Monthly Archives: February 2015

28.02.2015 – northumberland ultra trail – 57 km

Vandaag moet het dan gaan gebeuren. Ik ga – net als vorig jaar – de ultra trail lopen. 38 miles langs de kust door weer en wind en over alerlei soorten terrein. Net als vorig jaar heb ik de route op sommige delen al verkend. Zo liep ik vaak vanaf Beadnell terug naar Low Newton, of verder door naar Craster, van Craster naar Alnmouth en liep ik vanaf de start naar de stepping stones en vanaf Foxton naar de stepping stones terug. Ik weet dat de stones vredig boven het water uitsteken want we zijn er gisteren nog even langs gereden. Ik heb alleen relatief weinig strand gelopen omdat ik dat heb vermeden vanwege de poot van woef. Ook heb ik Beadnell/Seahouses niet meer gelopen en ook niet de laatste weg lus. Vorig jaar had ik werkelijk alle etappes gelopen van te voren en had er ook een video van gemaakt zodat ik de route kon visualiseren. Dat deed ik ook in het zwembad. Ik zwom 60 baantjes en elke keer visualiseerde ik een kilometer. Dat bleek op de dag zelf prima te werken. Ik had een plan en dat heb ik uitgevoerd zoals ik wilde en dat was leuk.

Dit jaar is het anders. Voelt het anders. Ik weet niet waarom, maar ik heb spijt da ik me inschreef. Ik betaal 60 pond voor een route die ik al ken. Die ik moet lopen op een dag waarop ik misschien wel helemaal niet wil lopen en met getijde waar ik misschien zelf niet voor zou kiezen. Woef kan niet mee. Is het dat? Is het het feit dat ik de route al eens liep? Met veel plezier? Dat het dit jaar dan ok zo zou moeten worden? Zal ik sneller zijn of langzamer? Het kan me op zich niet schelen want ik wil komende weken nog veel meer op pad, maar toch… ergens diep in me zit natuurlijk toch het competitie beestje dat niet wil dat ik slomer ben dan vorig jaar.

Gisteren heb ik nog even gelopen, maar stapte ik ook helaas achteruit in een kuil toen ik de auto opende voor de hond. En dat voel ik dus nog steeds vandaag. Vervelend maar niet echt erg. Het heeft niks met lopen te maken dus lopen zal niet veel uitmaken.

Hoe het ook zij, om 5.19 word ik wakker na een goede nachtrust en ga ik maar vast wat dingen klaarmaken. Ik heb gisteren al de spulletje in mijn rugzak gedaan en de softflasks deels gevuld met chocolademelk poeder. Dat ga ik gebruiken onderweg zoals ik ook de trainingen gedaan heb. Verder weinig poespas. Ik ga dit jaar wel schoenen wisselen voor de laatste lus die op verharde terrein zal zijn. Dat lijkt me fijn en is makkelijk te realiseren nu A. en S. onderweg zijn.

Om 6.45 komt A. aanrijden en al snel zijn we op weg naar Bamburgh castle. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan vind. Waarom voel ik niet die knoop die ik wel had toen ik naar Simonside reed voor een mooie spannende tocht? Is dit nou cognitieve dissonantie? Ik snap mezelf niet zo goed eigenlijk. Woef zit zielig achterin. Ik zielig voorin.

We komen aan bij het kasteel en lopen naar de stables voor registratie. Ik krijg het nummer op mijn hand geschreven en rechts krijg ik een kokertje om voor de tijd registratie.

klik voor groot



Daarna lopen we weer terug en stap ik in de bus. A. en S (en waf) gaan met de auto naar Alnwick castle. Ik klets onderweg wat met een loper die vertelt dat hij vooral voor de minuten gaat lopen. Het moet vooral snel en pijnlijk zijn. Mijn humeur zakt tot het nulpunt. Wat een gezeik zeg. Maar natuurlijk vindt hij dat op zijn beurt vast van mij ook met m’n gezanik dat het ook leuk moet zijn. Zo zie je maar.

klik voor groot


Uiteindelijk komen we bij Alnwick Castle aan. Natuurlijk moeten we weer over het hek klimmen. Want je kunt niet verwachten dat de organisatie een belletje pleegt om het hek open te laten maken! Stel je voor. Ik zet dus mijn rugzak op de grond en klim over het hekje. Daarna begint het wachten op de briefing die niet te verstaan is vanwege de wind en al helemaal niet meer wanneer de luidspreker ermee ophoudt.

klik voor groot


Ik lummel wat heen en weer en kijk naar het kasteel dat niemand lijkt te zien. Toch best fraai en echt een mooi punt hier zo langs de river Aln. Als twee lopers vragen of ik een foto van ze wil maken, keren ze zich af van het kasteel. Ze hebben het niet eens gezien en als ik ze erop wijs en vraag of het misschien leuk is als achtergrond zijn ze heel verrast. Tsja, die minuten he….

Woef kijkt gespannen toe achter het hek. Ik hoor vaag wat praten door de organisatie. Iets over het korte stukje weg voor de stepping stones waar het gevaarlijk is en dat je uit de wedstrijd gehaald wordt als je rechts op de weg gaat lopen. Iets over blue lights waarschuwen als iemand in de problemen is en het nummer van de organisatie.

klik voor groot

Ik kijk naar een grote, brede boom. Zal ik eens even lekker gaan piesen daar? Of is weglopen nu wel erg bot? Dan ineens waaiert de groep uit. Aha de start is over 4 minuten. Dan kan ik nog wel even plassen, dat is wel een goed idee. Inmiddels ben ik daar een expert in geworden en dan hoef ik misschien niet meer onderweg. Ik ben niet de enige maar ik ben wel de laatste die weer bij de vlaggen terug is, want ineens hoor ik een toeter en komt de groep in beweging. Ze rennen weg alsof ze een 5 km rondje gaan doen. Achteraan hobbel ik en twee lopers met een hond. Ook twee mannen en een dame met een rode muts. Die wil duidelijk aanhaken bij mij als ze merkt dat ik ook rustig start. Daar heb ik eigenlijk geen zin in en ik merk dat ik niet alleen geen plan heb hoe ik ga lopen, maar ook me erger aan de vrouw.

klik voor groot

Na een kilometer staan we alweer allemaal bij elkaar omdat er een hekje is. Aangezien we niet over hekken mochten klimmen (werd gezegd tijdens de briefing hoorde ik nog net), staat iedereen dom te wachten want door een kissing gate kan maar 1 persoon tegelijk. Handig zeg. Na de eerste kissing gate hobbel ik weer vrolijk verder en sluit braaf alle hekken die open zijn blijven staan. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik ga lopen. Vorig jaar had ik een lekker plannetje en dat voelde goed. Maar ik heb heel anders getraind dit jaar.

