Vandaag de laatste ronde hier in de UK. Gelukkig is het werkelijk stralend weer en uiteindelijk zal de temperatuur zelfs op 10 graden uitkomen. Met een uitbundige zon erbij is het gewoon lente achtig. Er staat een zacht briesje, maar eigenlijk merk je dat pas op de weg van Bamburgh terug naar Seahouses met de wind in de rug. Dan is het pas echt warm ineens. Eigenlijk erg jammer dat ik er vandaag niet meer op uit kan trekken om een nieuw gebied te ontdekken, maar er komt nu eenmaal altijd een laatste dag en ik ben al lang niet op het strand bij Bamburgh geweest. Vooruit dus maar!

Omdat het zulk prachtig weer is, maak ik eerst even wat foto’s bij de start. Voooral de farne islands die in de verte liggen zijn erg mooi zo met het zonnetje op de witte vuurtoren. Ik heb hier toch heel wat kilometers gelopen en gewandeld op dit strand en iedere keer zag het er anders uit. Vandaag heel laag water, dus het strand is enorm breed.

klik voor groot

Daarna op pad vooor mijn rondje. Volop genieten hoewel ik wel merk dat ik inmiddels vermoeid ben. Minder slapen dan normaal en veel zwemmen en oefeningen doen begint toch zijn tol te eisen. Maar al snel komen we bij het einde van het eerste stuk strand met het kasteel van Bamburgh. Door het lage water krijg je een mooie reflectie van het castle in het water dat altijd op het zand blijft liggen en ik kiek er weer vrolijk even op los zo met die blauwe lucht!

klik voor groot

Daarna even doorgehobbeld naar Stag Rock, het witte geschilderde hertje op de rotsen aan het einde. Ik kan er nu makkelijk komen dooor het lage water, ook al moet ik ook hier weer gewoon door een waterarm stampen. Het voelt wel lekker!

klik voor groot

Omdat het zulk lekker weer is, besluit ik toch nog even omhoog te klauteren en richting de golfbaan te lopen om daar nnog een stukje richting Budle Bay te gaan, waar ik dit jaar nog niet was. Ik kijk op de klok en reken hoe lang ik nog zou hebben. Tot mijn verrassing zitten er ook alweer aardig wat kilometers op. Met laag water is het strand veel groter en dan loop je dus ongemerkt een heel stuk extra.

Als ik bovenop de heuvel sta en uitkijk over de zee kan ik niet meer doen dan even stil te staan en te genieten. Wat een geweldig uitzicht. De foto’s doen daar helemaal geen recht aan, je kunt nauwelijks vatten wat ik zag, rook en hoorde toen ik daar stond. Zonnetje op mijn gezicht, blauwe lucht en voor het eerst een enorm goed zicht. Ik kon zelfs het kasteel van Holy Island zien liggen in de verte en dat is top. Op Holy Island liep ik ook al, foto’s van dichterbij staan hier

klik voor groot

klik voor groot

klik voor groot

Omdat ik even had staan te kijken en alweer een stukje verder was gelopen, had ik helaas geen tijd meer om naar beneden te gaan en nog een stukje over het strand te lopen, dus ben ik omgekeerd. Even over de weg dan maar om een stukje af te snijden weer richting strand. Gelukkig kan je met de Minimus TR ook goed over de weg lopen, ook al is er van echt comfort of demping geen sprake natuurlijk.

Voor de laatste keer een blik op Bamburgh Castle

En daarna gauw richting strand en even doorlopen. Ik moet immers thuis nog alles verder inpakken en ook nog een membership regelen voor het zwembad voor volgend jaar. Ook al kan ik helaas niet in de toekomst kijken, ‘fail to plan is plan to fail’ en ik zal dus dingen moeten regelen alsof het totaal niet onzeker is dat ik volgend jaar ook nog kan lopen. Bij vertrek wordt dus de volgende winter alweer geregeld!

Aan het einde van de run maakt iemand nog even een foto van mij en woef voor de Farne Islands.

Het voelt inmiddels gewoon warm, woef hijgt wat ze anders nooit doet. Na 13 km komt er een einde aan mijn laatste rondje hier. Ik heb genoten!

Gegevens:

* totaal 13 km
* temp 10 – zonnig
* HR niet gemeten

rondje in google earth openen

feb 111 km – 2013 totaal 297 km

kinvara 3 – 381 km
minimus – 184 km
pure flow – 166 km
pure cadence – 79 km

Zo kort loop ik eigenlijk nooit en ik moet volgens mij lang terug voor een 5 km rondje. Maar ik had geen tijd omdat ik naar de haven moest in Newcastle om S. op te halen, en wilde wel na de 33 km ronde van vrijdag even lopen dus dan maar snel even een 5-je met woef. Voor het eerst kon ik over de weg lopen naar het strand want het water is nu bijna weg. Alles klaar gelegd gisteren dus in alle vroegte snel even heen en weer, weg en strand. Woef vond het geweldig natuurlijk. Alleen even snel gestopt toen ik sneeuwklokjes zag op de terugweg. Lente!

Morgen naar Holy Island en daarvoor heb ik deze keer geen route gemaakt (dat gaat toch niet lukken daar) maar 4 waypoints, die ik op de kaart heb geplot van de 910 compleet met icoontjes (auto, centrum voor het midden en strand als herkenbare punten). Ik ben dus heel erg benieuwd hoe mijn zwerfrondje op het eiland gaat worden. Ik kan redelijk lang rommelen daar voordat de weg onder water loopt en ik er niet meer af kan met de auto dus dat is fijn. Zin!

Gegevens:

* totaal 5 km
* temp 10 – veel wind
* HR niet gemeten

feb 38 km – 2013 totaal 224 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 135 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 79 km

Vandaag staat een ronde van 29 km op het programma. Dat zal dus wel met wat afwijkingen van de route en warming up en cool down een kleine 30 km worden. Ik heb er zin in, heb alles voorbereid. Ik maakte een mooie route van een kleine 30 km, en alles lag klaar voor de lange run. Hoewel het even onzeker is wat het weer gaat doen, is het stralend weer als ik opsta!

Ik besluit dus snel de hond te laten plassen en anderhalf uur later nog even met haar naar het strand te gaan, zodat ze lekker kan uitrennen en alles kan doen, omdat ze deze keer niet mee mag met de run. Alleen maar dat asfalt hier met die nare steentjes is niks en omdat ik het toch best een eind vind, lijkt het me niet geschikt om eerst 10 km over het strand te crossen met haar, haar terug te brengen en dan nog eens de 20 km over de weg er achteraan te doen. Jammer maar helaas, maar het wandelen in de zon is heerlijk.

