Gisteren was ik jarig en had ik ook een rustdagje dus dat kwam goed uit. Ik mijmerde wat en dacht eraan dat het alweer 19 jaar geleden is dat ik een hartstilstand kreeg. Best een gek idee. Sport en al helemaal (hard)lopen was iets dat totaal buiten mijn bereik lag. Ik wilde het wel, want ik keek altijd met bewondering en ‘afgunst’ naar mensen die schijnbaar makkelijk langs de weg liepen ze joggen. Dat wilde ik ook wel! Maar als kind kon ik er al niets van. Tijdens sportles op school glipte ik altijd door de heg om de helft van het rondje om het voetbal veld af te snijden dat we zogenaamd makkelijk hardlopend zouden moeten kunnen doen. Nou echt niet. Tennissen kon ik wel overigens, maar lopen dan weer niet. Ik moest het vooral hebben van mijn keiharde slagen en dat was het. Voor mij dus geen herinneringen aan een jeugd vol ren spelletjes of sprintjes. In tegendeel. Dat kwam ook misschien door de problemen met mijn longen en door het destijds nog niet ontdekte hartprobleem. Ik weet het niet, het enige dat ik weet is dat ik echt geen sportieveling was. Maar zie nu….. al experimenterend en met het idee van het lichaam als maakbare machine kom ik toch een heel eind. En ben ik ook een heel eind gekomen als je bedenkt dat er totaal geen enkel talent aanwezig is of ook maar een greintje ‘ren ervaring’. Het grote voordeel is natuurlijk dat ik inmiddels best aardig wat weet. Niet alleen over hardlopen, maar ook over fysiologie, anatomie en voeding. Combineer al die dingen en je komt een heel eind. En dat is leuk. Ik ga er gewoon gemakshalve even van uit dat ik nog jaren vooruit kan (je moet tenslotte uitgaan van het positieve) en dat ik dus alle tijd heb om te experimenteren en verschillende dingen uit te proberen. Want alles kost tijd. Ik zie het alleen al aan de hond: toch een machine gemaakt om te lopen. Ook zij heeft en had simpelweg tijd nodig (jaren) om te wennen aan deze (relatief) hoge belasting. En ook zij heeft dagen dat het beter gaat en slechter gaat. Vandaag was zo’n dag dat het bij haar niet zo lekker liep en bij mij juist wel. Dat is lastig maar zij gaat voor. Het enige dat ze namelijk kan doen is inhouden en kijken met een bepaalde blik.

Het was een rare ochtend want het was redelijk zonnig toen ik vertrok en warmer dan gepland. Niet voor mezelf, maar voor woef. Ik startte met de warming up en had wel een idee wat ik wilde trainen vandaag. Maar dat laat ik deels ook even afhangen van het lijf. Niks geen strak schema, je traint immers beter als het gewoon goed loopt en doorduwen als je moe bent heeft helemaal geen zin. Maar de warming up ging al prima en al snel waren we op weg. Een continu rondje binnen MAF. Eerst maar eens 5 km en dat was zo gebeurd op mooi tempo (tot mijn verrassing). Er stond natuurlijk minder wind dan de afgelopen dagen en dat merkte ik meteen qua hartslag en dus tempo). Omdat het zo lekker liep, besloot ik maar even door te lopen en weer een 8 km lapje te maken zodat ik weer eens kon vergelijken met eerdere 8 km MAF rondjes. Ik klokte af op een mooie 10.48 als MAF mile en dat is prachtig (HF gemiddeld 134, eventjes aan het einde per ongeluk 140 aangetikt maar snel weer terug). Ik was dus tevreden. De laatste keer dat ik een 8 km MAF ‘test’ deed was in april en toen was het niet al te best. Ik deed het wel netjes toen met 1M warming up, 5M test (tegen maximum MAF zone aan) en 1M cool down. MAF mile was toen 11.19 minuten !

Maar toen had woef er geen zin meer in. Ze hijgde en bleef gewoon midden op het pad staan. Dan weet ik genoeg dus ik gaf haar eerst wat water. Haar tongetje zag er goed uit maar ik besloot even off road te gaan richting de ooievaars. Het gras was immers nat dus ze zou lekker even haar pootjes kunnen koelen. Vreemd was het wel want het is helemaal niet echt warm. Ze deed een beetje zacht poepje (niks voor haar want met haar vlees dieet heeft ze prachtige kleine drolletjes) dus ik neem aan dat ze last had van haar buikie. Daarna liep het allemaal wat beter maar ik wist genoeg en rustig hobbelden we RWR weer terug naar de auto. Dat liep prima trouwens en het laatste stukje zette ik op de ren segmentjes steeds nog even aan tegen het maximale MAF aan. Dat tempo ligt nu immers veel hoger dan de MAF tijdens de langere laps dat dat nu een mooie ‘interval’ training is binnen MAF.

Na 14 km kwamen we weer bij de auto en na wat aandringen wilde woeffie wel lekker drinken. Of ze vanavond meegaat, moet ik dus even bekijken. Voorlopig zit dit eerste rondje er alweer op.

De getalletjes voor vandaag:

lap: 8 km – pace 6.46 min/km – 134 (max 140) – cadans 168 (max 172) – stride 0.88
MAF mile 10.48 minuten

daarna lekker 3 km rustige RWR gedaan deels onverhard deels over de weg en toen nog even aangezet bij de runsegmentjes als training

lap: 3 km – pace 7.23 min/km (max 6.01 min/km) – 128 (max 139) – cadans max 168

gegevens:

* 14 km
* 18 graden

juli 304 km – 2015 totaal 2.397 km

rapa nui – 216 km
hoka bondi b – 115 km
hoka stinson lite – 632 km
hoka stinson lite nieuw – 52 km
hoka stinson trail – 830+ km
hoka clifton 2 – 42 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 411 km
pure grit – 20 km