Vannacht was ik nog zo ziek als een hond. Heel vreemd, want ik was enorm misselijk en voelde me enorm zielig eerlijk gezegd. Maar uiteindelijk zakte het toch weer en ben ik met een kruikje gewoon in slaap gevallen. Vanmorgen voelde ik me eigenlijk goed en ook goed genoeg om op pad te gaan. Het wer nodigde ook wel daartoe uit want het was een stralende dag. Ik had mijn rugzak al klaar gemaakt en kon dus redelijk snel op pad. De route was ook al klaar en ik gaf dus mijn route gegevens en tijden door aan S., zodat hij zou weten waar ik uithing. Niet onverstandig als je de heuvels in gaat!

De route naar de start was weer prachtig met mooie vergezichten over de heuvels. Alleen op de toppen van de cheviots lag nog een laagje sneeuw, maar ik was er zeker van dat vandaag geen verrassingen zouden zijn met sneeuw onderweg (hoewel ik natuurlijk wel voor de zekerheid mijn spikes in de rugzak had zitten).

Ik koos deze keer niet voor Wooler ergens in een straatje maar iets dichterbij de route op een parkeerplaats bij Wooler Common. Dat leek me handig en dat bleek uiteindelijk ook een prima keuze want ik had al mijn tijd nodig vandaag!

Bij de parkeerplaats kwam ik even aan de praat met twee mannen die gingen hiken. Toen ik vroeg of ze een lange wandeling gingen maken, antwoordde eentje droog ‘hope not’. Het bleek dat een van de mannen wel zin had, en de ander niet. De man zonder zin zei afkeurend dat zijn loopmaat afgelopen weekend nog 13 mile had gedaan. Het bleek dat hij precies de route had gedaan die ik ook vandaag wilde doen. Hij had er de hele dag voor nodig gehad maar had het erg mooi gevonden. Ik liet de route op mijn kaart zien en we hadden het nog even over de wind. Er stond namelijk (onverwacht) een sterke wind hier in dit gebied, maar ik had wel van te voren de richting al bekeken. Ik zou wind mee hebben op de terugweg en ik zou over de verharde weg teruglopen. Op die manier zou ik goed kunnen inschatten hoeveel tijd ik nodig zou hebben om bij de auto te komen en bovendien zou het veilig zijn, want ik had licht bij me en over de verharde weg kan je makkelijk met verlichting lopen als het toch mis mocht gaan qua planning. Tot slot kende ik de weg al dus een kind kon de was doen. Toch?

Ik nam afscheid van de mannen en ging op weg. Ik moest meteen even door een bosje en de weg liep daar al meteen flink naar boven. Er kwam een echtpaar met een hond, maar gelukkig had die geen interesse in mijn loopse wafje en wafje niet in hem. Voorlopig gaat alles dus nog makkelijk op deze manier met haar. Ook zij hadden he over de harde wind ‘boven’ en ik was dus benieuwd.

Nou die wind was er! Zodra ik op het open stuk kwam werd ik bijna weggeblazen. Wow en dat tot de heuvel dan als tegenwind, dat zou niet meevallen. Maar goed, ik moest er toch heen dus vooruit maar. Kijken hoe het zou gaan met zowel klimmen als wind tegen. Ik vroeg me af of ik het beter om had kunnen draaien en heen over de weg met tegenwind in de luwte en terug over die hoge weg met windje mee maar ik besloot toch door te lopen zo.

Even een paar foto’s dan maar!

klik voor groot

Natuurlijk moet ik ook nog even rommelen met mijn camera en een selfie en daarna gaan we weer op weg. De route is makkelijk te vinden en het pad is eigenlijk prima beloopbaar. Jammer van de wind en de klim is ook niet echt kinderachtig. Maar mooi is het wel en ik amuseer me wel.

klik voor groot

Ik loop al die tijd langs een muurtje dat voor mij uitermate goed dienst doet als plekje om me even achter te verbergen. Niet dat het nodig is, want er loopt niemand maar toch….