Al mijmerend gaat het toch wel weer snel, want ineens hobbel ik al het grote veld op waar de eerste klim zal zijn. Het is warm geworden. Vreemd, want het is bewolkt. Maar ik heb het onwijs warm en ik moet snel mijn jack uitdoen voordat ik te bezweet ben en meteen kou ga vatten. ijn buff, handschoenen en hoofdband zijn al lang af. Net voor me uit loopt de dame met de rode muts. Ik draai linksaf en zie het grote veld. En ik zie veel lopers. Lopers die zich ook snel omkleden in koelere kleding. Dat ligt dus niet aan mij blijkbaar. Het stel met de honden staat ook naast het pad en de twee mannen ook. Herken ik die nou van vorig jaar? Ik geloof het wel.

Mijn jackje ben ik snel kwijt en ik hobbel de heuvel op. Straks rechtsaf, even op en neer en dan het stukje weg richting de stones. Langzamerhand kom ik er toch een beetje in, maar ik heb nog steeds niet echt een plan. De weg doemt op en ik weet dat ik nu snel bij de stones zal zijn. Het is niet erg modderig op weg naar de stones. Ik heb daar toch een keer zo enorm staan vloeken tijdens mijn verkenningen vorig jaar. Maar de verkenning dit jaar liep ook niet zo lekker. Zou daarom het eerste stuk niet fijn zijn? Omdat ik geen moment heb kunnen ankeren?

klik voor groot

Ik doe echt mijn best om het een beetje leuk te gaan vinden. Het lopen gaat verder prima. Maar toch…. Maar ineens zie ik A en S. bij de stones. Geen fotograaf van de organisatie zoals vorig jaar en dat is jammer, want het leverde een mooi plaatje op. Maar gelukkig maken A en S. ook foto’s. Dat is altijd leuk.

klik voor groot

Ik zwaai en sla linksaf naar de boerderij. De dame met de rode muts is nog steeds in mijn vizier en dat ergert me. Geen idee waarom. Af en toe hoor ik geblaf achter me van het stel met de honden. Ik verwacht elk moment ingehaald te worden maar dat gebeurt niet. Er lopen dus minimaal nog 4 mensen achter me blijkbaar.

En dan loop ik langs de rivier op weg naar de spoorbrug. Dat loopt lekker, en ik liep hier altijd lekker. Ik merk dat ik er weer lol in krijg. Kom op het is maar een klein stukje en dit is gesneden koek. Die afstand is het probleem echt niet. Dus kan je er maar net zo goed lol in hebben. S is speciaal hiervoor gekomen en ook A. is de hele dag voor je in touw!

Ik maak snel een kiekje van de spoorbrug. Stomme foto, had ik verderop moeten nemen natuurlijk maar ik ga gauw verder.

klik voor groot

De spoorbrug onderdoor en weer even klimmen over een veld. Oppassen dat je niet meteen verzuurde benen krijgt op die heuvels want het is niet kinderachtig. Daarna weer even naar beneden richting de weg van richting Alnmouth.

Daar staan A. en S. alweer op de rotonde te wachten. Ik maak een kiekje van hen samen. Waf zit zielig in de auto. Niks an.

klik voor groot

Even een klein stukje over de weg en rechtsaf richting de zee maar weer. Langs de bootjes en richting de parkeerplaats.

klik voor groot

Daar mis ik volgens mij een bordje, maar ik weet de weg. Toch twijfel ik. Ze hebben toch niet de route gewijzigd? Ik zie in de verte op de parkeerplaats de vlaggen van de controle post dus de richting is goed. Maar al snel zie ik weer een pijltje dus ik ben wel degelijk goed. Ik besluit het wel te zeggen bij de CP want voor mensen achter me is dit heel vervelend.

klik voor groot

Op de parkeerplaats staan A. en S. weer. Ik hobbel door naar het checkpoint en neem een stukje banaan. Waarom in hemelsnaam? Ik neem nooit banaan en ik eet nooit zo vroeg op een route. Sukkel. Maar gelukkig valt het niet verkeerd. Toch is het onheil al geschied. Ik heb iets gegeten en mijn lichaam wil nu wel wat meer toevoer.

klik voor groot

Ik loop tegen de heuvel op naar de golfbaan. Het pad langs de baan is prima begaanbaar zonder modder en dat is fijn. Ik ben alleen eerder bij de golfbaan dan A. en S. want ze komen net vanaf de parkeerplaats aangelopen. Vorig jaar stonden ze al op het strand en keken de verkeerde kant op waar ik bleef. Nu zijn ze dus nog helemaal niet op het strand!

klik voor groot

Ik ga het strand op en er is nog ruim voldoende strand. Ik heb daar twee weken geleden gekeken hoe het erbij lag met dit getijde rond deze tijd, want dat was voor mij even onduidelijk. Maar het loopt prima en al snel loop ik weer de trap op richting de duinen. Tot mijn verrassing staan A. en S. daar ook weer.

klik voor groot

Gek idee, het gaat allemaal eigenlijk vrij soepel. Ik ben iets sneller dan vorig jaar maar gelijkmatiger. Ik zal later zien dat ik later op CP 1 was, maar daarna steeds korter over de volgende etappes heb gedaan. Ik kan alvast verklappen dat die mooie voorsprong uiteindelijk totaal in rook opgegaan is.

Ik loop door het caravanpark op weg naar Boulmer. Langs de koeien die dit jaar niet op of om kijken en langs het mooie watertje.

klik voor groot

Vreemd genoeg daar geen A. en S. Zou ik ze weer missen? Ik SMS dat ik Boulmer voorbij ben. Ze staan bij Howick. Ah nou daar ben ik nog niet. Ik wil daar wel een drankje en zal wel melden als ik in de buurt kom. Ik hobbel rustig voort en ineens is daar de eerste marathon loper die me achterop komt. Wat een tempo. Als een idioot rent hij me voorbij. Even later nog eentje. Dat betekent dus een sterk veld want vorig jaar werd ik later ingehaald en door 1 loper. Misschien zijn er extra veel lopers, want er was 30% meer ingeschreven. Tsja, alles draait om geld en weer bekruipt me een gevoel van irritatie. Er komen namelijk heel wat smalle paadjes aan en als iedereen je nu wil inhalen ineens, dan loopt dat niet echt fijn. Ik loop verder, langs het mooie strandje met de rots waar ik zo graag even stil stond met woef op onze verkenningen. Nu niet, ik moet doorlopen. Op en neer gaat het pad en ineens zie ik A. met wafje naast het pad zitten en S. staat klaar met mijn drankje. Maar helaas aangelengd met een slokje melk en niet met 200cc dus dat is niet te zuipen. Ik ruk de fles uit zijn handen waar het dopje nog half opgeplakt zit (niks is goed onderweg natuurlijk) en kieper er wat bij en schud. Toch ook dit veel te vroeg op het parcours. Dommie. Ik vervolg mijn weg weer….. Nog een stuk tot Craster. Daar pikte ik vorig jaar de hond op. Dit jaar dus niet en ik vind dat echt heel erg jammer eigenlijk.

