Net als voor 2010/2011 en 2011/2012 dit jaar in Google Earth alle routes achter elkaar geplaatst. Totaal 119 km.
Dit jaar geen rondje dat helemaal aan elkaar gekoppeld kan worden zoals eerder, maar wel met twee spannende en geweldig mooie nieuwe routes. Bonawe langs het meer en Kerrera Isle. Ook deed ik dit jaar dus de Glen helemaal, zoals ik in 2010 eigenlijk al wilde doen.
Vandaag het laatste rondje hier aan de westkust van Schotland. Al vroeg in de ochtend was ik aangekleed, want we wilden nog even lunchen in Oban en moesten de auto nog inladen en 5 uur rijden. Maar toen ik aangekleed was, begon de twijfel. Waar ging ik lopen? Bonawe waar het zo geweldig mooi was? Of het snelle korte rondje in de Sandpit eventueel met een verlenging? Ik wilde eigenlijk geen heuvels meer doen, maar langs het meer van Loch Etive is niet leuk voor woef. Uiteindelijk zat ik na een half uur dubben in de auto, maar toen kwam ineens het idee naar boven om in Glen Lonan te gaan lopen. Daar liep ik vorige week mijn 25 km rondje en het is en blijft daar prachtig mooi. Uiteindelijk startte ik dus daar en zou ik wel zien hoe lang ik zou gaan lopen.
Al snel zag ik koetjes bij het begin van de Glen. Leuke beesten. Nog geen Hooglanders, maar tenminste well leven op de weg!
klik voor groot
Nadat ik ergens geparkeerd had, ben ik van start gegaan. Eigenlijk is alles mooi. Iedere bocht, iedere meter is mooi en overal is wel wat te zien. Ik was al meteen ontzettend blij dat ik voor deze route had gekozen, want het was echt genieten op de route.
Na een kilometer of drie kwam ik dan eindelijk mijn geliefde koetjes tegen. Hooglanders. Helaas op een verkeerde plek, namelijk op een soort heuveltje, maar het was wel erg leuk om ze even te zien.
klik voor groot
Daarna weer lekker verder gehobbeld. Ik vond het nog best zwaar eigenlijk zo heuvelopwaarts maar het was zo ontzettend mooi allemaal.
klik voor groot
klik voor groot
Na 5,5 km besloot ik dat het toch wel eens tijd werd om om te keren. Ik zou wel langer willen lopen, maar de tijd begint ook een beetje op te schieten en of ik nou 11 of 13 km loop of meer, eens komt er een einde aan deze twee weken hier.
Op de terugweg natuurlijk nog even koetjes gekeken.
klik voor groot
Helemaal aan het eind even rustig uitgelopen en vastgelegd hoe woef over de wildroosters loopt. Deze route zakte ze eenmaal doorheen toen ik niet ‘voorzichtig’ zei. Dat was dus stom van me. Ik moet echt even de tijd geven, maar ze liep voor me uit en ik dacht dat ze het wel in de gaten had. Nee dus. Maar de laatste ging weer goed gelukkig.
klik voor groot
Zo komt er een einde aan geweldige runs in een prachtige omgeving. Echt super.
Gegevens:
* totaal 11 km
* temp 10
jan 43 km – 2013 totaal 43 km
kinvara 3 – 349 km
minimus – 52 km
Vandaag een rondje dat ik op 1 januari 2012 ook deed. Ik vond het toen loeizwaar en dit jaar was het niet minder zwaar. Maar deze keer wist ik iets beter wat er op mijn pad zou komen, en wist ik ook dat er na 10 kilometer een mooi uitzichtpunt zou komen, en dat ik daarna lekker heuvelafwaarts zou kunnen hobbelen. En ook nog eens op betere schoenen dit jaar, want ik loop nu op de NB Minimus MT10 en die lopen toch wel erg lekker op dit terrein.
Vanaf de parkeerplaats weer eerst richting de fietspaden die overigens heel goed aangegeven staan.
klik voor groot
Daarna eerst even alvast heuvelopwaarts richting snel stromend water en dat is een zalig geluid. Even snel een kiekje maken van de route en dan weer op weg.
klik voor groot
Daarna lekker doorhobbelen en alles ruikt zo lekker in het bos. Prima begaanbare paden dit jaar, alleen blijven die keien lastig. Dat blijf ik vinden, maar met deze schoenen loopt het allemaal wel wat lekkerder dan vorig jaar. Vandaag niet eenmaal mijn enkel verzwikt, ook niet bij het naar beneden rennen, waar het toch altijd weer oppassen geblazen is.
klik voor groot
Omdat ik de route al ken en al zwaar genoeg is, heb ik niet veel foto’s gemaakt onderweg alleen op punten die erg mooi waren of ehm.. omdat ik toch ergens even moest wandelen. Ik kwam echt niet de eerste heuvel helemaal hardlopend op. Misschien wel op een heel laag tempo, maar uiteindelijk heb ik tot de top toch een klein stukje gewandeld, want ik moest tenslotte nog even door (en wil morgen ook nog lopen).
klik voor groot
Uiteindelijk kwam ik na tien kilometer weer bij het reservoir en genoot ik van het uitzicht daar. Het is en blijft mooi.
klik voor groot
Ik wist al dat we nu richting een bocht zouden gaan lopen waar het vorig jaar ontzettend modderig was en woef met haar schoentjes tot haar enkels wegzakte. Ik was toen enorm aan het schelden op de modder. Dit jaar zou het geen probleem zijn met deze schoenen, maar omdat er niet meer gewerkt werd, was er niets aan de hand en kon ik lekker doorhobbelen tot het mooie doorkijkje dat je daar hebt. Gauw nog even een foto en daarna lekker verder gehobbeld naar het eindpunt.
klik voor groot
Overigens merkte ik wel weer dat het klimmen toch ook wat handigheid vereist. Kleine stapjes, goed op de houding letten en eventueel wat extra armzwaai naar achter. Denny Dryer geeft in zijn boek ook nog tips over klimmen, namelijk met twee stappen schuin en dan de derde met links weer recht. Ik gebruikte dat deze keer niet, maar het werkt wel. Ik merkte nu wel dat ik na het nemen van een foto ergens heel moeilijk weer op gang kwam heuvelopwaarts. Beter is het toch om rustig met kleine pasjes door te lopen, en net voor de verzuring te blijven, zodat je met heuvelafwaarts nog genoeg energie hebt om daar weer wat te versnellen. Maar ik heb rustig aan gedaan vandaag, want dit zijn toch geen kinderachtige heuveltjes en met nog een rondje te gaan hier voor vertrek wilde ik ook niet al mijn kruit verschieten. Ik loop niet zo vaak vijf keer per week op dit soort terrein!
