**09.02.2013 – ingram (northumberland national park) – 10,5 km**

Vandaag tijd voor iets heel nieuws. Geen kustlijn vandaag, maar verder landinwaarts. ik had er erg veel zin in, en ik had de weers voorspellingen bekeken en besloten dat het per se vandaag moest gebeuren. Geen wind, zonnig en de hele dag droog. Dat beloofde dus veel goeds. Ik had gelukkig mijn weekend assignment afgelopen donderdag al gedaan (10×800) dus kon ik vandaag even doen wat ik wilde. En dat wist ik wel!

Vandaag stond dus het gebied rond Ingram op het programma. Ik had een route gemaakt en ook deze keer duurde het weer erg lang voordat deze op de Garmin wilde laden. Er was wel een aanklikbare course ‘ingram’ maar zonder inhoud. Heel merkwaardig, maar gelukkig had ik dit grapje al bij mijn lange run van vorige week meegemaakt, en zag ik het nu voordat ik ter plaatse stond! Terwijl de course nogmaals geladen werd, toch maar 4 waypoints weer gemaakt en die geladen. Uiteindelijk stond de course erin, maar ook mijn waypoints en dat maakte me een stuk zekerder. Ik kan met de waypoints toch altijd van punt naar punt komen met de map die getekend wordt terwijl je loopt. Een kaart had ik helaas niet (bij me).

Alles dus klaargemaakt voor vertrek. Ondanks dat het maar een kort rondje zou worden, toch de rugzak mee met wat water en wat eten. Je weet maar nooit en ik was nog nooit in het gebied geweest. Het enige dat ik niet had gedaan was naar het hoogteprofiel kijken op Google Earth. Ik stelde me dus ook een soort heidelandschap voor met velden en grassen. Had ik immers een paar jaar geleden niet vogels gefotografeerd in dat gebied? Lieflijk stromend riviertje de Breamish waar we Dippers (waterspreeuwen) gingen zoeken? Rustig rondrijden over die ene weg die daar is? Mmmm geheugen is selectief, dat blijkt maar weer want het was toch even anders dan ik me had voorgesteld.

De rit zou ongeveer drie kwartier duren en de weg ernaartoe is al geweldig. Mooie vergezichten overal waar je kijkt. Dat alleen al is de moeite waard! De start was snel gevonden en ineens herkende ik het gebied ook weer van mijn vogeltripjes. Even parkerne, voetjes van de hond behandelen, zak op de rug, brilletje op en gaan! De zon scheen, en ik had veel zin. Wat is het toch gaaf. Plan maken en dan uitvoeren. Wat kan je gebeuren? Helemaal niets.

klik voor groot

De Garmin piepte al snel dat de course gevonden was. Ik liep dus goed. Dat was een troost. Maar zodra garmin course found piepte, hield het verder op. Ik zag keurig mijn map en de wyapoints, maar het kompas wilde me niet verder vertellen waar ik heen moest. Ik denk dat ik twee dingen tegelijkertijd in beeld wilde hebben wat niet mogelijk is. Dat moet ik dus nog even verder uitzoeken. Maar ik besloot het dus met de kaart en de waypoints te doen en ging op weg. De eerste afslag was een beetje vervelend pad met rottige stenen maar vooruit maar. Ik was benieuwd.

klik voor groot

Het was erg mooi, en er was een redelijk vindbaar pad. Wel modderig, maar ik had niet voor niets mijn trail schoenen aan. That said, eigenlijk had ik bijna de verkeerde schoenen aangetrokken, want de route zou immers ook een deel over dat weggetje langs de rivier lopen op de terugweg, en ik had gerekend op een soort pad door velden. Wist ik veel…

Verder en verder ging de route en ik merkte dat ik toch aardig moest scharrelen en heuveltje op ging. Ergens moest ik door een watertje waden maar dat was well leuk. Waf vond het allemaal prachtig natuurlijk en liep voor me uit. Erg handig, want zodra ik haar hoorde ‘soppen’ wist ik al dat er weer modder aan zou komen. Tot mijn verrassing stond ik ineens tussen de heuvels. Oeps. Dat was toch niet helemaal verwacht (dom natuurlijk) maar wat was het prachtig. Overal waar ik keek, zag ik mooie doorkijkjes en vergezichten. Het was vrij helder weer, dus ik kon echt om me heen kijken. En luisteren! Luisteren naar de stilte die je eigenlijk nergens meer hebt. In Nederland heb je altijd wel geruis van een autoweg in de verte of iets anders maar hier hoorde ik niets. Dat is nou echt zo’n oorverdovende stilte. Zeker doordat er geen wind was, was het echt bijzonder en als je er voor openstaat ook echt fijn.