klik voor groot

Het pad achter de huizen bij Craster is prima te doen en al snel loop ik door het dorp.

klik voor groot

Vanaf daar gaan we richting Dunstanburgh castle. Ik maak gauw een kiekje want het blijft mooi. Ik ben er dit jaar al enkele keren geweest.

klik voor groot

De route loopt onderlangs waar ik nooit loop en dat is prima te doen. Ik vervolg mijn weg langs het kasteel op weg naar de golfbaan van Embleton op weg naar Low Newton. Vanaf hier is het een thuis wedstrijd. Ik moet nog een gigantisch eind, nog 30 km ofzo maar het voelt als ‘dichtbij’. Het lopen gaat op zich ook prima, maar om een of andere reden heb ik er niet zoveel lol in als vorig jaar.

De wind is inmiddels gedraaid. In de ochtend had ik nog graag gewild dat ik een korte mouwen shirt aan had gehad, maar het voelt nu een stuk frisser. Ik loop door Low Newton en ook daar mis ik A. en S. Blijkbaar hebben we allemaal geen plan ofzo want het blijkt dat ze ook hier gewoon te laat waren. S. kan nog net een foto maken als ik bovenaan de heuvel loop. Weg ben ik weer. Op weg naar High Newton waar het volgende CP zal zijn.

klik voor groot


Ik hobbel door de duinen. Dit is een heel rottig stukje met veel konijnenholen en andere rare gaten en hobbels. Omdat ik nog wel een beetje mijn rug voel door die stap in de kuil, kan ik mijn linkerbeen niet zo optrekken zoals ik zou willen. Dat merk je dus goed op dit soort terrein.

Ik nader High Newton. Veel lopers inmiddels want er zijn diverse afstanden en ik weet dus al lang niet meer of ik lopers inhaal of dat dit allemaal kortere afstanden lopers zijn. Ik vind het voortdurend ingehaald worden door de lopers op het smalle pad hierheen uitermate vervelend. De lopers zijn leuk, de sfeer is OK want iedereen moedigt elkaar aan, hoewel ik bij ‘good effort’ altijd denk dat ze bedoelen ‘leuk geprobeerd’. Bij High Newton moeten we een hekje over klimmen en daar gaat het voor veel mensen mis en schieten ze in een kramp. Ik merk wel dat ik koude benen heb en vreemd genoeg zijn mijn armen koud. Achteraf een beetje sukkelig, want ik had mijn sleeves gewoon aan moeten doen maar daar heb ik onderweg niet aan gedacht. Die armen gaan me nog opbreken op de route want het wordt kouder en kouder, waarschijnlijk doordat iedereen aanvankelijk lekker opgewarmd was in de ochtend. Ik neem nog een stukje banaan en vul mijn flesje bij met water. Een dame is niet OK en wil stoppen. Ik bied aan om samen rustig verder te lopen maar ze wil niet meer. Ik ga verder en iemand anders zegt me dat het ‘not supposed to be fun’ is. Tsja met de mindset van vandaag zijn dit soort opmerkingen niet fijn. Want ik wil juist wel fun hebben! Mijn linker hersenhelft roept hard dat er niks aan is. Rechts doet vreselijk zijn best om links te overrulen. Ondertussen loop ik gewoon door. Ik lig nog steeds ‘voor’ op schema van vorig jaar. Boeien. Maar aan de andere kant ook wel weer leuk. Dubbel dus.

Van High Newton loop ik naar Beadnell. Gesneden koek want dit heb ik zo ontzettend vaak gelopen de afgelopen weken. Beadnell is dichtbij en vanaf daar kan je lekker lopen zo ver je wilt. Hier is mijn eerste smokkel moment. Ik loop namelijk vanaf de brug niet rechtsaf oer het strand voor 1.500 mtr maar ga rechtdoor door de duinen. Ik heb geen zin om knie of rug te belasten met het zand op het strand. De afstand is precies gelijk en de duinen lopen ook niet zo makkelijk dus ik zie het niet als ‘cheaten’. Ik loop door en kom A. en S. weer tegen bij de parkeerplaats. Daar neem ik toch een paracetamol en ga weer verder.

klik voor groot

Van Beadnell via de duinen naar Seahouses. Dit traject heb ik niet gedaan tijdens de verkenningen dit jaar. Ik kijk naar het strand en twijfel. Het is heel smal en zal dus zacht zijn. Ik sla linksaf en vervolg mijn weg langs het fietspad. Dat is iets langer en loopt op en neer maar loopt toch beter. Na de golfbaan in Seahouses sla ik rechtsaf en voeg me weer op de route. Door Seahouses en daar zie ik A en S weer. Ik herinner me nog zo goed dat ik hier vorig jaar met wafje liep!

klik voor groot

Ik vraag of S de schoenen al bij zich heeft. Ik zou graag wisselen maar de schoenen liggen in de auto. Logisch want we zouden pas veel later ruilen. De lieverd komt me later net voordat ik het strand op ga nog achterop met mijn schoenen maar we spreken af dat we wisselen bij Bamburgh Castle.

klik voor groot

Ik loop het strand op en kijk waar het CP is. Ach natuurlijk… niet op het harde stuk strand maar totaal tegen de duinrand aan waardoor je eerst door enorm zacht strand moet baggeren om daar te komen. Ik neem een snoepje, laat mijn kokertje aflezen en ga weer verder. Het strand is killing. De wind is gedraaid, ik heb het echt koud en heb hele stijve armen. Dat heb ik nog nooit gehad. Er lopen veel mensen want het is zaterdag natuurlijk. Eerst richting Bamburgh Castle nu. Het strand loopt voor geen meter ook al is er veel meer strand dan vorig jaar qua getijde. Het is best te doen maar ik kom niet veel verder dan 200 mtr stukjes en dan even een paar passen wandelen. Het is niet anders. Ik moet nog een heel eind en ik vind het lastig in te schatten of ik dat zou halen als ik door zou lopen. Gebrek aan strand ervaring dit jaar denk ik.

Dan komen de rotsen na Monkshouse en daar waar anderen gaan wandelen, loop ik erover heen. Liever rotsen dan zacht zand!

