Gisteren zijn we aangekomen in Schotland. Op de weg hiernaartoe hebben we een gezellige lunch gehad met A. en daarna zijn we naar de cottage gereden. We waren uiteindelijk nog best laat hier en bijna direct stond Douglas voor de deur om te vragen over vandaag, de dag van de run. Ik zei hem meteen dat ik niet ging lopen omdat ik dat ook echt niet van plan was. Ik was moe, en bovendien heb ik totaal niets getraind voor deze run. De laatste maanden liep ik vooral off road met woefje en door haar ziek zijn waren de kilometers ook al drastisch gezakt. Zou ik uberhaupt nog wel zo´n stuk kunnen lopen? Hoe zou ik dat dan aan moeten pakken? Continu? RWR? Maar omdat hij was aandrong en geen problemen zag ik het vervoer stemde ik uiteindelijk toe. We zouden om 6.15 vertrekken. Snel reden we nog even naar de winkel voor een spons en wat ouderwetse dextro tabletjes. Ik had toevallig wel weg schoenen meegenomen en eigenlijk alleen maar omdat ik het rondje rond de cottage nog een keer wilde lopen over de weg. Een HM op zware trailschoenen was natuurlijk geen optie geweest.

Deze keer dus geen lange voorbereiding qua kleding uitzoeken want ik had ook bijna niets bij me. Gewoon kort rokje en het dunste shirt. Gelukkig had ik wel een dun shirtje meegenomen dus dat was alweer iets. Meteen maar naar bed gegaan en dus vroeg op.

Vanmorgen stond Douglas ruim op tijd voor de deur en zette de fiets in de taxi. Net als voorgaande jaren zou S. bij hem in de taxi meegaan en zouden we eerst naar Musselburgh rijden en proberen te parkeren bij de sportschool. De finish van de run is namelijk in Musselburgh en de start is in Edinburgh. Allemaal heel handig dus. Het is hartstikke mistig als we vertrekken en er is nog geen zon te zien gelukkig. Laat die zon maar even wegblijven want vorig jaar werd het al in de startvakken ineens zonnig en veel te warm.

klik voor groot

Ik rijd achter Douglas aan en al snel zitten we op de snelweg. Op een enorm bord staat een waarschuwing met ‘high risk for deer on road’. De weg is nog helemaal stil en leeg. Het is natuurlijk ook nog vroeg. We rijden langs de afslag Gullane. Daar gaan we vanmiddag lunchen bij La Potienere. Daar boekten we een tafel toen ik al zeker wist dat ik niet ging lopen. Qua tijd moet het allemaal wel passen om daar op tijd te zijn aangezien de run om 8 uur al start. Lekker vroeg dus.

Een stuk verder gaat het mis. Ik zie vanaf de rechterkant een hert aan komen rennen over de snelweg heen. Hij springt over de midden vangrail en ik roep keihard ‘No no no’. Het volgende moment zie ik dat hij keihard geraakt wordt door de taxi van Douglas en door de lucht vliegt en met een enorme klap op de weg terecht komt. Ik weet zeker dat hij op slag dood is (gelukkig). Ik huil. De taxi voor me gaat naar de afslag en stopt. Niet voor het arme dier maar voor de schade aan de wagen. Ik stap verwilderd en geschokt uit. Hoe kan hij nou dat dier niet gezien hebben? Lette hij nou niet op? Ik ben boos en verdrietig. Ik kijk naar de voorkant van de wagen. Veel schade. Ik vind het op zich wel vervelend omdat hij voor ons aan het rijden is maar HIJ rijdt. HIJ moet opletten. Hij rukt wat losse onderdelen van de wagen terwijl ik keihard sta te janken in de armen van S. Dit beeld van het rondvliegende hert zal ik niet zo snel vergeten. Zo onnodig ook in dit geval. Ja ik ben inderdaad een ‘upset lady’. Op de vraag of ik wel door wil gaan antwoord ik bevestigend. Anders is alles voor niks. Zin heb ik niet meer terwijl ik vanmorgen het eigenlijk stiekem nog best leuk vond dat we alsnog gingen. We rijden verder. Ik ben stil. De muziek staat uit en ik kan het beeld van het hertje niet goed van me afschudden merk ik. Al snel zijn we dan toch in Musselburgh aangekomen. We kunnen tot mijn verrassing gewoon weer bij de sportschool parkeren ondanks alle waarschuwingen dat er nergens in Musselburgh geparkeerd kan en mag worden. Op de parkeerplaats moet Douglas de taxi nog met touwtjes aan elkaar binden aan de voorkant omdat er iets los hangt en tegen de wielen schuurt. Daarna vertrekken we en hoor ik van S. dat Douglas net geemotioneerd aan het vertellen was over Oudjaarsavond toen zijn zoon in het stadje dichtbij in elkaar geslagen was en al enkele malen geopereerd is nadien. Hij had dus inderdaad totaal niet opgelet. S. had alleen een flits van het dier gezien en had geroepen dat hij moest remmen. Toen was het dus al te laat maar beiden hebben dus niet gezien wat ik zag. Toch vind ik het stom. Je moet gewoon opletten als je rijdt. In dit geval was er zoveel ruimte rechts en rond de auto en was er relatief zoveel tijd om het dier op te merken omdat het van rechts aan kwam rennen. Zucht. Ik neem me voor om nu eindelijk eens wat te gaan afzien op die stomme run. Hert dood, ik wat lijden. Raar misschien maar zo voelt het wel. Ik ben nu vastbesloten om aan een stuk te gaan rennen tot de finish.

