Vandaag een rondje waarvan ik vooral kan zeggen dat het vaak een kwestie was van ‘doorgaan’. Niet vanwege de afstand natuurlijk want die 21 km doet me niets, maar vanwege het parcours. En vooral omdat het totaal onverwacht slecht was. Het is kurkdroog geweest maar het pad was vooral nat en modderig. Althans het begin van de route. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Ik liep al eerder op Simonside en koos toen voor de beklimming van de hill (op handen en voeten ongeveer) en de route over de ridge die werkelijk prachtig is. Ik genoot toen enorm, maar omdat ik te weinig concentratie meer had toen ik weer beneden was, koos ik er toen voor om naar de auto terug te gaan en niet meer de route onderlangs via de St Oswalds Way te lopen. Daar ben ik nu heel erg blij mee, want ik weet dus nu wat voor kloterig pad het is en ik weet nu ook dat de hond niet overal overheen mag lopen en dat je dus om moet lopen. Gelukkig heb ik een kaart want anders….. Vandaag leek dus een goede dag om daarheen te gaan, aangezien het prachtig weer was en eindelijk een met weinig wind. Een prima dag en dus pakte ik snel mijn rugzak in en waren waf en ik op weg. Het is toch een uurtje rijden, dus op tijd op pad is fijn.
Normaal vertrek ik vanaf Great Tosson, maar vandaag koos ik voor de parkeerplaats helemaal aan de andere kant, zodat ik een achtje kon lopen eerst via de St Oswalds Way, en eventueel nog het lusje weer heuveltje op naar de restanten van het Ford en de bijzondere rocks die daar zouden moeten liggen.
Deze parking was snel gevonden en waf en ik gingen op weg.
klik voor groot
Tot mijn verrassing was alles heel nat en drassig. Ik snap dat nog steeds niet zo goed, want het is droog en het is notabene heuvel op. Dus waarom zo drassig en modderig? Van drassig werd het modderig en het was ook nog eens een slecht beloopbaar pad. Ik had al meteen de pest in. Waf loopt nog met ingepakte poot en al snel zat alles vol met modder en rommel. Ik hoopte maar dat het onder het verband droog en schoon zou blijven (wat tot mijn stomme verbazing ook zo was, bleek aan het einde in de auto).
Echt mooi vond ik de route ook niet. Heidelandschap. Kaal. Open. Ongezellig en zonder vergezichten. Kortom: ik vond het dus niks en ik was heel verbaasd eigenlijk. Maar we ploeterden door want het was lekker weer en ik was blij dat er weinig wind was op deze open verlaten vlakte waar ik aan het ploeteren was.
klik voor groot
Dan kom ik ineens bij een hek. Ik kijk en zie dat er links van het hekje een schuifje zit dat je ophoog kunt trekken om een hond doorheen te laten. Handig, dat zag ik nog niet eerder en ik laat woef door het gat en klim zelf over het trappetje.
klik voor groot
De route staat hier aangegeven met een paaltje, dus ik zit echt op de juiste route wat mij nog steeds verrast aangezien het een slecht onderhouden en slecht begaanbaar geheel is. Misschien door het seizoen, ik weet het niet. Ik doe eeuwen over de eerste kilometers.
klik voor groot
Lekker lopen zo…. Inmiddels zijn mijn schoenen zwart van de modder en ziet woef er niet uit. Ik schreef al dat ik vooral de pest in had vanwege haar verband. Mijn kleding en schoenen kan ik zo afwassen en ik krijg niks van modder en rommel maar ik koos voor dit pad en stel woef nu bloot aan iets dat misschien niet goed voor haar is. Ik moet toch even door, en hoop dat het straks beter wordt. In mijn rugzak zitten nieuwe rolletjes zodat ik haar eventueel een nieuwe bandage kan geven als we uit de rommel zijn. We ploeteren dus maar even door. Het is maar goed dat het zonnetje schijnt en ik laat mijn rechter hersenhelft harder roepen dan links die weer aan het muiten is en roept dat er niks aan is. Doorgaan!
