Eigenlijk was al die maanden het plan om aanstaande zaterdag de ultra run hier weer (voor de derde keer) te doen. Net zoals in 2014 en 2015. Maar dit jaar twijfelde ik aan het inschrijven. Maar liefst 60 pond kostte de run en wat krijg je daar nou voor? Een papiertje met tussentijden, vervoer naar de start en een medaille waar niet eens een afstand op staat en voor elke afstand gelijk is. Ik had dus het plan om wel de run te gaan doen, en ook gewoon op dezelfde dag maar dan voor mezelf. Het is immers gewoon een openbare route langs de kust die ik nu ook al enkele keren in stukjes gelopen heb. Toen A. die twee jaar lang samen met S. langs de route supporterde ineens afzegde vanwege werk, kwamen we in de problemen. S. was weer zo lief om hierheen te komen, maar wat zouden we dan doen met woef? En op de fiets is ook niet alles, zeker niet met slecht weer. En dat was wel de voorspelling (nu niet meer overigens). Tel daarbij op dat ik op de verkenningsrondjes steeds in de shit kwam vanwege de gigantische regenval van de afgelopen weken en de ultra op zaterdag werd steeds minder aantrekkelijk.
Zou ik dan zaterdag met S. een andere lange route gaan fietsen? Dat zou kunnen maar is dat leuk (voor hem?) en wat doet het weer? Zo kwam het dus dat ik het weer een beetje in de gaten hield en half half had gezien dat het weer redelijk tot goed zou zijn deze dagen en wel geschikt voor de lange run. Ik wilde namelijk – gezien de training – dal wel die afstand lopen en zelfs wat langer dan de ultra zelf. Vorige keer ging het zo heerlijk op die 53 km route dat ik wel had kunnen doorlopen maar dat niet deed vanwege de ultra. Eigenlijk dus heel jammer, want zo laat je je dus leiden door zo’n evemenent en mis je een stukje vrijheid om te lopen naar gelang de fitheid en omstandigheden van de dag. Een goede les!
Maar goed, ook al zou dit de vierde achtereenvolgende dag zijn dat ik zou gaan lopen, de voorspelling qua weer was OK dus vooruit maar. Starten kan in ieder geval en onderweg kan ik altijd kijken hoe het allemaal loopt en voelt. Helaas had ik slecht geslapen omdat het heel erg koud ineens was geweest in huis. Misschien lag het aan mij, maar ik voelde me verder prima. Ik was dus al vroeg op (had een warme douche genomen om 4 am vanwege de kou ook nog) en kon op mijn gemak een eitje bakken. Alles lag verder al klaar. Rugzakje gevuld met water, riempje van waf bij de deur, schoenen voor offroad stukje bij de deur en op bed andere kleding voor het geval het ineens echt warm zou worden. Ik had bedacht dat ik het eerste stukje met woef zou gaan doen zodat zij lekker uit geweest was. Haar voederautomaat zou dan een poosje later openen voor een halve lunch en ik zou haar dan weer oppikken voor een kort rondje. Daarna zelf weer verder en het laatste rondje dan ook weer samen met haar. Dat is dus zeker niet ideaal, want doorlopen is veel fijner en omdat ik met haar offroad zou lopen, ben je dan helemaal uit je ritme. Maar het zou wel een goede oefening zijn, ook al in het ‘doorgaan’ want het is natuurlijk heel makkelijk om te stoppen nadat je deur hebt geopend om haar naar buiten te laten….
Zo gezegd zo gedaan. Waf en ik gaan om 7.30 op pad voor het eerste rondje. Ik dacht dat dat rondje via Shoreston en de bunker 5 km was, maar dat bleek 6 km te zijn. Ook best, al rekenend onderweg zou ik wel goed uit kunnen komen nam ik aan.
Ik vergeet een foto te maken van woef op het eerste rondje. Het is hartstikke koud omdat het gevroren heeft maar het is wel helder. Sommige stukjes op de weg zijn glad van opgevroren water. Ik startte met mijn lange mouwen shirt, mijn aeroloftje en mijn windjackje. Weer mijn nieuwe sleeves en CEP kousen. Ook had ik handschoenen en hoofdband aan en een buff om. Dat zou dus nog lastig worden straks als het zou gaan opwarmen….
Na het eerste rondje breng ik gauw woef terug. En dat is even afzien want zodra ik het erf oploop, heb ik de ijskoude wind ineens vol tegen. Het ligt hier wat hoger en dat is altijd vervelend want je pakt hier de wind volop, zelfs als het niet echt hard waait. Ik voel dat ik enorm afkoel ondanks het feit dat ik gewoon door blijf lopen tot de deur en dus niet wandel. Brrrrr wat koud. De Mio is totaal van slag en schiet naar 166 als ik het horloge weer omdoe. De Garmin had ik even buiten op de muur laten liggen omdat anders het GPS signaal weg is (weet ik van de vorige keer). Stom ding, nu heb ik ineens hele hoge hartslagen in mijn gegevens.