Ik moet op het strand ineens ontzettend nodig naar het toilet, en besluit gauw terug te gaan, en daarna meteen te beginnen met de run. Woef is al helemaal tevreden en we rijden naar het huisje. Ik stap uit, pak mijn renbril van de autostoel naast me en haast me naar de deur. Ik open het slot en…. De sleutel breekt af! Ik kijk stomverbaasd naar het stompje sleutel aan mijn sleutelbos en zie een stukje sleutel in de deur zitten. Wel verdo….. Ik scheld en geef een brul. Ik wil weg, moet onwijs nodig naar het toilet en hoe moet ik er nou in? Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik laat de hond bij de deur en ren naar de boerderij. Gelukkig is de deur open en is er iemand! Maar ik hoor al snel aan het telefoon gesprek dat gevoerd wordt, dat gisteren de baby geboren is die verwacht werd. Ik kan dus niet zomaar even hulp vragen en dan meteen weer weg rennen, dat wordt me al snel duidelijk en nadat ik het probleem heb uitgelegd, sta ik al snel baby foto’s te kijken die oma gemaakt heeft. Ik moet zeggen dat zelfs met mijn ergernis en hoge nood ik met plezier naar de prachtige babyfoto’s kijk. Wat is het toch een wonder de geboorte van een baby. Ondertussen zie ik iemand van de boerderij naar mijn huisje spurten met een tangetje. Ik hoop maar dat woef hem niet opvreet, want zij zit lief bij de deur te wachten. Terwijl ik nog aan het praten ben over de baby, komt hij alweer terug met het stompje sleutel dat in de deur zat. Ik ben blij, want met de reserve sleutel zal ik er straks in kunnen! Ik bedank voor de hulp, en ren terug naar het huisje. Ik probeer alle sleutels aan de bos maar helaas…. Ondertussen knap ik zowat maar ik zie al snel dat het de sleutels zijn van het verkeerde huis en ren weer terug. Uiteindelijk ben ik eindelijk binnen. Het moge duidelijk zijn wat ik als eerste ga doen. Pffffff.

Gelukkig is het nog steeds mooi weer en ik kan eindelijk op pad. Ik ben blij dat alles al zo netjes klaar ligt, en in no time ben ik dan eindelijk op weg. Eerst even richting de recycling, links af en dan richting Bamburgh. Kind kan de was doen.

klik voor groot

Ik ben benieuwd hoe de route me gaat laten zien dat ik links en rechtsaf moet, want dat heb ik er allemaal ingezet. Maar als ik eindelijk eens op het horloge kijk, zie ik staan: 0 mtr naar course. er is helemaal geen course. Vertwijfeld zoek ik of er nog een andere course is, maar het ging ook al een beetje gek met sturen gisteren, dus er is blijkbaar iets mis. Er staat wel een alternatief, 31 km maar dat lijkt me een beetje te lang en bovendien heb ik die niet meer goed in mijn hoofd zitten. Ik besluit dus dat ik de weg wel weet en stop de ‘course’. Eindelijk echt op weg en al snel hobbel ik over de weg naar Bamburgh.

klik voor groot

Deze keer niet van die leuke foto’s zoals tijdens de vorige 29 km, toen mijn vriend de foto’s maakte vanaf de fiets. Ik ben alleen aan het lopen, en niet aan het sight joggen deze keer. Tijdens het lopen maak ik snel een kiekje van het kasteel in de verte in het zonnetje.

Alles loopt voorspoedig. De vorige keer liep ik te snel en kreeg ik op mijn donder, dus ik doe rustig aan en heb de metronoom aan voor een constante cadans. Ik neem kleine stapjes en let op mijn houding. Ik moet immers nog een heel eind en in het eerste stuk zitten ook van die vervelende stukjes die een beetje omhoog lopen. Ik weet echter dat er ook een heel stuk weer lekker ‘naar beneden’ loopt straks.

klik voor groot

Ik loop op bekend terrein en al snel ben ik weer bij die mooie weg waarbij je de Farne Islands in de verte ziet liggen. Even naar beneden en dan even omhoog. Ik weet al dat er geen water in de kuil zal liggen, omdat ik gisteren voordat ik ging zwemmen zelfs die eerste stuk helemaal heb voorgereden met de auto. Prima dus!

De eerste 12 km zit er al op als ik weer vlak bij het huisje ben. Alles voelt goed, ik heb niets nodig en rommel lekker verder. Rechtsaf en daar komt het eerste obstakel: toch een enorme plas. er stata zelfs een mooi bordje ‘flood’ bij. Ik wurm mezelf langs de prikkende takken van een struik en kom er alsnog langs. Hoppekee, de eerste vertraging op de route maar ik denk niet dat er verder nog veel zal komen.

Verder en verder gaat het en ik weet dat ik bij de derde afslag linksaf moet slaan. Dat doe ik en het voelt allemaal prima. Dan kom ik op een kruising en sla ik rechtsaf. Ik twijfel. Spoorweg overgang? Volgens mij klopt dat niet. Maar ik kwam net lekker van boven dus ik besluit verder te lopen, want ik zal vanzelf weer op de weg komen waar ik een vierkantje kan lopen, weer de goede richting op. Maar al lopend, luister ik naar een audioboek en op een gegeven moment vraag ik me vertwijfeld af of ik wel goed loop. Ineens wordt er aan alle kanten geschoten in het veld naast me. Ik schrik me kapot en loop hard door. Niet meer terug langs deze enge weg met die gekken die in het veld staan te schieten. Ik denk aan de eendjes of andere dieren die ze uit de lucht aan het schieten zijn. Verder en verder gaat het. Ik snap er geen biet van. Dan ineens zie ik de A1. Verkeerd want ik weet dat er helemaal geen weg meer zal komen, dat dit gewoon de afslag is naar de snelweg.

Ik keer om en vraag uiteindelijk aan iemand in een busje de weg. Hij biedt aan om me mee te nemen naar seahouses, want het zou nog wel 6 miles zijn! ik ben gerust gesteld want 6 miles valt prima mee, en zou helemaal niet zo gek zijn. Ja, als ik nou rechtsaf sla naar Ellingham, dan naar Beadnell en dan naar seahouses, dan komt het allemaal goed. Prima, en ik denk dus dat ik de route wel snap en weet waar ik op de kaart omgeveer ‘sta’.

Ik hobbel weer terug, sla af richtign Ellingham en geniet verder wel hoewel ik een beetje twijfel aan de route. Dat loopt minder prettig want om een of andere reden denk ik dat die 6 miles niet kan kloppen. Maar goed, ik heb geen keus, ik moet verder hobbelen.

Ellingham komt in zicht en Ellingham verdwijnt weer uit zicht. Althans dat denk ik, want even later loop ik toch een soort centrum in. Nu snap ik het niet meer, want ik kan rechtsaf en rechtdoor. Als er iemand uit zijn oprit komt rijden, besluit ik het weer te vragen. Seahouses? O dat is nog wel 8 miles van hier. Ai. Dat komt hard aan. Ik krijg uitleg over rechtsaf slaan versus rechtdoor. De ene weg met klimmetjes, de andere weg langer maar vlak. Hij is zo aardig om mijn waterzak binnen te gaan vullen met vers water en ik wacht geduldig buiten en vraag me af hoe lang de weg eigenlijk zal worden vandaag. Ik zeg bemoedigend ‘ik kan het’ en ‘geen probleem’ en hoop dat mijn lichaan dat ook vindt.

ik maak een kiekje van de pub aan de overkant. Volgens mij niet open.

klik voor groot

Als de man weer buiten komt, hijs ik alles weer op mijn rug en bedank de man hartelijk voor zijn hulp en water en ga weer op pad. Ik voel me een beetje een poolreiziger met onbekende bestemming. Gelukkig voelt alles nog goed en ik denk dat ik nu wel weet welke kant ik op moet.