klik voor groot
Dan stuiten we ineens weer op een volgend probleem: een vrij hoog hek met prikkeldraad en een steile trap eroverheen voor de wandelaars. Wat vreemd. Eerst een hekje met mogelijkheid om een dier door te laten en nu ineens dit. Ik zie verder nergens informatie. Ik kijk naar het trappetje. Ik kijk naar de hond. Die is zwart. Kan ik haar optillen over die stomme trap? Ik ben ontzettend bang voor het prikkeldraad. Wat nu? Terug is ook niet echt een optie en andere paden zijn er niet.
Ik kijk nog eens naar woef. Ze is inmiddels wel wat gewend en vertrouwt me volledig met nieuwe dingen. Ze heeft haar harnasje aan. Niet voor niets en ik besluit het erop te wagen. Ik gebaar dat ze dichterbij moet komen en zet haar pootjes op de eerste trede. Ik geleid haar via het harnas en geef wat druk naar boven, en trek 1 pootje op naar de volgende trede en zet een achterpoot op de onderste trede. Ja verdomd, ze snapt wat ik wil en omdat ik help via het harnas klautert ze naar boven. Daar even wachten. Even op adem komen. Ik maak geen foto want ik wil haar niet loslaten. Straks klettert ze aan de andere kant naar beneden en dat wil ik natuurlijk niet. Nu eerst weer naar beneden komen. Ze mag niet springen van me, want ik vind het net te hoog dus ik zet 1 pootje op de trede die naar beneden gaat en zo verder en dan staat ze aan de andere kant. Wat knap! Ik ben verrast want ik had niet gedacht dat ze dit zou kunnen. Ze is helemaal wild als ik over het trappetje klim en bij haar kom. Samen weer verder!
klik voor groot
Toch is het raar en later zie ik aan de andere kant van het moorland waar we nu overheen lopen dat honden niet zijn toegestaan in dit gebied. Ik snap dus nu de trap, maar ik snap niet dat er bij de trap geen bordje staat en ik snap ook niet waarom er bij de informatie over de St Oswalds Way geen informatie hierover staat. Ik ga echt niet normaal over gebied lopen waar honden niet zijn toegestaan. Voor de duidelijkheid: dit mag niet omdat ze grouses fokken hier om….. af te schieten.
Hoe het ook zij, na het hekje lopen we verder. Het is nog steeds drassig moorland en niet echt veel aan. Als ik de foto’s bekijk, ziet het er best aardig uit overigens.
klik voor groot
Uiteindelijk komen we aan het einde van het moorland (waar dus het bordje verboden voor honden stond) en slaan we rechtsaf. Ik zal nu richting een bos lopen. Zal mij benieuwen. Ik ben gek op bos. De route bij Belford is geweldig: daar heb je bos, weilanden, vergezichten, etc. Van alles wat en overal mooi. Kom maar op met het bos zou ik zeggen!
Het bos ziet er echter uit alsof je er niet welkom bent en alsof er in geen eeuwen iets gedaan is. Overal dood hout maar ook overal jonge sparretjes die vrolijk fris groen doorheen groeien. Wat merkwaardig. Het pad is soms goed en soms onzichtbaar. Wat is er toch aan de hand op dit stuk? In ieder geval zit ik goed qua route en we ploeteren ons dus maar door het bos heen.
klik voor groot
Ik loop nog een stukje over dit pad en zal ergens straks rechtsaf slaan. Dan ga ik van de route af en loop verder mijn eigen gekozen pad dat ik van te voren had uitgezocht. Ik ben benieuwd wat dat zal worden want het officiele pad was dus bagger. Maar als ik rechtsaf sla, ben ik aangenaam verrast. Een heel breed, uitnodigend pad ligt voor ons. Daar kan je lekker lopen! Ik vind het totaal geen probleem om te ploeteren, maar ik had het simpelweg niet verwacht van een grote bekende route. Nu kom ik notabene op een mooi begaanbaar pad. Heerlijk en eindelijk kunnen we even vaart maken. Ik heb toch best vermoeide benen gekregen van dat gedoe in de modder.
