04.04.2020 – hulshorst – 13 km

Eergisteren hebben we een mooie route gelopen en vandaag gaan we weer op pad. We hebben ook een wissel dus we moeten vanmiddag nog wat doen. Het huisje is al klaar maar we willen buiten nog wat dingen doen daar in de tuin. Komt tijd komt raad. Ik vertrek eerst met Fleur voor een wandeling aan de overkant. Daarna gaan we weer naar de andere kant van het spoor voor onze run. Het wordt weer een mooie dag maar de ochtend zijn nog vrij koud dus dat is fijn om te lopen. Zowel Fleur als ik moeten aan het warmere weer wennen natuurlijk. Ik kies weer voor de route van gisteren alleen blijf ik nu doorlopen over het fietspad en ga niet over het ruiterpad en ook niet door het bos.Ik loop direct door naar de andere kant. Fleur loopt los en doet het weer prima.
klik voor groot

Aan het einde hobbel ik weer verder over het fietspad en als ik Fleur weer wil aanlijnen om het onverharde stukje op te lopen, kom ik iemand tegen waar ik – op afstand – mee sta te kletsen over de natuur en over vogels. Terwijl we staan te praten horen we de roep van de Zwarte Specht. Dat triggert een gesprekje over de wolf die hier in de buurt loopt en mijn gevoel dat ik eergisteren bekeken werd. Fleur gedraagt zich ondertussen keurig en laat zich zelfs fluiten als ze poep staat te eten wat niet mag. Na een poosje lopen we weer verder. Ik ga weer het nieuwe pad op maar besluit deze keer dan gewoon over het mooie heidepad verder te lopen en niet het rare vierkantje te lopen zoals eergisteren. Het is wel genieten vandaag en zo met het mooie weer is het helemaal heerlijk. Ik kom verder niemand tegen dus dat is ook prettig.

klik voor groot

Als we weer richting huis gaan, lopen we ineens langs een stukje met schrikdraad. Daar lijn ik Fleur ook weer even aan want ze heeft al eens een schok gehad en laatst natuurlijk weer dat akkefietje met het prikkeldraad. Even aan de riem lijkt me beter. Bovendien kan ze nu ook gewoon netjes meelopen aan de riem dus dat is helemaal geen probleem meer gelukkig.

Als we voorbij al dat schrikdraad zijn (waarom hangt dat daar eigenlijk zo midden in het bos) laat ik haar weer los. We lopen even over het brede heidepad en daar geef ik haar nog wat te drinken om te oefenen. Dat wil ze wel. Langzaam moet de vraag ‘wil je water’ iets gaan betekenen voor haar en dat lijkt te lukken. Na 13 km staan we weer voor de deur. Een beetje later door mijn kletspraatje maar het was weer een leuke run zo met ukkie.

klik voor groot