Monthly Archives: March 2014

13.03.2014 – garderen – 23 km

Het tweede rondje kon wel weer wat langer en ik had een 17 km rondje uitgezet van te voren. Best weer een stukje na de ultra maar inmiddels leek me dat geen probleem. Zeker omdat het geen wegrondje was, maar een lekker rustig bosrondje. Vol goede zin gingen waf en ik dus op pad. Het was nog steeds stralend weer, echt genieten. De paden die ik had uitgezet waren prima, deze keer geen ruiterpaden zoals op de Lage Vuursche maar van alles wat, van bospad, tot fietspad. Woef mocht niet overal los maar vooral bij de schaapskooi heb ik haar natuurlijk aangelijnd. Ik was helemaal verrast dat ik daar uit kwam en heb natuurlijk even naar de lammetjes gekeken. Grappig dat je eigenlijk geen idee hebt waar je precies uit gaat komen! Maar de route werd prima weergegeven op de Garmin en voor de zekerheid had ik ook de Teasi aan die bij afslagen piepjes gaf zodat ik wist dat ik even moest opletten. Nergens verkeerd gelopen dus dat was prettig.

Tot mijn verrassing zag ik mooie houtsnijwerkjes op 2 bomen. Een kever en een ander insect. Grappig! Ook nog steeds veel oude paddenstoelen op de bomen.

klik voor groot

Het was echt zo heerlijk om door de bossen te hobbelen en woef had het ook helemaal naar haar zin en liep niet als een idioot te hijgen. Prima dus!

klik voor groot

Toen ik bijna bij de start was, besloot ik lekker door te lopen naar het dorp voor een ijsje. De ijssalon was gisteren weer open gegaan, dus dat kwam mooi uit. Woef kon lekker wat drinken toen we in het dorp kwamen en ik nam een ijsje met 3 bolletjes. Maar eigenlijk was het niet echt lekker. Ik was warm, en ineens gaan zitten, beviel me helemaal niet zo. Het ijs was natuurlijk ook veel te koud dus ik was al heel snel weer aan het lopen. Buiten het bos was het helemaal warm zo in de open zon, dus doken we snel weer het bos in voor een laatste lus. Ik had nog wel 10 kilometer door willen lopen, maar het leek me beter om er maar eens een einde aan te breien. Gek is dat, dat de klok best aan afstand aangeeft, maar dat totaal niet zo voelt. Des te beter, maar ik dacht echt dat het beter zou zijn om terug te gaan. Volgende keer dan wel weer langer als ik zo’n dagje heb. Zaterdag moet ik immers weer aan de bak met de training, gisteren ook al gelopen en straks nog even zwemmen. Lijkt me wel genoeg.

klik voor groot

Op naar de volgende ronde dan maar weer.

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 23 km
* temp 17 graden – zonnig
* ratio 2/30

maart 124 km – 2014 totaal 568 km

hoka bondi b – 167 km
hoka stinson tarmac – 203 km
hoka stinson trail – 390 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

12.03.2014 – garderen – 10 km

Vandaag mijn eerste rondje in Garderen. De laatste keer dat ik hier was, was in november. Heerlijk, genieten van het bos en genieten van het zonnetje. Het is werkelijk uniek dat het zulk heerlijk weer is. Mijn korte mouwen shirtje is zelfs nog warm vandaag! Ik was van plan om een kilometer of 7 te gaan lopen, maar als het zulk lekker weer is, dan loop je maar wat verder maar na 10 km vond ik het toch welletjes, want ik wilde morgen ook nog lekker lopen natuurlijk. Ik nam dus vandaag uiteindelijk de blauwe route toen ik al even op weg was. Lekker niet opletten op de weg en weer netjes uitkomen waar ik wilde uitkomen. Grappig genoeg nam ik de vorige keer vanaf de start al de blauwe route. Toen haperde de Garmin ineens qua verlichting!

Heerlijk! Op naar de volgende ronde.
Na de run heerlijk gezwommen dus de eerste sportieve dag zit er weer op.

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 10 km
* temp 18 graden – zonnig
* ratio 2/30

maart 101 km – 2014 totaal 545 km

hoka bondi b – 167 km
hoka stinson tarmac – 203 km
hoka stinson trail – 367 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

10.03.2014 – hitland – 7 km

**10.03.2014 – hitland – 7 km**

Vandaag een kort rondje. Ik had niet erg veel tijd en woensdag en donderdag loop ik in Garderen dus even rustig aan dan maar. Komend weekend weer een serieus assignment dus ik ben benieuwd hoe dat nu zal gaan in het vlakke laagland hier! Omdat het kort was, koos ik voor de afwisseling van wat snelheid en een andere ratio om mee te trainen. Viel niet eens mee vanwege de hoge temperatuur, het liep immers ineens tegen de 19 graden met volop zon dus dat is even schakelen van winterloop naar zomerloop! Ik liep 2 x 2.500 meter, lap 1 op 6.28 min/km dus heel rustig (ondertussen luisterend naar vogelzang en eenmaal gestopt omdat ik meende een blauwborst te horen en te zien), en lap 2 op 5.39 min/km.

