Gisteren liep ik met wafje de vijfde etappe van de Berwickshire Coastal route. Dat was werkelijk een prachtige route. Vandaag is het weer heel heet en heeft wafje een rustdagje. Ik ga zelf wel op pad en ga een deel van de eerste etappe nu doen. Die loopt vanaf the Cove tot Dowlaw. Dat is 12 km en heen en weer maakt dat 24 km. Voor vandaag is dat veel te ver omdat het zo enorm warm is, dus ik besluit de helft te doen omdat ik dan de andere helft woensdag kan doen of dinsdag. Ik kan namelijk daar met de auto komen, dus dan moet dat zo te doen zijn in twee delen.
Meteen na de korte wandeling moet woef ga ik al op pad. Om 9 uur sta ik al op de parking bij the Cove waar het nu nog heerlijk rustig is. Natuurlijk loop ik eerst even naar beneden naar het haventje. Het is daar zo mooi. Ook al was ik hier een paar dagen geleden met woef ook, ik vind gewoon dat het erbij hoort en zeker met dit prachtige weer. Ik maak eerst nog een foto van het kunstwerkje ter nagedachtenis aan de overleden zeelieden in 1881. Ik schreef gisteren al dat bij St Abbs ook een dergelijk kunstwerkje staat maar dan met minder mensen. Links die van de Cove, rechts van St Abbs.
klik voor groot
Daarna hobbel ik naar beneden, ga door het tunneltje en geniet van de stilte daar. Wat heerlijk zo!
klik voor groot
Als ik weer alles gezien heb, ga ik terug naar boven en neem het pad bovenlangs de kliffen. Ik liep hier al eens eerder toen ik een stukje van het Southern Upland Path deed. Ik ben benieuwd hoe de route dit jaar is, want ik herinner me nog een en al ellende bovenlangs. Het is snoei heet en ik ben blij dat woef niet bij me is. Het zweet druipt van mijn hoofd af ondanks dat ik een petje op heb dat alles tegen zou moeten houden. Vandaag ben ik dik ingesmeerd want gisteren had ik dat o mijn benen niet goed gedaan en was ik toch verbrand. Mijn gezicht niet want dat zit zo dik in de sunblock dat het lijkt alsof ik op Alaska ben geweest en geen zon gezien heb. Liever dat dan straks een oude huid.
Al snel merk ik dat het pad weer ellende is. Het is smal, heel ongelijk en bovendien loop je op sommige stukken vlak langs de kliffen. Dood eng en ik ben dubbel blij dat ik woef niet heb. De vorige keer liep ze in een tuigje met me mee. Maar al snel is alles vergeten want ik heb uitzicht over het haventje beneden. Eerlijk gezegd zitten er zeker 10 foto’s in mijn reeks, steeds vanaf een andere plek maar ik koos uiteindelijk voor deze. Eentje lijkt wel genoeg.
klik voor groot
Ik hobbel zo goed en kwaad als het gaat over het pad. Het is meer wandelen en zelfs dat gaat tergend langzaam. Had ik hier willen hobbelen met mijn grote rugzak? Ik erger me nergens aan, geniet van het uitzicht en sta vaak even stil om te kijken en te luisteren. Je hoort hier niets en dat is prettig. Geen geluid van het verkeer.
Langzaam kom ik wat dichterbij Pease Bay waar een groot caravan park is. Tot daar ken ik het van mijn southern upland avontuur. Ik realiseer me ineens dat ik toen een andere terugweg heb genomen en kijk op de kaart en roep de oude track op. Gelukkig! Ik kan gewoon over de weg terug dus dat scheelt een hoop tijd en gedoe. Ik hoef niet per se weer dit zelfde stukje te zien, hoe mooi het ook is.
Ik sla linksaf en loop over de weg die door het caravan park gaat. Via een trappetje steek ik een ford over en daarna loop ik een stukje door. De vorige keer ging ik hier rechtsaf ergens de rimboe in. Ik maakte destijds de route niet af omdat ik het creepy vond. Dat gebeurde me nooit eerder maar toen wel.
