Ik had me al eeuwen geleden ingeschreven voor een run op Northumberlandia. Ik ben er nog nooit geweest dus dit was een mooie kans. In 2012 is het pas klaargekomen: een landschap in de vorm van een liggende dame van 1000ft hoog, compleet met twee pront opstaande tieten en een gezicht. Daar overheen allerlei paden die soms erg steil zijn. Mooie uitzichten, waaronder uitzicht op een soort mijn met groot materieel. 3 miljoen pond kostte het en in 2014 werd het visitor centre geopend. Alles ziet er nog vrij nieuw uit, maar zal natuurlijk over de jaren heen steeds volwassener en groener worden. Meer informatie staat hier.

Aanvankelijk wilde ik de loop aan me voorbij laten gaan, maar ik vond het toch wel een grap eigenlijk en dus vertrokken woef en ik om klokslag 7.30 richting Cramlington. Ik was alleen om 2.00 uur wakker geworden vanwege de gierende storm en daarna nog een aantal keren en ook in de auto werden we bijna van de weg geblazen door de keiharde wind. Dat zal wat worden op die open vlakte! Maar het zou een mooie oefening zijn en ik was ontzettend benieuwd. Dit is nou echt een rondje dat je normaal niet zo even gaat lopen!

Keurig op tijd komen we even voor 8.30 aan op de parkeerplaats. Dat valt me mee, want er is volop plek voor de auto’s en de start zal op het veldje vlak voor de ingang zijn. Spulletjes kunnen dus in de auto en dat is makkelijk als je in je eentje bent. Ik ga naar de registratie en wandel daarna op mijn gemakje met woef even naar de liggende dame om alvast te kijken. Het is wel indrukwekkend en ik schiet in de lach. Wie had dat ooit gedacht. Daar ben ik toch al heel wat keren vlak langs gereden! Ik wandel wat heen en weer en ga daarna maar terug naar de auto. Het waait als een idioot en ik merk al snel dat we tegenwind zullen hebben als we het hoofd moeten beklimmen.

klik voor groot

Om 9.30 zal de start zijn en vooraf krijgen we uitleg over de route. Overal blijken echter marshals te staan en alles is heel erg duidelijk ondanks dat er toch een aantal linten kapot zijn gewaaid. Petje af voor de organisatie. Zo kan het dus blijkbaar ook.

klik voor groot

Als het startschot klinkt scheurt iedereen weg. O ja, dit is maar een mini rondje en ik moet dus ook even aanzetten natuurlijk. Het is april 2013 dat ik voor het laatst een 5K liep dus ik ben dat niet meer zo gewend. Maar ik weet ook dat ik niet al te snel van start moet gaan met die rare hartslag en bovendien wil ik straks met woef nog op stap. Maar ik word al snel warmer en begin mensen in te halen. Het gaat vrij aardig ondanks de klimmetjes die gelukkig ook weer omlaag gaan. Op elk punt staat wel een marshal die ons niet alleen de weg wijst, maar ook aanmoedigt. De sfeer is goed en je hebt geen last van de lopers, waarschijnlijk doordat de begin meute veel sneller is dan ik. Doordat je in een soort doolhof loopt, zie je overal wel lopers rennen en dat is leuk. Je weet alleen niet zeker of ze voor je uit lopen of achter je. Slechts 1 dame krijg ik steeds in beeld. De oudere vrouw met wie ik van te voren over honden sprak. Ik ben benieuwd of ze me gaat inhalen straks. Voor me uit loopt een jonge vrouw met zo’n dikke kont dat ik die echt moet inhalen van mezelf. Slaat natuurlijk helemaal nergens op maar toch. Bij de eerste echte beklimming gebeurt dat dus ook al rap en vervolgens blijft ze uit beeld.

Ik merk dat ik reuze lol heb. Het parcours is heel afwisselend en op een of andere manier spannend. Steeds op en neer en linksaf en rechtsaf. De wind die je soms bijna van je sokken blaast, maar dan ook weer een stukje heerlijk in de rug blaast. Alleen de klim helemaal naar het hoofd haal ik niet. De wind blaast daar vol tegen en ik besluit toch even een paar passen te wandelen in plaats van verzuurde benen te krijgen op dat stukje. Daarna gauw weer verder. Grappig z’n korte run! Na het hoofd gaan we alweer naar beneden en cirkelend en zigzaggend lopen we het laatste rondje alweer om de dame heen. Richting de finish bij de parkeerplaats. Daar krijgt iedere finisher een tasje met een medaille en wat spulletjes. Hier kan het dus wel! Vorige week kwam ik na bijna 60 km bij de finish na de ultra en was er niets. Geen medaille, geen drinken, gewoon helemaal niets. Van te voren hadden we 1 sachetje met een gelletje gekregen. Inschrijfgeld: 60 pond. Idioot gewoon. Ik blijk overigens 66e te zijn geworden van 92 finishers. Dat vind ik voor een fun run niet eens zo gek. Beetje buiten de slome middenmoot.

klik voor groot

Ik vond het ontzettend leuk. Zulke loopjes zijn dus leuk. Niet van die loopjes over de weg waar je alleen maar straatstenen ziet en verder niks.

Goede beslissing om toch te gaan ondanks het absolute rare weer. Dat maakte het een prima oefening met die storm. De paden waren prima en dit is wat mij betreft geen ‘trail’ want het is een prima begaanbaar pad. Toen ik me inschreef dacht ik dat we door modder moesten afdalen en weet ik veel niet wat nog meer. Achteraf had ik beter mijn MT10 aan kunnen doen om iets lichts aan mijn voeten te hebben maar dat wist ik ook niet van te voren.

Ik ga terug naar de auto en haal de hond op. Samen joggen we nog een keer een deel van het parcours maar de meeste linten zijn al weg en ik dwaal maar wat en maak wat foto’s. Wat een gek landschap zo. Ik ben erg benieuwd hoe het er na een paar jaar uit zal zien.

klik voor groot

Omdat het echt vreselijk stormt, besluit ik terug te gaan naar huis en niet meer op Simonside te gaan lopen. Daarvoor heb je wel een beetje mooi weer nodig. Bovendien vond ik deze run best vermoeiend in zekere zin. Eerst maar lekker naar huis en vanavond nog een stukje lopen als ehet beter weer is geworden.

Op naar de volgende run.

gegevens:

* 8,5 km
* 5K trail race: 29.33
* HF average 149 (max 168)
* 10 graden, windkracht 7

mrt 74 km – 2015 totaal 796 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 310 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 320 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km