06.06.2018 – berwick circular – dag 2 – 65 km (S)

Gisteren zijn we van Berwick upon Tweed naar Budle Bay gefietst na 65 km. We hebben lekker gegeten in Bamburgh en geslapen in Budle Bay waar we in 2016 ook geslapen hebben. Saai? Nee zeker niet. De route was prachtig en de plek met de tent is gewoon mooi. Dat we daar al eens stonden doet daar niets aan af. We lagen tamelijk vroeg in bed en ik heb wel goed geslapen eigenlijk ook al kreeg in enorme kramp in mijn bovenbeen vroeg in de avond. Ik kreeg het gelukkig vrij snel weer weg en dat is maar goed ook want in een tent kan je niet echt makkelijk even rekken en strekken en eruit gaan is al helemaal lastig omdat je dan een been moet optrekken. Maar eind goed al goed. Ik had het op een gegeven moment wel een beetje koud maar toen ik iets aan getrokken had, was dat ook weer weg. De nachten zijn nog best fris eigenlijk en dan zijn korte mouwtjes niet zo lekker. Woef had nergens last van met haar rode equafleece jas en donsdekentje in haar Noblecamper. Verwend nest. Maar ze was duidelijk moe want ze heeft de hele nacht geslapen en is niet eens opgestaan. Ze ligt nog heerlijk onder het dekentje en krijgt om 6.15 alvast haar ontbijt op bed.

Klik voor groot

Daarna dommelen we nog even verder. Het is verder nog doodstil en ik heb nog geen rits open horen gaan van de tent van S.
Wat ik al dommelend niet weet, is dat S. al rond 7 uur naast zijn tentje staat en zich heeft aangekleed, heeft geschoren en de spulletjes heeft opgeruimd binnen in de tent. Hij wandelt wat rond (blijkt later), maakt wat foto’s. Woefje en ik dommelen nog heerlijk in ons tentje.

Klik voor groot

Na 8 uur kom ik er dan ook eindelijk uit en ruim gauw de inhoud van de tent vast op. Alle zakjes liggen in de tent dus ik kan het matrasje, de slaapzak en de spullen van woef er meteen in doen. Het matrasje laat ik altijd meteen leeglopen terwijl ik er op lig want dat scheelt tijd en gedoe. Vrij snel zit alles alweer in de zakjes, klaar om in de tassen gedaan te worden. Ik heb ook mijn fietskleding al aangetrokken. Daarna pakken S. en ik samen de tassen in. Woefje ligt in de doggyride omdat ze dan niet op het natte gras hoeft te liggen. Ik ga nog even snel mijn haar kammen en mijn tanden poetsen voor vertrek. Ik gok dat we rond 9.30 op de fiets zitten dus dat is helemaal niet zo slecht eigenlijk.

Klik voor groot

De tenten blijven het langste staan maar al snel verdwijnen die ook in de tassen. De Parula gaat weer in 2 delen (of eigenlijk 3 met de losse stokken) en dat kost maar heel weinig ruimte op die manier. De Telemark is al klein en past in zijn geheel in een klein zakje. Ook nu hebben we weer ruimte over in de tassen. Deze keer zorgen we er wel voor dat alles net iets beter verdeeld is zodat we snel bij een jackje eventueel kunnen als we pauzeren of als het toch mocht gaan regenen. Dat verwachten we overigens niet want het is prima weer. Deze keer hoeven we niet meer te betalen dus we kunnen gewoon van het terrein afrijden. We laten woef nog wel even een plasje doen aan het einde van het terrein en daarna gaan we op pad. Helaas kunnen we dus niet linksaf slaan vanaf de campsite vanwege de wegopbreking. We gaan nog wel even kijken en S. brengt zelfs zijn fiets tot achter de hekken maar na een gesprekje met de werkmannen besluiten we het toch maar niet erop te wagen. Volgens ons is het onzin en kunnen we gewoon verder rijden maar goed, we zullen braaf zijn. Overigens wordt nog wel gewaarschuwd voor een eenrichtingsverkeer weg die we dan moeten nemen. Ik snap niet wat ze bedoelen want in dit hele gebied heb ik nou echt nog nooit een eenrichtingsverkeer weg gezien maar we gaan het zien straks. Eerst maar eens het kleine stukje terugrijden en vanaf daar linksaf weer richting de route 1.

