Het is vandaag heel erg mooi weer en ook onverwacht mooi. Er staat weinig wind, ik wil vanwege woefje niet te ver lopen (zie liep al heel erg veel de afgelopen periode) en eigenlijk wil ik wat anders dan het wegrondje. Genoeg redenen om naar Ingram valley te rijden en mijn rondje bij Linhope spout te doen. Dat is kort maar wel zwaar vanwege de klimmetjes. Maar dat is voor woefje minder probleem dan voor mij. Ik pak mijn spullen en ga op weg. Lastig in te schatten hoe het weer daar zal zijn, want ik herinner me vorig jaar nog, toen ik ineens in de diepe sneeuw terecht kwam. Ik neem voor de zekerheid dus mijn windbroek mee en doe in een tasje een ander shirt en mijn aeroloft. Voor nu kies ik voor mijn Falke primaloft shirt en voor de zekerheid neem ik mijn windjackje mee.

Onderweg merk ik al dat we van het mooie zonnige weer naar wat bewolktere lucht toe rijden. Niet erg, het is tenslotte nog geen zomer en als er maar geen harde wind staat, is het allemaal prima daar.

De rit is al een feestje want het is erg mooi onderweg tussen de heuvels met alle vergezichten. Sommige heuvels zijn met een dun laagje sneeuw bedekt en dat is erg mooi. De zon laat zich af en toe zien en maakt alles net wat lichter.

Na 50 minuten komen we aan bij het einde van de weg. Verder gaat de weg niet en daar kan ik ook parkeren. Geen idee hoe ik dat eigenlijk heb ontdekt toen ik hier de eerste keer liep. Ik trek toch mijn windjackje aan, al is het maar voor de warming up en we gaan op pad met de waterval als eerste doel. Het eerste stukje loopt makkelijk en gaat over de weg en gaat zelfs naar beneden. Maar bij de warming up heb je daar niet zo veel aan natuurlijk.

klik voor groot

Daarna loop ik door een soort gehuchtje met een paar huizen en sla rechtsaf de rimboe in. Mijn satelliet ontvanger knippert vrolijk. De stenen op de helling zijn killing en het is verdomd steil hier. Maar het blijft mooi dus ik doe rustig aan. Ik ben hier om te kijken en niet om keihard te rennen. Dat lukt trouwens niet eens dus dat is makkelijk.

klik voor groot

Ik neem de route naar de spout maar ben verrast door het vele ijs dat tussen het gras verstopt zit. Het is helemaal niet zo koud maar blijkbaar zijn de nachten koud en zonder zon ontdooit er niks. Dat wordt dus straks oppassen bij de spout…..

Ik loop naar het bovenste punt van de waterval. Dat is in het echt heel indrukwekkend om dan naar beneden te kijken (60 mtr) maar op de foto zie je echt niks. Het geluid van het water is oorverdovend.

klik voor groot

Wafje mag niet naar de rand en zit geduldig te wachten. Ik vind het zelf ook eng daar en blijf een eind van de rand vandaan maar kan wel alles zien en horen. Ik probeer naar beneden te klauteren maar op die plek lukt me dat niet. Althans, ik doe het niet. Het was vast gelukt maar ik ga mijn poten niet breken en ik heb het al een paar keer gezien. Ik probeer het nog op 2 andere plaatsen maar net bij het laatste stukje besluit ik elke keer dat ik niet verder ga. Dan maar niet. Ik kijk nog even aan de andere kant van de waterval waar het water als rustig stroompje aankomt.

klik voor groot

Uit de verte maak ik een kiekje van de waterval die naar beneden klettert. Op de foto te zien als de witte stroom.

klik voor groot

We keren weer terug naar het pad en gaan op weg voor de rest van de run. Het eerste deel zal ploeteren zijn maar daarna zal ik over een weg heerlijk naar beneden kunnen hobbelen en kunnen genieten van het uitzicht zo tussen de heuveltoppen. De foto’s zijn vreselijk, maar in het echt is het prachtig.

klik voor groot

Als ik eindelijk boven kom, staan er maar enkele schapen jammer genoeg. Ook hoor ik geen enkele grouse klokken. In 2013 ving woefje nog een grouse voor me maar dit jaar is er niks. Alleen fazanten vliegen links en rechts van me uit de struikjes maar die hoeft woefje niet.

Rustig hobbelen we weer naar beneden. Ik kijk een keer op de kaart naar de andere route die ik had uitgezet maar ik zie dat ik daar ergens 200 mtr moet stijgen. Lijkt me prima maar niet voor vandaag want daarvoor ben ik gewoon te laat vertrokken. Voor dat soort grappen moet je echt de tijd nemen en hebben om te voorkomen dat je ineens in het donker op een berg staat. Voor nu is het ook even genoeg.

klik voor groot

Deze keer krijg ik alle hekken open voor woef en dat valt me mee. De vorige keren heb ik haar vaak moeten dragen bij de wildroosters.

Als ik het water oversteek bij het bruggetje, stop ik even om van het stromende water te genieten. En wat een enorme verrassing. Ik zie een dipper (waterspreeuw) aan komen vliegen die landt op een rotsje in het water. Ik probeer mijn cameraatje te pakken maar door de beweging schrikt het vogeltje en vliegt vlak boven het water door naar de andere kant. Wat geweldig dat ik die gezien heb en ook nog eens zo dichtbij. Hij maakte gek genoeg geen geluid, want normaal (net als bij de ijsvogel) hoor je hem eerder dan dat je hem ziet. Maar zijn verenkleed, zijn witte vlek en zijn gedrag zo dichtbij kunnen bewonderen is het kadootje van de run.

klik voor groot

Ik loop even langs het water en sta nog eenmaal stil om te luisteren en te kijken maar ik zie verder niets meer helaas. Daarna begin ik met de beklimming naar de auto.

Na 9 km staan we weer bij de auto. Zo’n tochtje duurt dus bijna tweemaal zo lang als een wegrondje. Maar dat is niet erg. Me dunkt dat er genoeg getraind is met die beklimmingen!

Ik ben blij dat ik op pad ben gegaan voor dit rondje ook al was het veel te kort. Als ik thuis kom, schijnt de zon volop en is de lucht stralend blauw. Zal ik zelf nog een wegrondje doen? Ik geniet zo van het zonnetje hier als ik onderweg ben. Ik besluit het niet te doen. Genoeg is genoeg en met 91 km sluit ik de week af.

gegevens:

* 9 km
* 6 graden – geen wind

maart 91 km – 2016 totaal 868 km

rapa nui – 216 km
hoka bondi b – 338 km
hoka bondi 4 – 102 km
hoka stinson lite – 641 km
hoka stinson trail – 297 km
hoka mafate speed – 393 km
minimus MT – 51 km
pure flow – 439 km
pure grit – 35 km
gel-lyte 33 – 11