Vanmorgen word ik wakker van een vogeltje dat op de tent zit te rommelen. Geen idee wat hij daar aan het doen is, maar ik ben wakker. Ik kijk hoe laat het is en besluit nog lekker even verder te dommelen, want Woef is nog in diepe slaap en het is pas even na 5 uur in de ochtend. Het was een rare nacht, waarbij ik het deels koud en deels warm heb gehad. Ik moet nog eens nadenken wat het beste is om te dragen in de tent, want het Paramo truitje is in ieder geval niks om in te slapen. Maar het hoesje over het matrasje was voor deze prinses op de erwt in ieder geval wel heel fijn! Ik moet trouwens lachen want als ik terug zoek in mijn weblog zie ik dat ik vaak niet sliep in het hotel in Garderen. Te veel herrie, te warm of… een bed met een kuil!
Ik dommel nog een beetje door en denk na over gisteren en bedenk wat ik vandaag zal gaan doen. Hoe ver? Waarheen? Maar voordat ik iets kan beslissen slaap ik alweer. Als ik later weer wakker word, moet ik lachen om woef die ook als een prinses ligt. Achterpootje ergens omhoog gestoken en in diepe rust. Ik geloof niet dat zij het vervelend vindt op deze manier. Mag ook wel op haar heerlijke Ruffwear bedje.
klik voor groot
Tot mijn verassing heeft ze me niet wakker gemaakt voor haar eten maar als ik ritsel met het zakje is ze ineens wakker en schrokt ze snel haar eten weg. Daarna wurm ik me in mijn broek en ontdek hoe nat de tent is. Dat komt vast door het verschil in temperatuur tussen de dag en de nacht deze keer. Vorige week in Limburg was alles kurkdroog, mede doordat er een windje stond denk ik. Dit is niet fijn maar het hoort er een beetje bij.
Ik open de buitentent en woef springt er meteen uit en gaat met haar tak rommelen. Zij wil wel weer wat actie, dat is duidelijk!
klik voor groot
Ik kruip ook uit de tent en ben verrast door de condens. Zou dat door mijn hotdog komen? Ik heb echt geen idee maar zo heb ik het nog nooit meegemaakt.
klik voor groot
Ik wandel met woef naar de auto en daar moet ze even wachten als ik me ga opfrissen. Als je ergens wild staat, dan moet je dat natuurlijk in en rond de tent doen en ik bedenk hoe ik dat deze keer had moeten oplossen met die natte (binnen)tent. Niet voor nu, ik heb het nu makkelijk en al snel ben ik weer toonbaar en ga ik wandelen met woef in het bos. Je loopt zo vanaf de tent het bos in en dat is wel erg prettig natuurlijk. Meteen slaan de twijfels weer toe: had ik nou meteen moeten gaan lopen al? Of toch eerst gewoon een stukje wandelen? Ik besluit even een oefening in het ‘hier en nu te doen’. Ik wandel nu. Dat ga ik dus doen. Geen telefoon, geen andere afleiding. Gewoon een stukje wandelen. Ik wil altijd alles tegelijk en ben als de dood dat ik iets ‘mis’. Of een verkeerde keuze maak en daarna zeg ‘had ik maar’. Zo’n trip is dus ook heel goed om dit af te leren. Althans, te proberen. Ik wandel dus. Ik kijk om me heen, geniet van de grote zwammen op de bomen en van woef die met haar enorme stronk sjouwt. Het kan haar helemaal niets schelen wat we doen. Lekker samen, lekker in het moment zijn. Ik kan nog een heleboel van haar leren geloof ik.
Ik maak het wandelrondje af en ga terug naar de tent. Daar ga ik lekker buiten op mijn matje zitten en maak warme thee en eet een broodje uit mijn bak. Dat is echt nog steeds handiger dan een zak met spullen merk ik.
klik voor groot
Het water kookt al snel en vredig drink ik mijn kopjes thee. Ik moet wel drinken dus in ieder geval moet de thermosfles leeg en dan nog wat extra’s.
Ik zit rustig een beetje te zitten. Doe niks, maar ik zit wel te twitteren en eigenlijk is dat ook stom. Nog steeds dus niet in het moment. Maar tussendoor wel. Ik kijk om me heen en luister naar de vogels. Verder is er totaal nog geen leven om me heen terwijl het al tegen 9 uur loopt. Ik ben dus ook heel sloom eigenlijk.
