Monthly Archives: January 2014

13.01.2014 – parcoursverkenning: craster/alnmouth – 20 km

Vorige week liep ik al het stukje Low Newton naar Craster als onderdeel van de ultra, vandaag koos ik voor Craster naar Alnmouth. Athans, zo ver ik zou komen, want ik had geen vooropgesteld plan. Het was prachtig weer, dus ik had wel zin in een rondje.

Parkeren in Craster en op de kaart kijken welk pad ik precies moet hebben. Terwijl ik dat doe, gaat woef zitten voor een grote boodschap. Netjes als ik ben, diep ik uit mijn zak een poepzakje op. Maar waar laat ik dat nu op dit punt. Ik vraag aan een dame die me tegemoet komt of er ergens bakken staan, waarop ze spontaan aanbiedt het zakje voor me mee te nemen en verderop voor me weg te gooien. kijk! Dat is nog eens aardig. Ik loop wel vaker met een zakje poep in mijn rugzak, maar dit is beter.

Woef blij en ik blij en zo vervolgen we onze weg, op weg richting het pad waar de ultra ook overheen zal lopen. Ik denk dat ik me herinnerde waar ik vorig jaar een keer gelopen heb. Een naar smal paadje tussen de zee en een rij huizen. Modderig en spekglad. Zou het…. En ja, het was zo, dat was het pad waar de run ook overheen gaat. Interesting. Ik weet dus nu zeker dat ik een modder fobie heb. Niet voor gewone modder, lekkere dikke modder waar je in wegzakt maar wel in dit drijfzand. Dood eng. Zelf als je erop staat, glij je gewoon weg. Ik weet niet wat ik daarmee moet eerlijk gezegd.

klik voor groot


Maar goed aan alles komt een eind en ik heb geen idee hoe lang ik erover deed, maar uiteindelijk liep ik weer op een soort graspad. Ook daar wel modderig, maar geen probleem, daar kan je gewoon doorheen en overheen. Misschien nog wel beter dan wandelend. Ik geniet van het mooie weer en de zee. Ik loop zuidwaarts en achter me ligt Dunstanburgh castle. Dat is prachtig en op de ultra heb je dit beeld dus constant voor je totdat je ervoor staat ineens! Dat is dus echt leuk. Voordeel van noordwaarts lopen is ook de zon in de rug, waardoor je met mooi weer tenminste ook nog wat ziet. Het was nu zo zonning, dat het soms lastig was om te zien waar je moest stappen met het oog op de stenen en de modder. Maar ik moest ook nog terug, dus dan zou ik de ‘goede’ richting op lopen.

Zo rommelen woef en ik verder. Dit deel liep ik al eens eerder toen ik Craster/Howick deed. Ik kwam toen terug over dit pad en ik weet dat er ergens een fijn pad met grindjes nog komt waar je prima overheen kunt lopen. Daar kijk ik dus naar uit! Maar voor het zo ver is, kom ik eerst nog op een ander stukje waar niet overheen te lopen is. Ik scheld hardop en besluit dat als het allemaal zo is, dat ik de ultra niet zal lopen. Dit heeft niks met lopen te maken, niet eens met wandelen. Dit is glibberen en glijden en daar heb ik dus echt geen zin in. Ik denk dat het tempo ineens naar 20 minuten oer kilometer is gezakt.

Maar aan alles komt een einde en ineens staan we weer op het kleine ‘strandje’ met het mooie doorkijkje. Ik was even snel de modder van mijn schoenen, want ik heb niet eens meer profiel doordat er een dikke laag rond mijn schoenen zit. Woef mag nog niet in het water, want anders moet ze met natte voetzooltjes nog het hele stuk en dat lijkt me niet handig.

klik voor groot



Vanaf het strandje lopen we over een bruggetje en daarna komen we op een veld met veel schapen. Lekker lopen hier geen problemen gelukkig dus het modder leed is gauw vergeten. Na de schapen komen we dan in Boulmer aan. Even over een verhard stukje door het dorpje en daarna het strand op. Het strand hier is helemaal niet voor me en het loopt prima. Het srand is vlak en dat loopt lekkerder dan bij Low Newton, waar het strand heel schuin afloopt. Dit is prima, en ik geniet van het zonnetje en van een blije waf. Er zijn ook veel vogels op het strand die genieten van het zonnetje.

klik voor groot



Ik kijk alleen wel naar het getijde en denk na wat ik zag op de tabel die ik van te voren raadpleegde. Ik kon deze week niet naar Holy Island vanwege het getijde, dus het zou wel eens kunnen dat het hoog water is en dat het nog hoger wordt. Rekening mee houden dus! Grappig genoeg is op 1 maart het om 12 uur al hoog water, wat betekent dat er op het laatste stuk maar een piepklein stukje strand over is en dat Monkshouse gewoon onder water staat. Dat laatste is niet zo erg, maar zo hoog water op het laatste stuk is wel vreemd, want om 12 uur is er echt nog niemand bij dat deel. De snelste deed er vorig jaar meer dan 5 uur over. Maar goed, ik zal eens een vergelijkbare dag gaan proberen, waarbij het hoog water is om 12 uur en dan kijken hoe het strand erbij ligt. Misschien mag je ook de duinen pakken, dat weet ik niet. Maar nu wilde ik eerst verder richting de golfbaan van Alnmouth.

