07.09.2013 – assignment 12: rottemeren – 42 km – totaal 39 km

Van te voren wist ik al dat ik vandaag geen 42 zou gaan lopen. Ik vind het namelijk op dit moment veel te veel, want het zou dan de zoveelste 40-er worden. Dat leek me niet nodig, en bovendien niet verstandig. Mijn rug is en blijft op dit moment een vervelend punt en ik heb gewoon geen zin om op dit moment in de training toch teveel te doen. Helaas kon ik van te voren dit niet overleggen met de trainer, dus besloot ik te gaan voor een afstand rond de 35, en als het goed zou gaan weer wat langer, zoals de vorige keer, 3 weken geleden.

Vol goede moed gingen we dus rond 5.45 uur op pad richting de Rottemeren. Aanzienlijk later dan de vorige keer, toen we rond 5.15 al startten, maar het nog aardedonker was. Overigens was ik ook later doordat ik een nieuwe Sugoi compressiebroek aan wilde trekken die ehm.. nogal strak zat. Blijkbaar dus echt hoog tijd om de oude te vervangen. Aantrekken duurde dus even langer dan gepland. Vandaag was het ook nog donker bij de start, maar door de verlichte hemel vanwege de kassen die inmiddels ook alweer verlicht zijn, was het prima te doen. Al snel kwam een andere loper ons tegemoet. Ook vroeg begonnen blijkbaar!

Het begin liep lekker. Woef was erg aan het rommelen met alle konijnen die lekker in het donker aan het hopsen waren en ik moest haar een aantal keren tot de orde roepen. Het is immers niet handig als ze keihard gaat rennen aan het begin van een run! Vandaag zou ze ook weer rond de 17 km lekker meehobbelen.

We liepen langs de molens en langzaam kwam de zon en beetje op. Gelukkig een bewolkte dag, dus erg warm zou het niet worden. Daar had ik tenminste op gegokt en ik hoopte maar dat het droog zou blijven.
Al snel hobbelden we het bruggetje alweer op richting de startplaats bij het sportcentrum. Inmiddels moest ik onzettend nodig naar het toilet. Al vanaf het eerste moment, maar de situatie werd toch wel wat nijpender. Grrrrr. Er was nog niets open natuurlijk, maar ineens bedacht ik dat het sportcentrum/caravanpark misschien wel al bemand zou zijn. Dat gaf me wat moed en snel hobbelden we richting het sportpark. Een gelletje of water hoefde ik al lang niet meer, en zo rommelde ik de eerste 10,5 km door. Toen ik bij het sportcentrum kwam, brandde er al licht. De deuren waren echter gesloten! Gelukkig was het meisje van de balie aardig genoeg om me toch binnen te laten. Wat een opluchting. Toen ik weer naar buiten stapte, stonden er al allemaal mensen te wachten totdat de boel open ging. Maar dit moet ik dus zien te voorkomen. Ik heb hier eigenlijk nooit last van normaal.

klik voor groot

Enfin, dit soort oponthoud is niks voor mij, ik ben het ook niet zo gewend om echt van de route af te gaan tijdens een lange loop. Het kostte me dus ook weer even moeite om in een lekker ritme te komen, maar gaandeweg werd dat wel wat beter. Hoewel…. woef bleef een beetje rommelen en trutten. Beetje achter me lopen, hard hijgen, kijken, nog harder hijgen, etc. Heel onplezierig eigenlijk. Raar beest. Moe was ze niet, want ineens zag ze iets (ik niet) en ging haar koppie omhoog, oortjes scherp en danste ze voor me uit. Grrrr daar trapte ik dus voortaan niet meer in!

klik voor groot

Maar na 17 km vond ik het welletjes voor haar, en heeft S. haar weer naar huis gebracht. Ik zou eerst nog een langere ronde bij de roeibanen doen, zodat ik niet al te vaak om het meer heen zou hoeven met die schuin aflopende paden. Toen ik net weer bij het begin kwam, was S. ook weer terug en fietste hij de brug over, op weg naar mij. Ik vertelde dat ik wel even schoenen wilde wisselen, omdat ik last had van die blauwe nagels die ik had opgelopen tijdens de vorige lange ronde.

En dat was bijna het begin van het einde.

Zodra ik wegliep op de andere schoenen, leek het alsof mijn voeten verkeerd stonden. Alsof ik op ijzers liep. Wat gek! Blijkbaar merk je direct dat je voeten anders in een bepaalde schoen ‘staan’ als je een tijd hebt gelopen. Ik ging ervan uit dat het wel bij zou trekken, maar daar vergiste ik me in. Ik heb al last van mijn rug, maar met lopen gaat dat eigenlijk heel goed. Nu dus niet na de wissel, want ineens stortte de hele blokkentoren in elkaar. S. bood aan om de andere schoenen maar weer uit de auto te halen terwijl ik probeerde voort te strompelen. Nou graag dan toch maar. Maar toen ik dacht verder te kunnen lopen, kwam ik bedrogen uit. Niks daarvan. Ik stopte en vroeg me af wat ik zou doen. Even zwaaien met mijn benen dan maar en dat hielp wel wat. Ik besloot terug te keren, zodat ik in ieder geval weer bij de auto uit zou komen en zou kunnen besluiten wat ik nu moest doen. De metronoom ging aan op hoge cadans en ik maakte gewoon kleine dribbelpasjes om toch een beetje vooruit te komen. Au! Al snel kwam S. weer aanfietsen met de andere schoenen. Gauw weer omruilen dan maar. Voorzichtig proberen en ja! Dat voelde alweer beter, hoewel het duidelijk was dat de blokkentoren (enkel, knie, heup, schouder) totaal uit balans stond.

