Het is vandaag nog steeds heel bewolkt, dus geen dag om een route te gaan doen met mooie vergezichten. Maar wel een heerlijke dag om te lopen dus na ampel beraad kies ik voor de route in Thrunton Woods vlakbij Alnwick. Daar had ik een mooie route uitgezet en die zou ik dan maar gaan lopen. Meteen na de wandeling met woef dus klaargemaakt voor vertrek en al snel reden we richting de start.

De parkeerplaats was snel gevonden en er stonden nog maar een handjevol auto’s toen ik even voor 9 uur parkeerde. Dat was boffen! Snel op pad dan maar en ik koos de route tegen de klok in.

Het begin was veelbelovend qua pad maar al snel kwamen we op een echt bospad met stenen, wortels en klimmetjes en dalen. Er werd hier ook veel gefietst dat was duidelijk te zien aan de ondergrond. Jammer genoeg hier geen aparte MTB paden!

klik voor groot

Omdat ik hier even rustig aan moet doen vanwege het pad, hoor ik ineens gekras en gekrab ergens hoog naast me. Ik stop en kijk en luister en…. twee rode eekhoorns! De rode eekhoorns worden heel zeldzaam hier in de UK en overal vind je borden dat je waarnemingen moet melden etc. Ze zijn hier erg bang dat deze soort zal uitsterven. Ik heb even staan kijken, want die twee waren druk aan het springen en klauteren. Helaas helemaal verkeerd qua licht voor de foto en ook erg ver weg maar wel herkenbaar als silhouet op de foto

klik voor groot

We komen weer op een wat beter pad als we even doorlopen en ik besluit even van de route te gaan om een of ander restant van een fort te gaan bekijken. Maar ik zoek weer naar kabouters want ik vind niks maar maakte wel een klim…… Gauw terug dus maar en ik neem een paadje dat me weer op de route zal brengen. Fout! Dat klopt ook, maar ik stuit op een pad dat 70 meter omhoog loopt via een glibberpad steil omhoog. Zonder stokken kom ik hier echt niet omhoog, ik ga het niet eens proberen en ik keer weer terug naar het andere pad. Die klim komt er wel aan, maar over dit pad ga ik mijn nek niet breken en hoop maar dat het andere pad iets beter zal zijn.

klik voor groot

Het pad daarna is prima en gaat van een mooi breed pad over in een bospad dat ook nog goed te doen is.

klik voor groot

Daarna slaan we rechtsaf en daar komt de klim dan alsnog aan. Maar dit is een beter pad. Het gaat wel steil omhoog maar dit is gewoon te doen. Het is een hoogteverschil van 80 meter echt omhoog maar niet met zo’n eng pad.

Op het moment dat we gaan klimmen kijkt waf zieliger dan ze al deed en kotst. Ik kijk wat ze nou uitkotste. Een soort stront lijkt het wel. Ik kijk nog eens goed maar dit is iets dat ze heeft opgepakt blijkbaar en niet haar eigen poep. Een paar dagen geleden at ze namelijk een heel stuk van de verbandwatten op en dat moet er ook weer uit dus ik ben als de dood dat ze ziek wordt. Er zijn al hele stukken uit en ze poept verder gewoon maar als ze ineens zo stilletjes doet…..

Na het kotsje doet ze weer normaal en hobbelt voor me uit de steile klim op. Vooruit dan maar

klik voor groot

Als ik boven ben is er niets van uitzicht of iets dergelijks dus het is een beetje een ‘loze’ klim merk ik al. Jammer is dat. Bij Simonside klim je naar de Hill (465 mtr) en dan heb je fantastisch uitzicht, echt adembenemend. Nu blijf je in het bos en ziet dus geen bal verder. Maar vooruit het is toch geen helder weer dus gaan met die banaan. Ik kijk naar woef maar ze lijkt OK. We kunnen dus wel een lusje doen denk ik want we zijn al lang van de geplande route af omdat ze eerder zo sloom deed.