Klik voor groot

Als we linksaf slaan, zien we tot onze verrassing inderdaad een juist geplaatst bord staan. Eigenlijk mogen we er blijkbaar niet in. Maar we kennen die weg en het is breed genoeg. Waarom houden ze toch geen rekening met fietsers want dit is de gewone route naar de 1. Heel merkwaardig. Misschien komen we wel niemand tegen dus vooruit maar. Het alternatief dat de mannen aangaven was namelijk eerst terug naar het water, daar de weg omhoog nemen en dan weer rechtsaf. Beetje mijl op zeven op die manier natuurlijk.

Klik voor groot

Al snel fietsen we weer richting onze eigen route. Dat is dus simpelweg dezelfde weg als van de campsite maar dan via een omweg. We kwamen 1 auto tegen die ons nog via gebaren ging duidelijk maken dat het maar een eenrichting weg was. Jajaja. Alsof die man last van ons had! Nee dus. We zien in de verte de toren van Spindlestone. Daar rijden we dus nu niet langs maar we maken een kiekje van een afstand. Ook leuk. Ik nam al zo vaak foto’s tijdens runs van dat ding! We gaan nu eerst op weg naar Belford voor ons ontbijt. We hebben dus niets klaar gemaakt op de campsite en dat scheelt een heleboel tijd. Twee jaar geleden vertrokken we rond 10.30 vanaf Budly Bay, nu dus een uur eerder maar dat verliezen we straks weer tijdens het ontbijt.

Klik voor groot

Het is nog best fris deze ochtend maar het is heerlijk om te fietsen. Straks bij de farmshop zal het wel even kouder aanvoelen maar daarvoor hebben we onze jacks bij de hand gehouden, We gaan lekker buiten zitten, doen woefje haar jasje aan en bestellen wat lekkers. Eerst warme choco met slagroom en daarna een heerlijk broodje. Ik kies voor een warm broodje met worstjes en ei en S. kiest voor omelet. Het zier er prima uit en het smaakt ook goed. Lekker warm en we nemen nog een tweede warme choco die voor het eerst echt prima smaakt. Echte choco en lekkere slagroom.

Grappig genoeg komen we een stelletje tegen van de campsite. Ik herkende het hondje en later ook de man. Ze zijn net getrouwd en maken een reis door de UK. We kletsen wat over de honden want zij zitten natuurlijk ook buiten omdat ze met hond niet naar binnen kunnen. Gezellig en altijd weer leuk. Toevallig dat zij nou ook hier gaan eten!

Klik voor groot

We laten het ons allemaal lekker smaken en tegen 10.30 gaan we weer op pad. Nog even woefje uitlaten op het grasveldje bij de farmshop en daarna op weg. Het eerste stuk straks zal heel lastig zijn want we rijden nu vanaf Belford land inwaarts en dat zal enorm gaan klimmen. Ik ben ontzettend benieuwd wat de dag ons brengt en of we het allemaal kunnen met de doggyride. Gelukkig is het niet heel warm want dan is het alleen maar extra moeilijk. Voordat we Belford uitrijden, stoppen we nog even bij de Pharmacy om oordopjes te halen voor mij. Omdat ik gisteren kennelijk de wind op mijn oor heb gehad tijdens het rijden, voel ik die nu een beetje. Met een oordopje in zal het beter gaan want dat deed ik al eerder. Gelukkig hebben we 4 soorten om uit te kiezen en ga ik gewapend met een doosje weer naar buiten waar S. staat te wachten bij de fietsen. Ik kneed zo’n zacht bolletje tot een mooie vorm en prop het in mijn oren. Wat zeg je? Grapje natuurlijk, ik hoor nog gewoon alles. Waar die dingen nou eigenlijk voor dienen behalve de wind uit je oren houden is mij niet duidelijk. Geluid dempen ze in ieder geval nauwelijks en dat is maar goed ook.

Klik voor groot

Al snel begint de weg wat te klimmen. Het eerste stukje gaat nog prima maar dan klimt de weg ineens steil naar boven. Ik ga gewoon afstappen want we hebben nog stijve spieren ook omdat we net zijn begonnen. Wafje gaat zelfs uit de kar en ik heb voor het gemak een lusje aan mijn broekband gemaakt zodat ik de riem daaraan kan bevestigen en mijn handen vrij heb om te duwen. Dat valt nog niet eens mee maar langzaam komen we weer een stukje hoger….

