Vanmorgen heb ik een lekker rondje gelopen met woefje. Omdat het mooi weer is, gaan we eindelijk het ritje maken dat we afgelopen maandag al van plan waren. We stonden toen omgekleed en wel klaar om te vertrekken toen bleek dat de bout om de doggyride aan de fiets te zetten ontbrak. Gelukkig ontdekten we dat die dag en niet bij de start in Rosyth. We hadden immers het plan om in de eerste week vanaf Rosyth naar het noorden richting Loch Leven te gaan fietsen. Maar inmiddels hebben we een gewone bout en moer bij de hardware store gehaald en vandaag kunnen we dus op pad. We maakten een route naar East Linton om daar te gaan lunchen. Dat is ongeveer 23 km maar niet makkelijk met al die heuvels. Maar we zullen zien. We zijn redelijk snel klaar om op pad te gaan. Helaas wil de Teasi niet doen wat wij willen en de navigatie snapt niet waar we nou eigenlijk heen willen. Misschien doordat de route langs elkaar loopt en we weer hier naartoe zullen fietsen. Maar een eindpunt is toch een eindpunt zou je zeggen. Van beginpunt route volgen naar eindpunt blijkt echter toch een brug te ver en het duurt lang voordat we eindelijk het geval zo ver hebben dat hij ons de weg wijst. Overigens kennen we de weg wel, want we fietsten dit ook vorig jaar toen we de eerste etappe van de John Muir route gingen rijden.
Klik voor groot
We moeten het eerste stukje even omhoog lopen en woefje moet zelfs uit de kar. Dit weten we wel en ik ben benieuwd wat ons nog meer staat te wachten eigenlijk…… Verderop suizen we naar beneden bij Little Spott. Dit rijden we straks weer omhoog natuurlijk op de terugweg. De omgeving is erg mooi hier en ook al is het vanaf het eerste moment warm en zwaar.
klik voor groot
Teasi doet nog steeds niet wat het moet doen maar we rijden stug door. We kennen dit immers inmiddels. Ergens ben ik veel te laat met schakelen en ondanks mijn moooie Rohloff moet ik afstappen en de fiets en de kar naar boven duwen. Stom zeg! We rijden verder over de weg en aan het einde door een stukje bos. Daar hebben we de vorige keer nog vertwijfeld staan kijken of we wel echt de snelweg over konden en het spoor. Ik wandelde toen even verder om te gaan kijken en stuitte op een prachtige tunnel en daarna op een brug. Deze keer weten we dus al dat we straks bij een brug komen en dat we daar even moeten sjouwen. De vorige keer heel wat meer gedoe met volle bepakking!
klik voor groot
We fietsen daarna even een heel klein stukje langs een drukke weg maar wel over een fietspad. Daarna slaan we rechtsaf. We fietsen nu rechtstreeks naar het Ford waar ik vanmorgen notabene ook gelopen heb met woefje!
klik voor groot
Hier gaat het fietsen eigenlijk nog redelijk goed. Ook al klinkt de weg naar boven, ik kom er gelukkig goed tegenop en hoef nergens af te stappen. Vrij snel zijn we uiteindelijk bij de tearoom bij het tuincentrum. Het is hartstikke druk maar uiteindelijk krijgen we wel een plekje en notabene nog met wat schaduw ook. We moeten even wachten op ons broodje en woefje heeft best aandacht van wat mensen tijdens het wachten. Ze gaat op verschillende plekken liggen en speelt voor volmaakte hond. Tsja, waar een beetje doof zijn al niet goed voor is. Hondjes die haar toeblaffen hoort ze toch niet.
klik voor groot
Ik heb geen idee waarom we geen foto hebben van onze lunch. Mijn Sony is definitief kapot en daardoor zijn er dus veel minder foto’s gemaakt jammer genoeg. Als we een tijde gezeten hebben, gaan we maar weer op pad. De terugweg is vast niet makkelijk. Het is inmiddels wat bewolkt geworden maar nog steeds warm.
We rijden weer naar het Ford, steken het bruggetje over waar ik nog een IPhone vind van een meisje dat bij het water staat en daarna rijden we hetzelfde weggetje als waar ik vanmorgen met wafje liep. Bij de weg slaan we rechtsaf en daarna komen we weer op de drukke weg waar we op de heenweg ook reden vanaf de brug bij het spoor. S. maakt nog een foto van de Kirklandhill standing stone in het weiland. Het ziet eruit als een boomstam! Het geval is 3.36 mtr hoog en is daarmee een van de grootste in deze omgeving.
klik voor groot
Verderop steken we de weg over en slaan rechtsaf. Hier zijn we nog nooit geweest. Er staat dat het doodlopend is, maar voor fietsen zou er een weg de andere kant richting Biel op moeten zijn dus op hoop van zegen maar. De weg loopt al direct steil omhoog maar het lukt me om er tegenop te fietsen met de kar.
klik voor groot
We rijden over een brug het spoor over en gaan even later door een mooi ijzeren hek. We zijn benieuwd waar we nou uitkomen. Ik grap nog dat ik hoop dat we er aan de andere kant weer uit kunnen. We weten dan nog niet wat een klote paden we op onze weg zullen krijgen…..