Ineens zie ik de vlaggen van de opgang naar Bamburgh Castle. Daar is de finish! Maar niet voor mij, want ik moet nog een stukje verder. Stom dat ze de route zo leggen want ik zou me kunnen voorstellen dat mensen er de brui aan geven als ze bij de finish komen. Vorig jaar deden aardig wat mensen dat! Ik zie in de uitslagen dat er 9 mensen achter me zijn gefinished, plus 12 uitvallers waarvan 8 mensen zijn gestopt op de marathon afstand. Totaal 109 starters op de ultra (versus 74 in 2014).

klik voor groot

Vlak voor de strand opgang kan ik mijn schoenen wisselen. Ik trek de Stinsons aan en dat is een verademing. De Mafates leken wel klompen. Nadeel van die schoenen is de stugge voorvoet waardoor je niet makkelijk op de voorvoet kunt klimmen. En dat is vermoeiend. Dit loopt fijn. Aanvankelijk even niet bij de steile klim naar het kasteel maar daarna loopt het een stuk lichter en fijner. Op naar het laatste CP dan maar! Even langs de golfbaan, langs de baan, door een camping en naar Budle.

klik voor groot

Daar staan A en S weer. Nog 6 miles zegt de man van de controle post. Eitje toch? Ik sla linksaf en daar loopt de weg aardig omhoog. Vorig jaar liep ik daar gewoon tegenop maar ik ben nu koud en voel me stijf.

klik voor groot

Die armen doen niet meer zo mee als ik zou willen. Niet prettig. Ik hobbel door en ineens zie ik een loper in het groen voor me wandelen. He nog een loper! Bij Glororum staan A. en S. weer en ik loop steeds meer in op de man. Ik vraag hem of hij OK is en hij antwoordt dat hij weliswaar OK is maar niet meer op gang kan komen. Ik bied aan om samen te lopen en zo doen we het.

klik voor groot

Raar genoeg is het lopen dan ineens een eitje. De mind is toch een raar iets. Ineens ben je ‘leider’ en gaat het heel makkelijk. De man is blij en we babbelen wat over Schotland (waar hij vandaan komt), de west highland way en meer routes. Hij heeft veel ervaring maar ook last van de koude en de wind vandaag. Nou, dan doe ik het dus niet eens zo gek blijkbaar. Ver voor ons uit lopen nog twee lopers. Ik ben dan wel langzaam geweest maar redelijk steady. Ik heb alleen mijn hele voorsprong teniet gedaan op het strand. Misschien (waarschijnlijk) was ik te voorzichtig. Ik weet het niet en het is ook niet erg.

Aan het einde van de skischans waar ik al mijn weg rondjes heb gedaan sla ik linksaf en gaat hij rechtsaf netjes de route volgen. Vorig jaar liep ik met waf en was er geen strand meer en liep ik dus over de weg terug naar het kasteel. Ik besluit dat ook nu weer te doen. Maar zodra de man weg is, zakt mijn tempo weer in en kom ik zelf nauwelijks meer op gang. Raar is dat. Ik kijk op mijn klokje. Nou zeg, je bent er bijna. Zeur niet zo. Niet eens in een gekke tijd. Ik hobbel door en ineens loop ik alweer de steile weg op richting het kasteel en de finish. Als ik de poort door ga, loopt de dame met de rode muts net een stapje voor me. Zij heeft natuurlijk braaf het strand gedaan en is dus kapot. Ik ben 30 seconden sneller dan vorig jaar en het valt me nog mee dat ik niet een half uur trager ben. Zo voelde het namelijk.

klik voor groot


Waf is dolblij als ze me ziet aankomen bij de finish. Lekker dier! Ook A. en S. zijn blij dat het erop zit want ook zij zijn koud en moe.

Mijn kokertje wordt afgelezen en afgeknipt. Wederom is er geen medaille. Het verrast me niet. Vorig jaar was ik teleurgesteld voor mijn eerste ultra met waf, nu past het helemaal bij de mind set van de dag. Lekker verdienen aan de lopers! Ben benieuwd of de medaille nog zal komen. Maar aangezien het een dingetje is voor alle afstanden is het niet eens een echt memento.

We lopen naar de auto en ik besef dat ik mijn horloge vergat uit te zetten. Wat een kluns ben ik toch. Nou ja, ik heb het strookje met de eindtijd en de tussentijden dus dat is leuk. Ook vergeten we leuke foto’s te maken van ons allemaal bij het kasteel.

Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik bijna 60 km gelopen heb. Misschien moet ik nog beginnen? Ik heb wel pijnlijke en stijve armen. Straks meer even lekker zwemmen en rekken en strekken!

Thuis eten en drinken we wat en in de avond ga ik lekker zwemmen en voor het eerst even in de sauna. Best lekker zo warm.

De run zit erop. Qua lopen ging het goed (fysiek) maar mijn mindset was niet goed. Niks aan te doen. Ik heb al zin in de volgende avonturen met woef en ik denk dat ik dat belangrijker vond dan de run dit jaar.

Op naar de volgende runs dan maar. Ik sluit februari af met meer dan 360 loop kilometers.

gegevens:

* 58 km
* 5 graden
* finish tijd 7.32.21

feb 366 km – 2015 totaal 723 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 273 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 285 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

27.02.2015 – seahouses countryroads – 8 km

Vandaag heb ik S opgehaald van het vliegveld. Hij gaat samen met A. morgen supporteren tijdens de ultra. Vorig jaar was het een hele mooie dag, nu is het even afwachten wat het gaat worden. Het lijkt droog maar winderig en welke kant die wind op zal staan, is nog even de vraag. Maar dat zien we morgen wel. We hebben op de terugweg nog even de stepping stones bekeken bij Alnwick maar die lagen er vredig bij en staken ruim boven het water uit. Dat is dus alvast geen probleem, want er is geen wilde rivier crossing dit jaar. Vorig jaar gelukkig ook niet, maar ik heb ook toen driemaal voor het kolkende water gestaan met grote twijfes over de run. Maar het is nu droog geweest en het parcours zal er ook verder prima bij liggen. Beter nog dan vorig jaar, alleen de wind zou wel eens spelbreker kunnen zijn.

Ik stapte helaas achteruit in een kuil toen ik bij de luchthaven de hond uit de auto wilde halen en dat voel ik dus een beetje tijdens het lopen. Op zich niet echt erg, want het heeft niets te maken met een loopblessure, dus lopen zelf zal geen kwaad kunnen, als het morgen maar niet teveel last geeft!

