Zondag staat op de agenda dat ik de zevenheuvelenloop in Nijmegen ga doen. 15 km over een glooiend parcours waarvan ik benieuwd ben of het zich een beetje kan meten met het Sauerland of Aken. Maar of ik dat nou daadwerkelijk ga doen hangt af van mijn runningmate die ineens ziek is geworden na onze Veluwe training van dinsdag en woensdag. Ze hoest als een zeehond en is echt zielig. Niet iets om zo even achter te laten dus!

Altijd als ik het over zeehonden heb, denk ik terug aan mijn geweldige tijd op het strand, wachtend met een camera in de aanslag. Weken later hoorde ik mijn apparatuur dan nog kraken en knarsen van het zand dat overal tussen gekomen was. Goede krachttraining ook, want body en lens wegen samen al gauw een kleine 6 kilogram. Wachtend waarop? Op het moment dat er weer een zeehonden pup geboren werd. Ik heb drie geboorten mogen meemaken in de twee opeenvolgende jaren dat ik op het eiland was. Een geboorte van de eerste wee tot en met een drie dagen oude pup kunnen vastleggen in een geweldige serie. De liefde en aanhankelijkheid tussen moeder en pups kunnen en mogen vastleggen. Liggend op mijn buik, loeren naar grote mannetjes die ineens dichterbij konden komen. Zorgen dat je niets verstoorde (hetgeen niet gebeurt als je maar goed het gedrag in de gaten houdt, afstand houdt, niet tussen moeder/pup en zee komt etc). Maar als je eenmaal tot het meubilair behoorde voor de zeehonden op het strand, kon het ze niets meer schelen. Op die manier kwam dus ook in 2009 bovenstaande foto tot stand. Geweldig moment. Ik doe dus ook nog hele andere dingen naast hardlopen!

Maar goed… mijn eigen huis zeehond is niet zo lekker momenteel. Alleen qua geluid lijkt het er een beetje op. Nu maar hopen dat ze snel opknapt en wie weet kan ik dan zondag alsnog de ‘heuvels’ van Nederland gaan bedwingen in Nijmegen.