Maar hoewel ik stond te genieten van de omgeving, wist ik toch niet helemaal welke richting ik op moest. Door de hoge grassen, zijn de meeste paden namelijk helemaal niet zichtbaar. Well als je op de satelliet kijkt, dan vraag je je af wat er nou zo moeilijk was. Maar als je daar staat, zie je dus echt geen pad. Op een gegeven moment ontwaarde ik een koppel wandelaars dat mijn richting op kwam, en aangezien ik ook die kant op moest volgens mijn waypoints, besloot ik het toch even te vragen. Maar zij kenden de weg vooral die zij liepen, en wisten verder niets dus hebben we even staan praten en ben ik daarna weer op pad gegaan.

klik voor groot

Op een gegeven moment stond ik op een punt waar ik het echt niet meer snapte. Ergens bovenop, dat was duidelijk. Diepe dalen voor me uit, waar ik ook keek. Waypoint 3 duidelijk een andere kant op dan waar een zichtbaar pad heen liep. Ik zag heel in de verte een pad naar een soort boerderij en ik vermoedde dat ik daarheen zou moeten qua richting, maar hoe zou ik op dat pad kunnen komen? In de verte liepen ook watertjes en ik had weinig zin om naar beneden te rennen en dan tot de ontdekking te komen dat ik weer omhoog terug zou moeten. Daarvoor was het toch allemaal net te ruig en te onverwacht.

klik voor groot

Prachtig, dat wel. Maar langzaam bekroop me toch een soort gevoel van ‘wat nu’. Het vervelende is dat tussen de graspollen nare stenen liggen en vallen lijkt me niet zo geslaagd in dat gebied. Dekking met de telefoon heb je namelijk totaal niet, en ik was toch echt de enige in dat gebied, want de twee eenzame wandelaars waren al lang weer verdwenen richting de oostkant. Ik besloot dus toch maar het enige pad dat wel zichtbaar was te gaan volgen en te kijken welke richting me dat op zou brengen. Dat is immers prachtig te zien op de Garmin!

klik voor groot

Ik was blij met het pad en ik zag dat het me met een bocht in ieder geval richting het oosten zou voeren, dus weer richting de auto. Dan maar niet verder naar het westen waar waypoint 3 nog ergens lag te wachten. Het pad liep prima, soms een beetje modderig.

klik voor groot

Maar ineens kwamen we op een geweldig pad, en dat maakt deel uit van een trail pad. Mooi gras, heerlijk lopen en ineens kon ik echt even ‘rennen’. Het was zooo gaaf daar tussen de heuvels en de besneeuwde topjes. Grappig genoeg liep ik zelfs ook even door de sneeuw ineens. Best diep nog, dus er had aardig wat gelegen denk ik.

klik voor groot

Uiteindelijk kwamen we op een hoog punt, waar vandaan ik de plek kon zien waar de auto stond. Ik kon het op mijn horloge ook mooi zien waar ik was. Waypoint 1, de start lag rechts van me. Zowel op het horloge als in beeld. Dat was een opsteker, ik wist in ieder geval waar ik was! Beneden zag ik de weg waar ik ergens op uit had moeten komen. Ik was nog best hoog eigenlijk!

Omdat ik eigenlijk nog niet terug wilde en nog wel een stukje over die weg wilde lopen, besloot ik niet het vervolg van het trail pad te nemen, maar een ander pad langs de heuvel.

klik voor groot

Maar ineens werd dat een schapenpaadje dat toch wel erg haaks op de heuvel liep. Nergens zag ik op die steile helling een paadje dat me naar de weg zou voeren. Toen woef ook nog eens ging stumperen op het paadje besloot ik terug te keren naar het pad en daar dan maar naar beneden te gaan.

klik voor groot

Het was grapppig om het laatste stukje te doen. Prima graspad, wel wat stenen dus wel opletten maar leuk om te rennen. Want rennen deed ik, zo heuvelafwaarts. Zigzaggend om niet te snel te gaan en in een soort 1,2,3 galopje in plaats van een 1,2 draf/galop. Op die manier verdeel je het gewicht fijner over het ene en dan weer over het andere been en loop je minder kans op overbelasting van een kant als je zo snel redelijk steil naar beneden rent. Armen een beetje flapperend als een kind en rennen maar. Ik vond het grappig en leuk en woef denderde lekker mee de berg af. Toen we beneden stonden, besloot ik dat het ook wel even genoeg was, want ook al was het maar een klein stukje geweest, het was toch best inspannend en door het fotos maken en zoeken naar de route waren we toch aardig lang onderweg geweest.

