Vorige week zijn we twee dagen op pad geweest met de fiets vanaf de cottage. We reden toen een heel deel van de John Muir Way op de eerste dag en reden terug via een eigen gemaakte route. Vandaag vertrekken we weer voor een tweedaagse rit en rijden weer een deel van de John Muir route op de eerste dag en rijden weer via een eigen gemaakte route terug op de tweede dag. Het was nog even zoeken naar een aardige route die qua afstand een beetje te doen zou zijn en waar eventueel nog wat te zien zou zijn. Al zoekend op de kaart leek het een goed idee om net iets verder op de John Muir route te starten dan we de vorige keer zijn gestopt (Musselburgh). Op die manier zouden we waarschijnlijk net iets beter kunnen parkeren (overnight) en zouden we het drukke Edinburgh overslaan. De startplaats zou dus op de route in Cramond zijn, een buitenstadje van Edinburgh. Vanaf daar begon ik te tellen en te meten en kwam ik uit bij Falkirk. Dat is leuk, want daar is van alles te zien en vanaf daar zouden we zelfs bovenlangs Firth of Forth kunnen fietsen en weer de mooie brug bij St Queensferry oversteken.
Zo gezegd zo gedaan en al rommelend kwam de route langzaam tot stand. Plekken voor lunch zoeken waar de hond welkom was, lukte niet zo goed maar uiteindelijk met behulp van een website van dogfriendly pubs wel en in Linlithgow voor de eerste en Limekilns voor de tweede dag hadden we een adresje. Avondeten lukte ook deze route niet maar dat is niet zo’n probleem natuurlijk met onze lekkere maaltijden. Voor de zekerheid hadden we van die voorverpakte sandwiches meegenomen van de Asda voor de tweede dag dus we zouden echt geen honger lijden. Het is ook meer dat het gewoon gezellig is om ergens te stoppen en te lunchen dan dat we het echt nodig hebben onderweg. Maar omdat we voor de tweede dag regen verwachten, zou een plekje binnen wel prettig zijn en dat vonden we dus in Limekilns.
Een net geopende campsite vlakbij Falkirk Wheel zou onze slaapplaats moeten worden. Dat zou na ongeveer 55 km zijn en dat moest te doen zijn qua afstand. Er werd al door de eigenaar gewaarschuwd dat het eigenlijk ‘wild camping’ was met faciliteiten (douche en toilet) maar dat zou prima zijn natuurlijk.
We pakten dus weer ons tassen in en maakten ons op voor onze trip. Even goed nadenken qua kleding vanwege de mogelijkheid van regen maar verder is het gesneden koek inmiddels. Qua weer hadden we niet veel keuze. Het is geen super mooi weer deze keer dat we hier zijn, en we kozen daarom voor de eerste dag mooi weer en de tweede dag met regenkansen. Laat ik alvast verklappen dat die voorspelling niet helemaal uit zou komen.
Woensdag vertrokken we vol goede moed en zin naar Cramond. We dachten een goede plek gevonden te hebben waar de auto veilig de nacht zou kunnen staan zonder gedoe zoals bij een van onze laatste trips waar we bijna ruzie kregen met de buurt en waar we waren ingebouwd. Gelukkig klopte dat ook en we hadden al snel een goede plek voor de auto en konden beginnen met uitpakken en opbouwen. Tassen op de fietsen en alle losse spulletjes op de fietsen (bidons, navigatie, tellers, zadeltasjes, frametas, pompjes etc). Dat laatste is eigenlijk meer werk dan de tassen aan de fietsen hangen want dat is zo gedaan. Daarna de schoenen op de bagagedrager, de hoes voor de doggyride vastmaken, het jasje voor woef ergens bij de hand houden en de doggyride opzetten en vastmaken. Deze keer hadden we zelfs een extra vleugelmoertje mee omdat we de vorige keer aan het einde ontdekten dat de kar eigenlijk niet meer vast zat! Nu kan ons niets meer gebeuren en we zijn eindelijk klaar voor vertrek.