Op een gegeven moment kom ik bij een bocht waar het water al erg hoog is en vraag aan iemand of ze weet of het water nog aan het stijgen is. De vrouw kijkt dom en snapt niet wat ik bedoel, maar zij loopt nooit verder dan dit. Ah OK. Ik pak de ordinance survey kaart erbij en kijk naar de lijn van hoog water. Tot de kustlijn en kijkend naar wat ik voor me zie, weet ik dus dat ik niet door moet lopen. Ik keer terug en klim de duinen in. Als ik op de kaart kijk, zie ik dat de ultra ook helemaal niet over het strand lijkt te lopen daar dus ik ga op zoek naar het pad en zo lopen we een stukje verder. Maar uiteindelijk kom ik toch weer uit bij het deel dat wel over het strand lijkt te lopen. Het pad door de duinen is namelijk afgesloten vanwege erosie. Ik zit dus vast en kan op dit moment niet verder. Ik neem dus aan dat de ultra vanaf Alnmouth over het strand loopt, en dat is op dat moment in de ochtend ook geen enkel probleem. Het strand loopt goed, dus dat is prima. Ik ga dat nog wel een keer lopen dan en na 10 kilometer besluit ik dan maar om te keren en neem het pad terug door de duinen dat op de kaart aangegeven staat.

klik voor groot

Dat loopt prima en eindelijk kunnen we een beetje opschieten. Door de duinen, over een veld, door Boulmer, over het veld met de schaapjes. En dan loop ik over een pad waar een enorme groep koeien staat. Ze staan daar en blijven staan. Op de heenweg waren ze verspreid en hadden ze geen interesse in ons. Nu wel. En niet vriendelijk volgens mij. Ik kijk goed en zie grote kalfjes erbij staan. Ik weet dus dat ik in geen geval tussen een moeder en een kalfje moet komen en kijk hoe ik het beste om de groep heen kan lopen. Ik maak wat geluid, en roep hoesj hoesj maar deze koeien spreken geen hoesj. Ik besluit de linkerkant te nemen omdat het allemaal heel zacht is en je daar dus inderdaad tot je enkels wegzakt. Maar gelukkig geen drijfzand, alleen blubber. Maar zodra ik naar links afbuig, zet de hele groep zich in beweging en komt op ons af. Niet stappend maar rennend. Ik schrik me kapot en hoor alleen maar snuiven en zie grote ogen en grote neusgaten. Wat is dit nou? Ik ben al zo vaak koeien tegen gekomen en heb nog nooit problemen gehad. Zouden ze mijn kalfje interessant vinden of zijn ze boos? Ik schreeuw dat ze vooral op moeten rotten. Al spreken ze dan geen hoesj…. ik kan heel hard schreeuwen. Zal niet herhalen wat ik allemaal riep. Omdat woef schrikt van de rennende beesten begint ze keihard te blaffen en dat helpt. De koeien kudde komt tot stilstand. En ik ren hard door. Weg bij die koetjes. Ik hoop dat ze er niet staan bij de ultra, want dan heb ik geen blaffende woef bij me. Brrrrrr.

klik voor groot

We vervolgen onze weg maar weer in alle rust daarna. Ik kom weer bij het strandje en daar besluit ik het pad rechtdoor te nemen en niet het slingerpad van de heenweg. Dit loopt redelijk goed en als ik aan het einde kom, sla ik rechtsaf om weer op het juiste pad verder te gaan. Ik heb blijkbaar het nare gladde stuk op deze manier kunnen omzeilen. Best fijn! Maar de echte enge weg bij Craster moet nog komen en ik kijk vast op de kaart of ik dat ook kan vermijden. Dat lijkt te kunnen en eerst lopen we nog even door. Het lopen gaat heel makkelijk nu en de kilometers schieten ook al lekker op. Ik schat dat ik op een kleine 20 km uit zal komen. Eitje maar de heenweg was verschrikkelijk.

Als ik vlak bij de huizenrij kom, zie ik dat er inderdaad een pad achter de huizen langs loopt in plaats van ervoor tussen de zee en de huizen. Net zo lang dus, zelfde vorm. Ook raar! Ik besluit dat pad te nemen en dat loopt aardig goed. Daarna dus even naar rechts en je zou weer op hetzelfde pad uitkomen maar dan zonder dat enge paadje. Mmmm dat biedt perspectief, want ik wil niet vals spelen maar ik ga echt niet mijn benen breken en ik besluit nu alvast om dat pad te nemen in plaats van dat enge pad.

Ik klik de garmin uit en wandel nog even naar het haventje om mijn schoenen te wassen en woef te wassen want die is ineens veranderd in een zwart monster. Ze vindt het wel leuk geloof ik en als ze schoon is, gaan we naar de auto.

Daar word ik aangesproken door een man die vraagt of ik lekker gelopen heb. We raken aan de praat en we komen te praten over het enge pad. “too dangerous’ noemt hij het pad en hij vertelt dat hij in de parish council zal en al twee jaar probeert iets aan het pad te laten doen omdat het te gevaarlijk is voor wandelaars. Ah, het ligt dus niet aan mij! Dan komen we te praten over de run en hij is verrast. De organisatie neemt dus geen contact op met dorpen waar de run doorheen loopt. Vorig jaar was de start van de halve marathon in Craster en ineens stond dus het dorp vol met auto’s. Ik vind dat dus heel vreemd, want je zou verwachten dat met onderling overleg het voor iedereen leuk kan zijn. De restaurantjes en café’s kunnen erop inspelen en misschien kan de council iets doen aan veiligheid.