Ik wandelde even naar de Breamish om mijn schoenen te wassen en de hond te wassen. Zij vond het geweldig om even in het stromende riviertje te waden en gewassen te worden!

klik voor groot

Toevallig stopte er een auto en zag ik al snel een man met loopkleding. Hoewel.. korte broek maar wel loopschoenen en al snel kwamen we natuurlijk aan de praat. Hij liep vaak in het gebied en zou nu alleen even een snel kort rondje doen. Hij vertelde me welke basisuitrustig hij normaal bij zich had in dit gebied en ik luisterde aandachtig. Ik vertelde hem dat ik eigenlijk niet was vooorbereid op dit gebied (echte heuvels) en iets anders verwacht had. Hij adviseerde in ieder geval een warmtedeken (zo’n dun folie ding), een alarmfluitje en een kompas. Natuurlijk ook water en eten maar dat had ik al bij me. Vooral die thermodeken vond ik een goed idee. Die dingen wegen niks en kan je standaard achter de waterzak stoppen. Het klinkt idioot misschien, maar je hoeft maar een keer een misstap te maken en je bent blij dat je 10 gram extra in je rugzak hebt gedaan. Een volgende keer ga ik natuurlijk weer in dit gebied verder op onderzoek en dit soort rare lopen worden natuurlijk steeds aantrekkelijker als je sterker wordt. Vorig jaar zou ik hier helemaal niet hebben kunnen lopen denk ik. Zoveel variatie aan ondergrond en hoogteprofielen. Klimmen is tot daar aan toe, maar klimmen op de weg is weer wat anders dan zo klimmen in de heuvels. Overigens vind ik klimmen nog makkelijker dan dalen. Daar zall ik nog verder mee moeten oefenen.

Maar top was het! Fantastisch om dit te kunnen doen. Ik blijf het zeggen. Hier ligt mijn hart, dit wil ik (kunnen) doen. Ik was er graag de ele dag op uitgetrokken, maar ook hier geldt: rustig opbouwen, niet overdrijven. Er staan in de eerste 9 dagen tenslotte alweer 76 km op de teller. Volgende keer weer langer en zo blijft er altijd weer wat te wensen!

klik voor groot

Gegevens:

* totaal 10,5 km
* temp 7 – geen wind, zonnig
* HR niet gemeten

rondje in google earth openen

feb 76 km – 2013 totaal 262 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 160 km
pure flow – 166 km
pure cadence – 79 km

**07.02.2013 – assignment 21: 10×800 mtr – totaal 15 km**

Ik kan nauwelijks geloven dat de 8×800 alweer gelopen is op 19 januari. De tijd vliegt! In de tussentijd andere assignments gedaan en ook lekker ‘vrij’ gelopen. Ik keek er best een beetje ‘tegenaan’ die 800-tjes van vandaag. Maar ik had er ook wel zin in, want het is een training waarbij de tijd voorbij vliegt. Ik weet dus ook inmiddels dat deze training wel wat moeite mag kosten. Vol goede moed ging ik dus op pad. Ik had me stiekum omgekleed en was stilletjes de cottage uitgeslopen zodat waf me niet zou zien. Zij is altijd door het dolle heen als ik met mijn renkleding bij haar kom, maar vandaag mag ze niet mee op deze training. Stakker maar het lukt me om ongezien de cottage te verlaten.

De vorige keer was het een training door gigantisch slecht weer, vandaag leek dat mee te vallen. De wind is redelijk gaan liggen en er scheen een zonnetje. Toen ik op pad ging, scheen de zon op de besneeuwde cheviot hills en dat was geweldig. Ik had natuurlijk geen camera bij me, want bij interval training is er niks te fotograferen. Maar nu baalde ik een beetje dat ik de camera niet bij me had voor dit geweldige plaatje. Schitterend!

