Vandaag wilde ik per se een wat langer rondje hobbelen. Dat zou betekenen dat ik dwars door het water bij Monkshouse moest lopen, maar vooruit dan maar. Ik zou tot 11.30 over het strand kunnen, en dus vertrokken waf en ik in de ochtend voor ons runnetje. Eindelijk was de wind gaan liggen dus dat was een verademing (letterlijk).

Eerst even de zacht geworden wortels die voor een juice bedoeld waren aan de duinpaardjes voeren. Inmiddels kennen ze me al en komen ze al bijna aanrennen als ik aan kom rijden als ze niet te ver weg staan.

klik voor groot

Daarna even rustig opwarmen en eerst even richting Seahouses lopen over het strand. Het water is nog redelijk ver weg maar komt wel alweer richting de duinrand. Maar ik kan ver richting Seahouses over het strand hobbelen en daar maak ik snel nog even een plaatje

klik voor groot

Daarna op weg. Ik weet al dat ik door het water zal moeten waden bij Monkshouse. En dat valt niet mee, want er staat een enorme stroming zie en hoor ik. Gek, van zo’n klein stroompje maar ik loop toch eerst even het hele strand op en neer langs het water om te zien waar ik er doorheen zal gaan en uiteindelijk kies ik voor de overgang over de keitjes aan de duinrand kant. Het water komt tot iets boven mijn enkels, en ik voel de schoenen vol lopen. Maar… als ik uit het water stap, voel ik de schoenen ook weer leeglopen en dat is het voordeel van de MT10, ze zijn ook zo weer ‘leeg’. Natuurlijk voelt het even vreemd en vooral erg koud maar zodra ik weer op gang kom, voelen mijn voeten alweer aardig warm.

Ik hobbel verder en kijk om me heen. Aardig wat vogeltjes. Ineens ontwaar ik twee Flatcoated retrievers. Die zijn natuurlijk van de bejaarde dame die me in het zwembad ook vaak in de weg zwemt. Zij staat bij de duinrand en de honden rennen vrolijk met me mee. Verder en verder en vaag hoor ik een schril fluitje, iets wat de honden niet schijnen te horen. Ik besluit dan maar een rondje te maken en met de drie honden weer om te keren richting de dame met het fluitje om de honden weer af te leveren. Geen enkele reactie, ze deed alleen de honden aan de lijn en zei niet iets wat ook maar leek op ‘dank je wel’. Samen met mijn eigen wel getrainde wafje vervolg ik weer mijn weg richting het Castle. Ik kan nog redelijk langs de rotsen maar weet al dat het op de terugweg misschien niet meer kan. Nou ja, schoenen en voeten zijn toch al nat!

Aan het einde bij het kasteel keren we weer om. Ik schat dat ik met dit getijde ongeveer 11,5 km totaal zou moeten kunnen lopen over het stuk strand dat er nog is en dat lijkt ook te kloppen uiteindelijk.

Ik kan ook op de terugweg nog redelijk goed over de rotsen maar bij Monkshouse valt woef bijna voorover in het water en komt tot haar buik in het water te staan. Ik ben verrast dat het op die plek zo diep is en zoek weer een plek om doorheen te kunnen waden. Ik vind het wel grappig eigenlijk en het doet me niks.

Als ik terugkom bij Seahouses, zie ik dat ik lang zo ver niet meer kan doorlopen richting Seahouses en we hobbelen rustig door naar de duinopgang. Op naar de volgende run.

Gegevens:

* totaal 11,4 km
* temp 0
* HR average 135

jan 153 km – 2013 totaal 153 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 112 km
pure flow – 151 km