Het is alweer drie weken geleden dat ik ook een training deed zoals vandaag, met 1600-tjes. Toen waren het er 6, nu moest ik er 8 doen. En dat na de 51,5 km van vorig weekend. Ik merkte dat ik een beetje een soort ‘faalangst’ had. Niet letterlijk natuurlijk maar na de euforie van vorig weekend, vroeg ik me wel even af of me dit wel ging lukken en of ik nou echt nergens last van zou krijgen. Ik vind het namelijk nog steeds bijzonder dat ik zo gemakkelijk die afstand ‘even’ aflegde. En de training van vandaag zou nou ook niet echt een makkie zijn. Tel daarbij op dat het vandaag hard waait, de weg vol diepe plassen zal liggen, het zachtjes regent en je begrijpt…. nik stond niet bepaald voor het raam te springen om te gaan.

Maar wel een goede test natuurlijk en wat zou me kunnen gebeuren? Eigenlijk niets. Dus niet denken ‘misschien gaat het wel heel traag’ of ‘misschien krijg ik een pijntje’, maar gewoon ‘het gaat lukken’ en ‘ik voel me prima’. En zo ging ik dus op weg. Woef zielig achterlatend achter het raam. Niet alleen is ze hoog loops maar deze interval ronde over de weg is niet zo handig met een hond en bovendien is er niks aan voor haar. Dat betekent dus wel dat ik haar meteen mag gaan uitlaten als ik klaar (en nat) ben. Maar eerst maar eens beginnen.

Ik neem hetzelfde stuk weg als de vorige keer. Dat is geen makkelijke weg, omdat het aardig op en neer loopt en bovendien heb ik vandaag op de weg terug steeds de wind fors tegen. Ik ga niet kijken of de weg droog is ergens want ik weet al bijna zeker dat er op minimaal 2 plaatsen een hele diepe flood zal zijn. Alleen de eerste keer dus even oppassen of er geen kuilen verstopt zitten onder het donkere water en verder er gewoon doorheen stampen. Eerst even warmlopen, en daarna ga ik van start. Ik neem me voor om de eerste lap in ongeveer 9.40 te lopen. Dat lukt dus niet, dat wordt 9.13. Dan maar proberen de eerste 4 ongeveer op dat tempo vol te houden en dan eens te kijken. De eerste 4 laps gaan eigenlijk best snel. Ik praat mezelf moed in, dat ik straks alweer de eerste 6 erop heb zitten en dat ik dan aan de laatste 2 ga beginnen. Eitje toch? Het gaat eigenlijk best goed en als de wind in de 5e lap eventjes verstek laat gaan staat er meteen 9.03 op de teller. Helaas trekt de wind weer enorm aan en merk ik dat dat toch wel zijn tol begint te eisen. De afstand is natuurlijk ook best aardig al zo, want ik zal toch met deze training bijna 20 km gaan afleggen en ik heb nog niet veel gegeten vandaag. Maar aan alles komt een eind. Na de een na laatste lap glimlach ik en bedenk dat ik al aan de laatste lap ga beginnen. Nu mag ik wel even ‘lijden’ en ik ga van start. Maar het lukt niet erg en ik lig al achter op mijn tijdplannetje voor de laatste lap. Bij het venijnige klimmetje voor de waterplas voel ik dat het langzaam gaat. Te langzaam en die tijd loop ik niet meer goed op het laatste stukje met de wind vol tegen. Jammer maar helaas en zo eindig ik met een langzame (langzaamste) laatste lap. Toch niet ontevreden. Het had iets gelijkmatiger gekund, maar toch best OK op deze afstand en met het vorige weekend in gedachten. Ik merk ook dat ik wel ‘voorzichtig’ ben met het oog op de ultra die er nu toch echt aan zit te komen. Zou toch jammer zijn als het net op het laatste moment nog ineens mis zou gaan.

De cijfertjes dan:

lap 1 – 9.13 – 152 (160) – cadans 85
lap 2 – 9.12 – 151 (157) – cadans 83
lap 3 – 9.08 – 157 (160) – cadans 82
lap 4 – 9.10 – 157 (163) – cadans 82
lap 5 – 9.03 – 155 (163) – cadans 81
lap 6 – 9.09 – 155 (161) – cadans 82
lap 7 – 9.07 – 154 (164) – cadans 82
lap 8 – 9.18 – 156 (161) – cadans 82

Na de run ga ik gauw met woef uit. Binnenkort weer lekker op avontuur met haar samen. Veel leuker dan dit rondje! Mijn voeten zijn gerimpeld van al het water waar ik doorheen moest. Keer op keer door die diepe floods op de weg is toch ook wel apart. Maar je raakt er wel aan gewend. Maar bijzonder blijft het om door een flood te rennen waarbij het water tot je oren spat!

