Vandaag was de dag van de Great North Run. Ik had na de vakantie in Spanje maar een heel kort schema gevolgd om de run goed te kunnen lopen maar het voelde op zich allemaal prima. Natuurlijk moest ik wel rekening houden met die vervelende aritmie, maar dat zou ook wel loslopen met een mooi langzaam tempo dacht ik.
Vrijdag hadden we na aankomst al het einde van de route gereden en dat was best fijn, omdat je dan aan het einde van de route op bekend terrein komt. Gisteren hadden we afgesproken met iemand uit het dorp om samen te rijden en te parkeren op een schoolterrein vlak bij een metro station even buiten Newcastle. Dat betekende helaas wel dat we om 6.50 op het parkeerterrein in het dorp zouden moeten zijn. Zelf hadden we een heel ander metro station uitgekozen om te parkeren, maar je wilt ook weer niet te eigenwijs zijn, dus spraken we het maar zo af.
Gisterenavond lekker vroeg naar bed gegaan, nadat ik alles had klaar gelegd. Shirtje, nog een shirtje o ja en toch nog een shirtje. Want zou het nou regenen of warm worden? Korte mouwen of een topje? De broek en kousen was natuurlijk geen twijfel dus dat was makkelijk. Dan het dilemma van de schoenen. De Pure Flow of de Kinvara 3 schoentjes? Nou ja, de Pure Flow maar voor de zekerheid toch maar de Kinvara ook in een tasje gepropt. Wel of niet de spulletjes in de bagagebus meegeven? Etiketje dan maar schrijven voor het geval S. toch niet de extra tas mee zou nemen. Nathan racevest met water en gelletjes. Opgeladen telefoon, de oude vanwege de regen en een opgeladen fototoestelletje. Startnummer en chip en nog eens het boekwerk bekijken dat bij de papierhandel zat. Blarenstick klaargezet bij de kousen en daarna kon ik echt niets meer bedenken en ben ik lekker gaan slapen. Wat een gedoe maar ik had alles ten minste van te voren geregeld en ik viel al snel in slaap.
Vanmorgen was ik om 5 uur wakker en besloot maar op te staan, aangezien de hond nog moest eten en moest plassen, ik me rustig aan wilde kleden en ik nog wat wilde eten. En zo lekker rustig aan duurde het nog best lang voordat ik eindelijk echt klaar was , maar om 6.50 stonden we keurig op het parkeer terrein in het dorp te wachten. Eerst kwam B. Aanrijden die zelf niet mee kon lopen vanwege een blessure en baalde, maar alles geregeld had voor ons qua parkeren. D. Had bij hem geslapen maar bleek ineens niet achter hem te rijden. Uiteindelijk bleek hij terug naar huis te zijn gereden omdat hij iets vergeten was. Maar uiteindelijk was iedereen present en konden we vertrekken. Rustig tuffend reden we naar Newcastle en parkeerden de auto op een schoolterrein dat het hek had open gezet voor B. Zodat we daar gratis konden parkeren. Toen we naar de metro liepen, zag ik dat tot eind september het parkeren bij het metrostation gratis was. Ik vond het een enorme grap, want volgens mij hebben D en B nooit meer naar andere opties gekeken om te parkeren en te reizen in de 10 jaar dat ze dit all samen doen. Achteraf vonden we het allemaal erg onhandig en een mijl op zeven maar vooruit maar. Het was ontzettend aardig bedoeld allemaal.
Daarna een kaartje gekocht voor de dag en op de metro gestapt. Toen we aankwamen liepen we eerst over het terrein van de universiteit en dat was wel grappig om te zien. Heel anders dan in Nederland allemaal.
