Gisteren heb ik niet meer gelopen. Ik liep de zes dagen achter elkaar voor de berwickshire coastal route en ik heb gisteren alvast alles opgeruimd voor vertrek. In de middag haalde ik S. op van het vliegveld en daarna hebben we gezellige dingen gedaan. Niet meer gelopen dus. Vandaag vertrekken we weer naar Nederland maar om 7 uur vertrek ik eerst nog even voor een kort rondje zonder wafje. We gaan straks nog met haar wandelen bij St Abbs Head dus ze komt niks te kort vandaag!

Ik neem voor de zekerheid toch de camera los in mijn hand mee want je weet maar nooit wat ik ga zien onderweg.

klik voor groot

Het weer is ook prima. Ik zie niets bijzonders helaas maar het rondje gaat prima en het is mooi om nog even hier te lopen.

klik voor groot

Ik kan overal lekker doorlopen en in no time ben ik alweer terug bij de cottage. Nu de fietsen nog op de auto en daarna vertrekken we snel voor een laatste ochtend en halve middag UK.

klik voor groot

gegevens:

* 8 km
* 16 graden

juni 185 km – 2017 totaal 1.593 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 550 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 805 km

Eigenlijk was het de bedoeling geweest om deze route in 2016 te lopen. Maar ik dacht dat wafje toen niet fit genoeg was (waar ik me uiteindelijk in vergiste want ze vindt gewoon geen bal aan de weg hier bij het huisje en is dan niet vooruit te branden) en dus deed ik niets van de route. Dit jaar wilde ik de route in 2 dagen doen met wild camping bij Pettico Wick bij St Abbs Head. Dat zou betekenen dat we 25 km per dag zouden moeten lopen om dat te halen want de route in zijn geheel is maar 50 km.

Maar toen kwam ineens de zomer en werd het bijna 30 graden. Ik besloot dan maar de route in stukken te knippen en te kijken of het me zou lukken om in mijn laatste week dan alles te doen. Dat zou wel betekenen dat ik hele stukken heen en weer zou moeten lopen omdat er niet overal bussen rijden. Achteraf gezien had ik het misschien toch nog anders kunnen doen. De route loopt vanaf de Cove (eigenlijk vanaf Cockburnspath) naar Berwick Upon Tweed.

Mijn eerste etappe begon bij St Abbs. Ik dacht dat dit het mooiste stuk zou zijn en ik wilde dat per se gelopen en gezien hebben. Het leek me ook een heel zwaar stuk vanwege het hoogteprofiel. Dat klopte maar ondanks de warmte liepen we toch die dag 20 km van St Abbs naar Eyemouth en terug en verder naar St Abbs Head en terug. Dit was denk ik een van de mooiste routes die ik ooit liep. Ik zag zelfs dolfijnen in de zee die dag.

Het voorliggende stuk knipte ik in stukken. Dat zouden er twee moeten zijn maar vanwege de warmte werden het maar liefst vier korte stukken (heen en weer)! Het lukte mij niet om Dowlaw te bereiken vanaf de start en het lukte me met woefje niet om Dowlaw te bereiken vanaf St Abbs Head. Gelukkig kon ik Dowlaw wel als keerpunt maken in een route dus werden het vier kleine stukken waarvan twee met woefje en twee alleen. Als laatste etappe restte ons dus nog de lange etappe van Eyemouth naar Berwick upon Tweed. Dat zou ongeveer 20 km zijn als ik met de bus terug zou gaan en die verbindingen waren goed.

De route loopt vooral langs de kliffen. Heel hoog boven het water en dat is prachtig, zeker met mooi weer. Ik moet wel bekennen dat ik op een gegeven moment de kliffen wel een beetje genoeg had gezien. Misschien doordat ik de route zoveel langer maakte, ik weet het niet. Zeker op het stuk tussen the Cove en St Abb gaat het uitzicht op het power station uiteindelijk een beetje vervelen. Alles rond St Abb is prachtig. Het stukje van Eyemouth naar Berwick upon Tweed is ook leuk vanwege Eyemouth zelf, Burnmouth dat als verrassing ineens in de diepte blijkt te liggen in de rimboe en natuurlijk Berwick upon Tweed zelf. Er is genoeg te zien en de route is afwisselend.

Het grote nadeel van de route zijn de hoogteverschillen en de soms totaal niet onderhouden paden die bijna niet begaanbaar zijn. Dat is ontzettend vervelend en als je wilt joggen is dat soms niet eens mogelijk. Sommige stukken aan het begin zijn ook eng, heel dicht langs de klifrand zonder hek. Dat vind ik op mijn oude dag niet prettig en zou ik met harde wind dus echt nooit aandurven. Vervoer tussen de etappes is dus lastig. De officiele etappes zijn: cockburnspath – dowlaw (12 km), dowlaw – st abbs (11 km), st abbs – eyemouth, – eyemouth (6 km) – berwick upon tweed (19 km). De website houdt voor hikers ongeveer 3 km/uur aan.

Onderstaand de mooiste foto’s in de logische volgorde van de route:

klik voor groot

cove to dowlaw halverwege

halverwege dowlaw naar dowlaw

dowlaw tot halverwege st abbs head

halverwege st abbs head naar st abbs head

st abbs head naar eyemouth

eyemouth naar berwick upon tweed

De route in zijn geheel: (klik voor groot)

Route openen in Google Earth

Gisteren liep ik zelf een klein stukje van de route die nog open stond, vandaag ga ik voor de laatste etappe met woefje op pad. Het is de langste etappe en kan maar lastig in delen geknipt worden. Die moeten we dus wel in een ruk doen. Ik kies ervoor om gewoon te gaan lopen vanaf Eyemouth en dan te kijken of het allemaal gaat. Gaat het goed, dan halen we Berwick upon Tweed en dan ga ik terug met de bus of eventueel met de taxi. Ik heb een briefje klaar met alle bus tijden en eventueel het nummer van twee taxi bedrijven. Gelukkig is het vandaag slecht weer. Gisterenavond regende het keihard en onweerde het gigantisch. De stroom viel zelfs uit. Dat was allemaal voorspeld en voor vandaag zou het gewoon droog maar bewolkt zijn. En dat is precies wat ik nodig heb voor de etappe met woef! Terwijl ik dit tik hoor ik dat het onweer inmiddels in Nederland is aangekomen. Daar zal het dus nu ook wel afkoelen. Ik vertrek met liters water in mijn rugzak, ben goed ingesmeerd, heb zelf een boterham bij m en voer voor woef natuurlijk. Verder neem ik de nieuwe Nigor tarp mee om eventueel en schaduw plek te maken tijdens de pauze maar ik denk niet dat ik die nodig ga hebben. Ik nam in ieder geval het zakje mee, 4 haringen en 2 guy ropes. Dat ding had ik natuurlijk afgelopen weekend bij me moeten hebben toen het zo warm en zonnig was! Maar het ding is nieuw en zit nog niet zo in mijn systeem. Ik ben al vroeg wakker en even na 7 uur rijden we weg richting Eyemouth. Daar parkeer ik de auto en we lopen terug naar de haven. Het is inmiddels net na 7.30 uur. Ik moet niet alleen dat ontbrekende stukje nog lopen waar ik de vorige keer gebleven was vanaf St Abbs (ook met wafje), ik wil ook even de haven zien en kijken of ik de zeehond(en) kan zien of horen. Ik zie helaas geen zeehonden maar het is al aardig druk bij de lokale vishandels die hier aan de haven liggen. Overal ruik ik vis! Ik zie ook alvast Gunsgreen House, een huis uit 1753 dat gebouwd is door John Nisbet een smokkelaar die allerlei verborgen kamers bouwde voor zijn smokkelwaar (veelal thee). Het ziet er nog prachtig uit.

klik voor groot

Als ik in de haven heb gekeken, loop ik dezelfde weg weer terug om de route te starten. Inmiddels staat er wel al meer dan een kilometer op de teller dus ik moet wel een beetje oppassen en eindelijk eens gaan beginnen willen we het einde halen vandaag. Ik ga vanmiddag als we terug zijn nog wel even kijken of ik zeehonden zie en ik zag ook een mooie ijswinkel waar ik vast wel een ijsje kan halen als we de route volbracht hebben.

klik voor groot

Al snel loop ik de haven uit en lopen we langs de weg even heuveltje op richting de golfbaan van Eyemouth. Ik ben erg benieuwd wat de route ons gaat brengen en of het allemaal een beetje goed te vinden is en begaanbaar is. Het is al 8.15 uur als we eindelijk eens linksaf slaan en off road gaan lopen richting de kliffen…..

klik voor groot

Langzaam gaat de weg verder en verder omhoog. Het is lang niet overal even goed begaanbaar overigens maar we komen er wel. Jammer voor de foto’s dat het zo bewolkt is maar ik ben helemaal blij ermee want nu kunnen we tenminste een poging wagen om deze etappe te doen!

Het eerste doel is nu Burnmouth het laatste stadje van Schotland, of de eerste haven van Schotland, zo kan je het ook zien. Dit plaatsje heb ik in mijn hoofd als eventueel keerpunt als woef toch het niet aan zou kunnen (of ik) maar daar lijkt vooralsnog geen sprake van. Tegen 8.50 krijgen we vanaf hoog het haventje in beeld diep onder ons.

klik voor groot

De weg ernaartoe is geen makkie. Het pad is enorm overwoekerd en ik word werkelijk zeiknat door het hoge natte gras. Mijn schoenen soppen en maken geluid. Voor wafje is het niet zo erg want het is lekker koel aan haar lichaam denk ik. Ik loop vanaf heel hoog er eerst als het ware omheen en loop dan via een 20% daling naar beneden. Dat wandel ik want dat is een veel te grote belasting voor de knietjes. Even twijfel ik of ik wel goed gelopen ben, want ik zie op de kaart helemaal geen weg naar de andere kant van de haven. Maar ineens zie ik een bruggetje en dan lopen we al helemaal beneden waar we net van heel hoog naar keken. Wel apart zo. Het is inmiddels 9.30 uur dus dit stukje ging echt heel langzaam.