Mooi is het wel zo met de grote taxus bomen links en rechts van het pad.
klik voor groot
Het is allemaal prima te doen maar ik klaag wel. Het loopt ook allemaal redelijk omhoog en het gaat niet echt makkelijk. Ik heb het ook warm. Ik zeur er dus gewoon even lekker op los. S. trapt ook moedig door.
Het laatste stukje is enorm steil. Ik rijd voor het eerst in de eerste versnelling maar kom toch boven. S. steunt en puft ook. Wat nou? Hij trekt toch geen hondje in een karretje? Uiteindelijk stuiten we weer op een hek maar daar staat Biel Private op en we nemen dus het pad naar links. Dat lijkt ook te kloppen op de Teasi die eindelijk weet waar we heen moeten. Het pad verandert al snel in een rottig pad met grote stenen. Ik besluit af te stappen. Ik heb het onwijs warm. Woefje gaat uit de kar en ik leg mijn helm in de kar. S. is veel moediger dan ik en zeurt niet zo. We ruilen zelfs even van fiets. Mag hij even mijn fiets en de doggyride omhoog duwen. Ik vind dat best schelen eigenlijk. Een fiets alleen omhoog duwen is een stukje makkelijker. Zijn we er al? Ik heb geen zin meer…..
klik voor groot
Uiteindelijk komen we natuurlijk gewoon. Maar we stuiten tot onze verrassing op een hek. Al moeten we alles eroverheen tillen, we gaan niet terug! Het hek gaat open maar het is een groot geval. Als we kijken wat er op het bordje staat, blijkt dat er private road staat. Vreemd. Dat staat nergens vanaf de andere kant. Nog een geluk dat we het hek kunnen openen blijkbaar! Hahaha ik weet niet wat ik allemaal geroepen zou hebben als we voor een gesloten hek hadden gestaan.
klik voor groot
We slaan linksaf en maken grapjes dat we beter naar Dunbar kunnen fietsen en dan even boodschappen kunnen gaan doen. Nee… eerst gauw naar huis. Little Spott is vast een eitje nu. We fietsen eerst even over een makkelijk stukje weg. Daarna rechtsaf naar Little Spott. Grappig genoeg zie je niks van de helling vanaf de zijkant. Maar het valt op zich wel mee. Ik heb alleen totaal geen zin meer. Ik ben moe en warm. S. doet alsof het allemaal wel meevalt. Of zou het echt meevallen? In dat geval maak ik me pas echt zorgen eigenlijk. Ik heb totaal geen puf (meer). Vorig jaar was dit een eitje.
Vanaf nu krijgen we nog 2 kleine hellingen en het stuk naar beneden richting het Ford. Rechts van ons zien we nog een mooi geel veld. S. maakt nog snel een foto. Niet veel koolzaadvelden meer hier de laatste jaren. Echt jammer want dat vond ik altijd prachtig en is zo mooi.
klik voor groot
Na 23 km staan we weer voor de deur. Mijn Garmin denkt daar anders over. Die slaat meteen op pauze als we ergens een stukje wandelen en zo missen we dus een heel stuk. Niks aan te doen en ook niet belangrijk. Gelukkig hebben we wel de route gewoon ook al zette ik het horloge later aan. Ik ben niet zo gewend aan de 610 eigenlijk voor het fietsen.
Als het goed is, gaan we maandag of dinsdag op pad voor onze fietstocht. Helaas deze vakantie dus maar 1 keer maar die andere tocht maken we binnenkort goed met een makkelijke vlakke rit in Nederland in het weekend. Dat moeten we dan wel snel doen voordat de drukte overal losbarst op de Veluwe en we tussen de gillende kinderen staan met de tent. Dat dus nooit!
Afwachten maar. In ieder geval hebben we dit rondje gedaan. Te zwaar voor zo weinig kilometers.
Gegevens:
* 23 km
* rij tijd 1 uur 33 minuten
* HS 108 (145)
* hoogtemeters 193
* verstreken tijd 3 uur 28 minuten
* snelheid 13,3 km/uur (max 39,9 km/uur)
* 18 graden
* wind 14 km/uur OZO
klik voor groot