Ik ga de organisatie maar een maitje sturen over het pad. Misschien kunnen ze gewoon de weg verleggen zoals ik nu gelopen heb. Misschien is het 10 meter langer of 50 meter langer, maar veel veiliger en bovendien kan je ook een beetje doorlopen. Zo niet, dan zal ik echt de vrijheid nemen om dat andere pad te nemen. Oeps…verdwaald. Aangezien het geen kortere route is, kan ik er echt niet mee zitten eerlijk gezegd. Ik domme buitenlander zijn.

Ik neem afscheid van de man, hij wenst me een goede race en na 20 km zit deze gekke run er ook weer op. Veel geleerd! Ik duim voor droog weer, misschien wil het pad dan nog een beetje opknappen. Afwachten maar.

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 20 km
* temp 8

januari 95 km – 2014 totaal 95 km

rondje in google earth openen

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 17 km
hoka stinson trail – 90 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

11.01.2014 – ingram (northumberland national park) – 7 km

Gisteren had ik al met de route zitten klooien voor een route door de Cheviots. Ik wil nog bij Windy Gyle lopen. Dat schijnt een remote stuk te zijn van de Cheviots, dit deel rond Breamish Valley is wat lieflijker. Ik was hier vorig jaar voor de eerste keer en genoot toen enorm. Maar je hebt wel een beetje mooi weer nodig en het liefst ook helder weer.

De weg naar de start is al volop genieten!

Klik voor groot

Voor enorm goed hardlopen hoef je hier namelijk niet heen, het is vooral genieten en een beetje sneller ergens komen dan wanneer je wandelt. Ik koos voor vandaag dus de route die ik al eens gelopen had, alleen hoopte ik nu wat beter de weg te kunnen vinden. Maar ik kan vast verklappen dat dat niet het geval bleek te zijn. Deels door mijn eigen schuld, omdat ik graag naar het mooie punt wilde waar ik de vorige keer ook zo genoten heb. Voor vandaag stond de route in ieder geval in de garmin, in de telefoon en op de navigatie. Dat bleek uiteindelijk prima en nodig. Maar….. als je ergens wat hoger staat waar het gewoon onder 0 is, en het waait ook nog behoorlijk, dan wordt het dus ijskoud. Ondanks het mooie weer van vandaag! Ik besluit iets verder weg te parkeren dan de vorige keer, omdat ik misschien nog door wil lopen naar Linhope spout. Toen wist ik dus nog niet dat het zo koud was! Vol goede moed op pad dan maar!

klik voor groot

Al snel kwamen we de eerste koetjes tegen

klik voor groot

Ik zag deze keer op de gedetaileerde kaart dat ik ineens verkeerd liep en had het juiste pad weer snel gevonden. Een breed gras/modder pad met geweldig uitzicht achter me. Daar moest ik natuurlijk af en toe wel even een kiekje van maken. Na 2,3 km zijn we 200 meter hoger….. aha nu snap ik waarom dat best zwaar aanvoelde :-)

klik voor groot


Maar waar het echte pad nou uiteindelijk naartoe liep, is mij dus echt niet duidelijk geworden, ook deze keer weer niet. En dus kwam ik weer op dat mooie punt uit waar ik de vorige keer ook in de diepte had staan staren waar ik heen moest. Aangezien het zo ijskoud was, besloot ik dan maar even te klunen naar het pad waar ik vorig jaar ook uiteindelijk op uitgekomen was. Maar het liep voor geen meter en aangezien ik soms ahum ‘hardop’ wat dingen riep, bleef woef soms zielig achter totdat ze dacht dat de kust weer veilig was. Stakker.

klik voor groot



klik voor groot

Uiteindelijk kwam ik weer op een pad en kon ik eindelijk weer een stukje doorlopen en warm worden. Dat was wel prettig, maar ik wist ook dat ik nu eigenlijk al snel weer bij de auto zou zijn. Vanaf een vrij hoog stukje is het dan ineens steil dalen en aangezien ik zo koud was geworden en ik harde wind in de rug had waardoor ik minder balans had, heb ik zelfs een stukje gewandeld om niet op mijn snufferd te vallen. Er lag namelijk ook overal ijs dus waar het wel of niet glad was, was moeilijk te zien.

Toen ik de auto in de diepte zag glinsteren, besloot ik ook dat het welletjes geweest was. De watervallen komen wel een andere keer met iets warmer weer, of handenwarmertjes bij me.

klik voor groot

Veel te kort maar erg mooi. Dat moet dus nog een keer herhaald worden! Op naar het volgende avontuur dan maar weer. Overigens reed ik achter een strooiwagen toen ik naar huis reed. Brrrrrr.

Gegevens:

* afstand: 7 km
* temp 2

januari 76 km – 2014 totaal 76 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 17 km
hoka stinson trail – 70 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