Na een paar honderd meter moet ik een trap op. Dat is vast een klimmetje maar met trap gaat het makkelijk.
klik voor groot
Daarna is het uitzicht prachtig maar het pad zo mogelijk nog slechter. Ik kom nauwelijks vooruit en op sommige stukken is het echt dood eng. Gelukkig hoef ik hier straks ook niet meer langs weet ik en dat is een hele geruststelling. Had ik nou mijn stokken maar meegenomen! Het pad is niet meer dan een strookje door het gras. Nauwelijks te zien dus ik ga niet hardlopen en zwikken en vallen. Links de diepte, rechts prikkeldraad lijkt me geen goede combinatie. Rustig aan verder wandelen dan maar.
klik voor groot
Als ik aan het einde kom, moet ik rechtsaf door een kissing gate. Er lopen ineens schapen dus dat is leuk. Het pad ziet er ook meteen een stuk beter uit. Maar wat is dat nu? Aan mijn kant loopt een zwart lammetje. Volgens mij klopt daar iets niet want hoe komt dat diertje daar nou en belangrijker: hoe komt hij daar nou weer weg? Moeder en broertje staan aan de andere kant. Aanvankelijk loop ik door en laat het zielige geblaat achter me. Maar dat kan toch niet? Dat beestje kan nergens heen. Ik kan daar slecht tegen dus ik ga terug.
klik voor groot
Ik probeer van alles maar het lukt me niet om lam en moeder te herenigen. Het kost me meer dan 20 minuten maar het gaat echt niet. Teleurgesteld loop ik door. Ik hoop dat ik straks bij een boerderij kan vragen of de schapen daar thuis horen.
Even verderop ligt een grote groep heerlijk in de schaduw van een boom te luieren. Ik snap dat wel! Na een paar honderd meter en ik alweer van het weiland af en loop ik even over de weg. Een groepje schapen rent voorbij, recht op een wildrooster af. Ze houden even in om….. er vervolgens een voor een langs te rennen en zo zijn ze ook aan de overkant. Handig zo’n smal randje gras!
klik voor groot
Eindelijk kan ik even hardlopen en ik hobbel rustig over een weg waar niemand komt. Een stukje verder maak ik een korte detour naar een ruine van een kerkje met enkele grafstenen. Ik doe ook een poging om naar Siccar Point te lopen maar ik ga toch maar terug. Het is zo warm en uitzichten heb ik al genoeg gezien vandaag.
klik voor groot
Na het kerkje sla ik rechtsaf. Nog een klein stukje ga ik lopen, tot Old Cambus en dan ga ik terug. Ik denk dat dat een mooi keerpunt is waar ik ook met de auto kan komen. Het is nog even zoeken maar uiteindelijk sta ik inderdaad op de weg bij Old Cambus. Ik kan hier vast wel de auto neerzetten en het laatst stuk naar Dowlaw lopen. Dat is met detour naar de ruine bij het kasteel dan 14 km. Ik sla rechtsaf en begin met de terugweg.
klik voor groot
De terugweg gaat natuurlijk prima. Ik loop ook heerlijk naar beneden over route 76 een fietspad waar ik gisteren toevallig over terug reed vanaf St Abbs. Een racefietser komt me tegemoet. Wat een klim! ‘Good job, keep going’ roep ik ter aanmoediging en de man lacht. Ik vind het knap als je hier tegen op komt eerlijk gezegd. Ik sla rechtsaf en loop naar beneden richting Pease Bay.
Als ik over het ford daar loop, zie ik dat mensen bezig zijn om een motor uit het water te hijsen. Kennelijk is de motorrijder met motor en al zo het water in gegleden vanaf het Ford. Hij helpt zelf ook mee en is dus niet gewond. Niet leuk en ook niet handig maar laat ik niks zeggen want ik struikel al op schuin lopend grasland. Na de campsite volg ik de weg omhoog richting Cove.
klik voor groot
Het laatste stukje neem ik nog netjes het off road stukje. Zo loopt de route ook vanaf Cockburnspath als mensen daar beginnen die met de bus komen. Dit liep ik nog niet eerder en gelukkig loopt dit dus wel gewoon als normaal off road stukje. Enkele minuten later sta ik alweer bij de auto. Ik zit weer onder de uitslag van alle plantjes. Irritant is dat toch. Ik was het allemaal even af met een nat doekje en ga nog even op het bankje zitten en kijk uit over de zee. Daarna ga ik maar gauw naar woefje toe. Etappe 1b doe ik dus zelf, morgen hoop ik weer met woef op stap te gaan voor etappe 2, van Dowlaw naar St Abbs Head maar ik start net voor St Abbs head en loop dan twee kanten op Is het toch te warm voor woef, dan hebben we in ieder geval het prachtige natuur gebied daar gezien. Vanaf Dowlaw lijkt me wat minder spannend en mooi.
Op naar de volgende ronde.
gegevens:
* 11 km
* 27 graden
juni 120 km – 2017 totaal 1.528 km
tracer – 143 km
hoka clayton – 97 km
hoka clifton 3 – 542 km
hoka bondi 4 – 479 km
hoka stinson lite – 296 km
hoka mafate speed – 748 km