Toen ik bij de bocht kwam, startte ik de workout en ging ik van start. Het voelde goed. Rustig aan beginnen, want 10 laps lijken niks, maar het zijn er toch 10 op een redelijke snelheid (voor mij dan). Maar al snel ging het mis, want ik gleed bijna onderuit ineens. IJS! Ik was helemaal verrast want ik zag niks. Ik stopte het rennen en wandelde voorzichtig verder. Voelde nog eens. Ja, dit was niet de gladheid van de Flows maar echt een ijslaagje zo her en der. Nou nee dus, absoluut niet. Ik heb om een of andere reden dan visioenen dat ik onderuit val. Languit, handen vooruitgestrekt, en als ik val een denkbeeldige krak. Nope, dat gaan we dus niet doen. Ik baal een beetje. Wat nu? Ik wandel door en stop de workout. Ik dribbel rustig voort omdat het best fris is zo tegen het vriespunt en overleg in mezelf en met mezelf wat ik ga doen. Ik heb een stukje weg nodig dat in de zon ligt en waar auto’s rijden. En als extra eis dan nog een stukje weg waar het niet al teveel op en neer zou lopen. Geen idee, maar al snel kwam ik op de wat grotere weg en besloot het er maar gewoon op te wagen. Ondertussen zong in mijn hoofd de son ‘what doesn’t kill you makes you stronger’ en ik steek in gedachten mijn vuist in de licht en roep ‘yeah ik kan het’. Heb ik niet de laatste tijd flink geoefend met ‘ik kan het’, en ‘ik ben fit’? Ik voegde daar ook nog aan toe ‘ik ben snel’ en ‘ik ben licht’. Visualisatie en affirmatie. Veel oefenen, maar het werkt echt! Visualiseerde ik in april 2012 al niet de hele route van de 10 km in Rotterdam inclusief de finish tijd? Ik ben niet zo’n race dier en snelheids dier, maar toch helpen dit soort dingen wel als je ‘echt’ iets wilt. Aan dat laatste schort het een beetje bij mij als het op snelheid aankomt, maar goed. Voor deze training was ik dan wel vastbesloten om mijn best weer te doen, want ik moet zeggen dat het verrassend goed gaat in het schema. Ik ben alweer 21 weken onderweg.

De eerste lap gaat dus van start en ik hobbel vrolijk richting North Sunderland. Na de eerste bocht gaat de weg ineens omhoog. Ik moet lachen. Heb ik deze weg uitgekozen voor een interval training? Maar ja, ik mag vast ook wel weer even naar beneden. ‘Ik ben sterk’ klinkt het in mijn hoofd en al snel vliegen de piepjes van ‘slow down’ me om de oren. Te hard! Lastig te doseren zeker als je de weg niet weet qua hoogteprofiel. De wind waait ook zachtjes in de rug dus ik moet echt even gas terugnemen. Verder geen ijs op de weg, alleen een stuk met modder en dat is ook een beetje glad. Goed opletten dus, letten op de houding, ademhaling en balans. De metronoom tikt rustig voort en ik besluit alle laps met de metronoom te doen. Net buiten mijn comfort zone, net wat ik nu goed aan zou moeten kunnen voor deze training. Hop de eerste lap zit erop. Te snel (4’27″). Domme gans. Het is niet heel erg, maar de 2e moet dus echt langzamer en dat lukt goed. De terugweg is zwaarder want daar loopt de weg meer omhoog en heb ik ook tegenwind. Ik zie dat het iets beter in de buurt komt van de 4’40″ wat ik zou moeten lopen maar goed is het nog steeds niet (4’33″). Ik rommel verder en lap 3 en 4 gaan allebei in 4’25″. Tsja. Ik ben totaal niet moe, moet echt mijn best doen om een beetje in de buurt te blijven van de voorgeschreven pace. Wat gek is dit nou. Loop ik mezelf nou ‘kapot’ in de eerste helft van de training dan? Ga ik enorm terugzakken straks? Bij lap 5 denk ik aan de volgende lap. Gek is dat, dan ben ik alweer over de helft. Ik herinner me nog de eerste interval assignment in Schotland, toen ik 4×800 moest lopen en ik blij was dat ik bij de vierde was. Toegegeven: dat was echt tussen de heuvels maar toch. Lap 5 en 6 gaan in 4’20″ en 4’21″. Nou best netjes, mijn tempogevoel is toch niet slecht als de duo laps zo dicht bij elkaar blijven. Ik denk terug aan de vorige keer op de weg door de sneeuw en de hagel en met de harde wind. Als ik nu weer op de terugweg ga, heb ik net zoveel laps als de vorige keer er al op zitten. Vreemd is dat, dat je kennelijk toch steeds een soort grens verlegt. Lap 7 en 8 gaan allebei in 4’16″ en ik moest me echt weer een beetje inhouden. Als ik aan het einde van de weg kom, hoef ik nog maar twee lapjes. Het is soms best eventjes ‘zwaar’ als de weg ineens omhoog loopt, maar het voelt gewoon goed en makkelijk. Ik moet erom lachen. De laatste twee laps alweer! Ik flik het gewoon weer zonder enige moeite. Nu mag ik gewoon wat harder lopen, maar wel normaal zonder dat ik te snel ga. lap 9 en 10 gaan allebei in 4’11″. Net zoals de laatste twee laps van de vorige keer (toen dus lap 7 en lap 8). Ik ben blij! Niet omdat het klaar is, maar gewoon omdat ik het gedaan heb. Met verstand en met doseren van mijn krachten. Ja! ik anker dit fijne gevoel weer, net zoals ik dat de vorige keer deed. Dat kan ik dan later mooi weer oproepen als ik het ooit nodig heb. Overigens blijft het opvallend dat wanneer ik eenmaal die verrekte HF van 158 voorbij ben, dat het dan weer helemaal goed gaat. Soms lukt dat niet en blijft het hangen en nog verkeerd ook zodat ik op halve PKs loop, maar vandaag ging het weer helemaal goed.