Op naar de laatste ronde hier. De keuze voor de route zal niet meevallen. Ik wil nog zo veel!
Gegevens:
* totaal 12 km
* temp 10
* HR average 140
jan 32 km – 2013 totaal 32 km
kinvara 3 – 349 km
minimus – 40 km
Vorige week waren we op zoek naar een rondje dat ik echt nog nooit gedaan had. Eerst kwamen we uit bij Bonawe dat echt schitterend bleek te zijn. Daar liep ik 15 km maar ik had er eeuwen door kunnen lopen. Uiteindelijk was ik dan bij het einde van Loch Etive uitgekomen, waar we in de glen altijd naar herten gaan kijken. Dat is ongeveer op 30 km afstand denk ik. Beetje te ver dus, want je moet ook weer terug. Leuke uitdaging voor ‘ooit’.
Maar er zijn ook allerlei eilanden en eilandjes voor de kust hier waar je met een ferry of pontje heen kunt. In de wintermaanden valt dat niet mee, want die dingen gaan dan maar mondjesmaat. Mull is mooi maar erg groot, Lismore is ook nog een optie, maar Kerrera, dat was ook een nieuwe naam en aangezien er een 11 km ronde in het wandelboekje beschreven stond, leek me dat een geschikte rond om te proberen. Enkele dagen geleden hadden we al gekeken waar het pontje eigenlijk vertrekt en dat was maar goed ook, want het was veel verder weg vanaf Oban dan we van te voren dachten. Nu wist ik dus precies vanmorgen waar ik moest zijn.
Hoewel de voorspelling voor morgen iets beter is, besloot ik vanmorgen toch maar te vertrekken richting het eiland. Gedaan is maar gedaan en aangezien we zaterdag vertrekken hier, is het wel gaaf om het gedaan te hebben. Alles was al voorbereid. De ronde was door @RunningRonald omgezet naar een .tcx en de route zat dus in mijn Garmin geladen. Van te voren had ik op de kaart gekeken. Het is namelijk een bijna onbewoond eiland, met (weet ik nu) 15 woningen en euh euh eigenlijk geen wegen. Mijn plan om ‘de weg maar te nemen’ als de paden te modderig zouden blijken te zijn, sloeg dus nergens op, want er is helemaal geen weg.
Te vroeg stond ik al helemaal klaar en een beetje nerveus aan de kade met mijn woef. Haar pootjes goed ingesmeerd met potenwax, voor de zekerheid een rugzakje mee met water en een extra jackje voor de terugtocht over het water en een gelletje mocht ik toch uiteindelijk niet goed lopen. Geld en een telefoon. Wat kon me gebeuren? Nou niks.
klik voor groot
Het bootje lag al klaar en ik wachtte vol spanning. Ik had immers maar 2 uur om de ronde te doen. Dat lijkt ontzettend lang, want 2 uur over 11 kilometer slaat natuurlijk helemaal nergens op. Maar met paden die onbegaanbaar zijn, hellingen en soms even een foto maken, warm lopen en een verantwoorde cool down (ha dat dacht ik toen nog), schiet het al aardig op qua tijd.
Toen ik ging vragen of de hond ook mee mocht naar het eiland zei dat skipper dat dat mocht, maar dat hij al bijna ging vertrekken. Was ik blij dat ik te vroeg was!
Al snel stonden woef en ik dus op de pont, samen met een man met zijn kinderen die naar zijn ouders ging. Verder alleen wat boodschappen van iemand die blijkbaar aan de andere kant woont. Wat moet dat eenzaam zijn daar!
klik voor groot
Aan de overkant gekomen wist ik dar er een rode telefooncel moest staan en een weg. Dat klopte. Ik zag ook een kaart waar stond dat je 4 uur doet over de route. Wandelend dan wel te verstaan. Maar misschien had er toch een lichtje moeten gaan branden, want als je een beetje loopt, loop je toch wel 6 km per uur, laat het eens langzaam gaan en je wandelt 5 km per uur dan doe je er toch zeker geen 4 uur over? What the heck. Ik zou dat varkentje wel eens even wassen!
Al snel waren we op pad. Woef was helemaal opgewonden en rende keihard in de rondte, met allemaal nieuwe spannende luchtjes in haar neus. Ik maande haar tot rust, want we zouden nog een stuk moeten natuurlijk! Mooi was het wel, ook al zag ik dat het aardig dicht trok met mistflarden. Jammer!
Het was allemaal enorm uitgestrekt en verlaten. In het begin nog wat huizen.
klik voor groot
Op een gegeven moment zag ik een karretje rijden met enorm veel schapen erachteraan. Kennelijk werden ze bijgevoerd. Ik lijnde woef aan, omdat er in schotland geschoten mag worden op honden die zich tussen de schapen begeven. Dat doet Ztje niet, maar weet je veel wat een eigenaar ineens denkt.
klik voor groot
Gelukkig kwam ik de meiden (het waren twee dames die aan het voeren waren) even later tegen en zij vonden het prima dat ze verder los zou lopen dus dat was prettig. Ook beaamden ze dat het pad dat ik gekozen had, het juiste pad was voor het rondje. Het was maar goed dat ik de route op de garmin had, want ik was bijna rechtsaf geslagen bij het hek waar de schapen achter renden!
klik voor groot
Mooi was het wel maar erg eenzaam en stil. Ik vroeg me af wat de bewoners hier nu doen behalve schapen houden. Want er is dus helemaal niets. Echt niets, alleen schapen, natuur en 15 woningen die ook nog eens een pesteind uit elkaar liggen. Leuk?
klik voor groot
Woef en ik hobbelden weliswaar rustig door, maar ik had kennelijk in het begin wel veel foto’s gemaakt, omdat het allemaal zo mooi was. Dat kost dus tijd en toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat ik nog nergens was en dat de tijd toch vrolijk wegtikte.
klik voor groot
Alles ging goed totdat….de mudtrail startte. Wist ik veel. Het begin was nog wel een aardig pad, waarschijnlijk omdat dat nog naar huizen leidt. Maar daarna was het ineens afgelopen en begon de ellende.