Gegevens:

* afstand: 19,5 km
* temp 7 graden – regen, veel wind

februari 135 km – 2014 totaal 364 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 180 km
hoka stinson trail – 201 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

Vandaag dan de laatste lange duurloop op het programma. Ik keek er op zich wel naar uit, al was ik ontzettend benieuwd hoe het eigenlijk zou gaan en of ik het zou halen na de loop van afgelopen dinsdag. Ik ging er wel gwoon van uit, maar had we besloten om te stoppen als ik iets zou voelen of als het niet OK voelde. Ik doe nogal aan ‘body sensing’ en ik denk dat me dat al die tijd wel blessure vrij heeft gehouden. Maar alles stond op groen dacht ik.

S. was dit weekend hier in de UK dus we zouden deze keer samen op pad gaan. Hij op de fiets en ik met de benenwagen. De vorige lange loop heb ik natuurlijk alleen gelopen hier. Toen in de regen! Vandaag was het mooi weer, al was het wel enorm winderig. Maar ja, dat kan gebeuren dus niks aan te doen.

Ales lag al klaar van te voren. Gelletjes voor de softflasks, een chocomelletje, tee kleine twixjes om eens te kijken of ik dat zou kunnen wegkrijgen (het antwoord is makkelijk: nee) en mijn kleding. Ik sliep niet echt lekker, was vroeg wakker en keek al uit naar het eerste ochtendgloren. Toen het licht door de gordijnen piepte ben ik dus uit bed gegaan, heb even de K5 training gedaan en vast wat gegeten (vloeibaar) en ben met de hond op stap gegaan voor een korte wandeling. Daarna nog wat gegeten (havermout) en toen was ik klaar om te vertrekken. Ik zou starten bij Bamburgh en dan weer teruglopen naar het huisje en daar zou S buiten staan om verder mee te fietsen. Na 40 km zouden we weer langs het huisje komen, en dan zou ik verder lopen met de hond zodat zij ook lekker uit geweest was. Voor dat laatste stuk zou ik het laatste lusje van de ultra nemen, zodat ik ook dat nog eens gelopen had aan het einde van een run met vermoeide (?) benen. Het plan lag er dus! Nu de uitvoering nog. Onderstaand de video van de route.

Ik reed redelijk op tijd richting Bamburgh en parkeer daar de auto. Dag! Tot later dan maar weer. Gek idee, nu eerst een enorm stuk met de benenwagen dat ik met de auto al ver vind eigenlijk. Ik maak een paar foto’s van het kasteel en het dorpje. Het begint al goed licht te worden en het lijkt echt wel een mooie dag te worden (ondanks de wind).

klik voor groot

Daarna over Ingram Road weer terug naar Seahouses. Daar loopt de weg al een beetje op en neer, maar ik doe net alsof ik dat allemaal niet zie. Ik zal er toch gewoon overheen moeten, dus stap voor stap dan maar. Eigenlijk was ik al heel snel vlak bij het huisje en zag ik S. al buiten staan wachten met de fiets. Hij kon precies volgen waar ik was, dus dat was makkelijk. Samen verder op pad en dat was wel gezellig. Ik had oordopjes in met en audioboek maar dat heb ik eigenlijk meteen uitgezet. De dopjes heb ik in mijn oren gelaten want dat was eigenlijk heel prettig tegen de wind hoe gek het ook klinkt.

klik voor groot

Verder en verder gingen we. Elford, helemaal richting de A1 waar we normaal met de auto rijden. Op en neer maar gestaag verder. Aan het einde rechtsaf richting Lucker. Niet echt een fraaie route, maar met dit mooie weer wel OK. Eindelijk een beetje zijwind en dat voelde een stuk lekkerder, maar ook een stuk warmer. Zo is er altijd wel wat te zaniken natuurlijk. Ik probeer een stukje Twix. Ik kauw… en kauw nog meer…. en kauw… Ik krijg het echt niet weg en uiteindelijk spuug ik het maar uit. Ik kan er niks mee en durf het niet door te slikken. Dan maar niet. Dat is dus geen succes. Dan maar wat water en mijn eerste slokjes gel uit mijn softflask. Ik schreef het al eerder: echt een uitkomst omdat je gewoon eruit kunt drinken zonder gedoe met papiertjes etc.

klik voor groot

We lopen door Lucker en gaan op weg naar Spindlestone. Daar staat een soort molen zonder wieken en dat is wel een mooi punt. Alles voelt nog prima eigenlijk. Spindlestone komt dichterbij en we gaan er voorbij, op weg naar Budle Bay.

klik voor groot

Dat is ook wel aardig om te zien en daar loopt de weg even omlaag naar Waren Mill. Rechtsaf en weer omhoog. We passeren een groep wandelaars die vast niet zo ver lopen als wij! Daarna linksaf en dat is een hele steile klim die ik deels toch maar even op wandel. Ik ben er immers nog lang niet en het is geen wedstrijd. Ik voel mijn linkervoet en besef dat de veters te strak zitten en besluit toch maar even te stoppen om deze wat losser te maken. Dat scheelt een stuk en dat loopt beter.

klik voor groot

Verder en verder lopen we. Terug richting Seahouses eigenlijk, maar met een soort achtje door richting Beadnell. Eigenlijk schiet het best op al. Ik krijg wel honger en neem nog een chocomelletje. Mijn reserve choco die S in zijn tas had. De rest heb ik allemaal in mijn eigen rugzak als test. Water, gel, chocomel etc. Maar op ‘niks’ is dus we erg niks dus daar moet ik nog even goed over nadenken.