Voor het eerst sinds 3 maanden weer op de Bondi B en dat zijn echt hele andere schoenen dan de Stinson trail of tarmac. De toebox is wijder, mijn voeten hebben meer ruimte maar schuiven daardoor ook meer. Ze zijn absoluut lichter dan de Stinson. Prima schoentje om mee af te wisselen dus!

Op naar de volgende training en binnenkort dus ook weer lekker zwemmen.

Gegevens:

* afstand: 7 km
* temp 18 graden – zonnig
* ratio 2/30
* lap 1 6.28 min/km
* lap 2 5.39 min/km

maart 91 km – 2014 totaal 535 km

hoka bondi b – 167 km
hoka stinson tarmac – 203 km
hoka stinson trail – 357 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

08.03.2014 – assignment 13: 4 miles – lage vuursche – 11 km

Omdat ik vanmorgen toch in de buurt van Hilversum was, besloot ik maar een lekker rondje te gaan lopen op de Lage Vuursche. Ik had een route uitgestippeld en het was prachtig weer. Vol goede zin dus op pad. Ik was verrast dat het zo saai eruit zag allemaal. In de herfst heb je de kleuren, in de zomer lekker groen maar vandaag was het een kaal bos met bruine blaadjes op de grond. Het was maar goed dat het mooi weer was!

klik voor groot

Omdat ik werkelijk totaal de weg daar niet ken, moest ik een aantal keer op de kaart kijken waar ik was. Ik merkte ook dat ik vaak het ruiterpad had gekozen als route en dat was niet zo handig. Prima training voor een trail run, maar voor vandaag wilde ik eigenlijk gewoon liever nog even op een fietspad lopen. Geen asfalt, maar wel een lekker pad. Nou even niet dus. Ook kwam ik al vrij snel op het MTB pad van de Soester fiets club en dat is nou net aangelegd met hobbels en dingen die MTB-ers leuk lijken te vinden. Gelukkig was het allemaal droog nu en waren er ook geen fietsers. Waf moest een heel stuk helaas aan de riem, en toen baalde ik wel even, want dan had ik dus net zo goed op de hei in Laren of Blaricum kunnen gaan lopen. Daar ken ik de weg, en zijn het rechte paden die prima de belopen zijn zonder dat je struikelt over boomwortels enzo. Maar goed, mijn lichaam sputterde niet tegen gelukkig dus na ruim 11 km waren we weer terug bij de auto. Gek idee dat ik vorige week op de 57 route aan het hobbelen was! Zalig. Ik wil terug!!!!!

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 11,3 km
* temp 15 graden – zonnig

maart 84 km – 2014 totaal 528 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 203 km
hoka stinson trail – 357 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

terugblik ultra en leerpunten

De ultraloop van 57 km ligt alweer enkele dagen achter me. Bijna een week. Vorige week rond deze tijd had ik net ontdekt dat de route was omgedraaid aan het einde en dat de route langer was. Ik was op dit moment aan het zwemmen en aan het relaxen voor de run. Die nacht sliep ik redelijk, alleen was ik heel vroeg wakker. Niet verkeerd, want toen maakte ik rond 3 uur in de ochtend een sapje en nam ik een complan. Op die manier had ik alvast wat gegeten en kon mijn lichaam langzaam vast wakker worden zodat mijn darmen misschien al op gang kwamen voor vertrek en niet tijdens de loop. Dat lukt wonderwel en ik had dus nergens last van onderweg. Overigens had ik vrijdag weinig gegeten door mijn slaapje, het rondrijden en het zwemmen. Dat bevalt dus ook prima. Enkele weken voor de run weer gestart met de K5 en vanaf 45 weer opgebouwd naar 70 voor de volle week vooraf. Dat betekent dus minimaal 6 weken van te voren starten maar beter nog een week of 8 a 10 zodat je enkele twee weken op de 55 en 60 kunt blijven en daarna kunt opbouwen naar 70. Waarschijnlijk kan 75 ook maar de vraag is dan wat de toegevoegde waarde is. Voor een wegrun misschien dan met 70 functioneel met de metronoom trainen.

Een week later kan ik zeggen dat ik nergens last van heb. Ik heb een dag of twee een beetje spierpijn in mijn bovenbenen gehad maar dat is niet verwonderlijk. Geen krampen, geen tekorten. Wel enkele nachten Caseine genomen voor herstel en drie dagen ook extra proteine. Maandag heb ik alweer gelopen op de dag van vertrek en dat ging prima en eergisteren heb ik alweer wat snelheid getraind en de afstand weer opgebouwd naar 10 km. Morgen ook weer een 10 km, hoewel er eigenlijk minder in het schema staat. Vanaf volgend weekend wordt het weer knallen met een 10×1.600 meter.