Maar kennelijk moet je daar een beetje aan wennen en als je eenmaal de klik gemaakt hebt in gedachten dat je gewoon overal doorheen moet stampen en niet moet denken aan modder of water, gaat het eigenlijk best goed. Kon ik mooi uitproberen hoe die schoenen die eigenlijk hielden op modder, want daarvoor had ik ze toch ook gekocht? Nou de vuurdoop hebben ze dus nu gehad. Modder, stromend water, stront, eigenlijk van alles wat.
Waf en ik liepen dus vrolijk door de gladde derrie en modder. Mooi was het wel!
klik voor groot
Op een gegeven moment kwam ik koeien tegen. Dat was leuk en woef vond ze geweldig spannend! Daarna ging het modderige pad weer verder. Modder en modder…..Waarschijnlijk door al die dieren die daar ook liepen.
klik voor groot
Daarna raakte ik natuurlijk enorm de weg kwijt, omdat ik op een soort grasvlakte kwam zonder pad. Ehm… garmin zei al eeuwen dat ik zogenaamd off course was, wat niet zo was aangezien ik keurig het pad volgde met het pijltje op het horloge. Maar op de vlakte had ik het toch even moeilijk. Ik snapte er geen biet van. Water aan de rechterkant houden… pijltje bekijken op horloge en dan maar proberen weer in de buurt te komen. En de tijd? Die tikte vrolijk door…. Tik tak… nog weet ik veel hoeveel kilometers en nog maar zo weinig tijd voordat de boot weer zou vertrekken. Grrrr.
Uiteindelijk kwam ik weer redelijk op het lijntje op mijn horloge. Maar een pad zag ik weliswaar zogenaamd op mijn horloge, maar niet voor me. Een een of ander keienpad met een stroompje eroverheen. Leuke uitdaging dus.
klik voor groot
En waar was dat kasteel nou eigenlijk? Ergens moest hier een ruine zijn van een kasteel. Nou ik zag niks hoor. Toch wist ik dat ik goed liep en redelijk richting de boot weer aan het lopen was.
Daar doemde immers ineens de rechthoekige steen op! En even later in de verte ook de contouren van het kasteel.
klik voor groot
Ik sukkelde door en waar ik maar even normaal kon lopen, liep ik als een bezetene om op tijd nog bij de boot te kunnen zijn. De afslag over het gras naar het kasteel dat nog een heel eind weg lag, liet ik links liggen. Als ik de boot niet zou halen, dan zou ik wel terugkeren naar het kasteel. Nu wilde ik alleen maar terug!
Eindelijk kwam er weer een redelijk normaal pad en gelukkig liep dat redelijk goed. Cadans hoog, kleine stapjes en goed kijken waar ik liep, dan kon er niets fout gaan. Ik rende en daar liep ik zowaar het laatste stuk toch op 11 km per uur richting de boot. Dat moest ook wel om nog op tijd terug te zijn. Het voelde niet prettig. Hoe lang had ik nog? Ik keek een paar keer op de telefoon naar de klok en klikte de afstand aan op de garmin. Maar werd de route naar het kasteel nou wel of niet erbij gerekend op de website waar ik gekeken had? Hoe ver was het nou nog?
Ik zag rechts van me nog net door de mistflarden het piertje van Oban. Geen pontje, dus het pontje lag al aan mijn kant! Ik kon dus niet zien hoe het ervoor stond. Waar was het nou? Ik zag opeens wel het witte huis dat ik bij de start ook gezien had, dus erg ver kon het niet meer zijn. Maar daar rekende ik buiten de bochten van het laatste stukje. Hoorde ik daar nou het starten van de motor al van het pontje? Ik had wel gezegd dat ik de 12.30 pont weer wilde nemen, maar zou die skipper daar acht op hebben geslagen?
Door en door renden we. Woef vond het maar wat leuk allemaal. Gelukkig had zij alles goed doorstaan qua pootjes. Ja! Dat leek de laatste bocht en ineens zag ik weer de rode telefooncel en was ik bij de pont. Op tijd!
klik voor groot
Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest. Ik vond het wel een grap eigenlijk. Maar op deze manier hoefde ik dus ook niet bang te zijn dat ik lang moest wachten en enorm zou afkoelen na de run. Toen ik even stond, kwam ook het karretje eraan met de twee meiden van de schapen. Zij gingen – zo bleek – boodschappen doen in Oban. De ene zwanger de ander nog jonger. Zij hadden 1200 schapen en de rode koeien waren ook van hun. Ongelooflijk dat zulke jonge meiden dus op het eiland wonen en leven.
Tot mijn verrassing waren er nog twee mensen die naar Oban gingen die de meiden hartelijk nieuw jaar gingen wensen. Kennelijk zoeken de paar inwoners van het eiland elkaar ook niet op na oud & nieuw. Dat verbaasde me wel. Ieder voor zich dus blijkbaar. Ik zou gedacht hebben dat de bewoners dan veell meer naar elkaar toe zouden trekken.
Ik was in ieder geval erg blij dat ik weer in de auto zat in de bewoonde wereld. Lekker terug naar de cottage, mijn natte kleren uitdoen en lekker droge kleren aantrekken.
De run was een succes, was spannend en leuk maar die tijdsdruk was toch minder leuk. Misschien iets om met mooi weer nog eens te doen. Het kasteel heb ik nu immers niet eens gezien!