We schieten aardig op, door Swinhoe waar veel sneeuwklokjes staan en Beadnell komt echt in zicht.

klik voor groot

Helaas moeten we een stuk over een tamelijk drukke weg en daar zet ik toch maar even de turbo aan om er zo snel mogelijk weg te zijn. Zo zie je… een versnelling kan je altijd we inbouwen zonder dat te plannen. Als ik over een pad van beadnell naar seahouses loop, heb ik ineens de wind in de rug en besluit ik even aan te zetten nog. Dat gaat prima en het loopt heerlijk! Van Beadnell komen we weer in Seahouses. Ai… even een mentale dreun want nu ben ik er bijna. Maar niet echt, want ik moet nog een kleine 12 km met de hond straks! S. fietst vooruit om de hond klaar te maken voor vertrek en om toch nog even een softflask te vullen met sportdrank om eens te proberen.

klik voor groot

Ik loop blijkbaar sneller dan gepland, want als ik bij het hek kom, is hij er nog niet maar al snel zijn we weer op weg. Woef met geel wegjasje aan en ik met een flesje sportdrank in mijn maag. Dat smaakte best goed eigenlijk. Het is nog steeds prachtig weer en woef springt om ons heen en is blij. Het waait alleen inmiddels zo hard, dat ik moeite heb om auto’s te horen en dat maakt me onrustig. Het is ook best zwaar zo met de wind die gedraaid is en dus weer in ons gezicht blaast. Jammer maar helaas.

klik voor groot

Af en toe verzucht ik wel even ‘die wind’, maar we lopen rustig door. Dat laatste stukje zal nu toch ook wel gaan, want dit heb ik in het zwembad tijdens mijn 56 baantjes trekken al zo vaak gevisualiseerd! Met 40 km van het strand af… naar de boerderij… over het veld…. en dan de weg op… rechtsaf, linksaf, op en neer en dan rechtsaf. Nou daar ben ik dus nu ook ongeveer en.. op precies hetzelfde aantal kilometers als straks tijdens de ultra! Kan dus niet mooier. Enige minpuntje is mijn linkervoet waar ik een teenbeschermer om mijn grote teen had Die is blijkbaar gescheurd, want ik voel zoiets en ik voel ook da er dus nu iets drukt tussen mijn grote en tweede teen. Dat doet eigenlijk wel pijn maar ik weet wat het is. Niks bijzonders, alleen vervelend. Dus gewoon lekker doorhobbelen. En aangezien ik in mijn visualisatie altijd fris en fruitig aan het lopen was, probeer ik dat nu ook maar. dat lukt overigens aardig, en al snel komen we bij Glororum en gaan we weer richting Budle Bay. Hier staat de wind ietsje gunstiger met wat meer zijwind. ven een verdomd steile klim waar S afstapt en waar ik uiteindelijk toch tegenop loop omdat ik weet dat ik straks naar beneden kan rennen. Dat lukt ook, alleen is de zijwind zo hard dat ik ergens bijna val omdat mijn voeten opzij worden geblazen en ik dus bijna over mijn eigen voeten struikel.

klik voor groot

Als we beneden bij de weg komen slaan we rechtsaf en zit ons rondje samen er bijna op. Ik zal namelijk off road gaan zoals de ultra ook loopt en S. moet het laatste stuk dus alleen naar huis terug fietsen. Ik zeg gedag en duik met woef het pad op richting de zee! Het eerste hek openmaken… Tijdens de trail ultra zal ik al heel veel hekken geopend hebben onderweg…

klik voor groot

Vanaf het pad naar de camping en rechtsaf langs de zee. Het pad is smal en eindelijk heb ik windje mee. Maar dat is minder leuk dan het lijkt, want het pad is niet alleen smal maar heeft hoge zijkanten, waardoor je moet oppassen dat je niet tegen de zijkanten geduwd wordt door de wind. Maar het gaat goed.

klik voor groot

Mijn wegschoenen doen dapper hun best om mij door de modder te loodsen en het stukje omhoog door de blubber kende ik al. Vooral die struiken met stekels links en rechts zijn vervelend maar we komen ongeschonden boven op het pad naar de golfbaan. Nu is het lekker lopen op zachte ondergrond en met de wind in de rug. Ik passeer een dame met twee zwarte honden en voordat ik erg in heb, volgt een van de zwarte honden zijn neus en heb ik een zwaan kleef aan achter me aan. Ineens bedenk ik dat ik met een loopse woef onderweg ben die zelf weliswaar nog niks wil maar wel aantrekkelijk is voor mannetjes. Dat is niet netjes, want die hond gaat vast de laatste kilometers gewoon mee dus ik moet stoppen en zorgen dat de hond weer terug komt bij de bazin die aan komt rennen en zich verontschuldigt. Ze moest eens weten. Ik loop door en hoop maar dat ze de hond even aangelijnd houdt maar er komt niks meer op ons af en verder heb ik geen problemen met honden op het laatste stukje gelukkig. Ik kom bij de golfbaan en zie Bamburgh Castle al in de verte liggen. De finish!! Ik ga het gewoon halen dus! We lopen langs Stag Rock en ik hoor ineens sirenes.