Ook hier in het haventje weer het kunstwerk ter nagedachtenis aan de ramp in 1881. Opvallend dus dat in alle haventjes iets staat. Ik heb alleen in Eyemouth niets gezien maar misschien zijn daar vandaan geen vissers omgekomen.

klik voor groot

Nadat ik even gekeken heb en wat foto’s gemaakt heb, gaan we weer verder. Het is een dorpje van niks, er is ook echt helemaal niets en de rotsen vormen het natuurlijke einde van het dorp. Bizar eigenlijk en het ziet er ook een beetje eng uit eigenlijk. Al snel vind ik het pad dat tussen de huizen doorgaat en middels een trap naar boven leidt. Vanaf daar heb ik uitzicht over de daken en kan je goed zien dat het dorp gewoon naast de rotsen ligt. Er is verder niks!

klik voor groot

We lopen nu in de richting van de spoorlijn. Ik heb goede hoop dat het pad vanaf daar redelijk vlak zal blijven alleen heb ik geen idee van de toestand van het pad natuurlijk. Misschien valt het mee. In eerste instantie hebben we even een verhard pad naar een boerderij aan het einde en kunnen we even opschieten. Wafje wil nog wel eerst even wat drinken. Daarna gaan we verder en nemen het graspad dat er prima onderhouden uitziet tot mijn verrassing. We gaan een soort natuur reservaat in zie ik en ik hoor volop vogels.

klik voor groot

Het pad loopt redelijk dicht langs de spoorlijn en zit dus ingeklemd tussen spoorlijn en kliffen met de zee aan de linkerhand. Je kunt dus eigenlijk inderdaad geen kant op alleen vooruit en terug. Apart wel maar het loopt gelukkig prima en hier kunnen we ook wel wat opschieten.

Verderop staat een informatie bord over een smokkelaars bothy uit de periode van Nisbet (van het huis in Eyemouth). Het is ook al uit 1760 en heeft blijkbaar de invloeden van de zee prima doorstaan. Ik weet niet precies hoe ver het pad erheen gaat, maar ik vind het vanaf boven ook wel goed zo. Ik vind het altijd een beetje eng met al die kliffen en zeker met een dove hond die mijn aanwijzingen en waarschuwingen niet hoort. Klik en klaar dan maar even.

klik voor groot

Het is inmiddels 10 uur geworden. De route schiet op zich al aardig op en woefje doet het prima. Ik kijk natuurlijk af en toe op de kaart en kijk dan hoe ver we nog tot een bepaald punt zijn. De grens tussen Schotland en Engeland bijvoorbeeld! Om 10.30 komen we daar aan. Naar Engeland toe staat er niets, loop je in tegengestelde richting dan staat er een bordje ‘welcome to Scotland’. Het andere grensbord is niet eens compleet!

klik voor groot

Inmiddels lopen we richting een caravan park (Marshall Meadows). Vreselijke dingen zijn dat toch! Maar ik maak wel van de gelegenheid gebruik om een van d waterflesjes van woef even bij te laten vullen bij iemand die aan het schilderen is bij zijn caravan. Dat is maar vast weer gevuld. Ze heeft haar eerste 500cc dus al op.

klik voor groot

Aan het einde van het park slaan we weer linksaf. Daar stuit ik op een muur met een trap aan beide kanten. Wafje gaat erop, maar het tussenstukje is te klein om haar te helpen. Met wat aaien en duwen krijg ik haar zover dat ze omdraait en weer naar beneden komt. Daarna ga ik eerst naar boven en ga aan de andere kant naar beneden. Ik weet nu dat ze het trappetje zelf op kan. Dat doet ze na aandringen ook en als ze denkt dat ze wel naar beneden kan springen vang ik haar netjes op en zo zweeft ze in mijn armen naar de grond. Geen gekke dingen doen op je oude dag! We gaan weer verder over een breed en gemaaid pad. Het is wel heel ongelijk maar ik kan hier prima joggen.

Ik kom een echtpaar tegen dat blij is iemand tegen te komen. Ik ben ook nog niemand tegen gekomen onderweg! Zij lopen in tegengestelde richting en komen dus nu vanaf Berwick. Ik vraag naar de toestand van het pad. Het zou zoiets als dit moeten zijn behalve bij de golfbaan bij Berwick, daar is geen doorkomen aan met onkruid en gras tot je middel. Oh. Nu ja, dat gaan we dan nog wel zien straks.

Ik hobbel rustig door langs de kustlijn hoog boven de golven. Inmiddels heb ik die kust wel gezien eerlijk gezegd. Klinkt onaardig misschien maar zo voelt het wel een beetje. De rotspartijen zijn echt prachtig en het geluid van de broedende vogels ook maar toch….. Misschien is het anders als je niet zoveel etappes ervan maakt en dan ook nog eens heen en weer…. Dan is het natuurlijk een stuk minder. De hele route is maar een kleine 50 km en wij maken er op deze manier meer dan 80 km van!

klik voor groot

Bij het caravan park van Berwick zie ik een strandje. Dat is wel iets voor woef en ik ontdek dat er een trap heen loopt. Helaas ligt er onderaan de trap een beetje water tussen de rotsen dat blijkbaar altijd blijft staan. Het is inktzwart en het stinkt. Net daarin gaat ze gauw liggen en neemt een slok. Ik gil dat het niet mag maar ze hoort me niet, maar ziet wel dat ze iets fout lijkt te doen. Daar word ik dan altijd verdrietig van. Ze is zo lief en dit soort dingen brengt haar dan een beetje in verwarring natuurlijk. Ze mag toch altijd in het water? Ik wil alleen niet dat ze ziek wordt en ze mag nou net niet DAAR in gaan liggen en al helemaal geen slok nemen. Ik heb water genoeg!!

We gaan even verder het strandje op en ze gaat daar alsnog in poedelen en we spelen wat met zeewier. Mijn ene schoen staat ineens in het water maar mijn voeten zijn toch al nat van het gras.

klik voor groot

Het is alweer 12 uur als we eindelijk de trap weer naar boven nemen voor ons laatste stukje. We schieten nu echt op ook al is het nog wel een paar kilometer natuurlijk. Het pad rond de golfbaan is inderdaad drama. Typical! Dure golfbaan en even een machine erdoorheen ho maar. Ik kom hier echt nauwelijks vooruit en wandel een heel stuk door het onkruid tot mijn middel. Gelukkig is het een stukje verder weer beter.

Ik loop langs de toren van de coast guard en even later zie ik de pier van Berwick al met een vuurtorentje.

klik voor groot

Ik loop nog even de pier op maar er is niet veel aan en ik keer maar weer terug. We zijn er nu echt bijna! Als ik op de pier loop, besluit ik maar eens op de app te kijken voor de bus. Ik heb de tijden opgeschreven maar ik kan net zo goed even op de app kijken. Daar staan totaal andere tijden maar belangrijker: een heel andere straat! Ik reken een beetje uit hoe ver dat is en bedenk dat ik de 13.00 uur bus zou moeten kunnen halen. Het is nog een stukje lopen en dan kan ik nog even rondkijken, zoeken en woefje eten geven. Ik ben benieuwd of ik straks de juiste bus kan vinden want het systeem is een beetje lastig hier.

We lopen verder en ik zie de pier waar ik vorig jaar met S. gestaan heb op onze fiets route. De route gaat nu nog langs de stadsmuren en even later komen de drie bruggen ook in zicht.

klik voor groot

Als ik bijna bij de Red Lion op Castlegate ben, zie ik een bankje en ga ik woefje eten geven. Ik heb nog even de tijd want de bus stop zou hier 150 meter vandaan moeten zijn aan de drukke weg. Hier is het heerlijk rustig dus een prima moment voor woefje. Ik pak meteen even mijn geld om te betalen straks. Heerlijk dat dat nog met gewoon geld kan bij de chauffeur!

Ik loop verder langs de drukke weg in het centrum en ga naar de bushalte. Ik snap er aanvankelijk geen biet van maar ineens wijst iemand me op de andere kant van de paal waar wel informatie over stopplaatsen staat. De tijden zijn totaal verschillend dan van de app en mijn briefje. Geen 13 uur maar wel eentje om 13.15 dus dat is ook goed. Net als ik een foto wil maken van de wachtende waf bij de halte, komt ineens Perryman 253 of 235 aanrijden. Die kan ik nemen! Ik vraag het voor de zekerheid en leg uit waar ik graag uit zou stappen. Ik betaal 2.80 voor de rit en ga zitten met wafje.

klik voor groot

Al snel rijden we Berwick uit en over de A1 richting Edinburgh. Ik zie de railway en nu weet ik dus waar ik gelopen heb. Wat een gek idee!

Na 16 minuten (!) zijn we alweer in Eyemouth. Ahum dat gaat dus wel iets sneller met de bus dan met de benenwagen. Ik sta precies voor de auto dus ik ga even mijn joggingbroek aandoen en mijn jackje. Wafje ligt alvast in de auto.

klik voor groot

Daarna rijd ik even naar de parkeerplaats dichterbij de haven. Ik wil graag nog even naar die zeehonden gaan kijken als ze er toevallig nu wel zijn. En ik heb geluk! Eentje komt na een poosje even kijken bij de kant of ik misschien iets lekker voor hem heb

klik voor groot

Dat is toch wel heel erg leuk natuurlijk zo dichtbij. Ik blijf even staan kijken en loop daarna verder. Er lijken meer boten in de haven te liggen nu.

klik voor groot

Ik loop nog even verder naar die ijssalon die ik vanmorgen zag. Het schijnt iets bijzonders te zijn dus dat wil ik wel eens proberen dan. Wafje kreeg tenslotte al te eten, ik nog niets. Het ijsje kost 3.30 voor 2 bolletjes. Dat is dus hartstikke duur maar het smaakt wel aardig.

klik voor groot

Ik loop daarna weer terug naar de Co-Op waar de auto staat. Ik heb nu de routes mooi aan elkaar ook al ontbreekt het kleine stukje hier door de haven omdat ik hier pas nu loop en mijn horloge al uit is. Ik zal ook nog een postje maken met de hele route en de allermooiste foto’s van onderweg want er is zo geen touw aan vast te knopen natuurlijk hoe de route nou eigenlijk loopt.

Als ik met de auto het stadje uitrijd, zie ik hoe leuk het eigenlijk is. Het leven begint pas op de tweede rij vanaf de haven natuurlijk dat had ik wel kunnen bedenken. Volop winkeltjes en eet tentjes.