klik voor groot
Daarna natuurlijk de eerste stop bij de dixies met onze meegebrachte pleerol. Altijd handig, want die zou later op de ochtend ook nog van pas komen bij de tweede stop. Daarna afscheid genomen van D die zijn eigen weg zou gaan en voorin de vakken stond (en uiteindelijk een tijd zou lopen van 1.42 minuten). Even gekeken waar alles was en waar het startvak was. Het startvak was vooral heel erg lang en je vergeet dus meteen dat een startvak van een kilometer dus echt heel lang is en je tijd nodig hebt om ergens in te komen. Maar goed, zo ver was het nog niet en eerst moest we nog wachten en een beetje de sfeer proeven. Al snel kwamen we aan de praat met een ouder echtpaar en kwamen we te praten over Jeff Galloway en de run-walk-run methode. De man had er nog nooit van gehoord en was erg geinteresseerd. Ik ben benieuwd of hij er nog iets over gaat lezen later. Het gesprek kwam op deze loop- en trainingsmethode omdat hij vertelde dat vaak binnen een kilometer al mensen aan het wandelen waren. Ik reageerde daar dus op dat dat niet altijd hoeft te betekenen dat die mensen al vermoeid zijn en zo kwamen we dus aan de praat. Ook nog even warming up met de K5 gedaan, maar doordat ik een rare spierpijn had in mijn rug, merkte ik al snel dat het diepe inademen niet ging. Dat had ik gisteren al gemerkt, dus dan maar niet verder geoefend. Met het sukkelrondje van gisteren merkte ik dat het lopen prima zou gaan als ik gewoon zou ademen, maar niet te diep.
klik voor groot
Daarna merkte ik dus helaas dat ik wel een tweede sanitaire stop kon gebruiken en sloten we aan in de enorme rijen voor de dixies. Werkelijk ruim een half uur waardoor we uiteindelijk bijna te laat in het startvak waren. Niet handig dus maar zelfs toen het startschot al gegeven was, waren er nog mensen die nog de startvakken in moesten komen. Ik ben uiteindelijk ook maar ergens over een dranghek geklommen.
klik voor groot
Toe ik eindelijk stond was het toch nog even wachten. Plotseling vielen de eerste druppeltjes en begon het te regenen. Ik had een poncho aan (ook netjes ingepakt dus), en vond het best omdat de start nu toch bijna zou zijn. Plotseling kwamen de Red Arrows overvliegen met gekleurde rook in rood/wit/blauw. Dat is toch wel heel bijzonder om mee te maken. Die enorme massa mensen met prima sfeer en dan die dingen over het startvak.
Daarna kwam de massa langzaam op gang en na 22 minuten kon ik eindelijk in een dribbel over de startstreep. Ik was erg benieuwd, drukte mijn Garmin aan en ging op pad.
Ik wist al dat de route niet vlak was, maar twee keer vals plat zou hebben. Niet echt een helling ofzo maar wel net zo dat je er erg moe van zou kunnen worden en aangezien ik mezelf al voorbij was gelopen in Edinburgh, wilde ik deze keer dus rustig van start en zo gelijkmatig mogelijk lopen. En dan ook nog eens met een lage hartslag om niet in de problemen te komen!
Tot mijn verrassing merkte ik direct dat op het vreemde asfalt met de steentjes erin mijn schoenen akelig glad waren. Iemand op twitter zei dat ik dat in Londen ook had gehad. Ik herinner het me niet meer, maar het zou best kunnen. Ik heb er niets over opgeschreven gek genoeg. Deze keer was het best gek, want het was echt glad. Maar dat was ook mijn redding, want ik ging meteen over op kleine snellere stapjes en dat liep een stuk beter, hoewel het tempo daardoor toch ietsje lager uitkwam.
klik voor groot
Ondertussen moest die arme S. als supporter de metro gaan nemen richting de finish. Niet handig want het bleek ontzettend druk te zijn en eigenlijk kwam hij net voor mij aan bij het finishveld. Maar hij heeft dus helemaal niets gezien van de route, of van mij onderweg!
klik voor groot
Het begin ging lekker. Ik sukkelde rustig maar met een goede cadans voort. Op een gegeven moment zag ik een van de twee pacers op de 2.15 en die ging ik voorbij. Ik wist dus al dat ik die twee voor moest blijven.
Overal liepen mensen, maar ook waren overal mensen langs de kant van de weg. Heel bijzonder om te zien dat er zoveel mensen onderweg staan te kijken, op plekken waar je normaal niet zo snel als voetganger komt. De route loopt namelijk over een tamelijk grote doorgaande autoweg. Het regende in het begin vrolijk door en ik was blij dat ik gekozen had voor mijn pet met lange klep want ik had weinig last van regen in mijn gezicht.
