Omdat de run gisteren werd afgesloten met een auto probleempje, zat er vandaag niets anders op dan met de benenwagen naar de garage te gaan. Dat zou ongeveer 8,5 km zijn had ik berekend. Maar natuurlijk deed ik dat in de snelheid verkeerd en wist ik al snel dat het ruim 10 km zou zijn. Uiteindelijk was het een runnetje van 11 km. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken!

Vol goede moed ging ik dus op pad, rugzak om met een droogdoek voor de hond en een droog jasje voor mij. Ik had wel vaag gezien dat het regende, maar wist ik veel wat voor weer het echt was.

Klik voor groot

Toen ik buiten kwam, merkte ik al dat het heel erg hard waaide en regende. Ik startte daarom maar meteen en deed RWR zover dat lekker was met dit weer. Even langs het meer, met woef aan de riem, en over de brug bij Loch Etive en vanaf daar even langs de weg om af te slaan naar de ‘middle road’ (zoals we later zouden ontdekken dat de weg heet). Dat was nieuw voor mij, want ik ken alleen de route door de Glen in het midden en dit was een weggetje dat we ineens zagen op de kaart dat net wat sneller zou zijn. Maar dat bordje ‘unsuitable for vehicles’ had me misschien al aan het denken moeten zetten.

klik voor groot

Het begin was nog wel aardig ook al was het vanaf moment 1 een rot weg. Het was een modderige weg die ook nog eens omhoog liep. Tot overmaat van ramp stond de harde wind ook nog eens pal tegen en sloeg de harde regen/hagel in mijn gezicht. Wat een lol. Maar toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat ik al 4,5 km op weg was, dus omkeren was niet echt een optie. Bovendien wilde ik toch de auto ophalen!

klik voor groot

Op een gegeven moment stond er een grote groep koeien midden op de weg. De moest ik dus even voorbij maar koeien kunnen ook schoppen. Woef wachtte braaf af of we erlangs konden en met veel geluid en zwaaien met mijn armen, gingen ze uiteindelijk opzij en konden we verder.

klik voor groot

Aan het einde van de Glen kwam ik weer in de bewoonde wereld en liep de weg weer omlaag naar Oban. Vanaf daar door het centrum naar de garage. Toen ik stond te wachten om over te steken, spatte een auto ons totaal onder water. Lekker!

Als een verzopen kat kwam ik aan bij de garage. Helaas werd ik daar eerst weggestuurd om bij een andere garage wat papieren te tekenen. Vanaf daar weer terug en kon ik eindelijk woef inladen en afdrogen. We waren nat tot op het bot! Met een budget zomerbandje onder de auto in plaats van mijn gloednieuwe winterband, reed ik lekker naar het huisje terug. Overigens zou de volgende dag blijken dat de huissleutel van de bos gevallen was en nog in de takelwagen lag. Gelukkig kon ik iemand nog bereiken voordat we weg wilden rijden en was er iemand bereid om te gaan zoeken en de sleutel te komen brengen naar de garage hoewel het buiten werktijd was.

Zo kwam er een einde aan een koude natte run die echt we even afzien was. Maar achteraf altijd weer grappig en weer iets om niet snel te vergeten.

Op naar het volgende avontuur.

Gegevens:

* afstand: 11 km
* temp 4 – storm en harde slagregen

januari 26 km – 2014 totaal 26 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 154 km
stinson trail – 40 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Vandaag stond er echt een spannende run op het programma. Ik wilde de 5e etappe van de west highland way lopen, van Tyndrum naar Inveroran. Ik had werkelijk geen idee wat me te wachten zou staan en ik had al wat dingen bekeken op internet. Vorige week werd het me nog afgeraden door de WHW mensen via Twitter, maar deze week leek niets een poging in de weg te staan. Hoewel…..de regen kletterde tegen de ramen maar dat zou me niet tegenhouden. Het weer kan immers ook meteen omslaan. Toen we bijna klaar waren met ontbijten en ik al omgekleed was, belden we het taxi bedrijf waar we van te voren al haddn geinformeerd of het mogelijk was om in de rimboe daar een taxi te krijgen. Het bedrag was heel redelijk voor dat gebied (22 pond) dus dat was snel afgesproken. Ik zou met de auto naar Inveroran gaan en vanaf daar naar het startpunt van de route zodat ik lekker weer bij de auto uit zou komen aan het einde van de run.

Toen ik wegreed, zei S. nog ‘tot vanavond’ en hoewel hij een grapje maakte, bleek deze uitspraak onverwacht helemaal waarheid te worden. Helaas, maar eerst de run!

De rit naar Inveroran ging voorspoedig en ik was keurig op tijd. De taxi was ook op tijd en in de stromende regen gingen we op pad naar de startplaats bij Tyndrum.

Klik voor groot

De vrouw van de taxi vertelde dat ze nog niet vaak iemand in deze tijd van het jaar naar de route bracht. Zelf had ze het nog nooit gelopen omdat ze gek werd van alle mensen die ze moest oppikken en route. Veel geblesseerde mensen of mensen die geen zin meer hadden. Ik vond het wel grappig. Een kennis van haar man had de race een keer gelopen in 17 uur en was daarmee 2e geworden. Lijkt me helemaal super om een keer te doen als ik later groot ben, maar daarvoor moet je eerst kwalificatie runs doen. Dat is dus allemaal even ver weg, maar een keer als meerdaagse loop is het ook erg gaaf denk ik.

Na een kwartiertje waren we bij de start en kon het avontuur beginnen. Ik vond het best een beetje spannend. Ik had bewust gekozen voor de 5e etappe en niet de 6e, omdat je bij de 5e toch nog een gevoel houdt van ‘mensen’ in de buurt. De start was naast een winkeltje en al snel waren we op pad. Waf vond het meteen al leuk. Grappig genoeg was het opgehouden met regen dus de start was redelijk droog. De wind was wel gaan liggen en het zachte briesje dat er stond, zou het eerste stuk in de rug zijn, dus dat was wel een geluk!