klik voor groot

Jakkes. S zal toch niet gevallen zijn met die enge fiets? Achteraf blijkt dat dus niet het geval natuurlijk, maar het schiet toch even door je heen. Verder gaan we, riching het kasteel…. Ineens wijst de klok 50 km aan. Ik maak snel een foto maar waar die nou gebleven is, is mij niet duidelijk. Jammer. Ik besluit het pad te nemen dat naar de finish loopt. Voor de cool down wandel ik het pad naar het kasteel aan de duin kant. Ik heb geen idee of de weg naar de finish straks aan de voorzijde loopt (prima pad met een klein klimmetje aan het einde) of aan deze duinkant met een achterlijk paadje. Het doet er eigenlijk niet zoveel toe. Ik schat dat ik voor de trail ultra toch zeker anderhalf uur meer nodig zal hebben dan deze training ronde. Gek idee eigenlijk maar daar ga ik nu van uit. Misschien zelfs wel meer. So be it.

klik voor groot

Iemand schiet me aan over de hond en ziet 51 nog wat op mijn klokje staan. 51 minutes? No… 51 kilometers. Hij kijkt verbluft. Als ik hem aan de andere kant van het kasteel weer tegen kom, vraagt hij hoe de hond dat dan doet en leg ik uit dat ze nu alleen het laatste deel mee liep. Maar dat ze vee verder kan. Of ik haar mee ga nemen over drie weken en welk deel dan, dat weet ik nog niet.

In ieder geval ben ik blij en niet vermoeid aan het einde gekomen van deze mijlpaal. Wat een eind zeg. Maar zo voelt het niet. Ik ga in de avond zelfs nog lekker zwemmen en oefeningen doen en aangezien ik dit pas de volgende dag tik, kan ik ook melden dat ik nu nergens last van heb. Alleen natuurlijk inderdaad een totaal kapotte nagel van de grote teen met een forse bloedblaar door de druk van de kapotte teenbeschermer. Niks aan te doen maar wel jammer en onnodig. Als ik een nieuwe had gepakt, dan was het niet gebeurd. Dinsdag weer een stukje lopen en kijken hoe mijn lichaam deze run verder verwerkt. Ik ben benieuwd.

Op naar ons volgende avontuur dan maar weer.

Gegevens:

* afstand: 51,5 km
* temp 7 graden – zonnig, veel wind
* pace: 7.29 min/km
* RWR 1/30

februari 97 km – 2014 totaal 327 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 152 km
hoka stinson trail – 190 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

rondje in google earth openen

Het is alweer 3 weken geleden dat ik deze training deed, maar toen nog 4 x 1.600 en vandaag dus 6 x 1.600. Helaas bleek gisterenavond mijn auto ineens me weer in de steek te laten, waardoor ik niet kon gaan zwemmen. Ondanks het geklooi en de ergernis toch lekker geslapen. Vanmorgen besloten om eerst maar de training te gaan doen, en aansluitend naar het dorp te rennen om spul te halen en in de garage te overleggen wat ik het beste kon doen. Op internet had ik al een 7 stappen plan gevonden om te proberen de sleutel weer rond te laten draaien in het contact. Ik was vooral benieuwd in hoeverre dit gedoe me zou afleiden van het lopen. Maar vol goede moed van start, geld mee in de spibelt en op hoop van zegen dan maar. Ik zou dus 4 keer heen en weer lopen en dan lap 5 en 6 dezelfde richting op doen, namelijk naar het dorp toe. Dat maakt de laatste ronde niet helemaal vergelijkbaar met de andere maar helaas. Anders zou het wel een raar rondje worden. Eerst het huis uit sluipen zonder dat waf me ziet want op deze training over de weg mag ze niet mee. Dat lukt niet en verongelijkt gaat ze weer op haar bed liggen.