Helaas ging Garmina weer op tilt en zag ik al na 2 kilometer niet meer hoe snel ik liep. Ik zou het dus moeten doen op mijn eigen gevoel en de borden met 5 en 10 kilometer onderweg. Bijsturen is dan vaak al een beetje laat als het uberhaupt gaat.
Verder en verder tufte ik. Ik wist dat er hele stukken vals plat omhoog liepen maar eigenlijk had ik nergens last van. Ik rommelde rustig door. Onderweg waren veel drinkposten, maar ook douches waar je onderdoor kon lopen. Ergens werd zelfs vaseline aangeboden vanwege de regen en even later ook sinaasappel partjes. Overigens werd dat wel oppassen geblazen want overal lagen op een gegeven moment fruitschillen en dat was in de regen ook glad natuurlijk. Gummybeertjes en andere versnaperingen waren ook onderweg te krijgen. Op zich super, maar het betekent wel in een enorme massa dat mensen dan ineens door krijgen dat er aan de kant van de weg iets te krijgen is en ineens naar links of naar rechts zwenken. Omdat ik achteraan startte tussen de slakken, was dat nog best lastig, want je hebt nu eenmaal turboslakken en trageslakken. Het heen en weer zwenken langs mensen kostte mij bijna 400 meter en dat is natuurlijk ontzettend jammer op de eindtijd.
Maar goed, ik was nog helemaal niet bij de finish toen ik nog langs sinaasappels en gummybeertjes liep. Ik had redelijk snel voor mijn gevoel de eerste 5 kilometer erop zitten en ik was niet ontevreden over mijn tijd, die puur op gevoel ging en ook nog ‘rustig’. Daarna de 10 kilometer en ineens doemde daar al een bord ‘half way’ op naast de weg. Goh dat viel me allemaal weg mee eigenlijk hoewel ik wist dat ik er nog niet was.
Vrijdag hadden we vanaf het 8 mile punt naar de finish gereden, dus ik wist wat me ongeveer te wachten zou staan. Ik rommelde dus rustig door en was vastbesloten om deze keer gewoon de run lekker af te leggen zonder ergens in de problemen te komen zoals in Edinburgh. Leuk dat ik toen onder de 27 minuten doorkwam op de 5 km en op 56.56 op de 10 km doorkwam, op 1.27 op de 15 maar daarna was het dan ook ineens over en verpestte ik alles en kwam ik nauwelijks meer vooruit. Deze keer zou ik het dus anders doen, maar was het op zich wel jammer dat ik geen idee had van mijn snelheid onderweg door de garmin die het niet deed. Maar wie weet ontwikkel ik ooit tempogevoel en weet ik beter hoe snel ik loop onderweg. Al doende leert!
De regen was inmiddels opgehouden en ik sukkelde nog steeds vrolijk voort. Ondertussen had ik geen idee dat S. zoveel moeite zou hebben om bij de finish te komen. Dat is en blijft een nadeel van een route die geen ronde is maar een rechte weg. In Edinburgh was dat ook zo maar minder erg. Bovendien stonden we toen met de auto al bij de finish, en konden we rechtstreeks naar huis terug rijden. Dat was al met al een heerlijke dag. Maar al die dingen gingen natuurlijk niet door mijn hoofd tijdens het lopen. Ik was alleen maar aan het lopen eigenlijk en luisterde onderweg naar de muziek. Dat doe ik normaal nooit als ik met de hond loop, maar het was zo tijdens de run best lekker. Met mijn nieuwe oordopjes hoorde ik weinig anders dan de muziek. Ik hoorde dus mijn voetstappen niet en ook niet mijn ademhaling.
Verder ging het en plotseling lig ik bijna op mijn gezicht omdat iemand me keihard duwt achter me. Ik denk dat de goede man zelf bijna viel en dat ik zijn val brak, maar het was keihard en het voelt niet lekker. De eikel zegt ook niet eens wat. Maar ik heb er verder geen last van, ik schrok alleen natuurlijk.