Een mooier voorbeeld van de kracht van het mentale spelletje bestaat niet. Doe je 4 laps, dan lijkt de laatste al zwaar, doe je er 8, dan is de laatste zwaar, doe je er 10 dan geldt hetzelfde. Blijkbaar wordt dat allemaal uitstekend geregeld door de hersenen. Ik ben er nog lang niet, moet nog de 12 en de 14×800 maar ik neem aan dat dan hetzelfde weer geldt. Ik ben erg benieuwd. Het lukte me ook nu weer om langzaam het tempo op te voeren en de duo’s weer redelijk gelijkmatig te houden ondanks een verschil in heen en terugweg qua wind en hoogteprofiel.

Dat is toch machtig mooi zoiets? Ik weet dat snelle lopers lachen om mijn tempo gedurende het interval. Velen lopen dit tempo gedurende een duurloop. Ik niet. Overigens train ik voor de langere afstanden en niet voor een snelle 5 of 10 km. Maar dit is voor mij helemaal goed zo. Het duurt even, maar blijkbaar leer ik toch een heleboel.

Ik ben tevreden en hobbel rustig met RWR terug naar de cottage. Jammer genoeg ben ik daar dus een eindje vandaan, zodat het toch een rondje van 15 km wordt. Maar het voelt allemaal goed. Op naar week 22 dan maar!

lap 1 – 4’27″ – HR 148 (163) – cadans 87
lap 2 – 4’33″ – HR 147 (165) – cadans 87
lap 3 – 4’25″ – HR 153 (164) – cadans 87
lap 4 – 4’25″ – HR 153 (167) – cadans 87
lap 5 – 4’20″ – HR 158 (170) – cadans 87
lap 6 – 4’21″ – HR 162 (170) – cadans 87
lap 7 – 4’16″ – HR 163 (169) – cadans 87
lap 8 – 4’16″ – HR 163 (171) – cadans 87
lap 9 – 4’11″ – HR 163 (172) – cadans 87
lap 10 – 4’11″ – HR 164 (171) – cadans 87

Gegevens:

* totaal 15 km
* temp 2

feb 66 km – 2013 totaal 252 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 148 km
pure flow – 166 km
pure cadence – 79 km