Eerst even opwarmen. Ik merk al dat er een fris windje staat en het regent zachtjes. Niks aan te doen. Ik sla linksaf op de weg en besluit een klein stukje eerst te dribbelen om te zien hoe diep de plas verderop zal zijn. Gisteren heeft het hier geregend, dus de weg staat daar onder water. Het valt mee, ongeveer en schoen diep dus daar kan ik wel doorheen en ik besluit te starten voor de eerste lap. De weg loopt op en neer, de wind waait maar ik zet door….. niet te snel deze eerste lap en ik zie niet eens waar ik uiteindelijk op afklok. De rustpauze tussendoor begint en ik zie tot mijn ergernis allemaal mannen in het weiland staan schieten. Bij elke knal spring ik een meter de lucht in. Maar op de terugweg zie ik dat ze aan het trainen zijn met de honden. Gek genoeg ergert me dat minder dan het idee dat ze daar dieren staan af te schieten terwijl ik loop. Inmiddels regent het niet meer en is het zonnetje zelfs gaan schijnen. Best warm nu! De tweede lap gaat moeizaam voor mijn gevoel maar ik zet door. Wat een kloteweg is het toch met die klim en die wind valt ook niet mee. Maar niet zeuren dan maar en ik klok af op 9.07 en dat lijkt me niet gek voor de tweede lap. Nu eerst maar eens vast zien te houden. De dribbel komt er alweer aan en daarna begin ik aan lap 3. Pffff zal ik maar stoppen? Ik kijk naar de weg en besluit dat dat vals plat mijn benen gewoon wat vermoeider maakt want de tijd is prima. Niet zeuren dus en doorlopen. Er kan niks gebeuren, alleen dat het misschien langzamer gaat dan je zou willen. Het laatste stukje even aanzetten ook al loopt dat weer omhoog… op ademhaling letten en ja… weer een lap voorbij. Volgens mij geijk aan de tweede lap. Ook de vierde lap gaat gelijk en ik ben niet ontevreden. Tot nu toe ging deze training dus beter dan de vorige, waar ik er maar 4 hoefde te doen! Nog maar twee te gaan en ik bereken hoe ik ongeveer nu moet lopen, omdat ik naar het dorp moet na afloop en daarvoor deels de laatste lap wil gebruiken. Ik loop dus terug naar het startpunt waar ik ook de eerste lap ben begonnen. OK dan maar weer, het mag nu wat sneller als dat er nog inzit en ik geef alles. Dat lukt prima, ik klok af op 9.01 en ben een tevreden mens. Maar nu de laatste nog. Na de dribbel begin ik en dat gaat deels over een bekend stuk. Het gaat prima totdat ik het dorp in kom. De weg ligt als mooie heuvel voor me. Gatsie het lijkt wel viaduct training en net op de laatste lap waar ik hard ben gestart om een mooie eindlap te hebben. De wind beukt op me in en ik denk slim te zijn om even linksaf te slaan en rechtsaf tussen de huizen door te lopen om net een beetje minder wind te hebben. Daar liggen stomme drempels en uiteindelijk loop ik mezelf nog vast ook maar de teller staat net op 1600 meter zonder dat ik het einde kon uitrennen. Jammer maar helaas, maar een mooie laatste lap onder deze omstandigheden en allemaal net zo snel ongeveer. I dit it!

Nu dus door hobbelen naar het dorp. Ik vind wat ik zoek in een winkel die ik nog nooit gezien heb en loop even door naar de co-op voor een top up voor de mobiele foon, omdat ik vrees dat ik straks moet gaan zitten bellen met anwb enzo. Daarna loop ik met mijn busje rommel weer terug richting het huisje. Eerst nog even langs de garage om te overleggen en daar spreek ik af dat ik het ga proberen en dat hij anders wel even langs zal komen vanmiddag. Altijd handig dat de eigenaar de broer is van de eigenaar van mijn huisje.

Blij maar een beetje moe hobbel ik terug naar huis en na 17 km ben ik weer thuis. Met een geslaagde training en mijn spullie voor de auto. Ik ga me omkleden, laat woef plassen en samen gaan we aan de auto rommelen. Zij ligt in het zonnetje in het gras ik zit achter het stuur. Na ongeveer 10 minuten geeft de sleutel mee en start de auto. Blij!

Eind goed al goed. Ik ga spelen met woef die deze keer niet mee mocht en ben tevreden. Op naar de volgende training. Ben benieuwd wat me allemaal nog te wachten staat

lap 1 – 9.04 – 151 (158) – cadans 83
lap 2 – 9.07 – 153 (162) – cadans 82
lap 3 – 9.06 – 156 (160) – cadans 81
lap 4 – 9.06 – 155 (161) – cadans 81
lap 5 – 9.01 – 154 (162) – cadans 80
lap 6 – 9.04 – 156 (160) – cadans 80

Gegevens:

* afstand: 17 km
* temp 4 graden

januari 195 km – 2014 totaal 195 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 80 km
hoka stinson trail – 127 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

Vandaag staat een lange loop op het programma. Helaas is de vorige training eigenlijk net iets te kort geweest dus is de sprong naar de afstand van vandaag best groot. Ik heb ruim van te voren een route gemaakt en besluit die toch nog te veranderen, zodat ik vanaf het strand kan vertrekken en uiteindelijk ook daar met woef weer zal uitkomen. Op die manier kan ik haar na 35 km oppikken vanaf huis, door de rommel lopen en eindigen op of bij het strand zodat ze weer schoon met me mee naar huis kan. Zo gezegd zo gedaan. Ik trek vandaag netjes mijn gele jasje aan, en besluit om mijn witte lange mouwen shirtje aan te trekken zodat ik niet te warm gekleed ben maar wel iets op mijn armen heb. De sleeves zijn veel te warm voor vandaag. Ook zal ik de nieuwe BH uitproberen. Beetje een risico voor deze afstand maar het zal toch een keer moeten. Datzelfde geldt voor de schoenen. Vandaag de tarmacs.

