**25.01.2013 – night snow run – 6 km**
Vanavond heb ik eerst gezwommen. Rustig wat oefeningen gedaan, beetje gedobberd. Niet echt baantjes getrokken deze keer, want tot nu toe zwom ik iedere avond al 1000 of 2000 meter en dat begint langzaam toch zijn tol te eisen. Deze keer dus echt alleen oefeningen gedaan. Er was niemand in het zwembad, omdat Vrouw Holle de hele dag al een beetje aan het kloppen was. Het was dus al redelijk wit. Rond 21.30 ga ik met woef wandelen voor de laatste ronde, ik heb zin om vroeg naar bed te gaan.
En als ik buiten kom, stap ik zo in een magic world. Er ligt ineens echt een dik pak verse sneeuw. Nergens zie je stappen, alleen sporen van dieren. Het sneeuwt nog steeds zachtjes en dat kan je horen! Mijn voetstappen knisperen in de sneeuw en ik wandel door de velden waar ik anders niet kan komen door de modder en de rommel. Ik zie ineens twee vosjes als ik mijn hoofdlamp uitdoe. Ik hoor een uil. Woef ruikt en hoort kennelijk muisjes die onder de sneeuw aan het rommelen zijn. Met haar neus diep in de sneeuw gedrukt staat ze te turen en beweegt haar staart wild heen en weer. Ik besluit even naar de weg te lopen waar ik al zo lang niet op kan vanwege het weer. Het is geweldig! Plotseling bekruipt me een maf idee: zal ik nog even gaan hardlopen? Yaktrax aan en even een stukje verder kijken?
Als ik bij het huisje kom, is het 22.30. Blijkbaar was ik ruim een uur buiten en heb ik dat niet eens in de gaten gehad. Ik zet mijn bad aan en begin te dubben. Nog even naar buiten? Rondje hardlopen? Zal ik? Zal ik niet? Wel een beetje gek misschien? Het is zo licht buiten, zo geweldig, dat maak ik vast niet meer mee en bovendien zal het morgen snel opwarmen en is alles weg en krijg je dooi rommel.
In het kader van carpe diem valt ineens het kwartje. Ik zet mijn bad uit, ruk mijn kleren uit en kleed me om. Pak mijn oude Pure Flows die ik speciaal hiervoor heb meegenomen en doe de Yaktrax eromheen. Dat zit prima. Woef kijkt verbaasd op als ik binnen kom in ren kleding maar is alweer klaar voor een rondje. Nieuwe batterijen in de hoofdlamp en ik ben klaar om te gaan. Mijn vriend weet dat ik ga lopen en is zo lief om op te blijven tot ik terug ben, zodat ik hem kan bellen als ik weer veilig thuis ben.
En zo ga ik om uiteindelijk inderdaad op pad voor een ‘night snow run’.
Het pak sneeuw kraakt en knispert onder de Yaktrax als ik naar buiten stap. Wat jammer dat ik nou niet kan vastleggen op een foto hoe dit is en wat ik zie. Ik kiek met flits, wat een donker plaatje met oplichtende vallende sneeuw oplevert. Wat hebben we toch een geweldige ogen dat we dit allemaal wel kunnen zien. Het is namelijk heel licht en met de Petzl op mijn hoofd op volle sterkte zie ik al helemaal de hele wereld alsof het dag is.
Al snel zijn we op pad. Knisper knisper. Ik sla eerst rechtsaf maar daar kan ik niet verder. De wegen staan hier blank en zelfs dit pak sneeuw kan het op die plek niet verbergen. Dan maar de kant op waar ik net gewandeld heb. Het voelt goed, loopt best zwaar maar is wel gaaf. Ik zie alleen mijn eigen sporen aan de rechterkant van de weg, waar ik net gelopen heb. Verder geen voetstappen, want er liep natuurlijk nog niemand, alleen dieren want er zijn wel volop sporen te zien. Verder en verder gaan we. Linksaf nog even een stukje. Op een gegeven moment loop ik ook daar vast, dus keer ik om en maak een afslag richting de boerderij. Ik ga maar niet over het erf rennen, dus keer ik weer om. Het is volop genieten. Een vreemd soort stilte waarbij je echt de sneeuw hoort vallen. Heel vreemd. Ik heb geen muts op, want het voelt helemaal niet koud. Ik kan dus alles horen wat er om me heen gebeurt. De schapen ritselen in het veld en als er ineens ergens een dier wegschiet en tegen een heg aankomt schrik ik me wild. Er is niemand het is doodstil. Het zal wel een raar gezicht zijn, zo’n bewegend lampje dat boven de heg uitkomt. Ik voel me echter geen idioot, maar ik voel me blij en licht. Iemand die niet loopt, begrijpt hier natuurlijk helemaal niets van. Welke gek gaat er nou in het donker op een pak sneeuw hollen?
Ik sla nog even een andere richting op, richting de zee. Ik kan wel uren doorlopen op deze manier maar dat is niet verstandig en ik ga dus niet de duinen in maar keer terug om na bijna 6 kilometer weer bij het huis uit te komen. Het is op slag van middernacht. Ik ben er helemaal vol van. Geweldig. Snel ging het niet, maar dat is totaal onbelangrijk bij een echte fun run en ik moest ook een paar keer even klunen bij plassen die nog niet bedekt waren, maar het voelt wel goed. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan en ik denk dat het ook niet meer snel zal gebeuren.
Als ik binnen nog even aan het uitwasemen ben, zie ik een auto langzaam kruipen over het weggetje waar ik net gelopen heb. Wat ben ik een bofferd, want nu zou het hele effect weg zijn van het maagdelijk witte pak sneeuw waar ik over gelopen heb.
Ik droog woef lekker nog een keer warm en stap in het bad dat al half vol was. Lekker even in het warme water, maar koud ben ik niet. op naar de volgende ronde! Ik weet weer helemaal waarom ik lopen ook alweer zo leuk vond en waarom ik het zo graag wil doen.
Gegevens:
* totaal 5,8 km
* temp 0 – sneeuwval en verse sneeuw
jan 159 km – 2013 totaal 159 km
kinvara 3 – 369 km
minimus – 112 km
pure flow – 151 km