Maar wij zijn moe en voldaan en gaan nu lekker naar huis. De hele Berwickshire Coastal Route zit erop. Niet zoals ik gepland had te lopen, maar alsnog gedaan. Wafje liep ruim 65 kilometer mee de afgelopen dagen en dat is dus een stuk langer dan de kleine 50 km die de route eigenlijk is. Maar zo was het ook goed.

Op naar het volgende avontuur.

gegevens:

* 22,6 km
* 15 graden

juni 176 km – 2017 totaal 1.585 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 805 km

Gisteren heb ik een stukje van de route met woefje gedaan. Dat was het ‘inhaal rondje’ van eergisteren toen we ons doel niet haalden vanwege het warme weer en het zware pad. Voor vandaag staat voor mij ook een ‘inhaal rondje’ op het programma. Toen ik zondag zelf het rondje startte vanaf the Cove haalde ik Dowlaw ook niet vanwege het warme weer. Ik liep toen de terugweg over weg terug en dat scheelde een stuk. Voor vandaag kan ik dat ook doen. De heenweg loop ik via de Coastal route en de terugweg kan ik weer via de weg doen. En ik weet al dat die weg heerlijk alleen maar zal dalen totdat ik weer bij de auto ben. Natuurlijk moet ik dan het eerste stukje klimmen, maar dat zal toch off road zijn en al langzaam gaan.

Ik zal dus niet al te lang onderweg zijn vandaag en dat is maar goed ook want er wordt onweer voorspeld en daar heb ik geen zin in. Regen is niet erg maar onweer vind ik gevaarlijk. Ik wandel dus eerst met woefje en ga daarna direct op pad voor mijn ren rondje. Wafje mag echt niet mee. Het weer is prima maar ze moet uitrusten voor de lange route van morgen en bovendien loopt dit stukje route veel te veel over de verharde weg en daar is toch niets aan voor haar. Ik geef haar dus een aai en vertrek zonder acht te slaan op die zielige hondenogen die me nastaren.

Al snel parkeer ik de auto naast het rijtje huizen waar ik zondag omkeerde. Dat was een prima punt en ook het enige punt op deze doodlopende weg naar de boerderij bij Red Heughs waar je de auto neer kunt zetten. Er stopt ook een soort taxi busje die kennelijk hier overal kinderen oppikt voor school.

Ik ga gauw van start en het eerste stukje loopt ook over een verharde weg naar de boerderij aan het einde die ook het eindpunt is van deze weg. Ik word onderweg nog aan de praat gehouden door een boer in zijn pickup truck. Of het niet te koud is om te wandelen. Het is 16 graden, alleen staat er een beetje veel wind vandaag. Een hele omslag sinds de voorgaande dagen maar ik vind het prima om te lopen zo. Ik leg uit dat ik even een korte warming up doe en dat ik straks ga joggen. Ik heb geen idee of de man zich afvraagt of ik gek ben trouwens. Van joggen zal straks vast weinig komen met het stukje achter de boerderij richting Dowlaw. Hij rijdt weer verder en ik ga dan maar eens joggen nu het nog kan op dit verharde pad. Even afstand maken! Ik geniet van een enorme haas die voor me uit blijft hopsen. Het uitzicht naar links richting de zee is prachtig ondanks het donkere weer. Aan het einde van de weg loop ik over het erf van de boerderij. Daar loopt het pad ook echt gewoon overheen en ik vind dat altijd wel bijzonder dat dat gewoon mag.

klik voor groot

Na de boerderij is er natuurlijk geen mooi pad meer te bekennen. Op sommige stukken kan ik nog aardig uit de voeten maar op andere delen is het echt niks en kan ik niet eens een pad ontdekken. Dat is best lastig want je moet dus ver vooruit kijken naar een paaltje met een gele stip om te weten in welke richting je een veld moet oversteken. De route klimt hier ook aardig maar het uitzicht achter me wordt natuurlijk steeds mooier naarmate ik hoger kom.

klik voor groot

Er zijn diverse kissing gates waar ik makkelijk doorheen kom. Ik ben over de eerste uiteindelijk maar geklommen omdat ik die niet open kon krijgen. Goed dat ik zonder wafje was want het ging maar net met mijn lange benen. Het ‘pad’ loopt meestal langs een akker ofzoiets. Niet echt wat je je voorstelt bij een pad van een grote wandelroute. Er liggen soms stenen, waarschijnlijk om met nat weer te zorgen dat het nog beloopbaar blijft. Maar als het gras zo hoog is, zie je die stenen dus niet en verzwik je je enkels als je niet oplet. Maar ik loop rusig door en jog rustig waar dat kan.

klik voor groot

Het gaat allemaal best snel en ik ben dus straks ik no time al bij het keerpunt op weg naar Dowlaw waar ik gisteren met wafje was. Gek idee. Voor mij mag het allemaal wel wat langer duren vandaag maar het is nu eenmaal niet anders. Voor gisteren erbij met woef was het teveel geweest denk ik.

klik voor groot

Na ruim 5 kilometer sta ik weer op de Dowlane Road en sla ik rechtsaf. Het is inmiddels best grijs maar het is nog steeds droog en ik hoor nog geen onweers gerommel gelukkig. Vanaf nu loop ik alleen maar over de weg terug en het laatste stuk is lekker downhill.

klik voor groot

Als ik op de drukkere weg terug richting Old Cambus loop, zie ik op een gegeven moment heel in de verte al het blokje huizen en mijn grijze lange auto ernaast. Grappig om dat zo te zien liggen vanaf hier. Daar moet ik dus heen. Het wordt steeds grijzer en ik hoor inmiddels wat gerommel. Even doorlopen dus maar. Het uitzicht is ook hier mooi ondanks dat je over de weg loopt. In de verte zie ik het powerstation en de cement fabriek met de hoge toren. Ik zie zelfs de contouren van Bass Rock in zee liggen. Op zich jammer voor de foto’s dat het geen helder weer is, maar het loopt heerlijk (zolang het niet onweert).

klik voor groot

Na 10 kilometer sla ik weer rechtsaf voor het laatste stukje naar de auto en het huizen blokje. Het lijkt hard te regenen boven zee en later zie ik onderweg dat dat klopt want er liggen op een bepaald stuk autoweg grote plassen. Wat vreemd dat het zo plaatselijk is want ik heb niets gehad op 2 spetters na. De wolken zijn wel grijs en vreemd dus ik ben blij dat ik er ben.

klik voor groot

Dit was dus maar een kort maar mooi rondje. Jammer dat ik dit niet zondag kon doen toen ik vanaf de Cove startte maar het was het teveel die dag. Gelukkig kon het ook op deze manier en zo is de route nu compleet vanaf de Cove tot Eyemouth. Rest dus nog de laatste etappe van Eyemouth naar Berwick. Die hoop ik morgen met wafje te gaan lopen!

gegevens:

* 10 km
* 15 graden

juni 154 km – 2017 totaal 1.562 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 782 km

Gisteren liep ik een mooie route vanaf St Abbs Head richting Dowlaw. Helaas was het te warm en keerde ik bij een stroompje ergens halverwege om. Het traject was nogal zwaar om te lopen en ik zag me niet meer die laatste 7 km (heen en terug) met wafje daar lopen. Ook bleek ik mijn geheugenkaartje in de laptop gelaten te hebben en dus had ik geen enkele foto. Niet echt een succesvolle trip hoewel het erg mooi was. Maar de route is dus nog steeds niet klaar want lag er eerst nog een stukje vanaf Old Cambus naar Dowlaw voor mij zonder woef, nu lag er dus nog een stukje Dowlaw naar St Abbs head. Wat dat nu toch is met dat punt daar op de kaart….

Omdat woef na gisteren totaal niet moe leek, koos ik vandaag voor het stukje met woef vanaf Dowlaw dus naar het keerpunt van gisteren. Het weer is prima vanmorgen, bewolkt en een goede temperatuur. Voor vanmiddag wordt weer warmer weer voorspeld dus we gaan gewoon meteen na de ochtend plas op pad. Ik moet wel even zoeken op de kaart waar nu de parkeerplaats is. Zodra ik van de weg afsla richting Dowlaw, rijd ik een soort niemandsland in. Links schapen en heuvels en rechts een windmolenpark en nog meer rimboe. Ik rij eerst langs een quarry maar ik zie op de kaart dat ik nog veel verder moet. Ik zie ook dat ik over deze weg ga teruglopen als ik mijn eigen stukje doe vanaf Old Cambus. Gelukkig loopt de weg dan omlaag, want we blijven nu maar stijgen!

Uiteindelijk kom ik na twee wildroosters inderdaad bij een parkeerplaatsje vlak voor de boerderij die het einde vormt van dit weggetje. We beginnen vol goede zin aan de ronde. Het is meteen al mooi met fraaie uitzichten richting Dunbar. Ik zie zelfs de vuurtoren en die vreselijke cement fabriek en het power station. Daar zijn we deze hele kustweg begonnen! Wat is dat ver weg zo. Overal lopen schapen met hun lammetjes.

klik voor groot

Ik maak de fout om eerst naar de ruine van Fast Castle te gaan. Ik weet al dat dit helemaal in de diepte boven de zee ligt en als ik het een beetje in beeld heb na 750 meter vind ik het wel genoeg omdat we de hele route nog moeten. Doe je dit aan het einde, dan ga je sneller gewoon helemaal naar beneden omdat je dan alle tijd hebt. Niet handig dus.

klik voor groot

We klauteren weer naar boven en beginnen aan de echte route naar ons keerpunt van gisteren. Dat is maar een kleine 4 kilometer dus dat is maar een klein stukje. Eest lopen we achter een uur langs waar het onkruid toren hoog staat. Die farm krijgt vast geld voor het onderhoud over hun terrein maar ze doen niets. Ik loop deze keer met stokken en ik hou maar een beetje alles bij mijn blote benen vandaan.