10.01.2014 – assignment 5: 8 km + MM – totaal 10 km

Vanmorgen twijfelde ik wat ik zou gaan doen. Het leek erg mooi weer en toen ik routes aan het maken was, betrok het toch. Morgen lijkt het mooi weer te worden, dus deed ik nu maar vast de weekend assignment. Eerst dus even op stap zonder woef voor de MM. Ze keek weer beteuterd hoe ik zonder haar de deur uit ging. Jammer genoeg snapte ze dus niet dat ik haar straks weer zou komen ophalen natuurlijk. Als ik buiten ben, merk ik dat het toch nog wel waait. Maar goed, altijd een leuke oefening zullen we maar zeggen. Ik klik de workout MM met laps aan en als ik nu even had gekeken wat dat ook alweer precies betekende had ik niet de eerste 400 mtr voor jan doedel me uit de naad gerend. Stom genoeg bekeek ik vanmorgen notabene nog even snel de MM van de vorige keer, maar realiseerde ik me dus niet dat ik de opbouw eindelijk had verfijnd. Warming up, 2 km lopen met de hond, hond weg, daarna enkele 2 min versnellingen en daarna de MM. Toen ik dus op het stukje weg was aangekomen waar ik de MM wilde lopen, klikte ik op de laptoets en zag wel in de gauwigheid iets van 2:00 staan. Niet bij nagedacht en volop op weg. De weg liep omhoog en puffend en steunend zag ik dat de eerste 400 mtr lap netjes zou worden Maar ja…. de tijd liep door na de 400 meter en toen wist ik al dat het niet goed zat. Ik ben dus gestopt en heb de workout aangepast. Toen weer opnieuw begonnen. Even snel opwarmen en daarna meteen verder met de MM. Dat ging natuurlijk voor geen meter maar ik heb wel doorgezet. Dan maar een MM met een klote tijd. De weg liep steeds op en weer een beetje neer maar voornamelijk op. Uiteindelijk moet ik zelfs na lap 2 en lap 3 even een paar stappen zetten. Ik zie dat de MM 8.15 was uiteindelijk, ondanks deze vertraging. Niet eens super slecht maar kan veel beter. De weg werkte ook niet echt mee natuurlijk. Toch was dit het stukje weg waar ik ook de 4×1600 mtr deed van de week. Maar goed. Niet verder op letten, op naar de volgende MM die kan alleen maar beter gaan.

Na de MM weer richting het huis en woef opgehaald voor de rest van de run. Ook even de tarmac gewisseld voor de bondi omdat ik een stukje weg en een stukje strand wilde doen. Maar ik kon helemaal niet het rondje doen dat ik wilde, en dus keerde ik uiteindelijk maar weer terug. Een beetje rommelrondje deze keer van 10 km. Op naar de volgende dan maar.

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 10 km
* temp 6
* MM 8.15 (2.01/155 – 2.03/160 – 2.09/159 – 2.03/160)

januari 69 km – 2014 totaal 69 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 160 km
hoka stinson tarmac – 17 km
hoka stinson trail – 63 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

08.01.2014 – parcoursverkenning: low newton/craster – 12,5 km

Voor het eerst weer richting Dunstanburgh castle. Meteen goed om de route te verkennen voor de ultra want die loopt hier ook langs. Ik wil door de week de kortere routes gebruiken om steeds een stukje te bekijken. Het einde ken ik al, alleen het begin deel zal nieuw zijn vanaf Alnwick, door naar Alnmouth, Boulmer naar Craster. Volgende route is dus vanaf Cratser naar Alnmouth.

Het was stralend weer, dus ik had wel zin in een rondje. Parkeren was deze keer een probleem tot mijn verrassing want het was tjokvol. Vreemd op een doordeweeksedag in deze tijd van het jaar. Maar uiteindelijk toch een plekje in het gras gevonden en snel op weg.

Even door de duinen en daarna over het strand.

klik voor groot


Na een kilometer hoor ik een piepje en is de garmin gps signaal verloren. Dat is voor het eerst dat dit gebeurt en ik snap er niets van. Natuurlijk ga je dan toch zitten klooien met het horloge. Zinloos natuurlijk. Ik zette dus maar de telefoon aan in de hoop dat die nog wel iets zou opvangen aan route. Op het kaartje hieronder is ook te zien dat dat inderdaad prima lukte, maar dat de start dus ergens op het strand is.

Ik kan vanuit de verte al de eerste resten zien van het kasteel. Blijft altijd wonderlijk dat die rare stenen aan de andere kant toch echt nog erg fraai zijn. Langzaam rommelen woef en ik verder over het strand. Soms probeer ik het horloge weer even, en dan kijkt woef wat ik aan het doen ben.

klik voor groot

Het zonnetje is er nog steeds. En het loopt weliswaar niet echt lekker allemaal maar ik geniet wel.

klik voor groot

Al snel zijn we bij het einde van het strand waar we even omhoog klauteren om verder te kunnen

klik voor groot


Nog een stukje om het kasteel heen door de blubber. Het valt me tegen en hier moet ik straks ook langs!

klik voor groot

Maar dan zijn we er toch omheen en verrijst het fraaie kasteel. Even een kiekje maken.

klik voor groot

Vanaf daar over het gras weer richting Craster. Soms even omkijken, want het is en blijft mooi.

klik voor groot

klik voor groot

Grappig genoeg kom ik steeds iemand tegen en omdat ik foto’s maak en zit te trutten, schiet ik niet erg op en vraag hem dus of hij een foto wil maken van mij en woef.

klik voor groot

Dan zijn we al snel weer in Craster. Daar is weinig aan en het is erg rustig. Ik besluit het voor vandaag gezien te houden en weer om te keren.

klik voor groot

Dan loop ik dus de richting die ik op de ultra ook zal lopen van Craster naar het kasteel toe.

klik voor groot

Ik loop deels over het gras naar het kasteel, erlangs door de modder en verder naar de golfbaan. Eigenlijk is het pad langs het kasteel dit jaar goed te doen. Dat was wel eens erger. Maar het pad langs de golfbaan is echt ellende. Spekgladde modder. Ik kan er niets mee. Heel vervelend, want ik weet dat dit pad ook genomen wordt op de ultra. Niet het strand stuk, maar dit nare paadje. Uiteindelijk besluit ik dus toch halverwege eraf te gaan en via de duinen naar het strand te gaan.

klik voor groot


Maar op het strand aangekomen, verander ik toch weer van mening en als ik een trap zie die ik nog nooit eerder zag, besluit ik die te nemen eer terug de duinen in. Ik kan helaas geen foto maken van dat steile ding, omdat er imand boven aan staat te wachten om naar beneden te gaan. Als ik boven ben, dender ik lekker door het laatste stukje duinen. Dat loopt goed. Tot… het laatste stuk, waar je werkelijk op een soort spiegel terecht komt. Ik vind het knap als iemand daarover heen kan hardlopen. Het ligt vast aan mij. Maar als hier straks 200 man overheen moeten, dan ben ik benieuwd hoe dat eruit ziet. Maar goed, laat ik hopen dat het heel droog blijft in februari!