Gegevens:
* totaal 11 km
* temp 8
jan 20 km – 2013 totaal 20 km
kinvara 3 – 349 km
minimus – 28 km
Vandaag toch weer op pad voor een rondje. Het was aardig weer, maar de ronde op Kerrera doe ik donderdag, want dan lijkt het goed weer te worden. Mocht het per ongeluk morgen ineens geweldig zijn in de ochtend, dan vertrek ik morgen. De route staat inmiddels op de Garmin en dat ziet er goed uit.
Eerst dus maar weer de poten van woef ingesmeerd met de poten wax. Dit jaar nog geen enkel probleem met haar zooltjes. Vorig jaar was dat wel anders, want toen waren ze meteen al kapot door het strooizout op de weg. Nu liep ze al 85 km met me mee plus alle wandelingen die we hier ook nog maken. Niet slecht dus, zeker gezien de harde en puntige ondergrond met steentjes en rotsen.
Ik koos deze keer voor een korte afstand op de Sandpit. De ronde van enkele dagen geleden plus een lusje. Die route liep ik vorig jaar ook al (op 25 december) en ik converteerde de route in Garmin Connect naar een ‘course’ en laadde deze voor de zekerheid naar de 910XT. Dat was maar goed ook, want ik was anders zeker verkeerd gelopen, want ik dacht dat het lusje veel eerder in de ronde al kwam.
Bij de start was het droog en lekker weer.
klik voor groot
Woef had er wel zin in, en ik ook. Ook vandaag liep ik weer op de nieuwe Minimus MT10 en dat lijkt wel goed te bevallen. Eerst maar rustig gestart met een hoge cadans om een beetje warm te worden. Bovendien wist ik al dat de route het hele eerste stuk enorm zou klimmen, en aangezien ik deze week bijna iedere dag zal lopen, leek het me verstandig om vooral op de loophouding te letten en rustig aan te doen.
Het liep lekker en de eerste kilometer was heel snel voorbij. Het was weer erg mooi en het bos blijft toch lekker droog en niet modderig en dat is fijn.
Al snel zag ik dus op de Garmin dat ik een andere kant op moest dan ik dacht en ik was erg blij met de route op het horloge. Zo kon ik lekker doorsukkelen en het kaartje volgen. Verder zag ik dus niets, ik had geen idee hoe snel of hoe langzaam ik eigenlijk liep en dat kon me vandaag oook weinig schelen.
Ik kreeg gisteren naar aanleiding van mijn rapportage te horen dat het geen probleem was om deze twee weken wat af te wijken van het schema en door de week wat meer te lopen. Mijn assignment van afgelopen weekend was eigenlijk ook aangepast door de gemiste 21 km van twee weken geleden, maar aangezien ik het al rustig weer had opgebouwd naar 15 km in de loop door de week, lliep ik uiteindelijk toch de 25 van het originele schema. Gelukkig is het dus allemaal niet zo star en strak en krijg ik voldoende feedback om eventueel bij te sturen. Als ik niet al had opgebouwd of nog niet fit was geweest, dan had ik het natuurlijk bij de 18 gehouden van het aangepaste schema.
Maar goed, vandaag lekker lopen dus. Ik genoot echt weer. Het is hier zo ontzettend mooi, het ruikt heerlijk naar bos en groen en de lucht is schoon. Ik merk dat echt. Overigens ben ik ook weer met de K5 aan het trainen. Ik ben na aankomst hier weer opnieuw begonnen met een load van 45 mmH2O en startte gisteren op 50 mmH2O om zo langzaam weer wat op te bouwen. Ik heb het na eind mei een half jaar dus bijna niet gedaan. Nu weer even fanatiek ermee aan de slag in de aanloop naar de halve en hele marathon van de komende maanden.
klik voor groot
Het extra lusje was ook weer een heleboel klimwerk en helaas krijg je dan nog niet eens een geweldig uitzichtpunt bovenaan. Maar mooi is het blijft het en met het zonnetje was het ook weer prachtig. Ik voel me nog steeds bevoorrecht dat ik dit zo kan doen en ook hier kan doen. Super en dan weet ik weer helemaal waarom ik ook alweer zo graag wilde leren lopen.
De laatste kilometers lopen allemaal omlaag met soms echt een sterke daling. Ik heb een heel stuk keihard naar beneden gerend, maar lettte vooral erg op mijn houding en cadans. Je bent al snel geneigd om de paslengte te vergroten als je daalt en dan bestaat het gevaar van overstrekken met alle gevolgen van dien. Een blessure pak je al snel met dit soort dalingen dus het is wel zinvol om op te blijven letten. Een hellingshoek van 90 graden tussen grondoppervlak en lichaam en dan het lichaam in een rechte lijn houden. Dat betekent dus enigszins vooorover hellen maar niet vanuit de heupen. Als het te hard gaat kan je ook weer een slinger maken zoals je zou doen op de ski om wat vaart te minderen en de belasting anders op de (voor)voet te krijgen. De belasting op knie, rug en enkels is enorm als je afdaalt.
Na de afdaling waren we al snel weer bij de parkeerplaats en heb ik nog even uitgelopen voor een cool down. Het was weer heerlijk. Overigens is het wel fijn om dalend te eindigen. Op die manier lijkt het net alsof de hele run een makkie was. Dat was het dus helemaal niet met de klimmetjes, maar wel enorm lekker.
klik voor groot
Gegevens:
* totaal 9,3 km
* temp 8
* pace 6.45 min/km (RWR/foto’s maken, ratio 2′/20″)
* HR average 145
* average cadence 80 (RWR max 92)
jan 9 km – 2013 totaal 9 km
kinvara 3 – 349 km
minimus – 17 km
Vanmorgen weer zitten dubben welke schoenen ik nu moest houden. Ik koos al voor de new Balance Minimus MT10, maar welke maat? Na veel gedoe toch gekozen voor de grotere maat en dan natuurlijk ook even op pad voor een eerste rondje om de nieuwe trail schoenen te proberen. De Peregrine 2 gingen enkele weken al direct retour, dus dit zijn uiteindelijk de nieuwe trail schoenen geworden. Heel laag bij de laterale malleolus en dat is belangrijk voor mij. Verder zijn het net sloffen eigenlijk.