Klik voor groot

Het is inmiddels even na half twaalf en we hebben er bijna 8 km op zitten. We duwen een stukje… en nog een stukje. Maar we komen er natuurlijk wel! Al snel zitten we weer op de fiets. Sterker nog, we stappen vrij snel alweer op. Ik krijg daarbij wel even een zetje van S. omdat de kar me anders gewoon meteen tot stilstand trekt. En daarna fietsen we gewoon rustig naar het hoogste punt van 180 meter. Dat valt dus eigenlijk heel erg mee. Gewoon rustig blijven trappen. Het enige moment dat het fout gaat is als ik tot stilstand wordt getrokken (of verkeerd schakel zoals ik later zal doen). Maar we hebben het dus gewoon gered.

Klik voor groot

Op het hoogste punt kijken we even om ons heen. Vanaf nu gaan we dus dalen. En als ik me niet vergis, gaan we heel erg dalen zelfs. Dat gaat dus ook minder makkelijk dan het lijkt want de kar duwt je dus nu gewoon naar beneden en dat betekent bij remmen. Eens kijken hoe mijn Magura velgremmen dit klusje gaan klaren! Eigenlijk zou je verwachten dat je met een gigantische vaart naar beneden scheurt maar dat doe ik dus niet. Het is zo steil dat ik eigenlijk bijna langzamer rijdt qua snelheid dan dat ik gewoon over de weg zou fietsen. Maar zo zie ik tenminste ook nog wat van de omgeving. Het is echt prachtig. Zo wijds en zo mooi. Jammer dat het niet helemaal helder is maar het is echt fraai.

Klik voor groot

Inmiddels zit er alweer 16 km op de teller. Het is kwart over 12. We hebben het zwaarste stuk wel gehad denk ik. Ik ben benieuwd naar de rest van de route want richting Wooler lijkt me nou ook niet zo makkelijk eigenlijk. Maar we gaan het zien. Eerst langs Hetton House en Fowberry Tower. Niks te zien op een mooi bruggetje na. Stom genoeg schakel ik daar dus helemaal verkeerd waardoor ik moet afstappen. Helling van niks maar toch. Ik moet er wel om lachen, Sukkel ben ik.

Klik voor groot

Na het bruggetje zien we nog net het huis

Klik voor groot

Na de brug wacht ons nog een kleine verrassing want ineens is daar nog een 30 meter stijging over een afstand van niks. Dat wordt dus echt weer even duwen. Onverwacht want dit soort hellingen zie je dus nauwelijks terug in het profiel omdat het sterk stijgt over geringe afstand. Maar dit is fietsend helaas net niet te doen met de kar. Woefje er dus maar weer uit en duwen maar.

Klik voor groot

Na de klim gaat de weg weer even heel steil naar beneden en ook hier rijd ik weer idioot langzaam naar beneden. Maar het is prachtig. Rechts van me ligt de river Till in de diepte. Volgens mij heb ik hier gelopen op de St Cuthberts way met woefje. Ik kwam toen links uit de heuvels met woef en ben het bruggetje overgestoken dat ik nu in de diepte onder me zie liggen. Grappig dat we hier nu fietsen. Ik heb toen vast gedacht dat ik blij was dat ik hier niet hoefde te fietsen tussen al die heuvels. Rustig rijden we naar het bruggetje. Ik steek de weg over en steek de rivier over. Vanaf nu weer een lekker rustige weg.

Klik voor groot

We rijden nu richting Doddington. Ik ken dat vooral van een merk ijs dat in Northumberland verkocht wordt. Verder is hier nog niets te zien alleen mooi landschap. Het loopt tegen 1 uur en ik wil eigenlijk woefje even uitlaten. Als we een pad zien door een weiland stoppen we even voor een plasje en een rustpauze. Jammer genoeg kan ze hier nergens mee aan de fiets dus moeten we echt stoppen. Maar dat is ook wel even lekker. We zetten de fietsen in de inham langs de weg en ik ga even met woefje langs de stenen muur rond het veld lopen.

Klik voor groot

Dat veld vindt madam geweldig. Ze is weer helemaal de jachthond die ze natuurlijk was of liever gezegd is. Alert sluipt ze even door het hoge gras om te zien of ze iets kan vangen. Helaas fladdert er niks leuks omhoog. Als we een stukje gewandeld hebben, lopen we weer terug langs de muur naar de plaats waar S. met de fietsen staat. Jammer dat er hier geen offroad stukje is waar we rustig door kunnen fietsen en waar wafje lekker kan snuffelen en kan lopen. Nu kost het ons best veel tijd.