04.02.2013 – holy island – 12 km

Zaterdag had ik al ontzettend zin om mijn rondje op Holy Island te gaan doen. Ik probeer dat ieder jaar als ik hier ben. Vorig jaar was het een prima dag, maar had ik weinig tijd vanwege het getijde. Vandaag en morgen zou het prima zijn en zou ik de hele dag de tijd hebben om te dwalen en te genieten. Omdat het totaal geen zin heeft om een echte route uit te zetten, had ik zaterdag 4 waypoints in mijn garmin 910 XT geprogrammeerd. Ik moest even zoeken hoe dat ook alweer ging, maar ik kwam vorig jaar op dat idee, omdat ik toen met de garmin 610 liep, die geen course functionaliteit heeft. Ik had toen ook een aantal herkenningspunten geprogrammeerd (dat kan het horloge wel) waar ik met de ‘go to’ functie heen zou kunnen lopen. De 910 heeft een fraaiere oplossing, want je ziet een map met daarop de waypoints. Die kan je zelfs voorzien van een eigen icoontje, en dus had ik een auto voor de parking, en een visje voor het strand. Terwijl je loopt, wordt een route ingetekend en kan je dus niet alleen zien wat je hebt gelopen, maar ook waar je bent ten opzichte van de way points. Eventueel kan je ook nu weer met de ‘go to’ functie naar de waypoints. Dat was gelukkig niet nodig, want ik ken de weg al redelijk en zag redelijk goed waar ik was. Het ‘midden’ had ik ook geprogrammeerd, omdat ik vanaf dat punt altijd terug zou kunnen komen via verschillende routes. Alles dus goed voorbereid en tot mijn vreugde was het vanmorgen stralend mooi weer met een blauwe lucht. Er stond wel een keiharde wind, maar daar word je sterk van dus dat is niet echt erg. Gauw omkleden dan maar en woef drentelt al zenuwachtig heen en weer, en gaat midden in de deuropening van de kamer liggen. Vrijdag op de 33 km mocht ze immers niet mee en het is alsof ze zeker wil weten dat dat deze keer niet weer gebeurt. Maar al snel zitten we samen in de auto. Vol goede zin op pad dus!

Om 10.45 zou de causeway weer open zijn voor auto’s en om 10.50 reed ik erop. Het was duidelijk dat het water aan het wegtrekken was, want er was eigenlijk nog maar 1 rijbaan beschikbaar. Ongelooflijk dat deze weg dus keer op keer gewoon onder water loopt. Er staat verderop een soort reddingshuisje, enkele meters boven de weg. En iedere maand gebeurt het weer dat er iemand gered moet worden. Ongelooflijk stom zulke dingen.

klik voor groot

Toen ik even geparkeerd stond om de foto te maken van de causeway, landden er drie eenden waarvan ik in een oogwenk wist dat het iets bijzonders leek. Geen verrekijker natuurlijk bij me, want die staat op tafel. Jammer, en ik maak een wazig kiekje om te proberen te achterhalen wat het waren. Inmiddels weet ik dat het long tailed ducks waren! Zal je altijd zien dat je weer eens een bijzonderheid ziet zonder camera bij de hand. Maar gaaf was het wel!

Daarna snel doorgereden het eiland op en geparkeerd. Voetjes van woef ingesmeerd en al snel waren we op pad. Wat een gigantische wind. Ik vond het wel grappig maar ik was blij dat ik twee Buffs bij me had, eentje om mijn nek en eentje op mijn hoofd. Ik gokte erop dat het droog bleef, dus geen petje deze keer. Die zou vast maar afwaaien.

Op mijn horloge zie ik inderdaad keurig de waypoints staan dus ik kan op weg!

klik voor groot

Eerst in de richting van het kasteel en dat blijft toch weer indrukwekkend iedere keer. Even wat trappen oefenen en natuurlijk toch wel even een paar kiekjes zo rond het kasteel.

klik voor groot

All we verder lopen, heb ik de wind in de rug. dat klinkt leuk, maar dit eiland is totaal open en ‘op zee’ en ik moet mijn best doen om niet omver geblazen te worden. Woef heeft er ook last van, ze loopt in een rare bocht omdat haar achterwerk blijkbaar ook wordt weggeblazen. Ik vind het grappig, krijg de neiging om met mijn armen wijd als een vliegtuigje te gaan rennen. Dit is lopen zoals lopen bedoeld is denk ik. Althans zo voelt het voor mij.