Het begin van de route was al erg mooi. Besneeuwde bergtoppen om me een en helaas kan een foto nooit weergeven hoe het er in werkelijkheid uitzag. Veel mooier dan je kunt vastleggen.

klik voor groot

Na korte tijd moest ik ineens over een vervelend pad omhoog de heuvel op. Dat was wel grappig want ineens was ik toch echt in de Highlands aan het rommelen op een bergpad. De Teasi had de route netjes op het scherm, en ook op de telefoon stond de route op een OS 1:25.000 kaart. Wat dat betreft kon er niks misgaan maar de route is ook aangegeven en kan eigenlijk niet verkeerd gaan. Dat is wel lekker lopen, je hoeft alleen maar te lopen en te genieten. Maar het pad was vrij technisch en ik moest wel opletten waar ik mijn voeten zette. Woef liep voorop als stormram.

klik voor groot

Uiteindelijk ging het pad weer naar beneden om onder de weg door te gaan. Ik moest daar voor de eerste keer woef optillen en er zouden nog veel uitdagingen volgen waar ik woef overheen moest krijgen.

klik voor groot

Daarna weer volop genieten op de route. Alles was mooi en nieuw natuurlijk. Op een gegeven moment zag ik aan de overkant van water koeien staan. Dat was een prachtig plaatje en woef moest ook even poseren natuurlijk.

klik voor groot

Ik hobbelde steeds verder en ik vond het weer geweldig dat ik dit kan doen op deze manier. Lekker lopen, in een prachtige omgeving en met een blije woef die ook nog een beetje op me past. Ik kwam overigens niemand tegen natuurlijk. Helaas stuitte ik wel een paar keer om hekken en hekjes waar ik even powerlifting moest oefenen. Bij het hek van de foto moest ik woef over het grote hek tillen en dat valt niet mee als je een hond niet keihard op de grond wilt laten kletteren aan de andere kant van het hek!

klik voor groot

Toen ik dichter naar Bridge of Orchy kwam, sloeg het weer om en hingen er ineens grote witte wolken,

klik voor groot

Maar goed ik moest toch door dus sukkelden we verder en gingen bij het spoor door een tunneltje.

klik voor groot

Omdat het allemaal zo mooi was, kwam ik eigenlijk veel sneller dan ik dacht bij Bridge of Orchy. Ik moest daar even de weg oversteken naar het hotel Bridge of Orchy waar we jaren geleden wel eens gegeten hadden.

klik voor groot

Inmiddels was het heel grijs geworden en even later begon het keihard te regenen. Bij het hotel waren wel enkele wandelaars die dik ingepakt in waterproofs een rondje maakten. Ik had het pad al gezien waar ik heen moest richting Inveroran. Dat zou de eerste kennismaking worden met Rannoch Moor, als een soort opwarmer.

klik voor groot

Ik was benieuwd maar al snel was ik aan het klimmen op grote rotsblokken waar het water overheen stroomde. Ik was blij dat ik goede schoenen aanhad.

klik voor groot

Ik vond het wel apart. Op een gegeven moment zag ik de eerste watertjes van een afstand en van hoogte. Wat was het ontzettend mooi! Dit had ik niet verwacht want de weg naar het hotel over de weg is vlakbij het water en nu zag ik het ineens van een hoogte!

klik voor groot

klik voor groot

Ik hoef niet zoveel te schrijven bij de foto’s denk ik, want het was gewoon prachtig. Ik genoot en lette goed op hoe ik liep. Ineens zag ik ook in de diepte weer de auto staan bij het kleine hotelletje. Daar moest ik dus heen en ik vond het jammer dat het avontuur al bijna ten einde was.

klik voor groot

Toen ik weer beneden kwam, zag ik hertjes staan bij het hotel. Ze liepen weg toen ik eraan kwam maar ik kon ze goed zien. Ik besloot even verder te lopen om het begin van route 6 te doen. Maar toen ik zag dat het eerste deel tot Victoria Bridge over de weg liep en het ineens heel donker werd, besloot ik terug te gaan. Ik was best nat en koud, dus ik vond het eigenlijk wel welletjes zo. Ik liep dus terug naar de auto en bedacht dat ik op een redelijke tijd thuis zou zijn om nog wat aan de dag te hebben Wel zo leuk voor S. natuurlijk! Ik verzorgde eerst de hond, gaf haar te eten, maakte haar droog en warm en at zelf een meegebrachte boterham. Ik trok mijn natte shirt uit en trok droge kleren aan. Alleen mijn broek en kousen kon ik niet uittrekken. De schoenen waren natuurlijk ook doorweekt. Maar over een uurtje zou ik al thuis zijn, dus what the hell. Wist ik veel……

Toen ik in de auto zat te eten, zag ik iemand die net aan kwam lopen en ook de herten zag. Grappig genoeg kwamen de herten kijken en uiteindelijk waren ze zo dichtbij dat je ze kon voeren. Ik ging natuurlijk de auto uit om ze te voeren en te aaien. Wat een leuke ervaring!

klik voor groot

Daarna was het genoeg en reed ik weg naar huis. Op dat moment kletterde de regen tegen de ramen. Ik was erg blij dat ik ervoor gekozen had om de route af te ronden bij het einde en niet door te gaan voor een stukje van de volgende etappe. Ik stuurde een sms naar S. dat we op weg waren.

Toen ik bij Dalmally was stuurde ik een sms dat ik het koud had…. ik kreeg als antwoord dat de verwarming aanstond voor een douche en de slagroom klaar was. Maar helaas….. In de bocht merkte ik dat er iets is was en het volgende moment was het klaar. Een klapband.

klik voor groot

Godzijdank niet in de totale rimboe, maar net voor een service station. Mensen! Het had op geen beter plek kunnen gebeuren. De an probeerde te helpen met een compressortje via de aansteker maar dat ging niet. Er kwam iemand met een echte pomp maar de lucht ging r net zo snel uit als erin. Jammer maar helaas. Toen begon het grote rondbellen en wachten. Het bleek een feestdag te zijn dus zef ee garage bellen in Oban had geen zin (zo bleek). Uiteindelijk de anwb gebeld. Die hadden een computer storing en aangezien ik geen uren wilde wachten (dacht ik toen nog), belde ik de verzekering. Ondertussen probeerde ik nog andere garages te bereiken maar kreeg niemand. De verzekering ging voor me aan de slag.