Inmiddels is het al 13.30. De tijd vliegt voorbij maar onze afstand gaat minder snel. Ik wandel nog een stukje met woef naar beneden om te kijken of ze daar alsnog wat wil doen. Ook al doet ze niks, ze vindt het weer helemaal leuk om er even uit te zijn en te rommelen in het hoge gras. Ik hobbel rustig achter haar aan. Straks helaas weer omhoog klauteren naar de fietsen. Als we dat doen, loopt woefje snel voor me uit naar S. die nog bij de fietsen is. Ik volg maar langzaam. Heb eigenlijk geen zin meer. Moe, warm…. Zeurkous dus. Ik moet altijd even een knopje omzetten als het lang lijkt te duren allemaal. Maar dat gebeurt natuurlijk al snel als je enkele keren moet afstappen om te duwen, als je laat vertrekt en het gewoon niet zo snel gaat als je zou willen. En waarom zou je het eigenlijk willen? Al zijn we om 21 uur pas bij de auto terug, in principe maakt dat natuurlijk niets uit.

Inmiddels zit er bijna 20 km op de teller. Ja pas 20 kilometer. Ik zei toch al dat het langzaam was gegaan. We stappen weer op na deze pauze. Even langs mooie koeien die beneden ons in de diepte staan. Het ziet er vredig uit.

Klik voor groot

Een stukje verder slaan we linksaf en meteen weer rechtsaf een onverhard stuk op. Nou ja! Hier had woefje dus makkelijk lekker los kunnen lopen terwijl wij rustig fietsen. Dan hadden we dus geen 40 minuten stil gestaan omdat zij lekker moet snuffelen en ze had nog meer gelopen ook. Voortaan moeten we toch beter op de kaart kijken naar stippellijntjes en dat opschrijven als we ook veel over de weg rijden zodat we beter weten waar we kunnen stoppen voor haar. Hoe het ook zij, we fietsen er nu en rijden dus door met woefje in de kar. Het is aanlokkelijk om haar er weer uit te laten maar dat doen we toch maar niet nu. We zijn nu op weg naar Doddington. Van het Doddington ijs. Zouden we dat ergens kunnen krijgen bij die farm? Links slingert de River Till. Ook een mooi gebied hier trouwens.

Klik voor groot

Het is een beetje eigenaardig fietspad zo smal en als het veel geregend heeft, ben ik benieuwd hoe het eruit ziet eigenlijk. Maar voor nu gaat het best aardig. Stom genoeg hobbelt het vlaggetje van de doggyride kennelijk uit de houder want als we bij het einde van het pad aankomen, heeft S. het vlaggetje in zijn hand. Onderweg opgeraapt!

Rond 14 uur rijden we langs Doddington farm waar het ijs gemaakt wordt. We kijken naar de farm terwijl we langsfietsen en vergeten een foto te maken. Er is niet veel te zien, en ijs kan je er ook verder niet krijgen. Is dit het nou of is het nep. We zien wel de koeien in het veld staan en er zijn wel vriezers maar verder verraadt weinig dat hier ijs gemaakt wordt eigenlijk. Vandaar dat we dus vergeten een foto te maken.

Verderop de weg gaat mijn fiets een raar geluid maken. Eerst dachten we dat het kwam doordat het veiligheidskoordje van de doggyride tegen de rohloff aanzat maar nu klinkt het echt harder. We stoppen even en koppelen de doggyride af zodat ik beter kan luisteren. Uiteindelijk blijkt het alleen maar rommel te zijn die tegen de velg geluid maakt. Ook weer opgelost. Ik fiets terug naar S. en woefje en we koppelen alles weer aan en stappen weer op.

Klik voor groot

De weg gaat hier overigens weer fijn op en neer. Het gaat gelukkig prima om te fietsen maar makkelijk is het niet.

Klik voor groot

We rijden nu richting Ford en Etal. Daar zouden nog wat dingen te zien moeten zijn zoals een castle, een kerk, een oude mill en stenen in een veld. Ik ben benieuwd want soms lijken dingen die je moet zien heel wat op een site maar blijkt het niks te zijn en andersom kan het ook. Uiteindelijk bereiken we Ford tegen 14.50 We moeten eigenlijk rechtsaf en dan door het groen zoeken naar het castle. Vanaf de weg zien we ook een stukje castle. Genoeg? Of gaan we echt dwalen en klimmen om het castle van dichterbij te zien? Het hoogteprofiel ziet er niet aantrekkelijk uit op de kaart en als ik op de kruising naar rechts kijk, zinkt de moed me al helemaal in de schoenen. Ik heb net al geklommen! We besluiten wat foto’s van een afstand te maken. S. gaat nog even iets dichterbij kijken en ik blijf op de kruising wachten met woefje en maak een foto van de richtingbordjes met afstanden. We zijn er nog lang niet, dat is duidelijk. Eerst naar Etal en daarna naar Berwick….