Daarna lopen we al snel over een heel breed weiland waar een soort pad te zien is. Overal lopen schapen en lammetjes en het uitzicht is prachtig. Ik ben blij met dit weer (zeker voor woef) maar voor de fotos zijn die blauwe luchten natuurlijk eigenlijk beter. Maar mooi is het!

klik voor groot

Een stukje verder steken we Dowlaw Burn over en daar kan wafje even badderen en drinken. Dat is mooi want straks bij het keerpunt kan dat natuurlijk weer.

klik voor groot

Na het watertje lopen we verder en het is eigenlijk prima begaanbaar. Ik kan zelfs hier joggen en dat doe ik dan ook zodat we een beetje opschieten. Dat is anders dan gisteren dus en veel makkelijker. Het loopt wel wat op en neer maar niks schokkends en prima te doen allemaal. Het uitzicht over Rough Heugh is prachtig. Jammer genoeg staat de zon in mijn gezicht dus de uitzichten voor me (richting St Abbs Head) laten zich door het licht niet vangen. Het is wel erg mooi en gelukkig deze keer niet eng omdat er langs de klif een hek staat zodat woefje nergens iets engs kan doen. Gek genoeg zijn hier geen of weinig konijnen. Dit loopt dus een stuk rustiger dan gisteren!

klik voor groot

Na een paar kilometer zie ik al heel in de verte het punt waar mijn auto gisteren stond. Wat een mooi uitzicht over St Abbs! Ik zie de zee met zijn mooie kleuren en de rotsen met de vogels.

klik voor groot

Op een gegeven moment denk ik dat we al dichtbij het keerpunt gekomen zijn. Ik zie een paal met wegwijzer die naar links wijst en ik kijk de diepte in. O ja. Ahum daar stonden we gisteren dus. Toen keek ik omhoog en zag ik boven op de heuvels ook verdwaald paaltjes staan. Dat leek allemaal erg ver weg en moeilijk gisteren. Ga ik naar beneden? Tuurlijk doen we dat. Ik heb stokken bij me en straks naar boven is een stuk makkelijker.

klik voor groot

Ik kijk ook met verbazing naar het veld tegen over me. Daar ben ik dus gisteren eerst naar beneden gegaan en daarna weer omhoog. Dat kan ik me dus nauwelijks voorstellen als ik zo kijk. Dat ziet er toch niet begaanbaar uit zou je zeggen maar blijkbaar wel en nog makkelijk ook. Geen handen en voeten werk ofzo maar gewoon een kwestie van ene voet voor (of naast) de andere zetten. Ik vind dat nog steeds bijzonder. Ook nu weer. Ik ga gewoon langzaam naar beneden. Hier is natuurlijk geen sprake van joggen ofzoiets. Mijn tempo ligt soms rond de 22 min/km en dat is dus nog geen 3 km/uur.

Maar gaandeweg komen we natuurlijk gewoon beneden. Het scheelt wel dat ik weet waar ik heen moet en dat ik het bruggetje over de waterval bij Westerside Dean al zie liggen.

klik voor groot

Wafje gaat natuurlijk weer even badderen maar niet zo lang als gisteren. Dat is dus blijkbaar niet nodig gelukkig. We gaan weer terug over het bruggetje en vangen nu aan met de klim weer naar boven. Gisteren was ik natuurlijk totaal onzeker over de rest van het pad en was het bloedheet. Ik probeerde toen een klein stukje en besloot toen terug te keren. Prima beslissing en nu staan we hier alsnog.

klik voor groot

De klim is zo gedaan natuurlijk. Ik vind het pad wel lastiger te vinden nu de andere kant op. De route loopt officieel ook zoals ik de heenweg liep en geen hond heeft de route eens de andere kant op gelopen om te kijken of de paaltjes dan ook goed staan. Nu begrijp ik waarom het gisteren ook zo moeizaam ging.

Als ik weer lekker over het brede veld aan het joggen ben, kom ik een boer tegen op zijn quad. We raken aan de praat en ik sta zeker een kwartier te kletsen over de honden en de schapen. De man controleert tweemaal per dag alle schapen en lammetjes. Daarvoor scheurt hij rond in de rimboe op zijn quad met twee honden. Een van de honden is een jong reutje. Een enorme softie maar hij kan er wel al wat van en let goed op de oudere reu die ook mee rent. Hij werkt de honden totdat ze aangeven niet meer te kunnen, meestal rond 11 jaar. Thuis zit er nog eentje van 13 die nu met pensioen is. Het lijkt me een aardige boer met hart voor zijn dieren. Ik vertel over het lammetje van gisteren dat aan de verkeerde kant van het hek stond. Jammer genoeg maak ik geen foto. Ik moet dat volgende keer toch gewoon vragen. Het is zo leuk, een wat oudere boer met zijn honden op de quad. Ik vind mensen hier overigens erg aardig. En ik voel me ook bevoorrecht dat ik zomaar over het land mag struinen. Overigens heeft deze boer vooral last van dassen en vossen en minder van honden die de lammetjes aanvallen. Mijn woefje zit heel braaf rond te kijken naar alle witte wolbalen die om haar heen lopen. Zij wil liever een konijn.

Na zeker een kwartier gaan we maar eens verder. Ik jog weer heerlijk over het veld. Wat een verrassing dat het pad vandaag zo makkelijk gaat. Ik raak wel een paar keer de weg kwijt ook al liep ik hier net dus ook de andere kant op. Ik zie die stomme paaltjes echt niet of gewoon te laat weet ik veel.

klik voor groot

Ik presteer het zelfs om ergens een hekje door te gaan en me af te vragen of ik daar nou echt doorheen kwam vanmorgen. Neem dus want zodra ik bij een hek met koeien erachter aan kom weet ik al dat ik fout zit. Er stond hier echt een pijltje maar ik interpreteerde dat dus verkeerd. Het is maar een klein stukje terug en al snel zitten we weer op de route en komen we weer bij Dowlaw burn uit. Wafje gaat weer even badderen en is daarna helemaal weer happy. Even verderop zie ik een ree hoog boven het veld uitspringen. Wat een mooi gezicht!

klik voor groot

Het laatste stukje gaat omhoog en daar wandel ik maar even. Ik kijk met plezier naar het uitzicht en de dieren om me heen. Ik probeer ook een selfie te maken van wafje en mij maar de foto’s die leuk zijn, zijn allemaal onscherp doordat de camera instelde op de grasjes en niet op ons.

klik voor groot

Daarna zijn we alweer bij de auto. De lammetjes lopen er nog steeds omheen. Omdat ik op de kaart heb gezien dat ik nog een stukje over de weg kan doorlopen, doen we dat. Ik loop totdat de route hier op deze weg uit komt vanaf de kliffen zodat mijn eigen rondje morgen net iets korter zal zijn. Ik hoef dan morgen niet weer eerst naar de parkeerplaats te lopen, maar kan meteen als ik op de weg uit kom rechtsaf slaan voor de terugweg.

klik voor groot

Op het keerpunt maak ik een kiekje van het uitzicht maar het is net even donker door wolken. Wat bof ik met het weer voor woefje nu! Ik zie toch heel ver en ik ben benieuwd naar de route morgen.

klik voor groot

Als ik weer bij de auto ben, zitten er 14 kilometer op de teller. Dat was redelijk makkelijk en leuk om te doen zo samen met wafje. Er staat een busje met een ouder echtpaar en we raken aan de praat. Ze nodigen me uit om alles van binnen te bekijken. Twee bedden die overdag bank zijn, een keukenblokje en kastruimte. Ze zijn vaak op pad en ook gewoon op het vasteland. Eigenlijk kunnen ze overal wel wild campen met deze Mercedes bus die ze zelf hebben ingericht. Thuis hebben ze nog een kleine auto voor in de stad rond het huis want dan is de bus natuurlijk niet handig. Ze zijn nu drie dagen onderweg en sliepen bij de quarry waar ik langs reed op weg hier naartoe. Dat herinner ik me ook ineens want ik heb daar nog op de kaart gekeken of dat de parkeerplaats was die bedoeld werd in de beschrijving van de coastal route. Leuk om te doen dit soort dingen en heel makkelijk ook.

Ik sta best lang te kletsen maar uiteindelijk nemen we afscheid en ik rijd ook naar huis. Inmiddels schijnt de zon volop. De hele middag zitten waf en ik lekker in de tuin in het zonnetje. Precies goed zo. Minder leuk voor de foto’s maar zo konden we tenminste heel makkelijk dit rondje doen.

klik voor groot

Morgen doe ik even het stukje Old Cambus naar het keerpunt van vandaag. Dan is de hele route tot aan Eyemouth gelopen. Eigenlijk ook samen met de John Muir link dus vanaf de light house helemaal naar Eyemouth. Wat nog rest is de etappe Eyemouth naar Berwick en daar puzzel ik nog even op. Ik hoop dat het haalbaar is om die donderdag te doen met wafje. Alleen de heenweg en terug met de bus. Dat lijkt me veiliger dan met de bus naar Eyemouth en per se terug moeten lopen omdat de auto daar nu eenmaal staat. Lukt het niet vanwege het weer, dan kunnen we altijd bij Burnmouth omkeren. Alleen moeten we wel vroeg starten want de bus rijdt goed tot 14.30 en daarna maar eenmaal per uur. Afwachten maar, eerst mijn rondje morgen en dan wordt regen en onweer voorspeld na deze warme periode.

gegevens:

* 14 km
* 18 graden

juni 144 km – 2017 totaal 1.552 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 772 km

Vandaag ga ik weer op avontuur met woefje. We gaan proberen vanaf St Abbs head naar Dowlaw terug te lopen en weer omgekeerd. Ik zal de auto parkeren net voor St Abbs Head op een parkeerplaatsje en vanaf daar eerst naar de light house lopen en vanaf daar terug naar de auto en de route vervolgen.

Alles heb ik gisteren al klaar gemaakt. Camera opgeladen, extra water in mijn rugzak, petje, zonnebrand etc. Route is duidelijk dus niets kan ons meer gebeuren. Al vroeg zijn we op pad en om 8 uur rijden we de kronkelweg naar boven op richting de parkeerplaats. Eigenlijk is dat niet de bedoeling dat je doorrijdt daar en er wordt een bijdrage gevraagd van 3 pond per dag voor een auto. Je moet ook zelf het hek open en dicht doen. De echte parkeerplaats ligt hier onderaan de weg!