Ik wissel snel schoenen en ga weer op pad. Mijn hoofdband en handschoenen had ik al afgedaan toen ik het opgaande zonnetje voelde maar zo van het erf af in die rottige wind is wel erg koud. Ik heb mijn windjack ook uitgedaan en heb mijn aeroloftje aan. Brrrr niks an zeg. Maar al snel ben ik weer op weg en uit die wind op het erf. Dat wordt nog wat straks met rondje 2 als ik nog warmer ben…..
klik voor groot
Ik ben wel verrast door de stevige wind. Die maakt het niet alleen fris maar maakt het lopen ook zwaar. Het begin heb ik zijwind en dat voelt goed. Is ook erg welkom want de weg golft daar vrolijk op en neer. Zijwind is dus wel prettig om mee te starten. Maar straks zal ik rechtsaf slaan richting Lucker en dan heb ik de wind dus volop kop. Dat zal niet meevallen maar dat ga ik allemaal nog ontdekken. Wat een eind moet ik eigenlijk!
Het lopen gaat verder goed. Ik voel niets en het is fijn dat de eerste 6 km zo met woefje eigenlijk voor je gevoel niet ‘meetellen’. Dat merk ik later onderweg ook, want ik reken een beetje uit wat ik het beste kan doen als eerste ronde nu in mijn eentje voordat ik haar weer oppik. Ik kan volgens mij het beste een lang eerste stuk doen, omdat je dan het grootste deel hebt gehad als ik weer alleen op pad moet. Gewoon een mentaal dingetje. Normaal knip je de route ook op en dat helpt echt, ook al wordt de afstand er niet korter door natuurlijk.
Al mijmerend loop ik Lucker alweer in. Vorige keer verbaasde ik me over de bouwactiviteiten daar en vergat ik helemaal een kiekje te maken. Ik kiekte toen het vredige kerkje, maar er is niks meer over van het dorpje. Dit is wat ze aan het doen zijn daar!
klik voor groot
Na Lucker loop ik weer een stukje door richting Spindlestone. Daar ben ik eigenlijk al best snel ook al baal ik een beetje van de wind. Gisteren was er totaal geen wind. Nu het waait, hoor ik de vogels niet en maakt het geruis om mijn hoofd me onrustig. Maar dan zie ik al de weg naar Spindlestone en even later ook de molen die geen molen is maar een opslag met een dovecote blijkt te zijn.
klik voor groot
Ik loop weer verder en zie in de verte Budle Bay liggen. Mooi die witte golven en het blauwe water. Zo met het zonnetje ziet het er fraai uit allemaal. Ik hobbel over de weg en ben ineens even uit de wind. Dat voelt een stukje rustiger en loopt lekker. Al snel loop ik langs het water en even verderop er nog dichter langs. Grappig genoeg heb ik nog nooit het aanlokkelijke pad genomen dat richting het water loopt. Toch eens kijken op de kaart waar dat heen loopt. Mio is weer van slag en ik zet het ding maar even uit, zo heb ik er niks aan.
klik voor groot
Daarna weer richting een farm waar normaal al vroeg lammetjes staan. De vorige keer stonden ze allemaal veel te ver weg voor een foto, nu staan ze iets dichterbij maar nog wel ver weg.
klik voor groot
Het lopen gaat nog steeds goed maar het weer werkt niet zo mee eigenlijk. Als de zon schijnt, is het echt gewoon warm maar in de wind is het koud. Ik zie ook dat er wat wolken binnen komen drijven dus als de zon ineens achter een wolk zit, dan is het echt koud. Ik ben blij dat ik mijn jackje niet meer aan heb want de aeroloft houdt de wind mooi tegen en is niet te warm.
Ik loop verder nu richting Glororum.Ik liep daar de vorige keer ook en deed er ook enkele keren al een wegrondje met woef toen ze loops was en ik verder weg van het erf wilde lopen. Vanaf daar loop ik weer richting Bamburgh en ik zie in de verte het castle mooi in het zonnetje liggen.
klik voor groot
Nu gaat het opschieten. In Bamburgh neem ik weer de weg richting North Sunderland maar deze keer loop ik niet terug naar het huisje, maar sla bij de skihelling rechtsaf, loop naar beneden en weer naar boven en sla linksaf. Ik maak een extra lusje (dat ik dus normaal tegengesteld loop) omdat ik anders met te weinig kilometers bij woef ben en nog teveel ‘moet’ als tweede ronde. Bovendien komt dit ook niet verkeerd uit qua wind. Ik heb nu een stukje de wind in de rug. Een racefietser die me tegemoet komt, roept me dat ook toe. Dat ik de goede kant op loop zo met de wind mee. Vind ik ook!
