23.02.2013 – assignment 23: 29 km – totaal 32,3 km

Vandaag een bewuste (kleine) overschrijding omdat ik de vorige keer al een rondje van 33 km liep en de toename in aantal kilometers vanaf nu groter wordt. De volgende lange zal rond de 35 komen te liggen en dat klinkt ook alweer een heel stuk verder. S. fietst mee en zal wat foto’s maken onderweg. Ik loop natuurlijk om te lopen en ga dus nergens stoppen of iets dergelijks.

Speciaal voor mijn vrienden in de UK die ook meekijken wat plaatjes van deze oer Hollandse route die er op de foto’s toch mooier uitziet dan in werkelijkheid het geval was, omdat we enkele keren door een woonwijk liepen en zelfs parallel aan de snelweg over het fietspad liepen. Maar goed, het begin door de plassen is wel fraai natuurlijk en er valt onderweg ook nog wel wat te kijken.

Het was aardig koud vandaag en er stond een frisse NO wind die het af en toe erg koud maakte. Voor de zekerheid zat mijn nitro in de rugzak want je weet maar nooit. Beter mee dan ‘om’ verlegen (ben benieuwd hoe Google translator dit gaat vertalen: better safe than sorry moet er staan). Wangen ingesmeerd met vaseline, buffjes mee (eentje op mijn hoofd en eentje om mijn nek om eventueel voor mijn neus en mond te houden). Rug en knietjes lekker ingesmeerd met verwarmende gel en achteraf had ik ook beter dat op mijn lies kunnen proberen want door de koude wind kreeg ik daar met tegenwind echt last van. In de auto was het gelukkig meteen verdwenen en had alleen wat blauwe lippen. Maar dat staat ook wel apart natuurlijk.

Ik had een rondje uitgezet in de Reeuwijkse plassen en daar zijn we dus vol goede moed van start gegaan. Rustig aan vanwege het koude weer. Eerst even warm worden. Er valt al meteen wat te zien onderweg in de vorm van doorkijkjes over het water, veel watervogels en beelden in het water. Wel apart.

klik voor groot

Ik ga natuurlijk niet teveel zeuren, en de route is best aardig maar ik vind er weinig aan. Doe mij maar lekker de UK. Hoewel ik hier ook niet de weg ken, is het helemaal niet spannend. Het is wel zo vlak als een biljartlaken en dat is wel makkelijk. De vorige keer was het natuurlijk vrij zwaar door de hoogteverschilletjes en genoot ik veel meer van het uitzicht en alles wat er om me heen gebeurde. Maar ja, ik woon nu eenmaal hier.

klik voor groot

De metronoom tikt rustig door en ik loop eigenlijk prima. Ik weet dat het tempo van de metronoom net te hoog is voor ‘lekker’ maar ik hoop dat ik met deze hogere cadans toch net iets beter loop qua houding. Onderweg ga ik nog bijna voluit op mijn gezicht. Ik kan me nog net weer in evenwicht brengen en flapper met vooruitgestoken handen een paar stappen voort. Meteen voel ik mijn schouder, want alles zit los bij mij en zoiets is dus meteen weer ‘teveel’. Hahaha stom gedoe maar ik ben blij dat ik niet te pletter sla op het fietspad. Ik bleef gewoon hangen met mijn voet. Poten optillen dus. Oen. In gedachten zag ik mezelf (weer) op mijn knietjes vallen, broek kapot etc. Maar gelukkig vervolgen we gewoon onze weg en is er niks gebeurd.

klik voor groot

De wind is soms erg koud. Op een stuk door de plassen staat de wind pal tegen en hoop ik dat S. snel lekker bij me komt fietsen en me een stukje uit de wind kan houden. Maar er gebeurt niets, en S. is nergens te bekennen. Hij zal toch niet….. Ik loop door en hoop er maar het beste van. Later spreken we af dat hij voortaan even zegt als hij achterblijft voor een plaatje, zodat ik weet dat hij niet ineens van zijn fietsje gevallen is. Ik ploeter door tegen de koude wind in en zie paar honderd meter verder de afslag naar links waarbij ik weer uit de wind zal lopen. En daar duikt S. ineens weer op. Zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. ‘Poehee wat een wind, moest keihard trappen om je weer in te halen’. Ja ja, volgens mij heeft hij gewoon een broodje bal ergens gegeten onderweg. Grapje natuurlijk, maar ik vond het wel bizar dat ik zo’n eind vooruit was gelopen met mijn slakkentempo.