klik voor groot

We lopen rustig door en komen een stukje op de route die ik eigenlijk had willen lopen vandaag. Dat ziet er een stuk beter uit want je loopt als het ware langs het bos om een heuvel heen en hebt ook een beetje uitzicht. Maar het weer is nog steeds mistig en bewolkt dus het is niet echt erg fraai.

klik voor groot

Ik moet veel op de kaart kijken en kijk ook veel naar woef. Ze mindert alweer vaart en is sloom en blijft achter. Ik snap het niet en ik baal, want terug is nu net zo ver als doorlopen en het lusje afmaken. Ik besluit te kijken of ze wat wil eten en drinken want na het kotsen is ze ook leeg en dat is nooit echt fijn bij haar. Dat hapje gaat erin als koek en ze kijkt blij. Mmmm merkwaardig. Drinken wil ze niet, ik sjouw altijd water voor jan doedel mee vrees ik, maar beter mee dan om verlegen. Ik zie onderweg trouwens ook het bruggetje waar ik eigenlijk overheen had gemoeten als ik mijn eigen route had gevolgd. Ziet er goed uit.

klik voor groot

Ik moedig haar aan dat we er nu bijna zijn en we hobbelen door. Ik vind het niet meer zo leuk, want als zij zich niet lekker voelt, dan vind ik er ook niks aan en voel ik me schuldig dat ik haar meesleep. Gelukkig is het laatste stuk helemaal bergafwaarts en rustig hobbelen we over een breed pad weer naar de auto. Gek genoeg is de route die ik nu gelopen heb precies 16 km, zoals ik dacht dat de andere route zou zijn geweest. Die is blijkbaar veel langer want we hebben nu een heel stuk niet gelopen. Volgende keer misschien als het niet echt mooi weer is.

klik voor groot

Als we naar huis rijden, geniet ik van de vergezichten overal. Daar hou ik meer van denk ik. Een bos is heerlijk en loopt ook fijn, hoewel de 700 hoogtemeters op deze 16 km nou net een beetje veel van het goede waren met dit soort paden. Maar wel leuk om gezien te hebben in ieder geval.

gegevens:

* 16 km
* 6 graden

mrt 183 km – 2015 totaal 906 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 357 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 383 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag besloot ik maar eens meteen na de wandeling met woef op pad te gaan voor een rondje. Het zou toch geen fraai weer worden, en dan maar lekker meteen op pad. Zo gezegd zo gedaan en al snel zaten waf en ik in de auto naar Belford. Ik wilde de bekende route doen met wat lusjes die ik had gezien op de kaart. Ik had alleen geen idee hoe lang het zou zijn en hoe het zou worden maar dat zou ik onderweg wel zien allemaal. Eerst maar eens vanaf het dorp naar de eerste boerderij en vanaf daar verder kijken. Over afstand wordt vaak een beetje moeilijk gedaan. De mind is hierbij belangrijker dan het lichaam volgens mij. Als je geen idee hebt hoe ver een route is, dan loop je toch ook gewoon?

klik voor groot

Toen we in de buurt van Swinhoe farm kwamen, sloeg ik weer rechtsaf om het lusje langs de kippenfarm te gaan lopen. Ik wilde deze keer dan terug door het veld zoals ik nog niet eerder had gelopen

klik voor groot

Toen ik aan het einde (bij de lama’s die niet in de wei stonden) linksaf sloeg, zag ik al de weg naar Detchant wood die ik eventueel ook nog zou kunnen nemen. Eerst een stuje doorlopen en dan weer linksaf terug naar Swinhoe farm. Grappig genoeg waren daar nog twee andere kippenfarms dus blijkbaar is dat iets van die hoek. Het is een prachtig stukje daar met geweldig uitzicht op Holy Island en de zee. Zou een mooie plek zijn om te wonen maar niet met die kippen daar!

