Vandaag vertrekken we voor een rondje naar het East Links family park. Dat wil zeggen naar de parkeerplaats nog in Dunbar zelf en dan lopen we het eerste stukje naar het parkje. Het zit weer potdicht en je ziet eigenlijk niets. Niet het water bij de parkeerplaats en niet het water langs het pad. Normaal is dat wel mooi om te zien maar de wereld is nu maar klein. Vogels hoor ik wel. Die zijn waarschijnlijk aan het fourageren oip het lage water want het water is ook nog eens ver weg. Opvallend dat het zo ver weg is, want inmiddels weten we dat volgende week het water laag staat bij Holy Island als we willen gaan fietsen. Voor nu niet eens handig omdat wafje verderop misschien wil badderen of wil drinken. We hobbelen langs het water en even verderop steken we het rode ijzeren bruggetje over. Wafje vindt het maar een raar ding.

klik voor groot

Ik heb nog steeds spierpijn van zondag en begrijp daar helemaal niets van eigenlijk. Het trappetje af gaat dus voor geen meter en ook het hobbelige pad door de duinen langs het water gaat maar matig. Raar is dat toch. We hebben wel al boodschappen gedaan met de fiets en dat gaat een stuk beter dan lopen. Ik hoop wel dat het nu snel verdwijnt eigenlijk.

Het pad langs het water dat normaal zo mooi is, loopt voor heen meter en ik zie ook nog eens niks door de mist. Wafje vindt het maar zo zo geloof ik maar loopt lief met me mee. Aan het einde van het pad krijgt ze wat water en dat wil ze wel.

klik voor groot

Ik sla linksaf en zie dat het pad langs de akker dat ik terug wil nemen best begroeid is. Dat zal ook niet zo lekker lopen denk ik. Ik probeer dus maar eens een ander pad en loop rechtdoor. Helaas kom ik bij huizen uit en maak een rondje rond een huis om weer op hetzelfde pad uit te komen. Ik kan hier blijkbaar niet weg komen en moet dus weer terug. Dan maar het begroeide pad langs de akker. Dat valt heel erg mee en al snel lopen we weer door het bos. Ik zie een grijze eekhoorn. Geef mij die rode maar. Hoe zou het met ze gaan en komen ze straks wel weer eten als we thuis zijn? Inmiddels zijn alle voederaars leeg natuurlijk. Ik hoop wel dat ze gauw weer terug komen als we thuis zijn.

In het bos wordt wafje wakker en nu loopt ze vrolijk voor me uit en is er niets meer aan de hand. Dit vindt ze blijkbaar leuker, of ik ben blij dat ik er alweer bijna ben en geef een andere stemming door. Geen idee. Maar ze is weer helemaal blij gelukkig.

klik voor groot

De terugweg over het zachte zand valt echt niet mee en ik ben blij als we het laatste stukje naar de parkeerplaats op kunnen. Ook daar neem ik een nieuw pad. Ik ga niet door de duinen maar loop rechtdoor. Ik vergeet daarbij even dat er natuurlijk niet nog een tweede bruggetje ligt maar gelukkig kan ik aan het einde linksaf slaan en via een prima beloopbaar pad naar de brug lopen. Zo moeten we de volgende keer dus ook lopen want dat is een stuk beter dan door de duinen.

Na een kleine 11 km staan we weer bij de auto. Voor nu ook echt even genoeg eigenlijk.

gegevens:

* 11 km
* 11 graden

mei 199 km – 2018 totaal 988 km

hoka tracer – 143 km
hoka clayton – 229 km
hoka clifton 3 – 667 km
hoka bondi 4 – 692 km
hoka infinite – 338 km
hoka mafate speed – 462 km
hoka vanquish – 65 km (?)