Vandaag moet het dan gaan gebeuren. Ik ga – net als vorig jaar – de ultra trail lopen. 38 miles langs de kust door weer en wind en over alerlei soorten terrein. Net als vorig jaar heb ik de route op sommige delen al verkend. Zo liep ik vaak vanaf Beadnell terug naar Low Newton, of verder door naar Craster, van Craster naar Alnmouth en liep ik vanaf de start naar de stepping stones en vanaf Foxton naar de stepping stones terug. Ik weet dat de stones vredig boven het water uitsteken want we zijn er gisteren nog even langs gereden. Ik heb alleen relatief weinig strand gelopen omdat ik dat heb vermeden vanwege de poot van woef. Ook heb ik Beadnell/Seahouses niet meer gelopen en ook niet de laatste weg lus. Vorig jaar had ik werkelijk alle etappes gelopen van te voren en had er ook een video van gemaakt zodat ik de route kon visualiseren. Dat deed ik ook in het zwembad. Ik zwom 60 baantjes en elke keer visualiseerde ik een kilometer. Dat bleek op de dag zelf prima te werken. Ik had een plan en dat heb ik uitgevoerd zoals ik wilde en dat was leuk.
Dit jaar is het anders. Voelt het anders. Ik weet niet waarom, maar ik heb spijt da ik me inschreef. Ik betaal 60 pond voor een route die ik al ken. Die ik moet lopen op een dag waarop ik misschien wel helemaal niet wil lopen en met getijde waar ik misschien zelf niet voor zou kiezen. Woef kan niet mee. Is het dat? Is het het feit dat ik de route al eens liep? Met veel plezier? Dat het dit jaar dan ok zo zou moeten worden? Zal ik sneller zijn of langzamer? Het kan me op zich niet schelen want ik wil komende weken nog veel meer op pad, maar toch… ergens diep in me zit natuurlijk toch het competitie beestje dat niet wil dat ik slomer ben dan vorig jaar.
Gisteren heb ik nog even gelopen, maar stapte ik ook helaas achteruit in een kuil toen ik de auto opende voor de hond. En dat voel ik dus nog steeds vandaag. Vervelend maar niet echt erg. Het heeft niks met lopen te maken dus lopen zal niet veel uitmaken.
Hoe het ook zij, om 5.19 word ik wakker na een goede nachtrust en ga ik maar vast wat dingen klaarmaken. Ik heb gisteren al de spulletje in mijn rugzak gedaan en de softflasks deels gevuld met chocolademelk poeder. Dat ga ik gebruiken onderweg zoals ik ook de trainingen gedaan heb. Verder weinig poespas. Ik ga dit jaar wel schoenen wisselen voor de laatste lus die op verharde terrein zal zijn. Dat lijkt me fijn en is makkelijk te realiseren nu A. en S. onderweg zijn.
Om 6.45 komt A. aanrijden en al snel zijn we op weg naar Bamburgh castle. Ik weet nog steeds niet wat ik ervan vind. Waarom voel ik niet die knoop die ik wel had toen ik naar Simonside reed voor een mooie spannende tocht? Is dit nou cognitieve dissonantie? Ik snap mezelf niet zo goed eigenlijk. Woef zit zielig achterin. Ik zielig voorin.
We komen aan bij het kasteel en lopen naar de stables voor registratie. Ik krijg het nummer op mijn hand geschreven en rechts krijg ik een kokertje om voor de tijd registratie.
klik voor groot
Daarna lopen we weer terug en stap ik in de bus. A. en S (en waf) gaan met de auto naar Alnwick castle. Ik klets onderweg wat met een loper die vertelt dat hij vooral voor de minuten gaat lopen. Het moet vooral snel en pijnlijk zijn. Mijn humeur zakt tot het nulpunt. Wat een gezeik zeg. Maar natuurlijk vindt hij dat op zijn beurt vast van mij ook met m’n gezanik dat het ook leuk moet zijn. Zo zie je maar.
klik voor groot
Uiteindelijk komen we bij Alnwick Castle aan. Natuurlijk moeten we weer over het hek klimmen. Want je kunt niet verwachten dat de organisatie een belletje pleegt om het hek open te laten maken! Stel je voor. Ik zet dus mijn rugzak op de grond en klim over het hekje. Daarna begint het wachten op de briefing die niet te verstaan is vanwege de wind en al helemaal niet meer wanneer de luidspreker ermee ophoudt.
klik voor groot
Ik lummel wat heen en weer en kijk naar het kasteel dat niemand lijkt te zien. Toch best fraai en echt een mooi punt hier zo langs de river Aln. Als twee lopers vragen of ik een foto van ze wil maken, keren ze zich af van het kasteel. Ze hebben het niet eens gezien en als ik ze erop wijs en vraag of het misschien leuk is als achtergrond zijn ze heel verrast. Tsja, die minuten he….