Al snel zijn we boven bij het eerste kleine parkeerplaatsje. Er is natuurlijk nog niemand hier. Ik doe mijn rugzak om, probeer even of ik de stokken mee ga nemen (en doe dat niet) en vertrek met mijn verrekijker om mijn nek naar de vuurtoren. Daar moeten we eerst even heen voor een foto en natuurlijk om de routes netjes te laten aansluiten. Overal hopsen konijntjes en woef weet ineens niet meer dat ze voor veerwild is gefokt en rent erachter aan. Zo wordt ze meteen al door moe dus het mag niet. Ik vind het bovendien ook eng daar want ze kan aan de linkerkant zo het ravijn inkletteren als ze te ver door rent. Ze gaat even aan de riem maar dat loopt natuurlijk vervelend zo met woef en verrekijker.

Al snel zijn we weer bij de vuurtoren waar ik eergisteren ook was met wafje en waar we omkeerden richting St Abbs.

Ik maak een paar hele mooie foto’s, ook vanaf de rand van de klif zodat je mooi de diepte kunt zien. Met deze strakblauwe lucht is het allemaal natuurlijk extra mooi. Na de foto’s gaan we weer terug richting de auto en volgen weer het pad. Ik loop nog even over het gras naar de rotsen waar de vogels broeden. Ik maak wat foto’s en geniet van het uitzicht en de geluiden. Grappig genoeg hoor je de vogels gigantisch roepen als je ernaast staat. Oorverdovend met de geluiden uit de diepte. Maar zodra ik verder loop en rond de rots ben, is het helemaal stil. Heel bijzonder.

Ik moet weer even opletten of wafje geen konijntjes vangt maar al snel zijn we langs de auto en lopen we over het pad. Dat ziet er niet echt opwekkend uit met de eerste klim die ik voor me zie opdoemen. Grasveld en verder niks. Ik moet zelfs goed zoeken waar ik het pijltje zie staan zodat ik weet welke richting ik ongeveer aan moet houden. Aan het einde van het veld is een trappetje. Wafje krijg ik daar wel overheen, want daar hebben we ervaring mee. Eerst even naar boven, wachten op mij en dan til ik haar vanaf de andere kant er weer af. Mijn dappere lieverd doet het allemaal maar!

klik voor groot

Daarna klimmen we weer verder. Ik maak prachtige foto’s van de uitzichten en ook van de auto die achter me in het zonnetje blikkert in de verte. Het gaat allemaal heel langzaam. Wandelend is het al lastig maar we komen wel ergens neem ik aan. Even verder loopt een heeeel klein stroompje waar waf even drinkt. Ik ben er niet zo blij mee want er lopen ook schapen in het veld dus het kan vervuild zijn. Waarom ze nou mijn water niet wil, weet ik niet. Ik heb haar bij de auto al lekker helemaal nat gemaakt met water uit een fles.

Verder en verder gaan we. Ik kijk op de kaart hoe ver het volgende stroompje is want ik heb gezien dat er wel wat blauwe lijntjes in de route zitten, ik weet alleen niet hoe hoog we daarover heen gaan natuurlijk. Afwachten maar!

We lopen over een weiland met veel schapen die fotogeniek op een heuveltje staan. Ik maak er natuurlijk even een foto van en ook van het uitzicht rechts van me. De kliffen zijn heel hoog en het uitzicht over de zee is natuurlijk prachtig. Ik heb op kleine stukken woef wel aan de riem omdat ik als de dood ben dat ze ervan af valt. Ze hoort me totaal niet, dus ik kan ook niet bijsturen. Dit loopt allemaal erg lastig maar het is niet anders.

Onderweg komen we nog van alles tegen verder. Lastige stiles waar ik woef overheen moet tillen en rare hekjes. Maar we komen natuurlijk overal overheen en doorheen. Ergens gaat het niet goed en springt ze van veel te hoog naar beneden. Als dat maar goed gaat want ik til haar al manden zelfs uit de auto om haar niet op haar polsen te laten landen! Gelukkig zie ik in eerste instantie niks.

Het gaat alleen wel erg traag en het is ontzettend warm. Ik maak wafje nat en ze heeft inmiddels al een keer echt even met haar pootjes in het water kunnen staan. We lopen weer over een weiland met schapen. Ik zie nergens echt hoe het pad loopt en uiteindelijk blijkt het heel steil naar beneden te lopen. Wat idioot! Vervelend genoeg lopen er veel lammetjes vlakbij en ook konijnen en dus doe ik woefje aan de riem. Als de boer ineens denkt dat wafje achter een lammetje aan rent is het knal! Maar steil naar beneden lopen over een smal pad met een hond aan de riem is dus echt onmogelijk. Ik laat haar weer los op het moment dat de lammetjes allemaal weg zijn en dat gaat een stuk beter. Straks moeten we dit weer omhoog!

Het is snoeiwarm nog steeds. Gaan we het wel halen naar Dowlaw? Ik kijk op de kaart. Het is nog maar een kleine 4 km. Maar dan ook die 4 km weer terug PLUS het stukje dat we nu gedaan hebben en waar we lang over doen. Het lijkt me geen goed idee. Maar op de kaart zie ik ook dat we over 500 meter weer een stroompje moeten krijgen dus daar gaan we nog even heen. Gelukkig is dat een echte stroom waar woef heerlijk in gaat badderen als een zeehond. Ik hou haar aan de riem zodat er niets is kan gaan en zit met mijn kont op de brandnetels op de rand. Ik maak een foto want het is zo schattig om mijn dappere woef zo lekker te zien in het water. Ze kijkt tevreden en haar tong is niet meer zo rood als net. Dat was voor mij een teken dat we echt terug moesten ook al zag ze er verder prima uit en was haar tong mooi vochtig en plaste ze ook nog vaak genoeg.

Dowlaw is blijkbaar nog 3.6 km via de route volgens mijn kaart. Dat lijkt me nou een prima rondje vanaf Dowlaw hierheen om de route weer aan te laten sluiten met die stroompje als keerpunt dan.

Ik besluit dus om te keren en stuur weer een OK uit met de Spot. Omdat ik geen mobiele ontvangst heb, loop ik weer netjes met de Spot op mijn rugzak. Ik zet vast een mailtje klaar voor S. met de mededeling dat het prachtig is maar dat we terugkeren nu.

Ik kijk nog eens naar het uitzicht. Het is zo bijzonder. Ik sta hoog boven de kliffen, een van de hoogste van het land. Onder me zie ik de zee die op hele stukken waar het ondiep is heel helder is. Bijna groenblauw doorschijnend. Doordat er wolkjes soms voor de zon drijven, zie ik een heel schaduwspel onder me. Helder waar de zon schijnt maar meer contrast waar het even schaduwrijker is. Ik zie vogels voorbij vliegen en op de hoge rotsformaties die her en der boven het water uitsteken, broeden vogels die veel geluid maken. Kijk ik verder weg, dan zie ik het pad omhoog en omlaag slingeren. Heel bijzonder en ik maak een paar foto’s om te trachten het beeld dat ik zie en beleef vast te leggen.

Ik ben inmiddels op de terugweg. Volgens de kaart is het nog maar 2.6 km naar de auto. We zijn eerst weer over dat enge steile weiland gelopen maar moesten nu klimmen in plaats van dalen. Dat gaat mij altijd wat beter af want ik ben geen daal schaap kennelijk. Langs de lammetjes, via de muur weer naar het pad langs de klif. Rechts van me ligt nu een meertje en ik zie zelfs een boerderij en grote koeien met kalfjes. Ik vind dat dus heel bizar dat hier in de rimboe een boerderij ligt. Maar met dat water is het misschien wel logisch ik weet het eigenlijk niet.

Ik ga even op een rotsblok zitten om even uit te puffen met wafje. Ik kijk om me heen, luister en geniet. Het is net een schilderij hier. De natuur kan toch zo mooi zijn! Wafje hijgt eigenlijk niet zoveel en ziet er tevreden uit. Water hoeft ze niet dus dat doe ik maar over haar koppie dan. Omdat ik op de telefoon naar de kaart kijk, maak ik een kiekje ermee.

klik voor groot

Na een poosje gaan we weer verder. Onze eerste stop is nu weer het stroompje even verderop maar daar hoeft ze niet meer in blijkbaar dus we gaan door. Nu komt het lastige stukje met de stiles waar ik haar moet tillen en uiteindelijk ook weer de trap bij het laatste weiland. Grappig dat alles ook sneller gaat wanneer je de weg kent. Wafje kent die ook blijkbaar want ik hoef niet eens te kijken omdat zij gewoon precies loopt zoals we moeten lopen. Ook al zie je geen pad, zij kiest nu trefzeker de weg terug. Bovendien helpt het natuurlijk ook dat we nu lekker kunnen afdalen richting de auto en niet meer hoeven te klimmen.

Al snel staan we weer bij de auto. Ik maak nog een foto van de auto in de verte en daarna zijn we in no time al daar aangekomen. Omdat woefje eigenlijk heel kwiek en blij is, kies ik nog als bonus rondje voor een rondweg langs Mire Loch, een meertje. Dat is werkelijk prachtig. Eindelijk even ‘normaal’ lopen met als toegift een mooi uitzicht over een meer. Halverwege kan woefje er even in en dat doet ze natuurlijk graag. Ik maak een geweldige foto over het meer richting de zee met alle gele lisdodden op de voorgrond. Wat een bijzonder gezicht zo dit vlakke meer, de heuvels in de verte en de zee op de achtergrond. Echt een bijzonder plaatje.

Na het badderen gaan we weer verder. Ik rond het meer en zie nu waar de wandelaars vandaan kwamen die ik eergisteren hier vandaan zag komen op weg naar St Abbs Head. Dat doen wij dus niet, wij slaan rechtsaf rond het meertje om weer terug te gaan naar de parkeerplaats.

Als ik weer rechtsaf geslagen ben, zie ik woefje nergens. Ik loop terug en zie woef totaal geconcentreerd in de jachthouding staan. Een pootje omhoog getrokken, staart mooi horizontaal gestrekt, hoofd naar voren gestrekt. Ze ziet duidelijk iets en ik moet maar eens komen kijken vindt ze. Ik maak eerst nog een mooie foto van deze houding. Zo te zien is ze echt niet moe! Maar dan zie ik ineens links bovenin ‘no card’ heel kort voorbij flitsen. No card? Dat betekent dus dat ik geen enkele foto heb van deze geweldige trip. Ik kan wel janken. Inmiddels is wafje alweer bij me want het konijntje dat ze voor me gevonden had is ontsnapt naar de andere kant van het hek. Ik kijk nog eens naar de camera en baal verschrikkelijk. De foto’s zijn het kadootje voor mij na een dergelijk avontuur.