Klik voor groot

We rijden weer door als S. weer terug is van de foto’s. Zouden we straks nu ook nog een brug zien? Als we de weg naar rechts volgen, doemt de volgende heuvel al weer op. Idioot gewoon dat het zo zwaar lijkt. In het hoogteprofiel was eigenlijk alleen de echte heuvel bij Belford te zien en die hebben we al gehad. Maar dit valt ook allemaal niet zo mee eigenlijk.

Maar ik klim rustig door en S. maakt nog een foto van die brug die dus niks voorstelt. Daarna klimt hij me zielig achterna over die heuvel waar ik bovenaan sta te wachten tot hij komt.

Klik voor groot

Inmiddels is het al na 3 uur. We rijden nu na Ford richting Etal. Daar is een treintje en een mill. Eigenlijk willen we ook nog wel ergens lunchen ofzo maar dat lijkt er vandaag niet zo in te zitten. Misschien in Etal? Ik heb pas verderop een aardige tent gevonden waar we hadden willen eten maar het is inmiddels al vrij laat. Wafje wil er ook wel weer even uit denk ik.

We rijden over de brug naar Heatherslaw en zien de mill verderop liggen. Daar gaan we dus eerst maar even kijken. Ik ga binnen kijken maar alles kost geld om zelfs maar te mogen bekijken en daar hebben we eigenlijk geen zin in. Heatherslaw Mill is een watermolen om koren te vermalen uit 1300. Het is de oudste nog werkende molen in Northumberland. Ze hebben werkelijk niks leuks om te eten dus na even rondhangen, een plasje en een foto gaan we weer verder. Er staat pas 32 km op de teller, we schieten niet op maar zijn hongerig en inmiddels vooral warm. De zon is namelijk volop gaan schijnen en het is gewoon heet.

Klik voor groot

We zien het treintje wegrijden richting Etal. Dat hadden we volgens mij best kunnen doen want dat ziet er leuk uit. Maar we hebben geen idee hoe lang dat allemaal duurt en wat we zouden zien dus gaan we maar weer op pad richting Etal waar we een castle zouden moeten gaan zien. Inmiddels weet ik dat het treintje met 50 minuten heen en weer is en dat wafje zelfs mee had gemogen. Als ik dat nou wat beter uitgezocht had van te voren….. Wafje krijgt straks ook weer eten dus dat betekent weer een stop. We bakken er vandaag niet veel van eigenlijk en ik heb geen idee waarom. We genieten wel maar het loopt allemaal een beetje rommelig en we hebben het idee dat we op wereldreis zijn terwijl we pas een mini stukje gefietst hebben. We stappen weer op, rijden over de brug en slaan linksaf. Achter ons zien we de mill nog liggen. Best een mooi plaatje. Verderop rijden we weer offroad en omdat het bijna tijd is, geven we woefje even wat te eten en laten haar uit de kar. Zelf nemen we maar een Mars want van eten komt niets op deze manier. Uiteindelijk besluiten we zelfs maar de platgeslagen boterhammen van gisteren op te eten. We horen ook het treintje weer aan komen rijden vanuit Etal. Met al die tijd dat we verlummeld hebben, hadden we dat dus prima kunnen doen. Jammer eigenlijk.

Klik voor groot

Uiteindelijk rijden we dan tegen 16 uur eindelijk Etal in. Dat blijkt een aardig plaatsje met een hele mooie pub die er gezellig uitziet met een mooi terras. Zucht. Geen eten maar gelukkig hadden we onze platgeslagen bammetjes al op.

Klik voor groot

In Etal rijden we langs het castle en dat blijkt dus al gesloten te zijn om 16 uur. Dat is dus een tegenvaller. We zien dus niks behalve de grote poort met een hek en kanonnen. Dan maar een foto van de buitenkant. Hadden we nou die verdomde drone maar meegenomen, dan hadden we heerlijk illegaal eroverheen kunnen vliegen en nog wat gezien. Zucht. Etal Castle is (de ruïne van) een veertiende-eeuws kasteel, gelegen in Etal in de Engelse regio Northumberland. Het kasteel werd gebouwd door de familie Manners en bleef in hun bezit tot de helft van de zestiende eeuw, waarna het eigendom werd van de kroon.