Misschien zijn we erg langzaam of denken we alle tijd te hebben maar pas om 10.45 gaan we eindelijk op pad met de fietsen. Als het goed is, kunnen we eerst langs het water wandelen met woef zodat we even later op de route uit zullen komen. Het is hier erg mooi met een wild stromend water en een soort watervalletje.
klik voor groot
Als we bij het watervalletje zijn, merken we dat we het pad langs het water niet kunnen vervolgen omdat er werkzaamheden zijn. We moeten dus even op de kaart kijken welke kant we nu op moeten om op de getekende route te komen. We gaan dus weer terug en weten al dat we nu eerst moeten klimmen naar de weg! Maar dat gaat duwend ook prima en al snel rijden we even over de drukkere weg waar we eerst te ver doorrijden en weer terug moeten maar uiteindelijk dan toch ECHT op de route zitten. Nu de Teasi nog zover zien te krijgen dat hij ook snapt dat we op de route zitten en de weg wil aangeven en dan kunnen we eindelijk eens echt gaan rijden…..
kik voor groot
Het valt meteen al niet zo mee qua klimmen en dalen. Inmiddels weten we wel dat we overal uiteindelijk komen maar makkelijk is het niet en we zijn pas aan het begin! Al snel rijden we door een mooi bos met fraaie paden en af en toe zelfs een mooi vergezicht. Het is dus wederom een mooie route om te rijden! Tegen half 12 is het weer even zwaar met duw werk en we besluiten wafje even uit de kar te laten voor een plasje en ook haar wat eten te geven.
klik voor groot
Tegen 12 uur gaan we weer rijden. Dalmeny House is nu de eerstvolgende stop want daar is iets te zien. Al snel rijden we over het pad dat ons rechtstreeks naar het mooie huis leidt. Dalmeny House is het huis van de 7e Earl of Rosebery. Het is ontworpen door William Wilkins en was klaar in 1817. Binnen zijn een heel aantal schilderijen te bewonderen en memorabilia uit de Napoleontische periode. De grootste verzameling in de UK. Het mooie park eromheen is ontwikkeld in de 19e eeuw. Dalmeny House verving het nabij gelegen Barnbougle Castle waar we straks nog langsrijden. Mooi om te zien dat oude families dus een prachtig kasteel bewoonden aan het water en later dit Dalmeny House bouwden in Tudor stijl met een mooi park eromheen. Ook nu nog wordt het bewoond en af en toe open gesteld voor het publiek. Wel prettig dat door het mooie park gewoon een public path loopt, want nu kunnen wij er mooi omheen fietsen en van het huis genieten. Meer over Dalmeny House en de Rosebery familie staat hier.
klik voor groot
Nadat we een paar foto’s gemaakt hebben, fietsen we weer door. Gelukkig is het hier allemaal redelijk goed te doen qua fietspad en hoogteprofielen zodat we even een beetje afstand kunnen afleggen. Straks zullen we een afslag hebben naar Barnbougle Castle dat dichterbij de oever van de Firth of Forth ligt. Als we dichterbij komen, blijken overal borden te staan dat het private land is en dat we er niet op mogen. Door de bomen zien we ook dat het kasteel helemaal in de steigers staat. Als even verderop het hek openstaat, gaat S. toch even snel een foto maken. Jammer want het is een prachtige plek met een prachtig gerenoveerd kasteel waar blijkbaar nu aan gewerkt wordt. Barnbougle castle kent een lange geschiedenis en is veelvuldig veranderd, uitgebouwd en aangebouwd. De geschiedenis gaat terug tot de 13e eeuw maar in de huidige vorm bestaat het sinds 1881, gebouwd door de 5e Earl of Rosebery (Prime Minister van 1894–1895).