Hoewel ik uiteindelijk tegen de muur aan een echtpaar zie zitten met en hondje. Even uitblazen uit de wind. Het is maar goed dat de hondjes even spelen, want ik zie ineens dat op het hek waar zij tegenaan zitten een bordje staat met de route die ik wil volgen. Overigens zie ik later dat het geen probleem was geweest als ik toch rechtdoor was gelopen maar toch…. We kletsen even wat over de route en over de honden en daarna ga ik weer op pad. Ik begrijp nu waarom ze het ineens over modder en vachten hadden, want dit deel van de route is ineens nat en modderig terwijl het hele eerste stuk ales kurkdroog was. Misschien nog door de sneeuw die inmiddels gesmolten is. Dat geeft altijd erg veel water. Bovendien schat ik in dat ik vorige week parallel wat meer zuidelijk aan het lopen was bij Broadstruther in die ijs rommel. Misschien komt het door de stroompjes dat het toen ook zo heftig en onbegaanbaar was! Het is dus maar goed dat ik toen voor de terugweg over de weg koos en niet over de St Cuthberts way zoals nu. Weer wat geleerd.

klik voor groot

Achteraf zie ik dat ik wel even naar rechts had kunnen gaan om een crag te bekijken maar dat zag ik onderweg dus even niet. Ik loop dus door en denk dat ik al bijna bij Yeavering Bell ben. Mijn doel voor deze dag hoewel ik geen idee heb waar ik eigenlijk naar op weg ben.

klik voor groot

Maar dan ineens zie ik inderdaad een heuvel opdoemen. Met een soort pad er tegenaan waar ik heel in de verte drie miniscule poppetjes zie klimmen. Oh. Leuk zeg!

klik voor groot

Ik kijk op de kaart. Kijk nog eens. De klim is niet meer zo heftig aangezien ik al een heel eind op weg ben. Het is maar een kleine 100 meter op een afstand van 800 meter dus vooruit met de geit. Tsja en die geit…. dat ben ik nou net niet dat is duidelijk want het valt niet mee. Maar we klauteren rustig door. Je komt er immers altijd. Ik gebruik geen poles, het pad is goed te doen, niet glad of eng alleen een beetje zwaar.

klik voor groot

Ik zie de resten van het fort tegen de berg aan liggen maar het is niet erg indrukwekkend eigenlijk.

klik voor groot

Hoger en hoger gaan we en uiteindelijk bereiken we de top.

klik voor groot

De die figuurtjes die ik eerder zag toen ik nog beneden stond, staan nog bij de cairn. Het eerste dat ik doe is mijn donsjas aantrekken. Razendsnel heb ik mijn rugzak af en de donsjas uit de zak gepakt en aangetrokken. Ik moet wel opletten dat het zakje niet wegwaait en de jas niet erachteraan. Het waait keihard op de top en aangezien ik wel even wil kijken en wil genieten is het zaak om niet af te koelen. Heerlijk die jas! De hikers kijken verbaasd naar mijn snelle omkleedactie maar ik ben blij en zij hebben het koud zo te zien.

klik voor groot

In de video die onder is weergegeven is een filmpje opgenomen van het uitzicht op de top. Het is geweldig dat het zo helder is want het is echt fraai. Dat was ook de reden om vandaag te gaan natuurlijk en ik heb dus erg veel geluk. De top is piepklein, een paar stappen kan je zetten en dan ga je al naar beneden. De cairn stelt niet veel voor en de muren van het fort zijn slecht te zien vreemd genoeg.

Ik kijk op de kaart welke route ik zal nemen voor de afdaling. Ik wil eigenlijk nog naar de waterval die verderop ligt en ik besluit aan de noordkant de afdaling te maken. En daarmee maak ik een enorme fout zo zal later blijken. De watervallen blijven dus ook even staan voor een volgende keer……

Eerst even het pad zoeken en vinden. Hier zie ik wel resten van de muur van het fort overigens maar je krijgt toch niet het totaal plaatje van de luchtfoto’s die ik van te voren had bekeken.

klik voor groot

Het pad is daarna ook snel gevonden maar ik ben hier dus niet zo dol op. Het is zo’n soort geitenpaadje en het is verdomd steil. Overigens niet glad of ‘eng’ in die zin maar als ik naar beneden kijk, dan zakt de moed me in de schoenen. Wat een gigantisch eind!

klik voor groot

Stukje voor stukje gaat het. Van hardlopen is hier totaal geen sprake. Ik heb zelfs mijn donsjack nog aan want ik loop nu aan de schaduwkant van de heuvel en met de wind en het trage tempo is dat maar goed ook. Ik zal uiteindelijk ook erg lang nodig hebben voor de hele afdaling….

klik voor groot

Maar ook nu geldt weer: aan alles komt een einde en uiteindelijk komen we ergens en zie ik ook de boerderijen weer in normale proporties en niet veel later staan we echt beneden. De donsjas gaat weer snel in de rugzak en ik kan eindelijk weer gaan hardlopen.