We lopen verder, en het gras is niet eens modderig. Het valt me reuze mee. Natuurlijk is het zacht waar de schaapjes ook lopen maar met mijn schoenen loopt het prima zo. In de verte zie ik al het vreemde witte ding, een soort pyramide en dat wordt mijn eerste doel.

klik voor groot

Rechts van me hoor ik de golven aankomen rollen. Brullen is het meer. Geen kip verder te bekennen op het eiland. Misschien waait het te hard, ik weet het niet. Ik loop alleen, ga op in de natuur. Ik rende nooit als kind, maar ik voel me nu een kind. Ik ren, sta soms even stil om van het geweldige uitzicht te genieten en ren verder. Maak een kiekje omdat ik zo graag wil vastleggen hoe geweldig mooi het is. Het geluid, het gevoel en de geur kan ik niet vastleggen natuurlijk. Maar dat roepen de foto’s straks in een oogwenk weer op. Het gevoel dat ik daar kan lopen, dat ik daar sta en uitkijk over de zee, over de duinen en kan genieten.

Al mijmerend komen we bij een hekje waar waf heel makkelijk onderdoor kan. Dat is handig opgelost met dat losse ding aan touwtjes. Ze staat zielig in de wind te wachten totdat ik het hekje weer dichtgemaakt heb. Oortjes flapperend in de wind. Maar het zonnetje erbij is heerlijk en maakt het toch een hele mooie dag. Ik ben een geluksvogel!

klik voor groot

Maar dan staan we ineens al voor de witte pyramide. Wat een raar ding zo in de natuur!

klik voor groot

We lopen verder, nemen een pad langs de zee en ik moet goed oppassen want de wind blaast je makkelijk uit balans en dan trap je op de rand van het pad. Ik besluit daarom ook zoveel mogelijk het pad te kiezen dat niet meteen boven de klif loopt, want het lijkt me toch niet fijn om naar beneden te kukelen. Ik blijf dus ook niet te lang bij de pyramide, want dat is een beetje hoog en eng.

klik voor groot

Ik laat het kleine strandje voor wat het is, want het is maar een klein baaitje en ik zou eerst naar beneden moeten. Het pad door de duinen is lastig met heel hoog gras dat in mijn benen prikt. Ik zou woef eigenlijk ook een brilletje op moeten zetten om haar ogen te beschermen. Gras is enorm scherp!

klik voor groot

Omdat ik geen route heb, weet ik niet precies hoe ik moet lopen en omdat er geen echte paden zijn, kan je overal heen. Ik denk dus dat ik goed zit als ik een beetje naar rechts ga, om niet te ver van de zee af te wijken. Daarvoor moet ik wel even een klimmetje maken.

klik voor groot

ik moet lachen want het loopt gewoon recht naar boven en als ik boven kom, dan blijkt het sttrand er pal achter te liggen. Daar wilde ik dus niet heen en ik ga weer terug. Voor iedere stap die ik zet krijg ik een meter extra!

klik voor groot

Ik loop verder en alles is mooi. Overal zie je wel mooie doorkijkjes, fraaie vergezichten of iets anders geweldigs. Hiervoor wilde ik kunnen lopen. Zonder moeite over alle soorten terrein rennen. Zonder moeite even stil kunnen staan om te kijken om vervolgens het lichaam weer in beweging te krijgen. Zonder ‘afzien’. Hiervoor moet ik dus ook trainen. Sterker worden, sneller worden. De afstand kan wat mij betreft niet lang genoeg zijn of worden. Die ultra in Bamburgh staat nog steeds met potlood in mijn schema. Eerst maar zien hoe de marathon afstand bevalt. Daarna mag ik verder kijken. Rustig opbouwen maar wat voelt het goed!

klik voor groot

klik voor groot

Verder de duinen in wordt het moeilijker om te lopen. Soms staan de duinen echt onder water, en dan zo diep dat het niet iets is om doorheen te lopen. Dat was de reden dat ik niet van te voren een course had uitgezet maar alleen de way points wilde gebruiken. Onderstaand ook weer een klein obstakel op het pad.

klik voor groot

Ik moet lachen als ik dus opeens ergens sta waar ik geen kant meer op kan, behalve terug natuurlijk wat ik niet wil. Overal water. Maar er is well een heuvel, met maagdelijk onbelopen zand. Heel steil. Handen en voeten werk. Vrij hoog. Ik praat hardop tegen woef wat we zullen doen. Zij vindt het allemaal prachtig en al snel zie ik haar in de richting van de ‘berg’ lopen. Vooruit maar, kan ik meteen even kijken waar ik ongeveer ben als ik boven ben.

klik voor groot

Het is op de foto nauwelijks te zien, maar het is echt ontzettend steil en het laatste stukje deed ik op handen en voeten ongeveer. Waf stond toen al leuk naar beneden te kijken waar ik eigenlijk bleef. Jammer genoeg was er geen pad aan de andere kant, en moest ik als een krab weer even een stukje opschuiven naar een pad naar beneden. Dat was makkelijk en ik kan van bovenaf ook goed zien hoe en waar ik kon lopen aan de andere kant van de duinen rij.