klik voor groot
Om 12.15 rijden we maar weer verder langs het water. Ik ben verrast dat we zo dichtbij het water blijven rijden. De hele weg is eigenlijk fraai en we hebben al heel wat mooie dingen gezien onderweg. We rijden nu langzaam richting de bruggen die Noord en Zuid Queensferry met elkaar verbinden. Er zijn 3 bruggen waarvan de oude spoorbrug natuurlijk de markantste is.
kik voor groot
Verderop zien we een paadje vanaf het fietspad dat naar een strandje leidt en vanaf daar hebben we het eerste uitzicht op de bruggen al.
klik voor groot
Na de eerste foto sessie rijden we weer verder en krijgen we natuurlijk nog veel meer mooie uitzichten over de bruggen die hoog boven het water hangen.
klik voor groot
We merken hier weer goed hoe hard het eigenlijk waait en die Westenwind hebben we dus voortdurend tegen. Niet alleen werkt het hoogteprofiel niet zo mee, maar ook de wind maakt het erg zwaar, zeker op de open stukken. Op bovenstaande foto met woefje op de pier kan je zien dat haar oortjes wapperen in de wind.
Inmiddels loopt het al tegen 13 uur. Op zich gaat het niet slecht maar doordat we relatief laat zijn vertrokken, is het dus toch al heel laat geworden inmiddels. Onze geplande lunch in Linlithgow is weer een lachertje want dat halen we natuurlijk nooit. Eerst nu maar eens naar Queensferry rijden! Daar blijken rondvaartboten te varen en het is vrij toeristisch daar bij die bruggen. Overigens zien we nu goed de drie bruggen. De spoorbrug werd geopend in 1890 en nog steeds gaat daar de trein overheen. Dit was een van de eerste stalen bruggen ter wereld en was tevens bekend om de constant benodigde verfbeurten. Pas in 2011 werd de brug behandeld met een epoxy laagje dat 25 jaar zou moeten houden. Dat duurt dus nog even. De autoweg die over de middelste brug gaat, werd geopend in 1964 en de derde nieuwe brug die ten westen ligt van de andere twee bruggen zou in 2016 geopend moeten worden. Maar er wordt nog steeds aan gewerkt en de brug is dus nog steeds niet open. Morgen gaan we over de middelste brug van noord naar zuid fietsen. Ik ben benieuwd! Voor nu kunnen we alleen van het uitzicht genieten.
klik voor groot
Omdat het 13 uur is, overleggen we even of we ergens op een terrasje iets willen eten hier. Het ziet er allemaal aanlokkelijk uit maar we besluiten toch maar door te fietsen omdat we nog zo ver moeten rijden. Even verderop zie ik een ijstentje en we besluiten dan wel snel even een ijsje te eten. Ik wacht buiten even terwijl S. een ijsje gaat bestellen. Het is wel een aardig centrum zo te zien met kasseien en de geverfde deuren. Heel anders dan je je voorstelt als je op de kaart kijkt.
klik voor groot
S. gaat nog even een foto maken van het fort op Inch Garvie, een eilandje ten oosten van de railway bridge. Lange tijd waren boten de enige manier om over het water te komen. Het eilandje was in die tijd erg belangrijk. Er staat een fort, een kasteel en korte tijd deed een deel dienst als gevangenis. Maar over dit eilandje staat hier. Daarna fietsen we weer verder.
klik voor groot
Jammer genoeg gaat de weg daarna ineens weer steil omhoog en duwen we de fietsen maar weer even naar boven. De bruggen die boven de daken van de huizen uitkomen zijn mooi om te zien.
