Wat is het weer geweldig geweest in Schotland dit jaar. Ik liep totaal 220 km en dat is toch aardig wat zo in 3 weken tijd. Had meer kunnen zijn maar ik ben niet ontevreden en woef deed het goed. Nieuw was dit jaar natuurlijk de fietstochten met S. Dat was niet steeds succesvol maar een volgende keer zouden we gewoon door de glen en op de fietspaden moeten blijven en dan is het OK.

Bonawe was overigens ook goed te doen en was erg mooi. Wat hebben we geboft op de tochten!

Het was ook leuk om naar Kerrera te gaan. Het was geweldig mooi weer en het was leuk dat S. ook mee was met de benenwagen. Op die manier kon hij ook meegenieten van al het moois onderweg!

Mijn hoogtepunt was misschien wel de WHW way met de sneeuw op een van de laatste dagen. Ik was zo blij dat ik gegaan was en dit mocht en kon meemaken. Echt super genoten!!

Hoewel de plannen er al lagen om dit jaar eerder te gaan, lijkt dat niet te gaan lukken met de cottage. Het is op dit moment zelfs onzeker of we kerstmis er wel door kunnen brengen en dat zou erg jammer zijn. Afwachten maar. Ik kan het toch even niet veranderen op dit moment.

De lucht is zo schoon daar, dat is met niks te vergelijken eigenlijk. Je merkt het al bijna na dag 1. Daarmee bedoel ik de lucht buiten, want de cottage is helaas niet zo erg schoon en met de hond op het tapijt al helemaal niet.

Maar het was weer geweldig. Op naar een volgende keer!

Vandaag een lange run op het programma. Zonder woeffie want ik ga even over de weg langs het meer lopen voor een lange duurloop. Een ‘serieuze’ duurloop en geen fun run zoals eerdere dagen. Fun wordt het ook niet want het regent en het waait. Maar dat weerhoudt me er niet van om te starten. Als ik over 7 weken weer 60 km wil lopen, zal ik toch wat kilometers moeten maken. Vooruit met de geit dus maar.

Ik ga op MAF lopen, al zal ik daar zeker boven komen bij de korte klimmetjes. Hoewel het eigenlijk zo vlak is als je maar kunt hopen hier in Schotland, loop ik toch ruim 300 hoogtemeters weg op dit stukje, voornamelijk van die vervelende korte klimmetjes steeds. Gelukkig zitten er dus ook stukjes naar beneden bij, en aangezien ik inmiddels sterk genoeg ben om zonder problemen omhoog te lopen, haal ik winst uit de dalingen. Vroeger was ik al blij als ik boven kwam en had ik helemaal geen puf om lekker naar beneden te lopen daarna.

Ik loop eerts richting het kerkje, dat ligt op 3 km van het huisje weet ik na mijn rondje van eergisteren. Mentaal is de volgende halte dan de priory. Ik denk dat het veel verder is en ben tamelijk teleurgesteld als ik pas 5.5 km in de loop lap erop heb zitten. KLeine domper. Het gaat prima, ik loop braaf continu en bijna alles binnen MAF maar ik dacht dat ik verder was. Doorzetten dus maar…… Nog een stukje tot de afslag naar Barcaldine…..nog een stukje naar Bonawe. Dat is een donker en lastig stuk vol met op en neertjes. Maar uiteindelijk loop ik Bonawe binnen…. langs de school en een plot…. Zal ik stoppen? Ik ben bijna bij het einde waar de quarry ook is en dat was het doel eigenlijk dus ik loop nog even door. Als ik er ben, loop ik net lekker aangezien ik een daling achter de rug had…. Maar het is echt tijd om om te keren.

Het is rotweer, maar het blijft mooi om langs het meer te lopen. Jammer genoeg is er geen uitzicht. Ook niet aan het einde als ik eindelijk bij Bonawe ben gekomen.
Ik heb niets bij me, geen rugzak en dus ook geen voeding of water voor onderweg maar dat gaat prima. Ik keer weer om bij Bonawe en maak snel een kiekje.

klik voor groot

Weer even de route mentaal in stukjes breken…. terug naar het begin van Bonawe, naar de afslag, de priory en de kerk en dan ben ik er bijna.

De terugweg gaat eigenlijk wel goed. Onderweg kom ik steeds een wagen tegen met twee mannen die bomen staan weg te zagen na de gigantische storm van vannacht. Ongelooflijk dat het vandaag relatief zo rustig is en dat ik deze route zo kan lopen. Het houdt me ook aan de gang want elke keer komen we me weer achterop rijden als ze klaar zijn met bomen en een stukje verderop aan de slag moeten. Misschien denken ze wel dat ik gek ben zo hier langs het water maar ze groeten elke keer beleefd.

Na ruim 23 km ben ik weer bij het huisje. Ik ben tevreden en verrast. Het is eeuwen geleden dat ik zo’n stuk achter elkaar heb gelopen zonder wandelpauze en zo mooi binnen MAF. Het werkt, dat is duidelijk. Volgende lange run doe ik dus weer op een andere manier, maar ook binnen MAF. Leuk!

De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik de fun runs veel leuker vind. Maar ik moet nu eenmaal deze serieuzere trainingen doen wil ik de fun runs zo makkelijk kunnen lopen. Ik heb immers geen enkele moeite met welk terrein dan ook en ook niet met klimmen of dalen. Kom maar op met de volgende fun run!

gegevens:

* 23 km
* 7 – regen en wind
* lap 20 km 7.08 min/km – HF average 136 (max 151 op hellingen) – continu

jan 116 km – 2015 totaal 116 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 34 km
hoka stinson trail – 1.124 km
hoka stinson trail – 34 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Eergisteren wilde ik een route doen uit een boekje dat helaas allemaal niet zo bleek te lukken. Maar vandaag was het plan om dan alsnog een stukje van de west highland way te doen. Vorig jaar deed ik stage 5 en vertrok ik met een taxi naar het beginpunt van de route vanaf het eindpunt waar ik de auto geparkeerd had. Deze keer wilde ik weliswaar de afstand doen van de 6e etappe, maar gewoon heen en weer vanaf Kings House Hotel. Dus een stuk van de 6e etappe en weer terug. Op zich is dat namelijk helemaal niet vervelend, want het uitzicht is beide kanten op spectaculair en als je maar een richting oploopt, dan mis je een deel. Bovendien had ik geen flauw idee hoe het weer zou zijn/wordenen hoe het lopen zou gaan. Op deze manier is dat allemaal heel gemakkelijk te regelen. Enige minpuntje van de dag was de late start (vanwege de wind) waardoor ik uiteindelijk maar een klein stukje gelopen heb. Maar zo blijft er altijd wat te wensen over! Het stuk van Inveroran naar het punt waar ik nu gebleven ben en verder vanaf Kings House Hotel via de Devil’s staircase naar Fort William. Dat met dus allemaal nog een keer gebeuren.