klik voor groot

We liepen verder en verder. De route was niet moeilijk te vinden gelukkig en we zijn nergens verkeerd gelopen. Het laatste stuk was niet mooi, door een wijk, langs de snelweg en over een smalle weg waar vooral veel Polen keihard langs scheurden. Niet prettig dus. Maar uiteindelijk kwam het eind in zicht en konden we na ruim 32 km afklokken en terugkijken op een prima loop zonder problemen. Moe was ik dus totaal niet, en ik had nergens last van. Op naar de volgende run dan maar weer.

Gegevens:

* totaal 32,3 km
* temp 1
* pace 6.56 min/km (RWR)
* cadans 171
* HF gem 140

rondje in google earth openen

feb 170 km – 2013 totaal 355 km

kinvara 3 – 381 km
minimus MT – 184 km
pure flow – 183 km
pure cadence – 123 km
minimus MR – 9 km

**19.02.2013 – cadence drills – totaal 9 km**

Vandaag weer een rondje cadans training gedaan. Dat valt nog niet eens mee en is ook helemaal afhankelijk van de manier waarop getraind wordt. Ik had vandaag eindelijk mijn Minimus Road shoes aan die ik in de UK in januari kocht. Helaas was het daar niet mogelijk om een geschikt wegrondje te doen, dus hadden de schoenen zielig in de doos gezeten al die tijd. Maar vandaag trappelden ze van ongeduld. Leuk om de cadans training te proberen op deze nieuwe sloffen. Op de minimus trail liep ik inmiddels al ruim 170 km en die lopen zalig. Binnenkort zal ik mijn ervaringen over die trail schoenen opnemen in de review sectie.

Eerst even rustig ingelopen. Daarna elke keer een lapje van 2 minuten met een cadans die elke lap een stapje omhoog ging tot 180. Tussendoor een korte wandel pauze. Dat betekent dus wel steeds starten met een hogere cadans en dat is zwaarder dan tijdens het lopen steeds een stapje hoger, wat ik op de terugweg deed. Grappig genoeg kom je dan uiteindelijk ook veel hoger uit qua cadans (186) dan vanuit een wandel lapje.

Maar het ging goed, tempo zat er lekker in op de heenweg en de tijd was natuurlijk zo voorbij als je een beetje rommelt en dingen traint.

Gegevens:

* totaal 9 km
* temp 2

feb 130 km – 2013 totaal 316 km

kinvara 3 – 381 km
minimus MT – 184 km
pure flow – 176 km
pure cadence – 79 km
minimus MR – 9 km

Net zoals vorig jaar een korte terugblik naar de routes die ik gelopen heb aan de oostkust van de UK. Vorig jaar liep ik blijkbaar 325 km, maar was ik wel langer in het gebied. Dit jaar liep ik hier maar 254 km, maar dat komt vooral doordat ik met het schema loop. Overigens scheelt het denk ik niet eens zo veel, want in een week loop je hier toch wel een 50 km weg, dus het verschil is minimaal. Rond Seahouses liep ik hier tweemaal een lange ronde rond de 30 km. Een keer nog met S. op de fiets en eenmaal alleen toen ik de weg kwijt raakte en een overschrijding had tot een route van 33 km. Verder natuurlijk de 800-tjes die ik eenmaal in ontzettend slecht (en bijna gevaarlijk) weer heb gedaan. Geen enkele keer liep ik het vaste rondje dat ik gebruikte voor de temporuns zoals ik vorig jaar veel deed. De wegen hebben eigenlijk altijd op de dagen dat ik het zou kunnen doen totaal vol gestaan met water, zodat het rondje niet mogelijk was. Ik heb ontzettend geboft met de lange runs over de weg die allemaal goed te doen waren.

