Afgelopen vrijdag heb ik een loopclinic gevolgd over Pose Running. Dat lijkt een beetje op Chi running maar heeft gewoon een andere naam. Het principe begrijp ik goed. Snelle cadans, zo min mogelijk grondcontact, onder het lichaam lopen en niet voor het lichaam (landen) omdat je eigenlijk jezelf dan afremt, de meeste activiteit achter het lichaam en niet voor het lichaam en goed gebruik maken van de zwaartekracht. Houding is daarbij belangrijk, het ‘vallen’ en het ‘pullen’. Met vallen wordt bedoeld dat je als het ware een beetje naar voren ‘helt’ maar als een plank dus niet vanuit de heupen geknikt, met pullen wordt bedoeld dat je de voeten achter je ‘optrekt’ zodat ze vanzelf weer naar beneden komen door de zwaartekracht.

Dus geen knie optrekken zoals je bij de atletiekunie leert, niet op de hakken landen, geen benen overdreven voor je uitstrekken, etc. Allemaal dingen die je even moet voelen. Ze gebruiken daar oefeningen voor, en elastieken. Elastieken aan de voeten om je te laten voelen hoe het is als de beweging ‘achter’ je plaats vindt en de benen niet te ver naar voren kunnen, en elastieken om je vast te houden terwijl je naar voren helt, pas op de plaats maakt en dan met los elastiek ineens naar voren beweegt. Vooral de laatste oefening is zinvol, want dan voel je als het ware dat wanneer je naar voren helt, en in een bepaalde houding staat je inderdaad ‘als vanzelf’ naar voren beweegt.

De oefening met de elastieken aan de voeten vond ik minder en eerlijk gezegd heb ik daar nu last van, want ik heb daarbij duidelijk een spier geirriteerd. Niet zo vreemd, want ik heb hele lange stelten en die elastieken zijn natuurlijk vrij strak.

Dat vind ik het nadeel van dit soort trainingen. In de eerste plaats loop je zoals je loopt. Ik had zelf al eens gemerkt dat ik best een gek loopje heb, die veel weg heeft van de chi running technique waar ik laatst over gelezen heb en ook de DVD over heb bekeken. Dat sprak me ook erg aan, ik begrijp wat de bedoeling is. Ik loop nu al een hele tijd zonder een enkel pijntje of blessure, dus blijkbaar doe ik toch ook wel wat goed. De afstand en snelheid nemen toe zonder al teveel ‘inspanning’. En hup… met een clinic heb ik dus meteen een soort blessure. Dat geeft te denken.

In een sportartikel las ik een mooi stukje over al die ‘technieken’. Er staat onder meer dat zij mensen gevolgd hebben na pose running workshops en dat veel mensen geblesseerd waren na enige tijd. Dat het aardige technieken zijn die marketing technisch goed worden uitgebuit, maar waarbij geen garanties gegeven worden. Krijg je last? Dan zal je wel iets fout doen. Links in het menu staat een link naar sport scientists en onder running techniques staan interessante artikelen over chi versus pose etc.

Ik kon me er helemaal in vinden. Volgens mij moet je zo natuurlijk mogelijk lopen, en als ik met mijn lichaam zo kan lopen zonder pijn, zonder spierpijn, zonder vermoeidheid, dan zal ik wel iets goed doen en dat blijkt ook wel als ik naar deze technieken kijk die veel weg hebben van mijn (rare) loopje. Misschien loop ik een beetje als een kind, omdat ik nooit eerder gelopen heb. Ik land op mijn middenvoet, niet op mijn hielen. En dat schijnt nou juist de truc te zijn.

Dat een snellere pas minder vermoeiend is, dat had ik zelf al ontdekt en als ik moe word onderweg, dan probeer ik daar ook wel aan te denken. Maar of dat nou op een pasfrequentie is van 180 is of niet… op dit moment niet, en dat voelt ook niet lekker voor mij. Ik ben op dit moment blij met de 160 en daarmee zal ik het voorlopig doen. Maar onderzoekt alle dingen en behoudt het goede lijkt ook hier natuurlijk op te gaan. Veel lezen, veel voelen en proberen en ondertussen lekker door blijven rommelen.