Na 12,5 km zit het rondje er weer op. Overigens kreeg ik de garmin weer aan de praat in Craster na aan en uit zetten. Vreemd, wan met de 610 heb ik dit echt nog nooit gehad. Ik hoop dat het eenmalig was. Op naar de volgende ronde.

Gegevens:

* afstand: 12,5 km
* temp 8

januari 59 km – 2014 totaal 59 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 154 km
hoka stinson tarmac – 11 km
hoka stinson trail – 63 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

07.01.2014 – assignment 4: 4 x 1.600 (4′) – totaal 11 km

Vandaag weer een weekend opdracht op het programma. Intervallen van 1600 meter. Hoe moeilijk kan het zijn. Eind november deed ik dit voor het laatst, en toen lekker op een vlak stukje weg zo glad als een atletiekbaan rond de roeibaan. Toen nog samen met woef, vandaag alleen want ik had een stukje weg uitgekozen waar ik vorig jaar ook mijn 800-tjes liep.

Het is vandaag eigenlijk heel mooi weer met een zonnetje, alleen staat er nog een fors windje. Maar aangezien ik een even aantal laps moet doen, zal dat dus wel loslopen. Wind tegen zal ook een keer windje mee zijn en zijwind zou zijwind blijven. Dat de weg niet vlak liep, wist ik al en ik was vooral benieuwd hoeveel water er op de weg zou liggen en hoe diep. Halverwege de lap bleek een hele grote en hele diepe plas te liggen, dus dat zou even tijd kosten want ik had geen zin om door het water te rennen nu. Vandaag ging ik voor het eerst op de Stinson Tarmac op pad.

Eerst even opwarmen, daarna even wat versnellingen en uiteindelijk dan maar op pad. Ik wist al dat de weg qua lengte prima zou zijn voor deze opdracht. De eerste lap gaat niet eens heel slecht. Ik heb een tijd opgekregen van 9.50 voor de 1600 meter. Bij het invoeren in de Garmin vergiste ik me, want ik meende me te herinneren dat het 9.40 was. Ik zette dus een zone van alles tussen de 5.45 min/km en 5.50 min/km als target. De eerste lap ging in 9.13 (5.46 min/km) met een HF van 145 gemiddeld. Helemaal niet slecht en ver weg van de 158! De tweede lap ging ook prima en ongeveer net zo snel (9.11 met HF 147). De laatste twee laps gaan wat sneller, maar het werd wel wat lastiger. Ik had de metronoom aan en dat beviel me eigenlijk niet zo goed. Ik zie ook dat ik weliswaar langzamer ging aan het einde qua cadans maar wel sneller en makkelijker ook. Misschien ligt dat aan het klimmen, geen idee. In ieder geval was het grappig dat ik door de knik in de route zowel op de heenweg als de terugweg wind mee en wind tegen had.

Eigenlijk was het zo voorbij en was ik na 11 km weer bij het huisje. Woef stond blij achter het raam te kwispelen. Straks even lekker naar het strand voor een wandeling met haar!

Overigens had ik een warme vaatkluwen links na deze run. Voor het eerst sinds eeuwen, want ik was juist zo happy dat de Hoka’s geen problemen gaven hiermee. Misschien komt het door de laarzen die ik gisteren weer aantrok om hier te kunnen wandelen, ik weet het niet. Ik baal er wel van, want misschien zijn de tarmacs dus niet geschikt voor mij. Dure grap maar dat is all in the game met dit gekke lichaam. Even afwachten maar. Ik ben nu aan het icen om het weer rustig te krijgen.

* lap 1: 9.13 – 5.46 min/km – HF 145 – cadans 83
* lap 2: 9.11 – 5.45 min/km – HF 147 – cadans 81
* lap 3: 9.02 – 5.39 min/km – HF 152 – cadans 81
* lap 4: 9.03 – 5.40 min/km – HF 153 – cadans 80

Cool down 1000 meter met RWR 1/30 op 6.58 min/km

Op naar de volgende run.

Gegevens:

* afstand: 11 km
* temp 10 – zonnig winderig

januari 47 km – 2014 totaal 47 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 154 km
stinson trail – 51 km
stinson tarmac – 11 km

minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km

05.01.2014 – seahouses/bamburgh beach – 10,5 km

Vandaag de eerste run aan de oostkust. Het was lekker weer en aangezien het de laatste dag voor S hier zou zijn, besloten we dat hij lekker zou gaan wandelen op het strand en dat ik met woef richting Bamburgh castle zou hardlopen en dan weer terug zou keren zodat we elkaar weer zouden treffen.