Ik koos voor het rondje bij Fearnoch, en wilde dat verkorten tot een baby rondje door het rondje richting het gehuchtje deze keer over te slaan en de gele route te nemen. Dat bleek uiteindelijk niet echt een goed idee vanwege de ondergrond, maar inmiddels weet ik hoe ik eventueel wel een korter rondje daar kan lopen.
Deze week staat eigenlijk als doel een rondje op Kerrera Isle op het programma, en R. converteerde mijn gpx bestandje naar een tcx bestandje zodat ik de route direct in de Garmin kan inlezen. Ik ben ontzettend benieuwd hoe het daar zal zijn, maar een beetje lekker weer voor een paar mooie plaatjes is dan wel leuk, dus vandaag dan eerst maar even door het bos.
Wat was het weer gaaf. Terwijl ik dit tik, wil ik zo weer vertrekken voor een nieuw rondje. De lucht is hier zo schoon, ik kan hier volgens mij wel uren blijven lopen. Niet dat het echt gemakkelijk is, want ook op deze run begin je met een klimmetje van 31 naar 150 meter in de eerste 3 kilometer. Dat is toch wel even wennen in vergelijking met Nederland. Maar inmiddels krijg ik er al aardigheid in en speel al een beetje voor klimgeit ook al gaat het langzaam maar gestaag. Deze keer heb ik gewoon de hele klim achter elkaar gedaan zonder stoppen en dat viel erg mee eigenlijk. Het is gewoon eigenlijk geweldig dat ik dit kan en er nog van geniet ook! Super!!!
Woef vond het ook weer leuk natuurlijk en hobbelde vrolijk me me mee. Terwijl ik dit tik, ligt ze heerlijk te maffen op haar bedje. Zij doet het beter dan ik. Actief geweest en dan even lekker slapen.
klik voor groot
Omdat ik de route al eens gedaan had en al foto’s had gemaakt, besloot ik gewoon lekker verder te hobbelen. Ik genoot en de nieuwe schoenen zaten ook eigenlijk wel lekker. Ik weet nog niet of ik helemaal onder de indruk ben van de grip op rare ondergrond, maar dat moet ik maar zien op ander terrein. Ik had nu vooral steentjes en rommel als ondergrond en geen modder. Klimmen ging lekker op de voorvoet (dat moet ook wel met dit percentage stijging) en dan zijn soepele schoenen fijn. Maar de Kinvara 3 doen het ook prima en zitten ook lekker. Ik denk wel dat de zool iets meer bescherming geeft tegen de scherpe steentjes hier dan van deze nieuwe Minimus.
Op een gegeven moment moest ik even opletten waar ik nu precies over zou moeten gaan op de gele wandelroute en ik koos dus verkeerd helaas. Mooi hoor, zo vlak langs het water, maar een pad dat net voorzien was van enge scherpe rotsstukken die scherp waren, zowel voor mij als voor woef. Ik heb een keer keihard iets geroepen toen ik mijn enkel verzwikte. Woef keek verschrikt om en hobbelde ook moeizaam over het pad. Terugkeren dan maar? Maar ik ging ervan uit dat het maar een klein stukje was en uiteindelijk kwamen we bij een bruggetje en werd het inderdaad weer wat beter.
Mooi was het wel zo langs het watertje, maar op deze manier had ik net zo goed het hele pad langs Fearnoch kunnen nemen, ook al zou dat behoorlijk modderig zijn nu vanwege de regen van de afgelopen dagen. Maar goed, ik koos nu eenmaal dit pad, dus voort dan maar. Uiteindelijk kwam ik weer op de weg en moest ik kiezen welke kant ik op zou gaan. Dat deed ik op zich goed, maar waar nou de rest van de gele route was gebleven snap ik nog steeds niet. Ik liet me leiden door een bordje met een P en dacht dus dat ik er toen al bijna was.
Uiteindelijk herkende ik de afdaling die we altijd wandelen met de hond als laatste wandeling van de dag en wist ik wel dat het goed zat. Woef is ook niet echt een goede spoorzoeker geloof ik, maar we kwamen uiteindelijk weer keurig bij de parkeerplaats uit na een kleine 8 kilometer. Nou ja, niet helemaal de 5 die ik gepland had als ommetje maar het was geweldig en ik had zo weer willen vertrekken voor ronde nummer 2. Maar ja… wijsheid voorop. Morgen gewoon weer een rondje.
Op naar de volgende ronde. Ik ben zo benieuwd naar het rondje over Kerrera. Dat moet erg mooi zijn daar en ik was er nog nooit. Maar ik zit vast aan de pont tijden, dus moet ik het well een beetje plannen. Ik heb gelukkig nog enkele dagen. Ik vrees dat ik bijna iedere dag ga lopen deze laatste dagen. Zondag staat er pas weer een assignment op het programma. Voor nu dan maar rustig aan en genieten. Vanaf volgende week dan weer even was gas terug qua omvang en netjes het schema vervolgen.
Gegevens:
* totaal 7,8 km
* temp 6
dec 158 km – 2012 totaal 2.132 km
kinvara 3 – 349 km
minimus – 8 km
In 2009 liep ik hier voor het eerst langs het Loch Etive. Geweldig ervaring en met prachtig weer ook nog eens. Strakblauwe lucht en heerlijk zonder wind. In 2010 was het ook fantastisch om te lopen hier en kon ik natuurlijk alweer wat verder lopen. Ik ging toen voor het eerst in Glen Lonan lopen en maakte een achtje rond de auto. Dat was voor mij een enorme prestatie en de allereerste 20 km ronde zat er toen op. Ik liep toen ook met de hond en ik moest haar toen steeds over de wildroosters heen tillen. Een dubbele work out dus. Toen lonkte de Glen al om eens helemaal door te lopen vanaf Taynuilt en dan terug naar de cottage. Dat zou wel iets meer zijn, maar misschien wel te doen. Ik durfde het toen niet aan, en hoopte dat het in de winter van 2011 er dan van zou komen. Dat gebeurde niet, want het was vorig jaar noodweer en toen liep ik slechts eenmaal door de glen. Maar dit jaar zou het er dan toch maar eens van moeten komen omdat het schema een 25 km rondje in petto had voor me.