Klik voor groot

We stappen maar weer op na het castle en rijden verder. Al snel slaan we een offroad stukje in dat ons langs River Till voert. Dat ziet er mooi uit en ik vraag of S. een foto wil maken van het stromende water onder ons. Het fietspad is namelijk een stukje naar boven gegaan en ineens is het water mooi zichtbaar op een pad wat verder onder ons. Hij rijdt terug en maakt een kiekje. Daarna kiest hij ineens niet voor het pad terug maar besluit om de (zware) fiets omhoog te duwen over een raar smal pad. Daar wordt hij niet blij van maar ik lig in een deuk om zijn gezicht. Het is eigenlijk niet grappig want hij is ook moe en warm. Als hij weer op het pad is, rijden we verder langs River Till.

Klik voor groot

Het is heerlijk koel en vredig zo langs het water en ook heel onverwacht. Blijkbaar toch niet goed genoeg de kaart bekeken en dat kan makkelijk omdat het allemaal zo snel in elkaar gezet was qua route. Maar dit stukje langs de rivier had ik volledig gemist op de kaart. Inmiddels is het overigens al 16.30 dus de tijd gaat snel. Nog maar 35 km op de teller ook……. We fietsen rustig door en dan gebeurt het…. Het pad verandert van lekker fietsen naar wat lastigers en daarna naar een onneembare bocht. We hebben dan nog niet eens in de gaten hoe erg het gaat worden qua klim. De weg klimt van 35 meter hoogte naar 65 meter hoogte in 800 meter. Ik zie de weg ook in de bocht gewoon bijna loodrecht omhoog wijzen. Hoe gaan we dat nou doen dan? Ik probeer te duwen maar het is echt geen doen. We besluiten voor het eerst in al die ritten om niet alleen woef eruit te doen natuurlijk maar de hele kar af te koppelen. Volgens mij is het lichter om deze klim tweemaal te doen met losse fiets en losse doggyride dan als geheel. En zo doen we het ook. De doggyride gaat los en ik breng de doggyride naar boven en S. duwt de fiets naar boven. Als ik boven ben met de doggyride en naar beneden terug loop, zie ik de fiets halverwege staan. Zelfs het duwen van de fiets was zwaar en S. heeft besloten om eerst zijn eigen fiets op te halen om zo alles in delen te doen. Ik duw ondertussen mijn eigen fiets naar boven en uiteindelijk zijn de twee fietsen, doggyride en wij allemaal boven waar we weer verder kunnen. Ongelooflijk hoe verzinnen ze nou zoiets? We vergaten van schrik foto’s te maken dus alleen een foto van de eenzame doggyride bovenaan toen ik met mijn fiets boven kwam. Geloof me… het was steil!

Klik voor groot

Als we rechtsaf slaan over de verharde weg, hebben we weer een klim maar op een normale verharde weg is dat wel te doen natuurlijk. We praten over de standing stones bij Duddo. Gaan we nou straks van de weg af en een veld in om te zoeken naar standing stones? Ik denk het niet. Nee ik weet het wel zeker. Dat gaan we dus niet doen maar wie weet zien we ze wel staan als we opletten en langs het veld rijden. Ergens rechts van ons moet het zijn als we straks op de weg zijn. We slaan linksaf en ronden Duddo Hill. Nou inderdaad ja. Hill. Maar natuurlijk kunnen we dit. Alleen voor loodrechte offroad stukjes langs een rivier buigen we. Nu niet. We klimmen door maar die standing stones kunnen ons inmiddels gestolen worden…. Mooi is het wel en we vinden het ook echt leuk. Ons gezeur soms hoort er een beetje bij. Zeker als het warm is, of heuvelachtig, of iets anders dan gewoon koel weer en vlakke route. Eigenlijk valt er dus altijd wel wat te zeuren en dat is maar goed ook. Deze dingen onthouden we namelijk wel. Toen ik naar Hellendoorn heen en weer fietste, was er eigenlijk niet veel te beleven. Het pontje herinner ik me nog en het feit dat ik op een andere camping ben gaan staan. De route was verder vrij saai en inderdaad vlak. Dus als er – zoals nu – wat gezeurd en geklaagd wordt in een verslagje, betekent dat niet dat we niet fijn gefietst hebben. Integendeel, we hebben dan duidelijk iets beleefd. Harde regen, wind of zon, heuvels of fietspaden die geen pad blijken te zijn. Zo is er altijd iets te beleven op de fiets.