Bij de start was het ineens mooi weer, met een flauw zonnetje. Snel op weg dus, mijn kleding en van waf in de rugzak. Ik word al een echte pakezel maar het doet me weinig dat gewicht op mijn rug eigenlijk.

klik voor groot

Wafje vond het alweer helemaal leuk en rende blij voor me uit. Helaas ging het hard regenen na 300 meter en besloot ik haar toch haar jasje snel aan te trekken. Alles van mijn rug dus en snel de jas eruit. Gelukkig heb ik inmiddels van Exped waterdichte zakken in mijn rugzak in verschillende kleuren, dus ik kon snel vinden wat ik moest hebben en de rest bleef lekker droog. Een verademing dus.

Zo hobbelden we verder. Ineens begon het te sneeuwen. Dat was met de keiharde wind geen pretje en best pijnlijk op mijn wangen. Maar ik wist dat de wind straks anders zou staan omdat we moesten afslaan. Ik was ook goed gekleed in mijn peperdure Nike Vapor Windrunner Jacket (gelukkig in de sale maar ik begrijp inmiddels waarom dat jack 179 pond moet kosten). Daaronder een lange mouwen shirt en zelfs de rain sleeves. Je hebt geen idee wat het weer met je doet in de bergen. Ik ben tegenwoordig gauw warm, maar een echte stormachtige wind met regen/hagel/sneeuw in de bergen voelt echt bijzonder koud zonder goed kleding. Ik denk ook eigenlijk dat ik eergisteren (met de afgebroken ronde) niet goed gekleed was uiteindelijk. Vandaag wel, en ik heb me ook de hele route echt comfortabel gevoeld. Ook bij stilstaan en foto’s maken heb ik het geen moment koud gehad en dat is belangrijk.

klik voor groot

Na ruim een kilometer waren we al bij de afslag richting de ski helling. Er was totaal geen uitzicht over de bergen en ook het huisje dat normaal zo fotogeniek is, had geen enkel uitzicht over de bergtoppen die erachter liggen. Jammer maar ik had het nu eindelijk eens gezien.

Het is inmiddels ook harder gaan sneeuwen en ik ben verrast dat er in no time echt een laagje sneeuw ligt op het pad.

klik voor groot

Ik hoop maar dat het straks minder waait of niet meer sneeuwt, want anders heb ik op de terugweg dit allemaal pal in mijn gezicht en dat zou helemaal afzien zijn. Nu is het prima te doen en het wordt vast straks beter. Ik vind het wel spannend en terug ga ik zeker niet. Daar is ook geen reden voor. Het is veilig, het pad is zichtbaar en het is niet zo winderig dat je de berg afwaait ofzoiets. Het is alleen even oppassen dat je niet over stenen zwikt of struikelt want met het laagje sneeuw is het allemaal natuurlijk een beetje verborgen.

Het wordt steeds mooier om me heen. Ik geniet met volle teugen. Wie had dit nou kunnen bedenken. Sneeuw is een stuk leuker dan regen!

klik voor groot

Het waait behoorlijk want op een van de foto’s hierboven zie je het oortje van woeffie in de wind wapperen. Zij vond vooral de grouses helemaal geweldig die overal wegfladderden uit de sneeuw. Maar ze breef braaf bij me en zefs toen er eentje bleef zitten en zij naderbij sloop, ging ze er uiteindelijk niet op af gelukkig.

Mijn schoenen deden het prima op de verse sneeuw. Soms lag er onder de sneeuw een stroompje water, en dat zorgde wel voor natte voeten.

Toen wat later het zonnetje ging schijnen en op zommige stukken de sneeuw smolt, spoot het water soms tot mijn oren als ik eroverheen hobbelde. Kan me niet schelen, ik heb goede sokken en als je maar gewoon blijft lopen, krijg je eigenlijk geen koude voeten.

klik voor groot

Toen het opklaarde, kreeg ik ook zicht op de bergtoppen. Zeker het uitzicht achter me was adembenemend. Ik ben ook heel vaak gestopt om te kijken. Dit moet je echt beleven. Alleen maar doorrennen met de blik op de grond is niet zo zinvol. Hardlopen is hier meer het doel om wat verder te komen dan met wandelen en dat lukt prima. Voor me wordt het uitzicht ook ineens een stuk mooier, als ik zicht krijg op de meertjes van Rannoch Mor. Gweldig gezicht, en ik ken het alleen maar vanuit de auto als we over de weg naar huis rijden na het herten fotograferen in de Glen. Wat een belevenis om hier zo te lopen met waf in dit weer. En wat bof ik dat het even zo mooi opentrekt zodat ik alsnog alles kan zien.

klik voor groot

Uiteindelijk moet ik toch weer eens terug. Ik ben over de top op ruim 400 mtr en merk dat ik weer een stukje aan het dalen ben. Dat geeft niet dat ik straks weer omhoog moet, maar het betrekt inmiddels weer en aangezien het nog hard waait, ga ik liever terug en loop eventueel nog een stukje voorbij Kings House Hotel de volgende stage van de WHW op. Eerst maar terug. Met moeite draai ik om, want ik zou nog zo graag verder gelopen zijn. Maar ja…. je loopt met verstand en met het besef dat je gewoon nietig bent daar in de bergen en het bovendien eigenlijk ‘slecht’ weer is.

klik voor groot

Misschien is het nog helder genoeg voor een foto van de cottage met wat uitzicht op de bergen….

klik voor groot

Ik probeer nog een foto te maken van waf en mezelf via de zelfontspanner maar dat lukt niet zo goed.

klik voor groot

Dan steken we weer over en lopen het laatste stukje weer richting het hotel.

klik voor groot

Ik had gelijk, het weer slaat om en het wordt donker, somber en ineens klettert het van de regen. Ik ben natuurlijk weer van de top af en dus is de sneeuw gewoon regen geworden en is het niet meer prettig om te lopen en zie ik ook niets meer omdat het dichtgetrokken is.