Maar langzamerhand voelde alles weer beter, en dus besloten we tot een tweede lange ronde langs de roeibanen. Dat zou de teller in ieder geval rond de 31 brengen. Zo gezegd zo gedaan. Na dit rondje even snel gerekend met welk extra rondje we een beetje zouden uitkomen qua afstand en uiteindelijk besloten tot een laatste korte ronde rond de roeibaan. Heerlijke rechte weg zonder aflopende paden. Beetje saai, rechte weg, ene kant op windje mee, andere kant op weer windje tegen. Maar het liep allemaal prima.

Grappig genoeg kwamen we tot drie keer toe de man tegen die we in het donker ook hadden gezien. Toen ik van een afstandje riep wat hij aan het lopen was, zei hij… euh ongeveer 160 km. Watte? S. had het ook echt zo verstaan, maar begrijpen doe ik het niet. Was die man in zijn uppie zoiets aan het lopen? Ben dan benieuwd waar zijn verzorgingspunten waren, en waarom hij geen aardige ronde had gekozen dan. Kortom, ik snapte het niet.

In ieder geval zat de ronde er weer op voor vandaag. Niet verkeerd op zich maar toch was dit een rare ronde. Ik ben verrast door het gedoe met de schoenen. Daar moet ik dus even goed naar kijken. Het was natuurlijk anders gelopen als ik meteen gestart was op de andere schoenen, want dit was niet verstandig. Al doende leert. Verder heb ik op verschillende plekken een open, rauwe huid opgelopen van schuurplekken. Nooit eerder gehad natuurlijk, ook zoiets idioots. Wat dat betreft dus niet ongeschonden uit de strijd gekomen.

klik voor groot

Gegevens:

* totaal 39 km
* lap 37 km tempo 7.42 min/km
* temp 18
* HF niet gemeten
* cadans 170

september 66 km – 2013 totaal 1.362 km

kinvara 3 – 525 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 184 km
pure cadence – 51 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 59 km
merrel bare access – 113

**05.09.2013 – hitland – 6 km**

Voor me huppelt woef vrolijk. Ik kijk naar haar vacht die in het laatste zonnetje glanst. Haar blije oordracht, haar wapperende staart en ik hoor haar hijgen. Af en toe kijkt ze om. Rechts van me staan koeien loom in de wei te grazen. Ik hoor de kaken malen en ik hoor het gras met hun grote tong uit de grond getrokken worden. Verder is het stil. Op de IJssel hoor ik een bootje scheuren en af en toe schettert een harde lach over de dijk. Watersporters die plezier hebben op deze buitengewoon warme dag. Op mijn horloge zie ik niets. Twee lege velden, want ik heb geen HF meter om en ook geen footpod. Heerlijk rustig. Ik zie het wel als ik thuis ben. Ik loop naar rechts, evenwijdig aan de dijk en zie dat het paartje ooievaars op het nest staat. Geweldig gezicht, ook al zie ik door het licht vooral hun silhouet. Als ik nog een bochtje maak, zie ik de grote rode ondergaande zon schuin achter het ooievaarsnest ondergaan. Wat een geweldig gezicht. Een pad brult nog wat in het water. Woef hijgt nog wat harder maar heeft het nog steeds naar haar zin.

Ik loop de zon bijna tegemoet en als ik weer op het fietspad kom, is de zon bijna onder. Er staat iemand een foto te maken en ik groet en zeg dat we boffen met de prachtige zonsondergang. Wat een avond! Rechts van me vliegt een roofvogel over het weiland.

Als ik linksaf sla, zie ik twee dames met paardjes aankomen. Twee volwassen paardjes met twee veulentjes. Eentje is pas een maandje oud hoor ik in het voorbijgaan. Wat een schatje met die vlekken. Ik glimlach en loop door.

Samen met woef loop ik richting de dijk en ik besluit toch maar over de dijk te lopen, ook al heb ik de riem vergeten. Ze huppelt keurig naast me mee aan de knie maar heeft het duidelijk wel erg warm inmiddels. Ik besluit het tempo iets terug te draaien en moedig haar aan. Ze vindt er ineens niks meer aan zo over de dijk maar we komen al snel weer in het natuurgebied waar we het rondje afmaken. De duisternis valt inmiddels langzaam in. Ik hoor nog een rover krijsen maar zie hem niet. Het klinkt best sinister zo, maar ik ken alle geluiden inmiddels wel.

Als ik bij de auto ben, ontmoet ik nog een man met een prachtige hond. De man had getraind voor de Roparun maar was geblesseerd geraakt. Nu fietste hij vooral met de hond en liep nog twee keer per week een stukje. We mijmerden samen wat over de mooie avond en hoe lekker het lopen toch is.

Enige minpuntje vanavond was de zware, onfrisse lucht maar het was verder een genietrondje. Erg kort omdat het al zo snel donker was, maar toch lekker gelopen.

Terwijl ik dit tik, hoor ik een hele diepe zucht naast me. Woef heeft haar buikje rond gegeten na de run en ligt nu heerlijk te slapen. Kopje hangt over de rand van het hondenbed. Ze is ver weg. Misschien droomt ze nog wat na over het rondje. Dat ga ik ook nu maar doen. Op naar een volgende run in de natuur.

Gegevens:

* totaal 6 km
* temp 28
* HF niet gemeten
* cadans niet gemeten

september 27 km – 2013 totaal 1.353 km

kinvara 3 – 486 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 184 km
pure cadence – 51 km
minimus MR – 88 km
asics gel lyte 33-2 – 59 km
merrel bare access – 113