Klik voor groot

Inmiddels loopt het al tegen 17 uur als ik ergens in de verte in het veld een cirkel met stenen zie staan. Inderdaad! De standing stones van Duddo. We stappen af bij een inhammetje in de heg om te proberen een foto te maken. S. ziet ze daar zelfs niet staan maar uiteindelijk lukt het toch om ze te zien. Best ver en ik ben tevreden dat ik met opletten ze toch gespot heb. De standing stones! Het zijn er 5 en ze zijn 4.200 jaar oud. Dat is op zich natuurlijk wel bijzonder maar je kunt er alleen komen over een kilometer lang wandelpad. Dat duurt voor nu te lang (vinden we). Meer informatie staat hier.

Klik voor groot

We rijden nu richting Norham. Ook daar is straks nog een kerk ofzoiets te zien maar we wachten eerst maar eens af want we hebben niet meer zoveel zin om enorm ver van de route af te gaan. Het is nog steeds warm. We hebben echt geluk met het weer maar dit prachtige heldere weer was vanmorgen nog beter geweest met het klimmen rond Belford. Dan waren de uitzichten helemaal fantastisch geweest.

Vlak voor Norham zien we rechts het castle al liggen. Dat ziet er wel fraai uit eigenlijk maar ik ben benieuwd wat we ervan gaan zien. Vanuit de verte maken we vast een kiekje omdat je nooit weet wat je ervan ziet als je er voor staat.

Klik voor groot

Om 17.30 rijden we dan eindelijk Norham binnen. S. maakt nog een kiekje van het dorpsplein met een kruis en ik sukkel verder met woefje richting castle.

Klik voor groot

De weg naar het castle klimt ook weer. Ongelooflijk maar waar. Ik trap rustig voort en heb wel prachtig uitzicht over het castle want ik rijd er zo op af. Als we ervoor staan blijkt ook dit net gesloten. Weer zoiets…..

Klik voor groot

We stoppen bij het castle natuurlijk en maken zo goed en zo kwaad als het gaat een foto door de gate. Woefje verveelt zich rot en ik besluit haar maar even uit te laten langs de rivier. Een stukje terug had ik namelijk een hekje gezien en daar kunnen we misschien wel even naar beneden voor een plasje. Ik maak het niet te lang en gelukkig doet ze wat. Ook alweer gelukt en ze rent vrolijk even rond voordat we terug naar boven lopen richting het castle. Omdat de weg rond het castle zo steil is en we hier vanuit stilstand moeten beginnen, besluiten we even met de fiets over de stoep te lopen.

Klik voor groot

Grappig genoeg komen we aan de andere kant ineens bij de parking uit met een open hek. Vanaf hier kunnen we dus wel degelijk gewoon bij het castle komen en even rondkijken. Dat gaan we natuurlijk doen en we zetten de fietsen op slot en lopen naar het castle. Had ik woefje dus niet mee naar de rivier hoeven nemen! Norham Castle is een kasteel, deels ruïne, in Northumberland, Engeland, aan de Tweed, op de grens tussen Engeland en Schotland. Het kasteel werd het toneel van verschillende oorlogen tussen Engeland en Schotland. Het kasteel werd oorspronkelijk gebouwd op bevel van Ranulf Flambard, bisschop van Durham van 1099 tot 1128, om de bisschoppelijke eigendom in het noorden van Northumberland te beschermen tegen invallen van de Schotten

Klik voor groot

De volgende grote plaats is nu Horncliffe. Daar gaan we de River Tweed oversteken richting Berwick upon Tweed. Ik ben benieuwd. Ik liep al eens langs de River Tweed op een van mijn lange routes met woefje in 2015. Lang geleden alweer. Gelukkig kunnen we nu eindelijk gewoon eens een stukje lekker fietsen. Even opschieten en na ruim 20 minuten zien we de river en de mooie hangbrug al liggen in de verte. Inmiddels staat er 50 km op de teller dus we zijn eindelijk eens een stukje verder nu. Maar het is ook al 18.30 dus snel ging het niet.