Ik loop verder en denk na hoe dit kon gebeuren. Waarom blokkeert die stomme camera niet? Als ik het op het eerste moment had gemerkt, had ik gewoon een foto gemaakt met de telefoon! Nu heb ik niets op een paar foto’s na die ik toevallig met de telefoon maakte. Ik aak nog 2 foto’s bij het meertje

klik voor groot

Nergens meer zie ik het fraaie uitzicht nu over het meer met de zee als achtergrond omdat het pad aan deze kant lager loopt. Wel loop ik tussen de zoemende rot vliegen die me lijken te pesten. Als ik weer bij de auto ben, maak ik nog maar een foto van het uitzicht daar. In ieder geval geeft het een idee van de kliffen en de hoogte. Maar de prachtige blauwe lucht is weg (gelukkig voor woef anders had ik het bonus rondje niet kunnen doen) en het momentum ook een beetje.

klik voor groot

Ik twijfel even of ik met de auto even door zou rijden naar de vuurtoren voor een foto maar ik doe het niet. Vanmorgen dacht ik al een fraaie foto gemaakt te hebben en dat moment is er gewoon niet meer. Ik ben er verdrietig van want voor mij zijn de plaatjes heel dierbaar. Vooral de foto’s van mijn dappere waf in het landschap.

Na 10 km stappen we weer in de auto en rijden weer de slingerweg naar beneden. Het is nog steeds 24 graden maar de bewolking die ook voorspeld werd, drijft inmiddels binnen. Goede beslissing om halverwege om te keren. Wafje is nog helemaal fit en blij en het laatste stukje Dowlaw naar het punt waar we vandaag zijn omgekeerd is nu maar 7 km dus prima te doen met een extra lusje misschien wel naar de ruines daar. We komen er wel, met elke keer een stukje. Het is niet goed voor te stellen hoe lang je over zon ukkestukje doet. Maar ik snap nu wel dat voor deze etappe die dus 11 km zou moeten zijn 6 uur doet volgens de website. Dat doen wij dan een stukje sneller maar het duurt nog steeds uren.

Onderaan de slingerweg maak ik met de telefoon nog en foto van het hek dat ik weer open en dicht moet doen.

klik voor groot

Nu naar huis en er staat dus nog een stukje van de route te doen. Volgende keer dus hopelijk weer met fraaie foto’s.

gegevens:

* 10 km
* 24 graden

juni 130 km – 2017 totaal 1.538 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 758 km

Gisteren liep ik met wafje de vijfde etappe van de Berwickshire Coastal route. Dat was werkelijk een prachtige route. Vandaag is het weer heel heet en heeft wafje een rustdagje. Ik ga zelf wel op pad en ga een deel van de eerste etappe nu doen. Die loopt vanaf the Cove tot Dowlaw. Dat is 12 km en heen en weer maakt dat 24 km. Voor vandaag is dat veel te ver omdat het zo enorm warm is, dus ik besluit de helft te doen omdat ik dan de andere helft woensdag kan doen of dinsdag. Ik kan namelijk daar met de auto komen, dus dan moet dat zo te doen zijn in twee delen.
Meteen na de korte wandeling moet woef ga ik al op pad. Om 9 uur sta ik al op de parking bij the Cove waar het nu nog heerlijk rustig is. Natuurlijk loop ik eerst even naar beneden naar het haventje. Het is daar zo mooi. Ook al was ik hier een paar dagen geleden met woef ook, ik vind gewoon dat het erbij hoort en zeker met dit prachtige weer. Ik maak eerst nog een foto van het kunstwerkje ter nagedachtenis aan de overleden zeelieden in 1881. Ik schreef gisteren al dat bij St Abbs ook een dergelijk kunstwerkje staat maar dan met minder mensen. Links die van de Cove, rechts van St Abbs.

klik voor groot

Daarna hobbel ik naar beneden, ga door het tunneltje en geniet van de stilte daar. Wat heerlijk zo!

klik voor groot

Als ik weer alles gezien heb, ga ik terug naar boven en neem het pad bovenlangs de kliffen. Ik liep hier al eens eerder toen ik een stukje van het Southern Upland Path deed. Ik ben benieuwd hoe de route dit jaar is, want ik herinner me nog een en al ellende bovenlangs. Het is snoei heet en ik ben blij dat woef niet bij me is. Het zweet druipt van mijn hoofd af ondanks dat ik een petje op heb dat alles tegen zou moeten houden. Vandaag ben ik dik ingesmeerd want gisteren had ik dat o mijn benen niet goed gedaan en was ik toch verbrand. Mijn gezicht niet want dat zit zo dik in de sunblock dat het lijkt alsof ik op Alaska ben geweest en geen zon gezien heb. Liever dat dan straks een oude huid.

Al snel merk ik dat het pad weer ellende is. Het is smal, heel ongelijk en bovendien loop je op sommige stukken vlak langs de kliffen. Dood eng en ik ben dubbel blij dat ik woef niet heb. De vorige keer liep ze in een tuigje met me mee. Maar al snel is alles vergeten want ik heb uitzicht over het haventje beneden. Eerlijk gezegd zitten er zeker 10 foto’s in mijn reeks, steeds vanaf een andere plek maar ik koos uiteindelijk voor deze. Eentje lijkt wel genoeg.

klik voor groot

Ik hobbel zo goed en kwaad als het gaat over het pad. Het is meer wandelen en zelfs dat gaat tergend langzaam. Had ik hier willen hobbelen met mijn grote rugzak? Ik erger me nergens aan, geniet van het uitzicht en sta vaak even stil om te kijken en te luisteren. Je hoort hier niets en dat is prettig. Geen geluid van het verkeer.

Langzaam kom ik wat dichterbij Pease Bay waar een groot caravan park is. Tot daar ken ik het van mijn southern upland avontuur. Ik realiseer me ineens dat ik toen een andere terugweg heb genomen en kijk op de kaart en roep de oude track op. Gelukkig! Ik kan gewoon over de weg terug dus dat scheelt een hoop tijd en gedoe. Ik hoef niet per se weer dit zelfde stukje te zien, hoe mooi het ook is.

Ik sla linksaf en loop over de weg die door het caravan park gaat. Via een trappetje steek ik een ford over en daarna loop ik een stukje door. De vorige keer ging ik hier rechtsaf ergens de rimboe in. Ik maakte destijds de route niet af omdat ik het creepy vond. Dat gebeurde me nooit eerder maar toen wel.

Na een paar honderd meter moet ik een trap op. Dat is vast een klimmetje maar met trap gaat het makkelijk.

klik voor groot

Daarna is het uitzicht prachtig maar het pad zo mogelijk nog slechter. Ik kom nauwelijks vooruit en op sommige stukken is het echt dood eng. Gelukkig hoef ik hier straks ook niet meer langs weet ik en dat is een hele geruststelling. Had ik nou mijn stokken maar meegenomen! Het pad is niet meer dan een strookje door het gras. Nauwelijks te zien dus ik ga niet hardlopen en zwikken en vallen. Links de diepte, rechts prikkeldraad lijkt me geen goede combinatie. Rustig aan verder wandelen dan maar.

klik voor groot

Als ik aan het einde kom, moet ik rechtsaf door een kissing gate. Er lopen ineens schapen dus dat is leuk. Het pad ziet er ook meteen een stuk beter uit. Maar wat is dat nu? Aan mijn kant loopt een zwart lammetje. Volgens mij klopt daar iets niet want hoe komt dat diertje daar nou en belangrijker: hoe komt hij daar nou weer weg? Moeder en broertje staan aan de andere kant. Aanvankelijk loop ik door en laat het zielige geblaat achter me. Maar dat kan toch niet? Dat beestje kan nergens heen. Ik kan daar slecht tegen dus ik ga terug.

klik voor groot

Ik probeer van alles maar het lukt me niet om lam en moeder te herenigen. Het kost me meer dan 20 minuten maar het gaat echt niet. Teleurgesteld loop ik door. Ik hoop dat ik straks bij een boerderij kan vragen of de schapen daar thuis horen.

Even verderop ligt een grote groep heerlijk in de schaduw van een boom te luieren. Ik snap dat wel! Na een paar honderd meter en ik alweer van het weiland af en loop ik even over de weg. Een groepje schapen rent voorbij, recht op een wildrooster af. Ze houden even in om….. er vervolgens een voor een langs te rennen en zo zijn ze ook aan de overkant. Handig zo’n smal randje gras!

klik voor groot

Eindelijk kan ik even hardlopen en ik hobbel rustig over een weg waar niemand komt. Een stukje verder maak ik een korte detour naar een ruine van een kerkje met enkele grafstenen. Ik doe ook een poging om naar Siccar Point te lopen maar ik ga toch maar terug. Het is zo warm en uitzichten heb ik al genoeg gezien vandaag.

klik voor groot

Na het kerkje sla ik rechtsaf. Nog een klein stukje ga ik lopen, tot Old Cambus en dan ga ik terug. Ik denk dat dat een mooi keerpunt is waar ik ook met de auto kan komen. Het is nog even zoeken maar uiteindelijk sta ik inderdaad op de weg bij Old Cambus. Ik kan hier vast wel de auto neerzetten en het laatst stuk naar Dowlaw lopen. Dat is met detour naar de ruine bij het kasteel dan 14 km. Ik sla rechtsaf en begin met de terugweg.

klik voor groot

De terugweg gaat natuurlijk prima. Ik loop ook heerlijk naar beneden over route 76 een fietspad waar ik gisteren toevallig over terug reed vanaf St Abbs. Een racefietser komt me tegemoet. Wat een klim! ‘Good job, keep going’ roep ik ter aanmoediging en de man lacht. Ik vind het knap als je hier tegen op komt eerlijk gezegd. Ik sla rechtsaf en loop naar beneden richting Pease Bay.