Maar mijn rondje nu gaat redelijk goed en ben snel weer thuis. Vanavond nog even zwemmen en rekken en strekken en dan morgen vroeg op pad richting de start. Om 6.45 staat A. bij ons voor de deur en dan moet het maar gaan gebeuren!

gegevens:

* 8 km
* 8 graden

feb 310 km – 2015 totaal 668 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 263 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 239 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

25.02.2015 – holy island – 15 km

Als ik de gordijnen opentrek is het stralend weer. En het is niet alleen stralend weer, er is ook geen wind en vooral dat laatste is verrassend want het waaide keihard de afgelopen dagen. Ik had al met potlood in mijn agenda gezet dat ik deze week op drie dagen naar Holy Island zou kunnen qua getijde, maar had het vanwege de harde wind al naar achteren geschoven op een ander moment. Maar nu kon ik dus alsnog op pad met dit mooie weer! Ook al is het misschien wat veel zo in aanloop naar de ultra, ik kon dit moment niet voorbij laten gaan.

En dus waren we al snel op pad richting het eiland. Om 10.15 zou er safe crossing zijn en om 10.30 reden we over de causeway. Ik blijf het zeggen, het is echt heel apart dat die weg zo onder water loopt (en dat er keer op keer mensen zijn die gered moeten worden uit hun auto’s). De weg was al erg droog vond ik, en later zou ik ontdekken dat het hele eiland kurkdroog was vanwege de geringe regenval. Ik heb hier in 2011 gelopen door water en modder. Zo erg dat ik toen nooit gedacht had dat ik er weer zou komen, maar tot nu toe loop ik hier elk jaar tenminste een rondje! (2011, 2012, 2013, 2014)

klik voor groot

Omdat ik de vorige keer was uitgekomen bij de Snook en daar omkeerde naar de parkeerplaats aan de andere kant van het eiland, besloot ik nu eens te starten bij de Snook en terug te lopen naar het kasteel aan de andere kant. Dat leek me leuk en het scheelde ook een heel stuk rijden. Bovendien is het kasteel een mooi doel en kende ik de terugweg vanaf daar dan goed, dus dat loopt ook fijn(er).

Even wat kiekjes van de Snook dan maar.

klik voor groot

Het gebied daarachter, dus verder westwaarts op de kaart had ik nog niet eerder gezien omdat ik altijd daar omkeer, maar het was een beetje ‘meer van hetzelfde’ en dus besloot ik om te keren en op weg te gaan naar het kasteel.

klik voor groot

Ik liep een stukje over het strand, maar omdat ik de weg terug kende en wist dat ik een stukje over het strand zou lopen, koos ik voor de weg door de duinen en ging de duinen weer in.

klik voor groot

Dat was op zich wel even een gokje, want ik wist van de vorige keer dat ik zou stuklopen op een prikkeldraad afzetting met maar enkele hekjes her en der. Maar tot mijn verrassing liep ik precies goed en kwam ik uit bij het hekje waar ik doorheen kon. Meevaller!

klik voor groot

Vanaf daar hobbelden we lekker door. Er was geen kip te bekennen op dit stukje van het eiland. De meeste mensen parkeren bij het kasteel of bij het dorpje en komen niet zo ver. Het lijkt allemaal klein, maar je kunt toch veel kanten op en dat is leuk. Maar mijn doel was nu het dorpje en het kasteel.

Maar toen ik het dorp inliep, besloot ik nou eindelijk eens naar de priory te gaan. Ik zie dat altijd in de verte liggen en nu kon ik er mooi eens kijken. Tot mijn verrassing was het druk in het dorp en bij de priory maar het was wel vredig en zo met het mooie weer kreeg je echt een lente gevoel.

klik voor groot



Daarna hobbelden we door de straten van het dorpje op weg naar het kasteel. Onderweg sprak ik nog met twee Nederlandse mannen die ook op het eiland waren. Een woonde in Newcastle en had het nog nooit gezien maar nu een collega was overgekomen voor een klus, had hij besloten om maar eens te gaan kijken. Altijd weer leuk om onderweg te kletsen met mensen.

Alleen dat hondje trekt nogal aandacht om een of andere reden en ook tijdens het lopen vinden mensen het geen probleem om ineens tegen je aan te gaan praten. Wat er met haar pootje is en welk ras het is.

We naderden het kasteel en ook hier nam ik dus even de tijd voor wat foto’s. Minuten en seconden zijn dus echt niet belangrijk op zo’n run.

klik voor groot

Ik hobbelde even naar de wintertuin maar die lag er echt sombertjes bij. In de zomer is dat erg mooi weet ik van foto’s en ik zou het graag eens zien. Maar dan lopen er overal mensen dus dat is weer minder.

klik voor groot



Na de foto’s weer gauw op weg. Het was zulk heerlijk weer. Vorige keer waaiden we hier bijna weg en wapperden de oren van waf in de wind. Eenmaal liep ik hier als een fladderende papiertje in de wind. Heerlijk was dat. Ik herinner me de bulderende golven naast me en het gevoel dat je opgaat in de natuur.

Ook nu voelde het weer heerlijk. De zon scheen en voor het eerst hoorde ik hier vogels fluiten. Het idee en het gevoel dat je hier zo kunt lopen is lastig te beschrijven. Ik lees over trainingen met minuten en seconden die belangrijk zijn. Ik voel hier iets heel anders. Ik loop, ik geniet en het kost geen enkele moeite. Lopen zoals lopen bedoeld is. Zoals we in de steppe gelopen moeten hebben. Rennen, stilstaan, kijken en weer verder. Ademhaling en lichaam verbonden. Geen pijn, geen ongemakken. Gewoon lopen omdat het nu eenmaal sneller en makkelijker is dan wandelen.

klik voor groot

Veel te snel komen we alweer bij ons volgende doel: de rare witte pyramide in het landschap. Daarvoor moet woef even onder een hekje doorkruipen maar of ze nou moet klimmen of kruipen, het is allemaal geen probleem

klik voor groot


We lopen weer verder en al snel staan we voor het rare bouwsel.

klik voor groot



Even wat foto’s en we gaan weer op weg. Wat is het prachtig mooi en wat is het heerlijk weer. Ik ben zo bij dat ik meteen op pad ben gegaan zodra ik zag dat het kon. Geen gedoe met schema’s die voorschrijven wat je moet en mag doen. Ik heb goed opgebouwd naar de ultra en een schema dat dagelijks voorschrijft wat je mag en niet mag…. dat heb ik wel gehad eigenlijk. Heerlijk!

klik voor groot


Even raak ik de weg kwijt omdat ik naar een hoog punt ben gelopen voor de foto’s maar al snel lopen we weer heerlijk door de duinen te hobbelen. Ik krijg de neiging om ergens in de zon te gaan zitten eigenlijk. Maar ik besluit dat ik eerst doorloop omdat ik weet dat het zou gaan betrekken en dat zou jammer zijn.

