Vandaag ga ik weer op avontuur met woefje. We gaan proberen vanaf St Abbs head naar Dowlaw terug te lopen en weer omgekeerd. Ik zal de auto parkeren net voor St Abbs Head op een parkeerplaatsje en vanaf daar eerst naar de light house lopen en vanaf daar terug naar de auto en de route vervolgen.

Alles heb ik gisteren al klaar gemaakt. Camera opgeladen, extra water in mijn rugzak, petje, zonnebrand etc. Route is duidelijk dus niets kan ons meer gebeuren. Al vroeg zijn we op pad en om 8 uur rijden we de kronkelweg naar boven op richting de parkeerplaats. Eigenlijk is dat niet de bedoeling dat je doorrijdt daar en er wordt een bijdrage gevraagd van 3 pond per dag voor een auto. Je moet ook zelf het hek open en dicht doen. De echte parkeerplaats ligt hier onderaan de weg!

Al snel zijn we boven bij het eerste kleine parkeerplaatsje. Er is natuurlijk nog niemand hier. Ik doe mijn rugzak om, probeer even of ik de stokken mee ga nemen (en doe dat niet) en vertrek met mijn verrekijker om mijn nek naar de vuurtoren. Daar moeten we eerst even heen voor een foto en natuurlijk om de routes netjes te laten aansluiten. Overal hopsen konijntjes en woef weet ineens niet meer dat ze voor veerwild is gefokt en rent erachter aan. Zo wordt ze meteen al door moe dus het mag niet. Ik vind het bovendien ook eng daar want ze kan aan de linkerkant zo het ravijn inkletteren als ze te ver door rent. Ze gaat even aan de riem maar dat loopt natuurlijk vervelend zo met woef en verrekijker.

Al snel zijn we weer bij de vuurtoren waar ik eergisteren ook was met wafje en waar we omkeerden richting St Abbs.

Ik maak een paar hele mooie foto’s, ook vanaf de rand van de klif zodat je mooi de diepte kunt zien. Met deze strakblauwe lucht is het allemaal natuurlijk extra mooi. Na de foto’s gaan we weer terug richting de auto en volgen weer het pad. Ik loop nog even over het gras naar de rotsen waar de vogels broeden. Ik maak wat foto’s en geniet van het uitzicht en de geluiden. Grappig genoeg hoor je de vogels gigantisch roepen als je ernaast staat. Oorverdovend met de geluiden uit de diepte. Maar zodra ik verder loop en rond de rots ben, is het helemaal stil. Heel bijzonder.

Ik moet weer even opletten of wafje geen konijntjes vangt maar al snel zijn we langs de auto en lopen we over het pad. Dat ziet er niet echt opwekkend uit met de eerste klim die ik voor me zie opdoemen. Grasveld en verder niks. Ik moet zelfs goed zoeken waar ik het pijltje zie staan zodat ik weet welke richting ik ongeveer aan moet houden. Aan het einde van het veld is een trappetje. Wafje krijg ik daar wel overheen, want daar hebben we ervaring mee. Eerst even naar boven, wachten op mij en dan til ik haar vanaf de andere kant er weer af. Mijn dappere lieverd doet het allemaal maar!

klik voor groot

Daarna klimmen we weer verder. Ik maak prachtige foto’s van de uitzichten en ook van de auto die achter me in het zonnetje blikkert in de verte. Het gaat allemaal heel langzaam. Wandelend is het al lastig maar we komen wel ergens neem ik aan. Even verder loopt een heeeel klein stroompje waar waf even drinkt. Ik ben er niet zo blij mee want er lopen ook schapen in het veld dus het kan vervuild zijn. Waarom ze nou mijn water niet wil, weet ik niet. Ik heb haar bij de auto al lekker helemaal nat gemaakt met water uit een fles.

Verder en verder gaan we. Ik kijk op de kaart hoe ver het volgende stroompje is want ik heb gezien dat er wel wat blauwe lijntjes in de route zitten, ik weet alleen niet hoe hoog we daarover heen gaan natuurlijk. Afwachten maar!

We lopen over een weiland met veel schapen die fotogeniek op een heuveltje staan. Ik maak er natuurlijk even een foto van en ook van het uitzicht rechts van me. De kliffen zijn heel hoog en het uitzicht over de zee is natuurlijk prachtig. Ik heb op kleine stukken woef wel aan de riem omdat ik als de dood ben dat ze ervan af valt. Ze hoort me totaal niet, dus ik kan ook niet bijsturen. Dit loopt allemaal erg lastig maar het is niet anders.

Onderweg komen we nog van alles tegen verder. Lastige stiles waar ik woef overheen moet tillen en rare hekjes. Maar we komen natuurlijk overal overheen en doorheen. Ergens gaat het niet goed en springt ze van veel te hoog naar beneden. Als dat maar goed gaat want ik til haar al manden zelfs uit de auto om haar niet op haar polsen te laten landen! Gelukkig zie ik in eerste instantie niks.

