisteren en toen viel het niet eens mee zo op en neer, maar aangezien ik hier toch echt al vaker had gelopen en nog rap ook, leek het me een geschikt ‘tussendoor’ rondje. Waf vond het weer helemaal leuk natuurlijk.

klik voor groot

Achteraf zag ik dat ik vorig jaar het iets slimmer aanpakte, door eerder te beginnen met de ronde namelijk waar het nog lekker naar beneden loopt, en ook helemaal terug tot het einde van het hekje. Deze keer stopte ik de klok te snel, omdat ik dacht dat ik er al was en nog even een coll down wilde doen. Verkeerd dus want op het laatste stuk kan je lekker vaart maken.

Overigens lopen de Kinvara heel goed op dit terrein. Stuk beter dan vorig jaar, toen ik nog vaak zwikte op die stomme stenen. Maar dit jaar ging het prima gelukkig en na een half uurtje waren we alweer bij de auto waar ik verwilderd dacht ‘ik wil meer’. Maar goed. Ik wilde wijs zijn en deed dat dus maar niet(vandaag). Overigens ben ik een half uur na thuiskomst weer uitgebreid gaan wandelen omdat het zonnetje heerlijk ging schijnen. Toen ontdekte ik een nieuw gebied bij Bonawe waar ik vorig jaar niet kon hardlopen. Dat wordt dus de volgende ronde!

Gegevens:

* totaal 5,5 km
* temp 3 – zonnig geen wind

rondje in google earth openen

dec 110 km – 2012 totaal 2.084 km

kinvara 3 – 308 km

Vandaag een rondje dat ik vorig jaar ook liep. Lekker door het bos, beetje op en neer. Vorig jaar stormde het enorm en lag er ook ergens ineens een grote boom over de weg heen waar ik overheen moest klauteren. Ook het laatste stukje langs het watertje was toen ontzettend modderig herinner ik me.

Maar vandaag was het goed te doen allemaal. Toen ik aan kwam rijden op de parkeerplaats, kletterde de regen tegen de ruit en er was nog iemand zo gek om met de hond te gaan wandelen en die keek me wat verwilderd aan met mijn renkleding. Een nat begin dus en het was best fris.

Eerst maar eens beginnen. Snel een foto maken bij de watervallen.

klik voor groot

De weg gaat aardig op en neer en uiteindelijk kom je ook wel op een uitzichtpunt waar het mooi is om te kijken.

klik voor groot

Uiteindelijk loopt de weg richting Fearnoch een nederzetting in het bos met enkele huisjes. Heel bijzonder eigenlijk en de weg loopt dan ineens vlak langs het water dat snel stroomt en een heerlijk geluid maakt. Inmiddels was het overigens alweer helemaal droog en best lekker weer geworden zonder wind.

klik voor groot

Het bos ruikt zo lekker na een regenbui en het water zo langs je is echt bijzonder. Het pad was dit jaar veel beter beloopbaar dan vorig jaar en dat was fijn.

Zo kwamen we na ruim 8 km weer terug bij de parkeerplaats.

Heerlijk lopen, ik zou wel uren willen doorgaan. Morgen dan maar weer een runnetje doen.

Wordt vervolgd

Gegevens:

* totaal 8,5 km
* temp 6
* tempo 7.06 min/km
* HF average 150 bpm (max 172 bpm)

rondje in google earth openen

dec 104 km – 2012 totaal 2.078 km

kinvara 3 – 302 km

Vandaag mijn eerste rondje in Schotland. Dit jaar loop ik hier met een schema voor de marathon van Edinburgh, dus kan ik niet helemaal freewheelen, maar door de week zit er voldoende vrijheid in binnen het raamwerk van het schema om heerlijk te kunnen lopen hier. Assignment 14 waren maar 4 lapjes van 800 die ik op 4.50 – 4.50 – 4.45 – 4.40 zou moeten lopen volgens schema. Daaromheen kan ik lekker rustig dribbelen dus dat was een prima start voor vandaag (dacht ik).