Natuurlijk deed ik ook gekke dingen zoals de snow midnight run waarbij ik rond middernacht nog een rondje door de vers gevallen sneeuw ging doen. Wat was het gaaf. Ik herinner me nog de stilte, het vallen van de sneeuw en het gevoel dat ik had toen ik er liep. Top! En natuurlijk de ontdekking van het gebied van de cheviots met de geweldige uitzichten en heuvels. Ook de waterval en het patrijsje dat gevangen werd door woef was een loop om niet snel te vergeten.

Ik vond het weer super hier. Naast het lopen was ik meer dan 50 uur in het zwembad om te zwemmen en om oefeningen te doen. Aanvankelijk met de garmin, maar later niet meer, omdat het horloge maakte dat ik sneller en verder wilde zwemmen. Dat leek me nou niet de bedoeling dus na enkele keren bleef het horloge verder thuis.

Nu dan weer terug in Nederland. Weer wennen aan de vervuilde lucht. Maar daar zal ik weer snel aan gewend zijn denk ik. Nog enkele weken tot Berlijn en dan door naar eind mei (marathon Edinburgh). Ik hoop nog steeds dat ik daarna door kan voor de eerste ultra in de UK. Als ik volgend jaar nog steeds kan lopen en het goed gaat, overwinter ik volgend jaar dus weer op deze manier. Afwachten maar.

rondje in google earth openen

12.02.2013 – linhope spout – 11,5 km

Het was niet helemaal de bedoeling om een dubbeldekker te doen, maar de laatste dagen hier wijk ik wat af van het schema om optimaal mijn tijd hier te benutten. Komend weekend een makkelijke assignment, dus eigenlijk staat niets me in de weg voor nog een run. Morgen wordt het namelijk slecht weer, dus dan maar vandaag! Maar het wordt dus weer een rondje met veel foto’s want leuk is en blijft het!

Vandaag koos ik voor een kort rondje. Althans, dat was de bedoeling, want ik had in afstandmeten een rondje van krap 8 km uitgezet. Dat leek me voor vandaag wel voldoende. Doel van de run was eigenlijk een waterval van 60 meter die ik nog nooit eerder had gezien. Vanaf de auto daarheen en terug zou 5 km zijn, en met mijn lusje van te voren zou het 8 km zijn. Zo gezegd zo gedaan en met de waypoints geprogrammeerd ga ik met waf op weg.

Het was makkelijk te vinden, want ik hoefde alleen maar de weg door te rijden waar ik zaterdag ook al in de heuvels gelopen had. Auto parkeren en op weg. Ik had er zin in. Het was vrij grijs weer, en heel af en toe kwamen de eerste sneeuwvlokjes al naar beneden. Morgen wordt weer echte sneeuw verwacht. Maar het was een fijne loopdag, weinig wind en gewoon lekker.

Ik genoot al meteen volop van alle uitzichten.

klik voor groot

Het merendeel van de route zou over verharde weg lopen had ik gezien en daarom had ik de Kinvara aangetrokken in plaats van de Minimus. Ik verwachtte deze keer wat minder modder en rotzooi en meer vaste ondergrond. Dan lopen de Kinvara ook lekker en bovendien waren de Minimus nog niet droog na gisteren.

klik voor groot

Al snel zag ik bordjes die me naar de waterval zouden leiden. Makkelijker kan niet! Het was een beetje rottig pad met grote stenen maar het liep wel leuk. Lekker even klimmen dan maar!

klik voor groot

klik voor groot

De waterval was net iets verder weg dan ik dacht, maar al snel hoorde ik geklater en wist ik dat ik goed moest zitten. Waf had wel een aardig pad gevonden dat me daarheen zou leiden. Nou lekker pad! Maar daarna stond ik al snel bovenaan de waterval waar het water naar beneden kletterde.

klik voor groot

Daarna moest ik over een eng smal pad met keien die als een soort trap naar beneden leiden. Goed opletten want het was niet alleen hoog maar ook glad vanwege de kou. Op die manier zou ik aan de andere kant van de waterval uitkomen.

klik voor groot

Eigenlijk valt zo’n waterval een beetje tegen om een of andere reden. Het geluid is prachtig van het kletterende water, maar verder is het natuurlijk gewoon vallend water. Maar wel een leuk loopdoel en ik besloot dus weer terug te keren. Ik zag een pad waarvan ik dacht dat me dat ook wel weer terug zou leiden maar helaas leidde dat alleen maar naar een hek!

klik voor groot

Grappig genoeg kwam ik toen wel op een heuvek waar ik ook de aanvoerende stroom kon zien. Weer een heel ander uitzicht.