klik voor groot
Maar dan gebeurt het. Als we boven aan het heuveltje zijn gekomen, zie ik ineens dat er geld uit een open ritsvakje steekt bij S. ‘Waarom doe je de rits niet dicht?’….. S. grijpt naar het zakje en haalt het resterende geld eruit. Ik zal niet schrijven wat hij toen zei maar in ieder geval was er dus geld uit. Gelukkig zitten de pasjes er nog wel in. Hij gaat gauw terug fietsen naar de ijswinkel en ik stal mijn fiets bij iemand op de oprit die toevallig buiten staat. Ik loop met wafje ook gauw naar beneden om te helpen zoeken. Maar S. komt me alweer tegemoet rijden. Niets gevonden natuurlijk. Met deze wind wapperen briefjes natuurlijk ook zo weg en als iemand een biljet vindt dan is het ook weg. Zucht, beetje zonde dus. Als alles weer dicht en veilig zit, rijden we weer door. Gauw vergeten want we doen er niets meer aan. We gaan nu op weg naar Hopetoun House. Dat is maar een klein stukje rijden vanaf hier.
Als we over de brede oprijlaan fietsen, komt een auto tegemoet rijden die ons eens even duidelijk wil maken dat het geen doorgaande weg is. Idioot eigenlijk om ons zo aan te spreken want er is ook een tearoom bij het House en als ze klanten willen wegjagen dan moeten ze dat vooral zo doen denk ik. Grappig genoeg had ze mij eerst aangesproken terwijl ik naar boven ploeterde en had ik gezegd dat ik niet kon stoppen. ‘Yes you can’ bitste me toen toe en sprak daarna S. aan die achter me reed. Tut. In ieder geval deden we net alsof we op weg waren naar de tearoom en fietsten dus door en maakten wat foto’s van de buitenkant van Hopetoun House.
klik voor groot
Hopetoun House wordt gezien als een van de statigste huizen van Schotland en werd gebouwd in 1707 en weer vergroot door William Adam in 1721. De Earl van Hopetoun woont er en vanaf Pasen tot September worden tours gegeven en kan je – tegen betaling – het park bezoeken. Het park is maar liefst 6500 acres groot. Er is ook een farmshop maar die hebben we dus helemaal niet eens gezien want uitnodigend is het allemaal niet. Hoe anders is dus Dalmeny House en het park waar je gewoon doorheen kunt fietsen.
Als we weg willen rijden, proberen we via de kantoren weer op de route te komen maar daar zwaait het elektronische hek net voor onze neus dicht en we moeten dus weer terug rijden naar het begin van de oprijlaan. Balen en we hebben al meteen tabak van het estate. Maar al snel zijn we weer op de route en wacht ons de volgende verrassing. Idiote hekken overal waar we met moeite doorheen komen.
klik voor groot
Maar de route is prachtig en leidt ons rond Hopetoun House door een bosrijk gebied met mooie rododendrons die al deels bloeien. We doen wafje even uit de doggyride zodat ze lekker kan drinken, kan badderen en even kan lopen.
klik voor groot
We laten een kerkje dat verderop in het bos ligt links liggen en rijden door naar Blackness Castle dat op een punt verderop bij het water ligt. Ik hoop dat we straks onderweg alvast ergens een glimp kunnen zien van het castle want vaak is het uitzicht van veraf beter dan wanneer je er ineens voor staat. Gelukkig blijkt dat zo te zijn en weer hebben we een stop en stappen van de fietsen om te kijken en een foto te maken.
klik voor groot
We rijden verder naar Blackness en rijden naar de landtong waar het castle ligt. Aanvankelijk was dit castle het huis voor de Chrichtons in 1453 maar daarna was het achtereenvolgens een fort, een gevangenis en een munitie depot. Het castle wordt ook wel het ‘ship that never sailed’ genoemd omdat het vanaf een afstand lijkt op een stukgelopen schip. Drie torens versterken dat effect: een smalle toren die de boeg lijkt, de grote toren in het midden die lijkt op een mast en de solide brede achterste toren die op de achterzijde van een schip lijkt. Met een beetje fantasie kan ik dat er wel in zien maar dan alleen van een afstandje. Zoals wel vaker, is het zicht op het castle van dichtbij minder fraai dan veraf.
klik voor groot
Wanneer we wegrijden, kijken we nog enkele keren om naar het mooie uitzicht over het castle. Als je vanaf de andere kant komt (vanuit het westen dus), heb je natuurlijk veel langer dit mooie uitzicht. Wij komen vanuit het bos, vanaf de andere kant kom je vanaf het open stuk langs het water. Inmiddels vangen we weer de harde tegenwind. De twee bepakte fietsers die ons tegemoet komen rijden, fietsen fluitend en makkelijk richting het castle. Grrrrr.
