Voor deze keer weer op pad voor een avontuur (hoopte ik) nadat de vorige ronde een beetje de soep in was gedraaid door het enge bos. Ik had in het boekje van de Southern Upland way twee circular routes gevonden die allebei zouden starten vanaf de parkerplaats in Abbey St Bathans. Ik zou eventueel daar vandaan naar Cockburnspath kunnen lopen, of de andere kant op richting Longformacus, zoals de route eigenlijk loopt maar gezien de eerdere ervaringen leek het me beter om twee routes aan elkaar vast te knopen met de auto als middelpunt. Zo gezegd zo gedaan en ik had de routes al snel uitgezet en in mijn navigatie gezet. En je verwacht eigenlijk dat een route die ook in een boekje staat, wel een beetje makkelijk te vinden zou zijn (nee dus).

Omdat het vandaag ontzettend warm was en vrijwel onbewolkt kon ik niet al te vroeg starten. Mijn leuke idee om rond 12 uur te vertrekken, de eerste ronde te doen, wat te drinken bij het restaurantje in het bos en verder te gaan, mislukte dus daarom totaal en pas tegen het einde van de middag konden we dan eindelijk op pad. Ingesmeerd met SPF 50 en volop water mee, gingen we naar de start plaats die vrij makkelijk te vinden was gelukkig.

klik voor groot

Het kost even moeite om de teasi aan te krijgen, maar gelukkig heb ik nog een navigatie apparaat en al snel zijn we op de juiste weg. Eerst een stukje over de weg. Helaas wat drukker dan ik zou willen en erg smal. Maar al snel kunnen we naar links afbuigen en zijn we in een mooi gebied.

klik voor groot

Maar het is wel erg warm, we lopen in de volle zon en er is nergens schaduw te bekennen. Woef is altijd een beetje opgewonden aan het begin van een loop en rent keihard heen en weer op zoek naar leuke beestjes in het veld. Dat is niet de bedoeling, want zo wordt het niks met haar in de warmte!

klik voor groot

Het pad is eigenlijk niet meer dan wat platgelopen gras maar het gaat wel en al snel komen we het bordje tegen met de keuze uit linksaf richting Edin’s Hall Broch en rechtsaf naar Cockburn Law. Dat is een ‘echte’ heuvel en eigenlijk weet ik niet eens wat ik daar zal zien maar vooruit maar. Met dit mooie weer is het vast leuk. Alleen zijn overal vliegen en dat is echt vervelend.

Maar hoewel ik erg mijn best doe en inmiddels eindelijk ook de teasi aan heb… ik zie werkelijk geen pad. Het begin wel, en daar loop ik ook keurig op het lijntje van mijn uitgezette route maar al snel ben ik er duidelijk vanaf. Het probleem is dat ik totaal niet weet welke richting ik eigenlijk op zou moeten om bij die top te komen en met mijn richting gevoel wil ik ook niet lukraak ergens heen lopen. He is ontzettend steil, knoert warm en erg lastig. Maar ik geef niet op. Die rottige summit zal ik halen. Waar is dat pad en waar is de top. Ik loop en loop en verbruik aardig wat batterij van de navigatie(s) die allebei met vol scherm me de weg wijzen. Ik struin door plantjes en distels. Mijn benen kriebelen. Is dit leuk? Gelukkig is het prachtig weer. Maar waar is die top nou. Ik hijg. Woef hijgt. Woef gaat liggen zodra ik even stil sta om op de navigatie te kijken. Van rennen is totaal geen sprake, ik kom wandelend al nauwelijks vooruit. De tijd kruipt, ik kruip. Maar ik kom wel hoger en hoger dus er zit schot in. Woef hijgt en ligt voor lijk. Ik besprenkel haar kopje met water en geef haar wat water. Dat verkoelt wel wat geloof ik. Had ze zich maar niet zo aan moeten stellen in het begin met al dat rennen. Dat doe ik toch ook niet.

klik voor groot

Ik vloek tegen de schapen die zo makkelijk voor me weg springen. Waar is die top nou.

Maar dan blijk ik eindelijk in de buurt te komen van dat tekentje op mijn navigatie. Hier ergens om de hoek. Geen idee maar dan is eindelijk het teken daar. Iedereen in de UK weet dat zo’n wit dingetje een summit aangeeft en ik ben er. Mooi is het wel en zeker met dit weer!

klik voor groot

Ik plof naast woefje die even uithijgt en geniet van het uitzicht. Ik probeer een selfie te maken maar daar kan ik niks van. Dan maar een foto van woef.

klik voor groot

Samen puffen we even uit. Het is erg mooi en doodstil natuurlijk. Ik probeer te ontdekken of ik van bovenaf Edin’s Hall Broch kan zien maar dat kan ik niet ontdekken. Wel misschien als je weet waar je moet kijken.

Uiteindelijk vind ik het tijd om verder te gaan want de tijd tikt door en het is eigenlijk ook te warm zo op die top hoewel er een licht briesje waait wat ons een beetje verkoeling geeft. Zodra ik opsta weet ik al dat het liggen op het gras niet zo handig was want mijn armen jeuken als een gek door de grasjes en de bloemetjes. Ook mijn benen jeuken door de distels en de plantjes waar ik doorheen gelopen ben. Maar niet aanstellen, achteraf is dit allemaal erg leuk.