Al snel zie ik welke klimmetjes de goede man bedoelt. Ah leuk dat kan ik nou net gebruiken. Maar goed, ik kan niet vliegen dus ik sukkel tegen het heuveltje op.

Verder en verder gaat het en ik ben blij dat ik rustig gestart was. Dit varkentje zal ik dan wel even wassen. Ineens is daar de afslag al waar de man het over had en ik zie Seahouses en Beadnell op de borden staan.

klik voor groot

Het regent inmiddels en ik maak snel een kiekje omdat ik mijn renbril af wil zetten. De 6 miles op het bord stemmen me niet helemaal ontevreden. Ik zal een overschrijding hebben maar het had allemaal veel erger gekund. Ik weet waar ik ben en dat scheelt een heel stuk. het is alleen geen gezellige of mooie weg en met de regen en de sterk aantrekkende wind is het geen pretje.

Uiteindelijk loop ik door Swinhoe en kan ik kiezen uit rechtdoor naar Seahouses of linksaf naar North Sunderland. De wind staat verkeerd, want ik zal de laatste 5 km de wind pal tegen hebben. Ook als ik voor Seahouses kies (denk ik) dus ik sla linksaf en sta paf. wat een wind. Moet ik dit nog 5 kilometer volhouden? Tegen die wind in? Ik doe net alsof ik de wind niet voel en ga nog kleinere pasjes nemen en let op mijn houding. Ik zet het audioboek wat harder, want ik zal nu toch zeker niet de ontknoping missen door de harde wind?

Hop hop doorlopen. Je kan moeilijk in de berm gaan zitten. Het gekke is dat ik totaal niet moe ben, en ik heb nergens last van. dat is een meevaller dus die afstand…. Ik besluit de afstand weg te klikken op mijn horloge. Concentreer me op de weg en het audioboek.

Ja! Daar is de afslag al waar ik een paar weken geleden nog mijn 800-tjes liep omdat het het enige stukje droge weg was. Nu weet ik wel ongeveer nog hoe lang het is. Was het niet 800 plus 400 plus nog een keer een kleine 800? Mmm dat valt nog niet eens mee eigenlijk. Maar goed, als je nou even bedenkt dat het grootste deeler al op zit! Wat is dan nog 2 kilometer. Da’s niks.

Het audioboek is afgelopen en ik weet niet eens zeker of ik door de harde wind nou echt heb gehoord wie het gedaan heeft. Ik zie de afslag die me rechtstreeks naar het huisje zal leiden. Ik ben blij. Alles voelt goed, de afstand is niet enorm geworden, zij het wel te ver. Na 33,3 km sta ik weer voor de deur met een sleutel die me deze keer netjes naar binnen zal laten. Woef is blij. Als ik binnen ben, scheurt de hemel open en klettert de regen naar beneden. Toch ga ik eerst met woef naar het strand. Zij kan het ook niet helpen. Het horloge ligt vast aan de laptop zodat ik straks kan uitlezen wat ik gedaan heb. Als ik terug kom, staat de route die ik gisteren zo geduldig heb gemaakt met alle afslagen netjes in de course list zie ik. De wodneren der techniek …..

Op naar de volgende ronde

Gegevens:

* totaal 33,3 km
* temp 5 – begin zonnig, later regen en veel wind
* HR 141

rondje in google earth openen

feb 33 km – 2013 totaal 219 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 130 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 79 km

Vandaag scheen het zonnetje volop, hoewel het flink waaide. Maar met een blauwe lucht en een zonnetje ziet het er altijd vriendelijk uit dus ben ik lekker op pad gegaan voor een kleine ronde. Eergisteren was ik van Beadnell naar High Newton gelopen en ontdekte ik een nieuw stukje om te lopen. Dat was gaaf en daarom besloot ik nu om te parkeren bij Low Newton en dan eens te kijken of ik gemakkelijk vanaf die kant naar High Newton zou kunnen komen. Zo gezegd zo gedaan en ik reed naar de parkeerplaats van Low Newton. Daar stonden tientallen auto’s geparkeerd tot mijn verrassing en er stonden veel mensen in vol ornaat voor een wandeling. Stokken, hoge wandelschoenen en van die gaiters (heet dat zo? die dingen die je om de kuiten doen tegen inlopend water?). Ik vond het wel grappig en ik stapte dus uit de auto met mijn minimusjes en mijn lichte renkleding. Zonnebrilletje op en klaar! Nog even staan praten met een man wiens zoon ook veel liep, even over schoenen gekletst en daarna op pad. Helaas was het eerste obstakel een heel breed wildrooster waar woef niet overheen kon en ging ik met haar door het hekje waardoor mijn schoenen direct al veranderden in grijze natte modder schoenen. Maar goed, dat had ik dan maar vast gehad dus vanaf dat moment geen ‘zorgen’ meer over nattigheid en modder!

klik voor groot

Het was heel mooi, zeker vanwege de mooie heldere lucht. Ik ken het gebiedje bij Low Newton wel, maar ik was toch benieuwd of ik nou de weg naar High Newton zou kunnen vinden. En of het beloopbaar was! Dat bleek allemaal redelijk goed te gaan. Het veld was wel nat, maar zeker beloopbaar.

klik voor groot

Er stond alleen zoveel wind dat een panorama maken een beetje moeizaam ging!

Maar we vervolgden lekker ons pad en ik genoot met volle teugen. Het was soms wel even opletten omdat je door de harde wind soms bijna van het pad werd geblazen, of een beetje uit balans raakte. Maar het ging prima allemaal. Al snel kwam ik bij een soort prive strandje. Dat zijn toch allemaal wel leuke ‘finds’ zo onderweg.

klik voor groot

Op een gegeven moment moest ik een waterarm oversteken waar alleen 2 enorme rotsblokken in lagen om te gebruiken als overgangs punt. Ik weet zeker dat ik een foto daarvan maakte, maar die staan niet op de camera. Ik durfde het eerlijk gezegd niet aan om met deze wind over die blokken te klauteren, dus liep ik langs de waterarm om te kijken of ik er ergens wel overheen of doorheen zou kunnen. Dat is onderstaand op de map ook goed te zien waar dat was. Uiteindelijk ging het prima een beetje meer richting de zee, waarschijnlijk omdat het getijde nu nog lekker laag was. Na het oversteken even rommelen om weer op het pad te komen maar dat lukte toch wel mede dankzij mijn fijne schoentjes.