Ondertussen klappertandde ik van de kou natuurlijk met mijn natte broek en schoenen. Gelukkig had ik ook een jogging broek in de auto en dat was iets beter. Maar de verlossing kwam in de vorm van de echtgenote van de eigenaar van de shop. Ik kwam met haar aan de praat toen ze haar man even verving omdat hij ging eten. We hadden het over wandelen, lopen en honden en toen ik de foto’s liet zien waar ook woef op stond, had ze kennelijk bedacht dat ik wel OK was. Toen haar man terug kwam, vroeg ze of ik mee naar binnen kwam, samen met woef die zielig in de auto zat te wachten. Dat wilde ik wel en al snel zat ik in de hondenkamer samen met woef. Lekker warm. Zonder dat ik kon tegensputteren kreeg ik een left over van een Indiase maaltijd voorgeschoteld en om 5 uur kreeg waf zonder morren een bakje eten samen met de andere honden. Daarna nog een koekje en alles was weer tonnetje rond. Ik keek met verbazing toe hoeveel voer er in de bakken werd gedaan. De honden van de vrouw waren gigantisch dik. Ik snapte wel waarom. Woef schrokte de brokken en het blik snel naar binnen, de dikkerdjes snuffelden wat aan het bakje en hoefden eigenlijk niet. Ik snap dat wel. Ik was erg benieuwd hoe deze meuk zou gaan vallen, aangezien madam alleen maar vlees krijgt.

klik voor groot

Ondertussen ging constant de telefoon. Eerst om te zeggen dat er echt niemand zou komen. Huh? Ik vroeg hoe dat dan zou moeten als ik in de bossen had gestaan. Hij ging nog een keer zijn best doen. Ik had zelf al bedacht ondertussen dat ik de auto daar misschien kon laten staan en morgen dat maar terug zou komen. Maar na een uurtje ging weer de telefoon dat er iemand zou komen vanuit Oban. En zo geschiedde: na ruim 4,5 uur werd de auto op de takelwagen gereden en konden woef en ik ook in de wagen klimmen die ons naar huis zou brengen. Eind goed al goed en om 19.30 waren we eindelijk thuis. Weer met een aparte ervaring!

klik voor groot

Morgen dan maar verder kijken. Eerst lekker opwarmen en slapen en dromen over de mooie run met het rare einde. En ja inderdaad: erg veel foto’s voor een piepkleine afstand maar als je er een keer zelf geweest bent, begrijp je waarom.

Gegevens:

* afstand: 15 km
* temp 8

januari 15 km – 2014 totaal 15 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 143 km
stinson trail – 40 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Vandaag een kort rondje na de 36,5 km run van eergisteren. Overigens voel ik dus werkelijk niks, en ik was graag gisteren gaan lopen, maar dat leek me niet verstandig. Een rustdagje is immers ook belangrijk. Vandaag werd het ineens mooi weer en ik maakte de vergissing om te gaan lopen in de Sandpit. Ik had natuurlijk langs het meer bij Bonawe moeten gaan lopen vanwege de vergezichten, maar mijn plan was echt even een kort rondje en door het bos zou prima zijn. Vooraf wel even dubben…. wordt het de Glen vanwege het mooie weer? Dan zou ik de nieuwe tarmac schoenen aan kunnen, of wordt het een rondje bos of stenen? Dan liever de Bondi of trail schoenen.

Klik voor groot

Toen ik naar de Sandpit reed zag ik al dat het een foute beslissing was want de zon was achter de bergen verdwenen aan die kant. Dom dom. Maar ik dacht snel thuis te zijn met dit rondje, en dat was de reden dat ik hiervoor koos. Ik ben immers niet alleen en eerst ruim een half uur rijden naar Bonawe is weer erg lang.

Vol goede moed dus op pad voor mijn kleine, doch lastige rondje met klimwerk bij het begin van de route. Omdat ik een lusje eraan vast wilde maken begon ik iets te rustig want gaandeweg wilde ik eigenlijk gewoon eerst het 5 km rondje afmaken en kijken hoe snel ik dat kon doen. Tsja, als je dan bij het relatief dalende stuk niet opschiet, dan loop je dat nooit meer goed en ik eindigde met een schamele 6.10 min/km Niks 5.45 min/km zoals ik blijkbaar in juni deed. Maar goed, ik loop nu ook weer met de zware rugzak en vond het weer warm. Voor de grap zou ik een rondje zonder rugzak en zonder jack moeten doen en moeten kijken of dat uitmaakt. Maar ik mag niet mopperen, want ik heb wel alles geklommen zonder stoppen.

klik voor groot

Na het korte rondje toch nog maar even doorgesukkeld naar Barcaldine forest voor een minilusje eraan vast. Dat blijft een raar stukje daar met die ommuurde camping. Jakkie. Verder ook geen mooie uitzichten of iets dergelijks dus eigenlijk een beetje gemiste dag.

Gegevens:

* afstand: 10,5 km
* 353 hoogtemeters
* temp 5
* pace 5 km lap 6.10 min/km

december 232 km – 2013 totaal 2.071 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 143 km
stinson trail – 25 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Gisteren was ik aan het kijken op de ordnance survey kaarten (1:25.000) en zag vanuit Fearnoch Forest een paadje richting Glen Lonan. Grappig genoeg weet ik ook zeker dat er een paar jaar geleden nog een fietsroute liep vanuit het bos richting de Glen. Maar inmiddels bestaat dat niet meer. Zou je er dan niet meer kunnen komen misschien? Gisteren met de auto door de Glen gereden. Altijd leuk om te kijken, en ook om te kijken of er Schotse Hooglanders staan. Fotogenieke dieren! We zagen weliswaar een soort pad inderdaad ergens vanuit de Glen weer het bos ingaan maar het zag er niet aanlokkelijk uit om te proberen. Dat zou ik dan wel hardlopend gaan doen. En zo zat ik dus met de kaart in de hand de route uit te zetten. Vrij nauwkeurig op de kaarten, want ik had de tiles al aangeschaft, zodat ik op de laptop de route vrij precies aan kon geven. Die sloeg ik op als .gpx voor de teasi en als .tcx voor de Garmin. Zo, de route was klaar en ik was erg benieuwd of het me zou lukken om vanuit het bos de Glen in te komen en weer terug. Altijd weer spannend zoiets nieuws.

Ik was ook erg benieuwd hoe het met woef zou gaan en of ze mee zou kunnen. Vanmorgen was ik daar nog niet zeker van. Toen ik wondpoeder op het pootje wilde strooien, zag ik ineens dat de klauw anders eruit zag. Ik voelde nog eens goed en keek nog eens. Verdomd, het leek alsof het toch wel los zat nu, met nog een friebeltje ergens vast. Dat zou betekenen dat ik misschien het klauwtje er wel af zou kunnen krijgen zodat ze niet meer ergens achter kan blijven hangen nu of pijn zou hebben als er iets tegenaan zou komen. Want dat leek nu het grootste probleem, ook bij gaan liggen op haar bedje etc. Soms viel haar tijger erop en dat deed duidelijk erg pijn. Doodstil zat ze naast me toen ik aan het kijken was. Uiteindelijk met een scherp schaartje het restje doorgeknipt. Geen piepje niks! Daarna duwde ze heel hard haar hoofd tegen me aan. Dat was duidelijk prima zo! Geen bloed meer niks en ze liep als een kievit. Wow, geweldig nieuws want ik zag het er al van komen dat we uiteindelijk toch het klauwtje weg zouden moeten laten halen omdat het zo raar stond. Maar nu zit er dus een minuscuul stompje dat voorlopig even niet meer voor problemen zal zorgen en totaal pijnloos is! Super nieuws. Ze zou dus ook gewoon mee kunnen en geen steen of tak die haar meer pijn zou kunnen doen.