Tot nu toe had ik al allerlei soorten ondergrond gehad om op te lopen. Asfalt, keien, gras, modder en enge keien. Ook klimmetjes en andere gekke dingen om te oefenen. Ik vind het wel leuk om te doen en waf genoot al helemaal met volle teugen.

Maar eigenlijk wilde ik toch nog wel een stukje flink lopen, daarom had ik immers dat lusje aan de waterval route gekoppeld. Maar aangezien ik de route andersom had uitgezet (eerst de lus, daarna de waterval), had ik moeite om het veldweggetje te vinden dat me naar de andere kant zou leiden. Ik had notabene een tekeningetje gemaakt en wist dat ik niet direct rechtsaf zou moeten slaan als ik van het waterval pad zou komen. Terug naar het dorp dan maar en we gingen lekker op pad. Even een flinke stijging maar ik ben duidelijk sterker geworden van deze weken, want het deed me niets. Die weg naar rechts die ik wilde nemen zag ik alleen nergens meer. Toen ik op een gegeven moment een veld met een pad zag, dacht ik dat ik vanaf daar misschien naar het waypoint langs de weg aan de andere kant zou kunnen vinden en ik sloeg daar rechtsaf richting mijn waypoint.

klik voor groot

Erg mooi uitzicht, echt genieten alleen liep het veld dood op een stenen muurtje. Net toen ik stond te turen of ik ergens overheen zou kunnen steken, kwam een grote landrover het veld op gereden. Ik vroeg me natuurlijk meteen af of ik daar misschien niet mocht lopen met mijn waf. De auto stopte en een stoere jonge boer vroeg ‘you’re allright’? Well heck no, want ik vraag me dus af hoe ik op die weg moet komen die daar in de verte ligt langs die farm. Ah nou niet zo dus, couple of miles er vandaan. Ik moest terug naar het dorp en wel degelijk die weg nemen die ik dus had gezien toen ik van de waterval kwam. Daarna kwam ik bij zijn huis, en daarna zag ik het pad wel. Slik. Nou dan maar weer terug want ik wilde toch nog wel een stukje doen.

Hobbel hobbel nu weer lekker naar beneden rennen natuurlijk. Richting het gehuchtje met die paar huizen en ik was benieuwd of ik het daarna dan zou kunnen vinden.

Maar toen ik bij de huizen was… dook daar de jonge boer weer op en zou me wel even de weg wijzen. Ah… nou het was maar goed dat hij zei en dan ‘over the small bridge’ want ik had dat dus niet goed gezien op de kaart vanmorgen. Waarschijnlijk omdat het vanaf de andere kant gewoon niet mis kan gaan maar nu vanaf de andere kant natuurlijk wel.

klik voor groot

Zo werden mijn voetjes dus weer van verharde weg richting modder, keien en ander zachte ondergrond geleid. Beetje klimmen, beetje lastig maar wel mooi. Ongelooflijk toch dat je gewoon zo van de ene ondergrond naar de andere kunt overstappen? Kunt klimmen, kunt dalen en ook gewoon dus even een paar kilometer om kunt lopen? Ik vind dat nog steeds bijzonder. Zeker omdat je toch vaak ‘van boven’ een soort ‘loop plan’ maakt. Loop je 8 km, dan ben je moe rond 7 km, loop je 30 km, dan begint het pas bij 27. Ik noem maar wat, maar dat gevoel dat is toch heel vreemd. Nu moest ik dus ook even herprogrammeren dat de route langer zou worden dan mijn mini rondje van krap 8 km. Even voooropgesteld dat het lichaam qua belasting dat allemaal aan kan, is het vanaf dat moment dus puur het brein dat alles aanstuurt.

