Vandaag is het weer een dag voor de lange run. Het is een prachtige ochtend met een mooie rode zonsopgang en alles is wit. Het gras is wit van de nachtvorst, de weg is wit van de nachtvorst….. Ik vrees het ergste maar ga eerst eens met woef wandelen. Ik wandel naar de weg vanaf de boerderij en hoef maar twee stappen te zetten op het maagdelijk witte wegdek. Nee dus. Not today. Dan maar niet. Ik geniet nog even van de mooie luchten en de frisse heldere ochtend. Wat zullen we dan eens gaan doen? Ik besluit om een nieuw stukje te gaan doen met woef en na de middag rijden we naar Craster. Het is nog steeds droog, wel een beetje somber en er staat een aardig windje. Ik heb niet de moeite genomen om te kijken welke windrichting we hebben vandaag, ik moet toch heen en weer.

Ik parkeer bij Craster en we gaan op pad. Eerst het pad achterlangs de huizen waar het altijd een enge glibberboel is. Er komen net twee hikers vandaan en ik vraag hoe het pad is. Ze zijn dik aangekleed vanwege de kou en kijken wat verrast naar mijn tight, schoenen en dunne windjackje. Weten zij veel dat het speciale trailschoenen zijn en dat er onder mijn dunne jackje een heerlijk donsjasje zit….. ‘Ja het is erg glibberig’ en ze laten me hun schoenzolen zien die een enorme modderbende zijn geworden. Ah OK, nou mooi oefening en ik ben echt benieuwd, want ik heb de eerste keer hier in 2014 scheldend staan glibberen en vond er niks aan. Het eerste stukje gebruik ik dus voor de warming up.

Eigenlijk vind ik het wel meevallen. Er ligt modder. Gladde en glibberige modder maar het gaat goed. Wen ik er nou aan of was het in 2014 echt veel erger? Ik heb echt geen idee en ik zal me dat later op de route nogmaals afvragen als ik op het stuk kom waar ik destijds totaal tot stilstand kwam vanwege de glijboel. Hoe het ook zij ik vind het eigenlijk nog wel leuk ook.

Jammer dat het vandaag zo sombertjes is, want normaal is dit een prachtig stukje zo hoog boven de zee met de mooie uitzichten. Ik zie nu nauwelijks Dunstanburgh castle in de verte achter me.

klik voor groot

Al snel zijn we op weg voor ons rondje. Het lopen gaat eigenlijk heel makkelijk. Ev en door die modder, over een veld, over een soort grindpad langs een huis aan de zee (bijzondere plek) en even later ben ik al bij het mooie strandje. Vreemd genoeg zie ik dat het mooie gat in de rots die zo’n mooi beeld gaf, totaal is ingestort. Niks gat meer! Zo zag het er normaal uit! Echt jammer. Onderstaand links 2015 en rechts 2016. We gaan gauw weer door en komen over een ander modder stukje.

klik voor groot

Ik zie even later uit de verte al het andere strandje met het bruggetje en het bultje waar we overheen lopen op weg naar Boulmer en de schapen.

klik voor groot

In no time zijn we daar en het is een mooi moment om even wat van de dikke modder van de zolen te spoelen. Ik probeer een selfie te maken maar ik kijk niet wat ik de en de camera stelt scherp op de stenen. Zo jammer.

klik voor groot

We hobbelen vrolijk verder en ik ben benieuwd of in het veld straks weer die enge koeien zullen staan. Maar tot mijn verrassing staat er niets en is de voerbak ook weg en de hekken. Ik denk dat er dus helemaal geen koeien meer hier staan en dat scheelt ook weer qua beloopbaarheid van het pad want die koeien maken de grond normaal helemaal kapot. Ik herinner me nog een aantal keren waar we achtervolgd werden door die snuivende dieren en dat waf een paar keer woef zei om ze te verjagen. Dat werkte toen prima. Maar nu dus geen enge beesten en al snel zijn we bij het volgende bruggetje.

klik voor groot

Nu loopt de route even wat verder van de zee en lopen we over een veld waar enorm veel schapen staan. Achter me zou ik normaal de contouren zien van Dunstanburgh Castle maar nu niet. Rechts op het muurtje zijn kunstwerken van metaal gemonteerd maar helaas ontbreken er een aantal.

klik voor groot

Ik loop door Boulmer, door de duinen en door het caravanpark daar. De eerste keer liep ik ver het strand en liep ik vast op de rotsen, nu weet ik dat het pad bovenlangs loopt. Bovendien is het ook hoog water en kan ik niet over het strand. Ik loop door tot het einde waar ik normaal het strand op zou gaan richting de golfbaan bij Foxton Hall. Nu kan ik een stukje over het strand maar even verderop is het strand verdwenen door het hoge water. Doorlopen heeft dus geen zin en het is ook een prima moment om om te keren. Er zal dan 20 km op de teller staan als we terug zijn. Ik denk dat ik wind mee heb op de terugweg, want uiteindelijk had ik het laatste stuk alleen maar wind tegen.

klik voor groot

Met de wind mee is het gewoon warm en ik doe mijn handschoenen uit en mijn hoofdband af. Ik neem een ander pad door het caravanpark op de terugweg en neem niet het gigantische modderpad na het strandje maar loop rechtdoor. Dat loopt vrij aardig en we schieten goed op. In Craster neem ik het pad achter de huizen langs en ik loop nog even naar het water om mijn schoenen wat schoon te maken.

klik voor groot

Omdat ik aardig heb doorgejakkerd op de terugweg, doe ik nog even de cooldown richting Dunstanburgh Castle. Een klein stukje maar en er is bijna niets te zien van het castle waar ik nog steeds heen moet met de drone en de controller. De eerste video was al erg mooi maar nu wil ik meer natuurlijk.

klik voor groot

Na ruim 20 km staan we weer bij de auto. Het was een leuk rondje en een prima keuze. Op naar de volgende ronde dan maar weer. Ik ben benieuwd of er nog een lange run te lopen valt binnenkort….

gegevens:

* 20 km
* 3 graden

januari 270 km – 2016 totaal 270 km

rapa nui – 216 km
hoka bondi b – 338 km
hoka stinson lite – 517 km
hoka stinson trail – 198 km
hoka mafate speed – 122 km
hoka clifton 2 – 100 km
minimus MT – 51 km
pure flow – 439 km
pure grit – 35 km
gel-lyte 33 – 11 km