Tegen 10.30 geef ik haar vast een deel van de 12 uur maaltijd omdat we dan op pad zouden zijn. Ik besluit me om te gaan kleden. Maar de tijd tikt rustig door terwijl ik wat zit te rommelen nog op de computer en het wordt later en later. Uiteindelijk ben ik dan eindelijk toch klaar om te gaan, omgekleed en wel. Op dat moment klopt de postbode aan. Met de spullen voor woef en mijn nieuwe schoenen. Tsja. Hahahaha even alles bekijken natuurlijk!

Gauw het jasje aangetrokken. Dat is lekker groot en gaat straks mee voor na de run in de auto. De tankie in knalgeel zit ook prima. Deze is wel groot genoeg en ik kan gemakkelijk het geval aantrekken en weer uittrekken. Ze vindt het duidelijk prima. Maar omdat ik ook een Hurtta bestelde, besluiten we even af te wachten totdat die komt, voordat ik beslis of ik de tankie ook ga houden.

Dan de schoenen. Ik besloot om zwel de Mafate 3 als de Stinson trail te laten komen. Ze blijken allebei heerlijk te zitten. Wel totaal andere schoenen. De Mafate 3 lijkt voor nu eigenlijk misschien nog niet nodig. Dat is meer voor technisch nog lastiger terrein denk ik, hoewel het me super lekker lijkt om zo ongestoord zonder angst om grip te verliezen te kunnen lopen. Maar ze zijn wel een stuk groter en zwaarder dan de Bondi of de Stinson. Ik stap nog wat heen en weer op beide schoenen en trek ineens het kaartje van de Stinson af. Die worden het en ik ga ze lekker meteen uitproberen. Dan komt ineens de kerstman van het dak en zegt dat ik de schoenen onder de kerstboom krijg. Wow, dat is helemaal super. Dank je wel kerstman!!! Dat word dus dubbel genieten straks op de wandeling en al snel ben ik eindelijk op pad met woef en haar nieuwe jasje en voor mezelf met de nieuwe schoenen.

Omdat het werkelijk klettert van de regen besluit ik bij de brug om te keren op de tankie voor woef op te halen. Als de kerstman schoenen voor mij koopt, kan ik wel een tankie voor woef kopen en ik besluit dus de tankie te houden en meteen te proberen. Dan zijn we eindelijk op pad!

Klik voor groot

Het regent werkelijk pijpenstelen als we onderweg zijn. Ik kom een groepje wandelaars tegen die totaal zijn ingepakt tegen de regen. Woef en ik lopen rustig door. Waf lijkt tevreden in haar tankie en ik vind het er handig dat ze zo lekker opvalt!

De eerste paar kilometers zijn bekend terrein dus ik kan lekker lopen zonder op te hoeven letten waar ik een moet. De navigatie doet het prima, en gaat van start meteen vanaf het begin. Heerlijk ding is het toch en het loopt zoveel lekkerder met een goede kaart. De garmin 910 doet het ook prima overigens en geeft netjes de route aan met een lijntje maar een kaart is echt fijn(er).

Uiteindelijk weet ik dat ik ergens naar links zal moeten en pak ik de navigatie erbij. Ik zie netjes waar ik links moet en vanaf daar wordt het spannend want ik heb dus geen idee wat me te wachten staat. Het is wel erg mooi, maar het waait hard en het gaat redelijk op en neer. We maken maar 470 hoogtemeters maar dat is toch niet heel weinig. ik begin er al haast aan te wennen.

klik voor groot

Ergens ligt een boom over de weg maar daar kan ik makkelijk langs. Verderop kom ik ineens in een dichter bos en dat voelt niet fijn. De wind waait keihard en ik kijk steeds om me heen of er niks valt of door de lucht waait. hum… dit heeft niet echt mijn voorkeur, bij wind loop ik niet door een bos maar altijd op brede wegen zonder bomen die op mijn kop kunnen vallen.

Tot overmaat van ramp ligt er ineens een enorme boom over de weg waar ik bijna niet langskom. Ik kijk op de kaart en zie dat ik bijna bij de Glen zou moeten zijn. Ik wil niet terug, maar ik voel me opgejaagd door de wind en de krakende bomen. Ik wil erlangs, ik wil naar de open Glen! Ik maak niet eens een foto omdat ik gewoon weg wil. Maar geloof me, het was een enorme boom waar woef ook even over na moest denken hoe ze daar langs of onderdoor moest. Uiteindelijk lukt het, en vervolgen we snel onze weg. Hup hup, nog een stukje. Ik heb geen idee waar ik terecht ga komen natuurlijk.

Maar ineens zie ik al open ruimte. Daar is de Glen! En ik zie ook water. Veel en snel stromend water en ondergelopen velden. Maar heb ik geen trail schoenen aan? Die kunnen dan meteen eens even getest worden en vol goede moed denderen we gewoon door het water heen, op weg naar een soort plank met gaas die over het stromende watertje ligt. Woef vindt het allemaal prima en neemt het water en niet de plank.

klik voor groot

Maar aan de overkant wacht ons nog een lekker stuk modder en water over een veld. Dat gaat ook prima en na even zijn we al op de weg door de Glen. Mijn schoenen zien er niet meer zo nieuw uit!

We lopen een stuk over de weg en ik ben erg benieuwd of ik de weg straks weer het bos in zal kunnen vinden. Ik heb de navigatie in mijn hand en ik wacht maar gewoon af. Ik heb wind mee in de Glen en dat is maar goed ook want het waait keihard. Straks weer door het bos maar dat is een korter stukje dan de heenweg. Als ik een signaal krijg van de navigatie ben ik even de weg kwijt omdat ik niet precies zie waar ik eigenlijk een moet. Als ik op de telefoon kijk, waar ik op de nauwkeurige kaarten ook de route heb ingetekend, zie ik op detailniveau zelfs de huizen en kan ik dus heel makkelijk de weg vinden die ik moet hebben en al snel zijn we weer op pad. Super!