Ik heb veel geleerd van de run. In de eerste plaats dat een plan goed is, en dat je je daar ook aan moet houden. Zowel op mijn eerste HM als M deed ik het verkeerd. Nu deed ik het eindelijk eens goed, eigenlijk uit ontzag voor de afstand. Dat is dus prima, ook al kan ik misschien achteraf zeggen dat het sneller had gekund. Tsja, dat was ook het doel eigenlijk en dat is dus gehaald.

voeding
Vooraf enkele weken proteine goed opgebouwd en na lange trainingslopen caseine als herstel. Electrolyten balans ook goed in de gaten gehouden (kramp). Ik nam een klein risico met voeding onderweg door iets te nemen dat nieuw was. Niet helemaal nieuw want de Complan nam ik altijd al, aangelengd met water maar onderweg nam ik nu tweemaal een pakje met 250 ml, waarvan ik er ongeveer 200 ml van opdronk. Op die manier dus voeding en vocht. Het eerste pakje nam ik echter wel veel te laat op 33 km en dat moet dus veel eerder en misschien wel in plaats van de gels komen waar ik weinig mee heb. Het is te weinig voor vocht en doet me verder ook niks. De volgende lange afstand training (marathon afstand over 2 weken) ga ik dus experimenteren met deze pakjes van 250 ml onderweg. Ik denk eigenlijk dat ik aan 3 a 4 pakjes volledig genoeg heb onderweg. Als nood tussendoor kan ik eventueel dan wat gel nemen. Of ik dat in de softflasks moet doen of in mijn rugzak moet ik nog gaan uitvinden.

vocht
Ik heb niet veel gedronken onderweg uit de waterzak. Dat kwam deels door de 400 ml complan en de 400 ml chocolademelk en de 250 ml water. Dat telt toch ook mooi al op tot een liter. Onderweg heb ik ongeveer 600 ml uit de zak gedronken denk ik, deels met inname van de saltsticks. Dat zou dus neerkomen op een 1600 ml plus een 200 ml gel, dus bijna 2 liter. Dat is ruim voldoende voor deze weersomstandigheden maar niet meer als het warm weer wordt denk ik. de SIS drank is op zich OK maar erg zoet en dat zorgt er niet voor dat ik extra ga drinken. Met warm weer zal het niet te drinken zijn dus dan niet gebruiken (was ook leerpunt na Berlijn). Ik heb redelijk trouw de saltsticks genomen, had geladen met twee in de ochtend en de avond van te voren. Was net genoeg merkte ik de volgende dag aan de tenen, dus kan net iets beter.

kleding
Ik had mijn wintertight aan en dat was prima vanwege het water waar ik doorheen moest. De trail schoenen waren prima, alleen hele nagels zodat je geen pleisters hoeft te gebruiken is wel prettig, want die pleisters zorgen weer voor nieuwe blaren. Ik had na 6 km mijn jasje al uit, droeg vrij lang wel mijn handschoenen en trok onderweg met de hagel nog eenmaal de buff op mijn hoofd. De rugzak is al vrij warm, maar met weinig wind dus zeker geen jack aan bij temperaturen boven de 8 graden. Alle runs in de UK heb ik op de Herzog Active kousen gelopen.

opbouw
Ik ben heel rustig gestart maar omdat ik niet op mijn horloge keek in het begin, heb ik niet echt een idee. Na 3 kilometer keek ik voor de eerste keer en zag een redelijk tempo, dat misschien zelfs nog iets te hoog lag. That said, ik heb de laatste lus nog mooi versneld over de weg en dat is het voordeel van het bekend zijn met de weg. Je weet waar het makkelijk is, waarvoor je moet sparen en waar je wel kunt versnellen. dat is met een onbekende route lastiger dus echt rustig starten is gewoon een vereiste voor een succesvolle loop. Ik hoop vanaf een volgende run weer met hartslagmeter te kunnen lopen dus dat zal ook wel een indicatie geven voor de zwaarte van de loop. Deze run in ieder geval goed gedaan, waarbij het ontbreken van wind een groot voordeel was.

wat kan er beter
Eigenlijk niets. Een volgende keer onder deze omstandigheden kan het wat sneller, maar dat bouwt vanzelf verder op. De opbouw was goed, ik kan een volgende keer iets regelmatiger eten en eerder beginnen. Rond 50 km ging het lampje van de brandstoftank even knipperen dus daar was ik simpelweg wat te laat. Omdat ik zelf niets meer bij me had, was ik afhankelijk van support en dat is niet handig en niet nodig met de softflasks.
Saltsticks iets beter op tijd nemen, ook afhankelijk van het weer. Bij warm weer zeker meer en sneller nemen en langer na de run. Modderlopen verder oefenen en niet te bang zijn voor water etc.

conclusie
Tevreden over deze eerste ultra en eerste trail. Goed gevoel aan overgehouden, misschien ging het zelfs wel iets te gemakkelijk maar dat schrijf ik nog steeds toe aan het feit dat ik de route zo goed kende. Dat maakt het een stuk makkelijker. Op naar de volgende.