Maar zo moeilijk als de weg naar boven was, zo moeilijk is het ook weer naar beneden. Ik kan ergens heel steil naar beneden kletteren waar de schapen blijkbaar kunnen lopen en een soort pad hebben gemaakt maar dat ga ik dus even niet doen. Ik zie al lang niet meer waar ik vandaan ben gekomen omdat er geen pad is, dus ik draai wat in de rondte en kijk op mijn navigatie waar ik ongeveer heen moet. Zonder navigatie zou ik dus echt gewoon aan de verkeerde kant de berg aflopen ben ik bang.

klik voor groot

Maar ondanks mijn euh scheldpartijen, komen we toch weer gewoon uit bij het bordje met de keuze uit klimmen of naar Edin’s Hall broch. Niet slecht voor een beginner. Ik kijk op de klok. Ah we zijn al ruim anderhalf uur onderweg. Volgens mij voor de eerste 2 kilometer dus dat schiet lekker op! Ga ik de volle afstand dan wel halen? Eerst maar eens verder naar de Broch want dat moet iets bijzonders zijn.

Dat is heel makkelijk want na twee keer power liften met woef over een hekje staan we er al

klik voor groot

Natuurlijk moet ik ook hier even uitgebreid rondkijken en alles ontdekken. Het is wel bizar dat dit er nog is. Het is een overblijfsel uit de Iron Age en er zijn er niet veel meer in Schotland. Daar sta ik dus gewoon even naar te kijken hier! De diameter is 27 meter en dat is echt enorm groot. Lastig op een foto te vangen maar als je kijkt naar de foto boven, zie je ergens nog heel klein woeffie in het gras liggen. Even als vergelijk met het enorme bouwsel!

Nadat ik rondgekeken heb en foto’s gemaakt heb, gaan we weer verder. Ik schiet echt enorm op!

Het pad is nu gelukkig redelijk goed te vinden, zij het wat inder goed beloopbaar. Maar ik krijg al ervaring met dit soort paden hoewel poles op sommige stukken welkom zouden zijn denk ik.

Dan ineens een muur. Voor wandelaars zijn er enkele treetjes waarmee je over de muur kunt komen, maar woef wil helemaal niet over de treetjes. Ik help haar dus zo goed en zo kwaad als het gaat op de treetjes en zeg haar dat ze op de muur moet blijven zitten. Ik gebruik zelf nu de treetjes en wurm me om haar heen om aan de andere kant weer naar beneden te gaan en haar te helpen. Vreemd genoeg blijft madam keurig zitten op die hoge muur. Kennelijk begint ze het toch al te leren en ze laat zich ook elke keer weer makkelijker ergens overeen tillen (ondanks dat ik haar twee weken geleden per ongeluk liet vallen). Ik maak even snel een foto die mislukt vanwege het tegenlicht maar dit is zo’n mooi moment, dat moet ik even vastleggen.

klik voor groot

Ik help haar vervolgens snel weer van de muur af te komen en we gaan weer verder. Ik kom langs een bord die de weg naar de Broch aangeeft vanaf de andere kant. ‘Rough’ staat erop. Ja dat heb ik ook gemerkt ja.

klik voor groot

Maar verder verloopt de weg eigenlijk zonder gekke dingen en we komen toch wel ergens ondanks dat het lang heeft geduurd allemaal.

Over een hangbrug hoog boven het kolkende water

klik voor groot

En daarna even terug naar het Ford om woef weer af te laten koelen.

klik voor groot

Daarna weer in de warme zon een stukje verder…..

klik voor groot

Totdat we bijna bij het begin van de route zijn en ineens voor een heel breed water staan. Moet ik hier oversteken? Ik ben er toe in staat want ik ben warm en weet waar ik heen moet… Maar had ik niet iets gelezen over een brug?

klik voor groot

Als ik op de kaart kijk, dan zie ik dat ik te ver ben gelopen. Even terug, afslaan en dan kom ik bij de brug. Zo gezegd zo gedaan maar natuurlijk word ik onaangenaam verrast met een fel klimmetje op weg naar die rot brug. Was ik nou maar gewoon dwars door het water gegaan!

Maar ook dit komt weer goed en al snel lopen we over het bruggetje met mooi uitzicht over het water

klik voor groot

Er staat 13 kilometer op de teller en we hebben er eeuwen over gedaan. Kan ik nog die tweede lus doen? Ik ben best moe, maar eigenlijk ben ik wel benieuwd en we hebben nog even tijd. Kijkend op de kaart zou deze route wat beter moeten zijn en is het laatste stuk deel van de Southern Upland way en dat zou logischerwijs toch een echt pad moeten zijn zonder zoeken. Het hoogteprofiel is ook niet schokkend, het laatste stuk zou bergje af moeten gaan. Vooruit dus maar!