Ik loop het bos weer in en zie op de navigatie dat het niet meer heel ver is richting het punt waar ik van de bekende weg ben afgeslagen voor de extra lus. Vanaf daar weet ik het wel en kan ik de navigatie weer wegbergen. Overigens piept de navigatie braaf bij elke bocht en afslag dus dat ding werkt prima.

Even klimmen naar het uitzichts punt en nog even wat kiekjes maken dan maar. Woef vindt de tankie nog steeds prima.

Klik voor groot

Na het uitzichts punt loopt de weg heerlijk naar beneden. Dat gaat prima op de schoenen. Ik geniet maar ik denk dat de meeste mensen denken dat ik een beetje getikt ben zo in de regen. Maar eigenlijk merk ik het niet eens echt. Als ik door Fearnoch loop, houdt iemand me staande die wil weten wat voor hond ik bij me heb en wat ze aanheeft. Dat lijkt haar ook wel wat voor haar wire haired pointer. Dat snap ik! Na dit korte intermezzo lopen we gauw verder want het is en blijft erg nat!

Als we bij de auto komen, springt woef gauw erin. Ik voel onder de tankie en…. droog! Grappig wat ik dacht eigenlijk dat het doornat zou zijn. Het geval gaat heel gemakkelijk uit, ik droog haar kop en voeten af en trek de coat over haar heen. Dat vindt ze duidelijk zalig.

klik voor groot

Tevreden en voldaan rijden we naar huis terwijl de regen op de ruiten klettert. Woef lekker droog en warm, ik inmiddels ook want ik trok gewoon alles uit tot op mijn thermohemd en trok een lekkere droge hoodie aan. Op naar de volgende run!!

Gegevens:

* afstand: 13,5 km
* temp 8 – regen en wind
* pace 7.14 min/km

december 184 km – 2013 totaal 2.024 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 107
stinson trail – 14 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Vandaag een rondje weer aan de andere kant van Loch Etive waar ik al eerder liep maar niet verder kon. Toen ik daar liep, ging ik voorbij een afslag richting een piertje. Daar ben ik toen niet geweest en het leek me nu een mooi doel voor de run van ongeveer 17 km.

Toen ik naar de startplaats reed, kwam ik langs het kerkje aan het meer. Een prachtige plek en nu erg druk vanwege de kerstmis die gehouden was. Veel mensen buiten die elkaar gedag zeiden. Het was zowaar droog geworden en de wind is ook iets gaan liggen. Helemaal geen al te slechte dag om te lopen, hoewel het vast weer zou gaan regenen.

Bij de start dus maar gauw op pad. Eerst even warm lopen dan en al snel waren we op gang. Wat was het weer mooi. Deze keer lag er een dun laagje sneeuw op de bergtoppen. Helaas geen helder weer met blauwe lucht maar – ondanks dat het niet echt te zien is op de foto’s – het was erg mooi om van te genieten.

Niet al teveel foto’s dus deze keer, want ik had de vorige keer al veel geschoten.

Klik voor groot

Al snel kwamen we bij het hek dat naar de grote open vlakte zou voeren. Daar voel je je heel klein tussen de machtige bergen en het meer aan de rechterhand. Woef vond het allemaal prachtig maar toen ik toch even stond te genieten en een foto wilde maken zat ze ineens voor me met een poot omhoog. Overal bloed! Ik schrok me kapot en bukte snel om te inspecteren wat er aan de hand was.

Klik voor groot

Klik voor groot

Kennelijk had ze haar klauwje uitgescheurd. Ergens achter blijven hangen blijkbaar. Jakkie. En nu? Ik besloot even een paar foto’s te maken en te zien wat ze zou doen, of ze uberhaupt verder zou kunnen lopen.

Klik voor groot

Eigenlijk liep ze normaal en toen ze een takje pakte, besloot ik door te lopen. Er was immers niets ‘kapot’ en als ze geen pijn zou aangeven dan zouden we wel verder kunnen lopen. Ik bedacht wel wat ik gedaan zou hebben als ze nou iets ernstigs had gekregen. Zou ik haar kunnen tillen? We waren ongeveer 6 km op weg, dus ik zou haar dan 6 km moeten dragen. Zou dat lukken? Ik heb wel schoentjes in mijn rugzak voor de zekerheid, maar niks als een rolletje verband ofzo. Ook niet handig eigenlijk en aangezien een mini ehbo kit verplicht is op de eerstvolgende ultra, besluit ik dat dan maar snel aan te schaffen en vast in de rugzak te doen. Je weet maar nooit en bovendien hoort het er straks toch ook in. Ik loop niet voor niets op alle afstanden nu met de rugzak om te wennen.

We liep verder en ik lette goed op of ik enig teken van pijn of ongemak zag. Eigenlijk niet dus ik besloot verder te lopen. Het lopen zelf ging super makkelijk. Ik oefende met de RWR ratio en met ademhaling. netjes 3/2 en als ik even moest klimmen eventueel opschakelen naar 2/1 en weer terug naar 3/2. Dat ging allemaal erg makkelijk en ik had het gevoel dat ik uren door zou kunnen lopen.

Op een gegeven moment kwam ik bij het afslagje waar ik naar het piertje zou kunnen lopen. Ik was benieuwd waar dat pad me zou brengen want ik was er nog nooit geweest. Ik was wel verrast dat ik al zo snel op dat punt was aangekomen! Ik scharrelde over gras en plassen en voor het eerst kregen de Hoka’s de vuurdoop van diepe plassen en water. Ik besloot dan maar gewoon te lopen alsof ik op de ultra was en door alles heen te denderen. Dat ging verrassend goed eigenlijk. De schoenen lopen redelijk makkelijk ook weer leeg dus je loopt niet met zware dozen aan je voeten.

Eerst even over een raar smal pad met stenen bedekt onder de blaadjes. Even goed oppassen dus voordat ik ook nog gewond raak onderweg. Op een gegeven moment kom ik bij de hangbrug. Onder de brug stroomt het water keihard naar het meer. Ik zet een stap op het hout dat er rot en zacht uitziet. Hij slingert ook nog. Nah, daar ga ik maar niet overheen. Maar tot mijn verrassing zie ik ineens een bruin bolletje langs me lopen en steekt woef de brug al over. Ze staat blij aan de overkant te kwispelen en vraagt zich af waar ik blijf. OK dan maar, we zijn hier nu toch.

