Vandaag is het weer tijd voor een wegrondje zonder de woefjes. Het is weekend en S. gaat met me mee. Het weer is niet echt geweldig dus we laten de honden thuis en oefenen weer niet met Fleur in de doggyride. Maar zo is het ook best. Hoef ik ook niet op te letten wat ze allemaal uitspookt. Omdat de Clayton redelijk ‘op’ is, besluit ik de Vanquish weer eens aan te doen. Dat zit aanvankelijk voor geen meter. S. is zo lief om halverwege de brandsweg terug te fietsen naar huis om andere schoenen te halen. Op zijn vraag waar ik heen ga lopen, zeg ik per ongeluk dat ik rechtsaf ga slaan richting de Gulf. Terwijl ik dat doe, bedenk ik dat ik natuurlijk gewoon rechtdoor had moeten gaan omdat ik nu eigenlijk maar 1 optie heb om het rondje te doen. Niet echt natuurlijk maar zo voelt het wel. Bovendien loop ik nu vlak langs de eikenbomen met de processierupsen. Maar misschien komt hij me wel snel achterop en kunnen we alsnog de bredeweg nemen. Maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn want ik ben al de Gulf bijna voorbij als hij eindelijk weer aan komt fietsen met de schoentjes. Maar inmiddels heb ik al een heel stuk gelopen op de vervelende en ik besluit toch even door te lopen op de Vanquish. Zou hij nu voor niets heen en weer gefietst zijn? We hobbelen rustig verder. Het is best een saai stukje om een of andere reden maar het gaat vandaag even om het lopen en verder niets. Onderweg probeer ik nog mijn armen normaal te houden en vraag of ik nog zo fladder. S. kan immers even meekijken als we samen lopen. Op sommige foto’s zie ik namelijk dat ik mijn ellebogen vrij ver schuin naar achteren steek. Of dat uitmaakt weet ik natuurlijk helemaal niet.

We nemen een ander weggetje weer de andere kant op en hobbelen terug naar huis. We zien eigenlijk niets onderweg. Er zijn hier gewoon geen weidevogels te zien vreemd genoeg. We hebben het er over terwijl we lopen. Als we op een gegeven moment een zwerm spreeuwen zien en ganzen met jongen is het dus bijna een bijzonderheid hier. Heel merkwaardig.

Inmiddels loop ik nog steeds op de Vanquish. Niet mijn schoenen maar ik loop het nu wel uit. Ik moet misschien toch even bedenken welke wegschoenen nu goed voor me zouden zijn nu de Clayton inmiddels een beetje versleten begint te raken. Ik koop ook niet meer zoveel schoenen dus ik moet een keuze maken. Inmiddels zijn we bijna thuis. Via de Zandhuisweg en Onder de Bos lopen we terug. Langs de koetjes en zicht op de molen.

klik voor groot

Onderweg kijken we naar andere huizen die in de schaduw van de bomen staan. Daar zou ik echt down van raken vrees ik. Bomen zijn leuk maar niet voor je raam. Gelukkig is het bij ons lekker licht en open. Straks maar weer aan de slag in de tuin!

gegevens:

* 11,5 km
* 16 graden

juni 101 km – 2019 totaal 907 km