Om lekker warme voeten te krijgen, besluit ik wel nog een stukje door te lopen waarbij ik nog een stel ontmoet die net de 7e etappe gelopen hebben en straks in het hotel gaan slapen. Zij hadden veel regen onderwe gehad en komen dus nu ook in de stromende regen aan.

Ik loop nog even verder en draai uiteindelijk weer om richting de auto. De trip zit er op. Ik had vandaag wel uren kunnen lopen daar. Alles is mooi en achter elke bocht zit weer een andere verrassing qua uitzicht. Seizoenen wisselen elkaar bijna af per kwartier. Zo heb je sneeuw, zo heb je zon en zo loop je weer in de regen. Je moet je er vooral niet door laten weerhouden op pad te gaan.

Het enige punt is wel dat je goed voorbereid moet zijn als je bergen in gaat. Achter een bergkam kan het ineens heel ander weer zijn dan in een dal of achter de andere bergkam. Goede kleding en ‘nood dingen’ lijken overdreven om mee te nemen maar zijn het niet.

Ik maakte twee jaar geleden de fout door de Cheviots in te gaan zonder iets mee te nemen. Ik vond het ook een beetje onzinnig, maar dingen als een thermodeken, fluitje en lamp horen standaard in de rugzak te zitten, samen met wat voeding en drinken. Als je valt, of je kunt ineens om een of andere reden niet verder, moet je warm kunnen blijven. In mijn rugzak zitten bijvoorbeeld ook van die zakjes die je kunt breken om handen (of voeten) eenmalig te verwarmen.

Elke keer leer je bij en dat is maar goed ook.

Op naar het volgende avontuur.

video

gegevens:

* 14 km
* 0 graden – wind en sneeuw

jan 95 km – 2015 totaal 95 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 11 km
hoka stinson trail – 1.124 km
hoka stinson trail – 34 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag een rondje over de weg zonder wafje. Na het avontuur van gisteren leek het me beter dat ze even een rustdagje zou hebben. Ik koos voor een rondje dat ik jaren geleden voor het laatst had gedaan, namelijk over de weg naar de brug, een stukje over de drukke weg, achterlangs en dan nog een stukje langs het meer. In 2010 had ik nog grote moeite met dat vierkantje over de weg vanwege de afstand en vanwege de stijging van de weg (welke stijging zou ik nu zeggen). Ik was van plan om rustig op MAF te lopen, maar zodra ik over de weg liep, voelde ik me aangeschoten wild en ging ik steeds sneller lopen om maar zo snel mogelijk van de weg af te zijn. Daarna wilde ik natuurlijk dan wel eens zien welke ‘eindtijd’ ik nog van het eerste 5 km rondje zou kunnen maken en dat viel me niet tegen. Ik was aleen veel te warm gekleed en tegen de tijd dat de 5 km lap erop zat, steeg ik zowat op van de warmte. Gauw dus even wat uitgedaan en afgedaan en daarna verder met de tweede rustigere lap.

Best lekker om zo even te lopen en een stuk minder tijdrovend dan al mijn avonturen tot nu toe! Op naar de volgende run, ik hoop wel weer een avontuur!

gegevens:

* 11 km
* 8 graden – regen en winderig
* 5 km lap van 6.20 min/km op 3 km punt uiteindelijk naar naar 6.02 min/km voor lap!

jan 81 km – 2015 totaal 81 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 11 km
hoka stinson trail – 1.124 km
hoka stinson trail – 20 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag had ik en rondje uitgezet dat ik had gevonden in een boek over trail running. We rijden vaak door Glencoe als we op weg gaan naar de hertjes in Glen Etive. Maar erdoorheen lopen zou wel bijzonder zijn dacht ik. Zo vertrokken waf en ik dus vol goede moed en zin op pad om de 15 km route te gaan doen. Goed voorbereid qua kleding, voeding en gear deze keer. Ik had zelfs spikes in de rugzak.

De parkeerplaats was snel gevonden en er stonden al een paar autos. Naast me was een stel zich aan het inpakken en dat ging ik ook eerst doen. Wel of geen mouwen, hondje inpakken, pootjes doen etc. Uiteindelijk gingen we op weg. Het pad was ehm…’avontuurlijk’ met grote rotsblokken en rare stukken maar ik ging er maar van uit dat het beter zou worden.

klik voor groot

Het was ontzettend slecht weer bij de start. Regen en hagel en keiharde wind. Ik was op zich prima aangekleed en waf ook, maar toch…. Vol goede moed gingen we verder….. Het uitzicht was bijna nihil door het weer en dat was erg jammer, want juist daarvoor ben je hier natuurlijk.

klik voor groot

Toch werd het al snel droog en knapte het weer een beetje op. Het uitzicht werd ook mooi en ineens zag ik de bergen om me heen met de besneeuwde toppen. Wel gaaf zo en we klommen verder.

klik voor groot

Natuurlijk maakte ik veel te veel foto’s maar je moet dit echt zelf beleven om te voelen hoe bijzonder het is om daar te staan, en steeds een stukje hoger te klimmen en te zien hoe het landschap dan verandert. Op de foto’s zie je het bijna niet, maar het licht verandert en hoewel het steeds dezelfde bergtoppen zijn natuurlijk, is het toch steeds anders en eigenlijk adembenemend. Zeker als je dit voor de eerste keer op deze manier doet. Je voelt je ook heel nietig en nog onbekend met deze bergen en dat maakt het ook spannend.

Maar toen ik het wel erg vond blijven klimmen, keek ik eens goed op de kaart en zag ik dat ik eigenlijk gewoon richting de top aan het lopen was. Het pad van de route liep helemaal niet zo en dus liepen we weer naar beneden waar iemand me tegemoet kwam die wel de bergtop ging bewandelen. Waf en ik gingen weer naar beneden en namen het juiste pad.