Ik moest wel even wennen weer aan het zand en zeker ook aan de ‘strandwind’ op de terugweg.

klik voor groot

We hebben even samen aan stukje gewandeld en daarna ging ik op pad.

klik voor groot


Al snel liepen we richting Monkshouse waar ik dwars door het water liep op de trail schoenen, en daarna richting het kasteel.

klik voor groot

Het was lekker weer, maar het zonnetje waar de dag zo vrolijk mee begon, was toch al snel achter een wolkendek verdwenen.

klik voor groot

Na het kasteel nog even doorgelopen richting het vuurtorentje maar omdat ik de eigenaar van het huisje hier had ontmoet op het strand, was ik al vrij veel tijd verloren en besloot ik dus niet helemaal door te lopen. Nog even een klik achterom naar het kasteel dan en daarna omdraaien.

klik voor groot

De terugweg viel een beetje tegen met de wind maar goed, het was niks vergeleken met de barre tocht van vrijdag naar de garage natuurlijk, dus niet zeuren dan maar!

Al snel kwam ik weer bij het einde van het strand waar S. ook alweer was aangekomen na de wandeling.

klik voor groot

Het eerste rondje zit er hier dus alweer op. Ik ga de komende dagen routes verder uitzoeken hier voor de Cheviot Hills en voor andere avonturen. Ik moet ook nog twee lange routes uitzetten eentje van 44 km en eentje van rond de 48 km dus ik ben wel even zoet. Op naar de volgende runs

Gegevens:

* afstand: 11 km
* temp 7

januari 37 km – 2014 totaal 37 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 154 km
stinson trail – 51 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

03.01.2014 – connel/oban (garage) – 11,5 km

Omdat de run gisteren werd afgesloten met een auto probleempje, zat er vandaag niets anders op dan met de benenwagen naar de garage te gaan. Dat zou ongeveer 8,5 km zijn had ik berekend. Maar natuurlijk deed ik dat in de snelheid verkeerd en wist ik al snel dat het ruim 10 km zou zijn. Uiteindelijk was het een runnetje van 11 km. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken!

Vol goede moed ging ik dus op pad, rugzak om met een droogdoek voor de hond en een droog jasje voor mij. Ik had wel vaag gezien dat het regende, maar wist ik veel wat voor weer het echt was.

Klik voor groot

Toen ik buiten kwam, merkte ik al dat het heel erg hard waaide en regende. Ik startte daarom maar meteen en deed RWR zover dat lekker was met dit weer. Even langs het meer, met woef aan de riem, en over de brug bij Loch Etive en vanaf daar even langs de weg om af te slaan naar de ‘middle road’ (zoals we later zouden ontdekken dat de weg heet). Dat was nieuw voor mij, want ik ken alleen de route door de Glen in het midden en dit was een weggetje dat we ineens zagen op de kaart dat net wat sneller zou zijn. Maar dat bordje ‘unsuitable for vehicles’ had me misschien al aan het denken moeten zetten.

klik voor groot

Het begin was nog wel aardig ook al was het vanaf moment 1 een rot weg. Het was een modderige weg die ook nog eens omhoog liep. Tot overmaat van ramp stond de harde wind ook nog eens pal tegen en sloeg de harde regen/hagel in mijn gezicht. Wat een lol. Maar toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat ik al 4,5 km op weg was, dus omkeren was niet echt een optie. Bovendien wilde ik toch de auto ophalen!

klik voor groot

Op een gegeven moment stond er een grote groep koeien midden op de weg. De moest ik dus even voorbij maar koeien kunnen ook schoppen. Woef wachtte braaf af of we erlangs konden en met veel geluid en zwaaien met mijn armen, gingen ze uiteindelijk opzij en konden we verder.

klik voor groot

Aan het einde van de Glen kwam ik weer in de bewoonde wereld en liep de weg weer omlaag naar Oban. Vanaf daar door het centrum naar de garage. Toen ik stond te wachten om over te steken, spatte een auto ons totaal onder water. Lekker!

Als een verzopen kat kwam ik aan bij de garage. Helaas werd ik daar eerst weggestuurd om bij een andere garage wat papieren te tekenen. Vanaf daar weer terug en kon ik eindelijk woef inladen en afdrogen. We waren nat tot op het bot! Met een budget zomerbandje onder de auto in plaats van mijn gloednieuwe winterband, reed ik lekker naar het huisje terug. Overigens zou de volgende dag blijken dat de huissleutel van de bos gevallen was en nog in de takelwagen lag. Gelukkig kon ik iemand nog bereiken voordat we weg wilden rijden en was er iemand bereid om te gaan zoeken en de sleutel te komen brengen naar de garage hoewel het buiten werktijd was.

Zo kwam er een einde aan een koude natte run die echt we even afzien was. Maar achteraf altijd weer grappig en weer iets om niet snel te vergeten.

Op naar het volgende avontuur.

Gegevens:

* afstand: 11 km
* temp 4 – storm en harde slagregen

januari 26 km – 2014 totaal 26 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 154 km
stinson trail – 40 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

02.01.2014 – west highland way 5th stage – 15 km

Vandaag stond er echt een spannende run op het programma. Ik wilde de 5e etappe van de west highland way lopen, van Tyndrum naar Inveroran. Ik had werkelijk geen idee wat me te wachten zou staan en ik had al wat dingen bekeken op internet. Vorige week werd het me nog afgeraden door de WHW mensen via Twitter, maar deze week leek niets een poging in de weg te staan. Hoewel…..de regen kletterde tegen de ramen maar dat zou me niet tegenhouden. Het weer kan immers ook meteen omslaan. Toen we bijna klaar waren met ontbijten en ik al omgekleed was, belden we het taxi bedrijf waar we van te voren al haddn geinformeerd of het mogelijk was om in de rimboe daar een taxi te krijgen. Het bedrag was heel redelijk voor dat gebied (22 pond) dus dat was snel afgesproken. Ik zou met de auto naar Inveroran gaan en vanaf daar naar het startpunt van de route zodat ik lekker weer bij de auto uit zou komen aan het einde van de run.