Woef doet het prima en mijn rug is eigenlijk weer helemaal OK na de misselijkmakende pijn van donderdag tot en met gisteren. Ik liep wel met een een of ander warmhoud ding rond mijn middel die mijn rug warm zou houden. Daar slaap ik ook mee en dat voelt lekker.

Het waaide keihard vandaag en af en toe kletterde de regen tegen de ruiten. Maar ik weet inmiddels al lang dat het niet uitmaakt of het regent en bovendien kan het hier in een seconde omslaan en toen ik over de brug reed op weg naar de Glen, scheen het zonnetje in mijn gezicht. Ik heb dus onderweg ook van alles gehad, van zon tot regen.

klik voor groot

Ik wilde niet te ver de Glen in rijden, en dacht dat ik al snel een redelijk vlak stukje zou hebben om te lopen. Maar dat viel dus even tegen en ik moest ook weer even wennen aan de klimmetjes. Pas na 5 km kwam ik bij de splitsing richting Taynuilt en zou het redelijk vlak worden. Daar ben ik dan toch maar begonnen aan de 800 meter laps.

klik voor groot

Vervelend genoeg stond er een enorme kudde schapen ineens voor mijn neus en kwamen van links enorme koeien aandenderen, waarvan woef zich te pletter schrok en begon te blaffen. Het gevolg daarvan was dat de 100 schapen het ineens op een rennen zetten en het allemaal ineens niet meer zo rustig was om me heen en ik woef toch maar even aan de riem heb gedaan. Niet zozeer omdat ze iets zou doen, maar ik stelde me zo voor dat de boer ineens zijn rennende schapen zou zien en daar tussendoor een roze figuurtje zou ontwaren met een loslopend woefje. Dat leek me niet zo geschikt dus dan in ieder geval maar aangelijnd en hopen dat die beestjes weer eens tot rust zouden komen en stil zouden staan. Schapen als haas, weer eens iets anders.

Het eerste lapje ging te snel en ik remde aan het einde dan maar wat af. Het tweede lapje ging ook te snel en uiteindelijk ben ik maar omgekeerd ook omdat er weer een wildrooster lag. Alleen had ik geen rekening gehouden met de weg zodat mijn derde lapje niet 5 sec sneller was maar net zo snel als de eerste vanwege heuveltje op. Het viel me nog niet eens tegen eigenlijk maar het was wel dom. De vierde was wel 10 sec sneller dan de eerste wat ook de bedoeling was en met deze weg was ik niet ontevreden dus.

klik voor groot

Maar helaas moest ik dus nog wel 5 km terug richting de auto, dus ben ik maar lekker door gaan hobbelen en na 14 km waren we weer terug bij de auto. Op de terugweg zag ik een gigantisch gave regenboog. Erg mooi.

klik voor groot

Dit smaakt toch echt allemaal naar meer. Het is hier zo fijn en mooi en de lucht is natuurlijk ook schoon dus dat is heerlijk. Ik heb hier altijd het gevoel dat ik honderd kilometer achter elkaar zou kunnen lopen.

Grappg genoeg liep ik hier in 2009 voor het eerst. Toen had ik net Evy afgerond. Wat was ik trots. En hoewel het langzaam ging, zou ik hier toen ook al 2×4 km lopen langs het meer. Geweldig.

Nu dus door de Glen en ik zal hier ook nog een 25 km route lopen volgens het schema dus dat is super leuk. Ga nog uitzoeken waar ik dat ga doen en of woef ook mee zal gaan of niet.

Wordt vervolgd

Gegevens:

* totaal 14 km
* temp 8 – nat en winderig
* 4 laps van 800 mtr op 4.38 – 4.33 – 4.39 – 4.28

rondje in google earth openen

dec 96 km – 2012 totaal 2.069 km

Kinvara 3 294 km