En al na een klein stukje, stonden we ineens voor een zeer snel stromend ford. Niet diep maar wel snel stromend en met wat grote rotsblokken die blijkbaar gekozen moeten worden voor de oversteek. Mmmm. Ik keek nog eens goed, pakte mijn poles tevoorschijn en voelde met de stokken hoe snel het water stroomde. Het zinde me niks. Ik twijfelde enorm. Waf had geen tuigje om, ik kon haar dus niet goed vastpakken. Aan de riem was geen optie. Ik wist het even niet goed wat wijsheid is. Ik besluit dat waf moet wachten en ga proberen over te steken tot de helft. Als ik halverwege sta, geef ik haar een commando om te komen en dan gaat het mis. Ze glijdt uit (misschien omdat er geen plaats is voor waf en voor mij, het gaat zo snel dat ik niet zie wat er gebeurt) en ze valt half in het water en heeft door de stroming moeite om weer op de steen te komen. Het gaat allemaal heel snel natuurlijk maar ik twijfel wat ik moet doen en grijp haar bij haar jasje. Uiteindelijk staat ze weer op de rots en springt gauw verder naar de volgende. Dan besef ik in een flits dat zij straks ineens aan de overkant zal staan en ik in het midden. Maar ze twijfelt en komt ineens terug tot mijn verrassing en dan gaat het weer mis. Daarna springt ze snel terug naar de kant. Ik kom even op adem en ga ook terug. Zo staan we dus weer aan de kant waar we begonnen waren.

klik voor groot

Op de foto ziet het ford eruit als een lieflijk iets maar dat is het dus niet. Dat is wel duidelijk.

Inmiddels hagelt het weer en is het ijskoud geworden. Ik besluit dat deze route niet voor vandaag bedoeld is en we gaan terug naar de auto. Eerst eens kijken of waf zich niet verwond heeft!

klik voor groot

Als we bij de auto zijn, besluit ik – als waf OK lijkt – een stukje van de WHW te gaan lopen vanaf Kings House hotel. Als ik bij het hotel aankom is het droog en staan twee hertjes vredig te eten. Gauw een kiekje!

klik voor groot

Maar als we van start gaan, twijfel ik toch over waf en besluit ik alsnog helemaal te stoppen voor vandaag. Ik heb dus 150 km gereden voor een rondje van 4 km. Daarbij maakte ik dus ook nog eens gigantisch veel foto’s. Nou ja, een avontuur was het wel zullen we maar zeggen en iets om niet snel te vergeten. Veel geleerd ook!

Op naar het volgende avontuur.

update waf bleek OK. Inmiddels heb ik een lichtgewicht tuigje gekocht, want eerder viel ze al eens bijna van een klif en wilde ik een tuigje. Het harnas van de rugzak is prima maar wel erg groot dus nu heb ik in de rugzak een EZdog tuigje dat prima zit en ook eventueel af kan en in de rugzak kan. Verder sprak ik iemand die vertelde dat het ford in deze tijd van het jaar niet over te steken is. Goede beslissing dus, want er kwam nog een tweede later in de route. Wat ben ik blij dat ik niet omgekeerd was gelopen, want dan was ik dus nooit bij de auto uitgekomen en had ik de volle 15 km terug moeten lopen. Een omissie in het boekje en voortaan maak ik mijn eigen routes dus weer. Ik zou zelf namelijk nooit deze route gekozen hebben in deze tijd van het jaar.

Video

gegevens:

* 5 km
* 2 graden

jan 70 km – 2015 totaal 70 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac – 566 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 491 km
hoka stinson trail – 1.124 km
hoka stinson trail – 20 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag toch maar weer op pad omdat het lekker weer is. S. blijft thuis, want de fiets staat nog met een lekke band na ons avontuur van gisteren. Wafje mag weer mee en heeft er duidelijk zin in. Ik kies voor Fearnoch met een stukje over Glen Lonan. Vorig jaar liep ik dat rondje ook, maar toen waaide het keihard en wist ik ook de weg niet. Nu herkende ik alles en kon ik gewoon lekker doorhobbelen over de paden en de heuvels. Uiteindelijk zou ik rond de 400 hoogtemeters weglopen.

Er wordt flink gekapt in het bos en het ziet er daarom wel anders uit dan vorig jaar. Maar mooi blijft het! Eerst het bekende stukje omhoog, en dan uiteindelijk links af voor de lus naar de Glen. Vorig jaar moest ik daar door een enorme modderboel dus ik was benieuwd hoe dat dit jaar zou zijn.

klik voor groot

Ik ben verrast dat ik totaal geen last heb na de 31 km van gisteren maar uberhaupt niet merk dat ik ook maar enige kilometers maak. Goed nieuws dus.

klik voor groot

De crossing naar de Glen is prima. Wafje gaat eerst even uitgebreid badderen en drinken en neemt daarna toch maar het plankje om over te steken.

Daarna lopen we een stukje over de weg en gaan weer omhoog bij een garden die open is voor publiek. Vorig jaar moest ik daar nog enorm zoeken maar nu weet ik waar ik heen moet. We hobbelen door en ineens zie ik rechts van me een watertje in de diepte. Dat zag ik vorig jaar niet maar toen was het grijs en donker weer. Ik kijk op de kaart en besluit erheen te gaan want er loopt in ieder geval een pad naar het water.

klik voor groot

Er hangt een een of andere grote bel en het is een mooi plaatje zo en heel rustgevend. Als ik om me heen kijk, zie ik in de verte een sort bruggetje. Blijkbaar kan je over het water heen en daar loop ik dus ook nog even heen. Ineens zie ik paaltjes met een rode stip. Een pad? Op mijn kaart staat niks, maar er loopt echt een wandelpaadje rond het watertje. Sterker nog, er lopen drie paden want er zijn drie kleurtjes. Ik kies voor de rode want die gaat volgens mij om het hele watertje heen.

Op een bepaald punt gaat waf keihard heen en weer rennen alsof ze haar gekke half uurtje heeft. Ik probeer het te filmen maar tegen de tijd dat ik klaar ben, is zij ook wel uitgedraafd. We lopen weer verder en ik geniet. Uiteindelijk wordt het pad alleen een modderig paadje maar er staan keurige roodgekleurde paaltjes dus ik zal wel weer bij de bel uitkomen en dat klopt ook.

Vanaf daar vervolgen we weer onze weg, maken de lus af en zijn al snel weer in het bos. Nu eerst nog even naar het uitzichtspunt en daarna kunnen we twee kilometer lekker naar beneden rennen. Het extra lusje om het dorpje heen laat ik zitten, want ik wilde ongeveer 15 km lopen en dat zal het ook worden.

