Vandaag is het stralend weer. Ik ga dus zeker op pad maar waarheen? Het waait ook niet erg dus de drone oplaten is ook een goed idee misschien. Ik twijfel enorm maar aangezien ik daar niet zo ver mee kom, besluit ik naar Wooler te gaan voor een run en eventueel de drone bij Bamburgh op te laten. Zo gezegd zo gedaan maar als ik langs Bamburgh rijd, bedenk ik dat de zon nog niet goed staat en dat ik het beter aan het einde van de dag kan doen. Ik rij dus door en na 35 minuten ben ik in Wooler op mijn bekende plekje. Ik besluit de drone mee te nemen op de run om beelden te maken bij Broadstruther, het doel van mijn run.

Al snel zijn woef en ik op weg voor ons runnetje. Het beging is weer even zoeken maar ik ben al snel op de juiste weg. Vreemd, want ik heb dit toch al vaker gelopen.

klik voor groot

Voordat ik het bos in ga, laat ik de drone even op maar in de lucht zie ik ineens dat de accu 15% vol is. Raar en dus laat ik de drone maar weer zakken en bind alles weer op mijn rug. Dan eerst maar eens lopen. Je wordt er wel koud van als je dat ding moet pakken: rugzak af, drone losmaken, aanzeten, verbinding maken, oplaten, klooien en dan alles weer in omgekeerd volgorde. Als er een windje staat, is dat eigenlijk niet zo lekker. Ik heb wel voor de zekerheid mijn Nanopuff meegenomen voor later als ik bij Broadstruther wil dronen.

klik voor groot

Nu eerst maar door dan en ik ga met woef door het hekje richting het bos. Het is modderig en donker maar ik weet dat het maar een klein stukje is. Weet ik veel wat de storm teweeg heeft gebracht daar….

Ik loop door en zie de eerste boom liggen. De storm heeft hier echt huisgehouden dat is duidelijk. Maar als ik verder wil, kan ik eigenlijk nergens langs. Wat een geklooit. Ik klim over stronken en hoop dat de drone niet aan de takken blijft hangen. Woef doet ook haar best. Als ik een pad volg, herken ik het niet en kijkens op de kaart, zie ik dat ik verkeerd ben. Het pad dat ik moet hebben, is afgesloten.

klik voor groot

Wat een ravage. Met de kaart in de hand klauter ik over stronken en bomen. Ik ben op een gegeven moment woef kwijt. Soms blijft ze een achter als ik zoiets doe, omdat ik dan vaak wel weer terug kom. Nu zie ik haar, maar zij ziet mij niet. Ze raakt in paniek. Ik besluit niet de fluiten want ik ben als de dood dat ze keihard de verkeerde kant oprent en ik kan niet snel genoeg achter haar aan door die stomme bomen. Ik zwaai en probeer zoveel mogelijk te bewegen zodat ze me kan zien. En ja! Uiteindelijk ziet ze me gelukkig en komt razendsnel naar me toe rennen en rent bijna door me heen van plezier. Gelukkig.

Al snel zijn we weer op het juiste pad en herken ik het ook. Ik ben benieuwd hoeveel bomen daar achter me liggen over het pad heen.

Het is nog maar een klein stukje en dan lopen we de open vlakte al op. Hum… omdat we al vrij hoog zijn, waait het hier behoorlijk en ik ben blij dat ik straks op de terugweg de wind mee zal hebben. Dat schiet dan tenminste op. Ik twijfel nog of ik de St Cuthberts way zal nemen of gewoon de gravel weg op de terugweg maar dat zie ik straks wel. Eerst verder nu over de open vlakte.

klik voor groot

Bij de farm rechtsaf en klimmen. Ik hoor ineens dat de kap van de drone kleppert op mijn rug. Weer die rugzak eraf dus en vastmaken dat ding. Daarna weer verder. De farm komt verder en verder achter ons te liggen.

klik voor groot

Nu komt op zich wel een mooi stuk. Deze keer is het helder en kan ik ver kijken. Ik zie beekjes slingeren tussen de heuvels. Jammer genoeg staat de zon eigenlijk net verkeerd om dat vast te leggen.

klik voor groot

Ik loop langs het snel stromende beekje. Zo’n heerlijk geluid. Inmiddels zijn we weer wat lager want we zijn een stukje naar beneden gegaan. Heel in de verte zie ik ineens het witte huisje al liggen waar we naartoe lopen nu. Wat lijkt dat ontzettend ver.

Ik loop naar het bruggetje en steek het watertje over. Altijd mooi. Nu met mooi weer. Ik liep hier een keer met een regenboog. Dat was ook fraai.

klik voor groot

Na het watertje weer even omhoog. Het loopt allemaal niet echt makkelijk moet ik zeggen maar ik doe mijn best. Ik ben wel veel tijd kwijt geraakt met die drone en met foto’s maken. Af en toe moet ik ook even op de kaart kijken en ik loop zelfs ergens bijna verkeerd. Raar is dat toch. Maar ik ben bijna bij Broadstruther en ik moet nu alleen nog even klimmen maar over een normaal gravelpad.

klik voor groot

Tot mijn verbijstering zie ik dat ze een houten hek om het gebouwtje heen hebben gezet. Er was eigenlijk al niks meer aan omdat het jaren geleden helemaal is opgeknapt tot een normaal huisje maar nu ziet het er helemaal niet meer uit. Wie verzint zoiets? Dat past toch helemaal niet hier. Ik baal er een beetje van eigenlijk. Is dit nou mijn loopdoel van de dag?