Hoewel de voorspellingen goed waren, regent het pijpenstelen als ik wakker word. Geen best begin van de dag en het ziet er somber en grijs uit. De regen is niet zo erg, maar het betekent wel dat bepaalde wegen onder water zullen staan. Niks aan te doen. Ik vul de flasks met gelletjes en eentje met chocolademelk, doe voor de zekerheid 2 marsjes in de rugzak (ooit een ijskoude mars met een oude bek gegeten? Niet te vreten), pak mijn handschoenen en kijk nog eens of ik alles klaar heb voor de trip en voor de wissel straks als ik woef ga ophalen.

Ik stap in de auto voor de 1500 mtr naar het strand en als ik over de weg rij, zie ik al dat daar inderdaad de eerste flood al opdoemt. Jammer dan, ik zal er niet van smelten zullen we maar zeggen. Ik parkeer bij de strandopgang en kijk naar het mistroostige en natte, sombere weer. Niet leuk maar eigenlijk de eerste keer hier op deze locatie.

klik voor groot

Ik controleer alles nog eens goed, doe de rugzak op (wurm de rugzak om bedoel ik want in de auto is dat niet makkelijk), doe mijn handschoenen aan, zet de pet op en stap uit. Voor mijn gevoel ben ik meteen nat maar dat hebben we dan ook maar gehad. Ik sluit de auto af en ga op pad. Ik heb een luisterboek meegenomen voor onderweg maar door het geklooi met rugzak, pet en buff om mijn nek krijg ik natuurlijk de Ipod niet aan. Ik erger me en loop geirriteerd door. Wacht eens even…. even stapje terug, niet meteen al ergernis in de eerste 100 meter dus ik doe alles goed en druk de dopjes in mijn oren. Met een luisterboek heb ik wat afleiding en toch hoor ik alles wat om me heen gebeurt, en dat is prettig als je op de weg loopt. Ik draag ook een geel jackje natuurlijk om zoveel mogelijk op te vallen. Dat lijkt overigens niet veel effect te hebben, want de paar auto’s die ik onderweg tegen kom op mijn route zullen op een enkeling na nergens inhouden zodat ik overal onder gespetterd word.

De eerste paar floods probeer ik nog te omzeilen door via de graskanten eromheen te rommelen. Later zal blijken dat het vergeefse moeite is en dat erdoorheen toch echt makkelijker is, maar zo in het begin starten met droge voeten is ook wat waard.

Ik besluit echt heel rustig te starten. Ik heb uberhaupt geen haast, en ik weet inmiddels dat op een lange training je nooit ‘te langzaam’ kan gaan. En het is en blijft een eind.

Eerst weer langs het huisje, over de weg en alsmaar rechtdoor. Ik weet dat ik pas na een kilometer of 7 rechtsaf hoef te slaan. De weg loopt een beetje op en neer en echt een biljartlaken kan ik het niet noemen. Maar al snel kom ik in een redelijk fijn ritme en rustig diesel ik door het landschap. Helaas zijn mijn handschoenen al snel doornat en is uittrekken voor een foto dus geen optie meer. Ik weet dat als je de natte handschoenen aanhoudt, het toch warm blijft maar niet meer als je ze uittrekt. Ik had touchscreen handschoenen besteld, maar die waren helaas de verkeerde maat dus ik moet het nog even hiermee doen. Maar er is weinig te zien van het landschap op een foto denk ik, dus ik kan rustig door blijven lopen. Ik sla alles goed op mijn eigen harde schijf in mijn hoofd op!

Al snel klinkt het eerste time alert. Tijd voor een zoutje dus. Ik rommel rustig verder en luister naar Baantjer waar de eerste moord al een feit is. Als het distance alert klinkt, weet ik dat de eerst 7 km er al op zitten en ik neem een gelletje. Althans ik neem een slokje van mijn gelletje want ik heb 4,5 gelverpakking in mijn softflask gedaan. Echt fijn dat ik niks open hoef te maken en me geen zorgen hoef te maken over papiertjes onderweg. Verder en verder gaat het. De tweede distance alert klinkt en de derde distance alert klinkt. Ik ben alweer op bekend terrein en grappig genoeg lijkt dan alles ineens ‘verder’. Ik loop en loop en vraag me af wanneer het vierde alert zou klinken. Ik heb toch zeker wel al 28 km gelopen? Heb ik het gemist? Hoe ver ben ik nou eigenlijk? Ik heb – bewust – alleen de route in beeld en verder niks dus ik zie geen afstand of snelheid. Lekker rustig. Uiteindelijk klinkt daar het 28 km signaal. Hum… dat betekent dus alleen maar dat ik ruim over de helft ben maar nog heel ver moet. Ik maak het rondje dat ik normaal als snelheidsrondje de andere richting op loop. Die weg heb ik vorig jaar geen enkele keer gedaan vanwege de floods op de weg. Nu loop ik daar dus overheen en ik moet overal doorheen. Het water loopt simpelweg aan de bovenkant bij mijn enkels de schoenen in. Die schoenen zijn toch echt redelijk hoog en ik ben verrast dat het water zo hoog staat op de weg. Het water is erg koud en het valt me op dat de active kousen van Herzog vrij lang nat blijven. De CEP kousen drogen een stuk sneller en houden je voeten warmer. Maar het voetje van de Active is weer iets dikker en dat loopt prettig op de langere afstanden. Zo is er altijd wat en op deze lange loop kan je dat mooi overdenken.