Maar als ik linksaf sla, zie ik dat de weg enorm omhoog loopt. Watte? Ik kijk op kaart en kijk nog eens goed. Ik kijk naar de getalletjes…. 160 wordt 250 en wordt weer 300. O nee! Wat een enorme eikel ben ik. Ik moet dus weer omhoog, bijna net zo hoog als waar ik vandaan kwam met die enge afdaling. Sukkel. Ik ben boos op mezelf. De rugzak voelt inmiddels aan alsof er 10 kilo inzit. Overigens blijk ik ook daar een stommiteit te hebben begaan want de tent zit er gewoon nog in van het passen van gisterenavond. Dat is toch niet alleen volume maar ook extra gewicht.

Het hoogteprofiel ziet er dus als volgt uit:

Kan je het stommer bedenken? De klim naar de heuvel (stelde weinig voor want ik had al veel geklommen over het eerste stuk), de sterkte daling en daarna weer die verdomde stijging!

Ik zeg een aantal keren hardop ‘wat een fout’ maar ga vervolgens verder. Ik zal toch door moeten nietwaar? Ik kijk op mijn horloge en reken. Reken nog eens. Dit gaat allemaal wel lang duren en ik ben benieuwd of ik op tijd bij de auto ben. Zou ik voor het eerst met hoofdlamp op moeten lopen? Geeft niet, want ik ken de weg maar toch… Eerst maar verder en niet zo zeuren.

klik voor groot

Yeavering Bell blijft naast me liggen en grijnst naar me. ‘Had ik je mooi tuk met die afdaling he?’ Nou inderdaad en ik klim weer verder. Het gaat niet eens slecht maar mijn linkerhersenhelft begint te muiten. Zware rugzak…. zware route…domme fout. Rechts begint harder te roepen…. ‘ik kan het…. het gaat prima…het is leuk’. Beide kanten roepen even hard helaas dus ik ploeter weer verder. Kijk eens op de kaart. Stom en onnodig, want ik moet gewoon verder. Eerst weer tot de afslag waar ik uren geleden richting de heuvel ben gelopen. En daarna nog een stukje terug en daarna pas rechtsaf…. Ik weet het precies dus kijken kost alleen maar tijd… Toch doe je het. Om te zien of het opschiet. Nou nee niet echt eigenlijk!

Maar natuurlijk kom ik langs het afslagje, en natuurlijk kom ik daarna gewoon bij de afslag rechtsaf richting de boerderij en richting de weg die me weer naar de auto zal brengen.

Ik weet dat ik uiteindelijk eerst bij een hek za komen waar ik de vorige keer vanaf Broadstruther heb gestaan en keek naar al het ijs en besloot terug te keren. Wat was dat toen een enorm goede beslissing want dat had ik nooit gehaald toen!

Dat hek komt toch sneller dan gedacht en het pad is deze keer prima zonder ijs of andere ellende. Vanaf daar een stukje naar beneden en daarna linksaf de weg op.

Ik heb inderdaad wind mee maar ik merkte al dat de wind was gaan liggen. Ook best. Wind mee of zonder wind, allebei is goed zo lang het maar geen tegen wind meer is. Waf en ik hobbelen over de weg en eindelijk kan ik tempo maken. Ik zal ruim op tijd bij de auto aankomen dus alles valt mee.

klik voor groot

De weg is natuurlijk eindeloos voor je gevoel maar het schiet lekker op. Zonder de wind kan ik ook de vogels weer horen en die zijn er volop. Het lijkt wel lente.

Als ik weer bij de auto ben, doe ik de cool down op het rondje in het parkje. Daar ben ik nou al zo vaak langsgelopen zonder er even doorheen te lopen! Overal hangen voederaars voor de vogels en staan bordjes met de dieren die er zijn. Het ziet er leuk uit en het is een leuke afsluiting van deze middag.

Na precies 20 km ben ik weer bij de auto. Het was een middagvullend rondje, ik heb er totaal 5 uur (!) over gedaan en dan heb ik tocht echt gelopen waar het kon. Ik heb totaal ongeveer 2 uur stilgestaan om op de kaart te kijken en foto’s te maken. De afdaling duurde bijna een uur (voor 2400 mtr) en dat is dus niet mis. Maar een prima training op deze manier, een beetje zwaar en het voelt als een ultra.

Ik maak waf droog die eigenlijk heel schoon is, geef haar wat te eten en ga weer op pad naar huis. Op naar de volgende run.

de video:

gegevens:

* 20 km
* 9 graden – veel wind

feb 103 km – 2015 totaal 460 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 170 km
hoka stinson trail – 40 km
hoka mafate – 134 km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km
speedcross – 52 km