Ik moest wel even op de kaart kijken om te zien of ik goed liep maar het was allemaal prima te vinden, alleen moest je gewoon over het veld doorsteken en was er verder geen pad.

klik voor groot

Daarna weer langs Swinhoe rechtsaf en de bekende route volgen voor een stukje. Het loopt allemaal aardig op en neer maar het doet me weinig. Vandaag is er geen wind en dat maakt zoveel uit nu! Windkracht 4 (niks) of de 7 of meer die we hier vaak hebben gehad is toch wel een verschil.

klik voor groot

Het is bewolkt maar het is heerlijk weer om te lopen. Als ik op de top ben met het mooie uitzicht naar Holy Island, besluit ik rechtsaf te slaan, waar ik vorige keer vandaan ben gekomen op mijn zwerfrondje. Ik doe dat lusje er ook nog even bij en zal dus door Detchant Wood lopen straks.

Als ik naar beneden ren, vraag ik me af hoe ik hier de vorige keer zo tegenop heb kunnen lopen. Interessant hoe dat werkt….

klik voor groot

Het uitzicht is mooi maar ik hoef geen foto maken want Holy Island zal op de foto niet zichtbaar zijn. Leuk om een route die je wel kent in tegengestelde richting te lopen want je ziet allemaal andere dingen.

In Detchant sla ik linksaf en loop een stukje over de weg voordat ik bij het bos uit zal komen. Jaren geleden wilden S en ik hier eens de hond uitlaten maar werden op het matje geroepen door iemand die zei dat honden aan de riem moesten. Nu staat er ‘under close control’ en ‘on lead please’ tussen haakjes. Waf is altijd onder close control maar ik doe niet moeilijk en lijn haar gewoon dan maar aan.

We hobbelen door het bos maar het is geen echt leuk pad. Veel te breed en niet echt een bospad.

klik voor groot

We lopen door het bos en slaan linksaf weer de St Oswalds Way op. Straks zullen we wer bij het bekende pad uitkomen. Ik heb geen idee hoeveel kilometer mijn lusjes eigenlijk waren, maar als ik straks bij de Cave ben, weet ik wat het totaal ongeveer zal zijn omdat het vanaf daar bijna 7 km naar de auto nog is. We hobbelen door over de bekende weg met de mooie uitzichten. Vanaf nu gaat het snel.

klik voor groot

Dan hobbelen we al het pad over naar de St Cuthbert’s cave. Blijft een mooi punt om even te kijken maar helaas lopen er gillende kinderen dus rennen we (letterlijk) snel weer weg.

klik voor groot

Ik loop door en zie waar de route eigenlijk een gaat…. Rechtsaf naar beneden. Dat ziet er ook goed uit en kan ik een volgende keer wel eens doen. Voor nu loop ik maar even door omdat ik niet goed genoeg gekeken heb waar ik uit kan komen.

klik voor groot

De toppen van de cheviots zijn weer met sneeuw bedekt, maar door de witte wolken is dat niet te zien op een foto. Jammer, want het is erg mooi en heel onverwacht. We hobbelen door en ik besluit toch even te kijken bij de andere rocks omdat daar geen kinderen gillen. Het blijft apart.

klik voor groot

Natuurlijk even een foto van waf en mij

klik voor groot

En dan een laatse kiekje

klik voor groot

Vanaf daar nog maar 6 km te gaan dus de route zal rond de 26 km uitkomen. Nou ook prima, het maakt niet uit. Het gaat nu snel: even door, richting Swinhoe farm en daar weer langs de paardjes.

Er zijn altijd honderden spreeuwen die eten bij de koeien en opvliegen als iemand langskomt, dus ik heb mijn camera klaar…..

klik voor groot

Maar helaas…. als ik de hoek om kom is er NIKS. Geen enkele spreeuw vliegt op. Jammer want het is zo bijzonder altijd.