05.03.2014 – hitland – 10,5 km

**05.03.2014 – hitland – 10,5 km**

Helaas mijn eerste rondje weer in Nederland. Na al die weken in de geweldige natuur te hebben gelopen, valt dat niet mee. Het is gelukkig mooi weer, dus ik heb niet meteen al teveel last van mijn longen maar ik merk het weer direct. Vies land. In ieder geval voelt alles nog steeds goed na de 57 km run van zaterdag dus ik besluit vandaag iets verder te gaan en wat af te wisselen qua tempo. Nog niets geks, maar even kijken hoe alles voelt.

Ik start rustig, loop op RWR 1/30 en loop 3000 meter op 6.30 min/km Dat is nog niet eens zo slecht. Daarna even een stuk wandelen en genieten van het zonnetje. Tussendoor 1000 meter onverhard zonder RWR op 6.09 min/km en dat voelt ook allemaal prima. Tot slot een 3000 meter lap wel met RWR maar doorlopen en ik eindig op 6.08 min/km. Wonderlijk dus dat je met RWR op deze conservatieve ratio gewoon hetzelfde tempo kunt lopen. Dat betekent wel even doortrekken in de run segmentjes, maar dat is een uitstekende oefening.

Uiteindelijk klok ik af op ruim 10 km en ben tevreden. Ik voel niets, dus ik kan rustig voorthobbelen. Op naar de volgende training dan maar. Next goal: Edinburgh marathon

Gegevens:

* afstand: 10,5 km
* temp 13 graden – zonnig

maart 73 km – 2014 totaal 517 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 203 km
hoka stinson trail – 346 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

03.03.2014 – seahouses countryroads – 6 km

Vandaag het laatste rondje hier in de UK en ook het eerste rondje na de lange 57 km run van eergisteren. Eigenlijk voelt alles prima, ik vind het wonderbaarlijk dat ik nergens last van heb. Misschien wel iets stijve bovenbenen maar niks bijzonders verder. Maar nu toch een kort en rustig rondje. Het is prachtig weer maar ik heb helaas niet zoveel tijd en kan ook niet meer ergens heen rijden. Toch maar even het korte rondje deels over de weg, deels over het weiland dan maar zoals de ultra het laatste stukje ook liep. Jammer maar helaas, vanaf de volgende keer weer in Nederland. Zal wel afkicken worden.

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 6 km
* temp 11 graden – zonnig

maart 63 km – 2014 totaal 514 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 193 km
hoka stinson trail – 346 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

01.03.2014 – assignment 12: ultra trail run – 57 km

Vandaag dan de dag van de ultra run. Maar laat ik bij gisteren beginnen.

Gisteren vredig even geslapen in de middag en ik was helemaal klaar en opgeladen voor de run. Aan het einde van de middag naar Bamburgh gereden om nog even te kijken of de finish route nu voor het kasteel langs zou lopen of aan de achterkant. Toen ik door de duinen scharrelde, zag ik ineens pijltjes staan van de organisatie. Huh? Langs het kasteel en ineens een splitsing bordje. Linksaf naar de finish voor de marathon en rechtsaf voor de ultra. Watte? Maar de route gaat toch anders? Richting het kasteel, kilometer vooraf linksaf de duinen in, weg oversteken, door het veld bij de boerderij, etc. Finishen met blik op het kasteel vanaf de golfbaan? Zoals het pijltje nu stond, zou de route ineens omgekeerd lopen. Tweemaal de duinopgang? Tweemaal het strandstukje? Zonder strand aan het einde van de dag? Dat het hoog water zou zijn, wist ik al weken. Zouden zij dat ook weten dan? Enfin, we zijn dus maar gaan kijken waar de andere bordjes dan stonden. Die waren niet te vinden maar toen we bijna bij huis terug waren, zagen we ineens wel bordjes. Ja hoor: het veld IN waar ik had gedacht UIT te komen, zoals de route ook had aangegeven en zoals ik het gelopen had (die ochtend zelfs nog) en had gevisualiseerd. Wel verdomme. Terug naar het huisje, kijken naar de mail van dinsdag de 25e (!). Inderdaad, kijkend op dat kaartje, blijkt de route veranderd te zijn. Niet alleen de route is anders, ook de afstand is anders. Schreef ik me in voor een 53 km run die eigenlijk 55 zou blijken (volgens oude verslagen), zou het nu ineens rond de 58 km gaan uitkomen. Toch merkwaardig maar ergens was ik blij dat ik het voor de start ontdekte, want ik zou misschien wel gewoon de duinen ingelopen zijn. Toen ik op de kaart gekeken had ben ik als een speer nogmaals de laatste lus gaan rijden en maakte foto’s. Daarmee veranderde ik snel de video zodat ik in de avond nog een keer even kon kijken en kon visualiseren hoe ik moest lopen. Niks mooie finish met blik op het kasteel dus. Idioten. Met dat gevoel ging ik dus slapen gisteren. Niet blij. Maar ik viel na het zwemmen redelijk snel in slaap maar was heel vroeg wakker. Om 3 uur stond ik dus maar mijn eerste sapje te maken, zodat ik vast wat gegeten had. Ik nam ook een vloeibare maaltijd. Daarna lekker terug naar bed, even dommelen. Uiteindelijk stonden we om 6.45 klaar, A. zou ons komen halen en naar het kasteel brengen. Zij en S. zouden samen met woef mijn support crew zijn voor de dag. Ik was te volgen via internet en we hadden precies afgesproken waar goede punten zouden zijn om me te zien en eventueel wat aan te geven. Even na 7 uur waren we bij het kasteel en registratie bleek helemaal achterin de stallen te zijn, een rot eind lopen nog.