Klik voor groot

Na de brug lopen we over een weiland en zie ik in de verte een huisje. Het is ontzettend mooi hier zo met de bergtoppen met het laagje sneeuw en de groene bomen in de verte. Ook hier erg nat maar het loopt prima. Het weer is helemaal opgeklaard en het is echt geweldig.

klik voor groot

Geen idee waar het piertje is, maar ik wil eigenlijk niet dat woef met die open poot tot haar schouders in het water zakt dus ga ik maar terug. Ergens was het piertje dus maar ik vond het al prachtig zo. Terug naar de hangbrug dan maar!

Woef vindt het geen probleem en loopt rustig twee keer heen en weer omdat ik een kiekje wilde maken.

Klik voor groot

Ik ben verrast dat ik alweer op de terugweg ben en loop genietend weer het stuk door het bos. Het zonnetje schijnt maar op het moment dat ik blij denk dat het gaat meevallen, scheurt de hemel open en vallen enorme hagelstenen uit de lucht. Au dat doet zeer en woef vindt er ook niks aan. Ik zet mijn buff weer op en trek alles zo ver mogelijk over mijn wangen om de hagelstenen weg te houden. Ook de handschoenen gaan weer aan. De rainsleeves had ik onderweg al uitgedaan omdat het zo warm voelde, en die kunnen nu niet meer aan. Ik ben zeiknat en ook woef ziet er verwilderd uit met haar lange haar. Omdat het donker wordt en ik bang ben voor onweer, besluit ik wat sneller te lopen. Alles voelt prima, dus er is geen probleem en ook woef lijkt goed te lopen ondanks haar gewonde pootje.

Ik kan nergens meer foto’s maken en hobbel lekker terug. Uiteindelijk wordt het weer droog zodat we redelijk droog bij de auto aankomen. Ik ben niet ontevreden over de gemiddelde tijd en alles voelt prima.

Op naar de volgende ronde!

klik voor groot

Gegevens:

* afstand: 17,5 km
* temp 6
* pace 7.18 min/km (RWR 2/49)

december 170 km – 2013 totaal 2.010 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 107
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Vandaag net voordat het donker zou worden een kort rondje met woef. Het waaide werkelijk keihard hier en het regende pijpenstelen. Maar aangezien woef toch naar buiten zal moeten, trek ik dan ook mijn renkleren maar aan. Vandaag kwam het jasje voor woef, maar dat was helaas te klein. Die gaat dus weer terug en om er nu van af te zijn bestelde ik een Hurtta coat en van Equafleece weer opnieuw de juiste maat Tankie en coat voor in de auto na het lopen. Die coat voor in de auto zal prima zijn, want die dragen de honden van de fokster ook na de jacht en na lang buiten zijn in de regen. Qua regen gebeuren moet ik het maar even afwachten of er nu iets komt dat geschikt lijkt.

Vandaag dus nog even bloot naar buiten voor woef! Ze had alleen een opvallend dekje even om zodat ik haar zou kunnen zien in de schemer en ze ook niet als hert aangezien kon worden.

Toen ik onderweg was, merkte ik dat ik mijn horloge vergeten was. Stom zeg. Niks aan te doen dan maar niet zien hoe snel of langzaam ik zou lopen. Bij aankomst regende het nog steeds heel erg hard, dus gingen we snel op weg. Ik zette voor de zekerheid een app aan die ik op de telefoon heb staan en hoewel ik geen verbinding heb daar, hoopte ik dat er misschien toch iets opgenomen zou worden van de route. Dat lukte prima, en na de run kon ik weer mooi alles overzetten.

Overigens had ik het onderweg weer ontzettend warm. Zou het de nieuwe Falke pet zijn? Die heb ik afgezet onderweg en dat voelde een stuk beter. De mouwen waren natuurlijk fijn maar ook vrij warm met het jack eroverheen. Ik zal toch eens beter moeten nadenken als ik sneller wil lopen en het niet erg koud is want dit is niks zo.

Het zicht op de besneeuwde bergtoppen was prachtig maar helaas was het te laat al voor een foto.

Geen idee of de run wel of niet goed ging, dat zie ik morgen wel weer, dan zal ik nog een klein rondje hier doen.

Gegevens:

* afstand: 5,5 km
* temp 5

december 153 km – 2013 totaal 1.993 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 91
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Vandaag stond er weer een langer rondje op het programma. Ik had een route uitgezet van ongeveer 28 km. Maar door een beetje valse start in de ochtend was ik vrij laat pas klaar met alles en op weg voor de run. Wel goed voorbereid met de route in de garmin en in de teasi. De rugzak gevuld met water, gelletjes, hoofdlamp, geld en schoentjes voor woef voor het geval dat ze toch iets kapot zou lopen. Ik hoopte maar dat ik de juiste kleding had gekozen voor deze dag die er niet eens zo slecht uit zag. Het was droog maar wederom erg winderig.

Eerst maar eens op weg en na ruim een half uur draaide ik de parkeerplaats op van de smokery waar ik even iets wilde halen, even naar het toilet zou kunnen en zou kunnen vragen of de weg die ik wilde lopen geschikt zou zijn. Lacherig vertelde een andere bezoeker dat het weliswaar erg mooi was maar wel wat op en neer zou lopen. Wist ik veel. Ik had eigenlijk geen idee waar ik zou gaan lopen maar ik had er wel zin in. Een totaal nieuwe route dus kom maar op!

Ik zou kunnen parkeren even verder op de route, dus ik sloeg de weg in naar Inverawe forest. Toch vreemd dat we hier al jaren komen maar nog nooit hebben gekeken wat dit zou zijn!

Toen ik parkeerde kwam er net iemand met zijn hond teruglopen. Helemaal ingepakt en lekker warm aangekleed. Ik waaide bijna weg toen ik uitstapte en was blij dat ik mijn sleeves ook had meegenomen. Die trok ik dan toch maar aan voor de start. Ik was blij verrast bij de aankomst op het parkeer terrein want het zag er al veelbelovend uit!

De wandelaar met de hond wees me ook nog eens het juiste pad op en met de Teasi in de hand ging ik op weg. Het was echt prachtig. Wel wat koud zo met de wind en een verdwaalde regendruppel. Overigens zou het meteen daarna opklaren en verder droog blijven.