Met bijna 34 km op de teller haal ik woefje snel op voor haar rondje. Eerst weer die kloterige koude tegenwind op het erf…. Maar daar is wafje. Ze is blij om me te zien en vindt het wel leuk om weer op pad te gaan geloof ik. Goed geregeld zo. Ook nu ben ik weer afgekoeld en heb ik even moeite om weer op gang te komen. De werklui die vanaf vanmorgen met de schuur bezig zijn, kijken verrast op als ze me weer zien langskomen. Ik hoef gelukkig niks uit te leggen.
klik voor groot
We lopen weer richting Shoreston. Dat is voor haar nou eenmaal een leuker rondje dan het normale wegrondje en hier kan ze ook lekker los. Hoewel…. als ik bij Clashope cottage ben, met de farm aan mijn linkerhand, zie ik ineens drie volwassen schapen met wat lammetjes over de weg lopen. Dat is vreemd want die horen daar niet en ik weet niet eens waar die lammetjes horen. Ik doe woef aan de riem maar de schapen blijven maar voor me uit rennen.
klik voor groot
Even twijfel ik of ik naar de farm zal lopen om te zeggen dat er schapen loslopen. Maar er staan daar helemaal geen schapen voor zover ik weet, dus waar deze vandaan komen, is me een raadsel. Als ik de bocht om kom, zijn ze verdwenen en staan ze ergens in een veld waar ze in konden. Woefje mag weer los. Gelukkig staan ze daar veilig. Ben benieuwd waar ze vandaan komen.
Al snel ben ik weer terug bij het huisje en breng woef gauw naar binnen. Ze krijgt ook haar andere helft van de lunch nu. Ik ga nu op pad voor mijn laatste rondje. Bliksemsnel trek ik een schoon en droog shirt aan dat al klaar lag en wissel mijn aeroloft voor mijn windjackje. Voor op de farm doe ik snel mijn hoofdband op want ik koel anders te veel af en het is ook bewolkt geworden.
Er staat inmiddels 40 km op de teller.
klik voor groot
>
Grappig genoeg ben ik er ‘bijna’ voor mijn gevoel terwijl ik natuurlijk gewoon nog ruim 20 km moet afleggen! Niks bijna maar zo voelt het dan wel gek genoeg. Eerst immers het stukje alleen en daarna met woefje als toegift. In gedachten telt dat niet mee.
Ik ga op pad en wil aanvankelijk simpelweg tweemaal het wegrondje rond het huisje doen. Maar eigenlijk lijkt me dat niks en als ik rekening zou houden met de wind, is de route die ik eerder maakte om een keer te lopen zo gek nog niet. Die is 15 km, dus goed qua afstand en als ik linksaf sla vanaf de boerderij, heb ik een stuk de wind mee en een klein stuk tegen. Vreemd genoeg is de zon nu ineens volop aan het schijnen en even twijfel ik aan mijn jackje. Maar het is goed zo, het wordt immers ook steeds later. Gewoon verder lopen dus.
Zo gezegd zo gedaan. Ik sla linksaf en loop over een weg die ik normaal met de auto doe als ik ergens heen rij. Ik ken de weg dus op zich wel maar lopend, ziet het er allemaal anders uit. En wat een stuk tot het einde waar ik rechtsaf sla naar Swinhoe! Nou ja, dat is allemaal in the mind natuurlijk dus niet zo zeuren. Het lopen gaat nog steeds goed. Ik heb mijn stinson lite weer aan en wissel straks dus weer met de trail schoenen. Eigenlijk zit dat wel prima als je dat zo afwisselt. In de cottage nam ik een lekkere beker Nesquick en daarmee doe ik het. Heel af en toe neem ik een dextro tabletje en verder niks.
Ik sla rechtsaf naar Swinhoe en loop daar ook weer over de weg. Lang geleden deed ik dit stuk weg eens bedenk ik nu, toen ik verkeerd was gelopen geloof ik. Maar in ieder geval niet in deze richting. Het is best aardig want ik zie besneeuwde bergtoppen voor me en veel schapen. Verder is het op zich vrij saai. Ik kom door een mooi stukje met een natuurgebiedje, loop door Newham en maak nog een slinger die me weer op de weg zal brengen waar ik vanmorgen ook in tegengestelde richting liep. Ik ben benieuwd hoe dat voelt straks, want daar zitten een paar klimmetjes in die ik vast wel zal merken zo aan het einde van de route. Inmiddels is het flink bewolkt geworden en ben ik blij met mijn jackje. Overigens had ik zowel het jack als de aeroloft bij me kunnen hebben als ik niet langs de cottage zou komen, maar het voordeel is nu dat het jackje even kon drogen na het eerste rondje.