Inmiddels zijn er al twee moorden gepleegd en heb ik nog geen idee wie de moordenaar is. Eigenlijk is het we lekker die dopjes in de oren want je krijgt geen wind of water in je oor.

Ik ben bijna bij het huisje terug, maar moet dan nog even via North Sunderland een omweg maken. Het luisterboek is afgelopen en in stilte loop k verder. Ik weet maar half wie het nou eigenlijk gedaan heeft. Ik denk aan de hond. Gossie… woefje zal wel nodig naar buiten moeten en ik pik haar pas bij 35 km op. Maar ook dat punt wordt bereikt en ik heb onderweg al mijn sleutels gepakt en de lege gel verpakkingen. Naast de deur ligt de laatste softflask voor het laatste stukje. Ik hoef dus alleen de deur te openen en kan meteen weer weg. Hoewel het plan was om schoenen te wisselen, doe ik dat niet omdat de tarmacs nu toch al helemaal nat zijn. Ik loop hier dan wel op door.

Woef is super blij en springt als een idioot om me heen als we weer vertrekken. Ik denk dat ik nog geen 20 seconden nodig heb gehad om haar te pakken en het dunne gele jasje om te doen omdat we over de weg gaan lopen.

Al snel lopen we weer verder. Ik kijk op de klok en zie dat ik te laat ben voor het strand straks. Dat betekent dus even rekenen en bedenken op welke manier ik nu met haar nog 10 km kan lopen. Eerst maar eens het rondje rond de boerderij waar het vast heel modderig is. Dat is korter dan ik in gedachten had en ik sla dus linksaf voor een stukje heen en weer over die weg. Er rijden geen auto’s maar het loopt niet prettig. Ik merk dat ik een beetje uit mijn ritme ben geraakt door het ophalen van waf en het nu moeten bedenken welke route ik moet nemen voor de afstand. Ik reken uit dat we rond 42 km nu bij het strand zijn. Maar helaas, de teller staat pas op 41 km. Ik hobbel richting strand waar het normaal prima lopen is, maar er is niks om op te lopen. Ik baal en al helemaal omdat dor de enorme afslag met de storm er geen plekken zijn waar je de duinen weer op kunt. Maar ik zie al snel toch ergens waar ik omhoog kan klauteren. Mijn hele ritme is eruit en ik baal. Ik rommel door de duinen en wil opschieten en weer op tempo komen. Woef blijft achter en ik ben geirriteerd. En als je dus iets niet moet doen is het wel je stem verheffen tegen een Vizsla. Dat snappen ze niet. Als ik waf wil aanlijnen voor een stukje over de weg schrikt ze van me en snapt niet dat ze rechts moet lopen (ze loopt immers altijd aan mijn linkerkant dus waarom nu ineens rechts, en baasje is nog boos ook dus doe ik braaf en ga links lopen….you get the picture right?) Nou ja, uiteindelijk lopen we dus langs de weg met voorbij rijdende auto’s die niets snappen van een dame in het geel met een hondje. Ze zijn hier geen lopers gewend en die weg is echt ongeschikt voor lopers (zeker met hond). Geen tijd dus meer voor een ‘walk segmentje’ maar als aangeschoten wild ren ik langs de weg, richting Monkshouse. Onderweg tellend hoe ver ik zal komen qua afstand en waar ik om kan draaien. Ik loop langs Monkshouse en zie het afgebrande huis. Gisterenavond stond de hele weg vol brandweer en politie vanwege de grote brand. Ik kijk en schrik. Het hele dak is verdwenen en alles is zwartgeblakerd. Wat zonde. Er staat iemand een foto te maken.

klik voor groot (foto van 20 januari)

Ik loop door en tel ondertussen af. Nou die versnelling aan het eind van een lange duurloop zit er op deze manier dus gewoon ingebakken. Ik keer om, en roep ondertussen naar woef hoe braaf en geweldig ze is. Ik schaam me voor mijn uitbarsting van eerder. Ondertussen pep ik ook mezelf een beetje op. Eindelijk is de afstand gelopen. Ik klok af en sla gauw de richting op van het strand. Ik haal het dekje van woef en roep hoe goed ze is. Ze dartelt voor me uit richting de zee en is blij. Ik iets minder want ik moet nog best een stukje naar de auto nu maar zij gaat nu even voor. Er was weinig aan voor haar op deze manier dus ze heeft het verdiend om even te rennen. Op sommige stukken is nog veel strand voor haar om te spelen.