Langzaam wandelden we even een stukje omhoog en ik probeerde de Teasi zo ver te krijgen dat de start van de route ook gewoon begon. Daar heb ik altijd een beetje moeite mee, maar dat ligt aan mij en niet aan het ding. Uiteindelijk lukte het ook gewoon en kon ik eindelijk eens lekker om me heen kijken. Wat was het mooi! Ik begon snel met lopen want ik was benieuwd wat ik allemaal te zien zou krijgen. En het probleem begon al snel, want alles was werkelijk prachtig. Op de foto’s komt het allemaal niet zo erg uit maar het is echt schitterend en met iets lichter weer al helemaal. Al snel liet ik de coniferen achter me en werd het water van Loch Etive zichtbaar. Verderop had ik zicht op Ben Cruachan waar de sneeuw helaas net weg was!

Klik voor groot

Loch Etive is dus bijna steeds in beeld net zoals bij de route over Bonawe maar dan nu van veel hoger af en met hele mooie vergezichten. Grappig dat ik vorige week dus aan de andere kant van het meer liep! Dat het zoveel hoger was, heb ik dus gemerkt want aan het einde van de rit stonden er 1200 hoogtemeters op de teller en dat voelde ik ook wel toen ik terug kwam! Het pad liep vervolgens angzaam weer naar beneden met zicht op Ben Starav en Beinn Trilleachan. Ik ging dwars door Allt Criche en zag de river Noe.

Klik voor groot

Bij het eerste wildrooster moest ik woef optillen. Dat vond ze niet echt geweldig dus bij het twedee rooster wankelde ze er al overheen voordat ik er erg in had. Dat ging dus mis want ineens viel ze met haar achterpoten erdoorheen. Logisch, want dit was een vervelend rooster met hele brede tussenstukken. Alle andere roosters heb ik haar dus weer getild behalve bij de overgangen waar het hekje toevallig open kon of ze er op een andere manier langskon.

Ik schoot aanvankelijk niet zo op omdat het zo ontzettend mooi was. Om elke hoek een ander vergezicht, echt zoals je je het land voorstelt met bergen, een meer en vergezichten met een slingerende weg. Ik had toen al wel kunnen bedenken hoe zwaar de terugweg zou worden, omdat de weg dan weer lekker omhoog zou lopen.

Het stuk open vlakte was enorm winderig maar ook bijzonder. Ik dieselde vrolijk door en kwam uiteindelijk bij een riviertje dat ik over kon steken. Daarna sloeg het pad rechtsaf langs het water. Een heel ander terrein en ineens zag ik allemaal herten rennen. Prachtig!

Omdat Garmin steeds riep dat ik off course was, wat niet zo was, zette ik de navigatie maar uit en keek ik af en toe op de teasi. Niet zozeer vanwege de weg, maar wel om te zien hoe laat ik bij het eindpunt zou zijn. De terugweg zou wel sneller gaan (dacht ik toen nog), omdat ik heel wat foto’s had gemaakt op de heenweg). Handig is het wel dat je kunt zien wat de aankomst tijd is, omdat je nu eenmaal rekening met houden met het licht. Om 4 uur zou het aardedonker zijn en ondanks de meegebrachte hoofdlamp zou dat niet ideaal zijn.

Uiteindelijk kwam ik toch bij het keerpunt aan dat ik ook had uitgezet en keerde ik om. Ik scharrelde lekker terug en het ging redelijk goed. Totdat in een split second ineens iets groots roods op me af kwam. Ik schrok me te pletter en zwaaide wild met mijn armen om te waarschuwen voor de hond. Een auto reed me bijna ondersteboven op het pad. Ik heb geen idee wie meer schrok, ik of de bestuurder. Hij stopte en we maakten een praatje. Hij reed met zijn terreinwagen op weg naar huis (!) en verwachtte dus helemaal niemand daar. je moet je ook een soort breed karrenpad voorstellen waar dus echt niemand rijdt. Hij verwachtte niemand en ik ook niet echt, en bovendien kon ik door de harde wind ook bijna niets horen. Het was maar goed dat woef toevallig achter me liep, want het was niet goed afgelopen denk ik. We namen afscheid en vervolgden ieder weer onze eigen weg. Ik was vanaf dat moment er wel op bedacht dat er dus toch een verdwaalde auto zou kunnen rijden en dat liep niet prettig vanwege de wind. Woef loopt op de terugweg nu eenmaal graag voor me uit. Maar hoewel ik op 2 punten nog een auto ben tegengekomen, ging dat beide keren anders en zonder enig probleem. Op de terugweg loop ik keurig de RWR ratio van 2/45 en ik zie het gemiddelde steeds verder verbeteren. Bizar dat je zo makkelijk kunt lopen. Helaas zal ik uiteindelijk de fraaie 7.30 min/km op trainingstempo weer zien teruglopen naar 7.52 min/km dor het laatste stumperen de hellingen op maar dat kan ook nauwelijks anders want die kon ik nauwelijks op wandelen! Maar ik ben dus niet ontevreden. Volgend weekend een normale route door de glen waar ik gewoon door zal kunnen lopen. Ben benieuwd.

Ik had het wel zwaar op de terugweg. De wind stond op sommige punten keihard tegen en het klimmen eiste ook z’n tol. Soms liep het zo steil omhoog dat ik nauwelijks ertegenop kon wandelen. Woef had nergens last van maar keek me af en toe verwijtend aan of ik niet wist dat het al lang 12 uur was geweest (haar etenstijd). Da blijft lastig, want ik had haar wat gegeven voor vertrek maar misschien rammelde ze wel echt van de honger. Maar open en eten gaat bij honden niet (altijd) goed in verband met het risico op een maagdraaiing. Ik was speciaal teruggegaan bij vertrek om eten te halen voor als we weer bij de auto zouden komen dus ze zou nog even moeten wachten! Een slokje water kon ze wel krijgen uit mijn rugzak.

Klik voor groot

Verder en verder liepen we. Weer een hert vlak voor mijn neus dus dat was weer genieten natuurlijk! En nog steeds was het droog weer en ondanks dat de wind wel erg krachtig was, liep het prima. Het enige probleem waren de heuveltjes met de losse stenen. Soms had ik het gevoel dat ik een stap vooruit deed en twee achteruit. Er was een piepklein stukje met glad asfalt en dat was wel lekker om even op te lopen. Op dat moment merk je dat die stenen toch lastiger zijn omdat je niet aleen goed op moet letten maar ook je voeten beter op moet tillen om niet onderuit te gaan.

Klik voor groot

Op de terugweg maakte ik natuurlijk bijna geen foto’s meer. Alleen op een heel mooi punt nog snel een kiekje en aan het einde even toen ik achter me keek. Woef ging er maar bij liggen. Die dacht dat we nooit meer thuis zouden komen natuurlijk. Onderstaande foto’s zijn deels van de heenweg en deels van de terugweg.