We hobbelen lekker door en ik weet dat we er nu al bijna zijn. Weer dat gekke hekje. Blijft leuk hoe waf dat doet:

klik voor groot

En dan staat ze aan de andere kant en kijkt waar ik blijf. Klik!

klik voor groot

We hobbelen langs het weiland verder en komen alweer bij de start. Daar klauteren lammetjes op een strobaal. Zo schattig!

klik voor groot

Veel te snel zijn we alweer bij de auto. Zucht. Nou we hadden makkelijk nog zo’n rondje kunnen doen, dat is duidelijk. Zonder wind kan je gewoon de hele dag doorlopen. Maar misschien wel OK voor nu. Even kijken of waf vanavond nog een rondje wil, en anders gaan we morgen weer lekker op pad.

gegevens:

* 26 km
* 6 graden

mrt 167 km – 2015 totaal 890 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 357 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 367 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag een rondje waarvan ik vooral kan zeggen dat het vaak een kwestie was van ‘doorgaan’. Niet vanwege de afstand natuurlijk want die 21 km doet me niets, maar vanwege het parcours. En vooral omdat het totaal onverwacht slecht was. Het is kurkdroog geweest maar het pad was vooral nat en modderig. Althans het begin van de route. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Ik liep al eerder op Simonside en koos toen voor de beklimming van de hill (op handen en voeten ongeveer) en de route over de ridge die werkelijk prachtig is. Ik genoot toen enorm, maar omdat ik te weinig concentratie meer had toen ik weer beneden was, koos ik er toen voor om naar de auto terug te gaan en niet meer de route onderlangs via de St Oswalds Way te lopen. Daar ben ik nu heel erg blij mee, want ik weet dus nu wat voor kloterig pad het is en ik weet nu ook dat de hond niet overal overheen mag lopen en dat je dus om moet lopen. Gelukkig heb ik een kaart want anders….. Vandaag leek dus een goede dag om daarheen te gaan, aangezien het prachtig weer was en eindelijk een met weinig wind. Een prima dag en dus pakte ik snel mijn rugzak in en waren waf en ik op weg. Het is toch een uurtje rijden, dus op tijd op pad is fijn.

Normaal vertrek ik vanaf Great Tosson, maar vandaag koos ik voor de parkeerplaats helemaal aan de andere kant, zodat ik een achtje kon lopen eerst via de St Oswalds Way, en eventueel nog het lusje weer heuveltje op naar de restanten van het Ford en de bijzondere rocks die daar zouden moeten liggen.

Deze parking was snel gevonden en waf en ik gingen op weg.

klik voor groot

Tot mijn verrassing was alles heel nat en drassig. Ik snap dat nog steeds niet zo goed, want het is droog en het is notabene heuvel op. Dus waarom zo drassig en modderig? Van drassig werd het modderig en het was ook nog eens een slecht beloopbaar pad. Ik had al meteen de pest in. Waf loopt nog met ingepakte poot en al snel zat alles vol met modder en rommel. Ik hoopte maar dat het onder het verband droog en schoon zou blijven (wat tot mijn stomme verbazing ook zo was, bleek aan het einde in de auto).

Echt mooi vond ik de route ook niet. Heidelandschap. Kaal. Open. Ongezellig en zonder vergezichten. Kortom: ik vond het dus niks en ik was heel verbaasd eigenlijk. Maar we ploeterden door want het was lekker weer en ik was blij dat er weinig wind was op deze open verlaten vlakte waar ik aan het ploeteren was.

klik voor groot

Dan kom ik ineens bij een hek. Ik kijk en zie dat er links van het hekje een schuifje zit dat je ophoog kunt trekken om een hond doorheen te laten. Handig, dat zag ik nog niet eerder en ik laat woef door het gat en klim zelf over het trappetje.

klik voor groot

De route staat hier aangegeven met een paaltje, dus ik zit echt op de juiste route wat mij nog steeds verrast aangezien het een slecht onderhouden en slecht begaanbaar geheel is. Misschien door het seizoen, ik weet het niet. Ik doe eeuwen over de eerste kilometers.