Inmiddels is het al 15.30 en ik heb nu toch wel echt erge trek gekregen van het fietsen en van het tijdstip. Alleen maar een klein ontbijtje met (te) weinig en een ijsje onderweg is echt niet genoeg. We besluiten even te stoppen bij een bankje en even de benen te strekken. Natuurlijk mag woefje ook weer lekker uit de kar.
klik voor groot
We fietsen nu richting Bo’ness en daarna eindelijk richting Linlithgow waar we eigenlijk hadden willen lunchen. Ahum. We vragen ons af of we de eindbestemming wel gaan halen eigenlijk en ik kijk nog eens op de kaart of er ergens nog een campsite te vinden is. Niet dus en ik denk dat ons einddoel toch te doen moet zijn…..
We rijden langs het water, langs Grangepans met een mooi gebouw en dorpspleintje en langs de railway en moeten weer met wat gedoe de railway oversteken. Ondanks het feit dat we denken dat er niets rijdt, nemen we toch het zekere voor het onzekere en koppelen de kar af om er makkelijker overheen te kunnen want met die rare klaphekken sta je anders gewoon met de doggyride op het spoor. Toch een beetje slordig als er wel ineens iets aankomt want je kunt geen kant op natuurlijk. Bij Bo’ness rijden nog mooie stoomtreinen maar jammer genoeg zien we dus niets.
klik voor groot
We gaan nu op weg naar Kinneil House even verderop. Inmiddels is het al 16 uur geweest. Kinneil House is gebouwd naast de Antonine Wall en was ooit in bezit van de rijke Hamilton familie. James Watt zou hier zijn eerste steam engine hebben gebouwd in een kleine workshop in 1700s. Toch geen slechte plek dus! Het ligt mooi maar helaas wordt er gegraven en staan er lelijke dingen voor de voorgevel. Dat is nou jammer.
klik voor groot
Grappig genoeg moeten we echt door de tuin achterom het pad verder vervolgen dus dat is leuk. We gaan niet het bospaadje op om ook nog naar het kerkje te kijken maar pakken direct het pad richting het bos. Weer klimmen en als ik moet stoppen en moet afstappen omdat twee wandelaars ons niet aan horen komen bij een smalle doorgang met paaltjes ben ik geirriteerd. Vooral omdat het klimmen vanuit stilstand zo zwaar is met die doggyride. Mooi is het allemaal wel en we komen er natuurlijk ook weer gewoon.
klik voor groot
Daarna gaan we dan eindelijk weer verder richting Linlithgow. Je weet wel…. onze lunch plek haha. Het is de bedoeling dat we daar een rondje rond het watertje gaan fietsen voor het uitzicht over Linlithgow Palace. Ik ben benieuwd of we die route ook daadwerkelijk kunnen rijden.
klik voor groot
Tegen 17 uur rijden we dan eindelijk het dorpje in. We moeten voor de brug linksaf slaan maar die weg blijkt al snel dood te lopen. Jammer, we moeten dus terug terwijl we net heerlijk naar beneden konden suizen. Terug moeten we dus klimmen. Maar ik doe mijn best en oefen met het kleinste blad voor en schakel dan achter naar verschillende standen. Als ik maar niet vanuit stilstand hoef te klimmen gaat het meestal heel aardig. Dat probeer ik ook echt omdat duwen met woef in de kar helemaal zwaar is! Even verderop rijden we over de brug en hebben daar fraai uitzicht over Linlithgow Loch en het Palace in de verte. Daar gaan we dan maar eens op een andere manier heen rijden! Waarschijnlijk even via de gewone weg.