Op naar de volgende run maar weer!

klik voor groot

De video:

gegevens:

* 15 km
* 10 graden

jan 65 km – 2015 totaal 65 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac – 566 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 491 km
hoka stinson trail – 1.124 km
hoka stinson trail – 15 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag werd het ineens weer prachtig weer. Omdat we de fiets nog hebben, besluiten we om samen een lange route te gaan doen. We denken over een rondje door de Glen, of een rondje langs het meer. Goed te fietsen en we willen vandaag woef thuis laten omdat ze een beetje stijf leek met haar linker voorpootje. Rustdagje voor haar leek geen gek idee. Maar vanwege het heldere weer, kiezen we voor de route vanaf Bonawe quarry, waar ik zal proberen door te lopen naar Glen Etive over het pad waar we een paar dagen geleden moesten terugkeren. Als we vertrekken is het uitzicht over het meer al geweldig. Onderstaand links het uitzicht vanaf de cottage. Daarna parkeren bij de quarry en op weg. Het eerste stukje even over de quarry met alle stenen en rotsen.

klik voor groot

Daarna komen we al snel weer in het mooie gebied het prachtige uitzicht over het meer en de bergen die weer een dun laagje sneeuw hebben op de toppen.

Jammer genoeg loop ik vrijwel alleen, want S. blijft steeds ergens achter me voor een foto of voor een klim. Niet zo gezellig!

klik voor groot

Volgens mij geniet S ook van het mooie punt waar je ineens de vlakte op komt en rechts het meer is en links het bergmassief. Het is nu prachtig zacht weer, maar ik liep hier de eerste keer in koud weer met harde wind en voelde me nietig en een speelbal van de natuur. Nu is het vredig en licht en heel anders dan vorige keren.

Als we door het bos zijn gegaan, splitst de weg zich naar links richting Glen Etive en rechts richting Dail Pier waar ik al twee keer eerder genoot van het prachtige uitzicht. We spreken af dat S naar de pier gaat om te kijken, en dat ik vast door zal lopen en ga kijken hoe ver ik deze keer kom richting de Glen. Tot het karrenpad is het zeker 4 kilometer weet ik nog, en dan nog over het rare pad kijken hoe ver ik kom. S heeft dus alle tijd om lekker te genieten en rond te kijken bij de Pier en dan ook de kant van het karrenpad op te komen en elkaar weer te ontmoeten. Weten we veel op dat moment!

klik voor groot

Ik loop door het bos en zie ineens vanuit de hoogte het witte huisje liggen vlak bij de pier waar S. nu zal zijn.

klik voor groot

Daarna door een bos met twee prachige stromende watertjes. Dat geluid is echt mooi en heb ik ook gefilmd met geluid in onderstaande film. Daarna kom ik inderdaad na 4 kilometer bij het karrenpad waar ik vorig jaar me ook nog door de modder liet tegenhouden maar wat er dit jaar een stuk beter uitziet. Vol goede moed ga ik dus op pad.

klik voor groot

Het pad is redelijk te doen en ook wel met de fiets dus dit is niet al te lastig voor S straks (weet ik veel). Ik loop door en langzamerhand wordt het pad technischer en lastiger en ook straks niet meer te doen met de fiets. Het pad ligt vol rotsen en overal lopen stroompjes en fords waar je doorheen of overheen moet. Bovendien lopen sommige stukje akelig steil naar boven of naar beneden. Maar mooi is het wel en af en toe vang ik al een glimp op van het meer.

klik voor groot

Uiteindelijk ben ik uitgekomen op het punt waar we eerder zijn gestopt omdat het niet ging met de fiets. Het blijft mooi. Het is doodstil. Geen mens te bekennen. Wat vogels, wat klaterend water van een stroompje. Verder niets. Geen wind, een zonnetje. Wat een rijkdom om hier zo te kunnen staan en te kunnen genieten. Ik ben al 15 km onderweg met een deel lastig terrein en zal dus ook gewoon 15 km terug moeten maar het doet me niks. Afstand telt niet, technisch terrein doet me niets. Ik lees verhalen over ‘trail running’ in Nederland en moet lachen. Ik wist er ook niets van totdat ik in de UK ging lopen. Pas hier weet ik over stream crossings, fords en andere rare dingen die we in Nederland simpelweg niet hebben. Ik leer elke dag bij en lees ook, want straks gaan de afstanden toenemen en heb ik nog meer bepakking bij me. Mijn rugzak zit nu ook bomvol. Niet met iets dat ik nodig heb, maar om te oefenen met gewicht.

Het kost me moeite, maar ik moet echt weer terug. Ik zou het liefst even doorlopen tot het einde waar we in het zonnetje de vorige keer even aan de waterrand hebben gezeten. Maar ik weet dat S. mijn kant op komt en het laatste stuk niet zal kunnen doen en ik wil hem niet laten wachten. Ik ga dus weer terug in de richting waar ik vandaan kom en merk meteen hoe lastig het is om pal tegen de zon in te moeten lopen. Ik zie geen bal en dat is met dit technische terrein niet zo erg handig. Maar het gaat prima en ik blijf zoveel mogelijk doorlopen om niet nog meer tijd te verliezen.

klik voor groot

Als ik weer het pad op loop, vraag ik me af waar S. uithangt. Hij zal toch niet echt aan het wachten zijn bij de splitsing? Ik opperde dat wel, maar hij had toch wel kunnen wachten bij de start van het karrenpad? Ik snap er niks van, en erger me aan deze stomme afspraken. Straks zit hij ijskoud te worden in de schaduw daar en loop ik alleen. Waarom komt hij nou niet weer mijn kant op dan? Al mijmerend loop ik door en dan ineens besef ik dat ik ‘auto’ in het zand gegrift zag staan. Auto? Boodschap? Ik loop een paar passen terug en kijk. Ja verdomd het staat er echt:

klik voor groot

‘Lek… auto’. Och nee toch en dan op dit punt al. Ik baal, wat zielig want nu is hij dus aan het teruglopen en dat is zeker 8 km van de auto vandaan en met dit terrein en zware lekke fiets geen pretje. Wat zal hij balen.