klik voor groot
Als ik op de kaart kijk, weet ik wel da ik straks weer in de problemen kom, aangezien ik eigenlijk de route weer over dat moorland had ingetekend. Maar ik zie ook dat ik heel gemakkelijk ook deze weg kan vervolgen. Dat is een heel stuk langer, maar dat is niet erg. Afstand doet me weinig en dit loopt prima. Als ik bij de afslag kom, kijk ik toch even en inderdaad:
klik voor groot
Ik keer dus weer terug, kijk op de kaart en besluit deze weg verder af te lopen tot Simonside Hill. Dat is op hele stukken best aardig. Jammer genoeg wordt het ineens bewolkt en grijs en zijn de foto’s dus een beetje donker geworden (het zou trouwens weer helemaal opklaren). Ik vind het wel gaaf om Simonside Hill nu eens van de zuidkant te zien. Best een indrukwekkende heuvel (465 mtr)
klik voor groot
Uiteindelijk komen we bij Simonside Hill. Ik twijfel. Zal ik gaan klimmen en de route over de ridge lopen naar de parkeerplaats? Ik kijk naar de lucht. Het is op dat moment heel grijs en het is niet helder, dus als je eenmaal boven bent, is het niet echt mooi qua uitzicht. Bovendien liep ik hier 3 weken geleden al en genoot ik van het uitzicht. Ik besluit op het pad te blijven en op zoek te gaan naar Little Church. Dat ik dat beter niet had kunnen doen, wist ik toen nog niet. Als je op het kaartje kijkt van de route, zie je waarom….
klik voor groot
Waf en ik hobbelen dus vrolijk over de weg en zoeken het pad linksaf dat naar Little Church zou moeten leiden. Ik zie uiteindelijk inderdaad een paadje. Gevonden! Het is een enorme modder bende, maar hier snap ik het. Geeft niet en we ploeteren door. Ik kijk op de kaart en ik voel me alsof ik naar kabouters zoek. Ik heb toch het idee dat ik vorig jaar wel degelijk Little Church gevonden heb toen ik foto’s maakte van een rotsformatie die een beetje over het pad hangt. Maar hoe kom ik daar dan nu? Ik snap er niets van. Er is op een gegeven moment helemaal geen pad. Ik betwijfel of ik de kaart wel goed lees. Wat zijn die witte strepen eigenlijk? Brandgangen in het bos ofzo? Ik loop linksaf en rechtsaf. Ik geef het op en wil terug naar het echte pad. Maar daar kom ik ook niet. Wat ben ik ontzettend blij dat de GPS werkt anders zou ik echt verdwaald zijn daar. Vorige keer bleef de marker ineens staan op de ridge en ook Garmin stoort nu als een gek qua hartslagwaardes. Er is hier dus iets geks dat stoort en ik hoop dat de route blijft werken……
klik voor groot
Ik dwaal rond, zoek een pad en baal. Die arme waf hopst trouw voor me uit door de harde hoge heide. Ze heeft er inmiddels wel moeite mee en ik besluit nu echt terug te keren waar we vandaan kwamen. Wat ontzettend nuttig dit. Het heeft me 40 minuten gekost. Dan had ik dus net zo goed de ridge kunnen nemen. Grrrr niet aan denk nu en eerst terug op het pad.
klik voor groot
Eindelijk zijn we weer op het pad. Wat een geklooi zeg. Gauw doorlopen dan maar. Ik kijk nog even op de kaart en twijfel of ik ergens halverwege de ridge dan nog op zal klauteren maar ik kies voor het bekende pad linksaf naar beneden. Dat pad heb ik de vorige keer noodgedwongen moeten nemen omdat mijn route was afgesloten, dus ik ken deze weg. Hier kan ik normaal lopen en verdwaal ik verder niet meer. Ik heb er nu we even genoeg van. Ik weet al dat er nog een steile klim aan zal komen richting de parkeerplaats maar dat is dan jammer.
