29.03.2017 – ijsseldijk – 16,5 km (C)

Vanmorgen heb ik een stukje met woefje gelopen en dat ging prima gelukkig. Ik geloof dat ze echt bijna helemaal topfit is weer. Dat is wel erg fijn. Ik zag grappig genoeg dat het 3 jaar geleden is dat we de eerste doggyride kochten. Wat is er veel gebeurd sinds die tijd! Dat was een prima aankoop. Eerst natuurlijk vooral om haar mee te nemen op de echte lange stukken en daarna ook om haar mee te nemen op fietsvakanties. In 2014 dachten we daar nog helemaal niet aan! Bijzonder toch.

S. heeft een dul hoofd en wil wel even fietsen nog na zijn werk. Zodra hij thuis is, kleden we ons dus om voor een kort rondje. Niet snel, niet ver maar gewoon even lekker over de dijk een frisse neus halen met dit mooie weer. Al snel zitten we op onze fietsen. Aangezien het straks donker is, rijden we niet op de racefiets maar op de cross fietsen. Ik heb mijn achterlichtje al aan voor de zekerheid.

We rijden over de dijk en ik rijd tweemaal even een snel stukje van 500 meter waarbij ik boven de 35 km/uur fiets. Best snel eigenlijk en het voelt lekker. Daarna rijden we weer samen verder en gaan richting de ‘s Gravenweg. Even de dijk af en daarna over de weg weer richting Hitland. Vanwege de wind rijden we nu eigenlijk tegengesteld aan wat we normaal doen. Er staan twee paaltjes op de weg waar auto’s gedwongen worden rustiger te rijden en waar je als fietser rechts langs kan. Ik rijd er heel vaak links langs als er ruimte is maar omdat S. ergens achter me fietst, neem ik voor de zekerheid netjes het pad rechts van het paaltje zodat we niet ineens botsen. Maar als ik net voorbij het paaltje ben, hoor ik een akelig geluid en enorm vloeken. Het geluid van een vallend mens en schurend metaal over een weg is echt vreselijk. Een horror scenario van gebroken botten schiet door mijn hoofd. Elke keer lees ik op Twitter en op fora wat er allemaal gebeurt als mensen vallen. Gelukkig hebben we een helm op. In no time ben ik van mijn fiets en bij S. die op de grond ligt. Twee auto’s zijn ook gestopt en mensen stappen uit.

Gelukkig vloekt hij nog en even later staat hij op. Hij beweegt wat en mompelt wat. Ik schrik me rot. Hij ook natuurlijk en ik weet (helaas) hoe het voelt als je valt met je fiets maar niet zoals hij nu viel met wat snelheid. Ik kieperde gewoon een keer om met mijn fietsje toen ik nog vast zat aan de pedalen en bleef een keer met die stomme doggyride achter een hekje hangen. Toen was ik ook al zo ongelukkig elke keer met mijn duim, schouder en spullen. Hoe zou S. er nu aan toe zijn? En zijn kleding en zijn fiets?

Om een lang verhaal kort te maken… hij lijkt niets gebroken te hebben. Alles beweegt en nergens stroomt bloed uit. Zijn fiets lijkt tamelijk ongeschonden op het eerste gezicht. Na een tijdje stappen we maar weer op. De automobilisten stappen ook weer in en zowel zij als wij rijden weg. Even rustig fietsen en weer in beweging komen dan maar. De schrik zal er wel in zitten ook al geeft hij geen kik. De fiets schakelt en remt goed gelukkig. Geen idee hoe hij dat voor elkaar krijgt eerlijk gezegd.

Rustig fietsen we een stukje, maken nog een lusje en gaan daarna naar huis. Na ruim 16 km staan we weer voor de deur. We bekijken de fiets nog eens. Het zadel ziet er raar uit. Daar is een stukje vanaf geschaafd als het ware en de standaard is ook beschadigd. Maar aan de fiets niks! Als hij mijn Santos om laat vallen zit er meteen een akelige beschadiging op het mooie frame maar zijn fietsje heeft nog geen krasje. Hoe is het mogelijk. Eerst even nu handen schoonmaken en desinfecteren en kijken naar de elleboog en de rest van het lichaam. Die elleboog heeft een naar gat en dat plak ik af. Het blijft wel sijpelen. De wijsvinger is dik en zal wel blauw en pijnlijk worden. In zijn jackje zitten drie hele kleine gaatjes en die zie ik later ook terug op de mouwen van zijn shirtje en onderhemd die ik met melk ga schoonmaken van het bloed. Gelukkig is zijn nieuwe broek ook nog heel.

Al met al komen we dus goed weg. Wat een mazzel. Niets gebroken en ook geen mechanische problemen. Dit moeten we dus niet te vaak doen, dit soort grappen onderweg. Achteraf blijkt dus dat S. met zijn voorlamp bezig was en niet goed oplette. Toen het paaltje ineens in beeld kwam, remde hij als een idioot en die nieuwe schijfremmen doen het wel! Een wijze (en niet al te dure les): gewoon even afstappen als je iets aan de fiets wilt doen en niet onderweg klooien. Ogen op de weg houden. Een split second is al genoeg.

Op naar de volgende, veilige kilometers dan maar!

klik voor groot