Ik vergeet meteen mijn vermoeidheid en loop door. Niks sukkelen, maar gewoon dus even doorlopen. Hoe laat zou hij op dit punt zijn geweest dan? Ik zie geen tijd…. Maar even later staat er 13.10 in het zand gekrast en nog een stuk verder 13.15 en zo verder. Ook een mooie pijl. Ik moet toch eens vragen of hij echt geen padvinder is geweest!

klik voor groot

Ik loop door en zie dat het licht langzaam verandert in een mooie namiddag zon. Ik ben natuurlijk veel later dan 13.15 want ik moest eerst het hele stuk vanaf dail pier naar het karrenpad, daarna over het technisch lastige pad en weer terug. Dat kostte me echt wel tijd en blijkbaar heeft hij gelijk een lekke band gekregen. Dat blijkt naderhand ook de kloppen, want de band was lek op het moment dat hij de fiets tegen het witte huisje zette en naar de Pier wilde lopen. Ik moest toen nog beginnen aan mijn tocht!

Ik loop door en zie dat ik nog een kleine 4 km moet. Aan de hand van de tijd boodschappen, schatte ik in dat hij rond 15.15 bij de auto zou kunnen zijn met de fiets. Hij zou dan nog eventjes op mij moeten wachten maar het is niet koud gelukkig. Stom dat hij de autosleutel niet heeft, want die heb ik in mijn rugzak.

Maar ineens zie ik een helm en een man met een fiets. Daar loopt S! Hoe kan dat nou en waarom is hij niet bij de auto??? Ik baal, want op deze manier moet ik of heel lang wandelen en afkoelen of zijn we niet op hetzelfde moment bij de auto. We besluiten dat ik doorloop. Terwijl ik doorloop bedenk ik wat ik zal doen. Terugkeren met een lampje en water dan maar, want natuurlijk heeft hij de bidon niet gevuld voor vertrek. Mijn water is op en hij zal wel razende dorst hebben! Terwijl ik dichterbij de auto kom, zie ik prachtig licht en een prachtig uitzicht. Nog snel een plaatje maken!

klik voor groot

Hier heb ik ook voor het eerst mobiele verbinding en zie ik sms-jes binnen komen van S. Waarom heeft hij hier nou niet gewacht of gekeken waar ik uithing? Hij was bang dat ik niet Ok was omdat het langer duurde dan gepland, maar juist dan moet je niet terug de rimboe in lopen! Maar goed… ik ga snel weer verder en zie bijna aan het eind van de route nog een geweldig plaatje voor me:

klik voor groot

Als ik de quarry oploop, zie ik vissers staan en ik vraag of ik met de auto het pad op kan (er stonden immers verderop twee auto’s van vissers) maar ze zeggen dat ik dan eerst ergens moet gaan melden dat ik het pad op rijd, omdat anders de slagboom wel eens dicht zou kunnen zijn als ik terug kom. Dat lijkt me ook niet handig. Ik spreek met de vissers af dat wanneer zij iemand zien met een fiets, dat ze moeten zeggen dat hij bij de afslag daar moet wachten, omdat ik hem anders mis. Ik loop over de quarry naar de receptie waar natuurlijk niemand meer is en ik vraag aan iemand in een boot of hij wat meer weet. Op deze manier verlies ik een heleboel tijd, ook al omdat het pad over de quarry langer is dan het pad achterlangs waar je als voetganger overheen loopt.

Uiteindelijk rij ik met de auto het pad op en ineens gaat de telefoon. S. had me zien wegrijden vanaf het pad hoog boven de quarry. Die eikels hebben niets gezegd en hebben hem dus het pad op laten lopen. Gelukkig hadden we allebei hier verbinding en kan ik keren en zo pik ik hem alsnog op bij de parkeerplaats.

Eind goed al goed. Dit was dus weer een run met een rare twist. Deze trip rust er geen zegen op onze routes samen en dit is waarschijnlijk dus de laatste keer, want de fiets moet maandag al terug.

Toch weer iets om later over te lachen.

Ik was na 31 km weer terug en was een stuk minder vermoeid dan S!

Op naar het volgende avontuur.

gegevens:

* 31 km
* 8 graden – zonnig en weinig wind

jan 49 km – 2015 totaal 49 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac – 566 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 491 km
hoka stinson trail – 1.124 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag regent het werkelijk pijpenstelen en is het super grijs en donker weer. Bovendien waait het ook nog hard. Maar we hebben zo enorm geboft met de afgelopen 10 dagen dat we niet kunnen klagen. Eigenlijk wil ik wel weer een 20-je lopen, omdat het al eerder een paar keer is ging vanwege de route. Dus gaan we toch maar op pad voor een 21 km route. Ik heb een route uitgezet vanaf de Sandpit parkeerplaats, terug naar het meer en dan links Barcaldine forest in. Dat deed ik nog niet eerder en vanaf daar kunnen we allerlei rondjes maken rond Glen Dubb reservoir. Dat zou met mooi weer echt een geweldige route zijn maar nu zouden we niets zien denk ik.

We parkeren bij de Sandpit en het miezert en beetje. Voor de zekerheid doen we wafje haar rode regenjasje aan. Ze hoeft niet per se doornat en koud te worden en het interesseert haar geen bal. Zo gaan we dus op weg en al snel begint het te gieten. Goed dat ze haar jasje aan heeft en ik merk direct dat mijn heerlijke dunne windjackje totaal niet geschikt is voor dit soort weer. Geeft niets want geen enkele jas zal dit weer echt aankunnen zonder me te laten smelten want het is maar liefst 10 graden!

We starten met een flinke klim, en daarna slaan we linksaf richting het bos. Ik maak maar snel een kiekje van de hond, want het regent zo hard dat het waarschijnlijk niks wordt met de foto’s.

klik voor groot

We tuffen rustig door en het klimmen gaat eigenlijk heel erg goed. Het pad is op zich prima, ook voor de fiets maar het is wel even aanpoten qua klimmetjes. Maar na 5 kilometer gebeurt het. S. valt met de fiets omdat hij op de kaart kijkt en dus maar 1 hand op het stuur heeft. Ik schrik me rot en stop natuurlijk meteen en ga terug om te kijken wat er aan de hand is. S. wil dat ik doorloop. ‘Jij bent aan het trainen’. Nou zeg… ik ga toch niet doorlopen? Doe normaal. Maar goed.. S. kijkt snel of de fiets OK is en ik vervolg dan maar mijn weg. Maar als ik omkijk en een kiekje maak terwijl hij aan de fiets zit te prutsen, zie ik dat hij aan zijn hand likt. Hij heeft dus kennelijk een kapotte hand en ik ga dus terug. Hij wil van niets horen, maar ik haal mijn rugzakje van mijn schouders en tover een antiseptisch doekje en een pleister tevoorschijn. Onder handbereik, dus de indeling van de rugzak werkt! Handig. Als alles weer onder controle is, kijken we op de kaart en besluiten we (wederom) de route aan te passen zodat we sneller op een wat normaler pad terecht komen. Hoewel er niets mis is met het pad……

klik voor groot

Daarna gaat alles goed maar ik ben door het stoppen, op de kaart kijken en het rommelen wel vermoeid geraakt en krijg zware benen na het klimmen. Maar we gaan rustig door, ik hou met aan het schema en uiteindelijk lopen we langs een uitzichtspunt dat erg mooi is, maar natuurlijk somber is vanwege het weer.