Eerst even naar beneden! Maar dat was een normaal pad en ook daar kreeg ik voor iedere pas weer een meter extra omdat je naar beneden glijdt. Leuk!

klik voor groot

Daarna een heel stuk lekker gelopen. Minder fraai dan aan de andere kant vlak bij de zee, maar wel weer leuk. Ik zie dat Waf alweer pirri pirri aan haar voetjes en kin heeft hangen en ik besluit even wat weg te halen voordat het straks helemaal erg is. Pirri pirri is een raar plantje.

We hobbelen rustig voort en voor het eerst dender ik door ondiepe plasjes die wat modderig zijn. Wat een heerlijke schoenen, vorig jaar was dat allemaal anders voor mijn gevoel. Maar misschien ben ik ook wel anders, loop ik makkelijker over dit soort terrein.

klik voor groot

Soms is het echt wel hevig die water partijen die op het pad liggen en daar klauter ik dan even omheen. Tot nu toe lukt het allemaal prima maar ik ben verrast dat er zoveel water ligt op sommige plekken.

Eigenwijs als ik ben, ga ik lekker toch de weg op waarvan ik al bijna zeker weet dat het modderig zal zijn. Ik ben benieuwd. Twee jaar geleden was het echt erg, vorig jaar was het prima. Maar dit jaar…. Nou geen centje pijn. Mijn schoenen zakken tot mijn enkels in de modder, maar het doet me weinig. Woef is ontzettend vies maar met de nieuwe doeken is ook dat snel weg weg straks. Het betrekt wel intussen een beetje en ik ben benieuwd of ik droog bij de auto zal aankomen.

klik voor groot

Als ik bij de boerderij aankom, besluit ik nog een keer richting de zee te lopen, en dan via het kasteel weer naar de auto te gaan. Wind in de rug op het eerste stuk en dat loopt lekker. Rechts zie ik het kasteel liggen. Ik zie nu toch well grijze wolken binnen komen en het is ineens waterkoud. Eens kijken of er nog wat power in mijn motor zit en we zetten wat aan. Woef kijkt verrast en hobbelt mee. Het kasteel komt in zicht en we moeten nog even over het schapenpad ernaartoe.

klik voor groot

Alls ik bij het kasteel kom en het laatste stukje terug naar de auto moet, beukt de wind op ons in. Ik doe mijn best, voel alsof ik aan het water trappen ben want ik kom nauwelijks vooruit. Ik vind het wel een grap. Ik ben toch echt aan het hardlopen en het voelt nog zwaar ook, maar waar is de snelheid dan die ik probeer over te brengen via mijn lichaam naar de weg? Ik zie in gedachten van die akelige natuuurkunde pijlen van vroeger. Die sommen waarbij je de krachten moest uitrekenen. Nou mijn eigen pijltje is veel kleiner dan het pijltje van de wind. Dat is wel duidelijk. Maar natuurlijk kom ik bij de auto. Ik koos ervoor om toch bijna het hele stuk te ‘rennen’, want als ik ga wandelen dan lukt het me helemaal niet meer qua adem. Vraag me niet hoe dat zit, ik weet het niet.

Omdat ik bang ben dat de klep van de auto eraf geblazen wordt, maak ik de hond schoon buiten de auto. Alles waait, alles dwarrelt. Maar het is nog steeds droog. Het lukt me aardig om de pirri pirri en de modder uit haar vacht te krijgen en na een kwartiertje ziet ze er alweer tip top uit. Ik nog niet maar dat komt thuis wel. Als ik in de auto stap en over de causeway rijd, klettert de regen op de ramen. Ik glimlach. Wat een geweldige run hebben we gehad!

Gegevens:

* totaal 12 km
* temp 4 – veel wind
* HR niet gemeten

rondje in google earth openen

feb 50 km – 2013 totaal 237 km

kinvara 3 – 369 km
minimus – 148 km
pure flow – 151 km
pure cadence – 79 km