klik voor groot
Na de brug rijden we even naar het centrum waar S. ook geld uit de muur gaat trekken (wie geld laat wapperen moet geld trekken) en dan rijden we naar het Palace. Er is hier van alles te zien maar jammer genoeg zijn we inmiddels natuurlijk een beetje (te) laat voor alles. Toch nemen we de tijd om alles nog wel even te bekijken natuurlijk. Eerst St Michael’s Parish Church. Deze parish kerk was oorspronkelijk gebouwd als kathedraal door David de Bernham, Bishop of St Andrews en na een brand grotendeels herbouwd in 1424. King James III bouwde oorspronkelijk een grote stenen kroon op de toren, tot die om veiligheidsredenen werd verwijderd in 1821. Het duurde tot 1964 voor die werd vervangen door een gelamineerde houten en aluminium kroon. Het ziet er apart uit en niet echt fraai overigens. Naast de kerk staat Linlithgow Palace. Dit prachtige kasteel is gebouwd door de opeenvolgende Stewart koningen van Schotland en gedurende twee eeuwen aangepast. Linlithgow Palace was een comfortabel en aantrekkelijk verblijf om in terug te trekken na gedane staatszaken en gunstig gelegen tussen Stirling en Edinburg. Zowel James V en zijn dochter Mary Queen of Scots werden hier geboren. Het kasteel kijkt uit over een prachtig meer. Het is echt groot en mooi en het uitzicht over het meer moet geweldig zijn geweest. Er wordt nog gerenoveerd maar er staat veel van overeind. We nemen niet de tijd om het hele pad te lopen om het castle heen maar ik loop met woef nog wel even naar het meer om vanaf daar te kijken.
klik voor groot
Als we hebben rondgekeken en wafje hebben uitgelaten gaan we weer verder. Nog even een kiekje van de mooie deur en daarna terug naar het dorpsplein om rond te kijken.
klik voor groot
Om 17.30 zijn we het stadje alweer uit en fietsen langs het Union Canal. Eerlijk gezegd zijn we verrast want we wisten niet eens dat hier van die lange kanalen waren! Aan de ene kant het Union Canal en verderop meer noordwaarts het Forth & Cyde Canal. Daar rijden we morgen langs. Tussen deze kanalen natuurlijk Falkirk Wheel waar we straks aan het einde van de rit nog gaan kijken en waar we de tent gaan opzetten in de buurt. Falkirk Wheel verbindt op ingenieuze wijze de twee kanalen. Terwijl we langs het kanaal rijden, zien we nog net de daken van Linlithgow Palace in de verte.
klik voor groot
Er valt veel te vertellen over het Union Canal. Al in 1790 werd door Hugh Baird de mogelijkheid onderzocht om dit aan te leggen en in 1818 werd begonnen met de constructie die 4 jaar later al klaar was. Het Union Canal liep op 73 meter hoogte en was 51 kilometer lang zonder sluizen. Er waren 62 bruggen, 11 tunnels en 8 aquaducten aangelegd waar we er eentje zouden gaan zien later op de route, namelijk het Avon Aquaduct. Het Avon Aqueduct is het een na langste aquaduct in de UK. In 1838 werden 127.000 passagiers over het kanaal vervoerd maar door de opkomst van de railway in 1842 namen deze aantallen drastisch af. In 1965 werd het vervoer gestopt en pas in 1986 werd het kanaal weer uit het oogpunt van recreatie verder ontwikkeld. Terwijl we langs het kanaal fietsen, hebben we behoorlijk veel last van de westenwind. De hele reis wind tegen is echt zwaar en ik ben blij dat we eindelijk even vlak kunnen rijden langs het water. Verderop zouden we van de route af moeten om naar Callander House te gaan maar misschien slaan we dat toch wel over want inmiddels zijn we behoorlijk vermoeid geraakt eigenlijk. We maken eerst nog een tussenstop en daarna rijden we al over het aquaduct bij Avon. Dit aquaduct werd voltooid in 1822. Het is 250 meter lang en 26 meter hoog, het langste en hoogste in Schotland en het een na langste in de UK. Er zijn 12 fraaie bogen die wij natuurlijk niet zien omdat we eroverheen fietsen langs een smal strookje dat langs een 4 meter breed en 2 meter diep water loopt. Heel apart om mee te maken en aan het einde van het strookje kijken we even naar beneden waar water keihard stroomt. Ik ga nog even de trap af om te zien of ik de bogen kan fotograferen maar ik moet zo ver naar beneden dat ik daarvan afzie nu.