klik voor groot

Lekker lopen zo…. Inmiddels zijn mijn schoenen zwart van de modder en ziet woef er niet uit. Ik schreef al dat ik vooral de pest in had vanwege haar verband. Mijn kleding en schoenen kan ik zo afwassen en ik krijg niks van modder en rommel maar ik koos voor dit pad en stel woef nu bloot aan iets dat misschien niet goed voor haar is. Ik moet toch even door, en hoop dat het straks beter wordt. In mijn rugzak zitten nieuwe rolletjes zodat ik haar eventueel een nieuwe bandage kan geven als we uit de rommel zijn. We ploeteren dus maar even door. Het is maar goed dat het zonnetje schijnt en ik laat mijn rechter hersenhelft harder roepen dan links die weer aan het muiten is en roept dat er niks aan is. Doorgaan!

klik voor groot

Dan stuiten we ineens weer op een volgend probleem: een vrij hoog hek met prikkeldraad en een steile trap eroverheen voor de wandelaars. Wat vreemd. Eerst een hekje met mogelijkheid om een dier door te laten en nu ineens dit. Ik zie verder nergens informatie. Ik kijk naar het trappetje. Ik kijk naar de hond. Die is zwart. Kan ik haar optillen over die stomme trap? Ik ben ontzettend bang voor het prikkeldraad. Wat nu? Terug is ook niet echt een optie en andere paden zijn er niet.

Ik kijk nog eens naar woef. Ze is inmiddels wel wat gewend en vertrouwt me volledig met nieuwe dingen. Ze heeft haar harnasje aan. Niet voor niets en ik besluit het erop te wagen. Ik gebaar dat ze dichterbij moet komen en zet haar pootjes op de eerste trede. Ik geleid haar via het harnas en geef wat druk naar boven, en trek 1 pootje op naar de volgende trede en zet een achterpoot op de onderste trede. Ja verdomd, ze snapt wat ik wil en omdat ik help via het harnas klautert ze naar boven. Daar even wachten. Even op adem komen. Ik maak geen foto want ik wil haar niet loslaten. Straks klettert ze aan de andere kant naar beneden en dat wil ik natuurlijk niet. Nu eerst weer naar beneden komen. Ze mag niet springen van me, want ik vind het net te hoog dus ik zet 1 pootje op de trede die naar beneden gaat en zo verder en dan staat ze aan de andere kant. Wat knap! Ik ben verrast want ik had niet gedacht dat ze dit zou kunnen. Ze is helemaal wild als ik over het trappetje klim en bij haar kom. Samen weer verder!

klik voor groot

Toch is het raar en later zie ik aan de andere kant van het moorland waar we nu overheen lopen dat honden niet zijn toegestaan in dit gebied. Ik snap dus nu de trap, maar ik snap niet dat er bij de trap geen bordje staat en ik snap ook niet waarom er bij de informatie over de St Oswalds Way geen informatie hierover staat. Ik ga echt niet normaal over gebied lopen waar honden niet zijn toegestaan. Voor de duidelijkheid: dit mag niet omdat ze grouses fokken hier om….. af te schieten.

Hoe het ook zij, na het hekje lopen we verder. Het is nog steeds drassig moorland en niet echt veel aan. Als ik de foto’s bekijk, ziet het er best aardig uit overigens.

klik voor groot

Uiteindelijk komen we aan het einde van het moorland (waar dus het bordje verboden voor honden stond) en slaan we rechtsaf. Ik zal nu richting een bos lopen. Zal mij benieuwen. Ik ben gek op bos. De route bij Belford is geweldig: daar heb je bos, weilanden, vergezichten, etc. Van alles wat en overal mooi. Kom maar op met het bos zou ik zeggen!

Het bos ziet er echter uit alsof je er niet welkom bent en alsof er in geen eeuwen iets gedaan is. Overal dood hout maar ook overal jonge sparretjes die vrolijk fris groen doorheen groeien. Wat merkwaardig. Het pad is soms goed en soms onzichtbaar. Wat is er toch aan de hand op dit stuk? In ieder geval zit ik goed qua route en we ploeteren ons dus maar door het bos heen.