Klik voor groot

Niet veel later rijden we daadwerkelijk de brug over en rijden dan ook Schotland weer in. Dat is toch wel weer een grappig moment. Van Engeland naar Schotland terug. De brug is 137 meter lang en werd in 1820 geopend. Het was destijds de eerste brug die op deze manier gebouwd was en deze lengte kon overbruggen. De brug verbindt ook Engeland met Schotland.

Klik voor groot

Na de chain bridge rijden we richting Paxton met Paxton House. Daar kunnen we niet in maar we zijn al veel te laat om nog dingen te gaan zien. Het House is overigens niet te zien vanaf de weg jammer genoeg.

Klik voor groot

Norham met het mooie castle ligt inmiddels 16 km achter ons en op het bordje Berwick staat dat het nog een kleine 2 miles is. Dat snappen we eigenlijk niet. Hoe komen we daar dan? In ieder geval is het afzienbaar nu dus we zijn benieuwd.

Klik voor groot

Tegen 19 uur rijden we ineens over een heel vreemd stukje offroad fietspad. Dit is toch echt de officiele weg naar Berwick upon Tweed, toch niet de kleinste plaats Blijkbaar komen we vanaf een hele andere kant binnen dan we normaal deden. Niet bij de bruggen waar we vertrokken maar vanaf een andere kant. We rijden nu vanaf het off road fietspad naar de A1 en inderdaad rijden we ineens langs de A1.

Klik voor groot

Gelukkig slaan we al snel rechtsaf en rijden via een soort woonwijk die hogerop ligt en fraai uitzicht heeft over de bruggen richting Berwick. Het is wel mooi om de bruggen zo van een afstand te zien liggen in de verte. Maar de paden zijn echt een beetje vreemd hier en daar, zeker als je richting een grote stad aan het rijden bent.

Maar uiteindelijk rijden we dan om 19.15 toch echt Berwick binnen en worden verblijd met een bordje dat fietsers welkom zijn. Dat kan wel zijn maar die fietspaden…… Maar we zijn er blijkbaar als we tenminste het station kunnen vinden straks.

Klik voor groot

Tot onze stomme verbazing blijkt het station echt twee bochten verwijderd nog maar. Ineens herkennen we de weg en zien we nog net de bruggen in de verte en de ruines van Berwick Castle, met de White Wall.

Berwick Castle is een grotendeels verdwenen ruïne en beschermd monument in Berwick-upon-Tweed in Noordoost-Engeland, aan de noordelijke oever van de Tweed. Het kasteel was waarschijnlijk aanvankelijk een houten fort en werd in de 12de eeuw in stenen vorm versterkt door David I van Schotland. Eeuwenlang was het een zeer belangrijk strategisch bolwerk in de Engels-Schotse oorlogen, waarbij de welvarende stad Berwick-upon-Tweed geregeld door de Schotten en vervolgens weer door de Engelsen veroverd werd. Toen Elizabeth I van Engeland grote versterkte muren om de stad Berwick liet aanbrengen, boette het kasteel aan belang in, en in de daaropvolgende eeuwen verkommerde het geleidelijk. In de 19de eeuw werd het vrijwel volledig gesloopt om plaats te maken voor het treinstation; het perron van het station bevindt zich in wezen in de grote hal van het kasteel, op de plaats waar Eduard I van Engeland in 1292 John Balliol tot koning van Schotland uitriep.

De resten van het castle zijn goed te zien en we weten dat er ook een enorme muur ligt omdat we daar al eens hebben gelopen met de fietsen op een eerdere tocht. Eigenlijk zijn vooral de walls nog mooi. De muur wordt nu de white wall genoemd.

Klik voor groot

Ook van het oude toll house maak ik snel een kiekje en daarna rijden we door naar het station. Onverwacht dichtbij dus vanaf het onbekende stuk waar we net reden. Dat Toll House is nu een self catering cottage. Duur en ik zou dus echt niet zo aan de weg (zeg maar midden op de weg) willen zitten denk ik.

Klik voor groot

De auto staat er natuurlijk gewoon nog. Nu snel als geolied team weer alles opruimen! Er staat ruim 65 km op de teller dus dat is een prima afstand.

Klik voor groot

Om 19.30 zijn we al klaar om te vertrekken. Alles ingepakt en in de auto. Dit kunnen we wel en nog snel ook en dat is fijn op deze manier. Moe maar voldaan stappen we in de auto en rijden weer naar huis. Op naar ons volgende avontuur. Dag 1 staat hier

Klik voor groot