Daarna weer een stuk strand en al snel kwam ik inderdaad op het punt uit waar ik eergisteren ook had gestaan, vlak bij de parkeerplaats van High Newton. Ik zag het strand naar Beadnell uitgestrekt voor me liggen en twijfelde enorm. Waar zou ik heen lopen? Over het strand richting Beadnell? Of terug naar Low Newton door de duinen? Ik besloot tot iets heel anders, namelijk naar de parkeerplaats te lopen door de duinen, en vanaf daar de weg te pakken richting Low Newton. Vanaf daar zou ik kunnen kijken of het nog steeds goed weer was of dat het genoeg zou zijn. Ik had onderweg al een paar keer een fraaie regenboog gezien, dus ergens moest het al regenen! Ik wilde immers niet te lang lopen vandaag, en mezelf kennende zou ik zeker weer 12 a 15 km onderweg zijn als ik eerst richting Beadnell zou gaan. Dat dus maar niet en een stukje weg was ook wel leuk.

klik voor groot

Toen ik weer bij Low Newton kwam ben ik nog even richting het strand gelopen en vanaf daar weer terug over het veld. Er was al die tijd een geweldige regenboog te zien maar ik voelde ook wat druppeltjes ondanks dat de lucht helder was en de zon gewoon scheen. Dat was wel een bijzonder effect zo.

klik voor groot

Uiteindelijk besloot ik dat het genoeg was voor vandaag en keerden we terug naar de auto. Een kort rondje vol verrassingen met prachtig mooi weer. Wat wil je nog meer? Ik kan alleen maar duimen dat het vrijdag een beetje lekker is als ik mijn 30-er ga lopen. Afwachten maar. Voor volgende week hoop ik op een zwerfrondje op Holy Island. Ik kan het volgende week goed bereiken omdat het getijde gunstig is, dus ik hoop het echt!

klik voor groot

Gegevens:

* totaal 6,5 km
* temp 10 – zonnig, veel wind
* HR average niet gemeten

rondje in google earth openen

jan 186 km – 2013 totaal 186 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 130 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 44 km

Vandaag besloten tot een lekker zwerfrondje. Ik ‘hoef’ niets, rustig aan tot de 29 km ronde van eind deze week. Dus gekozen voor een andere plek, eindelijk eens niet alleen maar strand. Ik koos voor de start in Beadnell vanaf het parkeer terrein. Omdat het mooi weer, lliep ik eerst even naar het strand om wat kiekjes te maken van de punt daar. Dat vind ik toch altijd weer erg bijzonder. Ik zag dat het strand er lekker strak bij lag en rustig was, dus misschien dan maar het eerste stukje straks over het strand. Het zou een gok zijn door de duinen, want ik weet dat het er erg modderig kan zijn!

klik voor groot

Na de foto’s ga ik op weg en ik besluit toch eerst over het strand te hobbelen richting de grote water arm waar in de zomer een beschermde vogelbroedplaats is voor de zeldzame Little Terns. Alls ik omkijk, ligt de start alweer even achter me.

klik voor groot

Helaas is het zand rond de waterarm ontzettend zacht als ik daar aankom, zelfs de hond maakt diepe afdrukken in het zand en daar moet ik dus even doorheen ploegen, op weg naar het bruggetje dat me over het water heen zal voeren. Het is maar goed dat ik hier de weg weet!

klik voor groot

Daarna kies ik niet meer voor het strand, maar voor de duinen want het lijkt er heel aardig bij te liggen en daar ben ik blij mee. Ik vind het altijd erg leuk om hier door de duinen te hobbelen. Er is bijna geen sprake van een pad, denk dus niet aan een mooi fietspad of een echt wandelpad. Het is meer een soort dierenpad, waardoor je ver vooruit moet kijken en een beetje ‘oog-voet’ coordinatie moet inschakelen om gewoon overal goed doorheen te kunnen lopen. Soms loop je mis, dan moet je weer even terug maar gelukkig huppelt woef meestal vooruit en kan ik dus ongeveer zien waar zij eigenlijk loopt.

klik voor groot

Op een gegeven moment komen we bij een punt waar ik moet kiezen. Aan welke kant van het hek zal ik blijven lopen? Geen idee eigenlijk maar ik besluit maar over het hekje te stappen en op bovenstaande foto is te zien hoe woef daar gemakkelijk onderdoor kan kruipen. Ik ben ook vaak op plekken geweest waar ik woef overheen moest tillen en dat gaat de ene keer makkelijker dan de andere keer. Soms is het heel hoog en bungelt ze dan zielig met haar pootjes in de lucht en kan ik haar niet meer neerzetten aan de andere kant van het hek. Inmiddels snapt ze al dat ze haar poten dan op die uitstekende houten dingetjes kan zetten die ik gebruik om over het hekje te stappen. Best slim dus. Maar dit was gelukkig gemakkelijk en maar goed ook, want het bleek een verkeerd pad en we moesten dus terug om aan de andere kant van het hek te blijven hobbelen.

Ik genoot volop, ook al prikten de lange grassen in mijn bovenbenen. Dat zal er wel raar uitzien vanavond! Verder en verder liepen we door de duinen. Waf vindt het geweldig en rent als een idioot haar neus achhterna. Gelukkig blijft ze redelijk ‘in zicht’ en maak ik me geen zorgen.

klik voor groot

Uiteindelijk komen we bij een boerderij aan dichtbij de parkeerplaats van High Newton waar ik ook wel eens gestart ben. Nu eens kijken hoe ik weer op het strand kom, want de vorige keer is me dat niet goed gelukt.

klik voor groot

Maar deze keer blijkt het geen probleem en kan ik lekker door de duinen verder hobbelen. Ik ga vanaf de strandopgang dus ook niet het strand op, maar loop verder over een soort pad door de duinen richting Newton.

klik voor groot

Het is opvallend dat de stranden zo kort zijn. Tussen Bamburgh en Seahouses is de strook ongeveer 6 kilometer met optimaal getijde, hhier is het zelfs nog minder vanaf het startpunt bij Beadnell tot aan dit punt bij High Newton. Maar ik heb voor het eerst dus een pad ontdekt waar ik gewoon de duinen weer inkan en hobbel dus verder.

klik voor groot

Ik ben verrast, want ineens kom ik op een breed stuk en heb ik in de verte uitzicht op de toren bij Low Newton en zie ik zelfs een stukje strand hier. Er staat een straffe wind en ik sta redelijk hoog op de klif dus het is best koud. Maar het is interessant dat ik hier nu ben uitgekomen en dat het hier dus niet modderig is. Terugkeren over het echte pad kan niet, want dat staat wel onder water maar in theorie zou ik dus Low Newton moeten kunnen bereiken vanaf hier. Dat kan ook niet anders, want de ultra neemt ook deze route maar omgekeerd, dus ergens moet je verder kunnen!

Maar ik besluit dat het welletjes is geweest. Ik vind het erg moeilijk om terug te gaan, want ik zou graag nog wat verder zijn gelopen maar dat is niet verstadig in de opbouw naar de marathon en in het schema past het ook niet helemaal deze week met de lange run in het vooruitzicht. Terug dus maar! En ik hobbel over het gras weer naar het hek.