Woef kijkt gespannen toe achter het hek. Ik hoor vaag wat praten door de organisatie. Iets over het korte stukje weg voor de stepping stones waar het gevaarlijk is en dat je uit de wedstrijd gehaald wordt als je rechts op de weg gaat lopen. Iets over blue lights waarschuwen als iemand in de problemen is en het nummer van de organisatie.
klik voor groot
Ik kijk naar een grote, brede boom. Zal ik eens even lekker gaan piesen daar? Of is weglopen nu wel erg bot? Dan ineens waaiert de groep uit. Aha de start is over 4 minuten. Dan kan ik nog wel even plassen, dat is wel een goed idee. Inmiddels ben ik daar een expert in geworden en dan hoef ik misschien niet meer onderweg. Ik ben niet de enige maar ik ben wel de laatste die weer bij de vlaggen terug is, want ineens hoor ik een toeter en komt de groep in beweging. Ze rennen weg alsof ze een 5 km rondje gaan doen. Achteraan hobbel ik en twee lopers met een hond. Ook twee mannen en een dame met een rode muts. Die wil duidelijk aanhaken bij mij als ze merkt dat ik ook rustig start. Daar heb ik eigenlijk geen zin in en ik merk dat ik niet alleen geen plan heb hoe ik ga lopen, maar ook me erger aan de vrouw.
klik voor groot
Na een kilometer staan we alweer allemaal bij elkaar omdat er een hekje is. Aangezien we niet over hekken mochten klimmen (werd gezegd tijdens de briefing hoorde ik nog net), staat iedereen dom te wachten want door een kissing gate kan maar 1 persoon tegelijk. Handig zeg. Na de eerste kissing gate hobbel ik weer vrolijk verder en sluit braaf alle hekken die open zijn blijven staan. Ik weet nog steeds niet goed hoe ik ga lopen. Vorig jaar had ik een lekker plannetje en dat voelde goed. Maar ik heb heel anders getraind dit jaar.
Al mijmerend gaat het toch wel weer snel, want ineens hobbel ik al het grote veld op waar de eerste klim zal zijn. Het is warm geworden. Vreemd, want het is bewolkt. Maar ik heb het onwijs warm en ik moet snel mijn jack uitdoen voordat ik te bezweet ben en meteen kou ga vatten. ijn buff, handschoenen en hoofdband zijn al lang af. Net voor me uit loopt de dame met de rode muts. Ik draai linksaf en zie het grote veld. En ik zie veel lopers. Lopers die zich ook snel omkleden in koelere kleding. Dat ligt dus niet aan mij blijkbaar. Het stel met de honden staat ook naast het pad en de twee mannen ook. Herken ik die nou van vorig jaar? Ik geloof het wel.
Mijn jackje ben ik snel kwijt en ik hobbel de heuvel op. Straks rechtsaf, even op en neer en dan het stukje weg richting de stones. Langzamerhand kom ik er toch een beetje in, maar ik heb nog steeds niet echt een plan. De weg doemt op en ik weet dat ik nu snel bij de stones zal zijn. Het is niet erg modderig op weg naar de stones. Ik heb daar toch een keer zo enorm staan vloeken tijdens mijn verkenningen vorig jaar. Maar de verkenning dit jaar liep ook niet zo lekker. Zou daarom het eerste stuk niet fijn zijn? Omdat ik geen moment heb kunnen ankeren?
klik voor groot
Ik doe echt mijn best om het een beetje leuk te gaan vinden. Het lopen gaat verder prima. Maar toch…. Maar ineens zie ik A en S. bij de stones. Geen fotograaf van de organisatie zoals vorig jaar en dat is jammer, want het leverde een mooi plaatje op. Maar gelukkig maken A en S. ook foto’s. Dat is altijd leuk.
klik voor groot
Ik zwaai en sla linksaf naar de boerderij. De dame met de rode muts is nog steeds in mijn vizier en dat ergert me. Geen idee waarom. Af en toe hoor ik geblaf achter me van het stel met de honden. Ik verwacht elk moment ingehaald te worden maar dat gebeurt niet. Er lopen dus minimaal nog 4 mensen achter me blijkbaar.