We hobbelen door, komen op de eerste parkeerplaats en lopen over de rustige weg door naar de parking waar ik sta. Ik neem niet eens meer de route over het veld die ik wilde proberen. Eerst terug nu.
klik voor groot
Daar aangekomen ben ik natuurlijk al lang weer in een goede bui en inmiddels is het ook weer erg mooi weer geworden. Ik besluit dus door te lopen en op zoek te gaan naar de aparte stenen en het fort. Lordenshaws is een belangrijke archeologische plaats met veel ‘rock art’ en restanten van een fort. Meer over Simonside staat hier
klik voor groot
Dat staat mooi aangegeven met een QR code en ik roep het op. De route staat beschreven naar de stenen en ook wat je daar zult zien. Op naar de eerste dan maar. Dat bleekt een steen te zijn met een soort gaten en cirkels. Tsja. Leuk….
klik voor groot
Het uitzicht op Rothbury is prachtig maar niet heel duidelijk op de foto vanwege het weer. Maar mooi is het wel! Ik geniet hier wel van. Leuker dan het geklooi over het moorland waar niks te zien is.
Na main rock lopen we door naar de horsehoe rock. Het waait hier boven behoorlijk inmiddels maar dat was voorspeld.
klik voor groot
Daarna leidt de route ons naar de restanten van het fort. Ik lees op de telefoon dat je vanaf main rock de heuvel op moet lopen en dat je daarna in het hart van het fort staat. Ik ben echt van goede wil maar ik zie leuke schaapjes. Fort? Waar dan? Ik ben echt een idioot denk ik en zoek weer naar kabouters blijkbaar maar ik zie het echt niet. Gelukkig is er nog een rock te bewonderen dus we lopen maar weer een stukje door. Ook die steen kan ik niet vinden maar ik besluit lekker even in de zon te gaan zitten bij gewone stenen. Dikke kans dat ik nu gewoon lekker tegen een bijzondere steen aanzit die ik niet herkend heb van het plaatje. Jammer dan. Ik heb er twee gevonden. Ook leuk toch?
Ik haal de zitmat deze keer wel uit de rugzak en trek weer lekker mijn Nano Puff pullover aan. Hoofdbandje op en zitten. Heerlijk in het zonnetje. Ik heb deze keer zelfs wat te eten meegenomen voor mezelf en voor woef. Het is inmiddels al lang geleden dat ik wat gegeten heb en woef wil zeker wel wat. We zijn vlakbij de auto dus ze mag gewoon wat hebben en ze schrokt het eten snel naar binnen. Daarna kijkt ze toe hoe ik zit te eten maar ik doe alsof ik dat niet zie. Voor mij!
klik voor groot
Het is een rare middag geweest. De afstand was maar 21 km. Maar ik ben lang onderweg geweest. Dat geeft niet want het is een prima training voor de Borders Abbey Way. Maar ik ben niet echt tevreden. Een uur rijden voor een route die niet echt fraai was en slecht beloopbaar. Niet echt ideaal. Maar goed, ik wilde deze route doen en die heb ik nu gedaan. Gelukkig nog veel meer te ontdekken.
Na ons rustmomentje in het zonnetje gaan we terug naar de auto. Ik kan nog een soort lusje ervan maken dus zo lopen we terug. Het weer is heerlijk maar ik ga toch niet meer verder nu. Genoeg voor vandaag.
klik voor groot
Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.
gegevens:
* 21 km
* 8 graden
mrt 116 km – 2015 totaal 839 km
rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 332 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 341 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km