klik voor groot

Daar moest je op een lijst kijken voor het nummer, dat vervolgens op de hand geschreven werd. Daarna kreeg je een bandje om met een kokertje voor de timing. Meteen weer naar buiten richting de bus die eigenlijk meteen vertrok zodra ik instapte. Er werd niet gekeken of iedereen aan boord was en dus moest de bus een paar keer stoppen bij het wegrijden omdat er nog mensen aan kwamen lopen. Lijkt me vreemd maar goed. In de bus was het wel gezellig. Ik kwebbelde wat met mijn achterbuurman, een 20 jarig broekie die wilde winnen (werd 2e heel knap) en iemand die voor me zat en nog niet wist wat hij ging doen. Onderweg zag ik de auto van A. uit een andere afslag aan komen rijden.

klik voor groot

Die waren dus ook op weg naar de start. Wel erg fijn, want het was ineens ijskoud met vriesweer maar wel prachtig loop weer.

Bij de start werden we uitgeladen en kwamen we aan bij het punt waar ik al gelopen had met waf. Tot mijn verrassing hadden ze geen belletje gegeven naar Alnwick Castle blijkbaar, want het he was dicht en er zat simpelweg een bordje van de organisatie op het hek: climb here. Huh? Ik was redelijk verrast, want dat soort dingen snap ik dus niet goed. Maar goed, het groepje lopers voor de ultra stond op het veld (74 lopers) en daarna begon de briefing in de kou. Over de route, over het soort pijltjes etc. Boven ons een drone die foto’s maakte.

klik voor groot

Daarna klonk al snel de hoorn en ging iedereen op pad. Ik had maar 1 plan: rustig lopen, langzaam, langzame start, RWR ratio van de training en maar zien. Dit was voor mij de eerste afstand en ook de eerste keer dat ik zo lang op dit soort terrein zou lopen. Van alles wat: grasland, modder, duinen, strand, stukje bos, water doorwaden, rotsen. Rustig aan dus en zoals ik al had voorspeld zag ik na enkele minuten al geen enkele loper meer. Ik had besloten niet op mijn klokje te kijken en gewoon mijn eigen plannetje te volgen. Finishen met een smile en met het gevoel dat ik langer en sneller had gekund. Maar ik wist dat die finish nog heel ver weg zou zijn! Na een paar kilometer keek ik eens en vond mijn average pace niet eens zo slecht.

klik voor groot

Misschien toch zelfs wel iets te snel. Grappig genoeg hobbelde ik dus totaal in mijn uppie over het veld langs de rivier. Over de weg, door het bosje, linksaf het weiland in, even omhoog etc. Ik kon het dromen. Daar zag ik ineens alweer wat lopers voor me. Gek zeg, zo snel uitgelopen en daar liepen ze alweer. Ik liep ze natuurlijk niet voorbij maar ik vond het opvallend om te zien dat ik met mijn trage steady pace toch inliep. Na 6 kilometer kwam ik bij de river crossing. Daar was ik tweemaal eerder op mijn verkenningsroute en donderdag was ik er nog even langsgereden op weg naar huis. Geen enkele keer had ik de stepping stones gezien want het water was altijd te hoog. De eerste keer stond ik tot mijn kuiten in het water op de stenen en had ik moeite mijn evenwicht te bewaren door de stroming, de tweede keer was het al een stuk rustiger en donderdag was het heel rustig water maar waren de stepping stones nog wel onder water. Vandaag dus niet. Rustig en vredig staken de stenen boven het water uit. Wel eerst even door de modder zooi maar dat lukte ook wel aardig. Helaas kom je daar dus wel aan met zwarte schoenen vanwege die enorme glibber en modder partij op weg naar het water, maar oversteken was dus geen probleem.

klik voor groot

Aan de andere kant stonden A. en S. samen met woef. Woef huilde en wilde ook mee. Nee meisje, nog even wachten. Ik gaf mijn sleeves en hoofdband aan S. Dat was ik maar vast kwijt en ik besloot toch mijn jack vast uit te doen. Dat was wel wat aan de vroege kant maar ik had geen zin om meteen op te warmen en met de rugzak om is het al snel warm.