En dan loop ik langs de rivier op weg naar de spoorbrug. Dat loopt lekker, en ik liep hier altijd lekker. Ik merk dat ik er weer lol in krijg. Kom op het is maar een klein stukje en dit is gesneden koek. Die afstand is het probleem echt niet. Dus kan je er maar net zo goed lol in hebben. S is speciaal hiervoor gekomen en ook A. is de hele dag voor je in touw!
Ik maak snel een kiekje van de spoorbrug. Stomme foto, had ik verderop moeten nemen natuurlijk maar ik ga gauw verder.
klik voor groot
De spoorbrug onderdoor en weer even klimmen over een veld. Oppassen dat je niet meteen verzuurde benen krijgt op die heuvels want het is niet kinderachtig. Daarna weer even naar beneden richting de weg van richting Alnmouth.
Daar staan A. en S. alweer op de rotonde te wachten. Ik maak een kiekje van hen samen. Waf zit zielig in de auto. Niks an.
klik voor groot
Even een klein stukje over de weg en rechtsaf richting de zee maar weer. Langs de bootjes en richting de parkeerplaats.
klik voor groot
Daar mis ik volgens mij een bordje, maar ik weet de weg. Toch twijfel ik. Ze hebben toch niet de route gewijzigd? Ik zie in de verte op de parkeerplaats de vlaggen van de controle post dus de richting is goed. Maar al snel zie ik weer een pijltje dus ik ben wel degelijk goed. Ik besluit het wel te zeggen bij de CP want voor mensen achter me is dit heel vervelend.
klik voor groot
Op de parkeerplaats staan A. en S. weer. Ik hobbel door naar het checkpoint en neem een stukje banaan. Waarom in hemelsnaam? Ik neem nooit banaan en ik eet nooit zo vroeg op een route. Sukkel. Maar gelukkig valt het niet verkeerd. Toch is het onheil al geschied. Ik heb iets gegeten en mijn lichaam wil nu wel wat meer toevoer.
klik voor groot
Ik loop tegen de heuvel op naar de golfbaan. Het pad langs de baan is prima begaanbaar zonder modder en dat is fijn. Ik ben alleen eerder bij de golfbaan dan A. en S. want ze komen net vanaf de parkeerplaats aangelopen. Vorig jaar stonden ze al op het strand en keken de verkeerde kant op waar ik bleef. Nu zijn ze dus nog helemaal niet op het strand!
klik voor groot
Ik ga het strand op en er is nog ruim voldoende strand. Ik heb daar twee weken geleden gekeken hoe het erbij lag met dit getijde rond deze tijd, want dat was voor mij even onduidelijk. Maar het loopt prima en al snel loop ik weer de trap op richting de duinen. Tot mijn verrassing staan A. en S. daar ook weer.
klik voor groot
Gek idee, het gaat allemaal eigenlijk vrij soepel. Ik ben iets sneller dan vorig jaar maar gelijkmatiger. Ik zal later zien dat ik later op CP 1 was, maar daarna steeds korter over de volgende etappes heb gedaan. Ik kan alvast verklappen dat die mooie voorsprong uiteindelijk totaal in rook opgegaan is.