klik voor groot

We worden vlakbij de nieuwe start afgezet. De route is vernieuwd en ook de start is ergens anders. Ik had Douglas een plaatje gestuurd gisteren van de start en hij weet natuurlijk als geen ander waar dat is en hoe je daar moet komen en met de taxi rijd je gewoon overal heen zonder gedoe.
We stappen uit en nemen nog eens de schade aan de auto op. Dat is toch echt behoorlijk. Ook een van de sensoren is weg uit de voorzijde en tijdens het rijden piepte er dus iets voortdurend. Hij is dus even de wagen kwijt voor reparatie komende week en ik ben benieuwd wat dat gaat kosten want verzekering is te duur vertelt hij.

We lopen meteen langs toiletten die enorm druk zijn. De klokt tikt vrolijk door en pas om 7.50 kom ik er weer uit en trek ik gauw mijn broek uit, doe mijn schoenen normaal aan en doe mijn jasje uit. S. heeft een tasje op de fiets met kleding voor na de run en een softflaskje en de spons. Ik ben blij dat ik gisterenavond dan verder alles al gedaan had. Dextro in mijn rokje, zakdoekje in mijn shirtje en de spons al netjes met wat water in een afgesloten zakje. We hoeven nu gelukkig niks meer te doen want er is ook helemaal geen tijd meer voor. Snel spelden we het startnummer op en dat is het dan. Gauw naar de startvakken. Gelukkig zijn we echt vlakbij afgezet en ik duik het blauwe vak in waar ik ben ingedeeld. Vlak daarna begint het lange lint zich al in beweging te zetten richting de start. Ondertussen zet ik mijn horloge eens aan. Ik loop met de 610 omdat mijn 910 kapot is helaas en de tweedehands 910 die ik overnam niet goed blijkt te werken. Op hoop van zegen maar, ik heb er al een rondje mee gelopen en ik zet nog snel even de autolap op 5 km en de RWR alert op ‘uit’.

klik voor groot

Na een poosje loop ik dan eindelijk ook echt over de startlijn en ik druk op start. Gaan met die banaan maar niet te snel. Vrij snel na de start piept mijn horloge. Wat is dat nou? Heart rate too high. Oh shit nog een hele oude alert die aan staat. Waarschijnlijk op MAF dus ergens op maximaal 138 of zoiets. Dat zal ik dus de rest van de run horen en in beeld hebben ben ik bang. Niks aan te doen ik ga er niet aan rommelen.

Klik voor groot

De route is nieuw maar ik zie er geen zak van. Ik probeer te lopen en ergens aan te haken. Grappig dat er zoveel gedachtes door je hoofd gaan tijdens het lopen. Let op de houding, handen en vingers normaal. Ademhaling, cadans en tempo. Niet te snel want ik wil per se continu proberen. Rustig aan en ook niet vallen in de drukte.