Daarom is een positieve ervaring ook zo belangrijk, en is het fijn om dat gevoel te ankeren zodat je het weer op kunt roepen. Lange afstanden trainen in een fijne omgeving die positief worden afgesloten hebben meer nut dan een training met negatieve afsluiting. Het lichaam zal dat vooral onthouden en de afstand als iets moeilijks gaan zien. Mijn laatste 33 km rondje hier was bijzonder en heb ik veelvuldig gebruikt om te ankeren. Datzelfde geldt voor de laatste interval sessie.

Maar terug naar de heuvel waar ik liep, samen met waf. De jonge boer had even vergeten te vertellen dat het pad her en der niet zo goed beloopbaar was, maar dat ben ik inmiddels gewend. Moet wel even wennen aan het andere gevoel van de Kinvara die vol modder lopen. Door het andere bovenwerk voelt dat heel anders dan van de open Minimus. Maar deze schoentjes deden het ook prima.

klik voor groot

Maar na korte tijd kwamen we inderdaad gewoon op het verharde stuk dat me links af richting de farm zou leiden en vanaf daar weer naar de auto. Maar wat was het prachtig mooi daar. Ik was helemaal verrast en stond even te genieten. Dat had ik bijna gemist als ik niet het extra lusje gedaan zou hebben. Ik zag ook al dat de weg eigenlijk een heel stuk naar beneden zou lopen, dus dat zou genieten worden. Beter dan de andere kant op wat ik oorspronkelijk wilde.

Maar net op het moment dat ik eigenlijk nog op het gras stond en wat stond te mijmeren en stond te genieten, zag ik ineens een bruin bolletje langsrennen. Flapperende oren en sneller dan wie dan ook kan lopen. Waf had iets gezien en ik had mijn fluitje niet bij me. Ik tuur en zie een patrijsje keihard rennen.. Dat zijn niet van die vliegerds en op het moment dat het beestje allsnog op wil vliegen komen ze als het ware met elkaar in botsing en heeft waf de vogel tot stilstand gebracht. Gelukkig niet al te ver bij me vandaan, want aangezien ze een staande hond is, houdt ze het beestje nu keurig bij zich. Ik zal er dus heen moeten.

Als ik aan kom lopen schrik ik aanvankelijk, want het is net alsof het beest zijn hoofd geknakt heeft. Dat blijkt gelukkig niet zo te zijn, dat lijkt zo door de aarde die ervoor ligt. Woef staat werkelijk doodstil, kijkt af en toe waar ik blijf. Hier is ze natuurlijk voor gefokt. Doden zal ze het dier zeker niet. Ze kwam eens enthousiast aanhollen met een fazantenkuiken. Toen ze het kuiken afgegeven had, had ik dus ineens een kuiken in mijn hand vol kwijl. Ongedeerd natuurlijk. Bijzonder dat ze zo hard een heel stuk kan afleggen met een levend dier in haar bek. Voor mij hoeft dat allemaal niet, maar het blijft bijzonder dat het zo werkt.

Ik pakte de patrijs op om te kijken of het dier onbeschadigd was. Wat een geweldig mooie vogel. Ik heb heel wat uren rondgereden om mooie foto’s te maken van deze dieren en ik was altijd ontzettend blij als ik er dan eentje zag. Nu stond ik gewoon op een heuvel met een red legged partridge in mijn hand! Zijn oogjes keken me pienter aan. Ik vind het wel slim dat zo’n vogel zich totaal stil houdt met zo’n hond boven zich. Overleven kan alleen op die manier.

Ik aaide de vogel en gaf waf het commando dat ze moest gaan zitten en moest blijven zitten. Daarna zette ik de vogel op de grond en al snel rende hij weer de vrijheid tegemoet. De blik van waf was eindeloos. ‘Wat doe je nou’? leek ze te zeggen. Maar goed getraind als ze is, bleef ze keurig (zij het met haar kont van de grond) op haar plaats en kon de vogel zijn eigen weg weer vinden in het gras.