Daarna langs het reservoir, voor het eerst aan de lage kant, normaal sta ik aan de overkant vanaf een hoog punt te kijken.

Na het reservoir lopen we snel richting de parkeerplaats van Barcaldine. Daar lopen we het baby rondje naast de parkeerplaats en daarna lopen we over een asfalt weg richting het Sea Life center om wat kilometers te maken. Daar keren we om en lopen terug naar de Sandpit waar de auto staat. Het regent nog steeds en we komen natuurlijk doornat bij de auto aan.

Gelukkig is woeffie helemaal droog onder haar jasje, dus dat is prettig. Ik maak haar poten verder droog, S. doet de fiets in de auto en we gaan weer lekker naar huis. Uiteindelijk staat de teller op 18 km. Te kort dus maar niet helemaal ontevreden. Ik heb overal gewoon gelopen ondanks de klimmetjes en met 350 hoogtemeters een prima training.

gegevens:

* 18 km – regen en winderig
* 10 graden

jan 18 km – 2015 totaal 18 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac – 566 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 491 km
hoka stinson trail – 1.093 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Vandaag alleen even een kort rondje en aangezien ik het elk jaar doe, maak ik er een temporondje van om te kijken of ik er nog iets van terecht breng. Ik zie voor de winter rondes tijden van 6.03 en 6.14 en idioot genoeg van zomer 2013 veel snellere tijden van 5.45 min/km. Geen idee waar dat aan ligt eigenlijk maar voor nu zou ik tevreden zijn met een rondje rond de 6 min/km. Ik trok voor de verandering maar eens mijn MT10 aan die ik ook had meegenomen. Lichte niksies die heerlijk lopen en bovendien ook nog eens een goede grip hebben. Prima afwisseling met de Hoka schoendozen die ik normaal draag.

klik voor groot

Ik maak dus alleen een kiekje bij de start. Het is al laat en ik zal nog mijn best moeten doen om voordat het donker wordt, weer het bos uit te zijn. Na een korte warming up van 400 mtr ga ik dus van start. Ik start veel te snel. Het loopt zo lekker dat ik mezelf bijna voorbij loop maar ik trek toch maar gewoon door. Op deze manier haal ik de top niet denk ik, maar ik ga wel kijken waar het schip strandt deze keer. De klim op de eerste helft is niet mis en het is weer een uitdaging om dat helemaal te halen zeker op een temporun! Zulke runs zijn echt iets anders dan een run met dezelfde hoogtemeters die opgebouwd worden met steeds kleine klimmetjes zoals vorige week.

Ik loop en loop. Wafje moet soms zelfs even hollen als ze even bleef snuffelen. Maar ze doet dapper mee. Ik hijg en maak geluid inmiddels bij het ademen. Niemand die het hoort dus vooruit maar. Mijn hartslag schuift netjes over de zone die zo lang een probleem is geweest. Zou het trainen op MAF dan inderdaad resultaat opleveren? Grappig genoeg ren ik me rot terwijl ik al maanden geen enkel tempowerk heb gedaan. De Bruggenloop ging ook prima ondanks die gekke trainingen die ik doe.

Al mijmerend kom ik steeds verder op die verrekte klim. De allerlaatste paar meter moet ik toch even een wandelpasje zetten maar ik ga direct door. Eerst even lekker naar beneden en ik merk wel dat ik het begin stuk te snel heb gedaan. Dat zal me opbreken bij heuvelafwaarts maar ik dender door.

Grappig genoeg merk je op het stuk naar beneden ook die hele korte stukjes die weer een beetje omhoog gaan, hoewel de grafiek natuurlijk gewoon helemaal eruit ziet als een daling. Maar ik kom al aardig in de buurt van de auto weer. Het laatste stukje, ik ren en ren en… klok af op 5.56 min/km. Niet ontevreden maar niet helemaal tevreden hoewel het toch redelijk OK is, zeker gezien de kilometers van de afgelopen week. Ik wandel nog even uit en ga weer naar huis. Langzaam wordt het donker. Ik sluit het jaar af met 3.060 kilometers. Toch nog de 3.000 k gehaald ondanks het geringe aantal kilometers in november en december door waf en het huis. Op naar 2015 en alle mooie plannen.

gegevens:

* 6 km
* 10 graden
* 5 km lap 5.56 min/km

dec 241 km – 2014 totaal 3.060 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac – 566 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 491 km
hoka stinson trail – 1.075 km
minimus MT – 303 km
minimus MT – 6 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km

Gisteren wilden we op pad door Glen Lonan. We hadden daarvoor een fiets gehuurd die we zouden gaan ophalen. Maar helaas bleek de fiets niet klaar te zijn en viel ons plannetje een beetje in duigen. We hebben wel stapvoets door de Glen gereden en genoten van de dikke rijp die het landschap een hele mooie aanblik gaf. Uiteindelijk zijn we maar gaan wandelen in het bos met waf.

Maar vandaag zouden we ons andere plannetje doorzetten. We wilden namelijk eerst herten kijken in Glen Etive, en daarna doorrijden tot het einde van de Glen en een stuk gaan lopen om zo te eindigen bij Dail Pier waar ik geeindigd was vanaf Bonawe Quarry. Dat leek me nou echt gaaf en met ruim 21 km een prima stukje en goed te doen. De eerste 5 km zou door ruw en lastig terrein gaan, maar daarna zou het prima zijn.