Ik loop door het caravanpark op weg naar Boulmer. Langs de koeien die dit jaar niet op of om kijken en langs het mooie watertje.
klik voor groot
Vreemd genoeg daar geen A. en S. Zou ik ze weer missen? Ik SMS dat ik Boulmer voorbij ben. Ze staan bij Howick. Ah nou daar ben ik nog niet. Ik wil daar wel een drankje en zal wel melden als ik in de buurt kom. Ik hobbel rustig voort en ineens is daar de eerste marathon loper die me achterop komt. Wat een tempo. Als een idioot rent hij me voorbij. Even later nog eentje. Dat betekent dus een sterk veld want vorig jaar werd ik later ingehaald en door 1 loper. Misschien zijn er extra veel lopers, want er was 30% meer ingeschreven. Tsja, alles draait om geld en weer bekruipt me een gevoel van irritatie. Er komen namelijk heel wat smalle paadjes aan en als iedereen je nu wil inhalen ineens, dan loopt dat niet echt fijn. Ik loop verder, langs het mooie strandje met de rots waar ik zo graag even stil stond met woef op onze verkenningen. Nu niet, ik moet doorlopen. Op en neer gaat het pad en ineens zie ik A. met wafje naast het pad zitten en S. staat klaar met mijn drankje. Maar helaas aangelengd met een slokje melk en niet met 200cc dus dat is niet te zuipen. Ik ruk de fles uit zijn handen waar het dopje nog half opgeplakt zit (niks is goed onderweg natuurlijk) en kieper er wat bij en schud. Toch ook dit veel te vroeg op het parcours. Dommie. Ik vervolg mijn weg weer….. Nog een stuk tot Craster. Daar pikte ik vorig jaar de hond op. Dit jaar dus niet en ik vind dat echt heel erg jammer eigenlijk.
klik voor groot
Het pad achter de huizen bij Craster is prima te doen en al snel loop ik door het dorp.
klik voor groot
Vanaf daar gaan we richting Dunstanburgh castle. Ik maak gauw een kiekje want het blijft mooi. Ik ben er dit jaar al enkele keren geweest.
klik voor groot
De route loopt onderlangs waar ik nooit loop en dat is prima te doen. Ik vervolg mijn weg langs het kasteel op weg naar de golfbaan van Embleton op weg naar Low Newton. Vanaf hier is het een thuis wedstrijd. Ik moet nog een gigantisch eind, nog 30 km ofzo maar het voelt als ‘dichtbij’. Het lopen gaat op zich ook prima, maar om een of andere reden heb ik er niet zoveel lol in als vorig jaar.
De wind is inmiddels gedraaid. In de ochtend had ik nog graag gewild dat ik een korte mouwen shirt aan had gehad, maar het voelt nu een stuk frisser. Ik loop door Low Newton en ook daar mis ik A. en S. Blijkbaar hebben we allemaal geen plan ofzo want het blijkt dat ze ook hier gewoon te laat waren. S. kan nog net een foto maken als ik bovenaan de heuvel loop. Weg ben ik weer. Op weg naar High Newton waar het volgende CP zal zijn.
klik voor groot
Ik hobbel door de duinen. Dit is een heel rottig stukje met veel konijnenholen en andere rare gaten en hobbels. Omdat ik nog wel een beetje mijn rug voel door die stap in de kuil, kan ik mijn linkerbeen niet zo optrekken zoals ik zou willen. Dat merk je dus goed op dit soort terrein.
Ik nader High Newton. Veel lopers inmiddels want er zijn diverse afstanden en ik weet dus al lang niet meer of ik lopers inhaal of dat dit allemaal kortere afstanden lopers zijn. Ik vind het voortdurend ingehaald worden door de lopers op het smalle pad hierheen uitermate vervelend. De lopers zijn leuk, de sfeer is OK want iedereen moedigt elkaar aan, hoewel ik bij ‘good effort’ altijd denk dat ze bedoelen ‘leuk geprobeerd’. Bij High Newton moeten we een hekje over klimmen en daar gaat het voor veel mensen mis en schieten ze in een kramp. Ik merk wel dat ik koude benen heb en vreemd genoeg zijn mijn armen koud. Achteraf een beetje sukkelig, want ik had mijn sleeves gewoon aan moeten doen maar daar heb ik onderweg niet aan gedacht. Die armen gaan me nog opbreken op de route want het wordt kouder en kouder, waarschijnlijk doordat iedereen aanvankelijk lekker opgewarmd was in de ochtend. Ik neem nog een stukje banaan en vul mijn flesje bij met water. Een dame is niet OK en wil stoppen. Ik bied aan om samen rustig verder te lopen maar ze wil niet meer. Ik ga verder en iemand anders zegt me dat het ‘not supposed to be fun’ is. Tsja met de mindset van vandaag zijn dit soort opmerkingen niet fijn. Want ik wil juist wel fun hebben! Mijn linker hersenhelft roept hard dat er niks aan is. Rechts doet vreselijk zijn best om links te overrulen. Ondertussen loop ik gewoon door. Ik lig nog steeds ‘voor’ op schema van vorig jaar. Boeien. Maar aan de andere kant ook wel weer leuk. Dubbel dus.