Ik vond het best spannend, want ik zou toch echt door moeten lopen, want een terugweg is er niet als je eenmaal begonnen bent. Op zich is het een gewone weg en dus niets spannends qua enge stenen of raar terrein, het is alleen de afstand in combinatie met de wind en de regen en hagel en de op en neer gaande weg die ik nou niet echt gewend ben natuurlijk. Tot nu toe is de langste afstand van het schema waar ik mee bezig ben rond de 33 km, dus op zich kon ik vol goede moed vertrekken.
Thuis eerst dubben of de hond wel of niet mee zou gaan. Ik vond het wel erg lang en ik was toch bang voor haar voetzolen. Maar ongezellig zou het wel zijn en de route leent zich prima voor een losloop rondje en ze zou ook over het gras kunnen hobbelen en lekker haar eigen tempo kunnen zoeken. Eerst besloot ik dus om haar niet mee te nemen en de taxi werd gebeld om me naar het begin punt te brengen in Taynuilt. Toen we eindelijk een taxi hadden gevonden, was ik ook klaar om te vertrekken. Rugzakje met water, wat gelletjes en fototoestel. Toen de taxi voor kwam rijden wilde ik de hond eigenlijk toch wel meenemen omdat haar zooltjes er prima uitzagen. Gauw dus alles extra ingesmeerd met potenwax om te beschermen tegen de regen en richting de taxi met de chauffeur die wat vreemd opkeek van mijn outfitje. Hij vond het maar gek wat ik wilde gaan doen. Woef zat voor me op de grond voorin en vond het alllemaal wel spannend. Ik ook eerlijk gezegd. Het was zo anders dan normaal.
We zijn even van de hoofdweg afgereden richting de Glen, en achteraf vond ik dat wel jammer, omdat ik toch niet helemaal uitkwam qua afstand en uiteindelijk woef in het huisje heb afgezet en zelf nog een paar kilometer verder ben gelopen. Op die manier was het misschien wel heel goed voor haar voetjes en voor ik kwam toch aan de afstand.
Maar eerst het begin. Even snel een foto gemaakt hoewel het ineens ontzettend grijs was geworden. De regen zou ook al snel met bakken uit de hemel kletteren en het waaide ook aardig.
klik voor groot
Het liep eigenlijk best soepel ook al loopt het begin eigenlijk alleen maar langzaam omhoog. Rustig aan beginnen, dan komt alles goed en ik genoot met volle teugen. Ik was goed gekleed dus het weer deed me weinig eigenlijk. Ik hoopte dat de hooglanders na enkele kilometers in het gebied zouden staan om te bewonderen! Helaas stond er geen enkele hooglander en dat vond ik wel heel erg jammer. Het hagelde op een gegeven moment zo hard dat ik ook niet kon horen of er ergens een dipper rondvloog maar het is en blijft mooi. Ergens zag woef nog twee herten en ik gelukkig ook want in de haast had ik de fluit vergeten mee te nemen om haar bij me te houden als ze er ineens vandoor zou gaan. Maar nu zag ik ze ook springen en kon ik dus roepen dat ze niet weg mocht.
klik voor groot
De kilometers vlogen eigenlijk voorbij en voordat ik het wist was ik alweer op ‘bekend terrein’ waar ik al eerder stukken had gelopen. Het viel me wat dat betreft een beetje tegen. Misschien doordat de afstand eigenlijk niet meer bijzonder is, of omdat ik toch het hele gebied al in stukken heb gelopen, ik weet het niet precies. Misschien door de ervaring van de geweldige route door het ruige terrein na Bonawe waar ik eergisteren liep. Dat laatste zou ook heel goed kunnen, misschien ben ik gewoon een stapje ‘verder’ inmiddels en is dit niet meer een echte uitdaging. Maar genieten blijft het, want het is een geweldige omgeving om te lopen zelfs met pestweer. Overigens werd het soms weer droog en scheen even het zonnetje, dan hagelde het weer dus er was niet echt iets zinnigs over te zeggen. Het kon me ook weinig schelen eigenlijk.
klik voor groot
Ik vond het ook ontzettend jammer dat er geen hooglanders te zien waren want die zijn zo geweldig. Maar goed, ook de schapen lieten zich nauwelijks zien helaas dus moest ik het met mijn hobbelende woef doen en dat was ook gezellig. Ik zag wel een aantal buizerds die zich weliswaar niet lieten fotograferen maar die wel goed te bekijken waren. Dat was weer een beetje troost.
Heel bijzonder vond ik het dat woef deze keer prima over de wildroosters kon komen. Als we bij een cattle grid kwamen, stopte ik even en dan liep zij er voorzichtig overheen. De ene voet op een dwarsstuk en dan de andere voet. Ze zakte er dus niet tussendoor zoals twee jaar geleden. Toen schrok ik me rot, want volgens mij kan een hond gewoon een poot breken op deze manier. Maar nu ging het dus prima en hoefde ik haar ook niet te dragen.
De kilometers gingen in rap tempo voorbij. Het verbaasde me echt en misschien voelde het daarom ook wel ‘niet echt’. Omdat het te gemakkelijk ging ofzo. Geen idee. Maar voordat ik het wist kwam ik bij het laatste stukje waar een verdwaalde ‘normale’ koe op de weg stond toen ik naar boven wilde klauteren. Dat bleek achteraf een enorme groep te zijn, maar toen ik er langs hobbelde regende het inmiddels hard en liet ik de camera maar in mijn zak zitten.
klik voor groot
Daarna hobbelden we de glen alweer uit en moesten we nog even over de brug richting North Connel. Dat is een oude spoorbrug en best bijzonder om te zien en nu liep ik daar dus voor het eerst overheen in plaats van in de auto te rijden. Onder de brug is een bijzondere kolkende massa, Falls of Lora. Heel vreemd en het maakt ook erg veel lawaai.
klik voor groot
Zoals gezegd liep ik daarna eerst naar de cottage terug en heb de hond naar binnen gedaan en ben zelf nog enkele kilometers verder gehobbeld. Het was inmiddels droog en vrij aardig weer geworden eigenlijk. Alleen viel dit laatste stukje me zwaar. Ik was er immers al voor mijn gevoel en nu wilde ik alleen de kilometers nog even volmaken voor het schema. Prima, ook goed voor een stukje mentale training maar uiteindelijk was ik blij dat ik weer bij het huisje terug was. Ik was totaal niet moe en had gelukkig nergens last van, ondanks de afstand in combinatie met de klimmetjes.