Zo hobbelde ik vredig door. Voor me uit liepen twee mannen die ook niet zo snel waren en die had ik soms dus voor me in beeld. Verder heerlijk rustig en alleen. Al snel liep ik Alnmouth alweer binnen en daar bij de rotonde stond mijn crew weer. En daarna ook weer op de grote parkeerplaats in Alnmouth. Daar wisselde ik mijn gel flask voor een volle en aaide de waf. Ook het eerste CP kokertje laten aflezen met een apparaatje. Verder ging het, heuvelopwaarts naar Foxton golfcourse. Wat gek zeg, ik voelde me prima, keek om me heen en zag ook de omgeving gewoon. Maar het ging allemaal heel makkelijk. Zou dat toch komen door al die keren dat ik hier in gedachten al liep? Dat de visualisatie dit gevoel geeft?

klik voor groot

Langs de golfbaan op weg naar het clubhuis dan maar. Ook dit had ik al gezien en ik wist precies wat er allemaal ging komen. Bij de golfbaan bleek de route ook meteen naar het strand te lopen, maar toen ik de 2 mannen zag glibberen en glijden via de korte route, besloot ik gewoon om te lopen over de golfbaan en daar door het hek naar de golfbaan te gaan. Zo was de route ingetekend en ik wist ook niet beter. Dat resulteerde dus wel in een A en S die op het strand de verkeerde kant op stonden te kijken waar ik bleef. Hahaha!

Het strand naar de duinopgang was redelijk te doen, beetje zacht maar OK. De duinopgang gaat via een trap en vanaf daar weer over het veld naar Boulmer. Ik was nu 12 km onderweg. Op zich wel een gek idee, want ik zou dit stuk nog meer dan 4 keer moeten afleggen. Maar alles voelde prima.

klik voor groot

Ook gesneden koek en het liep lekker. Weinig wind, zonnetje en prima grasland. Al snel kwam ik in Boulmer aan en ging verder over weiland met de schaapjes. Ook prima te doen en ik vond dat het al aardig opschoot. Vanaf daar naar een strandje en over een modderweg langs de enge koeien. Verdomd zeg, die koeien stonden er gewoon nog maar ze stonden links en ik had er nu – met als toen ik het parcours verkende op de heenweg – geen last van. Toch raar dat die beesten er dus gewoon nog stonden. Maar niks aan de hand en ik hobbelde verder. Stukje naar beneden naar een strandje en weer langs het water. Ik was benieuwd hoe dat stukje nu erbij lag want dat had ik van de week nog een keer gelopen. Door en door ging het…. beetje modder maar wel redelijk te doen. Bij de inham bij Howick stond mijn trouwe support crew weer. De volgende halte zou Craster worden op 25 km en daar zou ik woeffie krijgen. Ik hobbelde dus verder en was eigenlijk verrast dat ik er al heel wat kilometertjes op had zitten. Ik genoot van het uitzicht op de zee vanaf de klif en de gele bloemetjes aan de struiken die aan het uitkomen zijn. Mooi gezicht, ik vond het vorige week al erg mooi toen ik hier liep. Ik naderde Craster.

klik voor groot

Het pad voor de huizen langs was OK net zoals vorige week. Wat een verschil met de eerste keer dat ik er liep en het niet te doen was. Door Craster village en daar stond mijn driekoppige crew die zou worden uitgedund tot twee met een mobiele eenheid. De mobiele eenheid vond het meteen helemaal leuk en vanaf dat moment liep ik dus met een slingerende riem om mijn middel. Woef liep lekker los, dat leek me ook beter met het oog op andere wandelaars en renners. De HM startte immers in Craster en de marathonners kwamen inmiddels ook voorbij. Over het weiland naar Dunstanburgh Castle. Gesneden koek voor woef en mij. Natuurlijk ging woef meteen eens lekker zitten voor een grote boodschap en kon ik dat ook nog eerst oppakken en in een zakje gaan doen. Ik deed dat maar weer in de rugzak zoals ik eerder deed. En weer op weg dan maar. Wat was het leuk zo samen op pad. Samen weer op weg richting Dunstanburgh Castle. Voor mijn gevoel al zo dichtbij huis. Dat is helemaal niet zo, want we hadden er pas 25 km opzitten en dat was dus niet eens op de helft. Maar zo voelde het niet. Ik heb geen moment gedacht ‘jee wat ver nog’.