Ik kijk nog eens naar de tent en probeer wat het effect is als ik het afdroog van binnen.
klik voor groot
Mmmm dat zou eventueel kunnen, op die manier kan je je tenminste wel aankleden in de tent. Ik heb tenslotte altijd een microvezel doekje bij me. Maar dat is dan wel zeiknat meteen. Ik weet de oplossing niet maar ik moet het gewoon ontdekken en kijken wat de volgende keer gebeurt. Wel iets om te onthouden.
Ik lees nog wat op mijn e-reader, drink nog wat en bekijk de kaart voor de route voor vandaag. Hoe ver zal ik gaan lopen? Ik heb eigenlijk geen flauw idee. Gisteren 26 km, vandaag 20? Ik moet het rustig opbouwen, en hoewel ik vast meer aan kan (en woef ook) lijkt het beter om het voor vandaag rond de 20 te houden. Afgelopen weekend 18 en 22, gisteren 26 en dan vandaag iets van 20. Komende week wil ik 6 dagen koppelen met een kortere afstand dus zo wisselt het qua belasting en herstel mooi af. Ik bestudeer het bos en heb wel een beetje een idee hoe ik een rondje kan lopen. De afstand schat ik een beetje in.
Ik ruim de tent op en dat gaat heel snel inmiddels. Omdat ik maar 1 nacht sta, prop ik de tent in zijn geheel en kleddernat zo in de zak. Dat droogt thuis wel weer. In no time zit alles weer in de auto en gaan we op pad voor ons hardloop rondje. Het is eigenlijk koud en ik ben blij dat ik mijn sleeves nog meegenomen heb. Die trek ik aan en zal ik pas laat uitdoen!
klik voor groot
Ik neem een pad en besluit dat pad gewoon helemaal rechtdoor te lopen. Ik ben hier nog niet eerder geweest dus dat is op zich ook leuk. Ik maak bijna geen foto’s want bos is op zich ook maar bos. Heerlijk om doorheen te lopen maar op de foto een beetje veel van hetzelfde. Ik mijmer wat tijdens het lopen. Denk na over de tent, over het lopen, over de plannen voor Schotland die nu wel ineens heel dichtbij komen en over onenigheid. Ik kan slecht tegen disbalans en disharmonie om me heen en ik wil graag de lieve vrede bewaren. Maar ik ben daardoor ook kwetsbaar en een makkelijk doelwit. Ik trek het me immers aan. Lastig. De deur (letterlijk) dichttrekken en er niet meer aan denken is vaak veel makkelijker maar ik kan dat echt niet. Waarom kan ik nou niet delen hoe leuk dit is? Waarom nou alleen maar weerstand en negativiteit? Bezorgdheid snap ik en waardeer ik ook, maar dit slaat wel erg door. Het lukt me aanvankelijk niet erg om mijn hoofd leeg te krijgen, juist omdat ik probeer te genieten en dit ook had willen delen. Maar uiteindelijk winnen de bomen het toch van de spoken en gaat het lopen ook meteen makkelijker. Woef denkt nergens over na en danst voor me uit. Snuffelt wat en plast wat. Ze is schijndrachtig en heeft uiertjes. Ik hoop dat het weer netjes wegtrekt maar al deze afleiding is ook wel goed voor haar. Ze is duidelijk hartstikke fit en zo zonder bandage om haar poot is ze prachtig ondanks haar blonde/grijze koppie. Ineens zeggen mensen dat ze ‘wat ouder moet zijn’. Komt vast doordat ze nog blonder is geworden en haar lijfje erg donker is na de trimbeurt. Soit. Voorlopig loopt ze waarschijnlijk meer dan de gemiddelde hond.