Het gaat alleen wel erg traag en het is ontzettend warm. Ik maak wafje nat en ze heeft inmiddels al een keer echt even met haar pootjes in het water kunnen staan. We lopen weer over een weiland met schapen. Ik zie nergens echt hoe het pad loopt en uiteindelijk blijkt het heel steil naar beneden te lopen. Wat idioot! Vervelend genoeg lopen er veel lammetjes vlakbij en ook konijnen en dus doe ik woefje aan de riem. Als de boer ineens denkt dat wafje achter een lammetje aan rent is het knal! Maar steil naar beneden lopen over een smal pad met een hond aan de riem is dus echt onmogelijk. Ik laat haar weer los op het moment dat de lammetjes allemaal weg zijn en dat gaat een stuk beter. Straks moeten we dit weer omhoog!

Het is snoeiwarm nog steeds. Gaan we het wel halen naar Dowlaw? Ik kijk op de kaart. Het is nog maar een kleine 4 km. Maar dan ook die 4 km weer terug PLUS het stukje dat we nu gedaan hebben en waar we lang over doen. Het lijkt me geen goed idee. Maar op de kaart zie ik ook dat we over 500 meter weer een stroompje moeten krijgen dus daar gaan we nog even heen. Gelukkig is dat een echte stroom waar woef heerlijk in gaat badderen als een zeehond. Ik hou haar aan de riem zodat er niets is kan gaan en zit met mijn kont op de brandnetels op de rand. Ik maak een foto want het is zo schattig om mijn dappere woef zo lekker te zien in het water. Ze kijkt tevreden en haar tong is niet meer zo rood als net. Dat was voor mij een teken dat we echt terug moesten ook al zag ze er verder prima uit en was haar tong mooi vochtig en plaste ze ook nog vaak genoeg.

Dowlaw is blijkbaar nog 3.6 km via de route volgens mijn kaart. Dat lijkt me nou een prima rondje vanaf Dowlaw hierheen om de route weer aan te laten sluiten met die stroompje als keerpunt dan.

Ik besluit dus om te keren en stuur weer een OK uit met de Spot. Omdat ik geen mobiele ontvangst heb, loop ik weer netjes met de Spot op mijn rugzak. Ik zet vast een mailtje klaar voor S. met de mededeling dat het prachtig is maar dat we terugkeren nu.

Ik kijk nog eens naar het uitzicht. Het is zo bijzonder. Ik sta hoog boven de kliffen, een van de hoogste van het land. Onder me zie ik de zee die op hele stukken waar het ondiep is heel helder is. Bijna groenblauw doorschijnend. Doordat er wolkjes soms voor de zon drijven, zie ik een heel schaduwspel onder me. Helder waar de zon schijnt maar meer contrast waar het even schaduwrijker is. Ik zie vogels voorbij vliegen en op de hoge rotsformaties die her en der boven het water uitsteken, broeden vogels die veel geluid maken. Kijk ik verder weg, dan zie ik het pad omhoog en omlaag slingeren. Heel bijzonder en ik maak een paar foto’s om te trachten het beeld dat ik zie en beleef vast te leggen.

Ik ben inmiddels op de terugweg. Volgens de kaart is het nog maar 2.6 km naar de auto. We zijn eerst weer over dat enge steile weiland gelopen maar moesten nu klimmen in plaats van dalen. Dat gaat mij altijd wat beter af want ik ben geen daal schaap kennelijk. Langs de lammetjes, via de muur weer naar het pad langs de klif. Rechts van me ligt nu een meertje en ik zie zelfs een boerderij en grote koeien met kalfjes. Ik vind dat dus heel bizar dat hier in de rimboe een boerderij ligt. Maar met dat water is het misschien wel logisch ik weet het eigenlijk niet.

Ik ga even op een rotsblok zitten om even uit te puffen met wafje. Ik kijk om me heen, luister en geniet. Het is net een schilderij hier. De natuur kan toch zo mooi zijn! Wafje hijgt eigenlijk niet zoveel en ziet er tevreden uit. Water hoeft ze niet dus dat doe ik maar over haar koppie dan. Omdat ik op de telefoon naar de kaart kijk, maak ik een kiekje ermee.

klik voor groot

Na een poosje gaan we weer verder. Onze eerste stop is nu weer het stroompje even verderop maar daar hoeft ze niet meer in blijkbaar dus we gaan door. Nu komt het lastige stukje met de stiles waar ik haar moet tillen en uiteindelijk ook weer de trap bij het laatste weiland. Grappig dat alles ook sneller gaat wanneer je de weg kent. Wafje kent die ook blijkbaar want ik hoef niet eens te kijken omdat zij gewoon precies loopt zoals we moeten lopen. Ook al zie je geen pad, zij kiest nu trefzeker de weg terug. Bovendien helpt het natuurlijk ook dat we nu lekker kunnen afdalen richting de auto en niet meer hoeven te klimmen.