Ik ploeter dus over het smalle stukje zacht zand en loop het laatste stukje door de duinen. Het regent nog steeds, maar woef is schoon en ik heb de afstand gelopen. Ik maak nog even een kiekje van woef en het strand.

klik voor groot

Ik verheug me op weer een fun run ergens met waf. Veel gezelliger en leuker dan deze wegrun. Maar deze training stelt me wel in staat om straks ergens lekker te kunnen lopen en me geen zorgen te hoeven maken over afstand als ik eens verdwaal. Ik vind het wel een vreemd idee dat de trail ultra straks langzamer zal gaan dan deze training vanwege het parcours. Maar we zullen zien waar het schip strandt. Nog een lange loop over 3 weken! Vanavond even lekker zwemmen en oefeningen doen en vroeg naar bed!

Gegevens:

* afstand: 45 km
* RWR 1/30 (soms overgeslagen behalve aan begin)
* pace 7.40 min/km
* cadans: te laag, onder de 160 dus dat moet beter
* HF niet gemeten

januari 153 km – 2014 totaal 153 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 62 km
hoka stinson trail – 103 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

rondje in google earth openen

noot: de BH lijkt goed te zitten Ik heb geen striemen of ontvellingen. Ik had voor de zekerheid een wattenschijfje op de scherpe rand bij de pacemakerdraad gedaan, maar het lijkt allemaal redelijk goed te zitten. De tarmacs zijn een ietsiepietsie te hoog bij de vaten aan de enkel. Ik heb er niet veel last van maar het hele dunne extra zooltje dat in de doos erbij zat is misschien iets om ook in de schoen te leggen. Misschien dat het dan net niet meer aantikt. Proberen maar.

Vandaag weer een weekend opdracht op het programma. Intervallen van 1600 meter. Hoe moeilijk kan het zijn. Eind november deed ik dit voor het laatst, en toen lekker op een vlak stukje weg zo glad als een atletiekbaan rond de roeibaan. Toen nog samen met woef, vandaag alleen want ik had een stukje weg uitgekozen waar ik vorig jaar ook mijn 800-tjes liep.

Het is vandaag eigenlijk heel mooi weer met een zonnetje, alleen staat er nog een fors windje. Maar aangezien ik een even aantal laps moet doen, zal dat dus wel loslopen. Wind tegen zal ook een keer windje mee zijn en zijwind zou zijwind blijven. Dat de weg niet vlak liep, wist ik al en ik was vooral benieuwd hoeveel water er op de weg zou liggen en hoe diep. Halverwege de lap bleek een hele grote en hele diepe plas te liggen, dus dat zou even tijd kosten want ik had geen zin om door het water te rennen nu. Vandaag ging ik voor het eerst op de Stinson Tarmac op pad.

Eerst even opwarmen, daarna even wat versnellingen en uiteindelijk dan maar op pad. Ik wist al dat de weg qua lengte prima zou zijn voor deze opdracht. De eerste lap gaat niet eens heel slecht. Ik heb een tijd opgekregen van 9.50 voor de 1600 meter. Bij het invoeren in de Garmin vergiste ik me, want ik meende me te herinneren dat het 9.40 was. Ik zette dus een zone van alles tussen de 5.45 min/km en 5.50 min/km als target. De eerste lap ging in 9.13 (5.46 min/km) met een HF van 145 gemiddeld. Helemaal niet slecht en ver weg van de 158! De tweede lap ging ook prima en ongeveer net zo snel (9.11 met HF 147). De laatste twee laps gaan wat sneller, maar het werd wel wat lastiger. Ik had de metronoom aan en dat beviel me eigenlijk niet zo goed. Ik zie ook dat ik weliswaar langzamer ging aan het einde qua cadans maar wel sneller en makkelijker ook. Misschien ligt dat aan het klimmen, geen idee. In ieder geval was het grappig dat ik door de knik in de route zowel op de heenweg als de terugweg wind mee en wind tegen had.

Eigenlijk was het zo voorbij en was ik na 11 km weer bij het huisje. Woef stond blij achter het raam te kwispelen. Straks even lekker naar het strand voor een wandeling met haar!

Overigens had ik een warme vaatkluwen links na deze run. Voor het eerst sinds eeuwen, want ik was juist zo happy dat de Hoka’s geen problemen gaven hiermee. Misschien komt het door de laarzen die ik gisteren weer aantrok om hier te kunnen wandelen, ik weet het niet. Ik baal er wel van, want misschien zijn de tarmacs dus niet geschikt voor mij. Dure grap maar dat is all in the game met dit gekke lichaam. Even afwachten maar. Ik ben nu aan het icen om het weer rustig te krijgen.

* lap 1: 9.13 – 5.46 min/km – HF 145 – cadans 83
* lap 2: 9.11 – 5.45 min/km – HF 147 – cadans 81
* lap 3: 9.02 – 5.39 min/km – HF 152 – cadans 81
* lap 4: 9.03 – 5.40 min/km – HF 153 – cadans 80

Cool down 1000 meter met RWR 1/30 op 6.58 min/km

Op naar de volgende run.

Gegevens:

* afstand: 11 km
* temp 10 – zonnig winderig

januari 47 km – 2014 totaal 47 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 154 km
stinson trail – 51 km
stinson tarmac – 11 km

minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km