klik voor groot
Verder voert de reis weer, want we zijn er nog lang niet…… Langs het kanaal zien we nog een castle en dat blijkt Almond castle te zijn. Jammer genoeg heb ik die bij de voorbereiding gemist, want we hadden heel makkelijk vanaf het pad ernaartoe kunnen lopen.
klik voor groot
In ieder geval zien we gigantisch veel bruggen op onze tocht langs het kanaal richting Falkirk. We kiezen ervoor om niet af te slaan naar Callander House omdat we al kunnen inschatten dat we weer moeten klimmen en door het bos moeten rijden en dus kiezen we voor de route langs het kanaal. Grappig genoeg voert die route ons door een van de vele tunnels die de route ook kent. Er hangen lichtjes maar ik ben blij dat ik ook een lichtje op de powerbank onder de navigatie aan kan zetten zodat ik nog iets zie. Het is smal en hobbelig en ik vind het eng met de kar achter me aan. Rij ik teveel naar links dan zit ik tegen het hek (dat er gelukkig staat), rij ik teveel naar rechts dan zit ik tegen de muur. Ook vallen er druppels vanaf het plafond op mijn broek en hoofd. Niks aan. Het duurt allemaal maar 5 minuten maar het lijkt een eeuwigheid te duren en ik ben blij als we eruit zijn.
klik voor groot
Na de tunnel rijden we ineens langs de buitenkant van Falkirk. We zien een Tesco maar stoppen niet meer ondanks dat we best zin hebben in iets lekkers straks. We zijn moe, willen het Wheel nog zien en dan de tenten gauw gaan opzetten. Het is inmiddels 19 uur en ik had gemaild naar Ian van de campsite dat we rond 19.30 aan zouden komen.
We rijden eerst nog langs een sluis en rijden daarna weer door een tunneltje en zien dan ineens de bovenkant van Falkirk Wheel. Dat ziet er fraai uit en we nemen het pad naar beneden om de rest te bekijken van het Wheel. Falkirk Wheel verbond in 2001 beide kanalen weer opnieuw en in 2002 was het Wheel klaar. Het Wheel werd gebouwd in Derbyshire en is de enige draaibare lift voor boten er wereld. Voorheen stonden hier 11 sluizen met twee gigantische armen die een gondel voortduwden die tot 8 boten konden dragen. Het Wheel duurt maar 4 minuten om boven te komen met een bootje. Het is altijd in balans, hoe licht of hoe zwaar de boot ook is en verbruikt maar minimaal stroom. Het is een gigantisch ding en ongelooflijk dat boten dus 35 meter de hoogte in worden gedragen om van het ene kanaal naar het andere gebracht te worden. Jammer genoeg draait het Wheel niet meer als we er eindelijk zijn maar morgen rijden we hier weer langs en dan kunnen we het waarschijnlijk wel zien als we op de terugweg zijn.