Toen ik wegreed, zei S. nog ‘tot vanavond’ en hoewel hij een grapje maakte, bleek deze uitspraak onverwacht helemaal waarheid te worden. Helaas, maar eerst de run!

De rit naar Inveroran ging voorspoedig en ik was keurig op tijd. De taxi was ook op tijd en in de stromende regen gingen we op pad naar de startplaats bij Tyndrum.

Klik voor groot

De vrouw van de taxi vertelde dat ze nog niet vaak iemand in deze tijd van het jaar naar de route bracht. Zelf had ze het nog nooit gelopen omdat ze gek werd van alle mensen die ze moest oppikken en route. Veel geblesseerde mensen of mensen die geen zin meer hadden. Ik vond het wel grappig. Een kennis van haar man had de race een keer gelopen in 17 uur en was daarmee 2e geworden. Lijkt me helemaal super om een keer te doen als ik later groot ben, maar daarvoor moet je eerst kwalificatie runs doen. Dat is dus allemaal even ver weg, maar een keer als meerdaagse loop is het ook erg gaaf denk ik.

Na een kwartiertje waren we bij de start en kon het avontuur beginnen. Ik vond het best een beetje spannend. Ik had bewust gekozen voor de 5e etappe en niet de 6e, omdat je bij de 5e toch nog een gevoel houdt van ‘mensen’ in de buurt. De start was naast een winkeltje en al snel waren we op pad. Waf vond het meteen al leuk. Grappig genoeg was het opgehouden met regen dus de start was redelijk droog. De wind was wel gaan liggen en het zachte briesje dat er stond, zou het eerste stuk in de rug zijn, dus dat was wel een geluk!

Het begin van de route was al erg mooi. Besneeuwde bergtoppen om me een en helaas kan een foto nooit weergeven hoe het er in werkelijkheid uitzag. Veel mooier dan je kunt vastleggen.

klik voor groot



Na korte tijd moest ik ineens over een vervelend pad omhoog de heuvel op. Dat was wel grappig want ineens was ik toch echt in de Highlands aan het rommelen op een bergpad. De Teasi had de route netjes op het scherm, en ook op de telefoon stond de route op een OS 1:25.000 kaart. Wat dat betreft kon er niks misgaan maar de route is ook aangegeven en kan eigenlijk niet verkeerd gaan. Dat is wel lekker lopen, je hoeft alleen maar te lopen en te genieten. Maar het pad was vrij technisch en ik moest wel opletten waar ik mijn voeten zette. Woef liep voorop als stormram.

klik voor groot




Uiteindelijk ging het pad weer naar beneden om onder de weg door te gaan. Ik moest daar voor de eerste keer woef optillen en er zouden nog veel uitdagingen volgen waar ik woef overheen moest krijgen.

klik voor groot

Daarna weer volop genieten op de route. Alles was mooi en nieuw natuurlijk. Op een gegeven moment zag ik aan de overkant van water koeien staan. Dat was een prachtig plaatje en woef moest ook even poseren natuurlijk.

klik voor groot





Ik hobbelde steeds verder en ik vond het weer geweldig dat ik dit kan doen op deze manier. Lekker lopen, in een prachtige omgeving en met een blije woef die ook nog een beetje op me past. Ik kwam overigens niemand tegen natuurlijk. Helaas stuitte ik wel een paar keer om hekken en hekjes waar ik even powerlifting moest oefenen. Bij het hek van de foto moest ik woef over het grote hek tillen en dat valt niet mee als je een hond niet keihard op de grond wilt laten kletteren aan de andere kant van het hek!

klik voor groot

Toen ik dichter naar Bridge of Orchy kwam, sloeg het weer om en hingen er ineens grote witte wolken,

klik voor groot

Maar goed ik moest toch door dus sukkelden we verder en gingen bij het spoor door een tunneltje.

klik voor groot

Omdat het allemaal zo mooi was, kwam ik eigenlijk veel sneller dan ik dacht bij Bridge of Orchy. Ik moest daar even de weg oversteken naar het hotel Bridge of Orchy waar we jaren geleden wel eens gegeten hadden.

klik voor groot

Inmiddels was het heel grijs geworden en even later begon het keihard te regenen. Bij het hotel waren wel enkele wandelaars die dik ingepakt in waterproofs een rondje maakten. Ik had het pad al gezien waar ik heen moest richting Inveroran. Dat zou de eerste kennismaking worden met Rannoch Moor, als een soort opwarmer.

klik voor groot

Ik was benieuwd maar al snel was ik aan het klimmen op grote rotsblokken waar het water overheen stroomde. Ik was blij dat ik goede schoenen aanhad.

klik voor groot





Ik vond het wel apart. Op een gegeven moment zag ik de eerste watertjes van een afstand en van hoogte. Wat was het ontzettend mooi! Dit had ik niet verwacht want de weg naar het hotel over de weg is vlakbij het water en nu zag ik het ineens van een hoogte!

klik voor groot

klik voor groot

Ik hoef niet zoveel te schrijven bij de foto’s denk ik, want het was gewoon prachtig. Ik genoot en lette goed op hoe ik liep. Ineens zag ik ook in de diepte weer de auto staan bij het kleine hotelletje. Daar moest ik dus heen en ik vond het jammer dat het avontuur al bijna ten einde was.