Stom genoeg liep de route langs een plas in de diepte en niet bovenlangs richting het kasteel of onderlangs over het pad. Hier dus modder happen en beetje glibberen maar dat ligt aan mij, want ik zag iemand er vlot overheen rennen zonder op of om te kijken. Wie weet kan ik dat ook nog wel eens. Nu even niet. Om het kasteel heen en richting de golfbaan. Daar was iemand een beetje RWR aan het doen en ik vroeg of hij RWR deed maar hij was ‘gewoon’ kapot en zou uitstappen (er zouden maar liefst 11 mensen uitstappen op de ultra afstand). Daar op de golfbaan zat mijn uitdunde crew in het zonnetje te wachten. Ik dronk wat en zei dat ik enorm nodig naar de plee moest en dat in Low Newton wilde doen (ik wist dat daar een openbaar toilet was). Verder en verder liep ik dus maar weer, wederom op bekend terrein want woef en ik liepen dit eerder en zelfs vorige week nog voor de laatste modder beoordeling. Golfbaan, door de duinen langs de vogelhut en richting Low Newton. Daar stond A. bij de toiletten klaar om de hond even aan te pakken (en de deur op een kier te houden omdat het licht het niet deed). Even snel plassen, weer goed aankleden en maar weer op weg richting High Newton waar CP 2 was. Daar stond water voor woefje maar net toen ze een slokje wilde nemen deed een andere hond lelijk en wilde ze niet meer. Zielig maar goed, we moesten dan maar weer door. Woeffie vond het enig, zeker met al die mensen die wat tegen haar zeiden. Ze hijgde, kwispelde en keek blij. En de riem maar slingeren tegen mijn benen. Misschien toch een beetje te lang. Maar op deze manier kon ik haar snel pakken als het moest. Dus jammer dan. Al snel kwamen we bij de lange brug richting Beadnell. Hier rechtsaf het strand op en…. oei oei oei wat klote. Heel zacht zand echt net een ruiterpad. Dat wist ik wel maar nu leek het een uur te duren voordat ik op normaal strand terecht kwam. Balen en wat zwaar. Maar toch…. ik wist hoe lang, hoe en wat dus gewoon maar even door. Aan het einde weer mijn trouwe crew en daar een bakje water voor woef en een Complannetje voor mij om te eten (leerpuntje: te laat op 33 km). Pffff ik vond het daar wel zwaar maar verder gingen we weer. Door Beadnell en weer rechtsaf het strand op. Dat strand was alweer een stuk kleiner en het is een strand met grote ronde stenen. Dat liep niet fijn en ik vreesde voor het einde van het strand: de waterarm bij de golfbaan. Nou inderdaad.

klik voor groot

Er liep iemand voor me, die er gewoon in sprong voor het foto momentje. Ik zag dat het water tot boven de knie kwam. God wat een lol. Woef stapt het water in en kiepert naar voren en moet daarna zwemmen. Aangezien zij er al is, kan ik niet anders dan volgen en kleddernat (en koud) bereiken we de overkant.

klik voor groot

Fijn, maar er is geen strand en dus moeten we over de stenen strompelen op weg naar het pad over de golfbaan bij Seahouses. Vanaf daar loopt het weer lekker en zijn we alweer snel in Seahouses. Vanaf daar het strand op. Strand? Strookje bedoel ik. Strookje zacht paardenpad. Precies zoals voorspeld natuurlijk: hoog water. Als je het strand hier niet kent, dan weet je dus niet dat je hier normaal een prachtig breed strand hebt met hard zand. Nu dus even niet. Baal. Soms moest je even wachten om langs het water te kunnen als de golven even terug trokken. Waardeloos. Hier baalde ik dus een beetje. Ik was niet moe maar ik snap dit dus niet. Volgende week is het strand tot 19 uur begaanbaar, nu vanaf 13 uur al minder. Monkshouse was ook al ondergelopen maar ik was toch al nat dus vooruit maar. Daarna over de rotsen waar je iedereen zag klauteren en rommelen. Hier zouden we dus straks weer overheen moeten.