klik voor groot

Ik loop nog een stukje over dit pad en zal ergens straks rechtsaf slaan. Dan ga ik van de route af en loop verder mijn eigen gekozen pad dat ik van te voren had uitgezocht. Ik ben benieuwd wat dat zal worden want het officiele pad was dus bagger. Maar als ik rechtsaf sla, ben ik aangenaam verrast. Een heel breed, uitnodigend pad ligt voor ons. Daar kan je lekker lopen! Ik vind het totaal geen probleem om te ploeteren, maar ik had het simpelweg niet verwacht van een grote bekende route. Nu kom ik notabene op een mooi begaanbaar pad. Heerlijk en eindelijk kunnen we even vaart maken. Ik heb toch best vermoeide benen gekregen van dat gedoe in de modder.

klik voor groot

Als ik op de kaart kijk, weet ik wel da ik straks weer in de problemen kom, aangezien ik eigenlijk de route weer over dat moorland had ingetekend. Maar ik zie ook dat ik heel gemakkelijk ook deze weg kan vervolgen. Dat is een heel stuk langer, maar dat is niet erg. Afstand doet me weinig en dit loopt prima. Als ik bij de afslag kom, kijk ik toch even en inderdaad:

klik voor groot

Ik keer dus weer terug, kijk op de kaart en besluit deze weg verder af te lopen tot Simonside Hill. Dat is op hele stukken best aardig. Jammer genoeg wordt het ineens bewolkt en grijs en zijn de foto’s dus een beetje donker geworden (het zou trouwens weer helemaal opklaren). Ik vind het wel gaaf om Simonside Hill nu eens van de zuidkant te zien. Best een indrukwekkende heuvel (465 mtr)

klik voor groot

Uiteindelijk komen we bij Simonside Hill. Ik twijfel. Zal ik gaan klimmen en de route over de ridge lopen naar de parkeerplaats? Ik kijk naar de lucht. Het is op dat moment heel grijs en het is niet helder, dus als je eenmaal boven bent, is het niet echt mooi qua uitzicht. Bovendien liep ik hier 3 weken geleden al en genoot ik van het uitzicht. Ik besluit op het pad te blijven en op zoek te gaan naar Little Church. Dat ik dat beter niet had kunnen doen, wist ik toen nog niet. Als je op het kaartje kijkt van de route, zie je waarom….

klik voor groot

Waf en ik hobbelen dus vrolijk over de weg en zoeken het pad linksaf dat naar Little Church zou moeten leiden. Ik zie uiteindelijk inderdaad een paadje. Gevonden! Het is een enorme modder bende, maar hier snap ik het. Geeft niet en we ploeteren door. Ik kijk op de kaart en ik voel me alsof ik naar kabouters zoek. Ik heb toch het idee dat ik vorig jaar wel degelijk Little Church gevonden heb toen ik foto’s maakte van een rotsformatie die een beetje over het pad hangt. Maar hoe kom ik daar dan nu? Ik snap er niets van. Er is op een gegeven moment helemaal geen pad. Ik betwijfel of ik de kaart wel goed lees. Wat zijn die witte strepen eigenlijk? Brandgangen in het bos ofzo? Ik loop linksaf en rechtsaf. Ik geef het op en wil terug naar het echte pad. Maar daar kom ik ook niet. Wat ben ik ontzettend blij dat de GPS werkt anders zou ik echt verdwaald zijn daar. Vorige keer bleef de marker ineens staan op de ridge en ook Garmin stoort nu als een gek qua hartslagwaardes. Er is hier dus iets geks dat stoort en ik hoop dat de route blijft werken……

klik voor groot

Ik dwaal rond, zoek een pad en baal. Die arme waf hopst trouw voor me uit door de harde hoge heide. Ze heeft er inmiddels wel moeite mee en ik besluit nu echt terug te keren waar we vandaan kwamen. Wat ontzettend nuttig dit. Het heeft me 40 minuten gekost. Dan had ik dus net zo goed de ridge kunnen nemen. Grrrr niet aan denk nu en eerst terug op het pad.

klik voor groot

Eindelijk zijn we weer op het pad. Wat een geklooi zeg. Gauw doorlopen dan maar. Ik kijk nog even op de kaart en twijfel of ik ergens halverwege de ridge dan nog op zal klauteren maar ik kies voor het bekende pad linksaf naar beneden. Dat pad heb ik de vorige keer noodgedwongen moeten nemen omdat mijn route was afgesloten, dus ik ken deze weg. Hier kan ik normaal lopen en verdwaal ik verder niet meer. Ik heb er nu we even genoeg van. Ik weet al dat er nog een steile klim aan zal komen richting de parkeerplaats maar dat is dan jammer.