Ineens hoor ik alleen stilte om me heen. Ik hoor geen hijgen, geen pootjes niks. Ik kijk om me heen en zie niks. Waar is woef nou gebleven? Gelukkig nam ik de fluit mee en ik geef het ‘noodsignaal’ wat voor haar het teken is om terug te komen, wat ze ook aan het doen is. En al gauw zie ik oren boven het gras uithopsen en komt ze aanrennen. Beetje te hard naar mijn zin en ik roep om haar af te remmen want ze moet onder prikkeldraad doorkruipen. handig dat ze goed getraind is, want ze remt af en met een ‘rustig aan’ komt ze veilig weer bij me en vervolgen we onze weg.

Even weer over het pad langs de zee, en daarna toch maar terug over het strand. We komen tot de waterarm en moeten helaas toch weer over het zachte stuk naar het bruggetje. Daar neem ik alsnog de gok om door de duinen terug te lopen naar de parkeerplaats en dat gaat goed. Alleen helemaal aan het einde is het erg nat en modderig en staan delen echt blank.

We komen aan bij het caravan park en ik ben weer verrast dat het zo triest en troosteloos is allemaal. Het is nog erger dan vorig jaar. Wie wil hier nou zitten?

klik voor groot

Het was een lekker zwerfrondje waarbij het terrein niet nieuw was, maar ik wel een nieuwe weg heb ontdekt. Daar ben ik blij mee. Op naar de volgende ronde!

Gegevens:

* totaal 10 km
* temp 6
* HR average niet gemeten

rondje in google earth openen

jan 179 km – 2013 totaal 179 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 122 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 44 km

Vandaag wilde ik per se een wat langer rondje hobbelen. Dat zou betekenen dat ik dwars door het water bij Monkshouse moest lopen, maar vooruit dan maar. Ik zou tot 11.30 over het strand kunnen, en dus vertrokken waf en ik in de ochtend voor ons runnetje. Eindelijk was de wind gaan liggen dus dat was een verademing (letterlijk).

Eerst even de zacht geworden wortels die voor een juice bedoeld waren aan de duinpaardjes voeren. Inmiddels kennen ze me al en komen ze al bijna aanrennen als ik aan kom rijden als ze niet te ver weg staan.

klik voor groot

Daarna even rustig opwarmen en eerst even richting Seahouses lopen over het strand. Het water is nog redelijk ver weg maar komt wel alweer richting de duinrand. Maar ik kan ver richting Seahouses over het strand hobbelen en daar maak ik snel nog even een plaatje

klik voor groot

Daarna op weg. Ik weet al dat ik door het water zal moeten waden bij Monkshouse. En dat valt niet mee, want er staat een enorme stroming zie en hoor ik. Gek, van zo’n klein stroompje maar ik loop toch eerst even het hele strand op en neer langs het water om te zien waar ik er doorheen zal gaan en uiteindelijk kies ik voor de overgang over de keitjes aan de duinrand kant. Het water komt tot iets boven mijn enkels, en ik voel de schoenen vol lopen. Maar… als ik uit het water stap, voel ik de schoenen ook weer leeglopen en dat is het voordeel van de MT10, ze zijn ook zo weer ‘leeg’. Natuurlijk voelt het even vreemd en vooral erg koud maar zodra ik weer op gang kom, voelen mijn voeten alweer aardig warm.

Ik hobbel verder en kijk om me heen. Aardig wat vogeltjes. Ineens ontwaar ik twee Flatcoated retrievers. Die zijn natuurlijk van de bejaarde dame die me in het zwembad ook vaak in de weg zwemt. Zij staat bij de duinrand en de honden rennen vrolijk met me mee. Verder en verder en vaag hoor ik een schril fluitje, iets wat de honden niet schijnen te horen. Ik besluit dan maar een rondje te maken en met de drie honden weer om te keren richting de dame met het fluitje om de honden weer af te leveren. Geen enkele reactie, ze deed alleen de honden aan de lijn en zei niet iets wat ook maar leek op ‘dank je wel’. Samen met mijn eigen wel getrainde wafje vervolg ik weer mijn weg richting het Castle. Ik kan nog redelijk langs de rotsen maar weet al dat het op de terugweg misschien niet meer kan. Nou ja, schoenen en voeten zijn toch al nat!

Aan het einde bij het kasteel keren we weer om. Ik schat dat ik met dit getijde ongeveer 11,5 km totaal zou moeten kunnen lopen over het stuk strand dat er nog is en dat lijkt ook te kloppen uiteindelijk.

Ik kan ook op de terugweg nog redelijk goed over de rotsen maar bij Monkshouse valt woef bijna voorover in het water en komt tot haar buik in het water te staan. Ik ben verrast dat het op die plek zo diep is en zoek weer een plek om doorheen te kunnen waden. Ik vind het wel grappig eigenlijk en het doet me niks.

Als ik terugkom bij Seahouses, zie ik dat ik lang zo ver niet meer kan doorlopen richting Seahouses en we hobbelen rustig door naar de duinopgang. Op naar de volgende run.

Gegevens:

* totaal 11,4 km
* temp 0
* HR average 135

jan 153 km – 2013 totaal 153 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 112 km
pure flow – 151 km

Jawel, wederom het babyrondje vanaf Bamburgh Castle vanwege het weer. Vanmorgen werd ik (onaangenaam) verrast met een witte wereld, terwijl net alles weg was. Beetje jammer, want nu is het niet alleen alemaal erg nat, maar ook weer glad.

Maar goed, omdat het getijde inmiddels veranderd is, kan ik in de ochtend ook niet meer hardlopen op het strand, en kon ik alleen eerst even gaan wandelen en eens kijken hoe het er allemaal uitzag. Omdat ik het toch wel bijzonder vond, en ik later op de middag zou gaan lopen, plaats ik hier ook de foto’s van de wandeling, als herinnering aan deze dag.

De “doorgaande” weg waar ik zaterdag nog mijn intervallen op liep bij gebrek aan beter vanwege de keiharde wind en de hagel lag er zo bij:

klik voor groot

Tsja wat zal ik er eens van zeggen.

Maar er lag ook sneeuw in de duinen en op het zand van het strand en dat was wel erg bijzonder. Dat zou snel weg zijn met het opkomende water (dacht ik).

klik voor groot

Na spelen met woef, kwam ik aan bij Monkshouse waar het water vrij breed was. Iedere keer is de doorgang toch weer net wat anders. Soms is het smal en kan je er wel overheen, dan is het weer breed en onbegaanbaar. Natuurlijk kan je er gewoon doorheen rennen zoals ik vorige week deed, maar het is gewoon net te koud voor dit soort grappen met die harde wind, dus dan straks maar starten vanaf het kasteel voor een kort rondje met wind tegen op de heenweg en wind in de rug op de terugweg. Ook wel lekker.