Toen de teasi aangaf dat het nog 3 kilometer was, keek ik verrast op. Was ik er nog niet? Ik was niet zozeer moe maar de tijd tikte weg en het voelde wel als ‘afzien’ door het klimmen en door de wind. Natuurlijk was het steeds even stilstaan op de heenweg voor een foto ook niet echt fijn voor de beentjes. Ik besloot dus even achter mijn rug te graaien naar de hoofdlamp. Die had ik dan maar vast in mijn zak voor straks.

Maar ineens zie ik in de diepte iets glinsteren. De auto! Het allerlaatste stukje zal lekker naar beneden lopen. Ik ben er bijna en notabene nog voordat het donker is geworden. Pffff ik ben best blij. Het was prachtig, en ik zou het misschien wel weer doen maar vor nu zit het er lekker even op.

Ik kom bij de auto nog een wandelaar tegen die een Labrador uitlaat. Wef gaat meteen opscheppen hoe ver zij we gelopen heeft. Die arme Labrador pocht nog wat dat ze ook een uurtje mocht wandelen. Woef grinikt wat en zegt ‘stakker’. Die is alweer klaar voor een volgend avontuur!

Gegevens:

* afstand: 28 km
* temp 6
* pace 7.52 min/km

december 146 km – 2013 totaal 1.988 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 85
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Vandaag het korte rondje door de Sandpit. Vannacht is hier een enorme storm geweest die zelfs de dakkoffer tientallen meters heeft opgetild en langs de weg heeft gesmeten. Gelukkig niet tegen de auto en verder ook geen schade aan de koffer zelf. Maar het was wel een verrassing. Bovendien hagelt het steeds en startte ik zelfs met sneeuw. Toen ik naar het bos reed, was het bar en boos maar aangezien de hond toch uit moet, is er geen enkel excuus om niet te gaan lopen (behalve als het zou bliksemen). Maar toen we eventjes onderweg waren, werd het helemaal droog en was het eigenlijk prima. Ik had het zelfs veel te warm. Ik heb geen idee hoe dat nou komt, maar ik was totaal oververhit onderweg en de gemiddelde HF van 156 laat dat ook wel zien. Zo voelde het ook. Ik vind de Salomon rugzak erg fijn zitten qua pasvorm, maar het geval is wel ongelooflijk warm op je rug. Dat werkt niet mee. Of het Falke petje ook warmer is dan mijn andere pet weet ik niet. Helaas heb ik die dus niet bij me.

Maar goed, gelukkig was het aar een kort rondje en door mijn haperende thermostaat en bijbehorende te hoge hartslag die te dicht op d ‘gevarenzone’ bleef steken, leek de snelheid ook nergens naar. Ik vond alles wat maar een beetje op een stijging leek bij het tweede deel tijdens het dalen zelfs zwaar aanvoelen.

Maar het rondje zit er in ieder geval ook weer op. Nu bedenken waar ik de lange ronde van het weekend ga doen. Ik denk dat ik start in Taynuilt, door de hele Glen loop met de hond en dan over de weg zonder hond weer terugloop naar Taynuilt. Ik moet even uitrekenen hoeveel dat is, misschien is het net te ver.

Morgen nog een rustiger rondje met wat versnellingen, waarschijnlijk door Bonawe.

Gegevens:

* afstand: 6 km
* temp 3
* pace lap 6.03 min/km (25 dec 2012 op 6.14 min/km blijkbaar – zomer 2013 5.43 min/km)
* HF gem 156

december 118 km – 2013 totaal 1.960 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 57
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113

Gisteren niet gelopen omdat we op hertenjacht zijn geweest. Het was droog en een beetje zonnig en aangezien de voorspellingen lousy zijn, besloten we eerst maar naar de herten te gaan zoeken!

Vandaag wilde ik een rondje van 5 km door de Sandpit lopen en dan verlengen met een extra lusje tot 12 km.
Even inlopen en na 400 meter begonnen met het rondje. Da zou aardig op en neer lopen wist ik van de vorige keer en ik wilde mijn vorige trainingstijd van 5.45 min/km verbeteren. Vol goede zin dus op pad. Ik had het wel meteen vreselijk warm maar eerst maar even het rondje afmaken.

Klik voor groot

Bij de splitsing rechtsaf en…. verkeerd! Ik wist het meteen maar besluit toch door te lopen want het ziet er fraai uit. Ik had alleen geen flauw idee waar ik uit zou komen. Helaas dus niet hetzelfde rondje meer als de vorige keer dus dat dan maar morgen doen.

Klik voor groot

Uiteindelijk kom ik onderaan bij de weg weer uit. Grappig, daar reed ik dus net en gelukkig weet ik dus dat ik rechtsaf moet slaan en straks weer bij de Sealife Centre uit zal komen waar ik een fietspad op kan. Maar over de weg is vervelend met de hond en ik ren als aangeschoten wild me te pletter om zo snel mogelijk weg te zijn.

Dat lukt aardig en de eerste 5 km zit erop ls ik de weg weer over ga steken richting het bos. Nu dus even terug en richting Barcaldine forest dan maar want ik had bedoeld om het rondje Sandpit te lopen, dan terug naar Sea Life Center en weer terug naar de parkeerplaats Nu moet ik dus nog even wat kilometers goed maken. Op naar het andere bos.

Daar aangekomen zie ik dat alle trails zijn afgesloten vanwege de omgevallen bomen. Ik kan alleen een sukkelig rondje doen en dat doen we dan maar. Het water klinkt wel rustgevend.

Klik voor groot

Daarna weer terug naar de weg en langzamerhand begin ik het op en neer lopen wel te voelen. De nieuwe thermo 2XU is heerlijk maar geeft veel te weinig compressie. Eigenlijk een beetje zoals de zomerbroek.

Ik ben blij dat het rondje er bijna op zit en langzaam sukkelen we de heuvel op richting de parkeerplaats.

Klik voor groot

Na 12 km zijn we moe maar voldaan. Het was de hele weg droog dus dat was wer een meevaller. Pas als ik thuis ben gaat het regenen en trekt de wind ook weer aan. Op naar het volgende rondje.

Gegevens:

* afstand: 12 km
* temp 11
* pace lap 1 5.57 min/km

december 112 km – 2013 totaal 1.954 km

hoka bondi b – 325 km
hoka bondi b – 51
minimus MT – 303 km
pure flow – 201 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 70 km
merrel bare access – 113