We hobbelen door, komen op de eerste parkeerplaats en lopen over de rustige weg door naar de parking waar ik sta. Ik neem niet eens meer de route over het veld die ik wilde proberen. Eerst terug nu.

klik voor groot

Daar aangekomen ben ik natuurlijk al lang weer in een goede bui en inmiddels is het ook weer erg mooi weer geworden. Ik besluit dus door te lopen en op zoek te gaan naar de aparte stenen en het fort. Lordenshaws is een belangrijke archeologische plaats met veel ‘rock art’ en restanten van een fort. Meer over Simonside staat hier

klik voor groot

Dat staat mooi aangegeven met een QR code en ik roep het op. De route staat beschreven naar de stenen en ook wat je daar zult zien. Op naar de eerste dan maar. Dat bleekt een steen te zijn met een soort gaten en cirkels. Tsja. Leuk….

klik voor groot

Het uitzicht op Rothbury is prachtig maar niet heel duidelijk op de foto vanwege het weer. Maar mooi is het wel! Ik geniet hier wel van. Leuker dan het geklooi over het moorland waar niks te zien is.

Na main rock lopen we door naar de horsehoe rock. Het waait hier boven behoorlijk inmiddels maar dat was voorspeld.

klik voor groot

Daarna leidt de route ons naar de restanten van het fort. Ik lees op de telefoon dat je vanaf main rock de heuvel op moet lopen en dat je daarna in het hart van het fort staat. Ik ben echt van goede wil maar ik zie leuke schaapjes. Fort? Waar dan? Ik ben echt een idioot denk ik en zoek weer naar kabouters blijkbaar maar ik zie het echt niet. Gelukkig is er nog een rock te bewonderen dus we lopen maar weer een stukje door. Ook die steen kan ik niet vinden maar ik besluit lekker even in de zon te gaan zitten bij gewone stenen. Dikke kans dat ik nu gewoon lekker tegen een bijzondere steen aanzit die ik niet herkend heb van het plaatje. Jammer dan. Ik heb er twee gevonden. Ook leuk toch?

Ik haal de zitmat deze keer wel uit de rugzak en trek weer lekker mijn Nano Puff pullover aan. Hoofdbandje op en zitten. Heerlijk in het zonnetje. Ik heb deze keer zelfs wat te eten meegenomen voor mezelf en voor woef. Het is inmiddels al lang geleden dat ik wat gegeten heb en woef wil zeker wel wat. We zijn vlakbij de auto dus ze mag gewoon wat hebben en ze schrokt het eten snel naar binnen. Daarna kijkt ze toe hoe ik zit te eten maar ik doe alsof ik dat niet zie. Voor mij!

klik voor groot

Het is een rare middag geweest. De afstand was maar 21 km. Maar ik ben lang onderweg geweest. Dat geeft niet want het is een prima training voor de Borders Abbey Way. Maar ik ben niet echt tevreden. Een uur rijden voor een route die niet echt fraai was en slecht beloopbaar. Niet echt ideaal. Maar goed, ik wilde deze route doen en die heb ik nu gedaan. Gelukkig nog veel meer te ontdekken.

Na ons rustmomentje in het zonnetje gaan we terug naar de auto. Ik kan nog een soort lusje ervan maken dus zo lopen we terug. Het weer is heerlijk maar ik ga toch niet meer verder nu. Genoeg voor vandaag.

klik voor groot

Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.

gegevens:

* 21 km
* 8 graden

mrt 116 km – 2015 totaal 839 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 332 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 341 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km