Ik zie S. al ergens onderweg. Lief van hem. Nee ik heb nog niks nodig. De route gaan nu via een andere weg naar Holyrood park. Daar zie ik S weer een keer staan. Lopen gaat nog goed. Vorig jaar had ik meteen al zware poten nu voel ik nog niks eigenlijk. De route gaat langer door het park en het keerpunt ligt dus verder. We draaien weer om. Wind tegen! Dat betekent de rest van de route dus windje tegen maar er staat niet veel. Ik probeer weer achter iemand te gaan hangen. Waarom loopt er nou niemand ongeveer mijn tempo? Dat kan toch helemaal niet? S. fietst mee door het park. Geen idee of dat mag maar hij fietst op het fietspad. Ik zal wel niet achter hem mogen gaan lopen. Dat zou nog eens makkelijk zijn. Maar ik loop rustig door. Ik hoorde van S. dat de brug bij de Shell richting de zee er ook niet meer in zat. Ik ben benieuwd hoe de route nu verder loopt. Ik loop in ieder geval gewoon door.

Klik voor groot

Langs de zee liggen de 10 km matten. Ik loop nog steeds! Ik ben niet eens ontevreden over de tijd. Ik reken wat en reken nog eens. Rond 2.15 zou ik moeten kunnen redden denk ik. Dat is een stuk beter dan vorig jaar maar nog steeds langzaam natuurlijk. Maar vorig jaar was het na de 10 km matten over (door de warmte denk ik). Ik ben toen gaan wandelen en deed 8 minuten over de 11e kilometer. Nu hobbel ik rustig door. Verder langs de zee waar een frisse zijwind staat. De zon laat zich nog steeds niet zien. Gelukkig maar want dat kan ik er niet bij hebben nu. Ik moet doorlopen.

Na de zeeweg lopen we weer omhoog en lopen langs de weg. Ik vind deze run dus echt niet vlak. Zal vast aan mij liggen. Als we langs de weg lopen, fietst S weer een stukje mee. Ik heb nog niets nodig. Het gaat helemaal niet zo slecht. Ik kan nog steeds niet aanhaken hoewel ik het wel probeer. Nul ervaring mee natuurlijk dus ik ploeter maar wat door in mijn eentje zo.

Verder en verder gaat het. Ik raak S. weer even kwijt als we binnendoor moeten lopen. Met 15 km zal ik langs de racecourse gaan en vanaf daar is het nog een stukje saai heen en weer lopen. Vlak voor de racecourse zie ik hem staan en ik gebaar dat ik graag de spons zou willen hebben. Hij springt op zijn fietsje om een stukje verder uit te komen zodat hij tijd heeft om alles te pakken. Ik ben blij met de spons en geef meteen mijn bril ook aan hem. Die heb ik toch niet op en als er niks op mijn hoofd zit, is dat ook lekkerder. Ik loop nog steeds. Het wordt wel al afzien en dat komt natuurlijk gewoon door het simpele feit dat ik al een jaar niet meer deze afstand loop en al helemaal niet over de weg of aan een stuk. Toevallig dat ik dit jaar nog een keer 10 km continu liep als MAF test (langzaam dus) en een keer een 8 km stuk. En dat is het. Nu loop ik al 15 km achter elkaar te hobbelen op een tempo dat veel hoger ligt natuurlijk dan mijn heerlijke getrut op de offroad stukken met woefje. Maar ik hou vol. Ik denk nog steeds aan het hert.

Hartslag gaat volgens mij ook wel goed al ben ik even gaan vertragen vlak voor Musselburgh toen ik me afvroeg of het wel goed ging. Ik voelde toen was maar dat was ook zo voorbij. Vervelend dat ik er altijd op moet letten maar zo be it.

Klik voor groot

Nu gaat het toch wel opschieten. Inmiddels staan er ook wat mensen langs het parcours. Dat interesseert mij dus niets moet ik bekennen maar de rest van de route is wel erg stil. De route gaan langs de racecourse en daarna richting de rotonde en verder oostwaarts. Voor me loopt ineens een jongeman die dit allemaal erg makkelijk doet en iemand aan het hazen is. Hij roept naar iedereen, maakt high fives en stelt zich vreselijk aan. Eigenlijk is het wel grappig. Als je dit zo makkelijk kunt, snap ik het misschien ook wel. Voorheen zou ik me ergeren aan de man. Nu zie ik het als mogelijkheid om even aan te haken. Ik volg de dame en haar haas een stuk maar tot mijn ergernis moet ik ze na een kilometer toch laten gaan. Ik doe echt enorm mijn best maar het gaat niet zo makkelijk en niet zo snel. Het stuk hier loopt een beetje op en neer. Het stelt weinig voor maar het is geen biljartlaken. De stukjes die naar beneden gaan voegen geen snelheid toe maar de stukjes omhoog halen wel het tempo eruit. Denk aan je houding, denk aan de cadans. Mijn cadans meter zit op mijn schoenen thuis dus ik heb geen idee wat ik heb gedaan. Maar ik probeer er op te letten omdat het echt uitmaakt. Ik voel me een bonkende kamerolifant. Ik reken en reken nog verder. 2.15 moet toch lukken of niet? Waar is het keerpunt nou eigenlijk? Dat is hier toch ergens? Een stuk verderop is dan inderdaad eindelijk het keerpunt.