klik voor groot

Huh? Hoe dan? Eerst maar eens naar Bamburgh Castle. Na de rotsen zag ik al gauw de vlag van de duinopgang. Daar de duinen in, langs het kasteel en door voor de laatste lus. Ik zie het bordje met de keuze tussen de marathon en de ultra. Op het kasteel veel mensen die kijken naar de klauteraars door de duinen. Er finishen nu heel wat mensen, aangezien er ook een 10K en een HM en marathon afstand is. Maar het komt niet in me op om de route in te korten. Ik ga gewoon verder en dat ik dus eigenlijk al bij de finish ben, doet me niets. Gewoon even het laatste lusje. Die lus die ze zo verpest hebben door de richting om te draaien. Ineens begint het keihard te hagelen. Het is helder, met heel mooi licht en een zonnetje maar hagel. Grappig want ik zie een mooie regenboog natuurlijk over de zee. Prachtig om te zien. Woef en ik hobbelen verder naar Stag Rock en de golfbaan van Bamburgh. Richting het caravan park en daarna naar Budle Bay. Daar twee mannen die kennelijk niet verder kunnen of willen. Ze zullen uiteindelijk 45 minuten achter mijn finishen. Pffff als je zo bij de finish moet komen…. we zagen ze later strompelen langs de weg. Van wandelen was al nauwelijks sprake meer. Maar ik ging lekker door met woeffie. Op naar het laatste controle punt. Daar overlegd over de laatste route over het strand. De jongen riep blij dat er geen probleem was omdat de route over de golfban liep. Ja I wish, vorig jaar wel ja, maar dit jaar dus niet. Aha probleempje. Nou ja, doe dan maar Ingram road of Links road. Eerst maar eens verder lopen, bij Budle bay omhoog (had ik niet gevisualiseerd om hier heerlijk de andere kant op naar beneden te rennen met uitzicht op de baai?). Ik SMS mijn crew dat ik al voorbij de auto ben en ze dus gemist heb. Ze zullen me later achterop komen met de auto. Woeffie blij, die dacht natuurlijk dat ze nu lekker met de auto verder mocht. Raampje naar beneden of ik nog iets nodig had. Nee dacht het niet maar 1 minuut later merk ik dat het lampje van lege tank gaat branden en SMS ik dat ik toch nog wel een chocomel wil hebben dan bij de volgende stop. En zo neem ik dus nog een chocomelletje bij Glororum. Ik zie links van me het kasteel al liggen maar ik moet nog even doorlopen. Stukje omhoog, dan een weg die naar beneden en omhoog loopt, en deel uitmaakt van mijn temporondje hier rond het huisje. Ik zie op mijn klokje dat de gemiddelde pace weer verbeterde doordat ik eindelijk op deze laatste lus weer een beetje kan lopen. En ik kan het dus nog gewoon. Lekker even doorhobbelen. Ik kom bij de kruising en twijfel dus nu. Over het weiland zoals de route loopt en dan vastlopen en over een drukke weg of de lange saaie weg linksaf en verkeerd uitkomen bij het kasteel. Dan ga ik dus de route af zoals gesuggereerd bij de CP. Ik besluit voor het laatste aangezien ik met de hond loop en ik denk dat de drukke weg te gevaarlijk is met woeffie. Achteraf had ik ook bij red barns eraf kunnen gaan maar nu ik hiertoe besluit, denk ik er niet verder over na en loop. En loop. Goh het is toch nog best ver naar het kasteel eigenlijk. Ik slof een beetje omhoog richting kasteel en de finish is waardeloos. O nog een loper en ik zie ineens dat ik een tent in moet voor de chip. Die wordt afgelezen en het ding wordt afgeknipt. Water was er ook nog en er wordt gewezen naar een grote witte tank. Geen bekers. Ook niet onderweg. Verstandig en prima maar ik heb even gemist dat het een cupless event was, anders had ik mijn opvouwbare geval wel meegenomen. Het is rustig en saai bij het kasteel. Niet gek natuurlijk als je als slak op de langste afstand binnenkomt maar als klap op de vuurpijl blijken er ook geen medailles meer te zijn. Dat is leuk zeg. Achterlijke zooi voor 55 pond. Ik ben dus niet laatste, er zijn op mijn afstand al 11 uitvallers en zelfs op de marathon is niet iedereen binnen. Is tellen nou echt zo moeilijk? Ik wil gewoon een medaille, kinderachtig of niet. Ik vind het al jamer dat het voor alle afstanden 1 dingetje blijkt te zijn. Nou sjips. Ik voel me een beetje bekocht. Maar ik ben niet moe, heb nergens last van en wil wel weer gaan lopen dus mijn doel is bereikt. Ik had uiteindelijk niet eens zoveel meer tijd nodig dan op de weg training, 30 sec/km meer en dat komt vooral door het stilstaan, toiletbezoek, en de rotsen en het strand denk ik. Verder viel het me erg mee en weet ik dus zeker dat het voor mij enorm heeft geholpen dat ik de weg zo goed wist en precies wist wat me te wachten stond. Maar op het moment bij de finish voelt het een beetje als een domper momentje.

klik voor groot

Enfin, met 57 km teller ben ik toch tevreden hoe ik deze eerste keer gedaan heb. Niet moe, vrolijk en fris (ik zie er fruitiger uit dan mijn trouwe support crew) en ik heb standvastig mijn plannetje gevolgd zoals ik wilde. Nu kan ik verder trainen, uitbreiden en opbouwen. Met alles wat ik geleerd heb, wordt het vast nog wel wat.

Ik ga lekker zwemmen in de avond en slaap als een roos. Woeffie slaapt ook meteen en vond het volgens mij ook geweldig spannend allemaal. Mijn woeffie liep toch maar mooi 32 km met me mee te hobbelen! Ben enorm trots op haar. Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.

Gegevens:

* afstand: 57 km
* temp 11 graden – zonnig
* pace 8.02 min/km
* chip time 7.32
* HF niet gemeten
* cadans niet gemeten
* RWR ratio 1/30