Inmiddels is de teller op 50 km gekomen.
klik voor groot
Gek idee dat het nu echt opschiet. Ik reken uit dat ik met 55 km bij het huisje zal zijn en waf weer zal oppikken voor het laatste rondje. Het totaal komt dan in ieder geval boven de 60 km uit en dat wilde ik graag.
Wafje is weer blij om me te zien en gaat graag weer mee voor een ommetje. Ik was even bang dat het teveel zou zijn zo, maar blijkbaar werkt het knippen voor haar goed. Zo zijn het immers gewoon drie uitlaat rondjes voor haar.
klik voor groot
Als we weer langs Shoreston lopen, ben ik benieuwd of ik de lammetjes weer ga zien ergens. En dat blijkt te kloppen maar ze staan nu in een heel ander veld een stuk verder. Ze zijn echt de weg kwijt dat is duidelijk en de lammetjes lijken ook moe van hun avontuur. Ik maak wel een kiekje want ze zijn zo leuk.
klik voor groot
We lopen weer offroad en deze keer doet de modder me niks. Ik ben er immers bijna en dat voelt toch wel bijzonder. Ik maak nog een kiekje van waf bij de bunker. Overigens loopt de ultra hier ook langs. Even later staat de teller op 60 km. Ik heb nog nooit 60 km op mijn klokje zien staan!
klik voor groot
Na de bunker weer over de weg linksaf. Het is genoeg zo, ik voel niet de behoefte om nog verder te lopen alleen maar voor extra kilometers. Nog een klein stukje tot het huisje. De laatste 500 mtr wandel ik rustig uit als cool down. Ik zie op de farm een quad rijden maar hij is te ver weg om te vragen over de lammetjes.
Met 61.60 km in de benen staan we weer voor het huisje. Wat een roteind eigenlijk maar het geheim blijft simpelweg doseren en vooral door blijven lopen.
klik voor groot
Er is geen finish boog, geen applaus en geen medaille. Geen strookje met tussentijden alleen mijn eigen getalletjes waarbij ik stom genoeg ook nog twee keer op de laptoets drukte en zo alles in de war bracht en een Mio die me aardig in de steek heeft gelaten.
Hoe voelt dat nu? Op zich wel ‘anders’ dan een evenement misschien. Is een evenement nou ‘echter’? Ik weet het niet. Daar was ook een lousy finish en de medaille kreeg ik pas later thuisgestuurd. Het is wel anders qua lopen. Bij de ultra liepen wat meer mensen die af en toe wat tegen je zeiden. Vind ik dat belangrijk? Nou eigenlijk niet. Wat is er dan wel anders? Misschien de support van A. en S. onderweg? S. mailde me nu onderweg ook steeds en was er virtueel dus ook bij.
Ik heb geen idee. Eigenlijk voel ik niks. De vorige keer op de 53 km loop voelde ik me helemaal blij en bijna euforisch aan het einde en ook de dag erna. Nu heb ik gewoon gelopen en vooral genoten van de stukjes met woef. De route was ook niet bijzonder mooi, dat scheelt misschien ook.
Hoe het ook zij, I did it. Vanavond lekker zwemmen en oefeningen doen en misschien even in de sauna.
Op naar de volgende run dan maar weer.
O ja, bij het uitlezen van de gegevens wordt dit rondje herkend als langste afstand. Of ik dat wil bevestigen. Ja! Natuurlijk.
klik voor groot
update terwijl ik dit tik, is het al een dag later. Ik voel dus helemaal niets van de run. Ik ben erg benieuwd of ik morgen wel wat last van DOMS zal krijgen. Wie weet. Ik zat ik ieder geval goed in de magnesium, zout en carnitine net zoals de vorige keer. Ik heb ook na de loop direct mijn benen ingesmeerd met Zechsal magnesium voor snelle transdermale opname. Ik heb dus totaal geen kramp gehad.
gegevens:
* 61,60 km
* wisselend van 2 graden naar 10 graden, zonnig en winderig
februari 353 km – 2016 totaal 729 km
rapa nui – 216 km
hoka bondi b – 338 km
hoka bondi 4 – 69 km
hoka stinson lite – 602 km
hoka stinson trail – 297 km
hoka mafate speed – 326 km
minimus MT – 51 km
pure flow – 439 km
pure grit – 35 km
gel-lyte 33 – 11