Als ik over het ford daar loop, zie ik dat mensen bezig zijn om een motor uit het water te hijsen. Kennelijk is de motorrijder met motor en al zo het water in gegleden vanaf het Ford. Hij helpt zelf ook mee en is dus niet gewond. Niet leuk en ook niet handig maar laat ik niks zeggen want ik struikel al op schuin lopend grasland. Na de campsite volg ik de weg omhoog richting Cove.

klik voor groot

Het laatste stukje neem ik nog netjes het off road stukje. Zo loopt de route ook vanaf Cockburnspath als mensen daar beginnen die met de bus komen. Dit liep ik nog niet eerder en gelukkig loopt dit dus wel gewoon als normaal off road stukje. Enkele minuten later sta ik alweer bij de auto. Ik zit weer onder de uitslag van alle plantjes. Irritant is dat toch. Ik was het allemaal even af met een nat doekje en ga nog even op het bankje zitten en kijk uit over de zee. Daarna ga ik maar gauw naar woefje toe. Etappe 1b doe ik dus zelf, morgen hoop ik weer met woef op stap te gaan voor etappe 2, van Dowlaw naar St Abbs Head maar ik start net voor St Abbs head en loop dan twee kanten op Is het toch te warm voor woef, dan hebben we in ieder geval het prachtige natuur gebied daar gezien. Vanaf Dowlaw lijkt me wat minder spannend en mooi.

Op naar de volgende ronde.

gegevens:

* 11 km
* 27 graden

juni 120 km – 2017 totaal 1.528 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 748 km

Vandaag gaan wafje en ik maar weer eens op avontuur. Ik wilde de berwickshire coastal route met haar doen maar het lijkt toch wat veel en ver en zeker met bepakking. Ik ga eerst maar eens hier achter wild campen en loop daar dan heen met mijn rugzak. Dat is maar 5 kilometer en een goede eerste poging. De plek zocht ik gisteren al uit tijdens een spannende wandeling met wafje. Of het gaat lukken is de vraag maar de plek vond ik dus al.

Ik besloot de Coastal Route dus wel te gaan doen maar in stukjes opgedeeld. Als eerste etappe van de coastal route koos ik voor het stukje st abbs naar Eyemouth en terug. Dat zou mooi moeten zijn en al zwaar genoeg denk ik met de hoogteverschillen. De hele route loopt overigens vanaf de Cove tot Berwick upon Tweed. Dat is niet ver, namelijk 50 km en vandaar dat ik dacht die in 2 dagen te doen met bepakking en wild campen onderweg. Nu dus in stukken en aangezien ik dan delen heen en weer loop (zoals vandaag) is het bijna tweemaal zo ver.

Zo gezegd zo gedaan en omdat het vandaag mooi weer is, gaan we ook daadwerkelijk op pad. Water mee, geld mee, zonnebrand en petje mee. Er zou genoeg te badderen moeten zijn voor woef dus dat zit wel goed.

Ik rijd naar st abbs en ben weer verrast hoe ver iets lijkt als je niet precies de weg weet. Maar al snel rijd ik het dorpje in en kan ik naast de haven parkeren. Ik zie iemand met grote rugzak voorbij lopen als ik me aan het klaarmaken ben. Die loopt misschien wel de hele route.

Ik wandel eerst even door het haventje om te kijken en vast wat foto’s te maken. Het is heel pittoresk en heel engels. Geweldig. Als ik langs het café loop, zit de vrouw van de rugzak daar en we raken even aan de praat. Zij wandelt veel en kent de route. Vandaag doet ze iets anders maar ze sliep bij st abbs head. Tsja dat snap ik. Dat had ik ook gewild, lijkt me geweldig.

klik voor groot

We nemen afscheid en ik zoek het eerste bordje van de route. Dat zie ik al snel en ik loop naar boven het dorpje uit en heb mooi uitzicht over het haventje achter me in de diepte. Het is druk daar met veel duikers ook. Natuurlijk is de reddingsboot het meest prominent aanwezig daar en veel mensen dragen een shirt van de reddingsbrigade.

klik voor groot

Al snel lopen wafje en ik weg van st abbs. Onze eerste stop zal nu het strandje bij Coldingham bay zijn waar ze even kan badderen. Na wat klimmetjes en afdalingen staan we bij het strand waar het nu nog heel rustig is. Ideaal. Wafje gaat even als zeehond in het water liggen en ik wacht dus even af en kijk om me heen. Er zijn al wat kinderen aan het spelen bij de gekleurde strandhuisjes. Verderop zie ik de route omhoog slingeren over een pad met treden. Ik ben benieuwd.

klik voor groot

Als madam klaar is, gaan we weer verder. Nu eerst even omhoog en daarna geniet ik van het uitzicht. Prachtig! Ik praat met een echtpaar dat ook staat te genieten. Wat ik nou met die foto’s doe is de vraag. Ik vertel dat ik altijd een verslagje maak met de foto’s en dat daar uiteindelijk ook een boek van gemaakt wordt. Dat vinden ze wel leuk geloof ik. Ik neem weer afscheid. Ik zie ze later vast weer terug want zij gaan ook naar Eyemouth en ik ga straks weer terug.

klik voor groot

We hobbelen verder en komen alweer bij een baaitje uit waar woef even kan badderen. Ze heeft dit vandaag ook echt nodig want het is 25 graden met volle zon.

klik voor groot

We gaan maar weer verder. Weer even klimmen met houten balkjes die treetjes vormen. Niet makkelijk lopen maar we komen er wel. Als ik om kijk, zie ik hoe hoog we eigenlijk klimmen. In de diepte ligt het baaitje waar we net stonden en waar wafje lekker lag te badderen.

klik voor groot

Even verderop loopt water onder een bruggetje. Hier wil madam wel even drinken en dat mag natuurlijk. Drinken en badderen. Het kan niet op…. Goed te weten dat het hier kan trouwens, want zo komen we zeker van begin tot eindpunt vandaag ondanks de warmte. Ik vrees alleen dat dit het laatste punt zal zijn waar badderen en drinken kan tot Eyemouth. We lopen verder en het pad verandert langzaam in een smal pad langs een akker. Niet meer een mooi pad maar ik kan hier nog wel rustig door hobbelen. Warm is het hier wel en ik besprenkel wafje een paar keer met wat water. Zo gaat het water wel snel op natuurlijk. Ik zie in de verte een cruise schip schitteren in de zon. Jammer genoeg heb ik tegenlicht dus een foto lukt niet echt.

klik voor groot

Ik groet een wandelaar en omdat ik denk een Nederlands accent te horen vraag ik waar hij vandaan komt. Hij blijkt uit Duitsland te komen en nog leuker: hij komt van het cruiseschip dat verderop mooi in zee ligt te schitteren. Ik sprak er al over met het echtpaar waar ik eerder mee sprak. Ze hadden dat schip nog nooit gezien. De wandelaar bleek uit Hamburg te komen. Hij had tot 14 uur de tijd en wilde st. abbs nog zien. Hij wist ook dat er een bus tweemaal in het uur reed vanaf st abbs naar Eyemouth. Ik hoop maar dat hij het allemaal gaat halen! We nemen gauw afscheid zodat hij verder kan lopen. Ik ga de andere kant op, naar Eyemouth waar hij nu vandaan komt.

We schieten best lekker op eigenlijk. De route van St Abbs naar Eyemouth is maar 6 km dus heen en weer is maar 12 km. Als wafje het goed doet, kunnen we vanaf St Abbs straks een stukje verder de route vervolgen richting St Abbs head. Ik heb alleen geen idee of zij (en ik) dat kan. Eerst maar eens Eyemouth halen! Het gaat allemaal niet snel door het badderen, het genieten van het uitzicht en het foto’s maken. Maar waar ik loop, kan ik ook wel goed doorlopen want de paden zijn eigenlijk prima. Dat valt me echt enorm mee want een deel van de John Muir Link is gewoon bijna niet beloopbaar.

klik voor groot

Ik heb steeds beter zicht op het schip. Dat is wel mooi! Ik zie inmiddels ook een caravan park bij Eyemouth. Iets gigantisch zo te zien en daar lopen we eerst omheen voordat we in het centrum aan zullen komen. Het is er vast druk met de mensen van het cruise schip.

Even na 11 uur lopen we het centrum binnen. Ik realiseer me nu dat ik de duitse man van het schip dus niet om 11 uur zag maar om 10 uur. Op zijn horloge stond 11 uur maar dat stond natuurlijk nog een uur later. Misschien haalt hij het toch nog. Op het pad naar de caravan site lopen veel honden. Ze zijn allemaal lief en wat ben ik blij dat wafje niet meer loops is. Geen enkele hond heeft belangstelling voor haar. Mensen hebben wel belangstelling voor haar en ik moet diverse keren stoppen en vertellen wat voor hond dit nou is. Ze ziet er ondertussen uit als een Russische Ovcharka met dat wilde natte haar! Bij het caravan park laat ik het flesje voor woef bijvullen door mensen die uitzicht hebben over het cruise schip. Ik kan ze vertellen waar het vandaan komt en dat rond 14 uur de boot weer vertrekt. Later zocht ik op welke boot het was. Van Hapag en de route ging van Portugal naar de UK en Schotland en daarna weer naar Hamburg. Vandaag zijn ze om 7 uur aangekomen en om 14 uur moet iedereen dus weer terug zijn. In de itinerary staat dat je naar Alnwick castle kunt gaan of kunt wandelen in St Abbs Head reserve. Hoe je daar dan moet komen is mij dus een raadsel. Het klinkt allemaal leuk, maar volgens mij is de werkelijkheid toch iets anders met zo’n cruise.

klik voor groot

Ik kom uiteindelijk beneden bij het strand in het dorpje uit. Waf rent meteen naar de waterkant en gaat weer badderen natuurlijk. Ik wacht even af en daarna loop ik met haar naar een ijs stalletje.

klik voor groot

Ik neem een ijsje en raak weer aan de praat met twee mensen die wafje helemaal geweldig vinden. Later maken ze nog een foto van mij en woef en samen lopen we weer naar het strand waar woef nog eenmaal gaat badderen. Ik luister ondertussen naar de zeehonden die vanaf een rots aan het huilen zijn.