We lopen eerst richting Abby St Bathans en ik zie al een pad linksaf de velden in opdoemen…. O jee…. daar is dus het heuveltje op gedeelte al.

klik voor groot

Maar gelukkig gaat dat ook weer omlaag. Ik kom tot de ontdekking dat ik weliswaar water heb gedronken bij de auto maar vergat de softflasks bij te vullen die ik voor nood bij me heb en voor woef eventueel. Als ik langs drie huisjes kom, vraa ik aan iemand of ze mijn flesjes wil bijvullen. Dat doet ze en direct komt er ook een grote bak voor de hond met fris water. Maar woef kreeg al zo vaak de gelegenheid om te drinken, en ook bij de auto hoefde ze niks, dat ze alleen bij kijkt en niks drinkt. Ik bedank de mensen voor de goede zorgen en ga weer verder op pad.

Dan kom ik bij een hek met een bordje van de route. Kennelijk niet gebruikt want de brandnetels staan kniehoog. Geen doorkomen aan, maar misschien moet je gewoon over het veld?

Ik loop het veld op en zie… grote zwarte koeien met kalfjes. O ja leuk. Aan de rechterkant door het veld stuit ik volgens mij op een stier. Voordeel is wel dat ik aan die kant makkelijk over een hek kan stappen als ze eng gaan doen. Aan de andere kant is het hoger. Linksom dan maar? Ik doe een poging maar moeder koe kijkt me boos aan. Euh…. OK dan niet. Ik twijfel. Het is niet erg ver door dat veld. Ik loop om maar kom uiteindelijk weer gewoon in het veld terecht. Ik ren niet maar wandel met gestage pas langs het hek, ondertussen loerend of de koeien iets doen. Ze kijken. Ze bewegen. Aan het einde is een hek, daar kan ik er weer uit en volgens mij kom ik dan weer op het pad. Ik nader het hek, waar een groepje koeien staat. Snel het hek open… hondje erdoorheen en ik ook. Boe! De koeien hebben het nakijken.

klik voor groot

Maar helaas blijkt dat niet het goeie hek. Ik zal over moeten steken denk ik, naar het andere hek en daar eens kijken. Ik doe het hek weer open en steek over. Dat valt mee en ik probeer de kalfjes weg te jagen die voor het hek staan. Hek open… er doorheen en hek dicht. Zo… geregeld!

Het weiland is goed, daar kan ik lekker door en ik zie dat ik op de juiste weg weer zit. Door een ander hekje en…..Huh? Dat is toch niet de weg hoop ik?

klik voor groot

Ik tover de navigatie weer tevoorschijn, loop even terug en zie dat ik nu zelf verkeerd liep in de snelheid. Even terug en ik ben weer op het juiste pad. Wel lastig dit soort dingen en het kost een heleboel tijd.

Maar nu gaat het verder goed. Het is mooi en rustig en het loopt redelik goed. Ik ben al bijna bij het keerpunt waar ik over Ellemford Bridge zal steken. Op onderstaande foto is de brug in de verte te zien.

klik voor groot

Daarna sla ik linksaf het bos in en weet ik dat ik na een tijdje op de Southern Upland Way zal komen. Vanaf daar dus geen gedoe meer met routes en paden maar even lekker lopen.

klik voor groot

Het gaat nog even op en neer maar uiteindelijk kan ik afdalen en loopt het niet meer zo moeizaam allemaal. De zon is weg want het is inmiddels al best laat geworden. Ik kan nu even voortmaken en roep opgewekt tegen woef dat we dat toch maar goed doen zo samen. Ik vind haar erg knap. Ze kreeg op rare momenten eten vandaag en eigenlijk sloegen we haar namiddag maaltijd over (ook al kreeg ze die rond 2 uur). Het lijkt alsof ze er nog steeds wel lol in heeft ook al zijn we al lang onderweg.

Het laatste stukje. Van mij mag het nou ook wel klaar zijn eigenlijk. We hebben bijna 24 km gelopen. Dat is niet ver maar op dit soort routes is het ongeveer een marathon.

Nog even een bruggetje over, door een bos en dan komen we weer bij de Ford bij de start.

klik voor groot

Daar koelt woef nog even af en ik was haar buik en pootjes.

klik voor groot

Het laatste stuk door het bos waar het bergje af ging was vrij modderig. Moe maar voldaan komen we weer bij de auto. Daar wil woef maar 1 ding: eten en dat doet ze gretig. Ik heb niks, moet dus nog even wachten.

Op naar ons volgende avontuur, hoewel het heel goed zou kunnen dat dit het laatste ‘avontuur’ zal zijn geweest. Dit soort dingen is echt dood vermoeiend. Een rondje over de weg hier is prima te doen maar dit is toch andere koek. Maar we hebben het maar mooi gedaan en klokten weer bijna 24 km op de teller wat het maandtotaal alweer op 200 brengt.

video:

Gegevens:

* 23,5 km
* 22 graden

rondje in google earth openen

juni 200 km – 2014 totaal 1.380 km

rapa nui – 45 km
hoka bondi b – 434 km
hoka stinson tarmac – 460 km
hoka stinson trail – 555 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 256 km