Ineens zie ik de restanten van een bouwsel dat hier tijdens een eerdere loop nog gewoon stond. Wat jammer :-(

klik voor groot

Ik ga uiteindelijk toch even lekker zitten en geniet van de zon. Natuurlijk weer een kiekje van woef en mij

klik voor groot

Daarna weer lekker doorlopen. Het tempo is eigenlijk vrij aardig zo door het losse zand en ik ben tevreden. Het gaat allemaal heel makkelijk ondanks het rulle zand en het lastige terrein met klimmetjes.

klik voor groot

Ik weet dat ik alweer bijna bij de Snook ben want ik heb al een beeld opgevangen. Nog een stukje over het strand en dan zal ik er al zijn. Jammer want het was geweldig maar het is ook nu wel even genoeg zo. Volgende week kan ik net zoveel lopen als ik zelf wil, nu hou je toch een beetje rekening met de run want stel je voor dat je moe wordt (haha). Grrrrr.

Dan zie ik ineens een bol op het strand naast me. Is dat nou een zeehond? Een levende? Dat is wel vreemd want de zee is zeker een mijl weg op dit moment. Ik loop erheen om te kijken maar zie van een afstandje dat het dier ademt. Is het OK?

klik voor groot

Ik besluit Bobby te SMSen maar zie terwijl ik dat doe al dat het dier wakkerder wordt. Er zit geen schuim om zijn bek zoals dieren met longworm dat hebben. De ogen staan goed en helder en er komen geen rare geluiden uit het dier. Het lijkt een vermoeide zeehond die gewoon moet wachten op hoog water.

klik voor groot

Waf stond van een gepaste afstand te wachten maar vond het uiteindelijk welletjes en komt aanlopen. Ze struikelt daarbij bijna over de zeehond die ze totaal over het hoofd lijkt te zien. Daar reageert de zeehond prima op en ik ben gerustgesteld. Die redt het wel en we gaan gauw weg om hem verder rust te gunnen zodat hij straks lekker kan zwemmen.

klik voor groot

Ik klauter de duinen weer in waar ongeveer de auto moet staan en daarmee komt een einde aan een runnetje van 15 km door een prachtig gebied. Het was nooit eerder zulk fraai weer en ik heb echt genoten. Hoewel het best zwaar lopen is, ben ik totaal niet moe maar eerder opgeladen. De ontmoeting met de zeehond was ook fantastisch natuurlijk en ik ben blij dat ik nu eens de priory heb bekeken.

Op naar de volgende ronde dan maar weer!

gegevens:

* 15 km
* 10 graden – zonnig weinig wind

feb 302 km – 2015 totaal 659 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 255 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 239 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

24.02.2015 – seahouses countryroads – 9 km

Het is vandaag weer heerlijk zonnig maar nog steeds staat er een keiharde wind, kracht 6 a 7 en dat is met de open velden of langs de kust geen lolletje. Ik had – na gisteren – ook even geen zin meer in een heen en weertje langs de kust maar aangezien de straten helemaal droog zijn, kan ik heerlijk over de weg lopen en dat is ook erg fijn hier. Deze keer niet zo lang, maar weer het rondje richting shoreston, over het veld en de normale route in tegengestelde richting. Als ik dat loop, vraag ik me af hoe ik in hemelsnaam de 38, 44 en 50 km de andere kant op heb kunnen lopen met elke keer eerste drie km stijgen. Maar goed, ik had nu ook een beetje rekening gehouden met de wind, want ik wist dat ik nu windje mee zou hebben op de terugweg en dat liep heerlijk.

Ik was niet ontevreden over deze run, want het was eigenlijk weer zo’n soort ‘uitrust rondje’ hoewel het tempo goed was en ik fors moest knokken op het veld tegen de wind. Ik noem het deze keer geen MAF rondje omdat ik tegen sommige klimmetjes gewoon even lekker heb doorgelopen en aan het einde ook gewoon doorliep. Maar de HF was daarbij max 143 en met een gemiddelde van 131 kan ik dik tevreden zijn.

Op naar de volgende run dan maar weer.

gegevens:

* 9 km
* 8 graden – harde wind
* lap: 7 km – pace 6.50 min/km – HF average 131 (max 143)

feb 287 km – 2015 totaal 643 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 255 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 224 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

23.02.3015 – parcoursverkenning: beadnell/craster – 24,5 km

Vandaag is het wederom heel erg winderig maar wel droog en zonnig. Ik wilde een wat langere parcoursverkenning doen en dus waren waf en ik tegen het middag uur op pad voor ons rondje. Ik koos de start vanaf beadnell en hoopte tot craster te kunnen komen, ondanks de wind. Ik heb dit rondje al eerder gelopen, alleen liep ik nu iets verder dan de vorige keer. Overigens waaide het toen ook al hard.

Op beadnell schommelde mijn auto heen en weer toen ik mijn spullen klaarmaakte voor de run. Goh, ideaal weertje. Het was een westen wind en dat betekende dus eigenlijk zowel heen als terug een soort zijwind. Aangezien de wind nog wat draaide ook en het eerst vooral ZW was, had ik het hele stuk op de heenweg tegenwind. Het viel me nog niet eens echt tegen maar ik merkte op de terugweg dat ik moe was. Bovendien worden je voeten steeds bijna tegen de opstaande randen van het pad geblazen en dat loopt dus voor geen meter.

Het begin ging eigenlijk best vlot. Voordat ik er erg in had was ik al bij High Newton en even later waren we bij Low Newton op de heuvel en hadden we uitzicht op het castle heel in de verte.

klik voor groot

Vanaf Low Newton over het strand naar de ruines. Iedereen die we tegen kwamen had wel iets over de wind te vertellen en terecht. Idioot gewoon. Waf ploeterde ook dapper voort. Maar uiteindelijk waren we toch aan het einde van het stukje strand en konden we het pad opklimmen naar het castle.

klik voor groot


Het pad rond Dunstanburgh was redelijk goed te doen en was niet super modderig. We waren er dus snel omheen en aan de andere kant maakte ik nog een kiekje en daana liep ik snel door richting Craster, Ik wilde dan wel even kijken nu hoe het pad achter de huizen langs erbij zou liggen, hoewel het niets zegt, want met een paar dagen regen is alles weer veranderd in een modder zooi.

klik voor groot

Craster kwam ook redelijk snel dichterbij en ik maakte een kiekje van het haventje en de visnetten. Ik vind dat altijd wel een aardig plaatje.

klik voor groot

We hobbelden door Craster en namen op de heenweg het pad achter de huizen langs over het gras zodat ik op de terugweg het pad tussen de huizen en de zee zou kunnen nemen. Daar loopt de ultra immers ook overheen en ik heb daar ooit glibberend en scheldend een half uur gedaan over een paar honderd meter!