Op naar de volgende ronde!
Gegevens:
* totaal 25,3 km
* temp 5
* pace 6.50 min/km (RWR/foto’s maken, ratio 2′/20″)
* HR average 145 (max 162)
* average cadence 80 (RWR max 87)
dec 150 km – 2012 totaal 2.124 km
kinvara 3 – 349 km
Gisteren zijn we gaan wandelen na mijn babyrondje in het bos omdat het zulk ontzettend mooi weer was. Omdat het me mooi leek om langs het meer te blijven, kozen we om te gaan zoeken naar het wandelpad langs het meer vanaf de quarry bij Bonawe. Vorig jaar kon ik daar niet lopen vanwege de modder, en eerder hebben we daar gestaan en snapten we totaal niet waar het pad nou eigenlijk liep.
Maar dit jaar lukte het dan toch en nadat we door de quarry waren gelopen, begon dan toch een schitterend wandelpad langs het meer met adembenemende uitzichten. Dat beloofde dus veel goeds voor een run en ik kon niet wachten om daar vandaag de run te gaan doen.
Ik kan maar een ding zeggen: fantastisch. Toen ik daar aan het lopen was, wist ik weer helemaal waarom ik hardlopen zo geweldig vind. Waarom ik mijn best doe om wat sneller te worden en de afstanden uit te breiden. Want dit is waar je het voor doet. De vergezichten, de natuur en het overweldigende gevoel als je hier loopt. Ik dacht op een gegeven moment ‘I am alive’. Hier doe ik het allemaal voor. WOW.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Eerst de auto geparkeerd bij de quarry. Inmiddels weet ik dat je kunt doorrijden tot de hekken, zodat je wat dichter bij de start van het pad kunt komen en niet het hele terrein hoeft over te steken. Het ziet er een beetje griezelig uit eerlijk gezegd en het is dat ik weet wat me te wachten staat aan natuurschoon dat ik even doorzet, want het voelt allemaal creepy en ik ben blij dat ik met woef loop. Het is ijskoud en de wind striemt in mijn gezicht. Vreemd dat het hier altijd zo anders is dan 15 kilometer verder waar het huis staat. Eerst maar eens weer richting het pad hobbelen dan maar. De camera laat ik in mijn hand zitten, want ik vrees dat ik heel wat foto’s ga maken op deze run.
klik voor groot
Daarna even afdalen door een beetje modder maar dat stelt weinig voor en al snel doemt de eerste besneeuwde bergtop op in de verte. Mooi! Ontzettend jammer dat er geen mooie strakblauwe lucht is, want dan zou het werkelijk adembenemend zijn hier met de vergezichten. Nu zijn de bergtoppen wel gewoon goed zichtbaar, maar lijkt het op de foto’s allemaal somberder dan het was.
klik voor groot
Het is zo ontzettend mooi allemaal, eigenlijk komt er na elke bocht wel weer iets anders om ‘wow’ van te zeggen. Het meer ligt redelijk dichtbij, maar op een gegeven moment loop je echt langs het water en hoor je het water klotsen tegen de rand. Je kunt gewoon met je hand in het meer als je zou willen en dat voelt gek. Het is immers een immens en ijskoud meer, en ineens loop je daar zo dichtbij!
klik voor groot
Woef vindt het geweldig. Kennelijk ruikt het hier lekker met allerlei nieuwe luchtjes, want ze is vrolijk voor me uit aan het hobbelen en heeft het reuze naar haar zin zo samen.
Dan lopen we ineens richting een hek en gaan we erdoor. Daarna stokt mijn adem in mijn keel. Een immense glen ligt voor me, met het meer, en overal om me heen bergkammen en besneeuwde bergtoppen. Ik kan niet beschrijven hoe ik me voelde toen ik daar aan het hobbelen was. Als een nietig poppetje op renschoenen tussen die immense bergen en de ruige natuur. Wat bijzonder en waarom heb ik dit gebied vorig jaar niet ontdekt? Hier doe ik het allemaal voor. Dat ik hier kan lopen, kan kijken en kan genieten. Moe ben ik nog lang niet, het enige probleem is dat ik weer dezelfde weg terug moet en ik simpelweg dus niet uren en uren kan blijven lopen omdat ik ook weer terug moet. Bovendien heb ik niets bij me, geen water en geen voeding, dus ik zal op een gegeven moment toch echt weer terug moeten. Maar wat staat me nog meer te wachten? Wat is er na de volgende bocht? Wat ga ik zien en voelen?
De foto’s kunnen niet echt vatten wat er om je heen te zien is, maar ik doe een poging met enkele beelden en panorama’s. Het loont de moeite om te grote afbeeldingen aan te klikken.
klik voor groot en gallery
Na het open stuk tussen de bergkammen, kwam ik ineens in een soort bos terecht. Totaal onverwacht maar erg fraai. Lekker zandpad waar je prima overheen kon rennen en wat ook een verademing moest zijn voor woef na al die stomme stenen. Gelukkig doen haar voetzolen het goed deze keer, maar voor iedere run worden ze ook uitgebreid gelakt met neats foot oil.
klik voor groot
Hoewle ik erg benieuwd was naar het bos, besloot ik toch maar terug te keren omdat ik dan ongeveer 15 km erop zou hebben als ik weer bij de auto zou zijn. Bovendien had ik ook geen enkele dekking met de telefoon en zonder water of wat dan ook is dit misschien toch niet helemaal het juiste gebied om helemaal onvoorbereid verder te gaan sukkelen deze trip. Bovendien leek het ook ineens kouder en grijzer te worden dus was het helemaal een mooi moment om terug te keren.