Nog 3 kilometer. Best ver eigenlijk. Hup lopen. Niet stoppen, niet wandelen. Ik loop. Ik loop. Ik gebruik de spons nog een keer. Dat is best lekker zo. Gelukkig is het niet warm geworden en de zon laat zich ook niet zien. De wind is nu in de rug maar hier merk je er niets van. Heb ik dus ook niets aan. Waar is de rotonde nou? Eigenlijk wil ik wel een stukje wandelen. Nee dus. Doorlopen. RWR had gekund maar dan vanaf het begin. Niet meer wandelen als zwaktebod. Lopen. Daar is de rotonde. Veel mensen daar. Ik loop. Rechts de racecourse. Ben ik er al? Waar is de afslag naar de finish nou? Nog een stukje. Reken reken. Ik zie dat ik het niet meer ga halen maar ik wil dan wel binnen die minuut blijven. Maar ik moet nog een kilometer bijna! Hoe kan dat nou? Doorlopen. Hup niet zeuren ook niet vertragen omdat het toch langer duurt. Doorlopen nu. Daar is ergens de afslag en de finish boog is zelfs te zien.

Klik voor groot

Overal staan camera mannen die foto’s maken. Maar ik wil toch proberen nog een beetje tijd neer te zetten ook al haalde ik de 2.15 niet. Ik zal er dus niet opstaan want van enige loopstijl is geen sprake mee. Ik vermoed dat ik naar voren leun, naar de grond kijk en mijn voeten laag optil. Gisteren zag ik een foto die S. onderweg maakte toen ik er nog goed op stond. Dit zal vreselijk zijn. Maar daar is de finish. Ik loop eroverheen en klok af.

Klik voor groot

Ik ben verrast dan het toch nog 2.16 is geworden. Jammer maar niets aan te doen en wederom maakte ik de fout om met 21 km te rekenen in plaats van dat extra stukje. Sukkel. Maar ik heb deze keer wel echt mijn best gedaan en heb het echt geprobeerd. Toch ben ik niet ontevreden dat ik als oude sukkel zonder training nu 21 km continu kon lopen op dit tempo. Dat had ik niet gedacht. Later zal ik zien dat mijn horloge 21.3 kilometer aangeeft. Dan is het dus niet zo gek dat ik alsnog over de 2.15 ben gegaan want ik rekende met 21 km en die 300 mtr extra (in dit geval dus 200 mtr te lang) is gewoon extra tijd. Toch op zich dus goed gerekend. Ik zie S. gelukkig al snel staan en loop naar hem toe. Iemand maakt nog een foto van ons samen.

Klik voor groot

Hoewel dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik hier liep, is het helemaal geen gek idee om toch in ieder geval 1 keer per jaar voor iets te trainen. En als ik zonder woefje loop, moet ik gewoon weer eens verhard lopen en dan weer op MAF trainen. Anders gaat alles natuurlijk toch achteruit omdat ik nu eenmaal ouder word.

Op naar de volgende dus maar. Nu gauw naar huis. Deze keer trek ik gewoon mijn broek aan over mijn rokje en doe mijn shirt uit en trek over mijn ondershirt een lekker dik vest aan. Het omkleden hier moet in hele hete ruimtes en dat is ook geen feest. Zo gaat het ook en daarna wandelen we naar de auto. Fiets op het dak en naar huis.

Klik voor groot

Vanmiddag lekker lunchen! Thuis is er nog tijd voor een kort bad en daarna gaan we weer op pad. Woef was al op pad met de eigenaar van het huisje en wij laten haar ook nog even uit. Vanmiddag wandelen bij de vuurtoren.

Klik voor groot

gegevens:

* 21,3 km
* 12 graden
* finishtijd 2.16.31 (6.25 min/km)
* HR 152 (166)

mei 174 km – 2018 totaal 964 km

hoka tracer – 143 km
hoka clayton – 228 km
hoka clifton 3 – 667 km
hoka bondi 4 – 692 km
hoka infinite – 338 km
hoka mafate speed – 438 km
hoka vanquish – 65 km (?)