Maar het viel erg mee deze keer dus als het een beetje droog blijft, is ook dit wel te doen hier. We waren dus snel weer in het centrum van Craster en gingen op de terugweg richting Dunstanburgh castle. Dat bijft een mooi gezicht dus maakte ik mijn laatste kiekje

klik voor groot

Na het castle even via de golfbaan zoals de ultra ook loopt en dat was een tegenvaller. Normaal is dat pad altijd goed, maar nu had over de hele afstand een grote trekker een diepe geul gemaakt met van die dwarssporen. Niet om overheen te lopen en het liep gewoon klote. Beetje jammer en ik merkte dat ik er erg moe van werd.

Maar aan alles komt een einde en al snel hobbelden de heuvel op riching de duinen, liepen door de duinen terug naar Low Newton, langs de vogelkijkhut, achter het restaurantje langs en klauterden weer omhoog richting High Newton. Dit was het enige stukje waar ik de wind in de rug had, maar ik had al zoveel energie verbruikt met de heenweg dat ik er nauwelijks lol van had. Daarna weer volop zijwind en langzamerhand had ik er wel genoeg van. Nog een stukje door de duinen, over de lange brug bij de vogelplas en daarna de laatste kilometer naar het caravanpark.

Gelukkig niet teveel honden tegen gekomen maar ik heb woef vaak moeten aanlijnen en weer los moeten maken. Ik was dus ook ontzettend traag op deze route. Vooral de wind speelde me parten. Als we dit ook tijdens de ultra gaan hebben – en de voorspelling zegt van wel – dan heb ik een probleem. Ik ben niet zo erg sterk en dit is gewoon lastig. Maar goed… eerst maar eens kijken hoe het weer zich gaat ontwikkelen.

Op naar de volgende run.

gegevens:

* 24,5 km
* 8 graden – harde wind kracht 7

feb 278 km – 2015 totaal 634 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 246 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 224 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

21.02.2015 – seahouses countryroads – 9 km (2)

Het is de hele dag lente achtig geweest terwijl het in Nederland winderig, grijs en nat was. Ik bof uberhaupt met het weer, want ik heb nauwelijks regen gezien en verder wel mooie sneeuw dagen met runs en prachtig weer. Het enige waar ik soms last van had was de keiharde wind, maar daar word je sterk van zullen we maar zeggen.

Ik had vanmorgen al een kort rondje gelopen, maar ik wilde zo graag nog lekker even lopen en aangezien woef toch uit moest, gingen we dus aan het einde van de middag maar weer lekker op pad. Deze keer koos ik een andere route, eerst naar shoreston en daarna een stukje door het veld en vanaf de weg het normale rondje in tegengestelde richting. Dat liep heel anders, aangezien ik minder heuvel op had in deze richting. Eigenlijk wilde ik nog een klein lusje maken rond een andere boerderij, maar ik besloot dat het misschien toch beter zou zijn om er maar een einde aan te breien. Ik had de hele dag wel willen en kunnen lopen volgens mij. Heerlijk dat het kan!

Onderweg maakte ik twee foto’s van het kasteel dat je vanaf allerlei plekken steeds in beeld hebt. De eerste was als uitzicht over een veld, de tweede als je net uit het veld de weg weer op komt.

klik voor groot

Voor morgen wordt regen voorspeld, dus dat is een mooie kans om een rustdagje in te plannen. Vanavond weer lekker zwemmen, zoals elke avond!

gegevens:

* 9 km
* 8 graden – zonnig

feb 253 km – 2015 totaal 610 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 246 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 199 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

21.02.2015 – seahouses countryroads – 7 km (MAF)

Het is stralend lente weer als ik de gordijnen opendoe. Ik had al een rondje rond de cottage gepland en daarvoor spring ik dus ook in mijn kleren en al snel zijn waf en ik op weg. We komen veilig van de boerderij zonder gedoe met de honden. Aanvankelijk stond de blonde lab voor het raam en woef is nu zo hoog loops dat ze haar achterlijfje bijna tegen het raam duwde. Echt oppassen dus de komende dagen en ook opletten dat ik niet een van de reuen mee op sleeptouw neem per ongeluk. Maar alles ging goed en ook onderweg niemand tegen gekomen en dat is prettig.

Het had wat gevroren vannacht en er lag her en der wat witte rijp op de weg maar nergens was het echt glad hoewel ik ergens wat voorzichtiger en langzamer liep voor de zekerheid.

Maar dik tevreden over het rondje. Ademhaling ging goed en ik kon nu heel makkelijk schakelen maar het was ook zulk lekker weer! Deze keer niet de 140 aangetikt heuveltje op dus daar was ik tevreden mee. Ik liep iets langzamer dan eergisteren op dit rondje (bewust) maar veel scheelde het niet en de gemiddelde hartslag was 132 (max 138) dus dat was prachtig.

Ik had nog wel langer willen lopen maar dit voelde zo heerlijk als een ‘uitrust’ rondje, dan ik het voor nu voldoende vond. Als het me lukt en het is nog steeds mooi weer, dan probeer ik in de schemering nog een rondje te lopen.

update dat extra rondje lukte dus, en in de namiddag heb ik nog een kort rondje van 9 km gelopen

gegevens:

* 7 km
* 1 graden – zonnig
* lap: 5 km – pace 6.52 min/km – HF average 132 (max 139) – cadans 166

feb 245 km – 2015 totaal 601 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 246 km
hoka stinson trail – 40 km
hoka mafate – 199 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

20.02.2015 – belford (st cuthbert’s cave) – 17 km

Vandaag is het prachtig weer en ik had al het rondje naar St Cuthberts cave in gedachten dus dan zijn we gaan doen. Deze keer niet in de middag maar gewoon als ochtend rondje en dat beviel prima. Ik wist immers niet hoe het weer zou blijven, dus toen het mooi leek, zijn we op pad gegaan. Pootje weer ingepakt, voetjes ingesmeerd en vooruit met de geit. Het was echt heerlijk buiten en totaal niet koud ondanks dat het toch wel waaide.