klik voor groot

Het is alweer 11.45 als ik weer richting de caravans loop. We gaan weer terug. Hoewel je dus dezelfde weg terug loopt, zie je steeds weer andere dingen onderweg en dat is leuk. Ook het licht is anders want de zon staat nu niet meer in mijn gezicht. Ik zie het cruise schip nog liggen en het uitzicht blijft fantastisch. Grappig genoeg kom ik ook het echtpaar weer tegen waar ik aan het begin mee heb staan praten. Ze moeten lachen en zeggen dat ik vast niet verwacht had ze weer te zien. Ze vragen zich af of ze met de bus terug zullen gaan maar ik opper dat het uitzicht de andere kant op ook prachtig is. We praten nog wat en ook over het cruise schip en daarna nemen we weer afscheid. ‘Don’t take the bus back’ roep ik nog.

klik voor groot

Het lopen gaat prima. Voordat ik er erg in heb, zijn we alweer langs de akker gelopen en steken we het bruggetje weer over waar wafje kan badderen en kan drinken. Ik vul toch maar voor de zekerheid even haar softflaskje met water uit de beek, anders heb ik straks misschien te weinig. Ik zie ook weer het strandje in de diepte liggen waar we nu eerst naartoe gaan. Ik moet nodig plassen en ga maar gewoon midden op het pad zitten. Omdat ik net hoog was, kon ik zien dat er niemand van beide kanten aan kwam…..

klik voor groot

We lopen door naar het eerste strandje en omdat het daar druk is, lopen we even door en gaan niet naar de water rand. Daarna hobbelen we weer de treetjes af naar het strandje naar Coldingham Bay.

klik voor groot

Op het strand daar is het inmiddels enorm druk natuurlijk. Overal zitten mensen en spelen kinderen. Ik besluit niet naar het strand te gaan daar. Er is een klein beetje bewolking nu en wafje badderde al uitgebreid in het beekje. Ik loop nu over het pad en kom langs een strand tent waar ik water en appelsap ga kopen. Wafje wacht braaf buiten totdat ik bij haar kom zitten op een bankje in de schaduw. Even uitpuffen dan maar! Ik zit inmiddels onder de uitslag van alle grassen die langs mijn benen zwiepen en ik gebruik het laatste water om dat een beetje te koelen en te wassen.

klik voor groot

Als we wat zijn uitgerust gaan we weer op pad. Ik moet even zoeken naar de route want ik kan vanaf het strand de trap niet vinden maar een aardige dame wijst me de weg. Wafje klimt braaf de trappen op. Vanaf daar is het nog maar een heel klein stukje voordat we alweer uitzicht hebben over St Abb en het haventje.

klik voor groot

Omdat waf wel happy lijkt en ik ook nog wel kan, lopen we toch maar verder richting St Abbs head. Daarvoor moeten we vervelend genoeg steile trappen beklimmen maar ik zie al dat we op de terugweg gewoon over de weg kunnen lopen. Dat is beter voor woef maar zonder morren klimt die stakker naar boven. Daar zie ik een kunstwerk staan ter nagedachtenis aan de doden van de ramp in 1881. Bij the Cove staat er ook eentje maar met meer mensen, omdat daar meer zeelieden de dood vonden. Wel bijzonder zo. Links het kunstwerk van St Abbs rechts van de Cove (foto van 18.06). Ik geniet van het uitzicht over het drukke haventje met alle mensen. Aparte sfeer daar.

klik voor groot

We lopen even langs de weg St Abbs weer uit maar al snel slaan we rechtsaf. Inmiddels is het weer bloed heet. Ik kijk voor me uit en zie een totaal open vlakte met heuvels. Dit lijkt me niet goed voor woef maar ik besluit een klein stukje door te lopen voor een uitzichts punt.

klik voor groot

Wat een prachtig uitzicht daar! Maar het pad dat ik zie, is niet aanlokkelijk. Wat een heuvels en wat een open vlakte! Woef ziet er goed uit, dus we doen nog een heel klein stukje. Ook al zie ik mensen als poppetjes zo klein op de heuvels wandelen, het gaat toch aardig rap en we komen steeds hoger met fraaie uitzichten. Geen enkel beeld kan vatten wat je in het echt ziet. Het is zo prachtig om St Abb in de diepte te zien liggen. Zo geweldig mooi, ik denk niet dat ik eerder zoiets moois gezien heb. De foto’s doen geen recht aan hoe het was. Het licht is lastig en een camera ziet niet wat wij kunnen zien met onze ogen. Tel daar het geluid van de schreeuwende vogels op de kliffen bij op en je hebt een heel bijzondere ervaring. Een stukje verder raak ik weer aan de praat met mensen. Zij vertellen me dat er ‘over een kwariertje’ een baaitje is waar waf kan badderen. Dat verrast me enorm want we zijn alleen maar aan het klimmen, maar kennelijk gaan we straks weer steil naar beneden als we zee niveau bereiken! Dat klinkt echter als muziek in mijn oren want het lijkt erop dat dat baaitje halverwege de vuurtoren van St Abbs Head ligt en dat zouden we dan kunnen halen! We lopen eerst nog even naar boven en gaan daarna inderdaad steil naar beneden. Straks klimmen we dit dus weer omhoog! Wafje is helemaal blij met haar bad. Ik besluit haar ook meteen even een klein hapje te geven. Haar ontbijt en extra hapje is al uren geleden inmiddels. Ik moet nu we even wachten maar dat is niet erg.

klik voor groot

Daarna moeten we weer verder en het is nogal een klimmetje naar de vuurtoren. Gelukkig is het een prima pad waar ik stukken gewoon kan joggen. Dat is prettig want zo gaat het wat sneller. De terugweg is natuurlijk een eitje straks op dit stukje! De uitzichten zijn magnifiek.

klik voor groot

Ik merk aan de geluiden van de vogels dat we steeds dichterbij St Abbs head komen. Ik zie ook veel Gannets voorbij vliegen. Mooie grote witte vogels die in kleine groepen voorbij vliegen. Op de rotsen hoor ik Puffins en Guillemots schreeuwen.

En dan is daar ineens de vuurtoren al. Het is een gek ding, want het is maar 8 meter hoog maar staat totaal op 68 meter hoogte boven de zee.

klik voor groot

Ik kijk even aan de andere kant maar besluit bij de parkeerplaats echt oom te keren. Het is wel genoeg voor vandaag en dit is een mooi punt om vanaf de andere kant te gaan bereiken bij stage 2 van de route. Als ik sta te mijmeren en over het water uit kijk, zie ik een bootje varen. Wat zie ik nou achter dat bootje? In het water? Met van die witte golfjes eromheen? Zijn dat nou dolfijnen? Ik kijk en tuur. Dat zijn toch echt dolfijnen en nog een hele groep ook. Ze springen boven het water uit en lijken met het bootje te spelen en het te volgen. De boot verdwijnt achter de gebouwen rond de vuurtoren en ik ga gauw naar de andere kant. Daar is het bootje weer en de dolfijnen ook. Ik loop naar de kant. Wat geweldig. Voor het muurtje van de vuurtoren zitten mensen met verrekijkers naar de rondvliegende vogels te kijken. Ik voel me een beetje lullig maar ik vraag of ze misschien ook de dolfijnen zo kunnen zien? Direct staat iedereen op en na even zoeken in het water en wijzen, heeft iedereen de groep in de gaten.

Ik word uitvoerig bedankt als ik weer verder loop. Ik wil even zelf kijken in mijn eentje, even verderop.

Minuten lang staar ik gefascineerd naar het schouwspel van de dieren. Het is niet 1 maar het zijn 2 groepen. Wat jammer dat ik geen verrekijker bij me heb! Maar het is prima te zien. Ik maak een foto maar ik zie natuurlijk niets terug. Alleen aan het wit is te zien dat daar echt iets ‘zit’ in het water. Geloof me, het waren dolfijnen. Wafje is er maar bij gaan liggen en wacht rustig af wat we gaan doen.

klik voor groot

Uiteindelijk wordt het water weer gladder. Met een laatste blik op de dolfijnen en de langs vliegende Gannets gaan we maar weer eens terug. We zijn al uren onderweg inmiddels.

klik voor groot

De terugweg gaat prima. Onderweg praat ik nog even met twee Nederlanders die net zijn aangekomen en op weg naar Edinburgh zijn. Hoewel de man een vogel liefhebber is, luister hij niet naar mijn suggesties over Isle of May voor de puffins. Dan maar niet toch! Wafje en ik hobbelen weer verder. Het eerste stuk is heerlijk bergaf nu naar het baaitje waar wafje nog een laatste keer kan afkoelen. Daarna weer verder. Ik zie St Abbs al liggen. Grappig genoeg hoor ik ineens de scheepshoorn van het cruise schip. De boot vertrekt!

klik voor groot

Daarna moeten we even flink klimmen en daarna beginnen we aan het allerlaatste stukje. Ik ga nog even zitten op een bankje bij het uitzichtspunt over St Abb. Ik veeg mijn gezicht af en vraag me af waarom het hier zo naar pis stinkt. Verrek dat is mijn zakdoekje waar ik mijn gezicht mee af zit te vegen. Dat gebruikte ik natuurlijk eerder op het pad toen ik een plas deed. Gatsie. Ik moet er wel om lachen en pak een schoon doekje. Sukkel. Daarna hobbelen we weer naar St Abb terug. Over de weg en niet over die enge trap en dat is veel beter voor wafje.

Jammer genoeg zit het terras van het cafe in de haven helemaal vol dus kan ik niets gaan drinken als afsluiting van deze mooie dag. Ik wandel nog een keer door het haventje en maak de laatste foto’s.

klik voor groot

Ja: dit was een top middag en gelukkig kon het ook prima met woefje zo met al die beekjes en strandjes. Ze lijkt niet echt moe maar ik til haar wel de auto in omdat ze even aarzelt met erin springen. Dat snap ik volkomen dus help ik haar even.

Moe maar voldaan rijd ik weer naar huis. Het is te warm om een ijsje te gaan halen bij de Asda met woef in de auto dus ik rijd meteen door naar huis en ga lekker koken. Op naar ons volgende avontuur. Als het kan, dan wil ik samen met woefje de etappe Dowlaw naar St Abbs head en terug doen. Omdat we nu een stukje extra hebben gelopen moet dat qua afstand wel kunnen. Morgen kan ik dan zelf weer een etappe doen terwijl zij uit kan rusten. Afwachten maar hoe het loopt.

gegevens:

* 20 km
* 28 graden

juni 109 km – 2017 totaal 1.517 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 737 km