Ik loop nog achter met het aanvullen van de loopjes in Garderen en het gevolg daarvan maar ik ga maar even door. Vandaag zou natuurlijk weer een lekker rondje op het programma staan. Maar niets is minder waar. Geen training, geen loopje en voorlopig het sein op rood voor volgende week (marathon Edinburgh).

Toch hou ik hoop, misschien tegen beter weten in. Dat weet ik niet, want ik kan het pas gaan ontdekken tijdens mijn eerstvolgende test rondje. Misschien zondag avond, misschien maandag. Ik heb geen idee eigenlijk. Nog 8 volle dagen voordat ik aan de start zou willen staan. Daar kan in theorie nog een heleboel in gebeuren!

Voorlopig dus even niets….. Ik doe ondertussen net alsof ik gek ben, denk na over de kleding van de dag en ben vast alles aan het klaarmaken voor de reis. Wie weet. Als de mind nou altijd sterker zou zijn dan het lichaam dan zou er niets aan de hand zijn.

Ik ben topfit. 11 pond lichter, trainingen afgerond, ademtraining weer op het goede niveau (begonnen op 40 mmH20 en nu weer op 70 mmH2o) dus what more can I do! Nou best veel. Ik gebruik voeding even als medicijn (zover dat gaat, dus lekker verwarmende dingen), gebruik smeerseltjes (je weet maar nooit), acupunctuur en oefeningen.

En… visualiseer natuurlijk de start en de finish op 26 mei.

Het zou toch wel een beetje bar zijn als na 37 weken training de run zelf dan ineens niet door zou gaan! Overigens is het ook een dubbel gevoel. Want de weg naar de marathon was leuk, leerzaam en ‘rewarding’. Natuurlijk wil ik graag de marathon lopen volgende week, maar ik wil vooral gewoon nog heel lang kunnen blijven lopen. Dus wat dat betreft is het makkelijk: bij twijfel geen start.