Eerst even een stukje over de weg waar ineens schapen op ons af kwamen. Ik had geen idee wat de boer wilde, maar hij was blij met mijn hondje want de schapen moesten eigenlijk terug en dat was dus precies wat gebeurde toen we verder liepen. Boer blij, schapen blij.

klik voor groot

Daarna waren we al snel in het mooi gebied. Even langs de boerderij met de bunker en daarna de velden op.

klik voor groot

Ik kwam gelukkig niemand tegen want wafje zou wel wat ‘willen’ maar over een paar dagen is de loopsheid alweer op z’n retour denk ik. We hobbelden verder en ik genoot van het mooie weer en de omgeving. De route is zo afwisselend dat het nergens saai is. Bos, weilanden, vergezichten, alles wisselt elkaar constant af. Heerlijk en je kunt hier gewoon ook nog echt hardlopen ook al is het best zwaar.

klik voor groot


Holy Island was goed te zien (zie boven, eerste foto) maar wat me vooral opviel waren de blikkerende campers die blijkbaar daar geparkeerd stonden. Het is vakantietijd dus het zal daar heel druk zijn. Volgende week is het getijde goed om erheen te gaan, dus ik wacht wel even totdat iedereen weer verdwenen is daar! Hier liep niemand ik heb echt geen levende ziel gezien onderweg. Zalig.

klik voor groot




Veel te snel kwamen we alweer in de buurt van de cave en hoewel dat maar op 11 km ligt, is het daarna echt alweer de terugweg en gaat het snel.

klik voor groot

Twee weken geleden ben ik naar de cave gewandeld met S. vanaf de parkeerplaats vlakbij. Wel leuk om hem te kunnen laten zien het eruit ziet ‘in het echt’ want ik leg zo lopend natuurlijk veel makkelijker een afstand af dan wandelend.

Omdat ik de cave nu al een paar keer gezien heb, maak ik alleen van een afstandje wat foto’s

klik voor groot

Daarna gauw weer verder. Het is nog steeds prachtig weer en het is volop genieten. Rechts van me mooie vergezichten met uitzicht op de Cheviots. Vorige keer lag er nog sneeuw.

klik voor groot

Al snel kwam ik bij de andere rare rotsen. Toen ik met S. was, zijn we daar eens heen gelopen en er bleken nog veel meer rotsen en grotten achter te liggen. Ik ben er nu niet weer heen gegaan maar bijzonder is het wel.

klik voor groot

Daarna lekker heuvelafwaarts terug naar Swinhoe farm waar ik weer over het weiland met de paardjes zal moeten banjeren en daarna lekker over het veld terug naar Belford.

klik voor groot

Het is ook deze keer weer jammer dat het er alweer bijna opzit. Daar doemt het rare muurtje alweer op, maar mijn handgebaar maakt het voor woef meteen duidelijk dat ze het trappetje op moet klimmen en onder het blauwe koordje moet kruipen. No problem!

klik voor groot



Vanaf het hekje is het nog maar een klein stukje en al snel zijn we weer in Belford bij de start. Jammer. Het was zo lekker. Ik heb deze keer niet een stuk van de St Cuthbertsway erbij gepakt. Ik ga dat nog wel doen, maar ik had geen idee hoe ik deze route zou vinden op de vierde achtereenvolgende dag lopen. Vandaar dat ik het dus maar bij deze afstand heb gehouden. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet en zo blijven er nog routes te ontdekken voor de volgende keer.

gegevens:

* 17 km
* 8 graden – zonnig

feb 237 km – 2015 totaal 594 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 239 km
hoka stinson trail – 40 km
hoka mafate – 199 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

19.02.2015 – seahouses countryroads – 7 km (MAF)

Ik heb vandaag niet veel tijd maar wil wel even lopen Ik kies dus voor een rondje rond de cottage op MAF. Dat gaat boven verwachting goed ook al heb ik een slow start. Ik moet duidelijk even op gang komen als ik vroeg in de ochtend ga lopen en dat is een goede wake up call, want volgende week start ik ook vroeg. Moet ik dus nog even aan werken. Ik blijf goed in de MAF zone, tik alleen wederom voor 2 stappen de 140 aan als ik heuveltje op moet lopen. Eigenlijk zou ik toch moeten proberen daar niet aan te komen maar dat blijft lastig blijkbaar. Zeker als het lopen goed gaat.

In ieder geval prima rondje, met gemiddelde HF van 135 (max 140 dus enkele stappen heuvelop).

gegevens:

* 7 km
* 7 graden
* lap 5 km – pace 6.45 min/km – HF average 135 (max 141) – cadans 165

feb 220 km – 2015 totaal 577 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 239 km
hoka stinson trail – 40 km
hoka mafate – 182 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km

18.02.2015 – seahouses countryroads – 13 km (MAF)

Het waait vandaag fors maar het is vrij aardig weer. Ik twijfel wat ik zal doen en uiteindelijk kies ik voor een serieuzer rondje vandaag wat ook weinig tijd kost. Ik heb eigenlijk geen zin om ergens heen te rijden en dus gaan waf en ik op pad voor een MAF rondje rond de cottage. Het is echt fijn dat het dit jaar gewoon kan en dat de straten niet onder water staan of totaal glad zijn vanwege ijs. IJs is er uberhaupt niet trouwens want het is 8 graden en behoorlijk warm als het zonnetje schijnt.

Ik hoop dus dat ik deze ronde goed kan afronden en dat er niet ineens een reutje opduikt maar alles gaat prima. Als we de boerderij aflopen komt Thelwell de mini pony eraan gedraafd. Blijkbaar vindt hij wafje wel leuk want voor mij alleen komt hij niet. Hij heet helemaal geen Thelwell maar zo noem ik hem vanwege de boekjes met de leuke tekeningen van vroeger met de dikke pony.

Daarna gaan we op pad. Het loopt allemaal prima, de hartslag blijft mooi laag en het tempo is goed. Schakelen met de ademhaling is een beetje lastige heuveltje op met de wind tegen en daar tikt de hartslag net de 141 aan. Het zijn maar 2 stappen maar het is jammer want ik probeer maximaal 138 te lopen. Maar met deze wind ben ik niet ontevreden eigenlijk en ook de tweede ronde gaat het prima. Het heeft heel even gedruppeld onderweg en dat voelde wel lekker. Ik hoop alleen dat het e rest van de week droog blijft vanwege de ultra van volgende week. Veel regen betekent modder en onzichtbare stenen voor de river crossing. Waf loopt lekker mee en we komen niemand tegen. Op 9 km gaat de Mio uit. Mijn eigen fout want ik vergat de knop om te zetten bij het opladen. Zo handig hier in de UK die knoppen op de stopcontacten (not). Het laatste stuk doe ik dus op gevoel en ik denk dat dat redelijk klopte allemaal ook gezien de eindtijd.

Ik klok af op 13 km en vindt het prima zo. Lekker snel even een rondje en toch een aardige afstand. Ik hoop dat het me lukt om morgen vroeg ook even dit rondje te doen. Even afwachten maar.

gegevens:

* 13
* 7 graden – veel wind
* lap 11 km – pace 6.56 min/km – HV average 135 (max 141) – cadans 165

feb 213 km – 2015 totaal 570 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 232 km
hoka stinson trail – 40 km
hoka mafate – 182 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km