Zo gezegd zo gedaan en om 9 uur pikten we de fiets alsnog op en reden door naar Glencoe en door naar de Glen. Helaas was het ontzttend mistig en regende het ook nog. Niet getreurd, we smelten niet van een beetje regen dus vooruit maar. Je zag werkelijk niets onderweg. Geen mooie vergezichten bij Rannoch Moor, geen uitzicht op de bergen. Toen we linksaf sloegen de Glen in, leek het toch wel iets lichter te worden en we hoopten er maar het beste van.

Veel tijd voor herten foto’s hadden we niet, wilden we voldoende tijd hebben voor de tocht, dus we maakten snel wat plaatjes bij de eerste twee groepen herten die al uit de bergen tevoorschijn waren gekomen. Grappig genoeg was er een mannetje die wel interesse had in onze auto en totaal niet bang was. Dat leverde een leuk plaatje op en een aaitje voor het hert.

klik voor groot

Daarna gauw door naar het einde van de Glen om te parkeren. Fiets uit de auto, omkleden en klaarmaken. Er was ook een ander stel dat ging wandelen en zich aan het klaar maken was.

Toen we klaar waren, gingen we op weg. Eerst even de fiets testen!

klik voor groot

Nadat we langs het piertje waren gelopen, bleek er meteen eigenlijk geen normaal pad meer te zijn. Natte rommel zonder pad en het andere stel gaf het – ondanks de uitrusting – meteen op en ging kijken of er hoger ergens een droger pad te vinden was. Wij lieten ons echter nog niet wegjagen en vervolgden moedig onze weg. We wisten al dat het begin bijna niet te doen zou zijn! Het was overigens droog geworden en het werd steeds lichter en zonder zuchtje wind was het heel aangenaam. Het uitzicht over Loch Etive was geweldig.

klik voor groot

Ik maakte dankbaar gebruik van de poles en hoopte maar dat ik straks weer warme voeten zou krijgen want ik was natuurlijk doornat geworden door al het water. Achter me ploeterde S. moedig voort met zijn fietsje. Elke keer als ik omkeek was hij de fiets aan het duwen of aan het optillen om erdoorheen te komen. Ik was gelukkig ver genoeg om geen gescheld aan te hoeven horen.

klik voor groot

Toen we ergens even een klein klimmetje op moesten, wees ik op het uitzicht achter ons. Op mijn ‘mooi he?’ kreeg ik als antwoord dat het weliswaar mooi was, maar dat S niet zeker wist of het alle moeite wel waard was. S. was duidelijk al erg moe van dit geklooi aan het begin en kijkend op mijn horloge, twijfelde ik ook of we uberhaupt met dit tempo het einddoel wel zouden gaan halen.

Na het klimmetje kwamen we op een redelijk pad waar wel overheen te lopen was. Eindelijk dan! Het liep alleen erg op en neer en liep voortdurend door stroompjes die van de berg afkwamen en waar allerlei grote stenen in lagen. Zonder MTB ervaring niet iets waar je zo even doorheen dendert op de fiets en al snel bleek dus dat dit echt geen pad zou zijn voor S. op zijn fietsje ook al werd het pad beter en beter en rende het heerlijk. IK voelde me vrij en lekker zo op dit pad met al dat moois om me heen. Maar voor S. was het al snel over en uit.

klik voor groot

Toen ik na weer gewacht te hebben op mijn horloge keek, besefte ik dat dit niks zou worden en dat we beter terug konden gaan en nog een stukje lekker zouden kunnen lopen door de Glen over de weg. Dat zou leuker zijn dan dit ploeteren. S. keerde vast terug met de fiets en ik rende nog een stukje door over het pad. Het was prachtig mooi en dit pad liep helemaal prima. Ik besloot dat ik het nog een keer zou proberen vanaf de Bonawe kant. Ik zal en moet deze keer het hele traject afgelegd hebben want het lijkt me prachtig mooi.

klik voor groot

Ik keer uiteindelijk ook weer om en ontmoet S. weer bij het hek waar het pad afgelopen zou zijn. Vanaf daar weer samen verder ploeteren richting de parkeerplaats.

klik voor groot

Inmiddels was het mooi weer geworden. Ik geniet en zie ineens laag bij het water een stukje strand met wat grote keien. Dat lijkt me een mooi plekje om even te kijken en even een boterhammetje te eten (nou ja, ik niet hoor). S. zegt dat hij we even boven blijft staan terwijl ik ga kijken. Dat was nou net niet de bedoeling en na even aandringen komt hij toch ook naar beneden. Hij was moe, wilde eigenlijk gewoon terug naar de auto en heeft helemaal geen oog meer voor de mooie omgeving. Maar hij geniet toch van het geweldige stukje naar bij het water. Waf gaat even baden en neemt een slokje, S. eet een boterham en ik maak wat foto’s. Geweldig! De zon schijnt en we zitten zo samen ineens aan het water van Loch Etive. Daar loop ik voor, daar geniet ik van. Gelukkig S ook nu hij beneden zit!

klik voor groot

Na de korte pauze gaan we weer op pad. Door het licht is het uitzicht mooier dan op de heenweg en ik heb er nu nog meer oog voor, want ik weet dat het maar een klein stukje is zo over die stenen door het water. In onderstaand filmpje heb ik ook een deel van deze route gefilmd en hoor je me door het water stampen (rond 3’25″).

klik voor groot

Als we weer bij de parkeerplaats zijn, doet S. zijn helm af en gaan we verder over de weg. Dat loopt op zich ook wel OK en op deze manier kunnen we nog even een stukje van de Glen verkennen op een manier die we normaal met de auto niet doen.

klik voor groot

We maken een klein lusje richting een watertje maar merken al snel dat alles daar al in de schaduw ligt. Dan is het ook verder wel klaar en besluiten we terug te gaan naar de auto. Nog wat kiekjes en een foto van het laatste avondlicht.

klik voor groot

Op naar ons volgende avontuur.

Gegevens:

* 13 km
* temp 6

Video van de run met foto’s en filmpjes:

dec 235 km – 2014 totaal 3.054 km

rapa nui – 186 km
hoka bondi b – 490 km
hoka bondi b (nieuw) – 314 km
hoka stinson tarmac – 566 km
hoka stinson tarmac (nieuw) – 491 km
hoka stinson trail – 1.075 km
minimus MT – 303 km
pure flow – 331 km
pure grit – 20 km