Al snel staan we weer bij de auto. Ik maak nog een foto van de auto in de verte en daarna zijn we in no time al daar aangekomen. Omdat woefje eigenlijk heel kwiek en blij is, kies ik nog als bonus rondje voor een rondweg langs Mire Loch, een meertje. Dat is werkelijk prachtig. Eindelijk even ‘normaal’ lopen met als toegift een mooi uitzicht over een meer. Halverwege kan woefje er even in en dat doet ze natuurlijk graag. Ik maak een geweldige foto over het meer richting de zee met alle gele lisdodden op de voorgrond. Wat een bijzonder gezicht zo dit vlakke meer, de heuvels in de verte en de zee op de achtergrond. Echt een bijzonder plaatje.

Na het badderen gaan we weer verder. Ik rond het meer en zie nu waar de wandelaars vandaan kwamen die ik eergisteren hier vandaan zag komen op weg naar St Abbs Head. Dat doen wij dus niet, wij slaan rechtsaf rond het meertje om weer terug te gaan naar de parkeerplaats.

Als ik weer rechtsaf geslagen ben, zie ik woefje nergens. Ik loop terug en zie woef totaal geconcentreerd in de jachthouding staan. Een pootje omhoog getrokken, staart mooi horizontaal gestrekt, hoofd naar voren gestrekt. Ze ziet duidelijk iets en ik moet maar eens komen kijken vindt ze. Ik maak eerst nog een mooie foto van deze houding. Zo te zien is ze echt niet moe! Maar dan zie ik ineens links bovenin ‘no card’ heel kort voorbij flitsen. No card? Dat betekent dus dat ik geen enkele foto heb van deze geweldige trip. Ik kan wel janken. Inmiddels is wafje alweer bij me want het konijntje dat ze voor me gevonden had is ontsnapt naar de andere kant van het hek. Ik kijk nog eens naar de camera en baal verschrikkelijk. De foto’s zijn het kadootje voor mij na een dergelijk avontuur.

Ik loop verder en denk na hoe dit kon gebeuren. Waarom blokkeert die stomme camera niet? Als ik het op het eerste moment had gemerkt, had ik gewoon een foto gemaakt met de telefoon! Nu heb ik niets op een paar foto’s na die ik toevallig met de telefoon maakte. Ik aak nog 2 foto’s bij het meertje

klik voor groot

Nergens meer zie ik het fraaie uitzicht nu over het meer met de zee als achtergrond omdat het pad aan deze kant lager loopt. Wel loop ik tussen de zoemende rot vliegen die me lijken te pesten. Als ik weer bij de auto ben, maak ik nog maar een foto van het uitzicht daar. In ieder geval geeft het een idee van de kliffen en de hoogte. Maar de prachtige blauwe lucht is weg (gelukkig voor woef anders had ik het bonus rondje niet kunnen doen) en het momentum ook een beetje.

klik voor groot

Ik twijfel even of ik met de auto even door zou rijden naar de vuurtoren voor een foto maar ik doe het niet. Vanmorgen dacht ik al een fraaie foto gemaakt te hebben en dat moment is er gewoon niet meer. Ik ben er verdrietig van want voor mij zijn de plaatjes heel dierbaar. Vooral de foto’s van mijn dappere waf in het landschap.

Na 10 km stappen we weer in de auto en rijden weer de slingerweg naar beneden. Het is nog steeds 24 graden maar de bewolking die ook voorspeld werd, drijft inmiddels binnen. Goede beslissing om halverwege om te keren. Wafje is nog helemaal fit en blij en het laatste stukje Dowlaw naar het punt waar we vandaag zijn omgekeerd is nu maar 7 km dus prima te doen met een extra lusje misschien wel naar de ruines daar. We komen er wel, met elke keer een stukje. Het is niet goed voor te stellen hoe lang je over zon ukkestukje doet. Maar ik snap nu wel dat voor deze etappe die dus 11 km zou moeten zijn 6 uur doet volgens de website. Dat doen wij dan een stukje sneller maar het duurt nog steeds uren.

Onderaan de slingerweg maak ik met de telefoon nog en foto van het hek dat ik weer open en dicht moet doen.

klik voor groot

Nu naar huis en er staat dus nog een stukje van de route te doen. Volgende keer dus hopelijk weer met fraaie foto’s.

gegevens:

* 10 km
* 24 graden

juni 130 km – 2017 totaal 1.538 km

tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 758 km