Wat een belevenis, weer iets om te onthouden. Zo is blijkbaar bijna geen loopje hier ‘gewoon’.

klik voor groot

Nog nagenietend en lachend gingen we dan eindelijk weer op weg vooor de laatste kilometers. De farmm stond keurig als waypoint in mijn horloge, maar vanaf nu kon er niets meer misgaan. Dat loopt ook wel rustig.

klik voor groot

Het liep heerlijk. Vreemd idee dat dit het laaste rondje in dit gebied zal zijn. Ik had het net ontdekt, maar ik kom hier zeker terug. Hier ben je niet snel uitgekeken denk ik.

Helemaal aan het einde van nog een vervelend wildrooster waar ik uiteindelijk waf overheen moest tillen. Goede workout zo aan het einde van de run. Nergens een hekje dat open kon en dit wildrooster had opstekende spijlen waar ze dus echt niet overheen kon. Ik al nauwelijks op mijn schoenen en met 22 kilo hond in je armen ook al niet zo makkelijk. Ik ben overigens benieuwd wat ze willen vangen in die enge klemmen die af en toe op de stenen muurtjes staan.

klik voor groot

Veel te snel kwam er weer een einde aan deze run. Met een jonge boer die ‘to the rescue’ kwam toen ik in het veld liep te struinen en een geweldige patrijs in mijn hand om te bekijken.

Op naar de laatste ronde hier.

Gegevens:

* totaal 11,5 km
* temp 1
* HR niet gemeten

rondje in google earth openen

feb 99 km – 2013 totaal 284 km

kinvara 3 – 381 km
minimus – 172 km
pure flow – 166 km
pure cadence – 79 km

11.02.2013 – craster – 11 km

Vandaag was het weliswaar vrij winderig, maar wel ineens lekker weer. In plaats van mijn strandrondje naar Bamburgh en terug, koos ik dus toch voor een andere ronde, en deze keer naar Craster en vanaf daar dan naar Dunstanburgh Castle. Ik liep al naar het kasteel vanaf Low Newton toen de eerste sneeuw\ hier viel. Dat was prachtig. Ik was dus benieuwd hoe het nu weer zou zijn en of ik een beetje langs het kasteel zou kunnen glibberen met de modder. Maar het is meteen een mooie oefening voor de ultra die ook langs die route gaat, dus ik had er wel zin in. Van te voren even snel een route bekeken op afstandmeten en ik zou net zoiets doen als ik vorig jaar heb gedaan. Althans, dat was het plan.

Ik was al snel op de plek van bestemming, dat is ongeveer 15 km hier vandaan. Parkeren is geen probleem in deze tijd van het jaar dus in no time was ik op pad met waf. Eerst even een stukje over een public footpath waar geheid modder zou liggen en dat klopte ook. Maar het zonnetje scheen en ik had er lol in. Dit jaar geen gescheld bij modder, maar gewoon genieten en er dwars doorheen.

klik voor groot

Toen ik eigenlijk rechtsaf wilde slaan richting de velden naar het kasteel, hield een aardige man met zijn vrouw een groot hek voor me open. Ik zag dat ze net een boekje wegstopten met (kennelijk) de route die ze wilden gaan lopen. Ik was benieuwd waar zij nu heen zouden lopen, dus ik besloot naar ze toe te glibberen door de modder en te vragen wat hun plan was. S. moet altijd wel om mij lachen als hij bij me is, omdat ik altijd met iedereen praat. Maar zo leer je nog eens wat. Eergisteren natuurlijk het gesprek over de basisuitrusting met de loper in de cheviots. Dat was ook erg leuk, en vandaag weer met die echtpaar. Zij hadden een handig boekje bij zich met 100 walks in dit gebied. Hoef ik niet steeds het wiel uit te vinden! Zij wezen me welke richting zij op zouden gaan en dat leek me wel leuk om te proberen en dus liep ik totaal tegengesteld aan de richting die ik wilde lopen. Eerst even door het veld met onwijs veel modder bij een hekje, over de boerderij die daar verderop lag en daarna waarempel over een stukje verharde weg!