Ik loop en loop en ben verrast dat het zo ver is. Ik had bedacht dat de schaapskooi wel weer een mooi rustpunt zou kunnen zijn om woef eten en drinken te geven en ik had gedacht dat het rond de 10 km zou zijn. Mis, en met 13 km staan we eindelijk bij de schaapskooi. Ik geef haar buiten wat te eten en ga naar binnen om zelf wat te drinken en om woef drinken te geven. Omdat ik pas laat op weg was, moet ze toch iets eten en dat betekent dus dat ik gedwongen even moet pauzeren omdat ze niet meteen na het eten weer kan rennen.
klik voor groot
Het geeft niet, want in Schotland zal ik op de lange run ook pauzeren. Dit is dus een goede oefening want je moet vaak echt weer even op gang komen als je gezeten hebt. Ik klets wat met de vrijwilligers van de schaapskooi. Er is verder niemand maar het is ook helemaal niet zulk lekker weer. Het zonnetje duikelt soms even tevoorschijn maar er staat een fris windje. Ik drink mijn thee en smikkel van een plakje cake. Meer durf ik niet te nemen, want eten en lopen gaat niet zo goed samen. Bovendien eet ik normaal niks tijdens een langere loop dus dit is eigenlijk al heel verkeerd (maar wel lekker). Vet en suiker, dus niet eens zo verkeerd.
Ik neem na een tijdje afscheid en ga weer op pad voor de laatste ruk. Ik weet nu ongeveer hoe ver het is want ik neem dezelfde weg terug als gisteren. Ik loop lekker door en alles voelt prima gelukkig. Ik neem een stukje van het kronkelende fietspad en hou even in als ik twee fietsers op leeftijd aan zie komen. Het ene moment zie ik twee fietsers en als ik op kijk, zie ik de vrouw staan wachten en zie ik haar man op de grond naast de fiets een stukje verder terug. Is hij nou gevallen? Ik loop langs de vrouw en vraag of haar man gevallen is. Ze wuift achteloos met haar hand en bevestigt dit. Ik loop door en kom bij de man die inderdaad gevallen is. Ik help hem overeind en vraag of hij iets mankeert of dat er iets kapot is. ‘Oh nee, ik zag het houtsnijwerkje in de boom, wilde een foto maken en reed zo pardoes de kuil in’, vertelt hij lachend. Er was niks kapot en de man grabbelt al naar zijn camera voor die bewuste foto. Geen problemen, hij liet zich altijd heel makkelijk vallen. Met een ‘bedankt voor de zorg’ vervolg ik weer opgelucht mijn weg. Ik moet lachen en denk terug aan de valpartij van S. in Schotland. Ik kwam toen wel ‘to the rescue’, maar deze vrouw bleef achteloos staan wachten alsof het allemaal er niet toe doet dat haar man valt! Ik loop verder en verder gebeurt er gelukkig niks meer op mijn pad.
Deze keer geen omweg naar de ijsboer zoals gisteren. Het is te koud en ik heb geen behoefte aan een ijsje of tosti. Ik loop dus lekker terug en sta met 21 km weer voor de ingang bij de auto. Wat zal ik doen? Ik ben totaal niet moe, het weer is opgeknapt en ik heb wel zin in een langer rondje eigenlijk. Ik twijfel en besluit het niet te doen maar terug te gaan naar de auto. Het is genoeg, liever zo en vlot herstel dan toch net te ver doorduwen. Ik heb nog tijd, en zo kan woef ook mooier opbouwen denk ik. Toch voelt het gek en (te) kort op deze manier.
Ik loop naar de auto en inmiddels schijnt het zonnetje. Ik probeer een gekke foto te maken van woef en mij in de achterbak.
klik voor groot
Ik ga me even snel omkleden in de doucheruimte van de camping en ben meteen weer lekker fris en warm. Zittend in de achterbak drink ik wat en eet twee bolletjes. Wat een heerlijke twee dagen. 26 km en 21 km gelopen zonder problemen en veel gezien. Veel indrukken die weer in mijn geheugen gegrift staan. Vreemd dat zo’n mini avontuur zo intensief is eigenlijk. Net alsof je een hele week bent weggeweest. En woef? Die vond het allemaal weer leuk volgens mij. Ze slaapt heerlijk in het zonnetje in de achterbak. Dromend van ons volgende avontuur.
klik voor groot
gegevens:
* 21 km
* 14 graden – bewolkt
april 231 km – 2015 totaal 1.287 km
rapa nui – 198 km
hoka bondi b – 60 km
hoka stinson lite – 476 km
hoka stinson trail – 115+ km
minimus MT – 26 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km