Maar na 13.20 zou het getijde redelijk goed zijn en zou ik weer over het strand kunnen. Dus maar de stoute renschoenen aangetrokken en op pad gegaan voor een rondje. Het dooide aardig en regende zachtjes. In het eerste stuk lag nog aardig wat sneeuw op het zand en dat loopt best vreemd. Je neemt kleine stapjes en let toch beter op merkte ik al snel. Daarna een stukje dat icy was en daarna kon ik gewoon over het zand.

klik voor groot

Het liep best aardig maar de harde wind zorgde er wel voor dat ik een tempo had van niks. Geeft niet, ik was toch niets van plan vandaag maar het was nog best doorbuffelen. Morgen is de wind eindelijk weg, dus dat is prettig. Wie weet hoeveel mooie dagen er nog komen. Als ik nou eindelijk weer eens de weg op kan, wordt mijn wereldje ook weer wat groter.

Inderdaad was het niet echt handig om door Monkshouse te waden. De sneeuw van vanmorgen was daar wel grotendeels weg, maar het water stroomde stevig door en was te breed. Springen dus geen optie en we keerden weer om.

Er lag nog een grote dode zeehond op het zand. De dieren hebben het duidelijk moeilijk en de storm van gisteren zorgde denk ik voor het stranden van dit dier. Gisteren viste ik ook al twee dode eenden van de weg nadat ik van het zwembad terug reed. Onbeschadigd, misschien ook door de wind. Ik werd er helemaal sip van.

klik voor groot

Met de wind in de rug hobbelde ik lekker terug en al snel kwamen we weer bij de duinen. Het strand was al veel groter, omdat het water weer aan het wegtrekken was. Nu hoefde ik dus niet over de sneeuw. Er lagen gek genoeg ook veel vissen op het zand. Ook nog nooit eerder gezien. De natuur staat toch voor niks!

klik voor groot

Gegevens:

* totaal 6,5 km
* temp 2

jan 141 km – 2013 totaal 141 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 100 km
pure flow – 151 km

Vorige keer dat ik de 800-tjes moest lopen, moest ik op zoek naar een stukje weg zonder enorme diepe plassen. Dat vond ik uiteindelijk dichtbij het huisje. De keer daarvoor, moest ik op zoek naar een weg die niet een stijgingspercentage zou hebben van 10% in schotland. Maar dat lukte uiteindelijk allemaal.

Ook deze keer weer een aardige uitdaging. Niet alleen zocht ik een vlak stukje, ook zocht ik een stukje weg zonder ijs of sneeuw. Omdat dat niet mee zou vallen, koos ik vanmorgen voor het strand. Dat varkentje zou ik wel eens even wassen op het vaste zand.

Met woef ging ik vanmorgen op pad om vervolgens niet alleen totaal weg te stormen van het strand, maar ook om keiharde hagelstenen pal in mijn gezicht geblazen te krijgen, die ook erg pijn deden aan het snuitje van woef. Hum…. lopen is leuk, maar het moet ook nog wel ergens op slaan en het was werkelijk noodweer. Op deze manier zou het niks worden en we keren weer huiswaarts. Nat en koud en zonder training. Voor een sukkelrondje was het misschien nog wel een optie geweest de andere kant op uit de wind, maar zo was het niets en zou het ook niets worden.

In de middag besluit ik dan alsnog maar nog een poging te wagen. Ik reken uit dat het net zou kunnen qua schemering en vol goede moed ga ik op pad. Pet op, buff op mijn hoofd eronder en een buff om mijn nek die ik omhoog kan trekken tegen eventuele hagel of tegen koude wind. handschoenen, thermobroek en shirtjes. Ook natuurlijk een extra geel jasje over mijn jack omdat ik over de weg van Bamburgh naar Seahouses geen en weer zou gaan lopen. Dat zagg ik nog als enige optie eigenlijk, omdat die weg goed schoon was.

Ik heb geen tijd om fatsoenlijk in te lopen, en bovendien is het toch akelig koud en koel je snel af tijdens het opwarmen. Ik reken uit waar ik ongeveer moet starten om een beetje goed uit te komen op de weg en start de klok. Deze keer wil ik me goed houden aan de opdracht qua pace (reeksen van 4’40″ – 4’30″ – 4’25″ – 4’20″), ook al zou dat elke tweede ronde niet meevallen omdat ik de wind pal tegen zou hebben. Een tijdje geleden liep ik de 800-tjes op iets meer dan 4′ maar dat is dus nu niet (meer) de bedoeling. Vorig keer liep ik de laatste overigens wel in 4′ en toen kreeg ik dus op mijn kop. Foeiiiiii.

De eerste lap gaat prima richting Bamburgh. Ik word goed gezien door de auto’s en het is droog. Ik doe rustig aan en de tijd lijkt goed. Op de terugweg is het even aanpoten vanwege de wind en de buff voor mijn mond en neus biedt uitkomst. Helaas begint het al een beetje te regenen en wordt het aardig donker ineens. De tweede lap gaat ook goed. Lapje drie gaat weer prima, ook al regent het gestaag door en komt er inmiddels ook wat hagel bij, maar niet van die enge grote keiharde ballen zoals vanmorgen en bovendien is de wind ietsje gedraaid lijkt het. Op de terugweg hagelt het ineens keihard en moet ik echt de buff voor mijn gezicht trekken. Ik praat tegen mezelf en zeg dat er toch maar vast 4 lapjes opzitten als ik deze nog even af kan maken. Het zwemmen dat ik iedere avond doe is ook een mooie mentale training, omdat ik na 60 baantjes steeds denk ‘dat ik er nu bijna ben’ en gek genoeg gaat het dan ook heel vlug ineens. Dus straks al over de helft!

Het weer is totaal omgeslagen ineens. Hagel, sneeuw en wind beuken op me in. Ik moet er stiekum wel om lachen, maar moet ook heel erg uitkijken of ik gezien word door de auto’s. Ze zijn hier geen lopers gewend, en het is erg slecht weer.
Lap 5 gaat nog wel lekker met een soort zijwindje half in de rug maar lap 6 is echt dramatisch. Ik lijk wel een idioot zoals ik over de weg tegen de elementen loop te vechten. Als ik deze nou nog even doe, dan heb ik er in ieder geval 6 gedaan en dan lijkt het ergens op! Maar na nummer 6 moet ik toch weer terug, want de auto staat ergens halverwege in het gras. Lap 7 dan ook maar even afmaken en kijken hoe ver ik kom! Ik zet toch wel even aan, want hoe sneller ik loop, hoe sneller ik bij de auto ben! Dan maar niet uitlopen! De wind waait hard en probeert me van de weg te blazen. De ijskorreltjes blijven inmiddels een beetje liggen op de weg en ik kijk of het glad lijkt. Het lijkt allemaal wel goed, dus vooruit maar, even die hele lap afmaken! Hup even doorlopen, ik kan het! Maar na lap 7 ben ik natuurlijk weer een meter of 500 van de auto af en moet ik weer terug. Ik praat tegen mezelf dat ik dat nog best even kan doen, en dat ik dan wel even kan kijken of ik de hele lap afmaak of niet. Ik zet aan, ik loop en loop, het lijkt allemaal veel sneller dan het gaat vanwege de wind, maar ik doe mijn best. Ik kijk niet op mijn horloge, want ik kan niet meer doen dan mijn best met dit weer. Op de auto’s blijven letten, op de weg letten met de gaten en het ijs en doorlopen! Het gaat goed, ik lach in mezelf en zeg dat ik het gewoon ga afmaken! Ik loop langs de auto, nog maar een paar honderd meter en ja! De laatste 800 meter zit er ook op. Ik lach, en wil bijna mijn vuist in de lucht steken. Ik heb werkelijk geen idee wat ik nou precies heb uitgespookt qua pace, maar ik heb mijn best gedaan en getracht de lapjes steeds gepaard even snel te laten zijn en net wat sneller te laten worden. Ik heb uitdrukkelijk de opdracht gekregen om niet te snel te gaan en niet als een idioot te gaan lopen. Nou, dat kon niet eens vandaag dus dat was al makkelijk.