Dan gaat de route ineens hard, want ik herken nu het laatste stukje richting de zee. Ik weet dus al dat we er nog niet zijn als we de zee naderen, maar dat de weg nog eerst naar links zal afslaan. Het stukje richting de rotonde loopt even steil naar beneden en vreemd genoeg had ik van verschillende mensen gehoord dat dat zo zwaar zou zijn voor de benen. Ik snapte dat niet en ook niet onderweg. Ik versnelde mijn pasjes, verlengde dus niet mijn pas zodat ik wel sneller maar niet harder neer zou komen. Ik was wel enorm schijterig want door de gladde weg durfde ik dus niet keihard naar beneden te rennen. Dat was wel jammer, maar ik kkon het dus wel en dat voelde heel erg goed eigenlijk.
Na de rotonde linksaf langs het water. Geen water te zien, want overal stonden mensen in rijen dik langs de kant. Ik keek op mijn klokje en was niet eens ontevreden over de tijd die ik daarop zag. Tot mijn stomme verbazing zag ik alleen ineens een 20 km bord en toen was ik eventjes uit het veld geslagen, omdat ik dus door de overschrijding van het zigzaggen dacht dat ik er bijna was. Maar wat s nou een kilometer? Hoewel ik dus nu zeker wist dat ik mijn Edinburgh tijd niet zou gaan halen, zette ik nog even aan. Ook het allerlaatste stukje over het gras versnelde ik nog even met als gevolg dat ik er dus niet uitzie op de finish foto’s. Jammer maar helaas. Ik was zonder enige moeite aan één stuk over de finish gekomen met een mooie lage hartslag, een goede cadans en een vlakke race.
Na de finish was het nog een kunst om S terug te vinden, want ondanks zijn eigen voorstel om bij een bepaalde letter te gaan staan bij de family reunion plaats, kreeg ik een smsje dat hij ergens anders zou staan. Een uitgang…. ergens op een vlak veld. Ik was dus een beetje pissig want het was best koud zonder jasje met natte kleren in de wind na de run. Maar uiteindelijk vonden we elkaar toch (bij de letters) en konden we nog net het laatste stukje zien van de lucht show die weer werd uitgevoerd boven het finish terrein.
klik voor groot
We zijn niet meer naar de expo geweest omdat we eerst nog met de metro terug moesten naar de auto en daarna nog een uur zouden moeten rijden. Thuis wachtte een hele zielige woef op ons en ze zou heel nodig moeten plassen natuurlijk. Geen tijd dus!
klik voor groot
klik voor groot
Na ruim een kwartier lopen kwamen we bij de metro aan en konden we zowaar wel mee met de eerste metro die zou komen en hadden we nog een zitplaats ook. De rit zou ongeveer 40 minuten duren, echt een mijl op zeven dus. Maar goed, net voordat de regenbui weer losbarstte kwamen we bij de auto aan, aten we een lekkere pie die we hadden meegenomen van huis en gingen we op huis aan
klik voor groot
Zo kwam er een einde aan een lange dag met een bijzondere run. Ik weet niet of ik zoiets nou echt leuk vind of niet. Het is wel heel apart. Zoveel mensen, zoveel toeschouwers en natuurlijk een loop over een parcours waar je normaal niet eens kunt lopen. Mooi was het niet onderweg, het was vooral ‘lopen’.
Ik ben op zich wel – ondanks de slome eindtijd mede vanwege de 400 meter overschrijding – tevreden met hoe ik gelopen heb. Vlak, zonder ergens in de problemen te komen, mooie lage hartslag en niet vermoeid. Dat is mentaal wel een opsteker eigenlijk. Op naar de volgende runs dan maar.
Helaas komen we thuis tot de ontdekking dat de gels die ik netjes in mijn zakje heb teruggestopt (en niet op straat heb gegooid zoals iedereen doet) krassen heeft gemaakt op mijn renbril. Die is dus onherstelbaar beschadigd helaas.
klik voor groot
Gegevens:
* totaal 21,5 km
* temp 16 – nat
* cadans 168
* HR 154
* finish tijd 2.12.47
sep 108 km – 2012 totaal 1.605 km
brooks pure flow 64 km
kinvara 3 147 km
trabuco 13 gtx 116 km
trabuco 14 156 km
kayano 18 127 km
ds trainer R 98 km
ds racer 44 km