04.07.2013 – preuswald – 9 km

Het tweede rondje loop ik op een hele warme dag. Van regen gisteren naar zonnig en warm vandaag. Ik heb er wel zin in maar ben ook benieuwd hoe het gaat. Het bos was immers gisteren al modderig en glad en zal vandaag niet veel beter zijn na de regen van gisteren.

Maar ik heb wel geleerd en neem dus een ander pad. Ik start bij mijn eerdere startpunt, klim even en loop dan rechtdoor het bos in. Daar stuit ik al op een modderig punt en ik word ingehaald door een man die daar heel erg makkelijk doorheen dendert. Ik kijk goed hoe hij loopt maar ik bedenk dat ik gewoon een schijterd ben en blijf met die glaheid. Ik loop er een stuk beter op maar deze ondergrond ken ik niet, dus ik doe toch voorzichtig. Zeker als het een beetje bergafwaarts loopt, kijk ik echt uit.

Maar het gaat prima en het lopen gaat ook goed. Totdat ik het ineens verzin om een stukje af te slaan, ergens omhoog om modder te omzeilen. Dacht ik. Nou niet dus want al snel sta ik ineens op handen en voeten op een soort geelgrijze modder, waar je eigenlijk geen kant meer op kunt. De weg loopt daar zowat verticaal omhoog en ik vraag me af wat ik nu moet doen. Woef voelt prima aan dat baasje het moeilijk heeft en springt uitgelaten om me heen. Zij vindt het allemaal geweldig natuurlijk. Ik heb geen idee hoe, maar ik kom boven en hoop dat er ergens een pad is. Nee dus. Het is een soort luilekkerland voor ervaren mountainbikers die daar kunnen springen en enge dingen kunnen doen en op hun kop kunnen vallen. Ik besluit dus weer naar beneden te gaan over een ander ‘pad’ en kom dus weer op precies hetzelfde punt uit waar ik begon met de klimgeit imitatie om de modder te omzeilen. Daar dender ik dus nu gewoon doorheen en vervolg mijn weg. Mijn schoenen zien er een beetje typisch uit.

klik voor groot

Verder loopt het lekker, maar die heuvels zijn toch niet echt kinderachtig qua klim. Tot mijn verrassing hoef ik nergens te stoppen en ook al gaat het niet snel, ik kom er deze keer ook gewoon. Dat voelt toch best goed.