Uiteindelijk zag ik deze gegevens:

lap 1 – 4’38″ – HR 147 – cadans 84
lap 2 – 4’39″ – HR 151 – cadans 85
lap 3 – 4’31″ – HR 146 – cadans 86
lap 4 – 4’31″ – HR 150 – cadans 87
lap 5 – 4’24″ – HR 148 – cadans 87
lap 6 – 4’27″ – HR 155 – cadans 87
lap 7 – 4’11″ – HR 155 – cadans 86
lap 8 – 4’13″ – HR 157 – cadans 86

Mooi om te zien dat de tegenwind de HF doet stijgen. Het voel ook niet erg mee en ik was erg verrast dat ik de tijden zo dicht bij elkaar heb kunnen houden zonder klokje. Kennelijk wordt mijn tempo gevoel wel steeds wat beter. Alleen waren de laatste 2 lapjes te snel. Zal wel op mijn kop krijgen, maar de omstandigheden waren ook een beetje vreemd deze keer.

Anyway, I did it!

Gegevens:

* totaal 9 km (vandaag totaal 12 km)
* temp -1

jan 134 km – 2013 totaal 134 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 93 km
pure flow – 151 km

Jawel, een baby rondje vandaag na alle kilometers lopen en zwemmen. Bovendien kreeg ik (terecht) op mijn kop van mijn coach dat ik de 29 km assignment van afgelopen weekend te snel had gelopen. Eens en dus tandje terug vandaag en dat was lekker.

Ik koos er voor om te starten vanaf Bamburgh Castle omdat het toch een beetje te koud is om weer natte voeten te krijgen doordat ik door de waterarm bij Monkshouse zou moeten lopen. Vanaf de andere kant naar Monkshouse leek me dus wel geschikt voor het baby rondje op mijn gemakje.

Eerst even door de duinen. Woef vindt het prachtig allemaal.

klik voor groot en gallery

Het leek erop dat het een mooie middag gaat worden en eigenlijk was ik net te vroeg vertrokken voor het zonnetje. Maar het klaarde flink op. OP de heenweg kostte het me wel wat moeite om op bedrijfstemperatuur te komen, zeker als je langzaam start en eigenlijk geen echt tempo wilt maken. Er stond maar weinig wind, maar wel vanaf Seahouses en dat was best fris zo in mijn luchtwegen.

Maar het zou vast een fijn rondje worden. Het strand is nog steeds erg breed, ik bof enorm met de getijden en ik keek nog niet wanneer het weer wisselt en ik meer problemen ga krijgen met het strand. Wel dubbel vervelend omdat weg rondjes er met de sneeuw hier echt niet inzitten. Het autorijden wordt ook niet makkelijker.

Aan het einde bij Monkshouse zag ik ijspegels van de grassen van de duinrand hangen. Erg mooi, hoewel het op de foto niet echt overkomt. Woef bleef geduldig wachten toen ik snel een kiekje maakte en ik kon het dus niet laten om haar ook even te laten poseren met de Farne Islands op de achtergrond.

klik voor groot en gallery

Toen ik weer terughobbelde zag ik ineens mooie ganzen op de rotsen en moest ik natuurlijk even kijken. Helaas is mijn kleine cammetje niet zo geschikt om zwarte ganzen op een zwarte rots te fotograferen. Daarom maar een ander plaatje en met een vergrootglas zie je 3 ganzen op de rotsen zitten. Toen ik omkeek, zag ik een andere rare vogel op het strand. Op de heenweg naar het strand zag ik al een red legged partridge en een torenvalkje dus mijn dag was al helemaal goed.

klik voor groot en gallery

De terugweg was heerlijk en mijn handschoenen waren al lang in mijn zak verdwenen en het voelde gewoon warm met het zonnetje op mijn rug. Heerlijk, wat ben ik toch een bofferd dat ik dit kan doen. Woef was ook echt blij, keek steeds om of we nog samen aan het hobbelen waren.

Grappig genoeg lag er in de bocht waar kennelijk helemaal geen zon komt, een laagje ijs op het zand. Tricky dus en iets om rekening mee te houden straks als het getijde anders is. Dan is het strand immers kleiner. Ben benieuwd. Toen ik even over en door de rotsen moest (dat kan dus alleen als het getijde goe dis, anders kom je er gewoon niet goed langs) toch nog even snel een snapshot gemaakt in het voorbij lopen. Ik vond het licht zo mooi en ik geniet zo!

klik voor groot en gallery

Helaas kwam er dus veel te snel een einde aan dit korte rondje maar leuk was het wel. Woef vond in ieder geval van wel en ik vond mezelf weer een bofkont. Dat ik dit zo kan doen is toch uniek. Ik voelde me helemaal blij toen ik weer de duinen in sjokte op weg naar de auto. OP naar de volgende ronde.

klik voor groot en gallery

Gegevens:

* totaal 7 km
* temp -2
* HR average 134

jan 122 km – 2013 totaal 122 km

kinvara 3 – 359 km
minimus – 89 km
pure flow – 151 km

Vanmorgen lag er ineens sneeuw. Dat had ik hier in al die jaren nog niet meegemaakt. Het was prachtig en ik was ontzettend benieuwd of er langs het strand bij Low newton ook iets zou liggen en hoe de ruines erbij zouden liggen dan. Het was een gok, want ik had geen idee wat het weer zou gaan doen en of er uberhaupt zo vlak langs de zee wel sneeuw zou zijn blijven liggen. Maar niet geschoten altijd mis, dus ben ik me snel gaan omkleden. Ik nam voor de zekerheid in mijn rugzakje de yaktrax mee.

De weg zag er niet aanlokkelijk uit, maar met mijn winterbanden zou het prima moeten lukken, zeker als ik geen engelse rijder tegen zou komen.

Helaas ging het nog bijna mis toen ik hier net weg was, want ik kwam een overmoedige Range Rover rijder tegen die dacht dat hij wel alleen zou zijn op de weg. Toen hij ging remmen, zag ik dat hij begon te glijden en bijna ging draaien, maar gelukkig kwam hij uiteindelijk toch een stukje van me vandaan tot stilstand. Eikel.

klik voor groot

Na 25 minuten was ik bij de parkeerplaats van Low Newton. Het blijft toch nog wel een stukje rijden, maar ik hoopte dat het de moeite waard zou zijn. Ik heb hier twee jaar geleden erg vaak gelopen, en vorig jaar maar een keer vanwege de modder langs het kasteel. Toen was het echt geen feest om te lopen hier. Afwachten maar. Dit jaar heb ik betere schoenen.

klik voor groot en gallery

Woef vond het weer geweldig en ik hoopte maar dat de dikke laag poten wax zijn werk zou doen.

klik voor groot en gallery

Helaas kwamen er ineens grijze wolken binnen vanaf de zee en zei iemand onderweg dat er nog veel meer sneeuw aan zou komen. Afwachten maar wat de ochtend me allemaal zou brengen. Ik was goed gekleed, had alleen geen petje bij me, alleen een buff.