klik voor groot
Als we alles gezien hebben, snappen we totaal niet hoe we op de weg naar de campsite moeten komen. Ik heb er langzamerhand wel genoeg van en als we weer bovenaan het Wheel staan, genieten we nog even van het uitzicht daar met het late zachte licht na deze mooie (maar winderige) dag en daarna kiezen we voor de John Muir Way even terug om zo dan maar op de weg te komen. Ik hoop dat het een beetje berijdbaar is!
klik voor groot
Als we het pad af gefietst zijn, zie ik gelukkig een bord naar de campsite staan en dat volgen we. Het kan nu niet meer ver zijn maar de weg stijgt wel weer. Gelukkig krijg ik fiets en kar gewoon boven en hoeven we niet meer af te stappen. Het tweede bord wijst ons naar links een onverhard pad op en na 19.30 zijn we er dan eindelijk. Net als we het terrein oprijden, komt een zwarte SUV ons tegemoet. Ik vraag aan de man in de auto of hij Ian is en de man begrijpt dat wij willen slapen daar (we hadden toch gemaild) en keert weer om en rijdt ons voor. Hij laat ons eerst een houten huisje zien waar we ook wel kunnen slapen ook al is er net geverfd en laat ons daarna een stukje grasland zien en het huisje met de douches en toiletten. Wild camping met faciliteiten, zoals we ook al eerder wisten. Prima en we willen nu alleen maar de tenten opzetten en gaan zitten en eten!!! Helaas houdt hij ons nog een kwartier aan de praat voordat hij dan eindelijk naar de pub vertrekt. “Ja we hebben al gegeten en nee we zijn verder helemaal blij’…. Stel je voor dat hij ons nog uitnodigt ook want daar leek het wel op. Aardig allemaal maar we willen nu niks meer.
klik voor groot
Als we in het hoge gras de footprint willen uitrollen, vraag ik me hardop af of we niet eerst even naar het houten huisje met de verflucht zouden gaan kijken of het iets is. S. heeft de tassen al van de fiets en rijdt terug om te gaan kijken. Ik ga de footprint vast terugstoppen in de tas want het is vast wel wat dat huisje en als hij terugkomt, hangen we de tassen weer aan de fietsen en gaan terug naar het houten geval. Het stinkt naar verf en er staan overal stoelen maar het is vrij schoon en aangeveegd en er is zelfs elektriciteit en water en twee banken! Ik mail naar Ian dat we graag slapen in het huisje en dat we natuurlijk willen bijbetalen als hij meer wil hebben. Dat blijkt niet te hoeven dus we slapen voor 14 pond in het huisje. Het ziet er binnen vreemd uit met al die troep maar het is helemaal prima voor ons en we hebben lekker veel ruimte, kunnen op de banken hangen, water tappen, koken en zelfs onze spullen makkelijker opladen. Ideaal. Jammer genoeg kunnen de luiken niet dicht dus het is wel een beetje licht. Ik ga gauw eten maken (eindelijk) en na het eten ga ik me even douchen. Met de deur open is de verflucht ook al minder geworden gelukkig.
klik voor groot
Als ik terug ben van het douchen is het al laat en gaat S. even een plasje doen met woefje en maakt een foto van de zonsondergang. Ik maak een foto van het huisje en onze fietsen. Het was een zonovergoten dag en de tocht was mooi maar erg zwaar. Later zullen we zien dat we op deze 60 km 600 hoogtemeters overwonnen hebben.
klik voor groot
Morgen gaat het waarschijnlijk regenen en we zijn benieuwd hoe dat zal gaan met alle spullen en de hond. Afwachten maar. Vandaag was in ieder geval prima en nu gaan we eerst slapen. Morgen weer een dag!
Gegevens:
* afstand : 60 km
* hoogtemeters 599 meter
* rij tijd 4 uur 42 minuten
* verstreken tijd 9 uur 33 minuten
* snelheid 12,7 km/uur (max 37,7 km/uur)
* HS 110 gemiddeld (max 147)
* temperatuur 14 graden oplopend naar 18 graden
* wind 18 km/uur W
klik voor groot