klik voor groot




Toen ik weer beneden kwam, zag ik hertjes staan bij het hotel. Ze liepen weg toen ik eraan kwam maar ik kon ze goed zien. Ik besloot even verder te lopen om het begin van route 6 te doen. Maar toen ik zag dat het eerste deel tot Victoria Bridge over de weg liep en het ineens heel donker werd, besloot ik terug te gaan. Ik was best nat en koud, dus ik vond het eigenlijk wel welletjes zo. Ik liep dus terug naar de auto en bedacht dat ik op een redelijke tijd thuis zou zijn om nog wat aan de dag te hebben Wel zo leuk voor S. natuurlijk! Ik verzorgde eerst de hond, gaf haar te eten, maakte haar droog en warm en at zelf een meegebrachte boterham. Ik trok mijn natte shirt uit en trok droge kleren aan. Alleen mijn broek en kousen kon ik niet uittrekken. De schoenen waren natuurlijk ook doorweekt. Maar over een uurtje zou ik al thuis zijn, dus what the hell. Wist ik veel……

Toen ik in de auto zat te eten, zag ik iemand die net aan kwam lopen en ook de herten zag. Grappig genoeg kwamen de herten kijken en uiteindelijk waren ze zo dichtbij dat je ze kon voeren. Ik ging natuurlijk de auto uit om ze te voeren en te aaien. Wat een leuke ervaring!

klik voor groot

Daarna was het genoeg en reed ik weg naar huis. Op dat moment kletterde de regen tegen de ramen. Ik was erg blij dat ik ervoor gekozen had om de route af te ronden bij het einde en niet door te gaan voor een stukje van de volgende etappe. Ik stuurde een sms naar S. dat we op weg waren.

Toen ik bij Dalmally was stuurde ik een sms dat ik het koud had…. ik kreeg als antwoord dat de verwarming aanstond voor een douche en de slagroom klaar was. Maar helaas….. In de bocht merkte ik dat er iets is was en het volgende moment was het klaar. Een klapband.

klik voor groot

Godzijdank niet in de totale rimboe, maar net voor een service station. Mensen! Het had op geen beter plek kunnen gebeuren. De an probeerde te helpen met een compressortje via de aansteker maar dat ging niet. Er kwam iemand met een echte pomp maar de lucht ging r net zo snel uit als erin. Jammer maar helaas. Toen begon het grote rondbellen en wachten. Het bleek een feestdag te zijn dus zef ee garage bellen in Oban had geen zin (zo bleek). Uiteindelijk de anwb gebeld. Die hadden een computer storing en aangezien ik geen uren wilde wachten (dacht ik toen nog), belde ik de verzekering. Ondertussen probeerde ik nog andere garages te bereiken maar kreeg niemand. De verzekering ging voor me aan de slag.

Ondertussen klappertandde ik van de kou natuurlijk met mijn natte broek en schoenen. Gelukkig had ik ook een jogging broek in de auto en dat was iets beter. Maar de verlossing kwam in de vorm van de echtgenote van de eigenaar van de shop. Ik kwam met haar aan de praat toen ze haar man even verving omdat hij ging eten. We hadden het over wandelen, lopen en honden en toen ik de foto’s liet zien waar ook woef op stond, had ze kennelijk bedacht dat ik wel OK was. Toen haar man terug kwam, vroeg ze of ik mee naar binnen kwam, samen met woef die zielig in de auto zat te wachten. Dat wilde ik wel en al snel zat ik in de hondenkamer samen met woef. Lekker warm. Zonder dat ik kon tegensputteren kreeg ik een left over van een Indiase maaltijd voorgeschoteld en om 5 uur kreeg waf zonder morren een bakje eten samen met de andere honden. Daarna nog een koekje en alles was weer tonnetje rond. Ik keek met verbazing toe hoeveel voer er in de bakken werd gedaan. De honden van de vrouw waren gigantisch dik. Ik snapte wel waarom. Woef schrokte de brokken en het blik snel naar binnen, de dikkerdjes snuffelden wat aan het bakje en hoefden eigenlijk niet. Ik snap dat wel. Ik was erg benieuwd hoe deze meuk zou gaan vallen, aangezien madam alleen maar vlees krijgt.

klik voor groot

Ondertussen ging constant de telefoon. Eerst om te zeggen dat er echt niemand zou komen. Huh? Ik vroeg hoe dat dan zou moeten als ik in de bossen had gestaan. Hij ging nog een keer zijn best doen. Ik had zelf al bedacht ondertussen dat ik de auto daar misschien kon laten staan en morgen dat maar terug zou komen. Maar na een uurtje ging weer de telefoon dat er iemand zou komen vanuit Oban. En zo geschiedde: na ruim 4,5 uur werd de auto op de takelwagen gereden en konden woef en ik ook in de wagen klimmen die ons naar huis zou brengen. Eind goed al goed en om 19.30 waren we eindelijk thuis. Weer met een aparte ervaring!

klik voor groot

Morgen dan maar verder kijken. Eerst lekker opwarmen en slapen en dromen over de mooie run met het rare einde. En ja inderdaad: erg veel foto’s voor een piepkleine afstand maar als je er een keer zelf geweest bent, begrijp je waarom.

Gegevens:

* afstand: 15 km
* temp 8

januari 15 km – 2014 totaal 15 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 143 km
stinson trail – 40 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113