Op het strand lag op de droge stukken een poederlaagje sneeuw. Wel bijzonder en met het licht en de dreigende lucht leverde dat hele mooie plaatjes op.

klik voor groot en gallery

Ineens begon het helaas toch te hagelen en te sneeuwen en was het aardig donker al. In de verte kon ik al de ruines zien liggen. Daar wilde ik nog helemaal heen! Eerst moest ik het watertje over zien te steken maar dat viel niet mee doordat alle paden in de duinen ondergelopen waren. Uiteindelijk ben ik maar over de golfbaan gelopen en naar het bruggetje gegaan.

klik voor groot en gallery

Ik zag wel een mooi doorkijkje zo door de duinen richting de ruines en ik genoot met volle teugen. Ik wist al dat ik heel vies zou worden, dus het kon me allemaal weinig schelen en ook de natte grasslierten die me zeiknat maakten, deerden me niet. Ik vond alleen dat het niet zo erg opschoot door het zoeken naar een pad en het water. Maar uiteindelijk was ik weer op het strand.

klik voro groot en gallery

Verder en verder ging het en eindelijk kon ik weer lekker even dooorhobbelen over het strand dat er niet slecht bij lag. Ik bofte enorm met het getijde, ik kon tot in de middag over het strand.

klik voor groot en gallery

Na enkele kilometers kwam ik bij het pad aan dat richting het kasteel zou lopen. Het was ontzettend modderig en met die keien die daar liggen, is het allemaal niet makkelijk. Ik weet niet zeker of die ultra wel iets voor mij is, want die neemt ook dit stuk vanaf Alnwick richting Seahouses. Ook deze keer heb ik er weer lang over gedaan. Ik kwam zelfs niet normaal door het hekje omdat het ondergelopen was. Ik ben een trailrunner van niks hoor. Inmiddels begon het weer weer heerlijk op te klaren en kwam de zon tevoorschijn en hoopte ik dus maar dat ik mooi licht en een mooie lucht zou hebben als ik eindelijk aan de andere kant zou komen.

klik voor groot en gallery

Maar de aanhouder wint en langzaam kwam ik dichterbij… Ik was toch zeker niet voor niets uitgerukt en al zo ver gekomen… Ik herinner me nog de allereerste keer dat ik hier was en niet omgelopen was naar de ‘goede’ kant. Wat had ik de pest in toen ik later de foto’s op Gooogle Earth zag toen ik keek waar ik eigenlijk gelopen had. Dat heb ik daarna ruimschoots goed gemaakt natuurlijk.

klik voor groot en gallery

Net toen ik aan de andere kant kwam, dacht ik dat ik eindelijk uit de modder was. Ik heb een hekel aan modder omdat het werkelijk zo glijdt! Zelfs als je stil staan, kan je ineens toch onderuit glijden. Ik was aan het rommelen met de camera, had mijn handschoen uit van de rechterhand en wandelde even verder en BAM daar lag ik. Camera face down in de sneeuw, en ik midden in de schapen stront. Alles zat onder, onder mijn nagels, aan mijn jasje, op de camera, op de andere handschoen, overal dus. Mmm ik was niet blij. Woef vond het prachtig natuurlijk en sprong om me heen. Baasje dichtbij… leuk!

Nou ja, niks aan te doen, de wasmachine is geduldig en gelukkig staat er eentje in het huis. Ik veegde dus maar zo goed en kwaad als het ging alles af aan de sneeuw en maakte nog wat foto’s. Ik had inmiddels wel koude voeten en de (nu) natte handschoen(en) werkten ook niet erg mee.

klik voor groot en gallery

Maar wat was het mooi! En een geweldige lucht en licht. Wat een bofferd en wat fijn dat ik had doorgezet met dat kloterige stukje langs de andere kant om hier te komen! Jippie.

klik voor groot en gallery

Ik ben nog even richting Craster gelopen, maar ook al was het eindelijk lekker lopen over het weiland met de sneeuw, was het toch beter om terug te gaan. Dit zouden al enorme junkmiles zijn, omdat ik gisteren ook al gelopen had en ik moest ook nog terug. Ik had mijn doel bereikt en begon dus maar wer aan het rottige stukje naar de andere kant.

Ik vond het knap lastig weer door die modder, en zeker als je al een keer onderuit gegaan bent, ben je toch blijkbaar extra voorzichtig (of bangig). Maar op het pad is het geen kwestie meer van zacht vallen zoals ik deed, maar gewoon bovenop de rotsen en stenen vallen, of in een ongunstig geval gewoon naar beneden donderen. Dus maar rustig aan. Ik zag op een gegeven moment geloof ik 20 min/km staan op mijn klokje. Hahaha dat kan dus ook nog als je op handen en voeten ergens langs wilt komen Dit pad was enkele jaren geleden toch echt prima te doen. Vorig jaar ook al niet echt, maar nu helemaal niet meer.

Uiteindelijk kwam ik weer bij het hekje met de waterpartij en besloot ik maar over de golfbaan een stukje te lopen om lekker warm te blijven en een beetje tempo te maken. Woef moest natuuurlijk nog even poseren bij de vlag.

klik voor groot en gallery

Vanaf daar lekker doorgesukkeld, ook al waren mijn voetne best koud en nat. Ik vond het wel lekker lopen zo op die schoenen, want het was weliswaar nat, zacht en een beetje modderig daar, ik kon er prima uit de voeten.

Halverwege weer via de duinen naar het strand en uiteindelijk kwamen we weer bij die verdomde waterarm. Eerlijk gezegd wilde ik gewoon doorsteken omdat mijn voeten al nat waren, maar het was toch wel erg diep en stroomde best snel dus ben ik toch maar terug gegaan door de duinen naar het bruggetje.

klik voor groot en gallery

Na een kilometer of 9 kwamen we weer bij het begin punt. De helle zon was weer verdwenen dus ik had precies het goede moment gehad bij het kasteel. Toen ik omkeek zag ik dit:

klik voor groot en gallery

Nauwelijks te geloven dat dit hetzelfde is aan de andere kant:

klik voor groot en gallery

Het was een vermoeiende maar erg leuke route. Met echt hardlopen had het weinig te maken door de route die ik koos. Ik kon op het veld en op het srand goed vaart maken, maar verder was het soms echt klunen. Maar ik heb genoten.

Gegevens:

* totaal 10 km
* temp 0

rondje in google earth openen

jan 115 km – 2013 totaal 115 km

kinvara 3 – 359 km
minimus – 82 km
pure flow – 151 km