Van High Newton loop ik naar Beadnell. Gesneden koek want dit heb ik zo ontzettend vaak gelopen de afgelopen weken. Beadnell is dichtbij en vanaf daar kan je lekker lopen zo ver je wilt. Hier is mijn eerste smokkel moment. Ik loop namelijk vanaf de brug niet rechtsaf oer het strand voor 1.500 mtr maar ga rechtdoor door de duinen. Ik heb geen zin om knie of rug te belasten met het zand op het strand. De afstand is precies gelijk en de duinen lopen ook niet zo makkelijk dus ik zie het niet als ‘cheaten’. Ik loop door en kom A. en S. weer tegen bij de parkeerplaats. Daar neem ik toch een paracetamol en ga weer verder.
klik voor groot
Van Beadnell via de duinen naar Seahouses. Dit traject heb ik niet gedaan tijdens de verkenningen dit jaar. Ik kijk naar het strand en twijfel. Het is heel smal en zal dus zacht zijn. Ik sla linksaf en vervolg mijn weg langs het fietspad. Dat is iets langer en loopt op en neer maar loopt toch beter. Na de golfbaan in Seahouses sla ik rechtsaf en voeg me weer op de route. Door Seahouses en daar zie ik A en S weer. Ik herinner me nog zo goed dat ik hier vorig jaar met wafje liep!
klik voor groot
Ik vraag of S de schoenen al bij zich heeft. Ik zou graag wisselen maar de schoenen liggen in de auto. Logisch want we zouden pas veel later ruilen. De lieverd komt me later net voordat ik het strand op ga nog achterop met mijn schoenen maar we spreken af dat we wisselen bij Bamburgh Castle.
klik voor groot
Ik loop het strand op en kijk waar het CP is. Ach natuurlijk… niet op het harde stuk strand maar totaal tegen de duinrand aan waardoor je eerst door enorm zacht strand moet baggeren om daar te komen. Ik neem een snoepje, laat mijn kokertje aflezen en ga weer verder. Het strand is killing. De wind is gedraaid, ik heb het echt koud en heb hele stijve armen. Dat heb ik nog nooit gehad. Er lopen veel mensen want het is zaterdag natuurlijk. Eerst richting Bamburgh Castle nu. Het strand loopt voor geen meter ook al is er veel meer strand dan vorig jaar qua getijde. Het is best te doen maar ik kom niet veel verder dan 200 mtr stukjes en dan even een paar passen wandelen. Het is niet anders. Ik moet nog een heel eind en ik vind het lastig in te schatten of ik dat zou halen als ik door zou lopen. Gebrek aan strand ervaring dit jaar denk ik.
Dan komen de rotsen na Monkshouse en daar waar anderen gaan wandelen, loop ik erover heen. Liever rotsen dan zacht zand!
Ineens zie ik de vlaggen van de opgang naar Bamburgh Castle. Daar is de finish! Maar niet voor mij, want ik moet nog een stukje verder. Stom dat ze de route zo leggen want ik zou me kunnen voorstellen dat mensen er de brui aan geven als ze bij de finish komen. Vorig jaar deden aardig wat mensen dat! Ik zie in de uitslagen dat er 9 mensen achter me zijn gefinished, plus 12 uitvallers waarvan 8 mensen zijn gestopt op de marathon afstand. Totaal 109 starters op de ultra (versus 74 in 2014).
klik voor groot
Vlak voor de strand opgang kan ik mijn schoenen wisselen. Ik trek de Stinsons aan en dat is een verademing. De Mafates leken wel klompen. Nadeel van die schoenen is de stugge voorvoet waardoor je niet makkelijk op de voorvoet kunt klimmen. En dat is vermoeiend. Dit loopt fijn. Aanvankelijk even niet bij de steile klim naar het kasteel maar daarna loopt het een stuk lichter en fijner. Op naar het laatste CP dan maar! Even langs de golfbaan, langs de baan, door een camping en naar Budle.