Al snel liepen we eerst weer door het fraaie open gebied tussen de bergkammen en langzaam weer richting het pad langs het meer.
klik voor groot
Tot mijn verrassing zag ik ineens kleine sneeuwvlokjes dwarrelen en was ik blij dat we waren omgekeerd. Er was geen wind, dus echt koud was het niet, maar je voelde toch een soort koude luchtstroom.
Op de terugweg heb ik natuurlijk bijna geen foto’s meer gemaakt maar heb ik lekker doorgedieseld en alleen maar genoten van al het moois om me heen. Ik zal deze loop niet snel meer vergeten. Zo mooi, zo wijds en je voelt je zo nietig in die wijdse ruige natuur. Echt super. Qua terrein en profiel was het ook prima. Het gaat wel wat glooiend heen en weer, maar niet van die steile klimmetjes zoals in de afgelopen dagen. Wat dat betreft dus ook fijn om te lopen.
klik voor groot
Al snel liepen we weer richting de quarry en waren we bijna bij de auto.
klik voor groot
Gelukkig had ik eten meegenomen voor woef want zij kreeg alsnog een uur te laat haar eten. Gulzig at ze dus haar bakje leeg en was ook weer blij!
klik voor groot
Het was in een woord geweldig. Zaterdag staat er een 25 km loop op het programma en ik zou de run graag in dit gebied doen. Maar zonder woef durf ik er niet te lopen, dat staat vast. Ik twijfel of ik haar over dit terrein op die afstand mee kan nemen. Anders wordt het dwars door Glen Lonan in mijn eentje. Ik zou dan de taxi nemen naar het startpunt en de hele glen doorsteken. Dat is ongeveer 27 km als ik het goed heb uitgemeten. Dit staat op zich al op mijn verlang lijstje sinds 2010 dus misschien een mooi moment om dat dan te doen. Maar ik blijf nieuwsgierig wat er nu na het bosje te zien is allemaal.
Gegevens:
* totaal 14,5 km
* temp 2
* pace 7.06 min/km (RWR/foto’s maken)
* HR average 141 (max 169)
* average cadence 80 (RWR dus niet slecht, max 87)
dec 124 km – 2012 totaal 2.099 km
kinvara 3 – 323 km
Een baby rondje dan maar tussendoor vandaag omdat het zulk fantastisch weer was. Heerlijk zonnetje en geen wind. Supper dus. Ik deed dit rondje vorig jaar ook een paar keer als kort tempo rondje als het erg hard waaide en het daar redelijk veilig was.
Ik wandelde hier gisteren en toen viel het niet eens mee zo op en neer, maar aangezien ik hier toch echt al vaker had gelopen en nog rap ook, leek het me een geschikt ‘tussendoor’ rondje. Waf vond het weer helemaal leuk natuurlijk.
klik voor groot
Achteraf zag ik dat ik vorig jaar het iets slimmer aanpakte, door eerder te beginnen met de ronde namelijk waar het nog lekker naar beneden loopt, en ook helemaal terug tot het einde van het hekje. Deze keer stopte ik de klok te snel, omdat ik dacht dat ik er al was en nog even een coll down wilde doen. Verkeerd dus want op het laatste stuk kan je lekker vaart maken.
Overigens lopen de Kinvara heel goed op dit terrein. Stuk beter dan vorig jaar, toen ik nog vaak zwikte op die stomme stenen. Maar dit jaar ging het prima gelukkig en na een half uurtje waren we alweer bij de auto waar ik verwilderd dacht ‘ik wil meer’. Maar goed. Ik wilde wijs zijn en deed dat dus maar niet(vandaag). Overigens ben ik een half uur na thuiskomst weer uitgebreid gaan wandelen omdat het zonnetje heerlijk ging schijnen. Toen ontdekte ik een nieuw gebied bij Bonawe waar ik vorig jaar niet kon hardlopen. Dat wordt dus de volgende ronde!
Gegevens:
* totaal 5,5 km
* temp 3 – zonnig geen wind
dec 110 km – 2012 totaal 2.084 km
kinvara 3 – 308 km
Vandaag een rondje dat ik vorig jaar ook liep. Lekker door het bos, beetje op en neer. Vorig jaar stormde het enorm en lag er ook ergens ineens een grote boom over de weg heen waar ik overheen moest klauteren. Ook het laatste stukje langs het watertje was toen ontzettend modderig herinner ik me.
Maar vandaag was het goed te doen allemaal. Toen ik aan kwam rijden op de parkeerplaats, kletterde de regen tegen de ruit en er was nog iemand zo gek om met de hond te gaan wandelen en die keek me wat verwilderd aan met mijn renkleding. Een nat begin dus en het was best fris.
Eerst maar eens beginnen. Snel een foto maken bij de watervallen.
klik voor groot
De weg gaat aardig op en neer en uiteindelijk kom je ook wel op een uitzichtpunt waar het mooi is om te kijken.
klik voor groot
Uiteindelijk loopt de weg richting Fearnoch een nederzetting in het bos met enkele huisjes. Heel bijzonder eigenlijk en de weg loopt dan ineens vlak langs het water dat snel stroomt en een heerlijk geluid maakt. Inmiddels was het overigens alweer helemaal droog en best lekker weer geworden zonder wind.
klik voor groot
Het bos ruikt zo lekker na een regenbui en het water zo langs je is echt bijzonder. Het pad was dit jaar veel beter beloopbaar dan vorig jaar en dat was fijn.
Zo kwamen we na ruim 8 km weer terug bij de parkeerplaats.
Heerlijk lopen, ik zou wel uren willen doorgaan. Morgen dan maar weer een runnetje doen.
Wordt vervolgd
Gegevens:
* totaal 8,5 km
* temp 6
* tempo 7.06 min/km
* HF average 150 bpm (max 172 bpm)
dec 104 km – 2012 totaal 2.078 km
kinvara 3 – 302 km