klik voor groot

Ik laat de drone op omdat ik hier nu toch ben. Maar of het nou zo waait of dat er iets mis is, de drone laat zich bijna niet besturen. Er is ook weinig te zien zo van bovenaf eigenlijk. Kale vlakte. De details vallen eigenlijk weg. De drone vliegt ineens weg. Nou daaag dan! Maar uiteindelijk krijg ik toch weer contact en laat ik het geval landen. Ik heb mijn Nanopuff gelukkig aan want ik heb het koud. Ik ruim alles weer op en twijfel. Nanopuff aanhouden? Ik weet dat er nu een stukje komt waar niet veel van hardlopen terecht gaat komen dus dat zal koud zijn. Ik besluit de Nanopuff aan te houden. Misschien stik ik wel, want ik heb mijn sleeves aan en mijn aeroloftje. Maar ik ga eerst maar eens op pad. Pad? Welk pad?

klik voor groot

O ja verdomd zeg als je goed kijkt, zie je een soort pad. Met een stroompje erdoorheen. Vorig jaar lag daar allemaal ijs en ellende. Dit jaar alleen heel af en toe een flinterdun laagje ijs en verder water en diepe zuig modder. Ik doe maar net alsof ik het niet zie en praat wat tegen woefje. Hoe knap ze is. Af en toe kijkt ze om waar ik blijf. Zij kan dit wel, ik wat minder. Mijn schoenen worden soms vastgezogen door de rommel. Blij dat ze vast zitten aan mijn voeten. Maar hardlopen doe ik hier bijna niet. Ik heb geen zin om te vallen of iets te verdraaien ofzo. Dit is echt geen pad. Ik besluit ter plekke dat ik dit niet meer ga lopen, maar dat deed ik vorig jaar vast ook al en nu ben ik er toch weer.

Het is best aardig zo alleen op de prairie.

klik voor groot

Na een tijdje ploeteren komen we even op een normaler pad. Hier moes ik vorig jaar woefje over een hek tillen waarbij ik mijn softflask verloor maar dit jaar krijg ik het hek gewoon open en kunnen we weer door.

klik voor groot

Jammer genoeg houdt het mooie pad weer op en lopen we weer door de nattigheid. Ik moet zeggen dat de Sealskinz toch wel iets doen. Ze zijn niet waterdicht maar het helpt toch wel om mijn voeten warmer te houden. Ik vind het eigenlijk wel prettig op dit soort terrein moet ik bekennen.

klik voor groot

We lopen nu in de richting van een farm die daar in de rimboe ligt. Vanaf daar kan ik over de verharde weg terug of via de St Cuthberts way. Ik besluit de weg te nemen zodat ik een volgende keer de bovenkant kan lopen, dus heen via de St Cuthberts way en terug via de weg. Ik kan dan eventueel naar de watervallen en/of Yeavering Bell. Ik weet immers nu aan welke kant ik die rotberg weer af moet lopen!

Al snel zie ik de farm liggen en lopen we erheen.

klik voor groot

Ik moet woef even over een hek tillen en daar moet ik een beetje opletten dat ik niet mijn hele jasje onder de modder krijg. Daarna stap ik er ook overheen.

klik voor groot

Het is nog steeds prachtig weer als we de farm naderen.

klik voor groot

Ik loop over het erf en vertel woef dat ze die kippetjes niet mag vangen en sla daarna rechtsaf de weg op. Vorig jaar liep ik door, in de hoop nog naar Yeavering bell te kunnen. Wat een geluk dat ik toen terug ben gegaan want een ronde daarna ontdekte ik pas wat die Yeavering Bell eigenlijk was. Het kostte me toen meer dan een uur om er weer vanaf te komen en bleek toen ook nog aan de verkeerde kant eraf te zijn gegaan waardoor ik dezelfde stijging nog eens over mocht doen naar het pad. Irritant. Zal het nooit vergeten.

Nu hobbel ik rustig door met woef. We zijn er bijna. Grappig dat die laatste 6 km dan niks meer voorstelt over dit gravelpad. Ook al loopt het wat op en neer, eigenlijk is het vooral dalend en dat loopt fijn met de wind in de rug. Eindelijk opschieten.

klik voor groot

Het is wel grappig, want je ziet alleen maar een weg slingerend door het landschap. Road to nowhere lijkt het haast. Het is dat ik weet dat het maar 6 km is tot de bewoonde wereld, anders zou je je afvragen waar je in hemelsnaam terecht gekomen bent.

Waf en ik hobbelen door en genieten van de patrijsjes die opfladderen en de vogeltjes. Tot mijn verrassing heb ik nog steeds de nanopuff aan maar heb ik wel mijn sleeves uitgetrokken. Dat was toch wel erg warm maar zo gaat het wel.

klik voor groot

Na 16 km staan we weer bij de auto. Idioot kort en het voelt als een hele lange ronde omdat ik zo belachelijk lang erover heb gedaan door het geklooi met de drone, het stuk na Broadstruther en het klimmen over de bomen aan het begin. Het is niet anders. Mooie oefening ‘op de been zijn’ zullen we maar zeggen. Niet iets om deze keer weer te herhalen in ieder geval. Maar er is nog veel meer te ontdekken gelukkig!

Op naar de volgende ronde dan maar weer. Overigens vergeet ik dus helemaal dat ik Bamburgh castle wilde filmen aan het einde van de dag. Als ik eenmaal thuis ben en omgekleed besef ik dat maar besluit ik niet terug te keren voor een opname. Komt wel weer. Eerst eens bekijken waarom de drone zich zo slecht laat besturen.

video: (link)

gegevens:

* 16 km
* 5 graden

februari 141 km – 2016 totaal 517 km

rapa nui – 216 km
hoka bondi b – 338 km
hoka bondi 4 – 39 km
hoka stinson lite – 562 km
hoka stinson trail – 264 km
hoka mafate speed – 220 km
minimus MT – 51 km
pure flow – 439 km
pure grit – 35 km
gel-lyte 33 – 11