klik voor groot
Daar staan A en S weer. Nog 6 miles zegt de man van de controle post. Eitje toch? Ik sla linksaf en daar loopt de weg aardig omhoog. Vorig jaar liep ik daar gewoon tegenop maar ik ben nu koud en voel me stijf.
klik voor groot
Die armen doen niet meer zo mee als ik zou willen. Niet prettig. Ik hobbel door en ineens zie ik een loper in het groen voor me wandelen. He nog een loper! Bij Glororum staan A. en S. weer en ik loop steeds meer in op de man. Ik vraag hem of hij OK is en hij antwoordt dat hij weliswaar OK is maar niet meer op gang kan komen. Ik bied aan om samen te lopen en zo doen we het.
klik voor groot
Raar genoeg is het lopen dan ineens een eitje. De mind is toch een raar iets. Ineens ben je ‘leider’ en gaat het heel makkelijk. De man is blij en we babbelen wat over Schotland (waar hij vandaan komt), de west highland way en meer routes. Hij heeft veel ervaring maar ook last van de koude en de wind vandaag. Nou, dan doe ik het dus niet eens zo gek blijkbaar. Ver voor ons uit lopen nog twee lopers. Ik ben dan wel langzaam geweest maar redelijk steady. Ik heb alleen mijn hele voorsprong teniet gedaan op het strand. Misschien (waarschijnlijk) was ik te voorzichtig. Ik weet het niet en het is ook niet erg.
Aan het einde van de skischans waar ik al mijn weg rondjes heb gedaan sla ik linksaf en gaat hij rechtsaf netjes de route volgen. Vorig jaar liep ik met waf en was er geen strand meer en liep ik dus over de weg terug naar het kasteel. Ik besluit dat ook nu weer te doen. Maar zodra de man weg is, zakt mijn tempo weer in en kom ik zelf nauwelijks meer op gang. Raar is dat. Ik kijk op mijn klokje. Nou zeg, je bent er bijna. Zeur niet zo. Niet eens in een gekke tijd. Ik hobbel door en ineens loop ik alweer de steile weg op richting het kasteel en de finish. Als ik de poort door ga, loopt de dame met de rode muts net een stapje voor me. Zij heeft natuurlijk braaf het strand gedaan en is dus kapot. Ik ben 30 seconden sneller dan vorig jaar en het valt me nog mee dat ik niet een half uur trager ben. Zo voelde het namelijk.
klik voor groot
Waf is dolblij als ze me ziet aankomen bij de finish. Lekker dier! Ook A. en S. zijn blij dat het erop zit want ook zij zijn koud en moe.
Mijn kokertje wordt afgelezen en afgeknipt. Wederom is er geen medaille. Het verrast me niet. Vorig jaar was ik teleurgesteld voor mijn eerste ultra met waf, nu past het helemaal bij de mind set van de dag. Lekker verdienen aan de lopers! Ben benieuwd of de medaille nog zal komen. Maar aangezien het een dingetje is voor alle afstanden is het niet eens een echt memento.
We lopen naar de auto en ik besef dat ik mijn horloge vergat uit te zetten. Wat een kluns ben ik toch. Nou ja, ik heb het strookje met de eindtijd en de tussentijden dus dat is leuk. Ook vergeten we leuke foto’s te maken van ons allemaal bij het kasteel.
Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik bijna 60 km gelopen heb. Misschien moet ik nog beginnen? Ik heb wel pijnlijke en stijve armen. Straks meer even lekker zwemmen en rekken en strekken!
Thuis eten en drinken we wat en in de avond ga ik lekker zwemmen en voor het eerst even in de sauna. Best lekker zo warm.
De run zit erop. Qua lopen ging het goed (fysiek) maar mijn mindset was niet goed. Niks aan te doen. Ik heb al zin in de volgende avonturen met woef en ik denk dat ik dat belangrijker vond dan de run dit jaar.
Op naar de volgende runs dan maar. Ik sluit februari af met meer dan 360 loop kilometers.
gegevens:
* 58 km
* 5 graden
* finish tijd 7.32.21
feb 366 km – 2015 totaal 723 km
rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson lite – 273 km
hoka stinson trail – 49 km
hoka mafate – 285 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km