klik voor groot

Ik kwam inderdaad op een gegeven moment langs een soort bunkers. Was wel bijzonder, want in de verte lag Dunstanburgh Castle, vanuit een hele andere hoek gezien dan ik tot nu toe ooit zag.

klik voor groot

Ik vond het machtig natuurlijk, maar was ook best blij met dit stukje weg. Dat ik dat nou nog nooit eerder had gezien. Ik was benieuwd waar ik precies uit zou komen.

klik voor groot

Grappig genoeg kwam ik uit op een plek waar ik al eens geweest was met de auto. Rechtsaf richting het strand, en gewoon op het pad langs de golfbaan waar ik altijd mijn rondjes loop. Grappig, nooit geweten en leuk dus dat ik dit geprobeerd heb.

Het strand was geweldig.

klik voor groot

Ik besloot met de wind in de rug nog een stukje richting Low Newton te lopen en dan over de golfbaan weer terug naar het kasteel, daar onderlangs te gaan en dan weer richting Craster.

Zo gezegd zo gedaan. Het pad langs de golfbaan was modderig en glad, maar een prima training want de ultra loopt hier ook en ik merk dat ik echt al beter loop op de modder. Ik deed dat voorheen nooit, liep altijd alleen te schelden als ik op zoiets terecht kwam, maar nu niet meer. Ik vond het nog leuk ook. Misschien helpen de enkel en voet oefeningen ook die ik doe in het zwembad. Ik heb er al een kleine 50 uur opzitten in de afgelopen weken dus me dunkt, er zal toch wel iets gebeuren dan!

klik voor groot

klik voor groot

Het was heel bijzonder dat er net meer zon en licht was, op het moment dat ik aan de andere kant van het kasteel liep. Ik vind het nog steeds bizar dat je aan de ene kant alleen wat ruines ziet, en aan de andere kant echt het hele kasteel nog ziet staan.

Na een paar foto’s gemaakt te hebben, hobbelde ik lekker over het gras weer richting Craster. Het liep eigenlijk heel behoorlijk en bovendien ook nog eens lekker qua helling. Geen enkel schaap deze keer. Van een afstandje nog even een foto gemaakt en daarna rap door naar Craster met het haventje

klik voor groot

Snel nog even een foto gemaakt bij het haventje van allle vissersnetten. Het is moeilijk uitvaren met dit weer vanwege de wind. Een kennis die ik iedere avond tegen kom in het zwembad, kan al dagen niet vissen en heeft dus geen inkomsten vanwege die harde wind.

klik voor groot

In Craster loop ik nog even verkeerd, maar weet alweer snel de parkeerplaats te vinden. Eerste weggetje dat ik nam was een beetje creepy. Toen ik bij een soort hutje uitkwam, ben ik snel weer teruggerend, ook al was ik al rustig aan het uithobbelen. Echt zo’n plekje waarvan mijn moeder vroeger gezegd zou hebben dat je er weg moest blijven. Raar is dat, dat je zo’n gevoel bij een plek kan hebben.

in ieder geval was ik weer snel daarna bij de auto terug. Tot mijn verrassing stond er net een auto van de dog patrol ofzoiets, die bekeuringen uitschrijft aan mensen die iets verkeerd doen (poep niet opruimen, hond niet aan de riem). Aangezien waf nooit aan de riem is, maar met een commando ook gewoon aan de knie blijft als het ergens moet, bofte ik dus geweldig kennelijk.

Thuis lekker mijn schoenen weer uitgewassen. Heel bijzonder dat je die dingen zo snel weer schoon hebt, want ze zagen er werkelijk niet uit na deze run.

Het was een kort rondje maar weer heel gaaf. Blij dat ik gegaan was en weer iets nieuws heb uitgeprobeerd. Bovendien merkte ik dus ook dat het lopen door de modder me al een stuk beter af gaat en bovendien heb ik er ook plezier in. Overigens denk ik wel dat deze twee dingen ook samenhangen.

Op naar de volgende run.

Gegevens:

* totaal 11 km
* temp 7 – vrij stevige wind, zonnig
* HR niet gemeten

rondje in google earth openen

feb 87 km – 2013 totaal 273 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 172 km
pure flow – 166 km
pure cadence – 79 km